Thorin i Luthien - historia alternatywna, czyli jak Kili został kadrowym. Opowiadanie autorstwa Kate.

Ręka do góry kto lubi opowiadania Kate. Dla tych Wszystkich, którzy razem ze mną trzymają ręce w górze Kate przygotowała małą niespodziankę, którą z przyjemnością pragnę Wam zaprezentować. Kate wielkie dzięki za zgodę na publikację Twojego opowiadania na blogu. 

***

Notka od Kate: 

Drodzy Czytelnicy!

Mniej lub bardziej pogrążeni w żałobie po obejrzeniu „Bitwy Pięciu Armii”.

Otóż kilka dni temu, czytając piękną historię o zaginionych butach, wszyscy dowiedzieli się, że PJ się TROCHĘ pomylił i puścili w kinach nie to zakończenie, które powinni. Mam nadzieję, że zreflektuje się i zrekompensuje nam to w wersji rozszerzonej filmu, a wtedy ujrzymy, jak Thorin powstaje z tego zimnego lodu, wraca po koronę i panuje długo i szczęśliwie, i jakimś cudem na kompletnie nieogrzewanych korytarzach Ereboru natknie się na niepozorną Eulalię… Tak, zdecydowanie TO chcę zobaczyć na DVD w wersji reżyserskiej.

Ale do rzeczy: dziś chciałabym zaprezentować mojego tzw. „pocieszacza”, i od razu chcę podziękować Ani – za chęć publikacji, i ogólnie za wszystko, oraz Eve, która mnie bardzo wspierała i była moją… inspiracją – to chyba dobre słowo :) Chciałabym prosić, by nie porównywać naszych obu pocieszaczy, ponieważ to dwie różne historie, dwa różne style, a wszelkie ewentualne podobieństwa… no cóż, to jakaś niesamowita metafizyka między nami, no i oczywiście główna postać – Jego Wysokość, a w jego przypadku wiele zmieniać nie można. Zapewniam jednak, że powstawały całkowicie niezależnie!

Moja wersja jest o tyle inna, że to już… było. Kto pamięta moje „Serce Góry”, będzie miał okazję przypomnieć sobie, a kto nie czytał, z treści dowie się, co mniej więcej się działo. Początek to generalnie przypomnienie akcji, która działa się w „Sercu…”, i te fragmenty wyszczególniłam kursywą, natomiast aktualny, NOWY bieg wydarzeń, napisany jest prostą, pogrubioną czcionką. Tyle w sprawach formalnych :)

Uprzejmym i odpowiednim z mojej strony będzie uprzedzić, iż nie jest to dzieło na poziomie Tolkiena, i malkontentów, podobnie jak moja szanowna poprzedniczka, odsyłam do oryginału, bo mój Thorin nie ma NIC wspólnego z Tolkienowskim. A jeśli komuś się nie spodoba… Cóż, zawsze można napisać pismo do kadrowego – może wreszcie mnie zwolni z posady nadwornego bazgroły Jego Wysokości :)

Modląc się o zdrowie psychiczne czytelników, zapraszam mimo wszystko do rzucenia okiem na historię alternatywną miłości Thorina i Luthien, czyli inaczej łatwy przepis, jak zostać kadrowym w służbie Jego Królewskiej Mości :)

***

Sytuacja wydawała się być tragiczna. Do krasnoludów zmierzała właśnie banda goblinów, a oni niewiele mogli zrobić. Próbowali się bronić, ale broń została im szybko odebrana i brutalnie popychani musieli iść tam, gdzie zmierzały gobliny. W całym tym zamieszaniu Bagginsowi niepostrzeżenie udało się umknąć i pozostał niezauważony. Jednak krasnoludy nie miały tyle szczęścia; im dalej szły, tym bardziej nieznośny fałsz okropnej pieśni ranił ich uszy. Wreszcie zostały doprowadzone przed oblicze ogromnej, obrzydliwej kreatury, od której pochodziły dźwięki. Tak, król goblinów witał ich niemiłosiernie zawodzącym głosem w swej własnej kompozycji.

- To nie pieśń, to abominacja! – wrzasnął Balin, zniesmaczony całą sytuacją, podobnie jak reszta jego kompanów.

- Abominacja, mutacja, dewiacja… Wszystko tu znajdziecie! – z radością odparł wielki goblin – To nasza specjalność! A poza tym… Kto ośmielił się zakłócić nasz spokój?

- Ja się tym zajmę – spokojnie oznajmił Oin, poklepując Thorina po ramieniu – Głośniej proszę, twoi chłopcy zgnietli mi trąbkę!

- Zaraz zgniotę ci coś jeszcze! – wściekł się król goblinów.

- Ja powiem! – wyrwał się Bofur – Szliśmy do naszych krewniaków w Dunlandzie, i wtedy…

- Zamknąć się!!! Jeśli nie chcą mówić prawdy, to ją wykrzyczą! Przynieście łamacz kości, zaczniemy od… najmłodszego – goblin wskazał na Oriego. Thorin nie mógł pozwolić, by ktoś skrzywdził jego pobratymców, więc wystąpił przed szereg, odsuwając od siebie innych. Goblin popatrzył na niego ze zdziwieniem – No proszę… Wasza dostojność! Thorin, syn Thraina, syna Throra, Król pod Górą! Och! Zapomniałbym! Ty nie masz już Góry! I nie jesteś królem! Więc jesteś… tak naprawdę NIKIM.

Przywódca krasnoludów patrzył na wroga z nienawiścią, ale dumnie. Kątem oka zobaczył, że paskudne stwory prowadzą przed oblicze swego pana łamacz kości. Ale nie to przykuło jego uwagę… Tuż za okrutną machiną gobliny prowadziły związaną i zakneblowaną postać. Thorin przyglądał się jej z uwagą.

- Aby nie uwłaczać majestatowi waszej królewskiej mości – kontynuował wielki goblin – Ani nie narażać bezpośrednio królewskich towarzyszy, dam waszej wysokości ostatnią szansę. Popatrzcie, jak działa nasza zabawka na tej niewinnej, ślicznej istocie… Będziecie mieli trochę czasu na przemyślenia, czy powiedzieć mi, co was sprowadza do mego miasta…

Thorin bacznie obserwował tajemniczą postać. Była już coraz bliżej i widział, że w jej oczach widnieje paniczny strach. Nie wiedział, kto to jest; była zdecydowanie za niska jak na elfa i chyba też człowieka, bezapelacyjnie nie była też krasnoludem ani żadnym plugawym orkiem czy goblinem… Hobbit? Nie, widział w swoim życiu paru hobbitów i ich stopy nie pozostawiały wątpliwości co do ich rasy. Kim więc była istota, którą gobliny zamierzały torturować? Nie wiedział, ale nie mógł na to pozwolić.

- Czekaj! – krzyknął donośnym głosem, a wokoło zaległa cisza – Nie wiem, co knujesz, ale nie skrzywdzisz jej. Chcesz mnie? Będziesz mnie miał! Kili, Orkrist!

Siostrzeniec w mig pojął, co robić. Odepchnął dwóch goblinów pilnujących ich broni i wydarł im miecz swego wuja, po czym rzuciwszy go do niego, wraz z Dorim rozdali resztę, w czasie kiedy Nori, Dwalin i Gloin odpychali nadbiegające zewsząd paskudne stworzenia. Thorin szybkim ruchem wyjął z pochwy swój miecz, a gdy gobliny to ujrzały, cofnęły się w przerażeniem.

- To Pogromca Goblinów! Siekacz! – rozległy się wrzaski przerażonych kreatur – Zabić go!

Krasnoludy rzuciły się do walki. Wprawdzie zdawały sobie sprawę z liczebnej przewagi wroga, ale wrodzona krasnoludzka duma nie pozwalała im stać i dawać sobą pomiatać. Na wszystkie strony upadały odcięte członki goblinich trupów, a Thorin podbiegł do łamacza kości i rozciął więzy krępujące więźnia. W mig pojął, że to młoda, i niezwykle piękna kobieta. Chwycił ją mocno w pasie i wyciągnął ze straszliwej maszyny.

- Bombur, trzymaj! – krzyknął, pchając ją w kierunku grubego krasnoluda – Ja się zajmę tą przebrzydłą kupą tłuszczu.

W te słowa uderzył na króla goblinów. Siekł, walił, ciął na oślep, czując ogromną nienawiść do tych podłych stworów. Co chwila oglądał się za siebie, by sprawdzić, czy Bombur należycie chroni uratowanego więźnia, i by upewnić się, że żadnemu z jego ludzi nie dzieje się nic złego. W pewnym momencie powalił wielkiego goblina na ziemię i wskoczywszy na niego, stanął na jego ogromnym brzuchu i z przeraźliwym wrzaskiem wbił ostrze Orkrista prosto w jego serce.

- Jestem nikim? – powiedział twardo – To TY jesteś NIKIM!!!

Zeskoczył z trupa i podbiegł do dziewczyny. Odebrał ją od Bombura i odciągnął na bok.

- Jak ci na imię? – zapytał.

- Luthien – odparła drżąc – Panie…

- Więc uważaj, Luthien. Trzymaj się mnie mocno. I poznaj moich siostrzeńców. Kili, Fili, odwrót! Idziecie pierwsi, przez most, ja za wami, reszta za mną!

W tym momencie rozbłysło rażące, wszechogarniające cały mrok światło. Krasnoludy poczuły ulgę, wiedziały co to oznacza. A kiedy ich oczom ukazał się Gandalf, nie posiadały się z radości.

- Róbcie, co mówi król! – krzyknął czarodziej – Gobliny są chwilowo oślepione, ale mamy mało czasu!

Rzucili się do ucieczki przez most. Kili co chwilę odwracał się i strzelał z łuku do podnoszących się po ataku Gandalfa z ziemi goblinów. Wszystko wskazywało na to, że po raz kolejny udało im się uciec z opresji. Czarodziej doskonale wiedział, gdzie jest wyjście, i po jakimś czasie mogli zaczerpnąć wreszcie świeżego powietrza. Schronili się w pobliskim lesie. Gandalf od razu zaczął liczyć towarzyszy, i zauważył brak Bilba, jednak w tym samym momencie hobbit znienacka pojawił się, utrzymując, iż nie mógł nadążyć za krasnoludami i pozostał w tyle. Nikt nawet nie wiedział, że nie był z nimi na mało przyjemnym spotkaniu z goblinami, a sam Baggins nie chciał przyznawać się, że przypadkiem znalazł w otchłaniach magiczny pierścień, który powodował że stawał się niewidzialny. Teraz jednak uwaga kompanii nie skupiała się wyjątkowo na hobbicie, a na tajemniczej istocie, którą uwolnił Thorin z łap goblinów…

- Widzę, że nasza kompania się powiększyła – mruknął Gandalf – Kim jesteś? Jak masz na imię?

- Jestem Luthien, panie.

- Luthien… Znana jest w Śródziemiu legenda o elfce Luthien, która była najpiękniejszą istotą na świecie – zaczął opowieść czarodziej – Pewnego dnia spotkał ją Beren, syn Barahira. Zakochali się w sobie… Beren poprosił Thingola, ojca Luthien, o rękę córki, a ten kazał mu przynieść Silmaril z korony Morgotha. Luthien z ukochanym ruszyli w podróż, w końcu Beren zdobył Silmaril, ale on sam zginął. Wtedy Luthien wybłagała u Valarów powrót ukochanego w zamian za utratę swej nieśmiertelności. Jej związek z Berenem zapoczątkował ród półelfów i mawiano, że potomstwo Luthien nigdy nie wyginie…

- Jesteś… Jesteś z rodu półelfów? – Thorin podejrzliwie patrzył na dziewczynę – Jesteś z rodu TEJ Luthien?

- Nie, panie.

- To kim właściwie jesteś!? Bo chyba nie goblinem! Jesteś naszego wzrostu, więc elfem też nie możesz być!

- Jestem córką człowieka, panie. Nie hobbitem czy krasnoludem, jak zapewne pomyśleliście patrząc na mój wzrost. Moja rodzina była po prostu niska, więc i ja taka jestem.

- A skąd to imię? Elfickie imię u ludzi? – zdziwił się Balin.

- Moi rodzice bardzo lubili tę legendę. Mama lubiła romantyczne historie, pamiętam że kiedy miałam kilka lat, opowiadała mi ją często. Podobno tata powiedział tuż po moim narodzeniu, że wyrosnę na tak piękną kobietę, że każde inne imię nie będzie mnie godne – uśmiechnęła się blado.

- I miał rację – westchnął Bilbo. Dopiero teraz, w pełnym blasku słońca wszyscy mogli dostrzec jej olśniewającą urodę: jasną, alabastrową cerę jak śnieg w zimie, długie, falowane włosy o barwie jesiennych liści, duże, zielone oczy niczym wiosenna trawa, a nade wszystko – cała jej uroda promieniała niczym jasne słońce latem. Filigranowa, szczupła, zdawałoby się że jej talię można objąć dłońmi. Nawet wśród niezbyt wysokich krasnoludów zdawała się być niczym drobna okruszyna. Wszyscy byli pod wrażeniem, jednak najszybciej z niego otrząsnął się Thorin.

- Dlaczego mówisz o swoich rodzicach w czasie przeszłym – zapytał.

- Nie żyją – odparła smutno – Ojca zabili wargowie, kiedy był w podróży. Miałam wtedy piętnaście lat. Matka oszalała z rozpaczy i zabiła się. Tak bardzo go kochała… Nie miałam rodzeństwa, wychowywał mnie wujek.

- Nas też – uśmiechnął się Fili, podchodząc do niej i obejmując ramieniem – Przykro nam z powodu twoich rodziców…

- To jeszcze nie tłumaczy, skąd wzięła się w mieście goblinów – Thorin przerwał siostrzeńcowi – Może w końcu wyjaśnisz, co się stało?

- Wujek prowadził mnie do dalszej rodziny, do Rohanu. Mieliśmy tam zamieszkać, przynajmniej przez jakiś czas. Niestety… Wybrał drogę przez góry. Gobliny zabiły go, a mnie… - zawiesiła głos i otarła łzę z policzka – Resztę znacie.

- Ja nie znam – łagodnie powiedział Gandalf, współczując młodej kobiecie z całego serca, a jednocześnie nic nie rozumiejąc z całej sytuacji – Thorinie?

- Jak wiesz, wpadliśmy w łapska goblinów. Chcieli nas torturować, żebyśmy zaczęli mówić, ale jako przykład chcieli dać ją – krasnolud skinął głową w kierunku Luthien – Te ścierwa przestraszyły się Orkrista. A potem daliśmy im nauczkę. W międzyczasie wyciągnąłem tę panienkę z łamacza kości, zabiłem króla goblinów, a wtedy pojawiłeś się ty.

- Rozumiem – Gandalf pokiwał głową i uśmiechnął się do Luthien – Co teraz? Nadal chcesz iść do Rohanu?

- Nie, panie. Nie znam tam nikogo. Wujek mówił, że mieszka tam jego rodzina, ale ja jej nie znam, zresztą wujek nie był pewien że ich tam zastanie. Prawdę mówiąc… Nie wiem, gdzie się podzieję…

- Cóż…

- Mój panie – Luthien padła przez Thorinem na kolana – Dziękuję za uratowanie życia. Jeśli mogłabym się jakoś odwdzięczyć, przysłużyć…

(w tym momencie zaczyna się historia prawdziwa tej niezwykłej miłości :-) )

- Co zrobić? – zwrócił się do Gandalfa przywódca krasnoludów – Nie miałem kłopotu, uratowałem kobietę. Nie zabiorę jej ze sobą!

- Wykluczone – warknął Dwalin – ZERO bab na naszej męskiej wyprawie!

- Ja tam bym nie miał nic przeciwko – mruknął Kili.

- ZAMKNIJ SIĘ! – wrzasnęła chórem cała drużyna.

- Gdzie ją odesłać? I, przede wszystkim, jak? – zadumał się Balin.

- Może ja ją odprowadzę – zaproponował nieśmiało Kili, ale znowu odpowiedziało mu gromkie:

- ZAMKNIJ SIĘ!

- Usiądźmy – powiedział Gandalf – I pomyślmy.

Luthien z rosnącym zdziwieniem obserwowała, jak trzynastu krasnoludów, czarodziej i hobbit siadają na trawie i popadają jeden po drugim w zadumę. O co im chodzi? Czy była aż takim problemem, żeby robić burzę mózgów i wojenne narady? Skoro tak, spokojnie mogła sobie pójść!

- Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała – Może ja pójdę, oszczędzę panom kłopotu…

- ZAMK… - zaczął krzyczeć Dwalin, ale uciszył go kuksaniec od brata – Proszę nie mówić, kiedy krasnolud się zastanawia, młoda panno.

- Mam pomysł! – pisnął Kili, zgłaszając się jak uczeń na lekcji. Thorin przewrócił oczami, ale pozwolił siostrzeńcowi mówić – Gandalf zrobi czary mary, i przeniesie Luthien do Rivendell! A tam już się nią pan Elrond zajmie. Pamiętacie, jakie imprezy tam robią? Jedzenie, muzyka, Luthien się tam spodoba!

- Kili, bracie, naprawdę przestań myśleć – poklepał go po plecach Fili – I mówić.

- Ciężka to sprawa – westchnął Gandalf – Nie możemy puścić jej samej, ale…

- Bandyci! Mordercy! – rozległ się przerażający krzyk – Mordują!!!

Cała kompania poderwała się na równe nogi. Migiem dobyli swych mieczy i toporów, formując szyk obronny, a nagle między nich wpadł dziwny staruszek z ptasimi odchodami na skroni i króliczym zaprzęgiem.

- Radagast! – ucieszył się Gandalf – Radagast Bury! Jak miło cię widzieć…

Gandalf przedstawił kompanii swego przyjaciela, po czym odciągnął go na stronę, by na spokojnie i bez uporczywego wtrącania się krasnoludów porozmawiać z nim. Okazało się, że to nieco zdziwaczały, ale o gołębim sercu czarodziej, zamieszkujący w lesie i opiekujący się zwierzętami. Kompanii nie uspokoił jednak życiorys Radagasta, chcieli koniecznie wiedzieć, o jakich mordercach krzyczał. Thorin, oburzony tym że nie zaproszono go do dyskusji, sam wtrącił się pomiędzy dwóch czarodziejów.

- Za pozwoleniem – warknął nieuprzejmie – O czym to rozmawiacie?

- Eee… O ziołach. Mój przyjaciel odkrył nowe uprawy na skraju Mrocznej Puszczy, bada właśnie ich pochodzenie i właściwości.

- Tak tak tak, idealne ziele do fajek – potwierdził nerwowo Radagast, podając Thorinowi małą paczuszkę – Proszę, na spróbowanie. Łagodne, nie czujesz że palisz, ale potem… Moje króliki po nawdychaniu się dymu biegną trzy razy szybciej!

- Plotkujesz z jakimś starym dziwakiem o przyspieszającym zielu, kiedy mamy problem, co zrobić z dziewczyną!?

- Thorinie, spokojnie – odparł Gandalf – Mam pewien pomysł…

Chwilę porozmawiali w konspiracji, kłócąc się przy tym zawzięcie, ale w końcu osiągnęli kompromis. Całą trójką raźnie wkroczyli między plotkujących krasnoludów.

- Dziewczyna idzie z Radagastem – oznajmił poważnie Thorin – Nie byłem za tym, żeby oddawać to niewinne dziecko pod opiekę starca pod wpływem ziół z Mrocznej Puszczy, ale…

- Mój drogi, nie znam bardziej odpowiedzialnej osoby w Śródziemiu niż ten poczciwy czarodziej!

- Przeceniasz mnie, Gandalfie – westchnął Radagast – Ale zaopiekuję się tym dziewczęciem najlepiej, jak potrafię.

- Kto to jest ten pan? – zapytał niewinnie Kili.

- To, synu, pan, któremu NIGDY nie oddam cię pod opiekę – warknął Thorin – Nie chcę, żebyś skończył w śmierdzącym lesie, owiany ciężkim dymem z podejrzanego ziela!

- Ale ja chcę iść z Luthien!

- ZAMKNIJ SIĘ!!!

- Wujku, dlaczego oni tak do mnie mówią…

- Zamknij się! – wrzasnął Thorin – Luthien, pakuj się, idziesz z czarodziejem.

- Ale panie, co mam pakować, nie mam nic…

- To zabieraj się na króliczy zaprzęg i zjeżdżaj! – zirytował się Dwalin – Gdyby nie ona, bylibyśmy już daleko stąd! Cholerne baby!

- Waż słowa – nieoczekiwanie zwrócił mu uwagę Thorin – Nie życzę sobie takich inwektyw pod adresem kobiety.

- Panie – Luthien padła na kolana i chwyciła go za skraj płaszcza, ale Thorin wyszarpnął go z jej dłoni.

- Idź już. Niech ci Durin błogosławi.

- Kim jest Durin? – zapytała.

- To, koleżanko, nasz patron, przodek – tłumaczył chętny jak zawsze Kili – My, krasnoludy, wszystko robimy w imię Durina. Nie bardzo wiem, po co, bo sami też byśmy sobie poradzili, ale…

- ZAMKNIJ SIĘ!!!

- Jedźcie już bo oszaleję! – powiedział zirytowany Gandalf – I tak mam zgraję nieokrzesanych krasnoludów i marudnego hobbita na głowie, brak mi jeszcze baby i zielarza-hobbisty!

- Na króliki, droga panno! – szarmancko skłonił się Radagast – W drogę! Adieu!

Machnął swym kapeluszem, chwycił Luthien wpół i wskoczywszy z nią na swój zaprzęg, odjechali w siną dal. Kompania dłuższą chwilę wiodła za nimi wzrokiem, aż w końcu martwą ciszę przerwał Bilbo.

- Co myśmy zrobili - westchnął dramatycznie.

- Biedna mała – dodał Bofur – Oby dożyła jutra...

- Spokój! – wrzasnął Thorin – W drogę, nie mazać się! Mamy smoka do zabicia!

- Odnajdę ją – pisnął Kili – Jak babkę kocham, kiedy zostanę kierownikiem jakiegoś działu w Ereborze, znajdę Luthien. Mogę?

Thorin spojrzał na siostrzeńca bez krztyny nadziei w oczach. Skinął tylko ręką, nakazując wszystkim, by ruszyli w drogę. Ruszyli w drogę po zwycięstwo, choć nie wiedzieli, czy na jej końcu nie czeka ich… śmierć.

***JAKIŚ CZAS PÓŹNIEJ…***

Właśnie wprowadzono ich do głównej sali, tuż przed oblicze Thranduila. Legolas brutalnie szarpnął knebel Thorina i zerwał go tak mocno, że krasnolud upadł na kolana.

- Przywitaj odpowiednio KRÓLA – podkreślił złośliwie Legolas, ale w tym momencie Thorin kątem oka zauważył, że Thranduil gestem jakby zganił syna.

- Rozwiąż go – rozkazał, a kiedy ten spełnił polecenie i szarpnięciem podniósł Thorina, dodał – Odejdź, synu.

Legolas ze zdziwieniem usunął się, jednak nie wyszedł, a stanął za sponiewieraną kompanią krasnoludów. Thranduil już otwierał usta, by coś powiedzieć, jednak Thorin był pierwszy.

- Każ rozwiązać moich przyjaciół – powiedział cicho, ale dobitnie – Nie ma mojej zgody na takie traktowanie. Moi siostrzeńcy są zakneblowani, tak traktujesz gości? Tak traktujesz rodzinę królewską, wasza wysokość?

- Legolasie – wymownie zawołał król, wskazując na krasnoludów – Witaj Thorinie Dębowa Tarczo. Coś ważnego sprowadziło cię do mojego królestwa…

- A może chociaż: przepraszam!? – wyrwał się Kili, gdy tylko mógł otworzyć usta, co jednak zostało zignorowane. Jak zwykle!

*** Minęło kilka minut…***

- Chciałem z tobą porozmawiać, jak król z królem, ale nie dajesz mi wyboru, Thorinie, synu Thraina… Wiem, po co idziesz, jaki jest twój cel. Pomógłbym ci, gdybyś okazał mi szacunek i…

- NIGDY!!! – przerwał mu Thorin, wyrywając się elfom, wściekły jak nigdy dotąd; jego kompani jeszcze nie widzieli go w takim stanie – Szacunek do tchórza bez godności? I co, miałem się z tobą dzielić skarbem? NIGDY nie ujrzysz ani kawałka złota Ereboru, NIGDY!!!

- Tak, ponieważ nie zamierzam pertraktować ze smokiem, a ty nigdy tam nie dojdziesz…

- Jeszcze zobaczymy – warknął krasnolud, ponownie pojmany przez elfy. Thranduil uśmiechnął się ironicznie:

- Jeśli taki jest twój wybór… Ja jestem cierpliwy. Ale cóż, gnij w moich lochach choćby setki lat!!!

***Kilka dni później…***

Kiedy tak nachylali się nad ciałem Thorina i ich twarze ponownie zbliżyły się do siebie, całkowicie bezszelestnie do lochów wszedł Legolas i stanął przed celą króla krasnoludów.

- Tauriel! – krzyknął zduszonym głosem. Kili odskoczył od wujka jak oparzony – Co to ma znaczyć, co tu się dzieje!?

- Legolasie, proszę, nie krzycz, spokojnie…

- Wypuściłaś więźnia, to nieodpowiedzialne! Co ty z nim robisz!?

- Nie krzycz na nią, bezduszna blondyno! – postawił się Kili, ale Tauriel zasłoniła go sobą.

- Legolasie, musimy porozmawiać. Nie rób mu nic złego, zamknijmy go, ale proszę, chodźmy porozmawiać. To ważne – podkreśliła.

- Romansujesz z krasnoludem pod nosem mojego ojca! – młody elf załamał ręce, ale po chwili zastanowienia lekko się uśmiechnął – Masz charakter, podoba mi się to. Ale zamknij tego gnoma, niech go nie widzę!

(…)

- Co chciałaś mi powiedzieć? Że zakochałaś się w aroganckim, małym krasnoludzie?

- To akurat jest moją prywatną sprawą! – odparła ostro – Nie wiem, co zrobisz z tą informacją, ale chcę ci powiedzieć, ponieważ ci ufam… Nie podoba mi się to, co robi twój ojciec. Nie powinno ich tu być, oni mają prawo do swojego życia, swojej wędrówki, swojej misji i odzyskania Samotnej Góry.

Legolas spojrzał na przyjaciółkę z ogromną ulgą.

- Tauriel, jak dobrze, że jesteś… Myślałem, że jestem w tym osamotniony.

- Więc ty też…

- Tak, ja też nie zgadzam się z wyborami mojego ojca. Chciałbym im pomóc, ale nie wiem za bardzo, jak… Nadal ich nie trawię, ten twój bezczelny kochaś jest najgorszym co mnie w życiu spotkało, jego wujek jest zresztą niewiele lepszy!

***No to sobie krasnoludy trochę posiedziały w kryminale…***

Legolas podszedł do celi Thorina i otworzył ją. Krasnolud zerwał się z podłogi, patrząc na niego podejrzliwie.

- Co robisz? – zapytał.

- Wychodzicie stąd – odparł Legolas – Bądźcie cicho, zaprowadzę was w bezpieczne miejsce, skąd będziecie mogli wyjść.

(…) Thorin bez słowa opuścił celę, a Legolas w mgnieniu oka uwolnił resztę jego towarzyszy.

- Gdzie moja kobieta? – nerwowo rozglądał się Kili – Nie chciałem ciebie, chciałem Tauriel!

- Zamknij się, albo cię zaknebluję – syknął Legolas – Rób co mówię, albo jako jedyny zostaniesz tu, zamknięty na klucz!

- Nie bądź taki pewny siebie, Tauriel mnie kocha!

- Jak widzisz, Tauriel tu nie ma, więc ode mnie zależy twoje życie.

- Róbcie, co mówi! – rozkazał Thorin – Bez dyskusji!

***I znowu minęło parę dni męczącej wędrówki…***

Wędrowcy dotarli po krótkim czasie do Miasta na Jeziorze, zwanego inaczej Esgaroth. Nie mieli problemu z wejściem, ponieważ był z nimi syn władcy Leśnego Królestwa – w innym przypadku obecność trzynastu krasnoludów z hobbitem byłaby bardzo dziwna i raczej niezbyt mile widziana. Legolas jednak zapewnił im spokojne przejście i zakwaterowanie w mieście. Po całym Esgaroth od razu rozniosły się plotki o przybyciu niespotykanych gości; szeptano, że jest wśród nich wnuk danego króla spod Góry. Od razu przypomniano sobie o dawnych przepowiedniach.

- Słyszeliście? – mówiono – Powrócił władca srebrnych źródeł! Przepowiednia się spełnia!

***Kilka minut później Bilbo przeżył niemały szok…***

Niska, drobna postać odwróciła się i pisnęła z radości. Momentalnie zerwała się z miejsce i podbiegła z ogromnym rozpędem do Bilba, rzuciła mu się na szyję tak mocno, że wpadła wraz z nim do domu i wylądowali na podłodze.

- Bilbo, kochany mój, znalazłam cię! – krzyczała, obcałowując policzki hobbita – Tyle czasu!

- Stop! Esmeraldo Tuk, wstań ze mnie! Dwalinie, nie gap się tylko zdejmij ze mnie to babsko!

- Ja tam nie będę przeszkadzał twojej… narzeczonej? – parsknął śmiechem krasnolud.

- To żadna narzeczona! – wrzasnął Baggins – To moja rozwydrzona, smarkata kuzynka, Esmeralda Tuk! Zdejmijcie ją ze mnie!!!

Kili z Dwalinem chwycili Esmeraldę za ręce i podnieśli ją. Dziewczę odwdzięczyło się promiennym uśmiechem i grzecznym dygnięciem. Bilbo wstał z podłogi, otrzepał się i ze złością spojrzał na krewniaczkę.

- A teraz wytłumaczysz się, droga panno, zanim ten pan użyje swojego młota bojowego, skąd się tu wzięłaś i dlaczego nie pilnujesz mojej norki, jak obiecałaś!!!

- Bilbo, drogi kuzynie! – Esmeralda nie dostrzegała, bądź nie chciała dostrzec złości Bagginsa – Tak się cieszę, że cię znowu widzę!

- Esmeraldo Tuk!!!

 ***Nazajutrz…***

Po spokojnie spędzonej nocy Thorin obudził się dość szybko. Wszyscy jeszcze spali, a krasnolud z rozczuleniem patrzył na Kiliego, wtulonego w Tauriel jak małe, bezbronne dziecko. W drugim kącie Fili leżał tuż obok Esmeraldy, tylko nieśmiało trzymając ją za rękę. Thorin uśmiechnął się; jego mali chłopcy dorośli w błyskawicznym tempie. Postanowił wyjść na krótką przechadzkę. Dopiero świtało, więc miasto było ciche, nikt nie wychylił jeszcze nosa na zewnątrz. Korzystając z ciszy i napawając się wszechobecnym spokojem, Thorin udał się na drugi kraniec miasta, skąd był najlepszy punkt widokowy na północ. Wszystko spowijała mgła, lecz nagle rozstąpiła się, pozwalając pierwszym, leniwym promieniom słońca przedrzeć się i otulić zmęczoną długą wędrówką i wszystkimi cierpieniami twarz krasnoluda. Zamknął oczy i chłonął ciepło, i ten rześki, świeży zapach powietrza, kiedy nagle coś kazało mu otworzyć powieki. Zrobił to i ujrzał wysoki, dumny szczyt, górujący nad wszystkim. Z niedowierzeniem zrobił kilka kroków do przodu i dotknął dłonią swej piersi. Serce biło mu jak oszalałe, a w oku zakręciła się nieproszona łza.

- Erebor – szepnął, nie odrywając wzroku od góry – Mój dom…

***Troszkę później, kiedy Thorin miał już za sobą kilka ataków smoczej choroby…***

- Ten plugawy, krasnoludzki uzurpator przysłał cię tu, mały złodziejaszku – szydził – Dębowa Tarcza chciał, abyś przyniósł mu Arcyklejnot… Piękny, prawda? Wiem, że kusi cię… I mnie kusi, aby pozwolić ci go zabrać, abyś dał mu to, czego szuka, a ja wtedy patrzyłbym jak Arcyklejnot niszczy go, jak pochłania go chciwość, jak Dębowa Tarcza stacza się na samo dno, owładnięty szaleństwem… Jak staje się zerem, marnym pyłem. Ale dość tej zabawy. Widzisz, że twój przyjaciel opuścił cię, nie ma co dalej tego ciagnąć, wybierz więc, jak chcesz umrzeć?

- NIE! – wrzasnął donośnie Bilbo, nie mogąc oderwać wzroku od lśniącego Arcyklejnotu leżącego dosłownie kilka kroków od niego – Thorin już tu idzie, nie zostawiłby mnie! Zależy mu na mnie, nie jest taki… jak TY!!!

Thorin i Kili, słysząc to, spojrzeli na siebie porozumiewawczo i czym prędzej pobiegli w stronę, skąd dochodził potworny hałas diabelskiego śmiechu smoka. Kiedy dotarli na miejsce, zatrzymali się na progu ogromnej sali, wypełnionej po brzegi złotem, i zobaczyli ogromną bestię rozpościerającą skrzydła. Bilbo w tym właśnie momencie po raz pierwszy zwątpił i pomyślał, że może Thorin nie przyjdzie mu na ratunek. Nie widział go zza wielkich skrzydeł smoka, i z rezygnacją opuścił miecz, myśląc, że zaraz zginie.

- Wróciłem! – zagrzmiał nagle pewnym siebie głosem Thorin – Wróciłem po swoje, przebrzydły gadzie, wróciłem po zemstę!

***Po kilku niezwykle emocjonujących minutach…***

Rozwścieczony Smaug skierował się wprost do wyjścia, nie bacząc na nic po drodze. Skrzydłami burzył kolumny, aż w końcu z impetem wpadł w bramę, niszcząc ją. Ogarnięty gniewem zatrzymał się, gdyż na wprost wejścia stał Kili z mieczem uniesionym wysoko, jakby był gotów do walki. Smok zmieszał się początkowo, ale po chwili roześmiał się głośno.

- Ty? Na mnie z tą zabaweczką? – kpił – Najpierw Dębowa Tarcza wystawił tego małego włamywacza na niebezpieczeństwo, teraz zasłania się tobą!? Co za tchórz!

- Zawsze chciałem to zrobić – powiedział zadowolony z siebie Kili – Wujku, do ataku!!!

