The Hobbit: Barrel Song. Albo jedno zabawne wideo.

Zabawne (a przynajmniej dla mnie) ze względu na połączenie sceny z beczkami z „Hobbit: Pustkowie Smauga” z piosenką „Rollin' Down the Hole” z animowanej wersji „The Hobbit” z 1977r. Tekst piosenki możecie przeczytać tutaj. 

Wygląda na to, że broda została.

Jakiś czas temu, a dokładniej 24 sierpnia, mój nasz ulubiony aktor Richard Armitage, poinformował na swoim twitterowym koncie, że będzie brał udział w sesji zdjęciowej promującej film „Hobbit. Bitwa Pięciu Armii”. Zastanawiając się przy tym, co zrobić z brodą. I wygląda na to, że autorka sesji pani Sarah Dunn 

"Książę z lawendowych pól", fanfik autorstwa Kate. Część 9.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść zainspirowana jest postacią Johna Standringa granego przez Richarda Armitage’a w serialu „Sparkhouse" polski tytuł”Dom na wrzosowisku” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

---------------------

Poprzednia, ósma część tutaj.

Z podziwem obserwowałam wprawne ruchy palców fryzjerki. Jak ona to robi, że operuje nożyczkami z taką szybkością, a klientom nie dzieje się żadna krzywda? Znając moją niezdarną naturę, zapewne poucinałabym ludziom uszy, gdybym to ja musiała wykonywać taką pracę – na szczęście są lepsi ode mnie i od fryzjerstwa trzymałam się zawsze daleko, choć przyglądanie się ich pracy było ciekawym i dość odprężającym doświadczeniem, szczególnie że klientem był mój John i nie mogłam się doczekać, kiedy wstanie z fotela. Zauważyłam, że zerka co chwilę niepewnie w moją stronę, ale ja udawałam że nie zwracam na to uwagi, choć było to trudne. Niesforne pukle opadały jeden po drugim na podłogę, odsłaniając długą szyję Johna, jego uszy, skronie, czoło… W końcu uwolnił się od tej burzy włosów, która go ukrywała. Tak, teraz był po prostu szalenie przystojnym mężczyzną, i chyba zauważyła to fryzjerka, która spojrzała na efekt swojej pracy z podziwem, a zaraz potem na mnie z nutką zazdrości w spojrzeniu. Ten mężczyzna był MÓJ, i tylko mój.

- Gotowe, panie Standring – oznajmiła, kładąc dłonie na jego ramionach. Zerwałam się z krzesła, wyczuwając zagrożenie.

- Dziękuję – John zarumienił się, niepewnie spoglądając w lustro – To naprawdę ja?

- Tak, to właśnie ty, kochanie – odparłam, podchodząc szybko i dając jej do zrozumienia, że nie podoba mi się to, co zrobiła – Jesteś piękny.

- Nie mogę uwierzyć… Nigdy tak nie wyglądałem!

- Teraz już zawsze będziesz tak wyglądał.

- Muszę przyznać, że ta pozornie niewielka metamorfoza jest mimo wszystko najbardziej spektakularną, jaką udało mi się zrobić – odezwała się fryzjerka – Wygląda pan niesamowicie korzystnie.

- Prawda? Mówiłam kochanie, że teraz żadna kobieta nie będzie mogła ci się oprzeć…

- Ale ja kocham tylko ciebie – szepnął cichutko. Uśmiechnęłam się triumfująco.

- Wiem – spojrzałam twardo na fryzjerkę – Ja ciebie też.

Zapłaciliśmy szybko i wyszliśmy na zewnątrz. Zatrzymałam się na chodniku i patrzyłam na niego z zachwytem.

- Boże, nie mogę uwierzyć… Jesteś kompletnie innym mężczyzną, John. Wyglądasz jak milion dolarów, jak… jak hollywoodzki aktor!

- Przestań, Katie!

- Pocałuj mnie – poprosiłam – Chcę wiedzieć, jak całuje mój John po tak wielkiej zmianie.

- Ale Katie, to nadal ja, nie zmieniłem się…

- A ja nadal chcę, abyś mnie pocałował.

