… John Thornton grany przez Richarda Armitage’a w serialu
BBC „Północ Południe” w scenie w której dowiedział się od pana Bella, że to
panna Hale jest beneficjentką majątku przyjaciela jej ojca.
Miłego tygodnia Wszystkim!
zRYSIOwana ja, czyli kilka myśli nie tylko o Richard Armitage
poniedziałek, 5 września 2016
37 komentarzy:
Nadrzędną zasadą tego bloga jest szacunek dla pana Armitage’a, dla autorki bloga, jak również dla komentujących, którzy pozostawiają tu komentarz. Zostawiając swój komentarz zobowiązujesz się postępować zgodnie z tą zasadą. Autorka bloga zastrzega sobie prawo do usunięcia komentarza, który wg jej uznania będzie naruszał powyższe zasady.
Idealne zgranie, bo po raz kolejny czytam "Północ i Południe", a i serial "chodzi za mną". Dziękuję za taki początek długiego tygodnia.:)
OdpowiedzUsuńBardzo proszę Anushko. :-) Książka, po ponownym moim nią zachwyceniu w kwietniu, wciąż jest w zasięgu ręki. Jakoś trudno mi ją odłożyć na tą „wyższą półkę”. :-)
UsuńMam nadzieję, że z panem Thorntonem łatwiej będzie przetrwać ten tydzień. :)
Przede mną bardzo pracowity tydzień, więc pan Thornton jest idealnym towarzyszem. :)
OdpowiedzUsuńZatem trzymam kciuki aby wszystko poszło po Twojej myśli. :) Thornton to pracowity fabrykant w dodatku z bardzo sprawiedliwymi zadami, więc dobrze mieć go po swojej stronie. ;-)
UsuńOglądałam ostatnio serial :) Wszystkie cztery odcinki jednego dnia :D
OdpowiedzUsuńAnimka
Bo taj najlepiej się ogląda, Animko :-) Moje pierwsze spotkanie z panem Thorntonem był takim małym maratonem. Cudnym zresztą.
UsuńAkurat miałam trochę czasu i mogłam sobie pozwolić na taki maraton :) Gorzej byłoby z maratonem "Hobbita" ;)
UsuńAnimka
To bardzo pięknie spożytkowany czas. :)
UsuńOj tak z „Hobbitem” byłoby o wiele dłużej. :-) I przyznam się, że wciąż przede mną rozszerzona cześć „Bitwy”…
Ależ niespodzianka! Stęskniłam się za dobrymi początkami tygodnia.:) A teraz widzę, ze za panem Thorntonem również. Najwyższy czas na powtórkę.:)
OdpowiedzUsuńMnie też brakowało takich poniedziałków, więc mam nadzieję że uda się utrzymać ten trend. :-) To zdumiewające, że od ekranizacji minęło 12 lat a wciąż z takim samym zachwytem patrzy się na postacie.
UsuńTo będę trzymać kciuki, by wena nie opuszczała Cię i real life nie przeszkadzał zbytnio.:)
UsuńTo świetny serial, pomijając podstawową zaletę w postaci pana Thorntona z twarzą RA.:) Przyznam, że widziałam spore fragmenty poprzedniej ekranizacji książki (z P. Stewartem), ale to zupełnie inny film.
Dziękuję Eve :-) Och ten RL….
UsuńPrawdę mówiąc nie widziałam tej ekranizacji z 1975 i chyba nie chcę jej zobaczyć (może kiedyś;-)). Zdecydowanie dla mnie pan Thornton ma i będzie mieć twarz Rysia ( to tak samo jak z panem Darcy i Colinem Firthem).
Jeśli mam być szczera, to przy całym moim podziwie dla P. Stewarta za całokształt i zrozumieniu, że od 1975 roku świat i sposób kręcenia filmów "nieco":) zmienił się, nie polecam tamtej ekranizacji. Bo John Thornton jest tylko Jeden. Jak i pan Darcy vel C. Firth. Dorzuciłabym jeszcze nielubianego przeze mnie Rochestera z twarzą równie nielubianego T. Stephensa.:)
UsuńTeż mam wrażenie, że ekranizacja z zeszłego stulecia jest dość mroczną. ;-) oki przesadziłam, ale mam wrażenie (pogląd na podstawie widzianych gifów) że tamta wersja jest bardziej teatralna.
UsuńUwielbiam tego Rochestera ale zapewne dlatego, że stworzyli idealny duet z R. Wilson. Ale… jako że lubię również i M. Fassbendera to i tą najnowszą ekranizację „Jane Eyre” lubię.
Trafiłaś w sedno - to bardzo teatralna i pod względem wizualnym i samej gry aktorów - wersja.
UsuńNiestety nie lubię Rochestera książkowego i to chyba przenosi się na aktorów, którzy go grają. Nie pomógł nawet C. Hinds, którego bardzo lubię.:) Wersja z R. Wilson i T. Stephensem nadal jest moja ulubioną (raczej "najbardziej do przyjęcia":), choć ta najnowsza z M. Fassbenderem (nie lubię go - sorki:) jest całkiem interesująca.:)
Ja zaczęłam oglądać tę starszą wersję "N&S" i po prostu jakoś nie mogłam się nią zachwycić. Wszystko było nie takie. No i P.Stewart jakoś mało mi się kojarzył z książkowym Thorntonem; Rysiek natomiast wygląda, jakby się prosto z ilustracji książki "urwał".
UsuńZresztą, on nawet uśmiecha się jak Thornton "książkowy"; ja po prostu uwielbiam, kiedy mu się ten uśmiech wymyka na twarz, jakby mimo woli, a potem lśni w tych niesamowicie czystych, niebieskich oczach.