Nim Smaug zdążył się obejrzeć, z lewej strony w mgnieniu oka wyskoczył Thorin z ogromną włócznią w dłoni. Nie zdążył w ogóle zareagować, krasnolud cały czas był dosłownie krok od niego, czekając na sygnał siostrzeńca. W ciągu sekundy Thorin skoczył pod ogromne cielsko smoka i wbił w czarną lukę w pancerzu długą włócznię. Smaug ryknął przeraźliwie, a głos ten dotarł aż do granic Mrocznej Puszczy. Thorin błyskawicznie uciekł spod smoka i sięgnął po kolejną włócznię, którą wbił tuż obok, jeszcze głębiej. Smok zachwiał się i upadł, ale zanim to zrobił, ostatnim ognistym oddechem wyzionął w powietrze wielki słup płomieni, widocznych z bardzo daleka. Gdy gad leżał i umierał, Thorin dla pewności wbił w jego serce trzecią włócznię.

- To JA jestem królem pod Górą! – krzyknął triumfalnie, a nieoczekiwanie na trupa wskoczył Kili i podbiegł na sam ogromny łeb Smauga.

- To za dziadka! – wrzasnął jak w amoku, wbijając włócznię w wielkie oko smoka, po czym wbił kolejną w drugie – A to za pradziadka!

- To nie on ich zabił, Kili – powiedział oszołomiony Thorin, ale siostrzeniec tylko wzruszył ramionami:

- To co? Gdyby nie on, nigdy by do tego nie doszło. A poza tym zawsze chciałem to zrobić!!!

***Smok umarł, jest fajnie – a Thorin znowu robi problemy. Całe szczęście, że Kili nad nim panuje i w odpowiednich momentach częstuje kopniakiem w królewską kostkę***

Raźnym krokiem Thorin opuścił salę tronową, udając się do zbrojowni. Tam znalazł najpiękniejszą, bogato zdobioną zbroję króla Throra, założył ją i zaopatrzywszy się jeszcze w dwa ciężkie topory, które zarzucił sobie na plecy, wyszedł przed Górę i stanął na dużym głazie dumny, wyprostowany i pełen dostojeństwa. Ci, którzy wracali właśnie z zadania przesunięcia smoczego trupa, zatrzymali się z boku i z podziwem patrzyli na pełną majestatu postawę Thorina. Odruchowo oddali mu pokłon. Starszym krasnoludom zdawało się, jakby ujrzeli ponownie wielkiego króla Throra w latach jego największej świetności. Od Thorina bił niesamowity blask i waleczność, jego oczy wpatrzone w dal płonęły. Zrozumiał, że musi stanąć na wysokości zadania i poprowadzić swój lud do wojny.

***No i w końcu zaczęli walczyć…***

Czuł rozpierającą go dumę i w końcu opuściło go poczucie winy, które mu ciążyło, bo wmawiał sobie że wszystkie nieszczęścia rodu krasnoludów są przez niego, ponieważ nie potrafi pomścić śmierci ojca, dziadka i setek swoich rodaków. Teraz, kiedy miał na rękach krew Smauga i Azoga, czuł się wygrany. Czuł, że zemsta dokonała się, a ostatnim jej etapem będzie rozgromienie armii nieprzyjaciela w pył. To jednak wydawało się nie być łatwe. Wyjątkowo wcześnie tego dnia zaszło słońce, a niebo stało się ciemne i ponure. Kili uniósł wzrok i dostrzegł ogromne ptaki, lecące w ich stronę.

- Orły! – krzyknął donośnie – Orły nadlatują!

- Wysłuchały nas – szepnął uradowany Radagast do Gandalfa.

- Wygraliśmy – odparł drugi czarodziej – Bitwa jest nasza…

Zastępy krasnoludów z imieniem Durina na ustach ruszyły do ostatecznego ataku. Orły chwytały w swe ostre szpony wargów i rozszarpywały ich, a orków zrzucały na ziemię z dużej wysokości. Bitwa powoli kończyła się; księżyc wychylał się nieśmiało zza ciemnych, ciężkich chmur. W serca sojuszników wstąpiły nowe nadzieje, w momencie, gdy ostatecznie zatriumfowano nad siłami zła, niejeden krasnolud wpadł w objęcia elfa, dzieląc tę wielką radość ponad podziałami i dawnymi zatargami. Wszystko zaczynało być tak, jak od dawna być powinno…

***Impreza się rozkręca, czyli koronacja Pana i Władcy***

Thorin (…) odebrał od siostrzeńca Arcyklejnot i umieścił go dokładnie w tym miejscu, gdzie tkwił za czasów Throra. Odszedł krok dalej i wyprostował się, po czym z czcią skłonił przed pięknym, lśniącym klejnotem. (…) Wreszcie Gandalf wziął w dłonie koronę Throra i podszedł do Thorina, który przyklęknął i pochylił głowę.

- Thorinie, przyjacielu, dokonałeś wielkich rzeczy – rozpoczął podniosłym tonem czarodziej – To, co wydawało się niemożliwe, spełniło się dzięki tobie. Odzyskałeś waszą ojczyznę, odzyskałeś tron, koronę i Arcyklejnot, zgładziłeś wroga, pomściłeś swych przodków. Walczyłeś jak lew, i doskonale wiem, że nie walczyłeś dla siebie. Walczyłeś dla nich, dla wszystkich twoich krasnoludzkich braci(…). Zawsze stawiałeś siebie na końcu, najważniejsze było dobro innych, dlatego dziś w końcu to TY zajmiesz odpowiednie miejsce. Dziś TY jesteś najważniejszy, oto na mocy wszelkich praw, działając zgodnie z wolą wielkiego króla Throra i księcia Thraina, oznajmiam wszystkim, że powrócił Król spod Góry!!!

Rozległy się wiwaty i okrzyki na cześć nowego monarchy. Gandalf uroczyście nałożył na głowę Thorina koronę, a kiedy krasnolud wstał i wyprostował się, prezentował się dumnie i majestatycznie. (..)

- Witajcie w domu, przyjaciele – powiedział do swych rodaków, i zwrócił się do elfów i ludzi – A was zapewniam, że wrota Ereboru zawsze będą dla was szeroko otwarte. Szczególnie dla przyjaciół z Zielonego Królestwa – dodał nieco ironicznie, patrząc na Thranduila, który podszedł do niego powoli – A teraz zapraszam na ucztę! Kili, Fili, czyńcie honory domu!

*** I teraz zaczyna się najwłaściwsza część tej historii, czyli kilka miesięcy po koronacji (i po gruntownym wietrzeniu Ereboru po smoku)…***

- Kili!!! – wrzask króla rozlegał się po całym Ereborze – Gdzie ten urwis, do stu tysięcy Thranduilów! Zaraz go zwolnię!

- Nie zapominaj, że nie masz prawa zwolnić mojego syna – upomniała brata Dis, wyłaniając się z ciemnego korytarza – Nie pamiętasz, że wysłałeś go na rozmowy kwalifikacyjne?

- Na oko Saurona, kogo on znowu zatrudnia!?

- Nie wiem, dziś chyba czyścicieli toalet… A wiesz, że u nas muszą to być wyjątkowo odporni pracownicy, najlepiej pozbawieni zmysłu powonienia.

- Wychowałaś lekkoducha, Dis!

- To TY go wychowywałeś! Zawsze mówiłeś, że skoro chłopcy nie mają ojca, ty im go zastąpisz! Pozwalałeś ciągać się za warkocze, za brodę, włazić sobie na plecy, to teraz masz!

- Ale Kili myśli, że może zatrudniać miliony pracowników! Nie stać nas na to!

- Braciszku, wiesz że Kili zatrudnia ich w ramach umów z urzędem pracy, więc to urząd płaci im stażowe!

- Ach tak… Jestem królem, mam prawo się nie orientować – fuknął niezadowolony – To gdzie jest ten urząd pracy?

- W Rivendell. Tego też nie wiesz?

- Mam dosyć własnych spraw na głowie!

- Na głowie to ty masz tylko idiotyczną koronę naszego dziadka – dogryzła Thorinowi Dis – I nie robisz nic poza gapieniem się na Arcyklejnot i liczeniem złota.

- Głupia babo! Nie masz pojęcia, czym jest rządzenie najpotężniejszym królestwem Śródziemia!

- Baba to by się tobie przydała! I nie podskakuj mi, kochany, bo zrobię ci w Ereborze taki przewrót, że słabo ci się zrobi! Zabieraj się do sensownej pracy!

- Cześć mamo, witaj wujku – do komnaty weszła uśmiechnięta Tauriel – Co słychać?

- Słońce, jak ja się cieszę że w końcu mówisz do mnie mamo! – ucieszyła się Dis – Thorin nie ma humoru, lepiej mu nie przeszkadzajmy.

- Tauriel! – zawołał Thorin – Gdzie jest Kili, na rany Durina!?

- Już wraca, wujku. Chodź mamo, zaczęłam robić Kiliemu szalik na szydełku…

Kobiety, głośno rozmawiając, wyszły z komnaty. Thorin zaczął krążyć wokół tronu, zastanawiając się nad słowami siostry. Czyżby naprawdę miał mało zajęć? Musiał się zająć czymś ważnym i konkretnym! Już dawno nie zwoływał posiedzenia rządu… Należało to szybko nadrobić.

- Esmeraldo! – krzyknął – Pozwól do mnie.

- Tak, wujku? – dziewczyna przybiegła z sąsiedniego pomieszczenia – Pomóc ci w czymś?

- Zorganizuj mi posiedzenie rządu. Niech stawią się wszyscy ministrowie, ci bez teki też. Każdy, kto ma jakąś funkcję.

- Dobrze, a na kiedy?

- Dziś wieczorem.

- Oczywiście – uśmiechnęła się Esmeralda, i już chciała wyjść, ale wróciła się jeszcze – Wujku… Bardzo lubię pracę z tobą, wiele się uczę i naprawdę to dla mnie zaszczyt, ale… Widzisz, jestem w ciąży – rozpromieniła się – Mówię ci jako pierwszemu. Oczywiście mogę jeszcze pracować, ale kiedy brzuch będzie większy…

- Kochana moja! Nareszcie dobra wiadomość! – Thorin wziął Esmeraldę w ramiona – Możesz robić, co ci się podoba, każę Kiliemu znaleźć mi kogoś do pomocy. Właściwie mogłem już dawno to zrobić, zamiast męczyć ciebie, powinienem zatrudniać profesjonalną asystentkę. Dobrze, biegnij przygotować mi jeszcze to spotkanie, a od jutra jesteś tylko i wyłącznie księżniczką.

- Dziękuję, wujku… Jesteś kochany!

- A ty jesteś jedną z najnormalniejszych osób w całej Górze, dlatego tak cię cenię.

- Wujku, zapomniałam ci o czymś powiedzieć. Dziś przyjeżdża do nas na wakacje mój kuzyn Bilbo.

- Bilbo? Niech to Orkrist trzaśnie, mój stary, dobry Bilbo! Na długo przyjeżdża?

- Na co najmniej dwa miesiące, wujku.

- Wspaniale! Kolejna konkretna i inteligentna osoba. Muszę pomyśleć, czy nie zaproponować mu gdzieś tu w okolicy domku letniskowego… A może wprowadziłby się tu na stałe? Pomyślę nad tym. Dziękuję, dziecko, możesz odejść.

Esmeralda posłusznie wyszła, by przygotować posiedzenie rządu, a Thorin obmyślał na swym pięknym tronie, jak by tu zatrzymać Bilba na dłużej…

***CZTERY GODZINY PÓŹNIEJ***

Rada Ministrów Ereboru zebrała się już w sali konferencyjnej. Panował gwar; panowie nie widzieli się od jednego dnia, więc plotek i newsów było co niemiara. Nagle wszyscy ucichli, ponieważ do komnaty wszedł sam władca.

- Witam panowie – przywitał się wyniośle – Proszę, spocznijcie. Protokolant?

- Jestem, panie – odezwał się cicho Ori.

- Wspaniale. Zaczniemy od listy obecności… Prezes Rady Ministrów?

- Jestem – powiedział Fili, dumnie prezentując się zebranym.

- Dlaczego on jest premierem, a ja tylko kadrowym, wujku? – zachlipał Kili, ale został JAK ZWYKLE zignorowany.

- Minister Spraw Zagranicznych?

- Balin, do usług.

- Minister Obrony Narodowej?

- Dwalin, do usług.

- Minister Zdrowia?

- Głośniej, panie, ktoś znowu zgniótł mi trąbkę! – krzyknął Oin.

- Dobrze… Minister Finansów?

- Gloin, do usług, wasza wysokość.

- Minister Gospodarki Żywnościowej?

- Bombur… mniam, mniam… do usług.

- Minister Edukacji?

- Dori, do usług.

- Minister Gospodarki i Przemysłu Kopalniczego?

- Nori, do usług.

- Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego?

- Bofur, do usług.

- Minister Sprawiedliwości?

- Bifur!

- No to mamy komplet – odetchnął Thorin – Panowie, zebraliśmy się tu, bo… dawnośmy się nie widzieli. A przydałoby się coś zrobić.

- Zabić smoka? – warknął Dwalin.

- Zabiliśmy już jednego – odezwał się Nori – Powinniśmy skupić się na przemyśle i…

- Bzdury, nonsens! – wtrącił się Bofur – Ostatnio o tym rozmawialiśmy! Mieliśmy skupić się dziś na odnowie pomników wielkiego Throra!

- Panie ministrze, ja panu nie przerywałem – zirytował się Nori – Proszę doprowadzić ministra do porządku!

- Proszę o ciszę! – zagrzmiał król – Przede wszystkim chciałbym rozdzielić zadania, które JA uznam za słuszne. Proszę nawiązać kontakty dyplomatyczne z Leśnym Królestwem, potrzebujemy od tych brudasów trochę królewskiego ziela… Tylko proszę powstrzymać się od komentarzy, że są brudni i śmierdzą kompostem.

- Jasna sprawa – uśmiechnął się Balin.

- Następnie proszę o zajęcie się pomnikami króla Throra, pan sobie z tym poradzi, panie ministrze?

- Jasna sprawa, panie, potrzebuję tylko środków z królewskiego skarbca – odparł Bofur.

- Ministrze? – Thorin zwrócił się do Gloina.

- Nie ma mowy! Skarbiec świeci pustkami, nie mam z czego dawać kadrom na wypłaty, a co dopiero na bzdury…!

- Panie ministrze! Dwa dni temu mogłem kąpać się w złocie, więc proszę nie insynuować radzie, że skarbiec jest pusty! A poza tym pomniki Wielkiego Władcy, a mojego dziadka, to NIE BZDURA!!!

- Jasne, panie. Jeszcze dziś przydzielę Ministerstwu Kultury dotację.

- No, ja myślę. Panowie, nadszedł dzień zmian. Parytety, równouprawnienie, ja się na tym nie znam, premier przybliżył mi nieco tematykę, z której wynika, że musimy przyjąć do naszego składu… kobietę.

- Może księżniczka Dis? – zaproponował Dori – Piękna, inteligentna, oczytana… A my nadal nie mamy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji!

- To prawda – dodał Oin – W Leśnym Królestwie już dawno mają!

- Tak…? To my też będziemy mieli! Dis!!!

Wrzask Thorina rozległ się po całym Ereborze. Siostra przybiegła tak szybko, jak tylko potrafiła.

- Coś się stało? – zapytała, zdyszana.

- Siadaj. Od dziś jesteś Ministrem SWiA.

- Nareszcie ktoś mnie docenił – mruknęła – A moje dziecko? Żądam awansu!

- ŻADNEGO nepotyzmu w MOIM rządzie!

- Kpiny sobie robisz? Połowa z nas jest z tobą bliżej lub dalej spokrewniona! Natychmiast awansuj Kiliego!

- Kocham cię, mamo! – Kili przesłał Dis buziaka.

- To niepoważne! – Thorin walnął pięścią w stół – To najlepszy kadrowy, jakiego miałem! Nie zmienię go!

- O proszę, i musiałam tu przyjść, żebyś w końcu to przyznał!

- Nie kłóć się ze mną przy pracownikach!

- Żądam dla niego teki Ministra Pracy!

Na sali zapadła martwa cisza. Tak śmiałe żądanie mogła wysunąć tylko księżniczka Dis. Była JEDYNĄ na świecie osobą, która miała odwagę przeciwstawić się królowi.

- Dobrze, Kili zostanie Ministrem Pracy – odparł spokojnie Thorin – Ale mam warunek.

- Jaki?

- W ciągu miesiąca znajdzie mi taką asystentkę, jakiej w całym Śródziemiu nie ma NIKT, na widok jej i umiejętności, które będzie posiadała, Thranduil ma zzielenieć i wyłysieć do cna. A po zdanym przez nią egzaminie Kili zostanie ministrem. Może nawet znajdę jakiś etat dla Tauriel.

- Za pozwoleniem, panie – wtrącił Balin – Jestem dyplomatą, ale wiesz że kontakty z Leśnym Królestwem nie należą do najłatwiejszych. Byłoby lepiej, gdyby księżniczka Tauriel była wiceministrem w moim resorcie, w końcu zna tych leśnych ludków lepiej, niż ktokolwiek z nas.

- Popieram – zgodziła się Dis – Kto jest za?

Wszyscy zebrani podnieśli rękę; Kili wstrzymał się od głosu. Nie, żeby to miało znaczenie – kadrowy w zasadzie nie miał prawa głosu w Radzie Ministrów. Ale przynajmniej czuł, że chyba jest ważny. A zresztą najbardziej liczyło się to, że wujek mu zaufał i powierzył tak ważną funkcję – znalezienia mu seksownej asystentki. Bo chyba o to chodziło Thorinowi… Czy musi być kompetentna? Chyba wystarczy, jeśli będzie po prostu słodka – tak, jak on sam, jak Kili. Tak. Zdecydowanie TEGO potrzebuje jego wujek. Kili musi po prostu znaleźć przesłodką jak on sam asystentkę. Bułka z masłem! Postanowił, że nazajutrz wyruszy w drogę.

Posiedzenie rządu skończyło się błyskawicznie, a Thorin z niecierpliwością czekał w swoim królewskim gabinecie na przybycie Bilba. Hobbit pojawił się dość późno.

- Baggins! Stary druhu! – ucieszył się król na jego widok – Chłopie! Kopę lat!

- Zaledwie kilka miesięcy, wasza wysokość – Bilbo padł przyjacielowi w ramiona – Zdążyłem wrócić do Shire, odwiedzając po drodze Beorna i Rivendell, spędzić kilka dni w domu i… Przyszedł list od Esmeraldy, że już tęskni. Co miałem zrobić, jak też tęskniłem za wami wszystkimi!

- Jak droga?

- Korki w Mrocznej Puszczy, jakiś wypadek. Podobno łoś zderzył się kucykiem.

- Ha! Parszywa menda w końcu się doigrała!

- O czym ty mówisz?

- Thranduil notorycznie przekraczał prędkość na terenie Beorna – roześmiał się Thorin – I wreszcie nasz niedźwiadek wysłał patrol. Ale przyjacielu, opowiedz co u  ciebie!

- Nudy, jak to w Shire. Nic się nie dzieje! Wyobraź sobie że żadne krasnoludy nie pustoszą mojej spiżarni!

- No popatrz, a mnie od dawna żaden marudny hobbit nie uwieszał się na szyi!

- Myślałem, żeby znaleźć sobie tu jakiś domek letniskowy, gdzieś blisko was… Chyba nie mogę żyć tak daleko od blasku twojego majestatu – kąśliwie powiedział Bilbo.

- Też o tym dziś myślałem – przyznał Thorin – Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłeś, zasługujesz na wygrzewanie się w promieniach mojej doskonałości.

- Stary, jak się ostatnio widzieliśmy, twojego ego było jak cała Samotna Góra.

- A teraz?

- Dobrnąłeś rozmiarem do granic Mordoru.

- No, to jeszcze w drugą stronę, do Gór Mglistych, i będzie tak duże jak na króla tego formatu przystało. To co, Baggins, piwo, whisky, wino? Może delikatny likierek mojej siostry?

- Daj fajkowe ziele Radagasta.

- Tak myślałem! – krzyknął Thorin z szaleńczym błyskiem  oku – Uwielbiam błyskotliwych hobbitów!

Po wypaleniu trzech fajek na głowę panowie siedzieli pod ścianą w doskonałych humorach, nucili sobie elfickie piosenki i byli po prostu szczęśliwi. Tak bez powodu. Ale Thorina nagle ogarnął niespodziewany smutek…

- Bilbo, kochany – zapłakał – Starzeję się chyba.

- Co ty gadasz! Młody chłopak z ciebie, jeszcze tyle przed tobą!

- Daj spokój… Popatrz, Kili ma żonę, Fili ma żonę, Esmeralda spodziewa się dziecka, a ja? Siedzę na tym tronie z idiotyczną koroną na głowie, nie mam kogo nawet przele…

- Hej hej hej, kolego! Nie o latanie w życiu chodzi!

- Ale ja chcę!!! Brak mi baby, rozumiesz!? Ale nie chcę krasnoludzkiej, są okropnie zarośnięte i mają nadwagę, ja lubię gładkie, smukłe kobietki…

- To może elfka? Tauriel niczego sobie, może ma jakąś kuzynkę…

- Żartujesz!? JA mam sypiać z elfem!? I dodatkowo śmierdzącym z lasu!?

- No to nie wiem, pojedźmy do Shire, znajdziemy ci jakąś młodą, chętną hobbitkę! Myślisz, że mało ich stoi przy drogach?

- Bilbo, nic nie rozumiesz! JAK mam kochać się z kobietą, która ma owłosione stopy!

- Jesteś cholernym rasistą, Thorinie! – oburzył się Bilbo – Rasistą, nazistą, szowinistą…

- Wiesz, co znaczą te słowa!?

- No… W zasadzie…

- Powinienem cię ściąć!

- Dobra, dobra, na brodę Gandalfa, uspokój się! Co ja ci poradzę? Jedyne wyjście to babeczka z Esgaroth!

- Kpiny sobie urządzasz!? One wszystkie śmierdzą wilgocią! Idź i powąchaj Barda, jedzie od niego jeziorem na kilometr! Myślisz, że dlaczego na spotkania z nim wysyłam Filiego!?

- Jesteś okropnym, zakompleksionym, zapatrzonym w siebie, zarośniętym… arogantem! – zirytował się Bilbo – Jak chcesz kogoś znaleźć, skoro masz wymagania jak z kosmosu, a jedyne czego chcesz, to zaliczyć jakąś kobietkę!

- Nie mów tak – warknął Thorin – Nie chcę nikogo zaliczać. Ja chcę… żeby mnie ktoś pokochał… Oczywiście jeśli przy okazji będzie dobra w łóżku, to…

- Thorin!!!

- No dobra. Wystarczy, żeby była ładna i gładka. Jedyne włosy, jakie akceptuję, to te na głowie.

- A… tam!? – Bilbo otworzył usta ze zdziwienia – TAM też gładka!?

- Gdzie? Pod pachami? No raczej!

- Dobrze, dobrze, zejdźmy z tematu bo już mi niedobrze! Gdybyś był normalny, to już dawno ustawiałyby się do ciebie kolejki!

- Ależ ustawiają się! – Thorin zrobił się dumny jak paw – Za każdym razem, gdy jedziemy w interesach do Mrocznej Puszczy, te brudne, śmierdzące lasem elfki łażą za mną na kolanach, piszcząc że Thranduil nie daje im tego, co mogę dać im ja!

- Coś mi się wydaje, że chyba koloryzujesz…

- JA koloryzuję!? A myślisz, że dlaczego od kilku tygodni wysyłam do Thranduila Kiliego i przestałem jeździć tam osobiście?

- Hmmm… Może dlatego, by blondasowi podnieść ciśnienie i wystawić na próbę jego nerwy?

- To też, nie cierpię gada – przyznał Thorin – Ale te dowody uwielbienia mnie przytłaczają. Nawet tam kobiety mnie pragną…

- Nie wytrzymam. Idę do Dis, może przynajmniej z nią da się porozmawiać!

Hobbit zerwał się z podłogi i, chwiejąc się lekko po nadmiernej ilości wypalonych fajek, udał się do komnaty księżniczki, gdzie siedziały też Tauriel i Esmeralda, które bardzo ucieszyły się na jego widok. Bilbo wyżalił się im, że Thorina znowu ogarnia szaleństwo, ale tym razem nie złota, a miłości. Dis pokręciła głową, rozczarowana.

- Co parę dni podsuwam mu moje koleżanki, ale nie, on wybrzydza! Twierdzi, że nie znosi owłosienia, i gdyby miał potem wyjmować je sobie spomiędzy zębów…

- Nie kończ, na sto tysięcy goblinów! Ten krasnolud ma jakieś dziwne fantazje seksualne…

- Czy ja wiem czy takie dziwne – uśmiechnęła się do kuzyna Esmeralda – Ale Fili też nie chce całować moich stópek. Twierdzi że są zbyt włochate… Ale z resztą ciała nie ma problemu.

- Kili w ogóle nie ma tego problemu – napuszyła się Tauriel, a Bilbo z przerażeniem patrzył na Dis.

- Czy wszyscy mężczyźni z rodu Durina są… tacy? – zapytał.

- Muszę przyznać, że krasnoludy są wspaniałymi, wybornymi kochankami – zarumieniła się księżniczka – Mój mąż, świeć Durinie nad jego duszą, przed poczęciem moich ukochanych synów robił ze mną takie rzeczy… Ale zmarł, nieboraczek, w obronie swego teścia, a mojego ojca. Ale…

- Co, mamo, co!? – krzyknęły naraz Tauriel i Esmeralda – Masz kogoś?

- No… wiecie…

- Znamy go?

- Znacie. Podpowiem, że ma imponującą brodę…

- No, rzeczywiście, tak nam podpowiedziałaś! – z przekąsem mruknął Bilbo.

- Nori? Dori? – zgadywała Tauriel – Mają wspaniałe brody!

- Coś ty, Bifur ma lepszą! Albo Oin! – krzyknęła Esmeralda.

- Dziewczęta, no co wy! Żaden z nich!

- To kto? Gloin ma żonę, Balin też odpada, Bofur nie bierze niczego na poważnie…

- Bombur chyba nie ma aż takiej kondycji – zadumał się Bilbo – A Ori jest za młody. Został jeszcze Dwalin, ale on w ogóle nie jest brany pod uwagę.

Dis poczerwieniała. Speszyła się i wbiła wzrok w podłogę. Esmeralda spojrzała z niedowierzaniem na Tauriel, a ta wbiła pytający wzrok w Bilba. Hobbit nerwowo popukał się w czoło.

- No co wy, dziewczyny, Dwalin? Musimy szukać dalej! To nie Dwalin, nie Dwalin, nie…

Dis znacząco spojrzała na Bagginsa. Miała maślany wzrok i promienny uśmiech.

- O nie… Ty… Ty z NIM?! – syknął Bilbo – Przecież on jest przeciwny kobietom!

- JUŻ nie – westchnęła Dis – Jest jak najbardziej przychylny płci pięknej…

- Świat się kończy! Księżniczka uwiodła największego twardziela z kompanii, a królowi chce się baby! Gdzie ci starzy, dobrzy przyjaciele, którzy mieli cel i misję, a nie zajmowali się… czymś takim! Gdzie honor i powaga królewskiej rodziny!

- Bilbo, trujesz – Esmeralda machnęła ręką na kuzyna – Mamo, tak się cieszymy!

- Nie mówcie nikomu, Dwalin jest bardzo skryty. Gdyby Thorin się dowiedział…

- A właśnie, że się dowie! – krzyknął Bilbo.

- Uważaj, bo jak piśniesz słówko wujkowi, jedyne co będziesz słyszał to moje strzały przelatujące przy twoim uchu – syknęła Tauriel – A teraz idź już sobie, bo przeszkodziłeś nam w babskiej naradzie. No już! Nie ma cię! Kili przygotuje ci komnatę.

Biedny, przeganiany z kąta w kąt hobbit wyszedł czym prędzej z komnaty księżniczki Dis. Posłusznie podreptał do Kiliego, który wraz z bratem załatwiali właśnie jakąś papierkową robotę.

- Bilbo! – ucieszył się Fili – Wspaniale, że przyjechałeś!

- Cześć chłopaki. Co robicie?

- A wiesz, korespondencja do urzędu pracy – uśmiechnął się Kili – Pan Elrond jakoś ostatnio woli załatwiać sprawy pocztą, a ja tak lubiłem do niego jeździć… Ostatnio zamiast niego na spotkania przychodziła jego córka. Czyżbym zrobił coś nie tak?

- Kili, mówiłem ci że jesteś nieco męczący – wyjaśnił Fili – Ile można opowiadać Elrondowi o latających po Ereborze motylkach i o tym, że Tauriel wprowadziła nową modę, czyli hodowanie w kopalniach roślin doniczkowych.

- Myślałem, że elfy lubią rozmowy o przyrodzie…

- Ale nie w TAKI sposób! I nie z tobą!

- Kiedyś rzucę tę robotę i wyjadę z Tauriel daleko! – obruszył się Kili – Wtedy docenicie, jakiego kadrowego straciliście!

- No już, daj spokój. Zajmij się najpierw szukaniem asystentki dla wujka, wtedy możesz uciekać gdzie chcesz.

- Zaraz, jakiej… asystentki? – zaciekawił się Bilbo.

- Słodkiej jak ja – rozchmurzył się Kili – Ma być taka, żeby Thranduil zzieleniał i wyłysiał. Mama wywalczyła, że jak taką znajdę, zostanę Ministrem Pracy!

- Uchowaj nas Durinie od tego nieszczęścia…

- Co mówisz, braciszku?

- Że powinieneś ruszyć w drogę skoro świt.

- Tak też planuję. Bilbo, jedziesz ze mną?

- W zasadzie… Czemu nie – westchnął hobbit – Przyda ci się merytoryczna pomoc. Bo jeśli ta asystentka będzie TYLKO słodka, to marnie widzę los waszego królestwa…

Tak postanowili i tak też uczynili. Z samego rana Bilbo, za zgodą samego króla, ruszył na poszukiwania idealnej asystentki dla Thorina. Z Ereboru wyruszyli do Esgaroth, ale Bilbo studził zapędy kadrowego, przypominając mu że zapach wilgoci tutejszych kobiet nie odpowiada jego wujkowi. Ruszyli więc do Mrocznej Puszczy, lecz i tu nijak nie mogli szukać asystentki – wysokie elfki, śmierdzące według Thorina spleśniałym lasem, nie były w ogóle brane pod uwagę do tego ważnego bądź co bądź stanowiska. Towarzysze po kilku dniach wędrówki postanowili skorzystać z gościnności Beorna.

- Witaj, stary druhu! – krzyknął uradowany na widok Bilba, ale mina zrzedła mu, gdy ujrzał kadrowego z Ereboru – Ech, to ty… Znowu jakiś problem? Nie, NIE ZAMIERZAM podjąć pracy w firmie ochroniarskiej waszego nadętego króla!

- Tak, też uwielbiam Thorina, co nie zmienia faktu że nadyma się czasem jak balon – zaśmiał się Bilbo – Witaj, Beornie. Co nowego?

- Oprócz tego że co tydzień na niedzielnych obiadkach miewam stukniętego czarodzieja z ptasią kupą na policzku i młodą niewiastę, która wzrokiem błaga bym zabrał ją od tego szaleńca? Nic ciekawego.

- Młoda… niewiasta? – podchwycił Kili – Z szalonym czarodziejem? Taka mała, rudowłosa, o pięknych zielonych oczach?

- Znacie ją?

- To Luthien! – Bilbo spojrzał na kadrowego – Pamiętasz, chciałeś jechać ją odnaleźć, obiecałeś to!

- Tak, obiecałem, ale pod warunkiem że zostanę kierownikiem, niestety kierowniczego stanowiska nikt mi nie dał – fuknął Kili – Nie wiem dlaczego, jestem najbardziej kompetentną osobą w całej Górze…

- Mniejsza z tym! Kili, może to dla nas szansa? Beornie, jaki dziś dzień tygodnia?

- No… właśnie niedziela. Szaleniec z dziewczyną powinni tu być za…

- Juhuuu! – usłyszeli dobiegający z krzaków dziki wrzask – Dalej, króliki, niech moc fajkowego ziela będzie z wami!!!

- Teraz – uśmiechnął się zrezygnowany Beorn – Radagaście, jak MIŁO cię widzieć!

- Niech będzie pochwalony – na podwórko zajechał króliczy zaprzęg, i zeskoczył z niego czarodziej z dziewczyną – Co na obiad?

- Luthien! – ucieszył się Kili – Pamiętasz nas?

Dziewczyna popatrzyła na krasnoluda i hobbita podejrzliwie. Kojarzyła te postacie… Krasnolud wydawał jej się być całkiem, całkiem przystojny, a hobbit wyglądał na porządnego osobnika.

- Uratowaliśmy cię w mieście goblinów – wyklarował Bilbo – To znaczy Thorin, mój przyjaciel, wuj Kiliego, i aktualnie Król pod Górą.

- To wy! Tak się cieszę! – uradowała się płomiennowłosa niewiasta – Co u was słychać?

- Posłuchaj nas, Luthien… Możesz nam pomóc. Właściwie jesteś nam potrzebna, by Kili mógł awansować i zostać ministrem. Powiedz nam, czym się zajmujesz?

- Jestem stażystką u pana Radagasta. Opiekuję się zwierzątkami – westchnęła ciężko Luthien – Ale  jak mogę wam pomóc?

- Czy nie chciałabyś zostać… asystentką samego Króla spod Góry?

Luthien wyglądała, jakby przeżyła ciężki szok. Przyjaciele objaśnili jej wszystkie zawiłości sprawy, Kili jasno określił że jeśli nie jest wystarczająco słodka to nie ma czego szukać na tym stanowisku, a Radagast próbował protestować, mówiąc że takiej stażystki nie miał jeszcze nigdy, i jej nie odda.

- Chłopie! Daj jej żyć i się rozwijać! – krzyknął rozemocjonowany Bilbo – Zobacz, piękna, mądra, błyskotliwa, a co robi? Zmienia pieluszki twoim jeżom! Przed nią kariera, o jakiej się nikomu nigdy nie śniło, ona ma szansę zostać pierwszą w dziejach asystentką KRÓLA! Najpotężniejszego władcy Śródziemia!

- Ale… co z moimi zwierzątkami?