Nowe zdjęcia Richarda Armitage’a jako Johna Proctora.

Do końca grania dramatu „The Crucible” zostało mało czasu (ostatni spektakl zaplanowany jest na 13 września) a na stronie The Anglophile Channel pojawiły się dwa zdjęcia Richarda Armitage’a jako Proctora autorstwa Jay’a Brooksa.  

Dorota widziała „The Crucible”.

Dziś chciałabym Wam przedstawić wrażenia Doroty, komentatorki tego bloga, z obejrzenia spektaklu „The Crucible”, granego w The Old Vic Theatre w Londynie. Mam nadzieję, że dla Was tak jak dla mnie będzie to ciekawa lektura. 

Doroto, wielkie dzięki za przesłanie mi Twojej relacji i za zgodę na umieszczenie jej na blogu.

***

Obejrzałam „The Crucible” w Old Vic Theatre w sobotę 23 sierpnia. Było to drugie przedstawienie tego dnia. Powodem, dla którego pojechałam na ten dramat do Londynu, był oczywiście Richard Armitage a nie Arthur Miller.

Zdjęcie autorstwa Jay’a Brooksa. Źródło

Jedno zdjęcie Richarda Armitage’a przy „stage door”.

To jest aneks do tego posta. 

Karo widziała „The Crucible”.

Przypuszczam, że większość z Was czytających komentarze do tego posta zapoznała się z relacją Karo, komentatorki tego bloga, o emocjach jakie jej towarzyszyły podczas dwukrotnego obejrzenia spektaklu „The Crucible”. Nie chciałam jednak, aby jej relacja zagubiła się w bogactwie naszych komentarzy a i Karo zgodziła się, abym mogła jej wrażenia umieścić w dzisiejszym poście, za co wielkie dzięki Karo. I mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że poprawiłam niektóre literki. Więc, oto raport Karo.

Richard Armitage wsparł akcję „ALS Ice Bucket Challenge”.

Richard Armitage przyjął wyzwanie od The Anglophile Channel ( wyzwanie Marlise Boland możecie zobaczyć tutaj) i wziął udział w akcji „ALS Ice Bucket Challenge” po spektaklu "The Crucble" przy "stage door". O czym poinformował na swoim tweeterze. A widea z tego wydarzenia możecie zobaczyć poniżej.  

Happy 43rd birthday, Richard Armitage! Sto lat Ryśku!

Lub jak tu świętować urodziny pana Armitage’a?

Hmmm... Zastanawiam się co należałoby przygotować.

I gdy tak o tym myślę, to widzę, że Thorin spojrzał na mnie wzrokiem, od którego zadrżało mi serce

i podpowiedział tym swoim niskim głosem, że wszystko czego potrzeba, to:

„Loyalty. Honor. A willing heart...”

Wyprawa do Londynu. Czyli Dziewczyny widziały „The Crucible”!

Dziś mam ogromną przyjemność podzielić się z Wami relacją z wyjazdu do Londynu autorstwa Kasieńki, komentatorki tego bloga. Z wyjazdu, gdzie celem  było zobaczenie naszego ulubionego aktora Richarda Armitage’a (tu często zwanego Ryśkiem, Rysiem) w roli Johna Proctora w spektaklu „The Crucible”. Mam nadzieję, że tak jak dla mnie i dla Was będzie to interesująca lektura. 
Kasieńko, bardzo Ci dziękuję za tą tak cudnie szczegółową relację oraz za zgodę na umieszczenie jej na blogu.  

Przygotowania.

Pierwsza wyprawa „na Ryśka”, pierwsza wyprawa do Londynu i pierwsza wyprawa na taką odległość organizowana zupełnie samodzielnie. I oczywiście związany z tym lęk: czy wszystko uda się załatwić, dograć, czy nie pogubię się w internetowych formalnościach związanych z rezerwacjami, opłatami, potwierdzeniami. Załatwianie pewnych rzeczy osobiś­cie, w okienku kasowym wydaje mi się jednak bardziej „namacalne” i pewniejsze niż klikanie w linki na stronach www (jestem przecież z pokolenia, które pamięta jeszcze czasy bez inter­netu). A gdy już wszystkie formalności zostają dopełnione, pojawia się następna obawa: oby nic się nie wydarzyło do czasu wyjazdu, nie daj Boże, żeby przytrafił się jakiś losowy wypadek. I obgryzanie paznokci, i skreślanie dni w kalendarzu, i odprowadzanie tęsknym wzrokiem każdego samolotu lecącego w kierunku zachodnim.