Animka
Zatem pozostanę przy wersji z RA jako Thorntonem. <3
UsuńNo cóż Rochestera trudno jest od razu polubić. Nie sądzę abym widziała wersję z C. Hindsem, ale pamiętam że pierwszą wersję jaką widziałam to była czarno-biała przedwojenna (nie pamiętam roku) w Orsonem Wellesem. Na długo zapadła mi w pamięci.
Pięknie opisałaś Thorntona Animko. <3 Dla mnie ten książkowy też ma twarz Rysia, bo najpierw był serial a później książka (w różnych tłumaczeniach ;-)).
UsuńI tak sobie myślę, że ten wymykający uśmiech, jak to nazwałaś, najpiękniej widać w peronowej scenie.
UsuńByło kilka takich scen, z tym jego uśmiechem, ja sobie nawet zatrzymywałam, żeby zobaczyć dokładnie, jak się ten uśmiech "rodzi".
UsuńThornton jest magiczny po prostu. Ja o takich ludziach mówię, ze są "słoneczni".
Animka
Tak, było kilka uśmiechów Thorntona . Ale te skierowane do Margaretki zdecydowanie najgorętsze. I zgadzam się to magia Thorntona, magia Rysia.
UsuńTo chyba muszę nadrobić Rochestera w wersji czarno-białej. Dla porządku. Bo nie z sympatii.:))
UsuńTajemnica uśmiechu Thorntona tkwi chyba w tym, że on ma być ponurym i zamkniętym w sobie człowiekiem. A tak bardzo potrafi zaskoczyć!:)
UsuńPolecam, choć to „stare kino”. :-)
UsuńPonurym i zamkniętym dla ludzi z zewnątrz, ale tych najbliższych już nie jest taki powściągliwy. I tak, pan Thornton ma sporo do odkrycia.
Pan Thornton i John S. to moi ulubieńcy. Thorin mnie wnerwia, a Johnowi Porterowi nie ufam ;)
UsuńAnimka
Dzięki. "Stare kino" nie przeraża mnie, bo pamiętam jeszcze niedzielną ekscytację przed "W starym kinie" prowadzonym przez S. Janickiego.:)
UsuńOj, tak.:) Każde oglądanie/czytanie N&S przynosi nowe smaczki.:)
Animko, to aż boję się zapytać co sądzisz o Lucasie.:))
UsuńCałe szczęście, że Ryś sporo i to różnych postaci ma na swoim koncie. ;-) Co to Thorntona to chyba jasne którą pozycję zajmuje w moim sercu. Standring …hmm.. nie od razu się go lubi, trzeba naprawdę dobrze patrzeć aby dostrzec jego zalety. U Portera lubię tą jego (późniejszą) pewność siebie. A Thorin to naprawdę złożona postać i w wykonaniu Rysia jest o wiele bardziej do przyjęcia niż ta książkowa.
UsuńTeż pamiętam ten cykl i uwielbiałam opowieści którymi raczył nas prowadzący „ w starym kinie”, taki ze mnie dinozaur. ;-))
UsuńI to właśnie lubię, że bez względu ile razy czytam czy oglądam „N&S” zawsze jest coś co mnie szczególnie zachwyci, a na co nie zwróciłam wcześniej uwagi.
O Lucasie sądzę, że ma fajne ciuchy :D I jakby poszedł ze mną na studniówkę kilka lat temu, to dziewczyny przy moim stoliku, chyba padłyby z wrażenia :D
UsuńJa Standringa polubiłam od pierwszego wejrzenia :) Dla mnie to był facet - odpowiedzialny, mądry życiowo i doświadczony, nie to co ten cały Andrew, jęczybuła jedna ;))
Animka
W takim razie jest nas dwie ... dinozaurzyce.:)
UsuńZawsze obiecuję sobie, że oglądając/czytając skupię się na konkretnym wątku, ale potem zazwyczaj akcja tak mnie wciąga, ze zapominam o "szczytnym" celu. Co oczywiście nie psuje całej zabawy.:)
Lucas jako towarzysz na studniówce? Mogłoby być wybuchowo.:)) Choć koleżanki pewnie padłyby trupem na miejscu.:))
UsuńAndrew jest nie do wytrzymania. Nie wiadomo czy nim potrząsnąć, czy dać mu solidnego kopniaka. Jednak chyba żadna z "kuracji" nie zadziałałby. Niestety.:)
Padłyby, ale cóż... "Nie czas żałować róż, kiedy płoną lasy" :D
UsuńJa zawsze dziwiłam się Carol, że chciała być z Andrew ;) Co on miał jej do zaoferowania? Kompletnie nic! Zero wsparcia czy chęci pomocy... A John? John dał jej z siebie wszystko!
Animka
Biedny Lucas, zmieni stylistę i już nie ma nic do zaoferowania. ;-)))) Ale nie wątpię, że na studniówce byłby gwiazdą. :-)
UsuńAndrew też nie mój typ.
I właśnie to jest piękne w „N&S” Eve, że można się zapomnieć czytając tą powieść.
Lucas, bez względu na "look" wszędzie były gwiazdą.:)
UsuńSwoją drogą taki przystojny szpieg niebezpiecznie (dla samego siebie) rzuca się w oczy.:)
Jedną z zalet powieści jest to, że przenosi do innego świata. Nie w nachalny, a bardzo subtelny sposób.
Trudno określić co Carol widziała w Andrew, ale widać było że czują iż są bratnimi duszami. Ale ich uczucie nie przetrwało zawirowań życia, co nie wynika z siły (małej) siły uczucia lecz z charakteru.
UsuńA John …no cóż, przy całej mojej sympatii do niego, mam wrażenie że on nie do końca znał Carol.
I tak dokładnie jest z „N&S”. :-) I to przynosi niesamowite uspokojenie, jak dla mnie.
Usuń