- Załatwię ci stażystkę z Mrocznej Puszczy – zaproponował Kili – Albo jakąś małolatę z Esgaroth. Chyba, że wolisz chłopców…

- No wiesz! Takie pytania to do Gandalfa, nie do mnie! – oburzył się Radagast – Dobrze, oddam wam Luthien, ale moja nowa stażystka musi mieć nie więcej niż trzy tysiące lat, musi być gibka, zwinna, dyspozycyjna, bez nałogów…

- Tauriel ma kuzynkę, która odpowiada tym wymogom – odparł urzędniczym tonem Kili – Proszę złożyć podanie o organizację stażu w trzech egzemplarzach, w piśmie przewodnim podać przyczyny wnioskowania o staż, ilość wnioskowanych stażystów, uzasadnienie potrzeby posiadania stażystów, czyli czy nie stać pana na samodzielne utrzymanie pracownika, czy nie potrzebuje pan nikogo na pełen etat, czy…

- Niech to Saruman! – zezłościł się Radagast – Poradzę sobie bez waszych stażystek! Sam sobie kogoś poszukam! Beornie, nałóż obiad, jestem poirytowany, a kiedy ja jestem, moje króliki są niespokojne. Zaraz mi uciekną!

Czarodziej podreptał do domu gospodarza, a ten wzruszył ramionami i poszedł za nim. Kili natychmiast chwycił Luthien i wsadził ją na kucyka.

- Gdzie…

- Do Ereboru – twardo oznajmił książę – Przed oblicze króla Thorina Dębowej Tarczy.

- Ale to jest…

- Tak, to porwanie, maleńka – powiedział zawadiacko Bilbo – Nie masz zbyt wiele do powiedzenia. Zobaczymy, czy  Pan i Władca cię zechce.

- Pan i Władca – szepnęła dziewczyna – To brzmi… Groźnie…

- Bo taki jest wujek. W drogę!

Kuce ruszyły przed siebie w kierunku Samotnej Góry. Kili wraz z Bilbem żartowali między sobą i wspominali czasy wspólnej wędrówki. Dziewczyna słuchała ich z zainteresowaniem, przypominając sobie dzień, w którym ich spotkała. Ten piekielnie przystojny, o szlachetnych rysach, dostojny krasnolud, który wyrwał ją z łap goblinów, był królem… Nie wiedziała o tym. Słyszała legendy o Thorinie Dębowej Tarczy, dotarły do niej pogłoski że powrócił do ojczyzny i zabił smoka, ale zawsze wyobrażała sobie go jako sędziwego krasnoluda, o długiej, siwej brodzie, naznaczonego znakiem czasu przez głębokie zmarszczki… Nigdy nie pomyślałaby, że to TEN mężczyzna, który uratował jej życie. Śniła o nim często, choć nie pamiętała jego imienia. Spłonęła rumieńcem, gdy dotarło do niej, że w jej fantazjach królował… nie kto inny, ale sam Król spod Góry!

- Wasza wysokość – zwróciła się do Kiliego – Czy czeka nas długa droga?

- Do kogo ona mówi? – powiedział książę do Bilba.

- Żebym to ja wiedział, pewnie nas z kimś pomyliła.

- Wasza wysokość – powtórzyła Luthien.

- Koleżanko, nie ja jestem Thorinem, ja jestem Kili – wyjaśnił krasnolud.

- Dlatego mówię: wasza wysokość. Jesteś księciem, panie.

- Ja… Stary, słyszałeś!? Ona mnie szanuje! – Kili nie dowierzał w to, co słyszy.

- Rzeczywiście… Niesamowite! Jest pierwszą osobą!

- Jak powiem Filiemu, to mu ministerskie kapcie pospadają!

- Wasza wysokość…

- Tak, moja droga?

- Czy czeka nas daleka droga?

- Kili, przestań – westchnął Bilbo.

- Co?

- Przestań! Nie pasuje ci rola monarchy. Przejdź z nią na ty.

- Ale… to mój pierwszy raz…

- Kili, na hobbicie stopy mojego dziadka, nie gwiazdorz!

- Kili jestem, kadrowy – burknął młody książę – Zadowolony?

- Panie, niegodnam zwracać się do synów Durina po imieniu – skłoniła się Luthien – Zawsze będziesz dla mnie księciem.

- Porządna dziewczyna, jak wujek jej nie przyjmie, ja zatrudniam ją w kadrach.

- Niech ci Durin wynagrodzi, wasza wysokość, twą dobroć dla mej skromnej osoby.

- Luthien, a ty zawsze taka miła i ugodowa? – zapytał zaciekawiony Bilbo.

- Tak, panie, przed rodziną królewską zawsze.

- Dobrze, punkt dla niej – mruknął pod nosem ledwo słyszalnie hobbit – Thorin lubi uległe.

- Co mówisz, panie?

- Nic, tylko że Pan i Władca będzie… usatysfakcjonowany.

- Mam nadzieję, panie, że me skromne usługi będą dla niego odpowiednie.

- Na pewno, złociutka. A pokaż no nogi…

- Bilbo! Nie poznaję cię! – krzyknął Kili – Oglądasz mojego pracownika! Jak ci nie wstyd!

- Sprawdzam… eee… warunki fizyczne – wykręcił się Baggins – Muszę wiedzieć, w jakim stanie są nogi pracownika.

Luthien posłusznie uniosła suknię, myśląc że to normalna procedura przy naborze na tak ważne stanowisko.

- Nie może być! – hobbit złapał się za głowę – Ani grama owłosienia! I ładne, małe, nagie stópki!

- Czy to ważne, panie, na stanowisku asystentki króla?

- Zdecydowanie – Bilbo uśmiechnął się tajemniczo – Zdecydowanie…

Milcząca Luthien i rozgadani panowie pędzili w stronę Samotnej Góry, gdzie Thorin nie mógł doczekać się już powrotu swego przyjaciela i ukochanego siostrzeńca. Martwił się o niego, Kili był lekkoduchem i łatwo pakował się w kłopoty. Ale z Bilbem przy boku powinien być bezpieczny…

- Wezwać mi Ministra Spraw Zagranicznych! – wrzasnął, nie wstając nawet z tronu, a po kilku chwilach Balin przybiegł do niego pospiesznie.

- Tak, Thorinie?

- Kiedy jedziemy na szczyt państw Śródziemia?

- Jutro.

- Gdzie w tym roku się odbywa? Esgaroth?

- Mroczna Puszcza, niestety – westchnął siwobrody krasnolud – Thranduil wysłał swoją asystentkę, aby osobiście przywiozła zaproszenia i…

- Niech to Balrog! – krzyknął Thorin – Ładna?

- No… jak na elfa, to piękna…

- Niech ich Azog pogryzie! A Bard, Bard też jakąś ma?

- Tak, pamiętasz, tę niską, krępą Theodorę.

- A, to ta, brzydka ale bystra. Że też Bardowi nie przeszkadzają jej owłosione, grube nogi.

- Ależ Thorinie, pozwolę sobie zauważyć że Bard z nią nie sypia.

- No i co? JAK kobieta może mieć zarośnięte nogi? Pachy? Albo… Pamiętasz jego ministerkę od spraw gospodarki wodnej? Ma ohydny wąsik pod nosem! Kobieta MUSI być czysta i gładka…

- Nie każda ma takie szczęście. Jak one biedne mają to zrobić, skoro niektóre po prostu mają owłosienie!

- Nie obchodzi mnie to! – huknął król – Ja wymagam tylko pewnych standardów, a czy będą się depilować ziołowymi kremami od Radagasta, czy wypalać smoczym ogniem, to mnie naprawdę nie obchodzi, JA chcę tylko czuć EFEKT!

- Tak to ty nigdy nie znajdziesz baby! – zirytował się Balin.

- Jeśli ma wyglądać tak, jak babska z Esgaroth, to niech mnie Durin uchowa!

- Nawet mój brat nie ma NIC przeciwko obrośniętej włosiem kobiecie, chwali sobie nawet zalety takiego współżycia, a ty zawsze masz problem!

- Dwalin zawsze był hardkorem! – warknął Thorin, a po chwili dotarło do niego, co powiedział jego przyjaciel – A o czym ty… Jaką kobietę? Dwalin!?

- Oj… Chrońcie mnie, wszyscy święci Durinowi – jęknął Balin – Ja chyba… Tauriel mnie woła… Za pozwoleniem, wasza wysokość…

Zdezorientowany Thorin rozwalił się na tronie, próbując rozwikłać zagadkę romansu Dwalina, żadna jednak ewentualna kobieta nie przychodziła mu do głowy, toteż uznał, że Balin powiedział to złośliwie, by go zdenerwować. Nie udało mu się. Thorin uspokoił się i wstał z tronu. Podszedł do lustra i przejrzał się w nim. Ta idiotyczna korona po dziadku uwierała go, ale obiecał sobie że na znak szacunku do niego będzie ją nosił cztery godziny dziennie. Choć trzeba przyznać, że wyglądał w niej i tak lepiej, niż Thranduil w swoich leśnych patykach wetkniętych w usztywnione lakierem, utlenione włosy. Tak, zdecydowanie ta korona dodawała mu powagi i dostojeństwa, a że ego Thorina to właśnie uwielbiało i tym się karmiło, toteż wyprostował się, narzucił na plecy królewski płaszcz i ruszył do skarbca, by nacieszyć oczy widokiem odzyskanego niedawno złota. Idąc długimi, oświetlonymi pochodniami korytarzami, usłyszał z daleka śpiew Kiliego:

- Pędzi, pędzi Dain, niczym błyskawica, hej! Porwałem tę pannę bo ma piękne lica! Ciągną, ciągną sanie, zwierze Radagasta, hej! Wracam już do domu, bo mi się chce ciasta!

- To nie tak – Thorin usłyszał rozbawiony głos Bilba – Pędzi wściekły Thorin, niczym błyskawica, hej! Zabierze nam pannę co ma piękne lica!

- Panie, to się nie godzi – szepnęła Luthien – Nie można tak…

- Słonko, nam wszystko można! Ja jestem siostrzeńcem króla, a to przyjaciel króla! Jesteśmy bogami, jesteśmy panami wszechświata!

Kili zamilkł, bo jak spod ziemi wyrósł przed nimi sam Thorin w swojej majestatycznej postawie. Książę cofnął się o krok i usiłował schować za Bilba, który jednak próbował chować się za Kilim, i tak szamotali się ze sobą przez dłuższą chwilę. Thorin zaś w milczeniu i z zaciekawieniem patrzył na Luthien, która padła na kolana.

- To ogromny zaszczyt klęczeć przed majestatem waszej wysokości – powiedziała cicho, ujmując w dłoń skraj jego szaty i całując ją – Szczęście przepełnia me serce, że jestem tu u stóp największego i najpotężniejszego władcy Śródziemia.

Thorin patrzył w dół, na pochyloną, klęczącą postać, i nie wiedział jak się zachować. Pierwszy raz w życiu nie wiedział, co zrobić. Bilbo i Kili w tym czasie zdążyli uciec, korzystając z zamieszania, zostawiając króla i jego potencjalną kandydatkę na asystentkę samych. Thorin chwycił podbródek dziewczyny i uniósł lekko w górę, gestem nakazując jej, by wstała. Luthien posłusznie spełniła rozkaz, i stanęła przed nim z pochyloną głową. Król uśmiechnął się lekko i ponownie palcem uniósł jej podbródek.

- Nie mogę z tobą rozmawiać, gdy na mnie nie patrzysz – powiedział łagodnie – Jak ci na imię?

- Luthien, wasza wysokość.

- Luthien… Skądś znam to imię… Czy my czasem nie spotkaliśmy już się…?

- Panie…

- Dobrze. Chodźmy do sali tronowej, tam porozmawiamy.

Thorin obrócił się na pięcie i sprężystym krokiem ruszył przed siebie, wyprostowany. Luthien prawie biegła za nim, próbując złapać oddech, ale kiedy znaleźli się na miejscu, ponownie go straciła. To miejsce było po prostu piękne… Zachwycające! Ale jeszcze bardziej zachwycający był ten pełen dostojeństwa mężczyzna, który z ogromną gracją zasiadł na swym tronie.

- Podejdź, Luthien – powiedział stanowczo – I odpowiedz na moje pytanie.

- Wasza wysokość, jestem ci dozgonnie wdzięczna, boś uratował moje życie. W mieście goblinów, to wasza wysokość ocaliła mnie od niechybnej śmierci. Posłałeś mnie, panie, z czarodziejem Radagastem…

- Tak, Luthien! Pamiętam cię! Podejdź bliżej – Thorin wyciągnął ręce do dziewczyny, a ta wyraźnie zawstydzona podeszła do niego i uklękła przed tronem; król złapał jej dłonie, co wywołało mocne drżenie jej serca.

- Panie, jam niegodna…

- Przestań. Kili cię znalazł, tak?

- Tak, wasza wysokość, książę Kili odnalazł mnie, gdy razem z panem Radagastem przybyłam do domu Beorna i… proponował mi pracę, ale nie jestem godna służyć waszej wysokości.

- To, czy jesteś godna, ocenię ja sam – twardo oznajmił Thorin, puszczając jej ręce – Powiedz mi, co robiłaś przez cały ten czas.

- Wasza wysokość, pracowałam u pana Radgasta. Opiekowałam się zwierzątkami.

- Nie może być! – król poderwał się z miejsca – Taka piękna kobieta oporządzała śmierdzące zwierzęta szalonego czarodzieja!? Te delikatne dłonie zmieniały pieluchy osmarkanym jeżom!?

- Żadna praca nie hańbi, wasza wysokość. Nie wiem, czy nadaję się do czegoś innego…

- Jaką pracę proponował ci Kili?

- Mówił, że… Książę mówił, że mam być asystentką waszej wysokości…

- A ty… chcesz tego? – król spojrzał na Luthien zaintrygowany.

- Panie… To byłby największy zaszczyt, jakiego kiedykolwiek doświadczyła prosta dziewka bez domu, bez rodziny. Nic nie może równać się ze służbą u najpotężniejszego władcy Śródziemia. Jeśli wasza wysokość zechce, mogę robić wszystko, mogę sprzątać podłogi, czyścić toalety, mogę…

- Luthien – przerwał jej Thorin – Będziesz moją asystentką. To nie ma nic wspólnego z podłogami i toaletami. Po prostu… twoim głównym obowiązkiem będzie przyjść, kiedy zawołam.

- Z największą przyjemnością, panie.

- Jutro jedziemy na szczyt państw Śródziemia, będziesz tam ze mną.

- Ale… Wasza wysokość, ja… - Luthien przeraziła się; przecież nie miała o niczym pojęcia!

- Spokojnie. Dzisiejszą noc spędzisz pracując z moim ministrem spraw zagranicznych, który przybliży ci tematykę. Jeśli jutro się sprawdzisz, zostaniesz na stałe. To dla ciebie najważniejszy sprawdzian. A teraz dziękuję, możesz odejść.

- Jak sobie życzysz, panie – dziewczę uklękło i ucałowało skraj szaty króla, co zdziwiło go i trochę zirytowało.

- Luthien! Nie musisz tego ciągle robić!

- Wasza wysokość, to z szacunku do ciebie…

- Posłuchaj mnie uważnie: wszyscy się tu w Ereborze szanujemy. Jedni mniej, drudzy więcej, są tacy co i do mnie mają niewiele szacunku, ale nikomu nie kazałem nigdy całować się ani w rękę, ani w szaty. Nie musisz tego robić, Luthien. Ustalmy jedną rzecz: nie potrzebuję asystentki, która się mnie boi. Ja potrzebuję twardej, konkretnej kobiety, która potrafi powiedzieć, co myśli, potrafi doradzić i uderzyć pięścią w stół, i jest na równi ze mną, jest równorzędną partnerką, żeby inni władcy nie myśleli że zatrudniłem mimozę z którą można zrobić wszystko. Na spotkaniach na szczycie masz być partnerką, a nie służącą, rozumiesz? A co robisz po pracy, za zamkniętymi drzwiami, to już twoja sprawa. Możesz się za mną nawet czołgać po podłodze, nie dbam o to.

- Oczywiście, wasza wysokość.

- Teraz idź poszukaj Kiliego i…

- Jestem, wujku! – młody krasnolud radośnie podskakując wkroczył do sali tronowej – Jak nasza nowa pracownica? Co tam, Luthien, wujek cię przyjął?

- Tak, i dziękuję, wasza wysokość, za odnalezienie mnie. To zaszczyt pracować z władcą Ereboru i z jego najwierniejszym księciem.

- Drobiazg, słonko. Jak cię poznam z moim bratem, to dopiero zobaczysz księcia!

- Już nie mogę się doczekać, wasza wysokość.

- Moment! – zagrzmiał Thorin – On też jest dla ciebie „waszą wysokością”!? To przekracza wszelkie pojęcie, coś ty jej zrobił!?

- Ja nic, ona sama! Nie kazałem jej tak mówić…

- Kili, NIKT cię nie tytułuje po królewsku, chcesz powiedzieć że ta biedna dziewczyna sama z siebie wpadła na to, że jesteś „waszą wysokością”? Luthien, masz zwracać się do niego normalnie. W naszym zakładzie pracy nie ma wywyższania się, każdy jest sobie równy, nawet sprzątaczka z ministrem. Biedna… Pokręciło jej się w głowie od tych przymusowych wakacji z Radagastem. Kili, zabierz ją do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zadbaj żeby przygotowano ją do pełnienia funkcji, niech pani minister ubierze ją jakoś – Thorin z niesmakiem spojrzał na jej postrzępioną, brunatną sukienkę – Skąd ty to masz?

- Pan Radagast dał mi swoje stare szaty, wasza wysokość, i pomógł uszyć z tego sukienki. Nie mam nic poza tym…

- Niech służące przygotują jej kąpiel, a MSW przydzieli dodatek reprezentacyjny na ubrania. Jeszcze dziś ma być doprowadzona do porządku, a na jutrzejszy szczyt proszę przygotować jej suknię w narodowych barwach Ereboru.

- Jakie to barwy, wujku?

- Niech mnie Durin powstrzyma, bo… Granatowe, ośle! Takie, jak nosił twój pradziad, i jakie zawsze nosiłem JA!

- Aha… Czy z futerkiem na szyi?

- Przygotujcie jej cieplejszy płaszcz, jutro zapowiadają mrozy. Odejść!

Luthien skłoniła się do samej podłogi, a Kili szarpnął ją szybko za łokieć, wyprowadzając z sali. Król z ciężkim westchnieniem opadł na tron. Same problemy z tym dzieciakiem… Ale kochał go niesamowicie mocno. I musiał przyznać, że był z niego dumny – znalazł Luthien, którą niegdyś uratowali. Piękna, przecudnej urody kobieta… Ciekawe tylko, czy gładka. Musiał to sprawdzić. Ale jej uległość, jej poddanie, to, jak przed nim klękała i całowała skraj jego szaty… Doprowadzało go to do szaleństwa, i całe szczęście, że potrafił być opanowany. Lubił uległe kobiety, które, kiedy trzeba, są twarde i stawiają… stawiają na swoim. A Luthien… była uległa. I to bardzo. Thorin zaczął sobie wyobrażać zbyt wiele, niż to, na co mógł sobie pozwolić, ale to było silniejsze. Kiedy przypomniał sobie, jak dziewczyna klęczy przed nim, całując jego szatę…

- Niech to Balrog, ciśnie mnie ta korona – wrzasnął, odrzucając ją daleko – Fili! Gdzie mój siostrzeniec!?

Niestety, tym razem nikt mu nie odpowiedział… Thorin spojrzał na zegarek, który dostał jako łapówkę od Thranduila (chciał wkupić się w łaski, król podarek przyjął, ale nic między nimi to nie zmieniło, a leśny ludek z uporem nadal próbuje skorumpować krasnoludzkiego władcę) – wskazywał za pięć dziewiątą wieczorem, a więc była dziewiąta (strefa czasowa w kierunku Mrocznej Puszczy przesuwa się o 5 minut), a o tej porze nikt już nie pracuje, nawet królewscy siostrzeńcy. Pech. Wściekł, wyszedł z sali tronowej i skierował się do łaźni. Pomyślał sobie, że przed tak ważnym wydarzeniem, jakim jest szczyt państw Śródziemia, należy się wykąpać. Wszedł tam z takim impetem, że służki prawie dostały zawału, podskakując wysoko i usiłując zakryć jedną z balii.

- Przepraszam – mruknął Thorin, zdezorientowany – Ale co robicie tu o tej porze? Myślałem, że o dziewiątej bezsprzecznie kończy się tu pracę. Możecie iść do siebie.

- Panie – odezwała się najstarsza z nich – Pani minister... To znaczy księżniczka Dis kazała nam...

- Zostać po pracy? Co za wredne babsko, ledwo poczuła władzę i już próbuje ustawiać po swojemu. Możecie odejść.

- Wasza wysokość, musimy odmówić wykonania polecenia.

- CHCĘ SIĘ WYKĄPAĆ!!!

- Mój panie, ale... królewska asystentka była pierwsza...

Thorin dopiero teraz zauważył lśniące, płomiennorude włosy wystające zza sług. Poczerwieniał i cofnął się o krok.

- Luthien, przepraszam – bąknął – Ja... Nie zdążyłem wyremontować drugiej, królewskiej łaźni. Jutro każę się tym niezwłocznie zająć.

- Nie trzeba, panie. Mogę kąpać się w źródle by nie blokować waszej wysokości dostępu do łaźni.

- Moja asystentka nie będzie kąpała się w zimnym źródle. Zajmijcie się nią dobrze, i znajdźcie dla niej najwygodniejszą komnatę – rozkazał.

- Książę Kili zadbał już o to – odparła najstarsza służka – Panna Luthien ma komnatę dwa pomieszczenia od twojej, panie.

- Bardzo dobrze. Cudownie. Dobrej nocy.

Kiedy król wyszedł, wszystkie służące jak na zawołanie westchnęły głośno.

- Ależ on boski...

- A jaki męski...

- A jego broda... Poczuć ją, dziewczyny...

- Wyobrażacie sobie jego ciało pod szatami!?

- Wystarczy! - krzyknęła zdegustowana i rozzłoszczona Luthien – Nie godzi się w ten sposób mówić o władcy!

- No co ty, Luthien...

- Ostatni raz słyszę takie niemoralne rzeczy pod adresem jego wysokości! - powiedziała twardo – A jak kiedykolwiek któraś ośmieli się, wyciągnę konsekwencje.

- Patrzcie ją! Taka ważna! Na stanowisku zaledwie od pół godziny, i już próbuje rządzić!

- Jego wysokość król Thorin Dębowa Tarcza udzielił mi specjalnego pełnomocnictwa. Proszę nie dyskutować, tylko zbierać się do domów, poradzę sobie sama!

Niezadowolone służki posłusznie zaczęły zbierać się do wyjścia, a Luthien oparła się o brzeg balii. Ostro zaczęła, ale skoro sam król powiedział jej, że nie potrzebuje na tym stanowisku mimozy, a prawdziwej negocjatorki i kobiety z twardą ręką, to co miała zrobić? Te baby z całą pewnością zasłużyły sobie na reprymendę. NIKT nie będzie przy niej mówił takich bezeceństw o panu i władcy!

Tymczasem Thorin stał pod drzwiami i nasłuchiwał. Wiedział oczywiście, jak działa na wszystkie swoje pracownice i poddane, chciał jedynie podsłuchać jak na te westchnienia zareaguje Luthien. O tak, prawdziwa wojowniczka, był z niej niezmiernie dumny. I mile połechtało jego ego to, że tak stanowczo zaczęła go bronić. Bardzo dobrze! Przynajmniej ktoś ma do niego całkowicie bezgraniczny szacunek...Musiał ją jeszcze sprawdzić w jednej, kryzysowej sytuacji – twarzą w twarz z Thranduilem.

Z samego rana Thorin nakazał osiodłać swojego królewskiego, czarnego muflona, i oczekiwał w sali tronowej na pojawienie się Luthien. Niecierpliwił się, bo nowa asystentka spóźniała się już minutę, co było dla króla nie do pomyślenia! Już chciał wstać i osobiście jej szukać, ale do sali wbiegła Esmeralda.

- Wujku, moja następczyni gotowa – powiedziała z uśmiechem.

- Na co czekasz? Wprowadź ją!

- Jak sobie życzysz, wujku.

Powolnym, zmysłowym krokiem do pomieszczenia weszła Luthien, ubrana w długą, zwiewną, granatową suknię, która wyglądała na niej nieziemsko. Dziewczyna była jak jakaś boska istota, jak anioł Durina... Thorin otrząsnął się z szoku i głośno odchrząknął.

- Spóźniłaś się – warknął.

- Wybacz, panie – szepnęła, ale speszyła się stojącą za nimi Esmeraldą i mrugnęła okiem, by księżniczka wyszła, wtedy Luthien przyklękła przed Thorinem i ucałowała skraj jego szaty – Wybacz, panie, musiałam pójść po buty.

- Od tego są służące, miały o wszystko zadbać.

- Wiem, wasza wysokość, ale sam mówiłeś że w twoim królestwie wszyscy są równi, więc kiedy nie miałam rano butów, nie wołałam o nie, po prostu po nie poszłam.

- Mam niejasne wrażenie, że tych butów zabrakło nieprzypadkowo... Luthien, jeśli spotkają cię jakieś nieprzyjemności, proszę byś przyszła z tym od razu do mnie. Bezpośrednio. Jesteś moim najbliższym współpracownikiem.

- Jak sobie życzysz, panie.

- Przygotowana?

- Oczywiście, pan minister Balin powiedział, że w razie czego będzie obok, i...

- Nie do końca – oznajmił zadowolony z siebie Thorin – Nikt z nami nie jedzie. Narzuć płaszcz i...

- Wasza wysokość, jak to!? Przecież ja nie dam rady, ja...

- Wierzę w ciebie, żaden Balin nie jest ci potrzebny. No już, płaszcz i w drogę.

Luthien nie miała nic do gadania, posłusznie ubrała się i wsiadła na czarnego muflona. Thorin również dosiadł zwierzęcia i usadowił się za nią. Ruszyli w drogę. Luthien peszyła się bliskością władcy, który ramionami obejmował ją, trzymając lejce. Kierował muflonem dość szybko, ale bezpiecznie, tak że dziewczyna w ogóle nie bała się, że spadnie. Kiedy dotarli do bram pałacu Thranduila, król zeskoczył ze zwierzęcia i szarmancko podał jej dłoń, by mogła swobodnie zejść. Spojrzał na nią z dumą, ujął pod ramię i wprowadził na elfickie salony jak damę. Wszyscy, których mijali, kłaniali się z szacunkiem, ale też i obserwowali tę egzotyczną parę z zainteresowaniem. Thorin był bardzo z siebie zadowolony. Tak, tej blond wydrze oczy zbieleją na widok JEGO Luthien!

- Proszę proszę… Kto zawitał w moje skromne progi! – zawołał elficki król ze swego tronu – Sam podziemny władca! A kogóż jeszcze widzą moje piękne oczy…

Thorin milczał, prowadząc Luthien pod sam tron Thranduila.

- Tylko spróbuj przed nim klęknąć – warknął cicho – On nie jest mną.

- Witam, wasza królewska mość – dziewczyna zgrabnie ukłoniła się elfowi – Luthien, osobista asystentka jego wysokości króla Thorina Dębowej Tarczy.

- Asystentka… Myślałem, że zaginiona siostra bliźniaczka.

Istotnie, Luthien wraz z Thorinem ubrani byli w te same barwy, a ich wierzchnie płaszcze były wręcz identyczne! Ten sam materiał, to samo futro, te same zdobienia na rękawach… Tak, Dis wyjątkowo się postarała. Tak powinien wyglądać zgrany team!

- Rozumiem, że twoja asystentka, panie – Luthien z obrzydzeniem spojrzała na półnagą elficę o wyraźnie męskich biodrach, męskiej szczęce i biustem który wyglądał jakby wpompowano w niego wszystkie ziołowe wyziewy Radagasta – ma problem nie tyle z zaginioną rodziną, co z zaginioną… tożsamością?

- Panie, czy ona mnie obraża? – jęknęła męskim głosem wysoka, sztucznie tleniona postać.

- Lindirze… eee, Lindirro, absolutnie. Thorinie, panuj nad językiem swojej… służki!

- Z chęcią zapanuję, ale pozwól, że nie przy świadkach. Poza tym Luthien jest moją asystentką, nie zapominaj o tym, i darz ją należnym szacunkiem.

Thranduil rozdziawił ze zdziwieniem usta. Jak Thorin mógł tak do niego powiedzieć, i to przy zwykłych asystentkach!

- Będziesz długo tak bezproduktywnie oddychał, blondyno, czy możemy zacząć obrady? Nie mamy z Luthien całego dnia.

- Theodoro, przestań wiązać mi buty! – zgromadzeni usłyszeli krzyk Barda; Thorin uśmiechnął się ironicznie.

- Mój przyjacielu! – zawołał donośnie – Jakiś problem?

- Nie, już sobie… radzę! – odkrzyknął władca Esgaroth, i w tym momencie pojawił się w leśnej sali leśnego króla – Thorinie! Jak miło cię widzieć!

- Mnie również, Bardzie. Jak mija życie na Jeziorze?

- Spokojnie, nie narzekam. Ale… Cóż to za piękność u twojego boku? – Bard ujął dłoń Luthien i z szacunkiem ją ucałował – Pani wybaczy, jestem Bard, władca Esgaroth.

- Witaj, panie – dziewczę spłoszyło się i zarumieniło, kłaniając się nisko – To zaszczyt. Jestem asystentką jego wysokości króla Tho…

- Luthien, daruj sobie tytułowanie. Jesteśmy wśród przyjaciół. A gdzie reszta?

Nie czekając na odpowiedź, Thorin raźnym krokiem ruszył do sali obrad, gdzie jako pierwszy zasiadł na honorowym miejscu na szczycie okrągłego stołu, nakazując Luthien, by zajęła miejsce tuż obok. Zaraz przy niej zasiadł Bard z Theodorą, a z drugiej strony Thorina – Thranduil z Lindirrą. Krasnolud z niesmakiem spoglądał na sąsiadującego z nim transelfa – nie to, żeby był nietolerancyjny, bo szczyty tolerancji okazał błogosławiąc związek krasnoludzkiego księcia z elficką strażniczką, ale Lindirra była po prostu odpychająco męską kobietą. Czy naprawdę była kobietą?

- Pokój temu domowi – do sali wkroczył Gandalf, a tuż za nim dreptał Dain Żelazna Stopa z małym prosiątkiem w ramionach, Ecthelion – namiestnik Gondoru, władca Rivendell – Elrond z córką, Arweną, królewska para z Lothlorien – Galadriela i Celeborn, Bullroarer II Took – prezydent Shire, Thengel – król Rohanu, poseł niezrzeszony bezpartyjny – Beorn, i przedstawiciel leśnych związków zawodowych – Radagast.

- Nareszcie, nudziło mnie już to czekanie – westchnął Thorin – Możemy zaczynać?

- Witam wszystkich na zebraniu – oznajmił głośno Thranduil, gdy wszyscy zasiedli na miejscach, ale przerwał mu krzyk Radagasta:

- Sprzeciw! Dlaczego znowu ON ma mowę powitalną?

- Bo jesteśmy u niego, przyjacielu – wyjaśnił mu Gandalf – Proszę kontynuować.

- Witam wszy…

- Dobra, przejdźmy dalej – powiedział zdecydowanym tonem Thorin – Nie mamy czasu na bzdury. Masz porządek obrad? Dlaczego jeszcze nie leży przed nami na stole?

- Wrrrr… Lindirro, zapomniałaś skserować porządek!

- Panie mój, panie, wybacz mi! – załkała elfka – Ale nie zdążę sama…

- Luthien ci pomoże – warknął Thranduil, a Thorin uśmiechnął się wyjątkowo sarkastycznie.

- Z całym szacunkiem, jestem urzędnikiem państwowym Ereboru, a nie dziewką na posyłki – słodkim głosem oznajmiła Luthien – Może powinieneś osobiście zająć się przygotowaniem obrad, panie, skoro Lindir… przepraszam, Lindirra sobie nie radzi.

Czerwony ze złości Thranduil wstał od stołu i szarpnął swą asystentkę, by jak najszybciej przygotować brakujące dokumenty. Thorin z dumą patrzył na swą towarzyszkę, rozpierała go duma, ogromna duma, jakiej jeszcze nigdy nie czuł. Tak pojechać po ambicji blondynie! Zdecydowanie Luthien zasługiwała na premię… O tak, zasługiwała jak mało kto!

- Nie czekając na Thranduila, kto jest za wprowadzeniem dodatkowych podatków i opłat od obszarów leśnych? – zapytał Gandalf, a wszyscy podnieśli rękę – Galadrielo, wy też?

- Mój drogi, Lothlorien nie liczy się jako zwykły las. Zmieniliśmy z Celebornem profil naszej krainy na ogród botaniczny.

- Przegłosowane – postanowił Thorin – Jeszcze jakieś wnioski? Spieszy mi się do domu.

- Tak, w dniu jutrzejszym nie będzie wody – oznajmił ponuro Bard – Nie patrzcie tak na mnie, awaria sieci, musimy odciąć wam dopływ. Ale pojutrze naprawimy.

- Bardzo przepraszam, moja asystentka musi zażyć kąpieli, co ty sobie wyobrażasz!?

- Właśnie! Ja też – fuknęła obrażona Galadriela.

- Myślicie, że Theodora nie musi!?

- Ale wy mieszkacie na JEZIORZE!!! – krzyknęli naraz władcy Ereboru i Lothlorien – Wrzucisz ją do kanału i po kłopocie – dodał zirytowany Thorin.

- To jakieś kpiny! – zagrzmiał Beorn – To jest poważne spotkanie na szczycie!? Żądam zachowania powagi!

- Bardzo przepraszam szanownych państwa – cichutko odezwała się Luthien – Chciałabym przeczytać państwu orędzie wielkiego księcia spod Góry, Kiliego, a zaraz potem przedstawić sytuację finansową jeśli chodzi o zadłużenie poszczególnych krain względem siebie. Następnie poruszymy temat szkodliwych wyziewów z granicznych okolic Mrocznej Puszczy, a na koniec przedstawię ostateczny bilans strat i zysków po bitwie pięciu armii.

- Zaraz, moment, Thranduil nie przyniósł jeszcze porządku obrad! – zaprotestował Beorn.

- Za pozwoleniem, panie, jego wysokość król Thorin Dębowa Tarcza spieszy się do swych obowiązków, nie przedłużajmy zatem niepotrzebnie tego cyrku, który raczył urządzić nam jego wysokość Thranduil ze swoim asystente… asystentką. Proszę wybaczyć moją bezpośredniość.