Wreszcie nadchodzi TEN dzień, wylatujemy z Polski, żegnane upałami, ze świado­mością, że w Londynie będzie o wiele chłodniej, ale na pewno rozgrzeją nas emocje. Z okien zniżającego się nad Anglią samolotu widać malownicze wioseczki i miasteczka kojarzące się nam a to ze „Sparkhouse”, a to z „Vicar of Dibley” (no bo przecież niemożliwym jest, żebyś­my miały jakieś inne skojarzenia :-)), podświadomie szukamy więc wzrokiem Standringa wśród owiec lub Harry’ego kręcącego się przy jednym z murowanych kościółków. Aura prze­cudna, nie licząc kilku chmurek. 

W miarę jak lotniskowy autobus zbliża się do Londynu pogoda robi się coraz bar­dziej niepokojąca – niskie, ołowiane chmury, później drobny deszcz, później coraz gęstszy…Miny nam rzedną, bo już niedługo trzeba będzie wysiadać, a tu ulewa na przemian z gradobi­ciem! Można powiedzieć, że wjechałyśmy do Londynu z hukiem i pompą. Wejście do metra na szczęście jest tuż przy przystanku, a nasz hotel tuż przy wyjściu z metra, więc uszło nam na sucho. :-)

Hotelik, jaki udało mi się zarezerwować, o ten właśnie:

Zdjęcie autorstwa Kasieńki.

dzieli od teatru tylko jedna przecznica. Po zrzuceniu bagaży w pokoju udajemy więc się tam w podskokach, by jak najszybciej odebrać bilety i mieć już 200% pewność, że żadne siły naturalne i nadnaturalne nie przeszkodzą nam w jutrzejszym delektowaniu się Ryśkiem.

Ósmy tydzień po premierze „The Crucible”.

Oto kilka zdjęć pana Armitage’a przy „stage door” , które znalazłam w tym tygodniu. 

"Książę z lawendowych pól", fanfik autorstwa Kate. Część 7.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść zainspirowana jest postacią Johna Standringa granego przez Richarda Armitage’a w serialu „Sparkhouse" polski tytuł ”Dom na wrzosowisku” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

---------------------

Poprzednia, szósta część tutaj.

Czegoś mi brakowało. Choć zawsze budziłam się sama, to jednak poprzedniego wieczoru zasypiałam z Johnem… Teraz, gdy z zamkniętymi jeszcze oczami wyciągnęłam rękę, miejsce obok było puste. Poderwałam się szybko. Boże, czyżby przestraszył się, uciekł, zrezygnował…!? Podeszłam do drzwi i już chciałam zbiec na dół, gdy usłyszałam kroki. Uspokoiłam się – był… Odetchnęłam z ulgą. Cofnęłam się do sypialni i założyłam na siebie jedną z sukienek, po czym zeszłam powoli po schodach. John siedział na kanapie, popijając kawę z kubka. Gdy mnie zauważył, zarumienił się uroczo.

- Przepraszam, że się rządzę, ale… Wiesz, jestem przyzwyczajony do wczesnego wstawania. Nie chciałem cię budzić, zrobiłem sobie tylko kawę i chciałem na ciebie poczekać…

- Mogę się napić? – zapytałam, siadając mu na kolanach i bez czekania na odpowiedź upiłam odrobinę.

- Jak ci się spało?

- Tak dobrze, jak jeszcze nigdy w życiu. A tobie?

- Cudownie – przyznał – Choć nieco dziwnie… Jesteś pierwszą osobą, z którą dzieliłem łóżko. To niesamowite czuć w nocy bliskość kogoś, kogo się kocha… A kiedy rano obudziłem się, patrzyłem na ciebie dość długo.

