"Serce Góry", fanfik autorstwa Kate, część 13.

Poprzednia, dwunasta część tutaj. 

Thorin jakiś czas dochodził do siebie po wyczerpujących torturach, zadanych mu przez Tauriel. Leżał na boku na zimnej posadzce, próbując nie myśleć o fizycznym bólu i piekących ranach na plecach. Zamknął oczy i wyobrażał sobie Erebor, wspominał jego piękno, przypominał sobie każdy metr swego królestwa, każde pomieszczenie, pamiętał każdy szczegół, mimo że minęło już tyle lat… W wyobraźni widział siebie i swoich przyjaciół ponownie w Samotnej Górze, triumfujących i szczęśliwych. Jednak zaraz potem przed oczami pojawił mu się ogień… Zacisnął powieki, spod których wydostały się pojedyncze łzy. Wspomniał słowa Luthien, które tak mocno zapadły mu w pamięć

- Jeśli to wszystko ma zakończyć się w ogniu, spłoniemy razem – szepnął cicho – Patrząc, jak płomienie trawią stoki Samotnej Góry…

Bilbo spojrzał na niego ze zdumieniem i przybliżył się do krat bez słowa. Był bardzo ciekaw, o czym mówi Thorin, lecz okazało się, że w jego zranionej, przepełnionej bólem duszy powstaje właśnie pieśń…

- O mgliste oko u podnóża Góry, strzeż uważnie dusz mych braci – mówił cicho, jakby wymawiał słowa modlitwy, lekko nadając im rytm i melodię – A jeśli niebo pokryje ogień i dym, czuwaj nad synami Durina…

Przerwał, czując nieopisany ból w sercu. Po chwili jednak kontynuował, nieco głośniej i wyraźniej nadając słowom melodię:

- A jeśli mamy zginąć, zginiemy wszyscy razem, wznieśmy kielich wina ten ostatni raz… Ojcze nasz, Durinie, przygotuj nas na to, kiedy będziemy patrzeć jak płomienie trawią stoki naszej Góry. Niebo zesłało nam spustoszenie… Widzę ogień we wnętrzu Góry, ogień którym płoną drzewa, widzę ogień drążący dusze, ten straszny krwisty podmuch…

Krasnoludy wstały, każdy z nich zbliżył się do swych krat i w ciszy, skupieniu i wręcz mistycznej jedności słuchali słów swojego króla. Bilbo, mimo że nie do końca pojmował ich historię i kulturę, teraz zrozumiał wszystko, i poruszony pieśnią Thorina i emocjami, jakie te słowa wywołały w jego towarzyszach, również wstał i nasłuchiwał dalszej części modlitwy.

- Kiedy moi ludzie polegną, polegnę u ich boku. Uwięzieni w wielkich halach Góry, podeszliśmy zbyt blisko płomieni…

Thorin ponownie przerwał. Oczyma wyobraźni widział tę scenę, widział całą swoją kompanię w starciu ze Smaugiem, bał się tego, bo już widział smoczy ogień i wolałby nie przeżywać tego jeszcze raz. Wtedy udało mu się uciec, a co jeśli teraz rzeczywiście utknęliby w salach, spustoszonych gorącym oddechem smoka? Patrzyłby na ich śmierć i wiedziałby, że za chwilę przyjdzie i po niego, a wtedy wszyscy zostaną tylko garstką popiołów…

- A jeśli noc zapłonie ogniem, zasłonię swe oczy, kiedy mrok powróci, wtedy moi bracia zginą… I kiedy niebo runie w dół, spadnie na nasze samotne miasto, wszystko pokryje ciemność i usłyszę rozpaczliwy krzyk moich ludzi… - Thorin zawiesił głos, dławiąc w sobie ból i próbując zmusić się, by łzy przestały płynąć, ale nadaremno. Słabym głosem dokończył – Widziałem już płonące miasto, czułem gorąco na mojej skórze… Ale zrobię to jeszcze raz, dla was… Ojcze nasz, Durinie, tobie powierzam moje życie.