- Kontynuuj, Luthien, misiaczek nie ma nic przeciwko – Thorin znowu uśmiechnął się bezczelnie ironicznie, wodząc wzrokiem po twarzach zebranych – Proszę, zaczynaj.

Początkowo lekko przestraszona, z każdym zdaniem nabierała pewności siebie. W końcu doszło do tego, że mówiła z takim przekonaniem, iż każdy był wsłuchany w nią jak w jakiegoś proroka. Nawet Thranduil, który w połowie orędzia wielkiego księcia powrócił na salę. Lindirra przycupnęła cicho przy nim i z zazdrością patrzyła na piękną i mądrą asystentkę Thorina. Po niemalże godzinnej przemowie Luthien nie było osoby, która choć przez chwilę była znudzona tym, co słyszy. Jedynie Thorin był lekko rozmarzony…

- … koniec końców bitwa była sukcesem, który wzbogacił całe Śródziemie o ogromne kwoty, które wypłynęły ze skarbca wspaniałego, hojnego króla Thorina Dębowej Tarczy, w ramach podziękowania poszczególnym krainom za udział i pomoc w walce ze sługami ciemności. Kwoty te niejednokrotnie podniosły krainy z ubóstwa i pomogły wyjść z długów i tarapatów finansowych. Dziękuję państwu za uwagę, wasza wysokość, oddaję głos, czy zechce jego królewska mość powiedzieć coś od siebie?

Thorin nie reagował.

- Panie… Panie, dobrze się czujesz?

- Co? Tak, tak… Koniec?

- Prosiłam cię o zabranie głosu, wasza wysokość – szepnęła Luthien – Masz coś do dodania?

- Tak. Mam. Chciałem powiedzieć, że dzięki mojemu nieocenionemu kadrowemu, a przede wszystkim umiłowanemu siostrzeńcowi mam dziś u swego boku najwspanialszą asystentkę, jaką widziało Śródziemie. Obecność Luthien na tej sali tylko dowodzi i podkreśla fakt, że przypadło mi w zaszczycie bycie najpotężniejszym władcą Śródziemia, dziękuję. Wsadźcie sobie te swoje Theodory i Lindirów w… buty!

- Panie, panie – załkała Lindirra – Czy jego wysokość mnie obraża!?

- Cicho, głupia! Nie kłóć się z nim! Widocznie ma rację.

- Kto ma pieniądze, ten ma rację – mruknął Bard – Nie martw się, Theodoro, i tak zostaniesz macochą moich dzieci.

- Naprawdę? - gruby głos Theodory przyprawił Thorina o ciarki; jak to dobrze, że jego Luthien ma dźwięczny i melodyjny głosik; ciekawe, jak używa go w alkowie?

- Niech Jezioro wyschnie, jeśli zmienię zdanie!

- O, mój władco!

- Skończmy tę żenującą szopkę – syknął Thorin, po czym zwrócił się do króla elfów – Może podałbyś coś do jedzenia? Tylko nie te ohydne jagody. Luthien, na co masz ochotę?

- Może pieczeń z... łosia, panie? - uśmiechnęła się złośliwie.

- Wspaniale! Moja ulubiona. A ty masz moje ulubione poczucie humoru – dodał szeptem – Uwielbiam cię, dziewczyno.

- Panie – zarumieniła się Luthien – Twe słowa koją me serce i rozpierają mnie od nadmiaru szczęścia.

- To może zaśpiewajmy piosenkę? - próbował rozładować ciężką atmosferę Radagast – Ciągną, ciągną sanie, zwierze Radagasta...

- Słyszałem już ten wątpliwej jakości utwór, darujmy sobie. Thranduilu, podasz poczęstunek czy mamy już sobie jechać?

- Ależ owszem, Thorinie – odparł obrażony elf – Lindirro, każ przygotować pieczeń z... muflonów.

- Wasza wysokość, muflony są pod ścisłą ochroną krasnoludzkich związków ekologów – szybko zareagowała Luthien – Czyżbyś nie wiedział?

- No... eee...

- Poza tym mojemu panu bardzo spieszno do domu. Mogę liczyć na odpowiednie traktowanie monarchy, czy to dla Leśnego Królestwa zbyt duże wymaganie?

- Panuj nad nią, kurduplu! - wybuchnął Thranduil – Nie pozwalam na takie zachowania w moim pałacu!

- Co powiedziałeś, śmierdzący leśny ludku!? - krzyknęła Luthien – JAK nazwałeś mojego pana!?

- Luthien, nie trzeba...

- Jak nie trzeba!? On cię obraził, Thorinie, nie słyszałeś tego!?

- Spokojnie. Jestem ponad to.

- Co ty mówisz, spokojnie!? Ta farbowana blondyna nazwała cię... w TAKI sposób!

- Usiądź – polecił jej spokojnie Thorin, chwytając za ramiona i pociągając w dół, po czym zwrócił się do przerażonego Thranduila – Widzisz, laleczko, TO się nazywa asystentka. I nie martw się, PANUJĘ nad nią, ale nie przy świadkach. Oficjalnie Luthien jest moją reprezentantką, i wolno jej tyle, co mnie, więc jeśli będzie teraz miała ochotę wstać i trzasnąć cię w pysk, na pewno jej za to nie upomnę.

Luthien spojrzała dzikim wzrokiem na łagodną, uśmiechniętą twarz Thorina. Wstała z rozmachem, a Thranduil skrył się przestraszony za Lindirrą.

- Nie chcę brudzić sobie rąk, panie, w końcu mają tobie służyć – powiedziała.

Krasnolud objął ją ramieniem i wyszli zza stołu.

- Orzekam koniec tego żenującego zbiegowiska – uśmiechnął się uroczo – Następne zarządzam w Ereborze, przynajmniej zajmie się tym ktoś kompetentny. Moje uszanowanie, Lady Galadrielo. Do zobaczenia w środę, jak umawiała nas Esmeralda. Luthien, pozwól, moja droga.

Wszyscy z ogromnym niedowierzaniem patrzyli, jak dwie ubrane na granatowo postacie zmierzają ku wielkim wrotom, gdzie odźwierny (swoją drogą łudząco podobny do Lindirry) podał im płaszcze. Thorin chwycił płaszcz Luthien i z troską oraz czułością pomógł jej go ubrać. Dziewczyna patrzyła na niego z niedowierzaniem, i już chciała uczynić względem niego to samo, ale on wyrwał płaszcz z elfickich łap odźwiernego i zarzucił go na swoje ramiona. Chwycił Luthien za rękę i wyszli. Dziewczyna nie odzywała się, zszokowana i trochę przestraszona, ale kiedy znaleźli się w stajni, gdzie czekał na nich królewski muflon, padła na kolana.

- Panie… Wybacz mi. Wybacz, zachowałam się niegodnie…

- Luthien, ty nic…

- Zwróciłam się do ciebie po imieniu, krzyczałam, panie – dziewczę zwiesiło głowę ze wstydem – To nie przystoi…

- Wstań.

- Nie mogę, panie, nie spojrzę ci w oczy…

- Dobrze, jak chcesz – Thorin bez namysłu padł przed nią na kolana – Patrz na mnie. NIKT nigdy nie stanął w mojej obronie tak, jak ty dzisiaj. Tej śmierdzącej blondynie należało się jeszcze więcej. To ja powinienem… Powinienem strzelić go w tę bladą mordę za to, co o tobie mówił. To ja nie jestem godzien tego, byś mnie tak broniła.

- Wasza wysokość…

- Powiedziałem wyraźnie, że jako moja oficjalna reprezentantka, masz prawo do wszystkiego, do czego prawo mam ja, i że mają cię szanować. Nie posłuchali? Ich sprawa. Potraktowałaś go idealnie. Zgniotłaś i zmieszałaś z błotem tak, jak na to zasługuje. Tak, pogodziliśmy się, i niby nie żywię urazy, ale nadal pamiętam to, jak uwięził mnie tu, torturował, w celi nie miałem nawet poduszki…

- To niemożliwe – Luthien zerwała się na równe nogi – Powiedz, że to nieprawda…

- Uspokój się…

- Torturował cię!?

Król nie odpowiedział. Nie zdążył wstać z kolan, kiedy Luthien momentalnie odwróciła się i pobiegła z powrotem do pałacu. Nie zdążył nawet pomyśleć i skontaktować, co się dzieje. Dziewczyna jak szybko wybiegła, tak szybko wróciła. Z zakrwawioną pięścią, w której zaciskała garść blond włosów i jeden patyk.

- Na wszystkich potomków Durina, coś ty zrobiła!? – krzyknął przerażony Thorin.

- Nic. Dostał tylko to, na co zasługiwał. On i ten… Lindir.

- Co!?

- Wasza wysokość, wybacz moją gwałtowność i nieokrzesanie, ale… musiałam. Możesz mnie teraz zwolnić ze służby, zrozumiem.

- Luthien, coś ty zrobiła!?

- Poszłam tam, a ten transelficki twór zasłonił blond żmiję własnym ciałem, więc trochę go… przesunęłam – dziewczyna wysunęła przed siebie pięść z blond puklem – Potem trzasnęłam padalca w nos, i… połamałam mu koronę.

- Kobieto, ty… - Thorin cofnął się o krok – Ty jesteś niebezpieczna, ty… jesteś w stanie zrobić dla mnie wszystko…

- Tak, mój panie i władco – Luthien uklękła przed nim, wypuszczając z dłoni kępkę włosów i patyk.

- Co… powiedziałaś?

- Tak, mój PANIE I WŁADCO.

Krasnolud cofnął się jeszcze o krok, nie dowierzając w to, co widzi i słyszy. Uległa, ale jednocześnie waleczna, skromna i pewna siebie, ułożona, choć potrafiąca zaskoczyć, bezbronna, a w obliczu zniewagi monarchy wstępowała w nią dzika lwica… I do tego tytułowała go „mój panie i władco”.  O nie, takiej kobiecie NIKT nie jest w stanie się oprzeć! A już na pewno nie uwielbiający dominację Thorin, którego klęcząca Luthien doprowadzała na skraj wytrzymałości. Szarpnął ją za nadgarstek i z impetem pchnął na ścianę, do której przyparł ją swoim ciałem.

- Jesteś najbardziej pociągającą asystentką, jaką kiedykolwiek miał jakikolwiek inny władca Ereboru i innych krain – powiedział – A mówiąc „miał”, nie mam na myśli tylko zatrudnienia…

- Panie…

- O tak, panie, tak masz do mnie mówić… Ale nie tu.

- Wasza wysokość, proszę, puść…

- Śmiesz sprzeciwiać się królewskim rozkazom?

Dziewczyna ze strachem pokręciła głową, a wtedy Thorin bez żenady wpił się w jej słodkie, czerwone usta. Jak cudna była jego kłująca broda, drapiąca jej delikatną skórę… W momencie Luthien zapomniała o wstydzie i tym, że jest jedynie podrzędną służącą wielkiego władcy, i odwzajemniła pocałunek z taką mocą, na jaką pozwalało jej nikłe doświadczenie w tej materii. A właściwie – żadne. Bo z kim miała się całować podczas stażu u Radagasta!?

- Wystarczy – lekko odepchnęła od siebie rozanielonego Thorina – Dość, wasza królewska mość. To się nie godzi.

- CO się nie godzi!?

- Całować się na terenie wroga – odparła pewnym głosem – Proszę, zabierz mnie do domu, panie. Jest mi zimno i jestem zmęczona.

- Zimno ci? – przeraził się krasnolud, i szybko zdjął swój płaszcz, narzucając go na jej ramiona – Mam nadzieję, że się przeze mnie nie pochorujesz.

- Panie, nie mogę tego przyjąć…

- Musisz.

Zręcznym ruchem wsadził Luthien na muflona i usiadł za nią. Przysunął się do niej najbliżej, jak mógł, i ruszyli w drogę. Milczeli. Thorin nie chciał spłoszyć dziewczyny, bo pojął, że nie zdziała u niej wiele napastliwością i tak nachalną dominacją. Niestety… Tej zdobyczy nie udało się pozyskać tak łatwo. Już Arcyklejnot był o wiele przystępniejszym celem, niż ta drobna, przepiękna istota. Thorin poczuł, że opiera się na nim… Zasnęła. To dobrze. Przyspieszył, i bardzo szybko dotarli do Samotnej Góry. Stajenni chcieli pomóc swemu królowi zanieść dziewczę do jej komnaty, ale ten stanowczo odmówił, stwierdzając że nie byłby prawdziwym mężczyzną, gdyby ją w takim stanie oddał komukolwiek. Stąpając cicho po długich korytarzach Ereboru, Thorin z całych sił starał się nie obudzić piękności wtulonej w jego ramię. Jednak ktoś zrobił to za niego…

- Nie mogę się doczekać, aż zobaczę twój busz, moja królowo – dobiegł go zza rogu znajomy głos. To… Dwalin!

- Mój ty wojowniku – odparł cicho delikatny, kobiecy głos – Czekam, aż urządzisz mi naszą własną bitwę dwóch armii…

- Moja armia ma jednego, za to silnego i ogromnego wojownika, pani…

- Och, Dwalinie…

- Podnieca mnie twoja broda – krzyknął krasnolud, aż obudziła się Luthien – Cała mnie niesamowicie podniecasz, Dis!!!

Thorin zamarł. Jak to… Jego najlepszy przyjaciel i…

- Dis!!! – wrzasnął, stawiając zdezorientowaną Luthien na podłodze.

- No to mamy… kłopoty…

- Dis!!! Do mnie!!!

Siostra posłusznie podreptała przed oblicze władcy, czerwieniąc się jak burak.

- Dwalinie, to że ciebie nie wymieniłem, nie znaczy że nie masz przyjść – warknął Thorin, a przyjaciel natychmiast przyszedł, stając naprzeciw niego z miną zbitego psa.

- Pięknie… wyglądacie w niebieskim – szepnęła Dis, zerkając błagalnie na Luthien.

- Zamilcz!!! Od kiedy to królewska siostra, księżniczka, matka książąt i minister w moim rządzie rozkłada nogi przed… moim byłym przyjacielem!!!

- Braciszku, my tylko…

- Milcz!!!

- Pytasz, a nie mogę odpowiadać…

- Milcz!!!

- Thorinie, ja kocham twoją siostrę i poniosę wszelkie konsekwencje…

- Durinie zstąp i zabierz mnie stąd, bo nie wytrzymam! – wykrzyknął wściekle Thorin – Za jakie grzechy!? Ty – wskazał na siostrę – masz szlaban na wyjście z komnaty do końca miesiąca, a z tobą policzę się… inaczej.

Dis jeszcze raz posłała Luthien błagalne spojrzenie, a ta pojęła szybko, o co chodzi. Chwyciła się królewskiego rękawa i osunęła się w dół.

- Wasza wysokość, słabo mi – szepnęła – Wybacz, panie…

- Luthien! – przerażony Thorin natychmiast podtrzymał ją i wziął na ręce – Zaniosę cię do komnaty. Co ci jest, moja droga?

- Panie, proszę… Zaraz zemdleję…

Thorin w ogóle nie patrząc już na nieszczęsną, niemalże półnagą parę na środku korytarza, pobiegł do komnaty swej asystentki. Otworzył drzwi kopniakiem i położył Luthien na łożu, siadając przy niej i odgarniając jej włosy z czoła.

- Przynieść ci wody? – pytał, zmartwiony – Wezwać medyka?

- Nie, panie, już mi lepiej.

- Potrzymam cię za rękę, dobrze?

- Jesteś zbyt łaskawy, wasza wysokość…

- Cicho… Śpij. Zajmę się tobą…

Luthien posłusznie leżała bez słowa, czując jak palce Thorina delikatnie głaszczą jej twarz. Była tak podekscytowana… Ale nie mogła tego zdradzić. Wiedziała już, że to TEN mężczyzna, którego kocha. Ale to nigdy się nie zdarzy, gdzież ona – prosta służka, jeszcze kilka dni temu będąca zwykłą stażystką u Radagasta… I on – wielki władca, najpotężniejszy król Śródziemia. To nie mogło się udać, chociaż… teraz, gdy tak troskliwie się nią opiekował, czuła niesamowitą bliskość z tym dostojnym krasnoludem. Leżąc bezbronnie na łóżku, czując jego kojącą obecność, odpłynęła. Zasnęła. Thorin posiedział jeszcze chwilę, po czym wyszedł z jej komnaty. Nie myślał już o Dwalinie i Dis, kompletnie o nich zapomniał. Kładąc się do swojego ogromnego łoża w głowie miał tylko swoją piękną asystentkę…

Nazajutrz obudził go zapach świeżej jajecznicy na szynce. Co, do licha! Ktoś urządził sobie kuchnię w jego królewskiej sypialni…!?

- Co tu się dzieje, na legion orków! Co to za zapachy!? – krzyknął, zrywając się z łóżka i ujrzał uśmiechniętą Luthien, klęczącą na podłodze przy łożu.

- Miłego poranka, panie – powiedziała – Wybacz natrętność, pomyślałam że zjadłbyś dobre, gorące śniadanie, masz dziś wiele obowiązków i przyda ci się dużo energii, wasza wysokość.

- Luthien, to… To ty! – Thorin otworzył szeroko oczy – Skąd wiedziałaś, że lubię jajecznicę, i to taką?

- Księżniczka Dis mi powiedziała, panie.

- Dis – mruknął krasnolud, sadowiąc się wygodnie na łożu i odbierając od niej złotą tacę – Za kwadrans chcę ją widzieć w sali tronowej, ją i Dwalina. Niech Kili przygotuje wypowiedzenie umów tym dwojgu w trybie dyscyplinarnym, a o reszcie pomyślę potem. Mmmm, całkiem dobra ta jajecznica!

- Wasza wysokość, wczoraj mówiłeś, że… mam prawa takie, jak ty – szepnęła niepewnie dziewczyna – Jeśli to podtrzymujesz…

- Oczywiście!

- Chciałabym wyrazić moją opinię, wybacz mi wasza wysokość jeśli jest zbyt śmiała, ale uważam, że… mylisz się.

- Co!? – Thorin zakrztusił się jajecznicą – JA!? Ja się NIGDY nie mylę!

- Wybacz panie, w tym przypadku owszem. Pozwolę sobie zauważyć, że księżniczka Dis i minister Dwalin nie robią nic złego. Kochają się, wasza królewska mość, co w tym zdrożnego? Miłość nigdy nie jest zła. Pan Dwalin jest twym najlepszym przyjacielem, krasnoludem z możnego, szlachetnego rodu, księżniczka Dis twą siostrą, powinieneś radować się, że pokochali się i są szczęśliwi. Miłości nie można tłamsić.

- Nie mówisz poważnie…

- Wybacz, panie, jeśli moją rolą jako asystentki jest doradzać ci, to…

- Właśnie że nie! I każ Kiliemu przygotować TRZY wypowiedzenia, dla ciebie też! – wrzasnął Thorin, a dziewczyna podskoczyła ze strachu – Jak śmiesz podważać moje decyzje!?

- Wasza wysokość, wybacz mi…

- Wyjdź!

Luthien wstała, skłoniła się i pospiesznie opuściła komnatę. Wściekły Thorin rzucił tacą z jajecznicą o ścianę. Na Morgotha, znowu będzie kolejna, tłusta plama! Jak ona mogła… Stawać w obronie wroga! Rozczarowała go boleśnie. A żywił do niej tak gorące uczucia… Odkąd ją zobaczył w mieście goblinów, śniła mu się regularnie co jakiś czas, i przyłapywał się na tym że często myślał, co może się z nią dziać i jak spędza czas. A od kiedy została jego asystentką, od kiedy Kili wprowadził ją na dwór Ereboru, zrozumiał, że trafiła go miłosna strzała Durina. Właściwie dotarło to do niego wczoraj, gdy tak cudownie zachowała się w pałacu Thranduila, kiedy broniła go, poniżała elfią blondynę z jego transelfem, kiedy wracali przytuleni na muflonie do domu, i gdy niósł ją do łóżka, i gdy zasłabła, gdy siedział obok kiedy zasypiała… Niech to Sauron kopnie! Co on narobił!? Wyrzucił kobietę swojego życia na bruk.

- Jestem idiotą, dziadku? – zapytał, wyglądając przez okno – Daj mi znak, jeśli jestem idiotą, to…

Urwał, bo nagle portret Throra wiszący nad oknem spadł wprost na jego głowę.

- Ałłłła!!! Nie musiałeś aż tak mocno dawać mi tego do zrozumienia!

Szybko ubrał się i raźnym krokiem ruszył do dali tronowej. Było pusto, zasiadł więc na swym tronie i czekał. Luthien pojawiła się punktualnie po kwadransie od ich rozmowy wraz z księżniczką oraz ministrem, którzy oboje mieli nietęgie miny. Thorin z zaciekawieniem przyglądał się trójce powoli drepczącej w jego kierunku. Luthien podeszła do niego, wyprostowana. Uklękła przed nim i z szacunkiem podała mu trzy dokumenty opatrzone podpisem „Kili – wielkie słońce Ereboru”. Thorin uśmiechnął się pod nosem. Ten wariat zawsze musiał na najważniejszych dokumentach państwowych dodać coś od siebie… Najzabawniejsze było, kiedy na Wielkim Sojuszu między Zielonym Królestwem a Ereborem napisał drobnym druczkiem w języku khuzdul „Niech promienie panowania Wielkiego Władcy Thorina Dębowej Tarczy ogrzewają swym majestatem pleśń i wilgoć chałup w Zielonym Królestwie, i dosięgają nawet wychodka króla Thranduila, by mógł grzać się w blasku chwały krasnoludzkiego monarchy, a wszystko, co blond król robi, robił w imię Komitetu Na Rzecz Obrony Ptasich Odchodów Na Skroniach Radagasta”. Co prawda nie miało to sensu, ale Thorin śmiał się jak szalony, gdy Thranduil dopiero po podpisaniu Wielkiego Sojuszu zapytał o zapis drobnym druczkiem. Od tego czasu działacze Komitetu Na Rzecz Obrony Ptasich Odchodów Na Skroniach Radagasta regularnie wieszają w wychodku króla Mrocznej Puszczy swoje plakaty informacyjno – edukacyjne. Tak, dobre czasy… Thorin uśmiechnął się lekko.

- Wstań, Luthien – powiedział – Muszę cię przeprosić.

- Panie… - dziewczyna spojrzała na niego z niedowierzaniem – Jak to…

- Wybacz mi, Luthien. Miałaś rację – Thorin podszedł do kominka i wrzucił tam wszystkie trzy wypowiedzenia – Miłości nie można tłamsić. Dis, Dwalinie…

- Wasza wysokość – jęknął przestraszony Dwalin.

- Teraz jestem waszą wysokością!? Od kiedy to nie jesteśmy przyjaciółmi?

- Od… wczoraj?

- Tak? Wiele się pozmieniało od wczoraj – Thorin podszedł do ministra i poklepał go przyjaźnie po plecach – Wprawdzie nie rozumiem zamiłowania do owłosionych bab, ale… każdy robi to, co lubi.

- Braciszku…

- Dis, możecie robić co wam się żywnie podoba, ale uprzedzam, jeśli dzieci to zobaczą…

- Kili i Fili nie są już dziećmi! Przypominam ci, że niedługo zostaniesz dziadkiem, Thorinie!

- Kili ma delikatną psychikę, nie zniszcz tego. Jeśli dowie się, że jego niepokalana mamusia zabawia się z największym twardzielem Śródziemia, to… może być z nim krucho. Przygotuj go do tego odpowiednio.

- Ja z nim pogadam – zadeklarował się Dwalin – Jak ojciec z synem. Powiem mu, ptaszki, pszczółki, te bzdury, zapylanie…

- Wasza wysokość, jeśli pozwolisz – wtrąciła nieśmiało Luthien – Może ja to załatwię?

- No widzicie? Odpowiednia osoba na odpowiednim stanowisku. Biegnij, moja droga.

Luthien skłoniła się do samej podłogi a Thorin popatrzył na nieco zmieszaną dwójkę z rozbawieniem.

- Kto by pomyślał – roześmiał się – Zagorzały przeciwnik kobiet i ty, moja siostro… Ale niechże wam będzie. Idźcie robić, co tam chcecie, ale… Dis, jeśli Dwalin wprowadza się do twojej komnaty, proszę zdejmij ze ścian portrety tatusia. Nie chcę, żeby na to patrzył. Ja idę poszukać Bilba.

Gwiżdżąc jakąś irytującą melodię, Thorin cały w skowronkach opuścił salę tronową. Jak to możliwe, że tak szybko zmieniały mu się nastroje!? Niestety, nikt jeszcze nie rozgryzł do końca wielkiego pana i władcy, ale jedna osoba była zdecydowanie temu bliska…

Luthien, po zakończonej sukcesem rozmowie z Kilim, zajęła się swoimi obowiązkami, i postanowiła przygotować się na wieczór – miał przybyć Gandalf, chciała więc dobrze wyglądać, by nie zrobić Thorinowi wstydu przed gościem. Siedziała w swej komnacie, owinięta tylko krótkim płótnem, pod którym była zupełnie naga, i oglądała sukienki przygotowane specjalnie dla niej. W niebieskiej już występowała, może tym razem… Fioletowa? Tak, zdecydowanie to było to. Wstała z krzesła i już chciała rozchylić poły płótna, gdy drzwi gwałtownie otworzyły się i zobaczyła w nich… Thorina.

- Gdzie na litość Durina są… Ooo… - zatrzymał się momentalnie, wbijając wzrok w swoją półnagą asystentkę – Luthien… Co ty tu…

- Panie, wybacz mi, ja chciałam się przebrać – speszyła się dziewczyna.

- A, to twoja… komnata… - mruknął Thorin – Przepraszam, pobłądziłem. Przepraszam.

Krasnolud poczerwieniał i pobiegł gdzieś, jednak po oddalających się krokach dziewczyna słyszała, że nie skierował się do swojej komnaty, a w zupełnie inną stronę. Dziwne… Ale nie przejmowała się tym, choć nagłe wtargnięcie króla było bardzo ekscytujące. Miała wrażenie, jakby chciał pożreć ją wzrokiem.

- Wydaje ci się, głupia – ofuknęła sama siebie – Jak zwykle bujasz w obłokach.

Niewiele myśląc, zsunęła z siebie płótno, które opadło na podłogę. Jej zgrabne, blade ciało podeszło do krzesła, na oparciu którego wisiała piękna, fioletowa suknia. Chwyciła ją w dłonie i przyglądała się jej przez chwilę. Była olśniewająca. Nigdy nie widziała piękniejszej sukni… Gdy tak na nią patrzyła, serce podskoczyło jej niemal do gardła, gdyż ponownie za jej plecami z impetem otwarły się drzwi, a ona była… NAGA!

- Ratunku! Straż! – wrzasnęła, zakrywając się suknią i odwracając przodem do drzwi. Nie, to niemożliwe… Znowu ON!?

- Luthien, na wszystkie świętości Durina, jakaś ty piękna… - westchnął Thorin, rozanielony.

- Panie!

- Wybacz mi, ja… Zgubiłem drogę.

- Dwa razy!?

- Tak, już kiedyś mi się to zdarzyło, w Shire, kiedy szukałem domu naszego włamywacza – mówił jak najęty, wpatrując się w jej zdezorientowaną twarz – Zgubiłem drogę dwa razy, ale w końcu trafiłem. Teraz też zgubiłem drogę… do własnej komnaty… dwa razy, ale… chyba dobrze trafiłem. To TU chciałem dojść od samego początku…

- Chciałeś DOJŚĆ!? – przeraziła się Luthien.

- Interpretuj to jak chcesz – Thorin podszedł do niej i ucałował jej dłonie, które przytrzymywały kurczowo na piersiach suknię – Luthien, ja wszystko zrozumiałem. Jeśli zechcesz…

- Wasza wysokość, błagam, daj mi się ubrać…

- Kiedy podobasz mi się taka…

- Thorinie! – krzyknęła – Wyjdź!!!

Krasnolud spojrzał na nią zdumiony, ale i niesamowicie podniecony faktem, iż ta drobna, uległa istota potrafiła na niego krzyknąć. Zwracając się po imieniu! Chwycił dłonią jej wąską talię i zjechał niżej, przysuwając do siebie Luthien i obdarowując ją gorącym, namiętnym pocałunkiem, po którym odwrócił się i wyszedł, rzucając przez ramię:

- Za kwadrans w sali tronowej!

Roztrzęsiona dziewczyna opadła na krzesło. Widział ją nago! Wprawdzie od tyłu, ale zawsze, dotknął jej nagiego ciała, pocałował ją… Na Durina, co tu się wyprawiało!? Luthien szybko ubrała się i przygotowała wszelkie niezbędne dokumenty. Gdy punktualnie wkraczała do sali tronowej, na miejscu czekał już na nią wygodnie rozwalony na tronie Thorin, siedzący obok Gandalf z Bilbem, tulący się do siebie Dis z Dwalinem, rozbawiony jak zawsze Kili z żoną, oraz dumny przyszły ojciec – Fili, z dumą i radością patrzący na Esmeraldę. Reszta ministrów i innych mniej lub bardziej ważnych osobistości, w tym praczki, palacze C.O., kucharki, ogrodnicy, i wszelkie inne zawody też byli obecni. Dobrze, że sala tronowa była największym pomieszczeniem w całym Ereborze… Mimo tak licznej obecności i tak było dość luźno. Luthien poczuła się dziwnie, gdy kroczyła w stronę króla, a wszystkie oczy zwrócone były na nią. Uklękła przed władcą i podała mu dokumenty, ale on odrzucił je do Bilba i zszedł z tronu.

- Luthien, wstań – rozkazał, a ona natychmiast posłuchała – Spójrz mi w oczy.

- Tak, wasza wysokość.

- Odpowiedz mi na jedno pytanie – krasnolud nieoczekiwanie dla wszystkich uklęknął przed zdenerwowaną dziewczyną, wyciągając z kieszeni piękny pierścionek z dużym, lśniącym kamieniem, który coś Luthien i wszystkim zebranym przypominał – Czy ty, najpiękniejsza istoto tego świata, zgodzisz się wyjść za mnie i być królową Ereboru, moją prawowitą żoną i matką moich dzieci?

- Wasza wysokość, nie godzi się – szepnęła, klękając przed nim – Nie klękaj przede mną…

- Będę klękał, kiedy będę miał ochotę! – zagrzmiał – Wyjdź za mnie! Kocham cię do szaleństwa!

- Wasza… wasza królewska mość, ja…

- Co, Luthien?

- Ja kocham waszą wysokość do granic możliwości, i…

- Mój kwiatuszku – westchnął wzruszony Thorin – Wyjdziesz więc za mnie?

- Ale… Panie, toż to… Arcyklejnot! – krzyknęła Luthien z przerażeniem, rozpoznając w kamieniu z pierścionka najwspanialszy klejnot świata. Thorin uśmiechnął się łagodnie.

- No tak – odparł – Odłupałem kawałek, byś wiedziała, że jesteś moim Arcyklejnotem, moim Sercem Góry, piękna Luthien.

- Panie, jam niegodna…

- Jeśli ktoś jest kogoś niegodzien, to tylko ja ciebie. A mimo to ośmielam się pytać, znając oczywiście odpowiedź, czy zechcesz za mnie wyjść. Powiedz…

- Tak, panie – powiedziała cicho i niepewnie, a widząc iskierki szczęścia w jego oczach, krzyknęła na cały głos – Tak, mój panie i władco, wyjdę za ciebie choćby dziś!!!

- Na co więc czekać – uradował się Gandalf, któremu właśnie dziesięć minut wcześniej dopisano do umowy o pracę funkcję kierownika urzędu stanu cywilnego.

- Udzielisz nam ślubu? – zapytał Thorin.

- Z przyjemnością, przyjacielu.

Po krótkiej, niespodziewanej ceremonii rozpoczęło się wielkie, krasnoludzkie wesele. Thorin tańczył tylko z Luthien, patrząc jej głęboko w oczy i rozkoszując się jej kojącą obecnością.

- Thorinie – powiedziała z uśmiechem – Thorinie…

- To mi się podoba – mruknął rozkosznie – Uwielbiam słyszeć swoje imię… Ale, kochanie, nie zapominaj, że mimo iż jesteś królową Ereboru i moją małżonką, nadal jestem twoim…

- Panem i władcą – westchnęła z podnieceniem w głosie. Thorina przeszedł dreszcz.

- Za pięć minut w mojej… wybacz, NASZEJ komnacie.

Puścił ją i wyszedł. Dziewczynie kręciło się w głowie ze szczęścia, podeszła do Dis, która podziękowała jej za wcześniejszą pomoc i interwencję w sprawie jej miłości do Dwalina, a potem pogratulowała tego, że usidliła i rozkochała w sobie faceta, którego dotąd największą miłością był on sam. No i Arcyklejnot, rzecz jasna, ale kosmiczne ego Thorina było w Śródziemiu legendarne. Ale Luthien, ta mała, niepozorna Luthien, miała naprawdę perwersyjne upodobania. Thorin widział to w jej oczach. Czekał na nią równo pięć minut, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.

- Wejść – rozkazał ostro.

Drzwi otworzyły się i jego oczom ukazała się najpiękniejsza kobieta świata, która powolnym krokiem podeszła do niego, nie patrząc mu w oczy, i uklękła przed nim, z nabożną czcią całując skraj jego królewskiej szaty.

- Czekam na twoje rozkazy, panie i władco – szepnęła – Zrobię wszystko…

- Wszystko?

- Tak, mój panie i władco.

Thorin chwycił jej podbródek i uniósł do góry; wypieki na jej policzkach tylko dodawały jej uroku. Podniósł ją i ich spojrzenia spotkały się. Przysunął ją do siebie i mocno, gorąco pocałował.

- Pamiętaj zawsze, kto jest panem i władcą, stokrotko.

- Jak ja uwielbiam mężczyzn z przerośniętym ego – szepnęła zmysłowo – Uwielbiam, jak twoje zbyt wysokie mniemanie o sobie przytłacza mnie, i czuję się wtedy taka malutka…

- Och, Luthien! Jesteś tak perwersyjna!

- Pragnę, by twoje ego mną zawładnęło…

Thorinowi w to było graj! Idealna kobieta dla kogoś takiego, jak on. Już chciał zedrzeć z niej suknię, ale… Odsunął Luthien od siebie. Podszedł do okna i wspiął się na krzesło, stając twarzą w twarz z portretem wielkiego Throra.