- I zauważyłeś coś ciekawego?

- Że jesteś piękna – odparł, przeczesując moje włosy palcami – I bardzo lubię twoje usta.

- Usta?

- Kiedy śpisz, układają ci się tak, jak do pocałunku… Przyznam się, że z tego skorzystałem.

- Ty draniu! Wykorzystałeś mnie podczas snu! – roześmiałam się i zaczęłam łaskotać go po brzuchu.

- Sama się o to prosiłaś!

John położył mnie na kanapie i teraz to on był górą; łaskotał mnie bezlitośnie. W pewnym momencie sukienka podwinęła mi się, odsłaniając bieliznę. John znieruchomiał. Patrzył na mnie dziwnym wzrokiem, jakby szukał potwierdzenia, zgody. Uśmiechałam się tylko, więc on położył palce na moich biodrach i już po chwili poczułam, jak zsuwa mi majtki w dół ud, przez kolana, łydki, a kiedy zdjął je zupełnie, ścisnął w dłoni i rzucił za siebie. Rozsunął mi nogi i usadowił się między nimi, patrząc mi w oczy. Zbliżał się do mnie coraz bardziej, aż poczułam jego rosnące w błyskawicznym tempie podniecenie. Naprawdę mocno to poczułam. Chwyciłam go za pasek od spodni i przyciągnęłam jeszcze bliżej. John wpił się w moje usta. Nie dawał mi wytchnienia, ledwo mogłam oddychać pod jego naporem, ale było to niesamowicie podniecające i cudowne uczucie. Wypchnęłam biodra w górę, ocierając się o niego; John jęknął i opadł na mnie, ściśle przylegając do mojego ciała. Sięgnęłam ręką do zapięcia jego paska, a on wtedy włożył rękę do kieszeni. Ze zdziwieniem zauważyłam, że wyciąga z niej paczkę prezerwatyw.

- John… John co ty robisz? – zapytałam, odsuwając go.

- Katie, wczoraj o tym zapomniałem – wydyszał, kompletnie rozpalony – Ale dużo dziś rano myślałem, nie chciałbym żebyś przeze mnie… Żebyś zniszczyła swoją karierę.

- John! – popchnęłam go, by usiadł, a wtedy ja usiadłam przodem do niego na jego udach – Co ci przyszło do głowy, co?

- Nie możesz zajść w ciążę, nie teraz…

- Posłuchaj mnie: chcę mieć z tobą dzieci. Dziś, jutro, za rok, nieważne. Chcę, i nie będę udawać że tak nie jest. A ty, nie chcesz dzieci?

- Boże, Katie… Nie spodziewałem się tego – szepnął – Jesteś pewna?

- Ja tak, a ty?

- Zawsze marzyłem o dzieciach…

- Więc odłóż to – wyrwałam mu paczuszkę z dłoni i położyłam ją na stoliku – I rób, co należy, żeby je mieć. Chcę stworzyć z tobą rodzinę, więc nie bawmy się w te bzdury.

Był wyraźnie zszokowany moją otwartością w tej kwestii. Prawda była taka, że bałam się tego, ale byłam przekonana, że John jest mężczyzną, z którym spędzę resztę życia, i pragnęłam dać mu to, czego chciał. Wiedziałam, że dla faceta po trzydziestce stworzenie rodziny jest priorytetem, a zresztą rozmawialiśmy kiedyś o dzieciach, wiedziałam więc że są dla niego ważne. Nie do końca wyobrażałam sobie siebie z wielkim, ciążowym brzuchem, ale przecież miliony kobiet zachodzą w ciążę i jakoś z tym żyją. Nieważne. Kochałam go i chciałam być matką jego dzieci.