- Już wystarczy, staruszku – uśmiechnął się – Dość widziałeś, więcej nie musisz. Powisisz sobie w galerii królów.

Thorin mógł przysiąc, że portret dziadka… uśmiechnął się do niego i puścił mu oczko! Nie, to niemożliwe… Zgonił wszystko na karb przemęczenia i rozpierającej radości. „Powiesić delikwenta w galerii królów tuż nad wizerunkiem samozwańczego króla, uzurpatora Smauga Wrednego. Narysować na wizerunku Smauga tarczę do rzutek. Dziadkowi podmalować wąsy. Z serdecznymi pozdrowieniami, gigantyczne ego króla Thorina Dębowej Tarczy i jego seksowna, mała żonka :-)” – napisał na karteczce, którą przymocował do obrazu, i wystawił Throra za drzwi.

- A teraz, kochanie, pierwsza próba poskromienia królewskiego, nadętego ego – uśmiechnął się znacząco – Jeśli się uda, czeka cię cudowna nagroda…

I tak to bywa! Czasem miłości nie ma przez lata, czasem pojawia się dopiero po zmianie płci – choć Lindir od dawna podkochiwał się w Thranduilu, lecz bez wzajemności, czasem tylko fakt że dzieci nie mają matki powoduje że samotny władca zakochuje się w brzydkiej, garbatej starej pannie, a czasami dwie zbłąkane dusze nagle odnajdują się i w ciągu jednej właściwie doby zakochują się bez pamięci: posłuszna i uległa piękność, oraz facet o ego większym niż granice jego królestwa :-)Sytuacja wydawała się być tragiczna. Do krasnoludów zmierzała właśnie banda goblinów, a oni niewiele mogli zrobić. Próbowali się bronić, ale broń została im szybko odebrana i brutalnie popychani musieli iść tam, gdzie zmierzały gobliny. W całym tym zamieszaniu Bagginsowi niepostrzeżenie udało się umknąć i pozostał niezauważony. Jednak krasnoludy nie miały tyle szczęścia; im dalej szły, tym bardziej nieznośny fałsz okropnej pieśni ranił ich uszy. Wreszcie zostały doprowadzone przed oblicze ogromnej, obrzydliwej kreatury, od której pochodziły dźwięki. Tak, król goblinów witał ich niemiłosiernie zawodzącym głosem w swej własnej kompozycji.

- To nie pieśń, to abominacja! – wrzasnął Balin, zniesmaczony całą sytuacją, podobnie jak reszta jego kompanów.

- Abominacja, mutacja, dewiacja… Wszystko tu znajdziecie! – z radością odparł wielki goblin – To nasza specjalność! A poza tym… Kto ośmielił się zakłócić nasz spokój?

- Ja się tym zajmę – spokojnie oznajmił Oin, poklepując Thorina po ramieniu – Głośniej proszę, twoi chłopcy zgnietli mi trąbkę!

- Zaraz zgniotę ci coś jeszcze! – wściekł się król goblinów.

- Ja powiem! – wyrwał się Bofur – Szliśmy do naszych krewniaków w Dunlandzie, i wtedy…

- Zamknąć się!!! Jeśli nie chcą mówić prawdy, to ją wykrzyczą! Przynieście łamacz kości, zaczniemy od… najmłodszego – goblin wskazał na Oriego. Thorin nie mógł pozwolić, by ktoś skrzywdził jego pobratymców, więc wystąpił przed szereg, odsuwając od siebie innych. Goblin popatrzył na niego ze zdziwieniem – No proszę… Wasza dostojność! Thorin, syn Thraina, syna Throra, Król pod Górą! Och! Zapomniałbym! Ty nie masz już Góry! I nie jesteś królem! Więc jesteś… tak naprawdę NIKIM.

Przywódca krasnoludów patrzył na wroga z nienawiścią, ale dumnie. Kątem oka zobaczył, że paskudne stwory prowadzą przed oblicze swego pana łamacz kości. Ale nie to przykuło jego uwagę… Tuż za okrutną machiną gobliny prowadziły związaną i zakneblowaną postać. Thorin przyglądał się jej z uwagą.

- Aby nie uwłaczać majestatowi waszej królewskiej mości – kontynuował wielki goblin – Ani nie narażać bezpośrednio królewskich towarzyszy, dam waszej wysokości ostatnią szansę. Popatrzcie, jak działa nasza zabawka na tej niewinnej, ślicznej istocie… Będziecie mieli trochę czasu na przemyślenia, czy powiedzieć mi, co was sprowadza do mego miasta…

Thorin bacznie obserwował tajemniczą postać. Była już coraz bliżej i widział, że w jej oczach widnieje paniczny strach. Nie wiedział, kto to jest; była zdecydowanie za niska jak na elfa i chyba też człowieka, bezapelacyjnie nie była też krasnoludem ani żadnym plugawym orkiem czy goblinem… Hobbit? Nie, widział w swoim życiu paru hobbitów i ich stopy nie pozostawiały wątpliwości co do ich rasy. Kim więc była istota, którą gobliny zamierzały torturować? Nie wiedział, ale nie mógł na to pozwolić.

- Czekaj! – krzyknął donośnym głosem, a wokoło zaległa cisza – Nie wiem, co knujesz, ale nie skrzywdzisz jej. Chcesz mnie? Będziesz mnie miał! Kili, Orkrist!

Siostrzeniec w mig pojął, co robić. Odepchnął dwóch goblinów pilnujących ich broni i wydarł im miecz swego wuja, po czym rzuciwszy go do niego, wraz z Dorim rozdali resztę, w czasie kiedy Nori, Dwalin i Gloin odpychali nadbiegające zewsząd paskudne stworzenia. Thorin szybkim ruchem wyjął z pochwy swój miecz, a gdy gobliny to ujrzały, cofnęły się w przerażeniem.

- To Pogromca Goblinów! Siekacz! – rozległy się wrzaski przerażonych kreatur – Zabić go!

Krasnoludy rzuciły się do walki. Wprawdzie zdawały sobie sprawę z liczebnej przewagi wroga, ale wrodzona krasnoludzka duma nie pozwalała im stać i dawać sobą pomiatać. Na wszystkie strony upadały odcięte członki goblinich trupów, a Thorin podbiegł do łamacza kości i rozciął więzy krępujące więźnia. W mig pojął, że to młoda, i niezwykle piękna kobieta. Chwycił ją mocno w pasie i wyciągnął ze straszliwej maszyny.

- Bombur, trzymaj! – krzyknął, pchając ją w kierunku grubego krasnoluda – Ja się zajmę tą przebrzydłą kupą tłuszczu.

W te słowa uderzył na króla goblinów. Siekł, walił, ciął na oślep, czując ogromną nienawiść do tych podłych stworów. Co chwila oglądał się za siebie, by sprawdzić, czy Bombur należycie chroni uratowanego więźnia, i by upewnić się, że żadnemu z jego ludzi nie dzieje się nic złego. W pewnym momencie powalił wielkiego goblina na ziemię i wskoczywszy na niego, stanął na jego ogromnym brzuchu i z przeraźliwym wrzaskiem wbił ostrze Orkrista prosto w jego serce.

- Jestem nikim? – powiedział twardo – To TY jesteś NIKIM!!!

Zeskoczył z trupa i podbiegł do dziewczyny. Odebrał ją od Bombura i odciągnął na bok.

- Jak ci na imię? – zapytał.

- Luthien – odparła drżąc – Panie…

- Więc uważaj, Luthien. Trzymaj się mnie mocno. I poznaj moich siostrzeńców. Kili, Fili, odwrót! Idziecie pierwsi, przez most, ja za wami, reszta za mną!

W tym momencie rozbłysło rażące, wszechogarniające cały mrok światło. Krasnoludy poczuły ulgę, wiedziały co to oznacza. A kiedy ich oczom ukazał się Gandalf, nie posiadały się z radości.

- Róbcie, co mówi król! – krzyknął czarodziej – Gobliny są chwilowo oślepione, ale mamy mało czasu!

Rzucili się do ucieczki przez most. Kili co chwilę odwracał się i strzelał z łuku do podnoszących się po ataku Gandalfa z ziemi goblinów. Wszystko wskazywało na to, że po raz kolejny udało im się uciec z opresji. Czarodziej doskonale wiedział, gdzie jest wyjście, i po jakimś czasie mogli zaczerpnąć wreszcie świeżego powietrza. Schronili się w pobliskim lesie. Gandalf od razu zaczął liczyć towarzyszy, i zauważył brak Bilba, jednak w tym samym momencie hobbit znienacka pojawił się, utrzymując, iż nie mógł nadążyć za krasnoludami i pozostał w tyle. Nikt nawet nie wiedział, że nie był z nimi na mało przyjemnym spotkaniu z goblinami, a sam Baggins nie chciał przyznawać się, że przypadkiem znalazł w otchłaniach magiczny pierścień, który powodował że stawał się niewidzialny. Teraz jednak uwaga kompanii nie skupiała się wyjątkowo na hobbicie, a na tajemniczej istocie, którą uwolnił Thorin z łap goblinów…

- Widzę, że nasza kompania się powiększyła – mruknął Gandalf – Kim jesteś? Jak masz na imię?

- Jestem Luthien, panie.

- Luthien… Znana jest w Śródziemiu legenda o elfce Luthien, która była najpiękniejszą istotą na świecie – zaczął opowieść czarodziej – Pewnego dnia spotkał ją Beren, syn Barahira. Zakochali się w sobie… Beren poprosił Thingola, ojca Luthien, o rękę córki, a ten kazał mu przynieść Silmaril z korony Morgotha. Luthien z ukochanym ruszyli w podróż, w końcu Beren zdobył Silmaril, ale on sam zginął. Wtedy Luthien wybłagała u Valarów powrót ukochanego w zamian za utratę swej nieśmiertelności. Jej związek z Berenem zapoczątkował ród półelfów i mawiano, że potomstwo Luthien nigdy nie wyginie…

- Jesteś… Jesteś z rodu półelfów? – Thorin podejrzliwie patrzył na dziewczynę – Jesteś z rodu TEJ Luthien?

- Nie, panie.

- To kim właściwie jesteś!? Bo chyba nie goblinem! Jesteś naszego wzrostu, więc elfem też nie możesz być!

- Jestem córką człowieka, panie. Nie hobbitem czy krasnoludem, jak zapewne pomyśleliście patrząc na mój wzrost. Moja rodzina była po prostu niska, więc i ja taka jestem.

- A skąd to imię? Elfickie imię u ludzi? – zdziwił się Balin.

- Moi rodzice bardzo lubili tę legendę. Mama lubiła romantyczne historie, pamiętam że kiedy miałam kilka lat, opowiadała mi ją często. Podobno tata powiedział tuż po moim narodzeniu, że wyrosnę na tak piękną kobietę, że każde inne imię nie będzie mnie godne – uśmiechnęła się blado.

- I miał rację – westchnął Bilbo. Dopiero teraz, w pełnym blasku słońca wszyscy mogli dostrzec jej olśniewającą urodę: jasną, alabastrową cerę jak śnieg w zimie, długie, falowane włosy o barwie jesiennych liści, duże, zielone oczy niczym wiosenna trawa, a nade wszystko – cała jej uroda promieniała niczym jasne słońce latem. Filigranowa, szczupła, zdawałoby się że jej talię można objąć dłońmi. Nawet wśród niezbyt wysokich krasnoludów zdawała się być niczym drobna okruszyna. Wszyscy byli pod wrażeniem, jednak najszybciej z niego otrząsnął się Thorin.

- Dlaczego mówisz o swoich rodzicach w czasie przeszłym – zapytał.

- Nie żyją – odparła smutno – Ojca zabili wargowie, kiedy był w podróży. Miałam wtedy piętnaście lat. Matka oszalała z rozpaczy i zabiła się. Tak bardzo go kochała… Nie miałam rodzeństwa, wychowywał mnie wujek.

- Nas też – uśmiechnął się Fili, podchodząc do niej i obejmując ramieniem – Przykro nam z powodu twoich rodziców…

- To jeszcze nie tłumaczy, skąd wzięła się w mieście goblinów – Thorin przerwał siostrzeńcowi – Może w końcu wyjaśnisz, co się stało?

- Wujek prowadził mnie do dalszej rodziny, do Rohanu. Mieliśmy tam zamieszkać, przynajmniej przez jakiś czas. Niestety… Wybrał drogę przez góry. Gobliny zabiły go, a mnie… - zawiesiła głos i otarła łzę z policzka – Resztę znacie.

- Ja nie znam – łagodnie powiedział Gandalf, współczując młodej kobiecie z całego serca, a jednocześnie nic nie rozumiejąc z całej sytuacji – Thorinie?

- Jak wiesz, wpadliśmy w łapska goblinów. Chcieli nas torturować, żebyśmy zaczęli mówić, ale jako przykład chcieli dać ją – krasnolud skinął głową w kierunku Luthien – Te ścierwa przestraszyły się Orkrista. A potem daliśmy im nauczkę. W międzyczasie wyciągnąłem tę panienkę z łamacza kości, zabiłem króla goblinów, a wtedy pojawiłeś się ty.

- Rozumiem – Gandalf pokiwał głową i uśmiechnął się do Luthien – Co teraz? Nadal chcesz iść do Rohanu?

- Nie, panie. Nie znam tam nikogo. Wujek mówił, że mieszka tam jego rodzina, ale ja jej nie znam, zresztą wujek nie był pewien że ich tam zastanie. Prawdę mówiąc… Nie wiem, gdzie się podzieję…

- Cóż…

- Mój panie – Luthien padła przez Thorinem na kolana – Dziękuję za uratowanie życia. Jeśli mogłabym się jakoś odwdzięczyć, przysłużyć…

(w tym momencie zaczyna się historia prawdziwa tej niezwykłej miłości J )

- Co zrobić? – zwrócił się do Gandalfa przywódca krasnoludów – Nie miałem kłopotu, uratowałem kobietę. Nie zabiorę jej ze sobą!

- Wykluczone – warknął Dwalin – ZERO bab na naszej męskiej wyprawie!

- Ja tam bym nie miał nic przeciwko – mruknął Kili.

- ZAMKNIJ SIĘ! – wrzasnęła chórem cała drużyna.

- Gdzie ją odesłać? I, przede wszystkim, jak? – zadumał się Balin.

- Może ja ją odprowadzę – zaproponował nieśmiało Kili, ale znowu odpowiedziało mu gromkie:

- ZAMKNIJ SIĘ!

- Usiądźmy – powiedział Gandalf – I pomyślmy.

Luthien z rosnącym zdziwieniem obserwowała, jak trzynastu krasnoludów, czarodziej i hobbit siadają na trawie i popadają jeden po drugim w zadumę. O co im chodzi? Czy była aż takim problemem, żeby robić burzę mózgów i wojenne narady? Skoro tak, spokojnie mogła sobie pójść!

- Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała – Może ja pójdę, oszczędzę panom kłopotu…

- ZAMK… - zaczął krzyczeć Dwalin, ale uciszył go kuksaniec od brata – Proszę nie mówić, kiedy krasnolud się zastanawia, młoda panno.

- Mam pomysł! – pisnął Kili, zgłaszając się jak uczeń na lekcji. Thorin przewrócił oczami, ale pozwolił siostrzeńcowi mówić – Gandalf zrobi czary mary, i przeniesie Luthien do Rivendell! A tam już się nią pan Elrond zajmie. Pamiętacie, jakie imprezy tam robią? Jedzenie, muzyka, Luthien się tam spodoba!

- Kili, bracie, naprawdę przestań myśleć – poklepał go po plecach Fili – I mówić.

- Ciężka to sprawa – westchnął Gandalf – Nie możemy puścić jej samej, ale…

- Bandyci! Mordercy! – rozległ się przerażający krzyk – Mordują!!!

Cała kompania poderwała się na równe nogi. Migiem dobyli swych mieczy i toporów, formując szyk obronny, a nagle między nich wpadł dziwny staruszek z ptasimi odchodami na skroni i króliczym zaprzęgiem.

- Radagast! – ucieszył się Gandalf – Radagast Bury! Jak miło cię widzieć…

Gandalf przedstawił kompanii swego przyjaciela, po czym odciągnął go na stronę, by na spokojnie i bez uporczywego wtrącania się krasnoludów porozmawiać z nim. Okazało się, że to nieco zdziwaczały, ale o gołębim sercu czarodziej, zamieszkujący w lesie i opiekujący się zwierzętami. Kompanii nie uspokoił jednak życiorys Radagasta, chcieli koniecznie wiedzieć, o jakich mordercach krzyczał. Thorin, oburzony tym że nie zaproszono go do dyskusji, sam wtrącił się pomiędzy dwóch czarodziejów.

- Za pozwoleniem – warknął nieuprzejmie – O czym to rozmawiacie?

- Eee… O ziołach. Mój przyjaciel odkrył nowe uprawy na skraju Mrocznej Puszczy, bada właśnie ich pochodzenie i właściwości.

- Tak tak tak, idealne ziele do fajek – potwierdził nerwowo Radagast, podając Thorinowi małą paczuszkę – Proszę, na spróbowanie. Łagodne, nie czujesz że palisz, ale potem… Moje króliki po nawdychaniu się dymu biegną trzy razy szybciej!

- Plotkujesz z jakimś starym dziwakiem o przyspieszającym zielu, kiedy mamy problem, co zrobić z dziewczyną!?

- Thorinie, spokojnie – odparł Gandalf – Mam pewien pomysł…

Chwilę porozmawiali w konspiracji, kłócąc się przy tym zawzięcie, ale w końcu osiągnęli kompromis. Całą trójką raźnie wkroczyli między plotkujących krasnoludów.

- Dziewczyna idzie z Radagastem – oznajmił poważnie Thorin – Nie byłem za tym, żeby oddawać to niewinne dziecko pod opiekę starca pod wpływem ziół z Mrocznej Puszczy, ale…

- Mój drogi, nie znam bardziej odpowiedzialnej osoby w Śródziemiu niż ten poczciwy czarodziej!

- Przeceniasz mnie, Gandalfie – westchnął Radagast – Ale zaopiekuję się tym dziewczęciem najlepiej, jak potrafię.

- Kto to jest ten pan? – zapytał niewinnie Kili.

- To, synu, pan, któremu NIGDY nie oddam cię pod opiekę – warknął Thorin – Nie chcę, żebyś skończył w śmierdzącym lesie, owiany ciężkim dymem z podejrzanego ziela!

- Ale ja chcę iść z Luthien!

- ZAMKNIJ SIĘ!!!

- Wujku, dlaczego oni tak do mnie mówią…

- Zamknij się! – wrzasnął Thorin – Luthien, pakuj się, idziesz z czarodziejem.

- Ale panie, co mam pakować, nie mam nic…

- To zabieraj się na króliczy zaprzęg i zjeżdżaj! – zirytował się Dwalin – Gdyby nie ona, bylibyśmy już daleko stąd! Cholerne baby!

- Waż słowa – nieoczekiwanie zwrócił mu uwagę Thorin – Nie życzę sobie takich inwektyw pod adresem kobiety.

- Panie – Luthien padła na kolana i chwyciła go za skraj płaszcza, ale Thorin wyszarpnął go z jej dłoni.

- Idź już. Niech ci Durin błogosławi.

- Kim jest Durin? – zapytała.

- To, koleżanko, nasz patron, przodek – tłumaczył chętny jak zawsze Kili – My, krasnoludy, wszystko robimy w imię Durina. Nie bardzo wiem, po co, bo sami też byśmy sobie poradzili, ale…

- ZAMKNIJ SIĘ!!!

- Jedźcie już bo oszaleję! – powiedział zirytowany Gandalf – I tak mam zgraję nieokrzesanych krasnoludów i marudnego hobbita na głowie, brak mi jeszcze baby i zielarza-hobbisty!

- Na króliki, droga panno! – szarmancko skłonił się Radagast – W drogę! Adieu!

Machnął swym kapeluszem, chwycił Luthien wpół i wskoczywszy z nią na swój zaprzęg, odjechali w siną dal. Kompania dłuższą chwilę wiodła za nimi wzrokiem, aż w końcu martwą ciszę przerwał Bilbo.

- Co myśmy zrobili - westchnął dramatycznie.

- Biedna mała – dodał Bofur – Oby dożyła jutra...

- Spokój! – wrzasnął Thorin – W drogę, nie mazać się! Mamy smoka do zabicia!

- Odnajdę ją – pisnął Kili – Jak babkę kocham, kiedy zostanę kierownikiem jakiegoś działu w Ereborze, znajdę Luthien. Mogę?

Thorin spojrzał na siostrzeńca bez krztyny nadziei w oczach. Skinął tylko ręką, nakazując wszystkim, by ruszyli w drogę. Ruszyli w drogę po zwycięstwo, choć nie wiedzieli, czy na jej końcu nie czeka ich… śmierć.

***JAKIŚ CZAS PÓŹNIEJ…***

Właśnie wprowadzono ich do głównej sali, tuż przed oblicze Thranduila. Legolas brutalnie szarpnął knebel Thorina i zerwał go tak mocno, że krasnolud upadł na kolana.

- Przywitaj odpowiednio KRÓLA – podkreślił złośliwie Legolas, ale w tym momencie Thorin kątem oka zauważył, że Thranduil gestem jakby zganił syna.

- Rozwiąż go – rozkazał, a kiedy ten spełnił polecenie i szarpnięciem podniósł Thorina, dodał – Odejdź, synu.

Legolas ze zdziwieniem usunął się, jednak nie wyszedł, a stanął za sponiewieraną kompanią krasnoludów. Thranduil już otwierał usta, by coś powiedzieć, jednak Thorin był pierwszy.

- Każ rozwiązać moich przyjaciół – powiedział cicho, ale dobitnie – Nie ma mojej zgody na takie traktowanie. Moi siostrzeńcy są zakneblowani, tak traktujesz gości? Tak traktujesz rodzinę królewską, wasza wysokość?

- Legolasie – wymownie zawołał król, wskazując na krasnoludów – Witaj Thorinie Dębowa Tarczo. Coś ważnego sprowadziło cię do mojego królestwa…

- A może chociaż: przepraszam!? – wyrwał się Kili, gdy tylko mógł otworzyć usta, co jednak zostało zignorowane. Jak zwykle!

*** Minęło kilka minut…***

- Chciałem z tobą porozmawiać, jak król z królem, ale nie dajesz mi wyboru, Thorinie, synu Thraina… Wiem, po co idziesz, jaki jest twój cel. Pomógłbym ci, gdybyś okazał mi szacunek i…

- NIGDY!!! – przerwał mu Thorin, wyrywając się elfom, wściekły jak nigdy dotąd; jego kompani jeszcze nie widzieli go w takim stanie – Szacunek do tchórza bez godności? I co, miałem się z tobą dzielić skarbem? NIGDY nie ujrzysz ani kawałka złota Ereboru, NIGDY!!!

- Tak, ponieważ nie zamierzam pertraktować ze smokiem, a ty nigdy tam nie dojdziesz…

- Jeszcze zobaczymy – warknął krasnolud, ponownie pojmany przez elfy. Thranduil uśmiechnął się ironicznie:

- Jeśli taki jest twój wybór… Ja jestem cierpliwy. Ale cóż, gnij w moich lochach choćby setki lat!!!

***Kilka dni później…***

Kiedy tak nachylali się nad ciałem Thorina i ich twarze ponownie zbliżyły się do siebie, całkowicie bezszelestnie do lochów wszedł Legolas i stanął przed celą króla krasnoludów.

- Tauriel! – krzyknął zduszonym głosem. Kili odskoczył od wujka jak oparzony – Co to ma znaczyć, co tu się dzieje!?

- Legolasie, proszę, nie krzycz, spokojnie…

- Wypuściłaś więźnia, to nieodpowiedzialne! Co ty z nim robisz!?

- Nie krzycz na nią, bezduszna blondyno! – postawił się Kili, ale Tauriel zasłoniła go sobą.

- Legolasie, musimy porozmawiać. Nie rób mu nic złego, zamknijmy go, ale proszę, chodźmy porozmawiać. To ważne – podkreśliła.

- Romansujesz z krasnoludem pod nosem mojego ojca! – młody elf załamał ręce, ale po chwili zastanowienia lekko się uśmiechnął – Masz charakter, podoba mi się to. Ale zamknij tego gnoma, niech go nie widzę!

(…)

- Co chciałaś mi powiedzieć? Że zakochałaś się w aroganckim, małym krasnoludzie?

- To akurat jest moją prywatną sprawą! – odparła ostro – Nie wiem, co zrobisz z tą informacją, ale chcę ci powiedzieć, ponieważ ci ufam… Nie podoba mi się to, co robi twój ojciec. Nie powinno ich tu być, oni mają prawo do swojego życia, swojej wędrówki, swojej misji i odzyskania Samotnej Góry.

Legolas spojrzał na przyjaciółkę z ogromną ulgą.

- Tauriel, jak dobrze, że jesteś… Myślałem, że jestem w tym osamotniony.

- Więc ty też…

- Tak, ja też nie zgadzam się z wyborami mojego ojca. Chciałbym im pomóc, ale nie wiem za bardzo, jak… Nadal ich nie trawię, ten twój bezczelny kochaś jest najgorszym co mnie w życiu spotkało, jego wujek jest zresztą niewiele lepszy!

***No to sobie krasnoludy trochę posiedziały w kryminale…***

Legolas podszedł do celi Thorina i otworzył ją. Krasnolud zerwał się z podłogi, patrząc na niego podejrzliwie.

- Co robisz? – zapytał.

- Wychodzicie stąd – odparł Legolas – Bądźcie cicho, zaprowadzę was w bezpieczne miejsce, skąd będziecie mogli wyjść.

(…) Thorin bez słowa opuścił celę, a Legolas w mgnieniu oka uwolnił resztę jego towarzyszy.

- Gdzie moja kobieta? – nerwowo rozglądał się Kili – Nie chciałem ciebie, chciałem Tauriel!

- Zamknij się, albo cię zaknebluję – syknął Legolas – Rób co mówię, albo jako jedyny zostaniesz tu, zamknięty na klucz!

- Nie bądź taki pewny siebie, Tauriel mnie kocha!

- Jak widzisz, Tauriel tu nie ma, więc ode mnie zależy twoje życie.

- Róbcie, co mówi! – rozkazał Thorin – Bez dyskusji!

***I znowu minęło parę dni męczącej wędrówki…***

Wędrowcy dotarli po krótkim czasie do Miasta na Jeziorze, zwanego inaczej Esgaroth. Nie mieli problemu z wejściem, ponieważ był z nimi syn władcy Leśnego Królestwa – w innym przypadku obecność trzynastu krasnoludów z hobbitem byłaby bardzo dziwna i raczej niezbyt mile widziana. Legolas jednak zapewnił im spokojne przejście i zakwaterowanie w mieście. Po całym Esgaroth od razu rozniosły się plotki o przybyciu niespotykanych gości; szeptano, że jest wśród nich wnuk danego króla spod Góry. Od razu przypomniano sobie o dawnych przepowiedniach.

- Słyszeliście? – mówiono – Powrócił władca srebrnych źródeł! Przepowiednia się spełnia!

***Kilka minut później Bilbo przeżył niemały szok…***

Niska, drobna postać odwróciła się i pisnęła z radości. Momentalnie zerwała się z miejsce i podbiegła z ogromnym rozpędem do Bilba, rzuciła mu się na szyję tak mocno, że wpadła wraz z nim do domu i wylądowali na podłodze.

- Bilbo, kochany mój, znalazłam cię! – krzyczała, obcałowując policzki hobbita – Tyle czasu!

- Stop! Esmeraldo Tuk, wstań ze mnie! Dwalinie, nie gap się tylko zdejmij ze mnie to babsko!

- Ja tam nie będę przeszkadzał twojej… narzeczonej? – parsknął śmiechem krasnolud.

- To żadna narzeczona! – wrzasnął Baggins – To moja rozwydrzona, smarkata kuzynka, Esmeralda Tuk! Zdejmijcie ją ze mnie!!!

Kili z Dwalinem chwycili Esmeraldę za ręce i podnieśli ją. Dziewczę odwdzięczyło się promiennym uśmiechem i grzecznym dygnięciem. Bilbo wstał z podłogi, otrzepał się i ze złością spojrzał na krewniaczkę.

- A teraz wytłumaczysz się, droga panno, zanim ten pan użyje swojego młota bojowego, skąd się tu wzięłaś i dlaczego nie pilnujesz mojej norki, jak obiecałaś!!!

- Bilbo, drogi kuzynie! – Esmeralda nie dostrzegała, bądź nie chciała dostrzec złości Bagginsa – Tak się cieszę, że cię znowu widzę!

- Esmeraldo Tuk!!!

 ***Nazajutrz…***

Po spokojnie spędzonej nocy Thorin obudził się dość szybko. Wszyscy jeszcze spali, a krasnolud z rozczuleniem patrzył na Kiliego, wtulonego w Tauriel jak małe, bezbronne dziecko. W drugim kącie Fili leżał tuż obok Esmeraldy, tylko nieśmiało trzymając ją za rękę. Thorin uśmiechnął się; jego mali chłopcy dorośli w błyskawicznym tempie. Postanowił wyjść na krótką przechadzkę. Dopiero świtało, więc miasto było ciche, nikt nie wychylił jeszcze nosa na zewnątrz. Korzystając z ciszy i napawając się wszechobecnym spokojem, Thorin udał się na drugi kraniec miasta, skąd był najlepszy punkt widokowy na północ. Wszystko spowijała mgła, lecz nagle rozstąpiła się, pozwalając pierwszym, leniwym promieniom słońca przedrzeć się i otulić zmęczoną długą wędrówką i wszystkimi cierpieniami twarz krasnoluda. Zamknął oczy i chłonął ciepło, i ten rześki, świeży zapach powietrza, kiedy nagle coś kazało mu otworzyć powieki. Zrobił to i ujrzał wysoki, dumny szczyt, górujący nad wszystkim. Z niedowierzeniem zrobił kilka kroków do przodu i dotknął dłonią swej piersi. Serce biło mu jak oszalałe, a w oku zakręciła się nieproszona łza.

- Erebor – szepnął, nie odrywając wzroku od góry – Mój dom…

***Troszkę później, kiedy Thorin miał już za sobą kilka ataków smoczej choroby…***

- Ten plugawy, krasnoludzki uzurpator przysłał cię tu, mały złodziejaszku – szydził – Dębowa Tarcza chciał, abyś przyniósł mu Arcyklejnot… Piękny, prawda? Wiem, że kusi cię… I mnie kusi, aby pozwolić ci go zabrać, abyś dał mu to, czego szuka, a ja wtedy patrzyłbym jak Arcyklejnot niszczy go, jak pochłania go chciwość, jak Dębowa Tarcza stacza się na samo dno, owładnięty szaleństwem… Jak staje się zerem, marnym pyłem. Ale dość tej zabawy. Widzisz, że twój przyjaciel opuścił cię, nie ma co dalej tego ciagnąć, wybierz więc, jak chcesz umrzeć?

- NIE! – wrzasnął donośnie Bilbo, nie mogąc oderwać wzroku od lśniącego Arcyklejnotu leżącego dosłownie kilka kroków od niego – Thorin już tu idzie, nie zostawiłby mnie! Zależy mu na mnie, nie jest taki… jak TY!!!

Thorin i Kili, słysząc to, spojrzeli na siebie porozumiewawczo i czym prędzej pobiegli w stronę, skąd dochodził potworny hałas diabelskiego śmiechu smoka. Kiedy dotarli na miejsce, zatrzymali się na progu ogromnej sali, wypełnionej po brzegi złotem, i zobaczyli ogromną bestię rozpościerającą skrzydła. Bilbo w tym właśnie momencie po raz pierwszy zwątpił i pomyślał, że może Thorin nie przyjdzie mu na ratunek. Nie widział go zza wielkich skrzydeł smoka, i z rezygnacją opuścił miecz, myśląc, że zaraz zginie.

- Wróciłem! – zagrzmiał nagle pewnym siebie głosem Thorin – Wróciłem po swoje, przebrzydły gadzie, wróciłem po zemstę!

***Po kilku niezwykle emocjonujących minutach…***

Rozwścieczony Smaug skierował się wprost do wyjścia, nie bacząc na nic po drodze. Skrzydłami burzył kolumny, aż w końcu z impetem wpadł w bramę, niszcząc ją. Ogarnięty gniewem zatrzymał się, gdyż na wprost wejścia stał Kili z mieczem uniesionym wysoko, jakby był gotów do walki. Smok zmieszał się początkowo, ale po chwili roześmiał się głośno.

- Ty? Na mnie z tą zabaweczką? – kpił – Najpierw Dębowa Tarcza wystawił tego małego włamywacza na niebezpieczeństwo, teraz zasłania się tobą!? Co za tchórz!

- Zawsze chciałem to zrobić – powiedział zadowolony z siebie Kili – Wujku, do ataku!!!

Nim Smaug zdążył się obejrzeć, z lewej strony w mgnieniu oka wyskoczył Thorin z ogromną włócznią w dłoni. Nie zdążył w ogóle zareagować, krasnolud cały czas był dosłownie krok od niego, czekając na sygnał siostrzeńca. W ciągu sekundy Thorin skoczył pod ogromne cielsko smoka i wbił w czarną lukę w pancerzu długą włócznię. Smaug ryknął przeraźliwie, a głos ten dotarł aż do granic Mrocznej Puszczy. Thorin błyskawicznie uciekł spod smoka i sięgnął po kolejną włócznię, którą wbił tuż obok, jeszcze głębiej. Smok zachwiał się i upadł, ale zanim to zrobił, ostatnim ognistym oddechem wyzionął w powietrze wielki słup płomieni, widocznych z bardzo daleka. Gdy gad leżał i umierał, Thorin dla pewności wbił w jego serce trzecią włócznię.

- To JA jestem królem pod Górą! – krzyknął triumfalnie, a nieoczekiwanie na trupa wskoczył Kili i podbiegł na sam ogromny łeb Smauga.

- To za dziadka! – wrzasnął jak w amoku, wbijając włócznię w wielkie oko smoka, po czym wbił kolejną w drugie – A to za pradziadka!

- To nie on ich zabił, Kili – powiedział oszołomiony Thorin, ale siostrzeniec tylko wzruszył ramionami:

- To co? Gdyby nie on, nigdy by do tego nie doszło. A poza tym zawsze chciałem to zrobić!!!

***Smok umarł, jest fajnie – a Thorin znowu robi problemy. Całe szczęście, że Kili nad nim panuje i w odpowiednich momentach częstuje kopniakiem w królewską kostkę***

Raźnym krokiem Thorin opuścił salę tronową, udając się do zbrojowni. Tam znalazł najpiękniejszą, bogato zdobioną zbroję króla Throra, założył ją i zaopatrzywszy się jeszcze w dwa ciężkie topory, które zarzucił sobie na plecy, wyszedł przed Górę i stanął na dużym głazie dumny, wyprostowany i pełen dostojeństwa. Ci, którzy wracali właśnie z zadania przesunięcia smoczego trupa, zatrzymali się z boku i z podziwem patrzyli na pełną majestatu postawę Thorina. Odruchowo oddali mu pokłon. Starszym krasnoludom zdawało się, jakby ujrzeli ponownie wielkiego króla Throra w latach jego największej świetności. Od Thorina bił niesamowity blask i waleczność, jego oczy wpatrzone w dal płonęły. Zrozumiał, że musi stanąć na wysokości zadania i poprowadzić swój lud do wojny.

***No i w końcu zaczęli walczyć…***

Czuł rozpierającą go dumę i w końcu opuściło go poczucie winy, które mu ciążyło, bo wmawiał sobie że wszystkie nieszczęścia rodu krasnoludów są przez niego, ponieważ nie potrafi pomścić śmierci ojca, dziadka i setek swoich rodaków. Teraz, kiedy miał na rękach krew Smauga i Azoga, czuł się wygrany. Czuł, że zemsta dokonała się, a ostatnim jej etapem będzie rozgromienie armii nieprzyjaciela w pył. To jednak wydawało się nie być łatwe. Wyjątkowo wcześnie tego dnia zaszło słońce, a niebo stało się ciemne i ponure. Kili uniósł wzrok i dostrzegł ogromne ptaki, lecące w ich stronę.

- Orły! – krzyknął donośnie – Orły nadlatują!

- Wysłuchały nas – szepnął uradowany Radagast do Gandalfa.

- Wygraliśmy – odparł drugi czarodziej – Bitwa jest nasza…

Zastępy krasnoludów z imieniem Durina na ustach ruszyły do ostatecznego ataku. Orły chwytały w swe ostre szpony wargów i rozszarpywały ich, a orków zrzucały na ziemię z dużej wysokości. Bitwa powoli kończyła się; księżyc wychylał się nieśmiało zza ciemnych, ciężkich chmur. W serca sojuszników wstąpiły nowe nadzieje, w momencie, gdy ostatecznie zatriumfowano nad siłami zła, niejeden krasnolud wpadł w objęcia elfa, dzieląc tę wielką radość ponad podziałami i dawnymi zatargami. Wszystko zaczynało być tak, jak od dawna być powinno…

***Impreza się rozkręca, czyli koronacja Pana i Władcy***

Thorin (…) odebrał od siostrzeńca Arcyklejnot i umieścił go dokładnie w tym miejscu, gdzie tkwił za czasów Throra. Odszedł krok dalej i wyprostował się, po czym z czcią skłonił przed pięknym, lśniącym klejnotem. (…) Wreszcie Gandalf wziął w dłonie koronę Throra i podszedł do Thorina, który przyklęknął i pochylił głowę.

- Thorinie, przyjacielu, dokonałeś wielkich rzeczy – rozpoczął podniosłym tonem czarodziej – To, co wydawało się niemożliwe, spełniło się dzięki tobie. Odzyskałeś waszą ojczyznę, odzyskałeś tron, koronę i Arcyklejnot, zgładziłeś wroga, pomściłeś swych przodków. Walczyłeś jak lew, i doskonale wiem, że nie walczyłeś dla siebie. Walczyłeś dla nich, dla wszystkich twoich krasnoludzkich braci(…). Zawsze stawiałeś siebie na końcu, najważniejsze było dobro innych, dlatego dziś w końcu to TY zajmiesz odpowiednie miejsce. Dziś TY jesteś najważniejszy, oto na mocy wszelkich praw, działając zgodnie z wolą wielkiego króla Throra i księcia Thraina, oznajmiam wszystkim, że powrócił Król spod Góry!!!

Rozległy się wiwaty i okrzyki na cześć nowego monarchy. Gandalf uroczyście nałożył na głowę Thorina koronę, a kiedy krasnolud wstał i wyprostował się, prezentował się dumnie i majestatycznie. (..)

- Witajcie w domu, przyjaciele – powiedział do swych rodaków, i zwrócił się do elfów i ludzi – A was zapewniam, że wrota Ereboru zawsze będą dla was szeroko otwarte. Szczególnie dla przyjaciół z Zielonego Królestwa – dodał nieco ironicznie, patrząc na Thranduila, który podszedł do niego powoli – A teraz zapraszam na ucztę! Kili, Fili, czyńcie honory domu!

*** I teraz zaczyna się najwłaściwsza część tej historii, czyli kilka miesięcy po koronacji (i po gruntownym wietrzeniu Ereboru po smoku)…***

- Kili!!! – wrzask króla rozlegał się po całym Ereborze – Gdzie ten urwis, do stu tysięcy Thranduilów! Zaraz go zwolnię!

- Nie zapominaj, że nie masz prawa zwolnić mojego syna – upomniała brata Dis, wyłaniając się z ciemnego korytarza – Nie pamiętasz, że wysłałeś go na rozmowy kwalifikacyjne?

- Na oko Saurona, kogo on znowu zatrudnia!?

- Nie wiem, dziś chyba czyścicieli toalet… A wiesz, że u nas muszą to być wyjątkowo odporni pracownicy, najlepiej pozbawieni zmysłu powonienia.

- Wychowałaś lekkoducha, Dis!

- To TY go wychowywałeś! Zawsze mówiłeś, że skoro chłopcy nie mają ojca, ty im go zastąpisz! Pozwalałeś ciągać się za warkocze, za brodę, włazić sobie na plecy, to teraz masz!

- Ale Kili myśli, że może zatrudniać miliony pracowników! Nie stać nas na to!

- Braciszku, wiesz że Kili zatrudnia ich w ramach umów z urzędem pracy, więc to urząd płaci im stażowe!

- Ach tak… Jestem królem, mam prawo się nie orientować – fuknął niezadowolony – To gdzie jest ten urząd pracy?

- W Rivendell. Tego też nie wiesz?

- Mam dosyć własnych spraw na głowie!

- Na głowie to ty masz tylko idiotyczną koronę naszego dziadka – dogryzła Thorinowi Dis – I nie robisz nic poza gapieniem się na Arcyklejnot i liczeniem złota.

- Głupia babo! Nie masz pojęcia, czym jest rządzenie najpotężniejszym królestwem Śródziemia!

- Baba to by się tobie przydała! I nie podskakuj mi, kochany, bo zrobię ci w Ereborze taki przewrót, że słabo ci się zrobi! Zabieraj się do sensownej pracy!

- Cześć mamo, witaj wujku – do komnaty weszła uśmiechnięta Tauriel – Co słychać?

- Słońce, jak ja się cieszę że w końcu mówisz do mnie mamo! – ucieszyła się Dis – Thorin nie ma humoru, lepiej mu nie przeszkadzajmy.

- Tauriel! – zawołał Thorin – Gdzie jest Kili, na rany Durina!?

- Już wraca, wujku. Chodź mamo, zaczęłam robić Kiliemu szalik na szydełku…

Kobiety, głośno rozmawiając, wyszły z komnaty. Thorin zaczął krążyć wokół tronu, zastanawiając się nad słowami siostry. Czyżby naprawdę miał mało zajęć? Musiał się zająć czymś ważnym i konkretnym! Już dawno nie zwoływał posiedzenia rządu… Należało to szybko nadrobić.

- Esmeraldo! – krzyknął – Pozwól do mnie.

- Tak, wujku? – dziewczyna przybiegła z sąsiedniego pomieszczenia – Pomóc ci w czymś?

- Zorganizuj mi posiedzenie rządu. Niech stawią się wszyscy ministrowie, ci bez teki też. Każdy, kto ma jakąś funkcję.

- Dobrze, a na kiedy?

- Dziś wieczorem.

- Oczywiście – uśmiechnęła się Esmeralda, i już chciała wyjść, ale wróciła się jeszcze – Wujku… Bardzo lubię pracę z tobą, wiele się uczę i naprawdę to dla mnie zaszczyt, ale… Widzisz, jestem w ciąży – rozpromieniła się – Mówię ci jako pierwszemu. Oczywiście mogę jeszcze pracować, ale kiedy brzuch będzie większy…

- Kochana moja! Nareszcie dobra wiadomość! – Thorin wziął Esmeraldę w ramiona – Możesz robić, co ci się podoba, każę Kiliemu znaleźć mi kogoś do pomocy. Właściwie mogłem już dawno to zrobić, zamiast męczyć ciebie, powinienem zatrudniać profesjonalną asystentkę. Dobrze, biegnij przygotować mi jeszcze to spotkanie, a od jutra jesteś tylko i wyłącznie księżniczką.

- Dziękuję, wujku… Jesteś kochany!

- A ty jesteś jedną z najnormalniejszych osób w całej Górze, dlatego tak cię cenię.

- Wujku, zapomniałam ci o czymś powiedzieć. Dziś przyjeżdża do nas na wakacje mój kuzyn Bilbo.

- Bilbo? Niech to Orkrist trzaśnie, mój stary, dobry Bilbo! Na długo przyjeżdża?

- Na co najmniej dwa miesiące, wujku.

- Wspaniale! Kolejna konkretna i inteligentna osoba. Muszę pomyśleć, czy nie zaproponować mu gdzieś tu w okolicy domku letniskowego… A może wprowadziłby się tu na stałe? Pomyślę nad tym. Dziękuję, dziecko, możesz odejść.

Esmeralda posłusznie wyszła, by przygotować posiedzenie rządu, a Thorin obmyślał na swym pięknym tronie, jak by tu zatrzymać Bilba na dłużej…

***CZTERY GODZINY PÓŹNIEJ***

Rada Ministrów Ereboru zebrała się już w sali konferencyjnej. Panował gwar; panowie nie widzieli się od jednego dnia, więc plotek i newsów było co niemiara. Nagle wszyscy ucichli, ponieważ do komnaty wszedł sam władca.

- Witam panowie – przywitał się wyniośle – Proszę, spocznijcie. Protokolant?

- Jestem, panie – odezwał się cicho Ori.

- Wspaniale. Zaczniemy od listy obecności… Prezes Rady Ministrów?

- Jestem – powiedział Fili, dumnie prezentując się zebranym.

- Dlaczego on jest premierem, a ja tylko kadrowym, wujku? – zachlipał Kili, ale został JAK ZWYKLE zignorowany.

- Minister Spraw Zagranicznych?

- Balin, do usług.

- Minister Obrony Narodowej?

- Dwalin, do usług.

- Minister Zdrowia?

- Głośniej, panie, ktoś znowu zgniótł mi trąbkę! – krzyknął Oin.

- Dobrze… Minister Finansów?

- Gloin, do usług, wasza wysokość.

- Minister Gospodarki Żywnościowej?

- Bombur… mniam, mniam… do usług.

- Minister Edukacji?

- Dori, do usług.

- Minister Gospodarki i Przemysłu Kopalniczego?

- Nori, do usług.

- Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego?

- Bofur, do usług.

- Minister Sprawiedliwości?

- Bifur!

- No to mamy komplet – odetchnął Thorin – Panowie, zebraliśmy się tu, bo… dawnośmy się nie widzieli. A przydałoby się coś zrobić.

- Zabić smoka? – warknął Dwalin.

- Zabiliśmy już jednego – odezwał się Nori – Powinniśmy skupić się na przemyśle i…

- Bzdury, nonsens! – wtrącił się Bofur – Ostatnio o tym rozmawialiśmy! Mieliśmy skupić się dziś na odnowie pomników wielkiego Throra!

- Panie ministrze, ja panu nie przerywałem – zirytował się Nori – Proszę doprowadzić ministra do porządku!

- Proszę o ciszę! – zagrzmiał król – Przede wszystkim chciałbym rozdzielić zadania, które JA uznam za słuszne. Proszę nawiązać kontakty dyplomatyczne z Leśnym Królestwem, potrzebujemy od tych brudasów trochę królewskiego ziela… Tylko proszę powstrzymać się od komentarzy, że są brudni i śmierdzą kompostem.

- Jasna sprawa – uśmiechnął się Balin.

- Następnie proszę o zajęcie się pomnikami króla Throra, pan sobie z tym poradzi, panie ministrze?

- Jasna sprawa, panie, potrzebuję tylko środków z królewskiego skarbca – odparł Bofur.

- Ministrze? – Thorin zwrócił się do Gloina.

- Nie ma mowy! Skarbiec świeci pustkami, nie mam z czego dawać kadrom na wypłaty, a co dopiero na bzdury…!

- Panie ministrze! Dwa dni temu mogłem kąpać się w złocie, więc proszę nie insynuować radzie, że skarbiec jest pusty! A poza tym pomniki Wielkiego Władcy, a mojego dziadka, to NIE BZDURA!!!

- Jasne, panie. Jeszcze dziś przydzielę Ministerstwu Kultury dotację.

- No, ja myślę. Panowie, nadszedł dzień zmian. Parytety, równouprawnienie, ja się na tym nie znam, premier przybliżył mi nieco tematykę, z której wynika, że musimy przyjąć do naszego składu… kobietę.

- Może księżniczka Dis? – zaproponował Dori – Piękna, inteligentna, oczytana… A my nadal nie mamy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji!

- To prawda – dodał Oin – W Leśnym Królestwie już dawno mają!

- Tak…? To my też będziemy mieli! Dis!!!

Wrzask Thorina rozległ się po całym Ereborze. Siostra przybiegła tak szybko, jak tylko potrafiła.

- Coś się stało? – zapytała, zdyszana.

- Siadaj. Od dziś jesteś Ministrem SWiA.

- Nareszcie ktoś mnie docenił – mruknęła – A moje dziecko? Żądam awansu!

- ŻADNEGO nepotyzmu w MOIM rządzie!

- Kpiny sobie robisz? Połowa z nas jest z tobą bliżej lub dalej spokrewniona! Natychmiast awansuj Kiliego!

- Kocham cię, mamo! – Kili przesłał Dis buziaka.

- To niepoważne! – Thorin walnął pięścią w stół – To najlepszy kadrowy, jakiego miałem! Nie zmienię go!

- O proszę, i musiałam tu przyjść, żebyś w końcu to przyznał!

- Nie kłóć się ze mną przy pracownikach!

- Żądam dla niego teki Ministra Pracy!

Na sali zapadła martwa cisza. Tak śmiałe żądanie mogła wysunąć tylko księżniczka Dis. Była JEDYNĄ na świecie osobą, która miała odwagę przeciwstawić się królowi.

- Dobrze, Kili zostanie Ministrem Pracy – odparł spokojnie Thorin – Ale mam warunek.

- Jaki?

- W ciągu miesiąca znajdzie mi taką asystentkę, jakiej w całym Śródziemiu nie ma NIKT, na widok jej i umiejętności, które będzie posiadała, Thranduil ma zzielenieć i wyłysieć do cna. A po zdanym przez nią egzaminie Kili zostanie ministrem. Może nawet znajdę jakiś etat dla Tauriel.

- Za pozwoleniem, panie – wtrącił Balin – Jestem dyplomatą, ale wiesz że kontakty z Leśnym Królestwem nie należą do najłatwiejszych. Byłoby lepiej, gdyby księżniczka Tauriel była wiceministrem w moim resorcie, w końcu zna tych leśnych ludków lepiej, niż ktokolwiek z nas.

- Popieram – zgodziła się Dis – Kto jest za?

Wszyscy zebrani podnieśli rękę; Kili wstrzymał się od głosu. Nie, żeby to miało znaczenie – kadrowy w zasadzie nie miał prawa głosu w Radzie Ministrów. Ale przynajmniej czuł, że chyba jest ważny. A zresztą najbardziej liczyło się to, że wujek mu zaufał i powierzył tak ważną funkcję – znalezienia mu seksownej asystentki. Bo chyba o to chodziło Thorinowi… Czy musi być kompetentna? Chyba wystarczy, jeśli będzie po prostu słodka – tak, jak on sam, jak Kili. Tak. Zdecydowanie TEGO potrzebuje jego wujek. Kili musi po prostu znaleźć przesłodką jak on sam asystentkę. Bułka z masłem! Postanowił, że nazajutrz wyruszy w drogę.

Posiedzenie rządu skończyło się błyskawicznie, a Thorin z niecierpliwością czekał w swoim królewskim gabinecie na przybycie Bilba. Hobbit pojawił się dość późno.

- Baggins! Stary druhu! – ucieszył się król na jego widok – Chłopie! Kopę lat!

- Zaledwie kilka miesięcy, wasza wysokość – Bilbo padł przyjacielowi w ramiona – Zdążyłem wrócić do Shire, odwiedzając po drodze Beorna i Rivendell, spędzić kilka dni w domu i… Przyszedł list od Esmeraldy, że już tęskni. Co miałem zrobić, jak też tęskniłem za wami wszystkimi!

- Jak droga?

- Korki w Mrocznej Puszczy, jakiś wypadek. Podobno łoś zderzył się kucykiem.

- Ha! Parszywa menda w końcu się doigrała!

- O czym ty mówisz?

- Thranduil notorycznie przekraczał prędkość na terenie Beorna – roześmiał się Thorin – I wreszcie nasz niedźwiadek wysłał patrol. Ale przyjacielu, opowiedz co u  ciebie!

- Nudy, jak to w Shire. Nic się nie dzieje! Wyobraź sobie że żadne krasnoludy nie pustoszą mojej spiżarni!

- No popatrz, a mnie od dawna żaden marudny hobbit nie uwieszał się na szyi!

- Myślałem, żeby znaleźć sobie tu jakiś domek letniskowy, gdzieś blisko was… Chyba nie mogę żyć tak daleko od blasku twojego majestatu – kąśliwie powiedział Bilbo.

- Też o tym dziś myślałem – przyznał Thorin – Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłeś, zasługujesz na wygrzewanie się w promieniach mojej doskonałości.

- Stary, jak się ostatnio widzieliśmy, twojego ego było jak cała Samotna Góra.

- A teraz?

- Dobrnąłeś rozmiarem do granic Mordoru.

- No, to jeszcze w drugą stronę, do Gór Mglistych, i będzie tak duże jak na króla tego formatu przystało. To co, Baggins, piwo, whisky, wino? Może delikatny likierek mojej siostry?

- Daj fajkowe ziele Radagasta.

- Tak myślałem! – krzyknął Thorin z szaleńczym błyskiem  oku – Uwielbiam błyskotliwych hobbitów!

Po wypaleniu trzech fajek na głowę panowie siedzieli pod ścianą w doskonałych humorach, nucili sobie elfickie piosenki i byli po prostu szczęśliwi. Tak bez powodu. Ale Thorina nagle ogarnął niespodziewany smutek…

- Bilbo, kochany – zapłakał – Starzeję się chyba.

- Co ty gadasz! Młody chłopak z ciebie, jeszcze tyle przed tobą!

- Daj spokój… Popatrz, Kili ma żonę, Fili ma żonę, Esmeralda spodziewa się dziecka, a ja? Siedzę na tym tronie z idiotyczną koroną na głowie, nie mam kogo nawet przele…

- Hej hej hej, kolego! Nie o latanie w życiu chodzi!

- Ale ja chcę!!! Brak mi baby, rozumiesz!? Ale nie chcę krasnoludzkiej, są okropnie zarośnięte i mają nadwagę, ja lubię gładkie, smukłe kobietki…

- To może elfka? Tauriel niczego sobie, może ma jakąś kuzynkę…

- Żartujesz!? JA mam sypiać z elfem!? I dodatkowo śmierdzącym z lasu!?

- No to nie wiem, pojedźmy do Shire, znajdziemy ci jakąś młodą, chętną hobbitkę! Myślisz, że mało ich stoi przy drogach?

- Bilbo, nic nie rozumiesz! JAK mam kochać się z kobietą, która ma owłosione stopy!

- Jesteś cholernym rasistą, Thorinie! – oburzył się Bilbo – Rasistą, nazistą, szowinistą…

- Wiesz, co znaczą te słowa!?

- No… W zasadzie…

- Powinienem cię ściąć!

- Dobra, dobra, na brodę Gandalfa, uspokój się! Co ja ci poradzę? Jedyne wyjście to babeczka z Esgaroth!

- Kpiny sobie urządzasz!? One wszystkie śmierdzą wilgocią! Idź i powąchaj Barda, jedzie od niego jeziorem na kilometr! Myślisz, że dlaczego na spotkania z nim wysyłam Filiego!?

- Jesteś okropnym, zakompleksionym, zapatrzonym w siebie, zarośniętym… arogantem! – zirytował się Bilbo – Jak chcesz kogoś znaleźć, skoro masz wymagania jak z kosmosu, a jedyne czego chcesz, to zaliczyć jakąś kobietkę!

- Nie mów tak – warknął Thorin – Nie chcę nikogo zaliczać. Ja chcę… żeby mnie ktoś pokochał… Oczywiście jeśli przy okazji będzie dobra w łóżku, to…

- Thorin!!!

- No dobra. Wystarczy, żeby była ładna i gładka. Jedyne włosy, jakie akceptuję, to te na głowie.

- A… tam!? – Bilbo otworzył usta ze zdziwienia – TAM też gładka!?

- Gdzie? Pod pachami? No raczej!

- Dobrze, dobrze, zejdźmy z tematu bo już mi niedobrze! Gdybyś był normalny, to już dawno ustawiałyby się do ciebie kolejki!

- Ależ ustawiają się! – Thorin zrobił się dumny jak paw – Za każdym razem, gdy jedziemy w interesach do Mrocznej Puszczy, te brudne, śmierdzące lasem elfki łażą za mną na kolanach, piszcząc że Thranduil nie daje im tego, co mogę dać im ja!

- Coś mi się wydaje, że chyba koloryzujesz…

- JA koloryzuję!? A myślisz, że dlaczego od kilku tygodni wysyłam do Thranduila Kiliego i przestałem jeździć tam osobiście?

- Hmmm… Może dlatego, by blondasowi podnieść ciśnienie i wystawić na próbę jego nerwy?

- To też, nie cierpię gada – przyznał Thorin – Ale te dowody uwielbienia mnie przytłaczają. Nawet tam kobiety mnie pragną…

- Nie wytrzymam. Idę do Dis, może przynajmniej z nią da się porozmawiać!

Hobbit zerwał się z podłogi i, chwiejąc się lekko po nadmiernej ilości wypalonych fajek, udał się do komnaty księżniczki, gdzie siedziały też Tauriel i Esmeralda, które bardzo ucieszyły się na jego widok. Bilbo wyżalił się im, że Thorina znowu ogarnia szaleństwo, ale tym razem nie złota, a miłości. Dis pokręciła głową, rozczarowana.

- Co parę dni podsuwam mu moje koleżanki, ale nie, on wybrzydza! Twierdzi, że nie znosi owłosienia, i gdyby miał potem wyjmować je sobie spomiędzy zębów…

- Nie kończ, na sto tysięcy goblinów! Ten krasnolud ma jakieś dziwne fantazje seksualne…

- Czy ja wiem czy takie dziwne – uśmiechnęła się do kuzyna Esmeralda – Ale Fili też nie chce całować moich stópek. Twierdzi że są zbyt włochate… Ale z resztą ciała nie ma problemu.

- Kili w ogóle nie ma tego problemu – napuszyła się Tauriel, a Bilbo z przerażeniem patrzył na Dis.

- Czy wszyscy mężczyźni z rodu Durina są… tacy? – zapytał.

- Muszę przyznać, że krasnoludy są wspaniałymi, wybornymi kochankami – zarumieniła się księżniczka – Mój mąż, świeć Durinie nad jego duszą, przed poczęciem moich ukochanych synów robił ze mną takie rzeczy… Ale zmarł, nieboraczek, w obronie swego teścia, a mojego ojca. Ale…

- Co, mamo, co!? – krzyknęły naraz Tauriel i Esmeralda – Masz kogoś?

- No… wiecie…

- Znamy go?

- Znacie. Podpowiem, że ma imponującą brodę…

- No, rzeczywiście, tak nam podpowiedziałaś! – z przekąsem mruknął Bilbo.

- Nori? Dori? – zgadywała Tauriel – Mają wspaniałe brody!

- Coś ty, Bifur ma lepszą! Albo Oin! – krzyknęła Esmeralda.

- Dziewczęta, no co wy! Żaden z nich!

- To kto? Gloin ma żonę, Balin też odpada, Bofur nie bierze niczego na poważnie…

- Bombur chyba nie ma aż takiej kondycji – zadumał się Bilbo – A Ori jest za młody. Został jeszcze Dwalin, ale on w ogóle nie jest brany pod uwagę.

Dis poczerwieniała. Speszyła się i wbiła wzrok w podłogę. Esmeralda spojrzała z niedowierzaniem na Tauriel, a ta wbiła pytający wzrok w Bilba. Hobbit nerwowo popukał się w czoło.

- No co wy, dziewczyny, Dwalin? Musimy szukać dalej! To nie Dwalin, nie Dwalin, nie…

Dis znacząco spojrzała na Bagginsa. Miała maślany wzrok i promienny uśmiech.

- O nie… Ty… Ty z NIM?! – syknął Bilbo – Przecież on jest przeciwny kobietom!

- JUŻ nie – westchnęła Dis – Jest jak najbardziej przychylny płci pięknej…

- Świat się kończy! Księżniczka uwiodła największego twardziela z kompanii, a królowi chce się baby! Gdzie ci starzy, dobrzy przyjaciele, którzy mieli cel i misję, a nie zajmowali się… czymś takim! Gdzie honor i powaga królewskiej rodziny!

- Bilbo, trujesz – Esmeralda machnęła ręką na kuzyna – Mamo, tak się cieszymy!

- Nie mówcie nikomu, Dwalin jest bardzo skryty. Gdyby Thorin się dowiedział…

- A właśnie, że się dowie! – krzyknął Bilbo.

- Uważaj, bo jak piśniesz słówko wujkowi, jedyne co będziesz słyszał to moje strzały przelatujące przy twoim uchu – syknęła Tauriel – A teraz idź już sobie, bo przeszkodziłeś nam w babskiej naradzie. No już! Nie ma cię! Kili przygotuje ci komnatę.

Biedny, przeganiany z kąta w kąt hobbit wyszedł czym prędzej z komnaty księżniczki Dis. Posłusznie podreptał do Kiliego, który wraz z bratem załatwiali właśnie jakąś papierkową robotę.

- Bilbo! – ucieszył się Fili – Wspaniale, że przyjechałeś!

- Cześć chłopaki. Co robicie?

- A wiesz, korespondencja do urzędu pracy – uśmiechnął się Kili – Pan Elrond jakoś ostatnio woli załatwiać sprawy pocztą, a ja tak lubiłem do niego jeździć… Ostatnio zamiast niego na spotkania przychodziła jego córka. Czyżbym zrobił coś nie tak?

- Kili, mówiłem ci że jesteś nieco męczący – wyjaśnił Fili – Ile można opowiadać Elrondowi o latających po Ereborze motylkach i o tym, że Tauriel wprowadziła nową modę, czyli hodowanie w kopalniach roślin doniczkowych.

- Myślałem, że elfy lubią rozmowy o przyrodzie…

- Ale nie w TAKI sposób! I nie z tobą!

- Kiedyś rzucę tę robotę i wyjadę z Tauriel daleko! – obruszył się Kili – Wtedy docenicie, jakiego kadrowego straciliście!

- No już, daj spokój. Zajmij się najpierw szukaniem asystentki dla wujka, wtedy możesz uciekać gdzie chcesz.

- Zaraz, jakiej… asystentki? – zaciekawił się Bilbo.

- Słodkiej jak ja – rozchmurzył się Kili – Ma być taka, żeby Thranduil zzieleniał i wyłysiał. Mama wywalczyła, że jak taką znajdę, zostanę Ministrem Pracy!

- Uchowaj nas Durinie od tego nieszczęścia…

- Co mówisz, braciszku?

- Że powinieneś ruszyć w drogę skoro świt.

- Tak też planuję. Bilbo, jedziesz ze mną?

- W zasadzie… Czemu nie – westchnął hobbit – Przyda ci się merytoryczna pomoc. Bo jeśli ta asystentka będzie TYLKO słodka, to marnie widzę los waszego królestwa…

Tak postanowili i tak też uczynili. Z samego rana Bilbo, za zgodą samego króla, ruszył na poszukiwania idealnej asystentki dla Thorina. Z Ereboru wyruszyli do Esgaroth, ale Bilbo studził zapędy kadrowego, przypominając mu że zapach wilgoci tutejszych kobiet nie odpowiada jego wujkowi. Ruszyli więc do Mrocznej Puszczy, lecz i tu nijak nie mogli szukać asystentki – wysokie elfki, śmierdzące według Thorina spleśniałym lasem, nie były w ogóle brane pod uwagę do tego ważnego bądź co bądź stanowiska. Towarzysze po kilku dniach wędrówki postanowili skorzystać z gościnności Beorna.

- Witaj, stary druhu! – krzyknął uradowany na widok Bilba, ale mina zrzedła mu, gdy ujrzał kadrowego z Ereboru – Ech, to ty… Znowu jakiś problem? Nie, NIE ZAMIERZAM podjąć pracy w firmie ochroniarskiej waszego nadętego króla!

- Tak, też uwielbiam Thorina, co nie zmienia faktu że nadyma się czasem jak balon – zaśmiał się Bilbo – Witaj, Beornie. Co nowego?

- Oprócz tego że co tydzień na niedzielnych obiadkach miewam stukniętego czarodzieja z ptasią kupą na policzku i młodą niewiastę, która wzrokiem błaga bym zabrał ją od tego szaleńca? Nic ciekawego.

- Młoda… niewiasta? – podchwycił Kili – Z szalonym czarodziejem? Taka mała, rudowłosa, o pięknych zielonych oczach?

- Znacie ją?

- To Luthien! – Bilbo spojrzał na kadrowego – Pamiętasz, chciałeś jechać ją odnaleźć, obiecałeś to!

- Tak, obiecałem, ale pod warunkiem że zostanę kierownikiem, niestety kierowniczego stanowiska nikt mi nie dał – fuknął Kili – Nie wiem dlaczego, jestem najbardziej kompetentną osobą w całej Górze…

- Mniejsza z tym! Kili, może to dla nas szansa? Beornie, jaki dziś dzień tygodnia?

- No… właśnie niedziela. Szaleniec z dziewczyną powinni tu być za…

- Juhuuu! – usłyszeli dobiegający z krzaków dziki wrzask – Dalej, króliki, niech moc fajkowego ziela będzie z wami!!!

- Teraz – uśmiechnął się zrezygnowany Beorn – Radagaście, jak MIŁO cię widzieć!

- Niech będzie pochwalony – na podwórko zajechał króliczy zaprzęg, i zeskoczył z niego czarodziej z dziewczyną – Co na obiad?

- Luthien! – ucieszył się Kili – Pamiętasz nas?

Dziewczyna popatrzyła na krasnoluda i hobbita podejrzliwie. Kojarzyła te postacie… Krasnolud wydawał jej się być całkiem, całkiem przystojny, a hobbit wyglądał na porządnego osobnika.

- Uratowaliśmy cię w mieście goblinów – wyklarował Bilbo – To znaczy Thorin, mój przyjaciel, wuj Kiliego, i aktualnie Król pod Górą.

- To wy! Tak się cieszę! – uradowała się płomiennowłosa niewiasta – Co u was słychać?

- Posłuchaj nas, Luthien… Możesz nam pomóc. Właściwie jesteś nam potrzebna, by Kili mógł awansować i zostać ministrem. Powiedz nam, czym się zajmujesz?

- Jestem stażystką u pana Radagasta. Opiekuję się zwierzątkami – westchnęła ciężko Luthien – Ale  jak mogę wam pomóc?

- Czy nie chciałabyś zostać… asystentką samego Króla spod Góry?

Luthien wyglądała, jakby przeżyła ciężki szok. Przyjaciele objaśnili jej wszystkie zawiłości sprawy, Kili jasno określił że jeśli nie jest wystarczająco słodka to nie ma czego szukać na tym stanowisku, a Radagast próbował protestować, mówiąc że takiej stażystki nie miał jeszcze nigdy, i jej nie odda.

- Chłopie! Daj jej żyć i się rozwijać! – krzyknął rozemocjonowany Bilbo – Zobacz, piękna, mądra, błyskotliwa, a co robi? Zmienia pieluszki twoim jeżom! Przed nią kariera, o jakiej się nikomu nigdy nie śniło, ona ma szansę zostać pierwszą w dziejach asystentką KRÓLA! Najpotężniejszego władcy Śródziemia!

- Ale… co z moimi zwierzątkami?

- Załatwię ci stażystkę z Mrocznej Puszczy – zaproponował Kili – Albo jakąś małolatę z Esgaroth. Chyba, że wolisz chłopców…

- No wiesz! Takie pytania to do Gandalfa, nie do mnie! – oburzył się Radagast – Dobrze, oddam wam Luthien, ale moja nowa stażystka musi mieć nie więcej niż trzy tysiące lat, musi być gibka, zwinna, dyspozycyjna, bez nałogów…

- Tauriel ma kuzynkę, która odpowiada tym wymogom – odparł urzędniczym tonem Kili – Proszę złożyć podanie o organizację stażu w trzech egzemplarzach, w piśmie przewodnim podać przyczyny wnioskowania o staż, ilość wnioskowanych stażystów, uzasadnienie potrzeby posiadania stażystów, czyli czy nie stać pana na samodzielne utrzymanie pracownika, czy nie potrzebuje pan nikogo na pełen etat, czy…

- Niech to Saruman! – zezłościł się Radagast – Poradzę sobie bez waszych stażystek! Sam sobie kogoś poszukam! Beornie, nałóż obiad, jestem poirytowany, a kiedy ja jestem, moje króliki są niespokojne. Zaraz mi uciekną!

Czarodziej podreptał do domu gospodarza, a ten wzruszył ramionami i poszedł za nim. Kili natychmiast chwycił Luthien i wsadził ją na kucyka.

- Gdzie…

- Do Ereboru – twardo oznajmił książę – Przed oblicze króla Thorina Dębowej Tarczy.

- Ale to jest…

- Tak, to porwanie, maleńka – powiedział zawadiacko Bilbo – Nie masz zbyt wiele do powiedzenia. Zobaczymy, czy  Pan i Władca cię zechce.