- Kate, jesteś przekonana…? – zapytał cicho – Zastanów się…

Nie odpowiedziałam, tylko pocałowałam go namiętnie, mierzwiąc jego włosy. Już zaczynałam rozpinać jego koszulę, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. John próbował mnie zatrzymać, ale wyrwałam mu się i obciągnęłam tylko szybko sukienkę, biegnąc nacisnąć klamkę. Obejrzałam się tylko na Johna; uwypuklenie w jego spodniach zdradzało wszystko, ale chyba zorientował się i przykrył je szybko poduszką. Z uśmiechem otworzyłam drzwi i… zamurowało mnie.

Widziałam "Epicentrum"/ 'Into The Storm.'

Muszę przyznać, że tym razem nie byłam tak bardzo podekscytowana jak to miało miejsce podczas wyprawy aby zobaczyć „Hobbita”, ba miałam wrażenie, że moja koleżanka z którą wybrałam się na ten film, bardziej się cieszyła, że zobaczy go niż ja. Może po części dlatego, że nie lubuję się w oglądaniu katastroficznych filmów. I nie będę ukrywać, że jedynym powodem dla którego czekałam (od momentu pojawienia się tego artykułu), aby zobaczyć "Epicentrum"/'Into the Storm', i dla którego wczoraj go obejrzałam jest mój ulubiony aktor, Richard Armitage.

Richard Armitage jako Gary Fuller na planie filmowym do filmu "Epicentrum". Źródło obrazka.

Dalsza część zawiera opisy, które możecie uznać za spoilery. 

Dziś zobaczę "Epicentrum” / "Into The Storm”.

Aby obejrzeć ten film jedziemy z koleżanką do „większego miasta” ponieważ kino w moim mieście jest remontowane. Bilety zarezerwowałam już w dniu polskiej premiery tego filmu, czyli 8-go sierpnia. Tak więc, Gary jadę na spotkanie z Tobą. ;-)

Siódmy tydzień po premierze „The Crucible”.

Oto kilka zdjęć pana Armitage’a przy „stage door”, które udało mi się znaleźć w tym tygodniu. 

Źródło

Zdjęcie znalezione na Pinterest.com

Źródło

Kilka innych zdjęć możecie zobaczyć tutaj, tutaj, tutaj i tutaj.

Thorin z okładki książki.

Na RACentral pojawiło się nowe zdjęcie Thorina Dębowej Tarczy. Zdjęcie możecie zobaczyć poniżej.

Ten wizerunek Thorina jest z okładki kolejnej książki pani Jude Fisher (o poprzedniej tutaj) pod angielskim tytułem "Hobbit: The Battle of the Five Armies Visual Companion.” Mnie udało się znaleźć zdjęcie hiszpańskiej jej wersji, której okładka wygląda tak:

Źródło

Zastanawiam się ile tym razem w tej książce będzie ciekawostek związanych z Thorinem, bo umieszczenie tej postaci w centralnym miejscu sugeruje, że może być o nim dość sporo informacji. Ale o tym przyjdzie nam się przekonać na jesień, jak przypuszczam. 

Bo to spojrzenie wywołuje mój uśmiech…

Richard Armitage podczas światowej premiery "Into The Storm" wywiad dla RichardArmitageUS. Mój przycięty screen z poniższego wywiadu.

„Into the Storm” ( „Epicentrum”) światowa premiera- kilka zdjęć z wczorajszego dnia.

Nie jestem w stanie i nie mam zamiaru umieszczać tu wszystkich zdjęć pana Armitage’a, które ukazały się w ciągu ostatnich 24 godzin. Ale umieszczę te, które zwiększają moją RAdość.

Źródło

Pan Armitage w SiriusXM Studios- zdjęcia.

Wielkie dzięki dla Servetus z Me+RA za znalezienie tych zdjęć. 

#453173456 / gettyimages.com

Szósty tydzień po premierze "The Crucible".

Tylko dwa zdjęcia. 

Źródło

Źródło

I jeszcze dwa inne, które możecie zobaczyć tutaj i tutaj. 

Moja nowa RA - tapeta na sierpień 2014r.

Upalny lipiec mamy już za sobą, więc pożegnałam się z gorącą lipcową tapetą i zrobiłam nową, na sierpień. Postanowiłam, że w tym miesiącu towarzyszyć mi będzie….