- Pan i Władca – szepnęła dziewczyna – To brzmi… Groźnie…

- Bo taki jest wujek. W drogę!

Kuce ruszyły przed siebie w kierunku Samotnej Góry. Kili wraz z Bilbem żartowali między sobą i wspominali czasy wspólnej wędrówki. Dziewczyna słuchała ich z zainteresowaniem, przypominając sobie dzień, w którym ich spotkała. Ten piekielnie przystojny, o szlachetnych rysach, dostojny krasnolud, który wyrwał ją z łap goblinów, był królem… Nie wiedziała o tym. Słyszała legendy o Thorinie Dębowej Tarczy, dotarły do niej pogłoski że powrócił do ojczyzny i zabił smoka, ale zawsze wyobrażała sobie go jako sędziwego krasnoluda, o długiej, siwej brodzie, naznaczonego znakiem czasu przez głębokie zmarszczki… Nigdy nie pomyślałaby, że to TEN mężczyzna, który uratował jej życie. Śniła o nim często, choć nie pamiętała jego imienia. Spłonęła rumieńcem, gdy dotarło do niej, że w jej fantazjach królował… nie kto inny, ale sam Król spod Góry!

- Wasza wysokość – zwróciła się do Kiliego – Czy czeka nas długa droga?

- Do kogo ona mówi? – powiedział książę do Bilba.

- Żebym to ja wiedział, pewnie nas z kimś pomyliła.

- Wasza wysokość – powtórzyła Luthien.

- Koleżanko, nie ja jestem Thorinem, ja jestem Kili – wyjaśnił krasnolud.

- Dlatego mówię: wasza wysokość. Jesteś księciem, panie.

- Ja… Stary, słyszałeś!? Ona mnie szanuje! – Kili nie dowierzał w to, co słyszy.

- Rzeczywiście… Niesamowite! Jest pierwszą osobą!

- Jak powiem Filiemu, to mu ministerskie kapcie pospadają!

- Wasza wysokość…

- Tak, moja droga?

- Czy czeka nas daleka droga?

- Kili, przestań – westchnął Bilbo.

- Co?

- Przestań! Nie pasuje ci rola monarchy. Przejdź z nią na ty.

- Ale… to mój pierwszy raz…

- Kili, na hobbicie stopy mojego dziadka, nie gwiazdorz!

- Kili jestem, kadrowy – burknął młody książę – Zadowolony?

- Panie, niegodnam zwracać się do synów Durina po imieniu – skłoniła się Luthien – Zawsze będziesz dla mnie księciem.

- Porządna dziewczyna, jak wujek jej nie przyjmie, ja zatrudniam ją w kadrach.

- Niech ci Durin wynagrodzi, wasza wysokość, twą dobroć dla mej skromnej osoby.

- Luthien, a ty zawsze taka miła i ugodowa? – zapytał zaciekawiony Bilbo.

- Tak, panie, przed rodziną królewską zawsze.

- Dobrze, punkt dla niej – mruknął pod nosem ledwo słyszalnie hobbit – Thorin lubi uległe.

- Co mówisz, panie?

- Nic, tylko że Pan i Władca będzie… usatysfakcjonowany.

- Mam nadzieję, panie, że me skromne usługi będą dla niego odpowiednie.

- Na pewno, złociutka. A pokaż no nogi…

- Bilbo! Nie poznaję cię! – krzyknął Kili – Oglądasz mojego pracownika! Jak ci nie wstyd!

- Sprawdzam… eee… warunki fizyczne – wykręcił się Baggins – Muszę wiedzieć, w jakim stanie są nogi pracownika.

Luthien posłusznie uniosła suknię, myśląc że to normalna procedura przy naborze na tak ważne stanowisko.

- Nie może być! – hobbit złapał się za głowę – Ani grama owłosienia! I ładne, małe, nagie stópki!

- Czy to ważne, panie, na stanowisku asystentki króla?

- Zdecydowanie – Bilbo uśmiechnął się tajemniczo – Zdecydowanie…

Milcząca Luthien i rozgadani panowie pędzili w stronę Samotnej Góry, gdzie Thorin nie mógł doczekać się już powrotu swego przyjaciela i ukochanego siostrzeńca. Martwił się o niego, Kili był lekkoduchem i łatwo pakował się w kłopoty. Ale z Bilbem przy boku powinien być bezpieczny…

- Wezwać mi Ministra Spraw Zagranicznych! – wrzasnął, nie wstając nawet z tronu, a po kilku chwilach Balin przybiegł do niego pospiesznie.

- Tak, Thorinie?

- Kiedy jedziemy na szczyt państw Śródziemia?

- Jutro.

- Gdzie w tym roku się odbywa? Esgaroth?

- Mroczna Puszcza, niestety – westchnął siwobrody krasnolud – Thranduil wysłał swoją asystentkę, aby osobiście przywiozła zaproszenia i…

- Niech to Balrog! – krzyknął Thorin – Ładna?

- No… jak na elfa, to piękna…

- Niech ich Azog pogryzie! A Bard, Bard też jakąś ma?

- Tak, pamiętasz, tę niską, krępą Theodorę.

- A, to ta, brzydka ale bystra. Że też Bardowi nie przeszkadzają jej owłosione, grube nogi.

- Ależ Thorinie, pozwolę sobie zauważyć że Bard z nią nie sypia.

- No i co? JAK kobieta może mieć zarośnięte nogi? Pachy? Albo… Pamiętasz jego ministerkę od spraw gospodarki wodnej? Ma ohydny wąsik pod nosem! Kobieta MUSI być czysta i gładka…

- Nie każda ma takie szczęście. Jak one biedne mają to zrobić, skoro niektóre po prostu mają owłosienie!

- Nie obchodzi mnie to! – huknął król – Ja wymagam tylko pewnych standardów, a czy będą się depilować ziołowymi kremami od Radagasta, czy wypalać smoczym ogniem, to mnie naprawdę nie obchodzi, JA chcę tylko czuć EFEKT!

- Tak to ty nigdy nie znajdziesz baby! – zirytował się Balin.

- Jeśli ma wyglądać tak, jak babska z Esgaroth, to niech mnie Durin uchowa!

- Nawet mój brat nie ma NIC przeciwko obrośniętej włosiem kobiecie, chwali sobie nawet zalety takiego współżycia, a ty zawsze masz problem!

- Dwalin zawsze był hardkorem! – warknął Thorin, a po chwili dotarło do niego, co powiedział jego przyjaciel – A o czym ty… Jaką kobietę? Dwalin!?

- Oj… Chrońcie mnie, wszyscy święci Durinowi – jęknął Balin – Ja chyba… Tauriel mnie woła… Za pozwoleniem, wasza wysokość…

Zdezorientowany Thorin rozwalił się na tronie, próbując rozwikłać zagadkę romansu Dwalina, żadna jednak ewentualna kobieta nie przychodziła mu do głowy, toteż uznał, że Balin powiedział to złośliwie, by go zdenerwować. Nie udało mu się. Thorin uspokoił się i wstał z tronu. Podszedł do lustra i przejrzał się w nim. Ta idiotyczna korona po dziadku uwierała go, ale obiecał sobie że na znak szacunku do niego będzie ją nosił cztery godziny dziennie. Choć trzeba przyznać, że wyglądał w niej i tak lepiej, niż Thranduil w swoich leśnych patykach wetkniętych w usztywnione lakierem, utlenione włosy. Tak, zdecydowanie ta korona dodawała mu powagi i dostojeństwa, a że ego Thorina to właśnie uwielbiało i tym się karmiło, toteż wyprostował się, narzucił na plecy królewski płaszcz i ruszył do skarbca, by nacieszyć oczy widokiem odzyskanego niedawno złota. Idąc długimi, oświetlonymi pochodniami korytarzami, usłyszał z daleka śpiew Kiliego:

- Pędzi, pędzi Dain, niczym błyskawica, hej! Porwałem tę pannę bo ma piękne lica! Ciągną, ciągną sanie, zwierze Radagasta, hej! Wracam już do domu, bo mi się chce ciasta!

- To nie tak – Thorin usłyszał rozbawiony głos Bilba – Pędzi wściekły Thorin, niczym błyskawica, hej! Zabierze nam pannę co ma piękne lica!

- Panie, to się nie godzi – szepnęła Luthien – Nie można tak…

- Słonko, nam wszystko można! Ja jestem siostrzeńcem króla, a to przyjaciel króla! Jesteśmy bogami, jesteśmy panami wszechświata!

Kili zamilkł, bo jak spod ziemi wyrósł przed nimi sam Thorin w swojej majestatycznej postawie. Książę cofnął się o krok i usiłował schować za Bilba, który jednak próbował chować się za Kilim, i tak szamotali się ze sobą przez dłuższą chwilę. Thorin zaś w milczeniu i z zaciekawieniem patrzył na Luthien, która padła na kolana.

- To ogromny zaszczyt klęczeć przed majestatem waszej wysokości – powiedziała cicho, ujmując w dłoń skraj jego szaty i całując ją – Szczęście przepełnia me serce, że jestem tu u stóp największego i najpotężniejszego władcy Śródziemia.

Thorin patrzył w dół, na pochyloną, klęczącą postać, i nie wiedział jak się zachować. Pierwszy raz w życiu nie wiedział, co zrobić. Bilbo i Kili w tym czasie zdążyli uciec, korzystając z zamieszania, zostawiając króla i jego potencjalną kandydatkę na asystentkę samych. Thorin chwycił podbródek dziewczyny i uniósł lekko w górę, gestem nakazując jej, by wstała. Luthien posłusznie spełniła rozkaz, i stanęła przed nim z pochyloną głową. Król uśmiechnął się lekko i ponownie palcem uniósł jej podbródek.

- Nie mogę z tobą rozmawiać, gdy na mnie nie patrzysz – powiedział łagodnie – Jak ci na imię?

- Luthien, wasza wysokość.

- Luthien… Skądś znam to imię… Czy my czasem nie spotkaliśmy już się…?

- Panie…

- Dobrze. Chodźmy do sali tronowej, tam porozmawiamy.

Thorin obrócił się na pięcie i sprężystym krokiem ruszył przed siebie, wyprostowany. Luthien prawie biegła za nim, próbując złapać oddech, ale kiedy znaleźli się na miejscu, ponownie go straciła. To miejsce było po prostu piękne… Zachwycające! Ale jeszcze bardziej zachwycający był ten pełen dostojeństwa mężczyzna, który z ogromną gracją zasiadł na swym tronie.

- Podejdź, Luthien – powiedział stanowczo – I odpowiedz na moje pytanie.

- Wasza wysokość, jestem ci dozgonnie wdzięczna, boś uratował moje życie. W mieście goblinów, to wasza wysokość ocaliła mnie od niechybnej śmierci. Posłałeś mnie, panie, z czarodziejem Radagastem…

- Tak, Luthien! Pamiętam cię! Podejdź bliżej – Thorin wyciągnął ręce do dziewczyny, a ta wyraźnie zawstydzona podeszła do niego i uklękła przed tronem; król złapał jej dłonie, co wywołało mocne drżenie jej serca.

- Panie, jam niegodna…

- Przestań. Kili cię znalazł, tak?

- Tak, wasza wysokość, książę Kili odnalazł mnie, gdy razem z panem Radagastem przybyłam do domu Beorna i… proponował mi pracę, ale nie jestem godna służyć waszej wysokości.

- To, czy jesteś godna, ocenię ja sam – twardo oznajmił Thorin, puszczając jej ręce – Powiedz mi, co robiłaś przez cały ten czas.

- Wasza wysokość, pracowałam u pana Radgasta. Opiekowałam się zwierzątkami.

- Nie może być! – król poderwał się z miejsca – Taka piękna kobieta oporządzała śmierdzące zwierzęta szalonego czarodzieja!? Te delikatne dłonie zmieniały pieluchy osmarkanym jeżom!?

- Żadna praca nie hańbi, wasza wysokość. Nie wiem, czy nadaję się do czegoś innego…

- Jaką pracę proponował ci Kili?

- Mówił, że… Książę mówił, że mam być asystentką waszej wysokości…

- A ty… chcesz tego? – król spojrzał na Luthien zaintrygowany.

- Panie… To byłby największy zaszczyt, jakiego kiedykolwiek doświadczyła prosta dziewka bez domu, bez rodziny. Nic nie może równać się ze służbą u najpotężniejszego władcy Śródziemia. Jeśli wasza wysokość zechce, mogę robić wszystko, mogę sprzątać podłogi, czyścić toalety, mogę…

- Luthien – przerwał jej Thorin – Będziesz moją asystentką. To nie ma nic wspólnego z podłogami i toaletami. Po prostu… twoim głównym obowiązkiem będzie przyjść, kiedy zawołam.

- Z największą przyjemnością, panie.

- Jutro jedziemy na szczyt państw Śródziemia, będziesz tam ze mną.

- Ale… Wasza wysokość, ja… - Luthien przeraziła się; przecież nie miała o niczym pojęcia!

- Spokojnie. Dzisiejszą noc spędzisz pracując z moim ministrem spraw zagranicznych, który przybliży ci tematykę. Jeśli jutro się sprawdzisz, zostaniesz na stałe. To dla ciebie najważniejszy sprawdzian. A teraz dziękuję, możesz odejść.

- Jak sobie życzysz, panie – dziewczę uklękło i ucałowało skraj szaty króla, co zdziwiło go i trochę zirytowało.

- Luthien! Nie musisz tego ciągle robić!

- Wasza wysokość, to z szacunku do ciebie…

- Posłuchaj mnie uważnie: wszyscy się tu w Ereborze szanujemy. Jedni mniej, drudzy więcej, są tacy co i do mnie mają niewiele szacunku, ale nikomu nie kazałem nigdy całować się ani w rękę, ani w szaty. Nie musisz tego robić, Luthien. Ustalmy jedną rzecz: nie potrzebuję asystentki, która się mnie boi. Ja potrzebuję twardej, konkretnej kobiety, która potrafi powiedzieć, co myśli, potrafi doradzić i uderzyć pięścią w stół, i jest na równi ze mną, jest równorzędną partnerką, żeby inni władcy nie myśleli że zatrudniłem mimozę z którą można zrobić wszystko. Na spotkaniach na szczycie masz być partnerką, a nie służącą, rozumiesz? A co robisz po pracy, za zamkniętymi drzwiami, to już twoja sprawa. Możesz się za mną nawet czołgać po podłodze, nie dbam o to.

- Oczywiście, wasza wysokość.

- Teraz idź poszukaj Kiliego i…

- Jestem, wujku! – młody krasnolud radośnie podskakując wkroczył do sali tronowej – Jak nasza nowa pracownica? Co tam, Luthien, wujek cię przyjął?

- Tak, i dziękuję, wasza wysokość, za odnalezienie mnie. To zaszczyt pracować z władcą Ereboru i z jego najwierniejszym księciem.

- Drobiazg, słonko. Jak cię poznam z moim bratem, to dopiero zobaczysz księcia!

- Już nie mogę się doczekać, wasza wysokość.

- Moment! – zagrzmiał Thorin – On też jest dla ciebie „waszą wysokością”!? To przekracza wszelkie pojęcie, coś ty jej zrobił!?

- Ja nic, ona sama! Nie kazałem jej tak mówić…

- Kili, NIKT cię nie tytułuje po królewsku, chcesz powiedzieć że ta biedna dziewczyna sama z siebie wpadła na to, że jesteś „waszą wysokością”? Luthien, masz zwracać się do niego normalnie. W naszym zakładzie pracy nie ma wywyższania się, każdy jest sobie równy, nawet sprzątaczka z ministrem. Biedna… Pokręciło jej się w głowie od tych przymusowych wakacji z Radagastem. Kili, zabierz ją do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zadbaj żeby przygotowano ją do pełnienia funkcji, niech pani minister ubierze ją jakoś – Thorin z niesmakiem spojrzał na jej postrzępioną, brunatną sukienkę – Skąd ty to masz?

- Pan Radagast dał mi swoje stare szaty, wasza wysokość, i pomógł uszyć z tego sukienki. Nie mam nic poza tym…

- Niech służące przygotują jej kąpiel, a MSW przydzieli dodatek reprezentacyjny na ubrania. Jeszcze dziś ma być doprowadzona do porządku, a na jutrzejszy szczyt proszę przygotować jej suknię w narodowych barwach Ereboru.

- Jakie to barwy, wujku?

- Niech mnie Durin powstrzyma, bo… Granatowe, ośle! Takie, jak nosił twój pradziad, i jakie zawsze nosiłem JA!

- Aha… Czy z futerkiem na szyi?

- Przygotujcie jej cieplejszy płaszcz, jutro zapowiadają mrozy. Odejść!

Luthien skłoniła się do samej podłogi, a Kili szarpnął ją szybko za łokieć, wyprowadzając z sali. Król z ciężkim westchnieniem opadł na tron. Same problemy z tym dzieciakiem… Ale kochał go niesamowicie mocno. I musiał przyznać, że był z niego dumny – znalazł Luthien, którą niegdyś uratowali. Piękna, przecudnej urody kobieta… Ciekawe tylko, czy gładka. Musiał to sprawdzić. Ale jej uległość, jej poddanie, to, jak przed nim klękała i całowała skraj jego szaty… Doprowadzało go to do szaleństwa, i całe szczęście, że potrafił być opanowany. Lubił uległe kobiety, które, kiedy trzeba, są twarde i stawiają… stawiają na swoim. A Luthien… była uległa. I to bardzo. Thorin zaczął sobie wyobrażać zbyt wiele, niż to, na co mógł sobie pozwolić, ale to było silniejsze. Kiedy przypomniał sobie, jak dziewczyna klęczy przed nim, całując jego szatę…

- Niech to Balrog, ciśnie mnie ta korona – wrzasnął, odrzucając ją daleko – Fili! Gdzie mój siostrzeniec!?

Niestety, tym razem nikt mu nie odpowiedział… Thorin spojrzał na zegarek, który dostał jako łapówkę od Thranduila (chciał wkupić się w łaski, król podarek przyjął, ale nic między nimi to nie zmieniło, a leśny ludek z uporem nadal próbuje skorumpować krasnoludzkiego władcę) – wskazywał za pięć dziewiątą wieczorem, a więc była dziewiąta (strefa czasowa w kierunku Mrocznej Puszczy przesuwa się o 5 minut), a o tej porze nikt już nie pracuje, nawet królewscy siostrzeńcy. Pech. Wściekł, wyszedł z sali tronowej i skierował się do łaźni. Pomyślał sobie, że przed tak ważnym wydarzeniem, jakim jest szczyt państw Śródziemia, należy się wykąpać. Wszedł tam z takim impetem, że służki prawie dostały zawału, podskakując wysoko i usiłując zakryć jedną z balii.

- Przepraszam – mruknął Thorin, zdezorientowany – Ale co robicie tu o tej porze? Myślałem, że o dziewiątej bezsprzecznie kończy się tu pracę. Możecie iść do siebie.

- Panie – odezwała się najstarsza z nich – Pani minister... To znaczy księżniczka Dis kazała nam...

- Zostać po pracy? Co za wredne babsko, ledwo poczuła władzę i już próbuje ustawiać po swojemu. Możecie odejść.

- Wasza wysokość, musimy odmówić wykonania polecenia.

- CHCĘ SIĘ WYKĄPAĆ!!!

- Mój panie, ale... królewska asystentka była pierwsza...

Thorin dopiero teraz zauważył lśniące, płomiennorude włosy wystające zza sług. Poczerwieniał i cofnął się o krok.

- Luthien, przepraszam – bąknął – Ja... Nie zdążyłem wyremontować drugiej, królewskiej łaźni. Jutro każę się tym niezwłocznie zająć.

- Nie trzeba, panie. Mogę kąpać się w źródle by nie blokować waszej wysokości dostępu do łaźni.

- Moja asystentka nie będzie kąpała się w zimnym źródle. Zajmijcie się nią dobrze, i znajdźcie dla niej najwygodniejszą komnatę – rozkazał.

- Książę Kili zadbał już o to – odparła najstarsza służka – Panna Luthien ma komnatę dwa pomieszczenia od twojej, panie.

- Bardzo dobrze. Cudownie. Dobrej nocy.

Kiedy król wyszedł, wszystkie służące jak na zawołanie westchnęły głośno.

- Ależ on boski...

- A jaki męski...

- A jego broda... Poczuć ją, dziewczyny...

- Wyobrażacie sobie jego ciało pod szatami!?

- Wystarczy! - krzyknęła zdegustowana i rozzłoszczona Luthien – Nie godzi się w ten sposób mówić o władcy!

- No co ty, Luthien...

- Ostatni raz słyszę takie niemoralne rzeczy pod adresem jego wysokości! - powiedziała twardo – A jak kiedykolwiek któraś ośmieli się, wyciągnę konsekwencje.

- Patrzcie ją! Taka ważna! Na stanowisku zaledwie od pół godziny, i już próbuje rządzić!

- Jego wysokość król Thorin Dębowa Tarcza udzielił mi specjalnego pełnomocnictwa. Proszę nie dyskutować, tylko zbierać się do domów, poradzę sobie sama!

Niezadowolone służki posłusznie zaczęły zbierać się do wyjścia, a Luthien oparła się o brzeg balii. Ostro zaczęła, ale skoro sam król powiedział jej, że nie potrzebuje na tym stanowisku mimozy, a prawdziwej negocjatorki i kobiety z twardą ręką, to co miała zrobić? Te baby z całą pewnością zasłużyły sobie na reprymendę. NIKT nie będzie przy niej mówił takich bezeceństw o panu i władcy!

Tymczasem Thorin stał pod drzwiami i nasłuchiwał. Wiedział oczywiście, jak działa na wszystkie swoje pracownice i poddane, chciał jedynie podsłuchać jak na te westchnienia zareaguje Luthien. O tak, prawdziwa wojowniczka, był z niej niezmiernie dumny. I mile połechtało jego ego to, że tak stanowczo zaczęła go bronić. Bardzo dobrze! Przynajmniej ktoś ma do niego całkowicie bezgraniczny szacunek...Musiał ją jeszcze sprawdzić w jednej, kryzysowej sytuacji – twarzą w twarz z Thranduilem.

Z samego rana Thorin nakazał osiodłać swojego królewskiego, czarnego muflona, i oczekiwał w sali tronowej na pojawienie się Luthien. Niecierpliwił się, bo nowa asystentka spóźniała się już minutę, co było dla króla nie do pomyślenia! Już chciał wstać i osobiście jej szukać, ale do sali wbiegła Esmeralda.

- Wujku, moja następczyni gotowa – powiedziała z uśmiechem.

- Na co czekasz? Wprowadź ją!

- Jak sobie życzysz, wujku.

Powolnym, zmysłowym krokiem do pomieszczenia weszła Luthien, ubrana w długą, zwiewną, granatową suknię, która wyglądała na niej nieziemsko. Dziewczyna była jak jakaś boska istota, jak anioł Durina... Thorin otrząsnął się z szoku i głośno odchrząknął.

- Spóźniłaś się – warknął.

- Wybacz, panie – szepnęła, ale speszyła się stojącą za nimi Esmeraldą i mrugnęła okiem, by księżniczka wyszła, wtedy Luthien przyklękła przed Thorinem i ucałowała skraj jego szaty – Wybacz, panie, musiałam pójść po buty.

- Od tego są służące, miały o wszystko zadbać.

- Wiem, wasza wysokość, ale sam mówiłeś że w twoim królestwie wszyscy są równi, więc kiedy nie miałam rano butów, nie wołałam o nie, po prostu po nie poszłam.

- Mam niejasne wrażenie, że tych butów zabrakło nieprzypadkowo... Luthien, jeśli spotkają cię jakieś nieprzyjemności, proszę byś przyszła z tym od razu do mnie. Bezpośrednio. Jesteś moim najbliższym współpracownikiem.

- Jak sobie życzysz, panie.

- Przygotowana?

- Oczywiście, pan minister Balin powiedział, że w razie czego będzie obok, i...

- Nie do końca – oznajmił zadowolony z siebie Thorin – Nikt z nami nie jedzie. Narzuć płaszcz i...

- Wasza wysokość, jak to!? Przecież ja nie dam rady, ja...

- Wierzę w ciebie, żaden Balin nie jest ci potrzebny. No już, płaszcz i w drogę.

Luthien nie miała nic do gadania, posłusznie ubrała się i wsiadła na czarnego muflona. Thorin również dosiadł zwierzęcia i usadowił się za nią. Ruszyli w drogę. Luthien peszyła się bliskością władcy, który ramionami obejmował ją, trzymając lejce. Kierował muflonem dość szybko, ale bezpiecznie, tak że dziewczyna w ogóle nie bała się, że spadnie. Kiedy dotarli do bram pałacu Thranduila, król zeskoczył ze zwierzęcia i szarmancko podał jej dłoń, by mogła swobodnie zejść. Spojrzał na nią z dumą, ujął pod ramię i wprowadził na elfickie salony jak damę. Wszyscy, których mijali, kłaniali się z szacunkiem, ale też i obserwowali tę egzotyczną parę z zainteresowaniem. Thorin był bardzo z siebie zadowolony. Tak, tej blond wydrze oczy zbieleją na widok JEGO Luthien!

- Proszę proszę… Kto zawitał w moje skromne progi! – zawołał elficki król ze swego tronu – Sam podziemny władca! A kogóż jeszcze widzą moje piękne oczy…

Thorin milczał, prowadząc Luthien pod sam tron Thranduila.

- Tylko spróbuj przed nim klęknąć – warknął cicho – On nie jest mną.

- Witam, wasza królewska mość – dziewczyna zgrabnie ukłoniła się elfowi – Luthien, osobista asystentka jego wysokości króla Thorina Dębowej Tarczy.

- Asystentka… Myślałem, że zaginiona siostra bliźniaczka.

Istotnie, Luthien wraz z Thorinem ubrani byli w te same barwy, a ich wierzchnie płaszcze były wręcz identyczne! Ten sam materiał, to samo futro, te same zdobienia na rękawach… Tak, Dis wyjątkowo się postarała. Tak powinien wyglądać zgrany team!

- Rozumiem, że twoja asystentka, panie – Luthien z obrzydzeniem spojrzała na półnagą elficę o wyraźnie męskich biodrach, męskiej szczęce i biustem który wyglądał jakby wpompowano w niego wszystkie ziołowe wyziewy Radagasta – ma problem nie tyle z zaginioną rodziną, co z zaginioną… tożsamością?

- Panie, czy ona mnie obraża? – jęknęła męskim głosem wysoka, sztucznie tleniona postać.

- Lindirze… eee, Lindirro, absolutnie. Thorinie, panuj nad językiem swojej… służki!

- Z chęcią zapanuję, ale pozwól, że nie przy świadkach. Poza tym Luthien jest moją asystentką, nie zapominaj o tym, i darz ją należnym szacunkiem.

Thranduil rozdziawił ze zdziwieniem usta. Jak Thorin mógł tak do niego powiedzieć, i to przy zwykłych asystentkach!

- Będziesz długo tak bezproduktywnie oddychał, blondyno, czy możemy zacząć obrady? Nie mamy z Luthien całego dnia.

- Theodoro, przestań wiązać mi buty! – zgromadzeni usłyszeli krzyk Barda; Thorin uśmiechnął się ironicznie.

- Mój przyjacielu! – zawołał donośnie – Jakiś problem?

- Nie, już sobie… radzę! – odkrzyknął władca Esgaroth, i w tym momencie pojawił się w leśnej sali leśnego króla – Thorinie! Jak miło cię widzieć!

- Mnie również, Bardzie. Jak mija życie na Jeziorze?

- Spokojnie, nie narzekam. Ale… Cóż to za piękność u twojego boku? – Bard ujął dłoń Luthien i z szacunkiem ją ucałował – Pani wybaczy, jestem Bard, władca Esgaroth.

- Witaj, panie – dziewczę spłoszyło się i zarumieniło, kłaniając się nisko – To zaszczyt. Jestem asystentką jego wysokości króla Tho…

- Luthien, daruj sobie tytułowanie. Jesteśmy wśród przyjaciół. A gdzie reszta?

Nie czekając na odpowiedź, Thorin raźnym krokiem ruszył do sali obrad, gdzie jako pierwszy zasiadł na honorowym miejscu na szczycie okrągłego stołu, nakazując Luthien, by zajęła miejsce tuż obok. Zaraz przy niej zasiadł Bard z Theodorą, a z drugiej strony Thorina – Thranduil z Lindirrą. Krasnolud z niesmakiem spoglądał na sąsiadującego z nim transelfa – nie to, żeby był nietolerancyjny, bo szczyty tolerancji okazał błogosławiąc związek krasnoludzkiego księcia z elficką strażniczką, ale Lindirra była po prostu odpychająco męską kobietą. Czy naprawdę była kobietą?

- Pokój temu domowi – do sali wkroczył Gandalf, a tuż za nim dreptał Dain Żelazna Stopa z małym prosiątkiem w ramionach, Ecthelion – namiestnik Gondoru, władca Rivendell – Elrond z córką, Arweną, królewska para z Lothlorien – Galadriela i Celeborn, Bullroarer II Took – prezydent Shire, Thengel – król Rohanu, poseł niezrzeszony bezpartyjny – Beorn, i przedstawiciel leśnych związków zawodowych – Radagast.

- Nareszcie, nudziło mnie już to czekanie – westchnął Thorin – Możemy zaczynać?

- Witam wszystkich na zebraniu – oznajmił głośno Thranduil, gdy wszyscy zasiedli na miejscach, ale przerwał mu krzyk Radagasta:

- Sprzeciw! Dlaczego znowu ON ma mowę powitalną?

- Bo jesteśmy u niego, przyjacielu – wyjaśnił mu Gandalf – Proszę kontynuować.

- Witam wszy…

- Dobra, przejdźmy dalej – powiedział zdecydowanym tonem Thorin – Nie mamy czasu na bzdury. Masz porządek obrad? Dlaczego jeszcze nie leży przed nami na stole?

- Wrrrr… Lindirro, zapomniałaś skserować porządek!

- Panie mój, panie, wybacz mi! – załkała elfka – Ale nie zdążę sama…

- Luthien ci pomoże – warknął Thranduil, a Thorin uśmiechnął się wyjątkowo sarkastycznie.

- Z całym szacunkiem, jestem urzędnikiem państwowym Ereboru, a nie dziewką na posyłki – słodkim głosem oznajmiła Luthien – Może powinieneś osobiście zająć się przygotowaniem obrad, panie, skoro Lindir… przepraszam, Lindirra sobie nie radzi.

Czerwony ze złości Thranduil wstał od stołu i szarpnął swą asystentkę, by jak najszybciej przygotować brakujące dokumenty. Thorin z dumą patrzył na swą towarzyszkę, rozpierała go duma, ogromna duma, jakiej jeszcze nigdy nie czuł. Tak pojechać po ambicji blondynie! Zdecydowanie Luthien zasługiwała na premię… O tak, zasługiwała jak mało kto!

- Nie czekając na Thranduila, kto jest za wprowadzeniem dodatkowych podatków i opłat od obszarów leśnych? – zapytał Gandalf, a wszyscy podnieśli rękę – Galadrielo, wy też?

- Mój drogi, Lothlorien nie liczy się jako zwykły las. Zmieniliśmy z Celebornem profil naszej krainy na ogród botaniczny.

- Przegłosowane – postanowił Thorin – Jeszcze jakieś wnioski? Spieszy mi się do domu.

- Tak, w dniu jutrzejszym nie będzie wody – oznajmił ponuro Bard – Nie patrzcie tak na mnie, awaria sieci, musimy odciąć wam dopływ. Ale pojutrze naprawimy.

- Bardzo przepraszam, moja asystentka musi zażyć kąpieli, co ty sobie wyobrażasz!?

- Właśnie! Ja też – fuknęła obrażona Galadriela.

- Myślicie, że Theodora nie musi!?

- Ale wy mieszkacie na JEZIORZE!!! – krzyknęli naraz władcy Ereboru i Lothlorien – Wrzucisz ją do kanału i po kłopocie – dodał zirytowany Thorin.

- To jakieś kpiny! – zagrzmiał Beorn – To jest poważne spotkanie na szczycie!? Żądam zachowania powagi!

- Bardzo przepraszam szanownych państwa – cichutko odezwała się Luthien – Chciałabym przeczytać państwu orędzie wielkiego księcia spod Góry, Kiliego, a zaraz potem przedstawić sytuację finansową jeśli chodzi o zadłużenie poszczególnych krain względem siebie. Następnie poruszymy temat szkodliwych wyziewów z granicznych okolic Mrocznej Puszczy, a na koniec przedstawię ostateczny bilans strat i zysków po bitwie pięciu armii.

- Zaraz, moment, Thranduil nie przyniósł jeszcze porządku obrad! – zaprotestował Beorn.

- Za pozwoleniem, panie, jego wysokość król Thorin Dębowa Tarcza spieszy się do swych obowiązków, nie przedłużajmy zatem niepotrzebnie tego cyrku, który raczył urządzić nam jego wysokość Thranduil ze swoim asystente… asystentką. Proszę wybaczyć moją bezpośredniość.

- Kontynuuj, Luthien, misiaczek nie ma nic przeciwko – Thorin znowu uśmiechnął się bezczelnie ironicznie, wodząc wzrokiem po twarzach zebranych – Proszę, zaczynaj.

Początkowo lekko przestraszona, z każdym zdaniem nabierała pewności siebie. W końcu doszło do tego, że mówiła z takim przekonaniem, iż każdy był wsłuchany w nią jak w jakiegoś proroka. Nawet Thranduil, który w połowie orędzia wielkiego księcia powrócił na salę. Lindirra przycupnęła cicho przy nim i z zazdrością patrzyła na piękną i mądrą asystentkę Thorina. Po niemalże godzinnej przemowie Luthien nie było osoby, która choć przez chwilę była znudzona tym, co słyszy. Jedynie Thorin był lekko rozmarzony…

- … koniec końców bitwa była sukcesem, który wzbogacił całe Śródziemie o ogromne kwoty, które wypłynęły ze skarbca wspaniałego, hojnego króla Thorina Dębowej Tarczy, w ramach podziękowania poszczególnym krainom za udział i pomoc w walce ze sługami ciemności. Kwoty te niejednokrotnie podniosły krainy z ubóstwa i pomogły wyjść z długów i tarapatów finansowych. Dziękuję państwu za uwagę, wasza wysokość, oddaję głos, czy zechce jego królewska mość powiedzieć coś od siebie?

Thorin nie reagował.

- Panie… Panie, dobrze się czujesz?

- Co? Tak, tak… Koniec?

- Prosiłam cię o zabranie głosu, wasza wysokość – szepnęła Luthien – Masz coś do dodania?

- Tak. Mam. Chciałem powiedzieć, że dzięki mojemu nieocenionemu kadrowemu, a przede wszystkim umiłowanemu siostrzeńcowi mam dziś u swego boku najwspanialszą asystentkę, jaką widziało Śródziemie. Obecność Luthien na tej sali tylko dowodzi i podkreśla fakt, że przypadło mi w zaszczycie bycie najpotężniejszym władcą Śródziemia, dziękuję. Wsadźcie sobie te swoje Theodory i Lindirów w… buty!

- Panie, panie – załkała Lindirra – Czy jego wysokość mnie obraża!?

- Cicho, głupia! Nie kłóć się z nim! Widocznie ma rację.

- Kto ma pieniądze, ten ma rację – mruknął Bard – Nie martw się, Theodoro, i tak zostaniesz macochą moich dzieci.

- Naprawdę? - gruby głos Theodory przyprawił Thorina o ciarki; jak to dobrze, że jego Luthien ma dźwięczny i melodyjny głosik; ciekawe, jak używa go w alkowie?

- Niech Jezioro wyschnie, jeśli zmienię zdanie!

- O, mój władco!

- Skończmy tę żenującą szopkę – syknął Thorin, po czym zwrócił się do króla elfów – Może podałbyś coś do jedzenia? Tylko nie te ohydne jagody. Luthien, na co masz ochotę?

- Może pieczeń z... łosia, panie? - uśmiechnęła się złośliwie.

- Wspaniale! Moja ulubiona. A ty masz moje ulubione poczucie humoru – dodał szeptem – Uwielbiam cię, dziewczyno.

- Panie – zarumieniła się Luthien – Twe słowa koją me serce i rozpierają mnie od nadmiaru szczęścia.

- To może zaśpiewajmy piosenkę? - próbował rozładować ciężką atmosferę Radagast – Ciągną, ciągną sanie, zwierze Radagasta...

- Słyszałem już ten wątpliwej jakości utwór, darujmy sobie. Thranduilu, podasz poczęstunek czy mamy już sobie jechać?

- Ależ owszem, Thorinie – odparł obrażony elf – Lindirro, każ przygotować pieczeń z... muflonów.

- Wasza wysokość, muflony są pod ścisłą ochroną krasnoludzkich związków ekologów – szybko zareagowała Luthien – Czyżbyś nie wiedział?

- No... eee...

- Poza tym mojemu panu bardzo spieszno do domu. Mogę liczyć na odpowiednie traktowanie monarchy, czy to dla Leśnego Królestwa zbyt duże wymaganie?

- Panuj nad nią, kurduplu! - wybuchnął Thranduil – Nie pozwalam na takie zachowania w moim pałacu!

- Co powiedziałeś, śmierdzący leśny ludku!? - krzyknęła Luthien – JAK nazwałeś mojego pana!?

- Luthien, nie trzeba...

- Jak nie trzeba!? On cię obraził, Thorinie, nie słyszałeś tego!?

- Spokojnie. Jestem ponad to.

- Co ty mówisz, spokojnie!? Ta farbowana blondyna nazwała cię... w TAKI sposób!

- Usiądź – polecił jej spokojnie Thorin, chwytając za ramiona i pociągając w dół, po czym zwrócił się do przerażonego Thranduila – Widzisz, laleczko, TO się nazywa asystentka. I nie martw się, PANUJĘ nad nią, ale nie przy świadkach. Oficjalnie Luthien jest moją reprezentantką, i wolno jej tyle, co mnie, więc jeśli będzie teraz miała ochotę wstać i trzasnąć cię w pysk, na pewno jej za to nie upomnę.

Luthien spojrzała dzikim wzrokiem na łagodną, uśmiechniętą twarz Thorina. Wstała z rozmachem, a Thranduil skrył się przestraszony za Lindirrą.

- Nie chcę brudzić sobie rąk, panie, w końcu mają tobie służyć – powiedziała.

Krasnolud objął ją ramieniem i wyszli zza stołu.

- Orzekam koniec tego żenującego zbiegowiska – uśmiechnął się uroczo – Następne zarządzam w Ereborze, przynajmniej zajmie się tym ktoś kompetentny. Moje uszanowanie, Lady Galadrielo. Do zobaczenia w środę, jak umawiała nas Esmeralda. Luthien, pozwól, moja droga.

Wszyscy z ogromnym niedowierzaniem patrzyli, jak dwie ubrane na granatowo postacie zmierzają ku wielkim wrotom, gdzie odźwierny (swoją drogą łudząco podobny do Lindirry) podał im płaszcze. Thorin chwycił płaszcz Luthien i z troską oraz czułością pomógł jej go ubrać. Dziewczyna patrzyła na niego z niedowierzaniem, i już chciała uczynić względem niego to samo, ale on wyrwał płaszcz z elfickich łap odźwiernego i zarzucił go na swoje ramiona. Chwycił Luthien za rękę i wyszli. Dziewczyna nie odzywała się, zszokowana i trochę przestraszona, ale kiedy znaleźli się w stajni, gdzie czekał na nich królewski muflon, padła na kolana.

- Panie… Wybacz mi. Wybacz, zachowałam się niegodnie…

- Luthien, ty nic…

- Zwróciłam się do ciebie po imieniu, krzyczałam, panie – dziewczę zwiesiło głowę ze wstydem – To nie przystoi…

- Wstań.

- Nie mogę, panie, nie spojrzę ci w oczy…

- Dobrze, jak chcesz – Thorin bez namysłu padł przed nią na kolana – Patrz na mnie. NIKT nigdy nie stanął w mojej obronie tak, jak ty dzisiaj. Tej śmierdzącej blondynie należało się jeszcze więcej. To ja powinienem… Powinienem strzelić go w tę bladą mordę za to, co o tobie mówił. To ja nie jestem godzien tego, byś mnie tak broniła.

- Wasza wysokość…

- Powiedziałem wyraźnie, że jako moja oficjalna reprezentantka, masz prawo do wszystkiego, do czego prawo mam ja, i że mają cię szanować. Nie posłuchali? Ich sprawa. Potraktowałaś go idealnie. Zgniotłaś i zmieszałaś z błotem tak, jak na to zasługuje. Tak, pogodziliśmy się, i niby nie żywię urazy, ale nadal pamiętam to, jak uwięził mnie tu, torturował, w celi nie miałem nawet poduszki…

- To niemożliwe – Luthien zerwała się na równe nogi – Powiedz, że to nieprawda…

- Uspokój się…

- Torturował cię!?

Król nie odpowiedział. Nie zdążył wstać z kolan, kiedy Luthien momentalnie odwróciła się i pobiegła z powrotem do pałacu. Nie zdążył nawet pomyśleć i skontaktować, co się dzieje. Dziewczyna jak szybko wybiegła, tak szybko wróciła. Z zakrwawioną pięścią, w której zaciskała garść blond włosów i jeden patyk.

- Na wszystkich potomków Durina, coś ty zrobiła!? – krzyknął przerażony Thorin.

- Nic. Dostał tylko to, na co zasługiwał. On i ten… Lindir.

- Co!?

- Wasza wysokość, wybacz moją gwałtowność i nieokrzesanie, ale… musiałam. Możesz mnie teraz zwolnić ze służby, zrozumiem.

- Luthien, coś ty zrobiła!?

- Poszłam tam, a ten transelficki twór zasłonił blond żmiję własnym ciałem, więc trochę go… przesunęłam – dziewczyna wysunęła przed siebie pięść z blond puklem – Potem trzasnęłam padalca w nos, i… połamałam mu koronę.

- Kobieto, ty… - Thorin cofnął się o krok – Ty jesteś niebezpieczna, ty… jesteś w stanie zrobić dla mnie wszystko…

- Tak, mój panie i władco – Luthien uklękła przed nim, wypuszczając z dłoni kępkę włosów i patyk.

- Co… powiedziałaś?

- Tak, mój PANIE I WŁADCO.

Krasnolud cofnął się jeszcze o krok, nie dowierzając w to, co widzi i słyszy. Uległa, ale jednocześnie waleczna, skromna i pewna siebie, ułożona, choć potrafiąca zaskoczyć, bezbronna, a w obliczu zniewagi monarchy wstępowała w nią dzika lwica… I do tego tytułowała go „mój panie i władco”.  O nie, takiej kobiecie NIKT nie jest w stanie się oprzeć! A już na pewno nie uwielbiający dominację Thorin, którego klęcząca Luthien doprowadzała na skraj wytrzymałości. Szarpnął ją za nadgarstek i z impetem pchnął na ścianę, do której przyparł ją swoim ciałem.

- Jesteś najbardziej pociągającą asystentką, jaką kiedykolwiek miał jakikolwiek inny władca Ereboru i innych krain – powiedział – A mówiąc „miał”, nie mam na myśli tylko zatrudnienia…

- Panie…

- O tak, panie, tak masz do mnie mówić… Ale nie tu.

- Wasza wysokość, proszę, puść…

- Śmiesz sprzeciwiać się królewskim rozkazom?

Dziewczyna ze strachem pokręciła głową, a wtedy Thorin bez żenady wpił się w jej słodkie, czerwone usta. Jak cudna była jego kłująca broda, drapiąca jej delikatną skórę… W momencie Luthien zapomniała o wstydzie i tym, że jest jedynie podrzędną służącą wielkiego władcy, i odwzajemniła pocałunek z taką mocą, na jaką pozwalało jej nikłe doświadczenie w tej materii. A właściwie – żadne. Bo z kim miała się całować podczas stażu u Radagasta!?

- Wystarczy – lekko odepchnęła od siebie rozanielonego Thorina – Dość, wasza królewska mość. To się nie godzi.

- CO się nie godzi!?

- Całować się na terenie wroga – odparła pewnym głosem – Proszę, zabierz mnie do domu, panie. Jest mi zimno i jestem zmęczona.

- Zimno ci? – przeraził się krasnolud, i szybko zdjął swój płaszcz, narzucając go na jej ramiona – Mam nadzieję, że się przeze mnie nie pochorujesz.

- Panie, nie mogę tego przyjąć…

- Musisz.

Zręcznym ruchem wsadził Luthien na muflona i usiadł za nią. Przysunął się do niej najbliżej, jak mógł, i ruszyli w drogę. Milczeli. Thorin nie chciał spłoszyć dziewczyny, bo pojął, że nie zdziała u niej wiele napastliwością i tak nachalną dominacją. Niestety… Tej zdobyczy nie udało się pozyskać tak łatwo. Już Arcyklejnot był o wiele przystępniejszym celem, niż ta drobna, przepiękna istota. Thorin poczuł, że opiera się na nim… Zasnęła. To dobrze. Przyspieszył, i bardzo szybko dotarli do Samotnej Góry. Stajenni chcieli pomóc swemu królowi zanieść dziewczę do jej komnaty, ale ten stanowczo odmówił, stwierdzając że nie byłby prawdziwym mężczyzną, gdyby ją w takim stanie oddał komukolwiek. Stąpając cicho po długich korytarzach Ereboru, Thorin z całych sił starał się nie obudzić piękności wtulonej w jego ramię. Jednak ktoś zrobił to za niego…

- Nie mogę się doczekać, aż zobaczę twój busz, moja królowo – dobiegł go zza rogu znajomy głos. To… Dwalin!

- Mój ty wojowniku – odparł cicho delikatny, kobiecy głos – Czekam, aż urządzisz mi naszą własną bitwę dwóch armii…

- Moja armia ma jednego, za to silnego i ogromnego wojownika, pani…

- Och, Dwalinie…

- Podnieca mnie twoja broda – krzyknął krasnolud, aż obudziła się Luthien – Cała mnie niesamowicie podniecasz, Dis!!!

Thorin zamarł. Jak to… Jego najlepszy przyjaciel i…

- Dis!!! – wrzasnął, stawiając zdezorientowaną Luthien na podłodze.

- No to mamy… kłopoty…

- Dis!!! Do mnie!!!

Siostra posłusznie podreptała przed oblicze władcy, czerwieniąc się jak burak.

- Dwalinie, to że ciebie nie wymieniłem, nie znaczy że nie masz przyjść – warknął Thorin, a przyjaciel natychmiast przyszedł, stając naprzeciw niego z miną zbitego psa.

- Pięknie… wyglądacie w niebieskim – szepnęła Dis, zerkając błagalnie na Luthien.

- Zamilcz!!! Od kiedy to królewska siostra, księżniczka, matka książąt i minister w moim rządzie rozkłada nogi przed… moim byłym przyjacielem!!!

- Braciszku, my tylko…

- Milcz!!!

- Pytasz, a nie mogę odpowiadać…

- Milcz!!!

- Thorinie, ja kocham twoją siostrę i poniosę wszelkie konsekwencje…

- Durinie zstąp i zabierz mnie stąd, bo nie wytrzymam! – wykrzyknął wściekle Thorin – Za jakie grzechy!? Ty – wskazał na siostrę – masz szlaban na wyjście z komnaty do końca miesiąca, a z tobą policzę się… inaczej.

Dis jeszcze raz posłała Luthien błagalne spojrzenie, a ta pojęła szybko, o co chodzi. Chwyciła się królewskiego rękawa i osunęła się w dół.

- Wasza wysokość, słabo mi – szepnęła – Wybacz, panie…

- Luthien! – przerażony Thorin natychmiast podtrzymał ją i wziął na ręce – Zaniosę cię do komnaty. Co ci jest, moja droga?

- Panie, proszę… Zaraz zemdleję…

Thorin w ogóle nie patrząc już na nieszczęsną, niemalże półnagą parę na środku korytarza, pobiegł do komnaty swej asystentki. Otworzył drzwi kopniakiem i położył Luthien na łożu, siadając przy niej i odgarniając jej włosy z czoła.

- Przynieść ci wody? – pytał, zmartwiony – Wezwać medyka?

- Nie, panie, już mi lepiej.

- Potrzymam cię za rękę, dobrze?

- Jesteś zbyt łaskawy, wasza wysokość…

- Cicho… Śpij. Zajmę się tobą…

Luthien posłusznie leżała bez słowa, czując jak palce Thorina delikatnie głaszczą jej twarz. Była tak podekscytowana… Ale nie mogła tego zdradzić. Wiedziała już, że to TEN mężczyzna, którego kocha. Ale to nigdy się nie zdarzy, gdzież ona – prosta służka, jeszcze kilka dni temu będąca zwykłą stażystką u Radagasta… I on – wielki władca, najpotężniejszy król Śródziemia. To nie mogło się udać, chociaż… teraz, gdy tak troskliwie się nią opiekował, czuła niesamowitą bliskość z tym dostojnym krasnoludem. Leżąc bezbronnie na łóżku, czując jego kojącą obecność, odpłynęła. Zasnęła. Thorin posiedział jeszcze chwilę, po czym wyszedł z jej komnaty. Nie myślał już o Dwalinie i Dis, kompletnie o nich zapomniał. Kładąc się do swojego ogromnego łoża w głowie miał tylko swoją piękną asystentkę…

Nazajutrz obudził go zapach świeżej jajecznicy na szynce. Co, do licha! Ktoś urządził sobie kuchnię w jego królewskiej sypialni…!?

- Co tu się dzieje, na legion orków! Co to za zapachy!? – krzyknął, zrywając się z łóżka i ujrzał uśmiechniętą Luthien, klęczącą na podłodze przy łożu.

- Miłego poranka, panie – powiedziała – Wybacz natrętność, pomyślałam że zjadłbyś dobre, gorące śniadanie, masz dziś wiele obowiązków i przyda ci się dużo energii, wasza wysokość.

- Luthien, to… To ty! – Thorin otworzył szeroko oczy – Skąd wiedziałaś, że lubię jajecznicę, i to taką?

- Księżniczka Dis mi powiedziała, panie.

- Dis – mruknął krasnolud, sadowiąc się wygodnie na łożu i odbierając od niej złotą tacę – Za kwadrans chcę ją widzieć w sali tronowej, ją i Dwalina. Niech Kili przygotuje wypowiedzenie umów tym dwojgu w trybie dyscyplinarnym, a o reszcie pomyślę potem. Mmmm, całkiem dobra ta jajecznica!

- Wasza wysokość, wczoraj mówiłeś, że… mam prawa takie, jak ty – szepnęła niepewnie dziewczyna – Jeśli to podtrzymujesz…

- Oczywiście!

- Chciałabym wyrazić moją opinię, wybacz mi wasza wysokość jeśli jest zbyt śmiała, ale uważam, że… mylisz się.

- Co!? – Thorin zakrztusił się jajecznicą – JA!? Ja się NIGDY nie mylę!

- Wybacz panie, w tym przypadku owszem. Pozwolę sobie zauważyć, że księżniczka Dis i minister Dwalin nie robią nic złego. Kochają się, wasza królewska mość, co w tym zdrożnego? Miłość nigdy nie jest zła. Pan Dwalin jest twym najlepszym przyjacielem, krasnoludem z możnego, szlachetnego rodu, księżniczka Dis twą siostrą, powinieneś radować się, że pokochali się i są szczęśliwi. Miłości nie można tłamsić.

- Nie mówisz poważnie…

- Wybacz, panie, jeśli moją rolą jako asystentki jest doradzać ci, to…

- Właśnie że nie! I każ Kiliemu przygotować TRZY wypowiedzenia, dla ciebie też! – wrzasnął Thorin, a dziewczyna podskoczyła ze strachu – Jak śmiesz podważać moje decyzje!?

- Wasza wysokość, wybacz mi…

- Wyjdź!

Luthien wstała, skłoniła się i pospiesznie opuściła komnatę. Wściekły Thorin rzucił tacą z jajecznicą o ścianę. Na Morgotha, znowu będzie kolejna, tłusta plama! Jak ona mogła… Stawać w obronie wroga! Rozczarowała go boleśnie. A żywił do niej tak gorące uczucia… Odkąd ją zobaczył w mieście goblinów, śniła mu się regularnie co jakiś czas, i przyłapywał się na tym że często myślał, co może się z nią dziać i jak spędza czas. A od kiedy została jego asystentką, od kiedy Kili wprowadził ją na dwór Ereboru, zrozumiał, że trafiła go miłosna strzała Durina. Właściwie dotarło to do niego wczoraj, gdy tak cudownie zachowała się w pałacu Thranduila, kiedy broniła go, poniżała elfią blondynę z jego transelfem, kiedy wracali przytuleni na muflonie do domu, i gdy niósł ją do łóżka, i gdy zasłabła, gdy siedział obok kiedy zasypiała… Niech to Sauron kopnie! Co on narobił!? Wyrzucił kobietę swojego życia na bruk.

- Jestem idiotą, dziadku? – zapytał, wyglądając przez okno – Daj mi znak, jeśli jestem idiotą, to…

Urwał, bo nagle portret Throra wiszący nad oknem spadł wprost na jego głowę.

- Ałłłła!!! Nie musiałeś aż tak mocno dawać mi tego do zrozumienia!

Szybko ubrał się i raźnym krokiem ruszył do dali tronowej. Było pusto, zasiadł więc na swym tronie i czekał. Luthien pojawiła się punktualnie po kwadransie od ich rozmowy wraz z księżniczką oraz ministrem, którzy oboje mieli nietęgie miny. Thorin z zaciekawieniem przyglądał się trójce powoli drepczącej w jego kierunku. Luthien podeszła do niego, wyprostowana. Uklękła przed nim i z szacunkiem podała mu trzy dokumenty opatrzone podpisem „Kili – wielkie słońce Ereboru”. Thorin uśmiechnął się pod nosem. Ten wariat zawsze musiał na najważniejszych dokumentach państwowych dodać coś od siebie… Najzabawniejsze było, kiedy na Wielkim Sojuszu między Zielonym Królestwem a Ereborem napisał drobnym druczkiem w języku khuzdul „Niech promienie panowania Wielkiego Władcy Thorina Dębowej Tarczy ogrzewają swym majestatem pleśń i wilgoć chałup w Zielonym Królestwie, i dosięgają nawet wychodka króla Thranduila, by mógł grzać się w blasku chwały krasnoludzkiego monarchy, a wszystko, co blond król robi, robił w imię Komitetu Na Rzecz Obrony Ptasich Odchodów Na Skroniach Radagasta”. Co prawda nie miało to sensu, ale Thorin śmiał się jak szalony, gdy Thranduil dopiero po podpisaniu Wielkiego Sojuszu zapytał o zapis drobnym druczkiem. Od tego czasu działacze Komitetu Na Rzecz Obrony Ptasich Odchodów Na Skroniach Radagasta regularnie wieszają w wychodku króla Mrocznej Puszczy swoje plakaty informacyjno – edukacyjne. Tak, dobre czasy… Thorin uśmiechnął się lekko.

- Wstań, Luthien – powiedział – Muszę cię przeprosić.

- Panie… - dziewczyna spojrzała na niego z niedowierzaniem – Jak to…

- Wybacz mi, Luthien. Miałaś rację – Thorin podszedł do kominka i wrzucił tam wszystkie trzy wypowiedzenia – Miłości nie można tłamsić. Dis, Dwalinie…

- Wasza wysokość – jęknął przestraszony Dwalin.

- Teraz jestem waszą wysokością!? Od kiedy to nie jesteśmy przyjaciółmi?

- Od… wczoraj?

- Tak? Wiele się pozmieniało od wczoraj – Thorin podszedł do ministra i poklepał go przyjaźnie po plecach – Wprawdzie nie rozumiem zamiłowania do owłosionych bab, ale… każdy robi to, co lubi.

- Braciszku…

- Dis, możecie robić co wam się żywnie podoba, ale uprzedzam, jeśli dzieci to zobaczą…

- Kili i Fili nie są już dziećmi! Przypominam ci, że niedługo zostaniesz dziadkiem, Thorinie!

- Kili ma delikatną psychikę, nie zniszcz tego. Jeśli dowie się, że jego niepokalana mamusia zabawia się z największym twardzielem Śródziemia, to… może być z nim krucho. Przygotuj go do tego odpowiednio.

- Ja z nim pogadam – zadeklarował się Dwalin – Jak ojciec z synem. Powiem mu, ptaszki, pszczółki, te bzdury, zapylanie…

- Wasza wysokość, jeśli pozwolisz – wtrąciła nieśmiało Luthien – Może ja to załatwię?

- No widzicie? Odpowiednia osoba na odpowiednim stanowisku. Biegnij, moja droga.

Luthien skłoniła się do samej podłogi a Thorin popatrzył na nieco zmieszaną dwójkę z rozbawieniem.

- Kto by pomyślał – roześmiał się – Zagorzały przeciwnik kobiet i ty, moja siostro… Ale niechże wam będzie. Idźcie robić, co tam chcecie, ale… Dis, jeśli Dwalin wprowadza się do twojej komnaty, proszę zdejmij ze ścian portrety tatusia. Nie chcę, żeby na to patrzył. Ja idę poszukać Bilba.

Gwiżdżąc jakąś irytującą melodię, Thorin cały w skowronkach opuścił salę tronową. Jak to możliwe, że tak szybko zmieniały mu się nastroje!? Niestety, nikt jeszcze nie rozgryzł do końca wielkiego pana i władcy, ale jedna osoba była zdecydowanie temu bliska…

Luthien, po zakończonej sukcesem rozmowie z Kilim, zajęła się swoimi obowiązkami, i postanowiła przygotować się na wieczór – miał przybyć Gandalf, chciała więc dobrze wyglądać, by nie zrobić Thorinowi wstydu przed gościem. Siedziała w swej komnacie, owinięta tylko krótkim płótnem, pod którym była zupełnie naga, i oglądała sukienki przygotowane specjalnie dla niej. W niebieskiej już występowała, może tym razem… Fioletowa? Tak, zdecydowanie to było to. Wstała z krzesła i już chciała rozchylić poły płótna, gdy drzwi gwałtownie otworzyły się i zobaczyła w nich… Thorina.

- Gdzie na litość Durina są… Ooo… - zatrzymał się momentalnie, wbijając wzrok w swoją półnagą asystentkę – Luthien… Co ty tu…

- Panie, wybacz mi, ja chciałam się przebrać – speszyła się dziewczyna.

- A, to twoja… komnata… - mruknął Thorin – Przepraszam, pobłądziłem. Przepraszam.

Krasnolud poczerwieniał i pobiegł gdzieś, jednak po oddalających się krokach dziewczyna słyszała, że nie skierował się do swojej komnaty, a w zupełnie inną stronę. Dziwne… Ale nie przejmowała się tym, choć nagłe wtargnięcie króla było bardzo ekscytujące. Miała wrażenie, jakby chciał pożreć ją wzrokiem.

- Wydaje ci się, głupia – ofuknęła sama siebie – Jak zwykle bujasz w obłokach.

Niewiele myśląc, zsunęła z siebie płótno, które opadło na podłogę. Jej zgrabne, blade ciało podeszło do krzesła, na oparciu którego wisiała piękna, fioletowa suknia. Chwyciła ją w dłonie i przyglądała się jej przez chwilę. Była olśniewająca. Nigdy nie widziała piękniejszej sukni… Gdy tak na nią patrzyła, serce podskoczyło jej niemal do gardła, gdyż ponownie za jej plecami z impetem otwarły się drzwi, a ona była… NAGA!

- Ratunku! Straż! – wrzasnęła, zakrywając się suknią i odwracając przodem do drzwi. Nie, to niemożliwe… Znowu ON!?

- Luthien, na wszystkie świętości Durina, jakaś ty piękna… - westchnął Thorin, rozanielony.

- Panie!

- Wybacz mi, ja… Zgubiłem drogę.

- Dwa razy!?

- Tak, już kiedyś mi się to zdarzyło, w Shire, kiedy szukałem domu naszego włamywacza – mówił jak najęty, wpatrując się w jej zdezorientowaną twarz – Zgubiłem drogę dwa razy, ale w końcu trafiłem. Teraz też zgubiłem drogę… do własnej komnaty… dwa razy, ale… chyba dobrze trafiłem. To TU chciałem dojść od samego początku…

- Chciałeś DOJŚĆ!? – przeraziła się Luthien.

- Interpretuj to jak chcesz – Thorin podszedł do niej i ucałował jej dłonie, które przytrzymywały kurczowo na piersiach suknię – Luthien, ja wszystko zrozumiałem. Jeśli zechcesz…

- Wasza wysokość, błagam, daj mi się ubrać…

- Kiedy podobasz mi się taka…

- Thorinie! – krzyknęła – Wyjdź!!!

Krasnolud spojrzał na nią zdumiony, ale i niesamowicie podniecony faktem, iż ta drobna, uległa istota potrafiła na niego krzyknąć. Zwracając się po imieniu! Chwycił dłonią jej wąską talię i zjechał niżej, przysuwając do siebie Luthien i obdarowując ją gorącym, namiętnym pocałunkiem, po którym odwrócił się i wyszedł, rzucając przez ramię:

- Za kwadrans w sali tronowej!

Roztrzęsiona dziewczyna opadła na krzesło. Widział ją nago! Wprawdzie od tyłu, ale zawsze, dotknął jej nagiego ciała, pocałował ją… Na Durina, co tu się wyprawiało!? Luthien szybko ubrała się i przygotowała wszelkie niezbędne dokumenty. Gdy punktualnie wkraczała do sali tronowej, na miejscu czekał już na nią wygodnie rozwalony na tronie Thorin, siedzący obok Gandalf z Bilbem, tulący się do siebie Dis z Dwalinem, rozbawiony jak zawsze Kili z żoną, oraz dumny przyszły ojciec – Fili, z dumą i radością patrzący na Esmeraldę. Reszta ministrów i innych mniej lub bardziej ważnych osobistości, w tym praczki, palacze C.O., kucharki, ogrodnicy, i wszelkie inne zawody też byli obecni. Dobrze, że sala tronowa była największym pomieszczeniem w całym Ereborze… Mimo tak licznej obecności i tak było dość luźno. Luthien poczuła się dziwnie, gdy kroczyła w stronę króla, a wszystkie oczy zwrócone były na nią. Uklękła przed władcą i podała mu dokumenty, ale on odrzucił je do Bilba i zszedł z tronu.

- Luthien, wstań – rozkazał, a ona natychmiast posłuchała – Spójrz mi w oczy.

- Tak, wasza wysokość.

- Odpowiedz mi na jedno pytanie – krasnolud nieoczekiwanie dla wszystkich uklęknął przed zdenerwowaną dziewczyną, wyciągając z kieszeni piękny pierścionek z dużym, lśniącym kamieniem, który coś Luthien i wszystkim zebranym przypominał – Czy ty, najpiękniejsza istoto tego świata, zgodzisz się wyjść za mnie i być królową Ereboru, moją prawowitą żoną i matką moich dzieci?

- Wasza wysokość, nie godzi się – szepnęła, klękając przed nim – Nie klękaj przede mną…

- Będę klękał, kiedy będę miał ochotę! – zagrzmiał – Wyjdź za mnie! Kocham cię do szaleństwa!

- Wasza… wasza królewska mość, ja…

- Co, Luthien?

- Ja kocham waszą wysokość do granic możliwości, i…

- Mój kwiatuszku – westchnął wzruszony Thorin – Wyjdziesz więc za mnie?

- Ale… Panie, toż to… Arcyklejnot! – krzyknęła Luthien z przerażeniem, rozpoznając w kamieniu z pierścionka najwspanialszy klejnot świata. Thorin uśmiechnął się łagodnie.

- No tak – odparł – Odłupałem kawałek, byś wiedziała, że jesteś moim Arcyklejnotem, moim Sercem Góry, piękna Luthien.

- Panie, jam niegodna…

- Jeśli ktoś jest kogoś niegodzien, to tylko ja ciebie. A mimo to ośmielam się pytać, znając oczywiście odpowiedź, czy zechcesz za mnie wyjść. Powiedz…

- Tak, panie – powiedziała cicho i niepewnie, a widząc iskierki szczęścia w jego oczach, krzyknęła na cały głos – Tak, mój panie i władco, wyjdę za ciebie choćby dziś!!!

- Na co więc czekać – uradował się Gandalf, któremu właśnie dziesięć minut wcześniej dopisano do umowy o pracę funkcję kierownika urzędu stanu cywilnego.

- Udzielisz nam ślubu? – zapytał Thorin.

- Z przyjemnością, przyjacielu.

Po krótkiej, niespodziewanej ceremonii rozpoczęło się wielkie, krasnoludzkie wesele. Thorin tańczył tylko z Luthien, patrząc jej głęboko w oczy i rozkoszując się jej kojącą obecnością.

- Thorinie – powiedziała z uśmiechem – Thorinie…

- To mi się podoba – mruknął rozkosznie – Uwielbiam słyszeć swoje imię… Ale, kochanie, nie zapominaj, że mimo iż jesteś królową Ereboru i moją małżonką, nadal jestem twoim…

- Panem i władcą – westchnęła z podnieceniem w głosie. Thorina przeszedł dreszcz.

- Za pięć minut w mojej… wybacz, NASZEJ komnacie.

Puścił ją i wyszedł. Dziewczynie kręciło się w głowie ze szczęścia, podeszła do Dis, która podziękowała jej za wcześniejszą pomoc i interwencję w sprawie jej miłości do Dwalina, a potem pogratulowała tego, że usidliła i rozkochała w sobie faceta, którego dotąd największą miłością był on sam. No i Arcyklejnot, rzecz jasna, ale kosmiczne ego Thorina było w Śródziemiu legendarne. Ale Luthien, ta mała, niepozorna Luthien, miała naprawdę perwersyjne upodobania. Thorin widział to w jej oczach. Czekał na nią równo pięć minut, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.

- Wejść – rozkazał ostro.

Drzwi otworzyły się i jego oczom ukazała się najpiękniejsza kobieta świata, która powolnym krokiem podeszła do niego, nie patrząc mu w oczy, i uklękła przed nim, z nabożną czcią całując skraj jego królewskiej szaty.

- Czekam na twoje rozkazy, panie i władco – szepnęła – Zrobię wszystko…

- Wszystko?

- Tak, mój panie i władco.

Thorin chwycił jej podbródek i uniósł do góry; wypieki na jej policzkach tylko dodawały jej uroku. Podniósł ją i ich spojrzenia spotkały się. Przysunął ją do siebie i mocno, gorąco pocałował.

- Pamiętaj zawsze, kto jest panem i władcą, stokrotko.

- Jak ja uwielbiam mężczyzn z przerośniętym ego – szepnęła zmysłowo – Uwielbiam, jak twoje zbyt wysokie mniemanie o sobie przytłacza mnie, i czuję się wtedy taka malutka…

- Och, Luthien! Jesteś tak perwersyjna!

- Pragnę, by twoje ego mną zawładnęło…

Thorinowi w to było graj! Idealna kobieta dla kogoś takiego, jak on. Już chciał zedrzeć z niej suknię, ale… Odsunął Luthien od siebie. Podszedł do okna i wspiął się na krzesło, stając twarzą w twarz z portretem wielkiego Throra.

- Już wystarczy, staruszku – uśmiechnął się – Dość widziałeś, więcej nie musisz. Powisisz sobie w galerii królów.

Thorin mógł przysiąc, że portret dziadka… uśmiechnął się do niego i puścił mu oczko! Nie, to niemożliwe… Zgonił wszystko na karb przemęczenia i rozpierającej radości. „Powiesić delikwenta w galerii królów tuż nad wizerunkiem samozwańczego króla, uzurpatora Smauga Wrednego. Narysować na wizerunku Smauga tarczę do rzutek. Dziadkowi podmalować wąsy. Z serdecznymi pozdrowieniami, gigantyczne ego króla Thorina Dębowej Tarczy i jego seksowna, mała żonka :-)” – napisał na karteczce, którą przymocował do obrazu, i wystawił Throra za drzwi.

- A teraz, kochanie, pierwsza próba poskromienia królewskiego, nadętego ego – uśmiechnął się znacząco – Jeśli się uda, czeka cię cudowna nagroda…

I tak to bywa! Czasem miłości nie ma przez lata, czasem pojawia się dopiero po zmianie płci – choć Lindir od dawna podkochiwał się w Thranduilu, lecz bez wzajemności, czasem tylko fakt że dzieci nie mają matki powoduje że samotny władca zakochuje się w brzydkiej, garbatej starej pannie, a czasami dwie zbłąkane dusze nagle odnajdują się i w ciągu jednej właściwie doby zakochują się bez pamięci: posłuszna i uległa piękność, oraz facet o ego większym niż granice jego królestwa :-)