W lochach zapadła martwa cisza. Ta podniosła chwila poruszyła we wszystkich najczulsze struny, we wszystkich oczach zakręciły się łzy. Nawet najtwardszy wojownik, Dwalin, zmiękł i nie wstydził się łez. Bilbo rozpaczał razem z nimi, nareszcie rozumiejąc wszystko i czując się jednym z nich. Nigdy nie słyszał tak pięknych słów, może za wyjątkiem pieśni którą krasnoludy śpiewały w jego domu, ale to była inna sytuacja, inne okoliczności…

Tymczasem, niewidoczny dla krasnoludów, przy wejściu do lochów stał Legolas. Słyszał smutną pieśń Thorina i coś się w nim poruszyło. Zrozumiał, że to co robią, jest złe. Nie mają prawa blokować krasnoludów w ich pragnieniu do odzyskania domu, za którym tak tęsknią. Pomyślał sobie, jak on sam by się czuł, gdyby odebrano mu jego ojczyznę? Tak, to ostatnie, czego chciałby doświadczyć. Poczuł, że mimo wszystko chce pomóc krasnoludom. Że nie chce być taki, jak jego ojciec… Tylko jak to zrobić? Może Tauriel zechciałaby mu pomóc w negocjacjach z Thranduilem? Wszak lubił ją, i to bardzo, ufał jej i w wielu sprawach radził. A Legolasa król traktował nadal jak nieco niedojrzałe, niedoświadczone dziecko, nie zdawał sobie sprawy co drzemie w jego synu. To najbardziej bolało młodego elfa, i już wiedział, że chce się zmienić, pomóc tym, którzy jego pomocy potrzebują.

***

Minęło kilka dni od przybycia Luthien do Rivendell. Naprawdę tu wypoczęła, choć czasem nachodziła ją myśl, że wolałaby nieprzewidywalne przygody u boku krasnoludów niż wygodne, miłe życie w krainie elfów. Wiedziała jednak, że Thorin zrobił to dla jej dobra. Tych kilka spokojnych dni, pełnych przemyśleń, sporo jej dało. Zrozumiała postępowanie Thorina i nie miała mu już za złe tego, że ją opuścił, choć w głębi serca nadal trochę gniewała się na niego że nie pozwolił iść jej ze sobą, ale obiecała sobie, że kiedy tylko go zobaczy, wygarnie mu to wszystko, a potem wyzna jak bardzo go kocha.

Tego dnia do Rivendell przybył tajemniczy, wysoki mężczyzna o brązowych włosach i urzekającym uśmiechu. Luthien widziała go z daleka, i zastanawiała się kim może być. Zauważyła też bardzo ciepłe powitanie, jakie zgotowała mu Arwena, i ojcowski uścisk Elronda, jakim obdarował przybysza. Słyszała, że rozkazano przygotować ucztę, ale zanim wprowadzono na nią gościa, Arwena z radością zapukała do drzwi Luthien właśnie z tymże mężczyzną.

- Moja droga, chciałabym przedstawić ci kogoś ważnego – szczebiotała jak radosny ptaszek, co było o tyle dziwne, że na co dzień raczej wypowiadała się w charakterystyczny dla elfów, dość podniosły sposób – To Aragorn, mój ukochany.

- Witaj, moja pani – mężczyzna ukłonił się i ujął delikatnie dłoń Luthien – Miło mi cię poznać. Mam nadzieję, że czas w Rivendell upływa ci miło i spokojnie.

- Tak, dziękuję… Mam na imię Luthien. Jestem… - zawahała się, ale Arwena dokończyła za nią:

- Luthien jest ukochaną króla krasnoludów, Thorina Dębowej Tarczy. Thorin odesłał ją tu z prośbą o opiekę.

- Ach tak… - mina Aragorna z pogodnej zmieniła się w pochmurną.

- Co się stało, najdroższy? – zdziwiła się Arwena. Mężczyzna nie chciał odpowiedzieć, ale po namowach w końcu uległ:

- Wędrując tu, spotkałem grupę orków. Było ich niewielu, łatwo dałem radę. Ale zastanowiło mnie to, o czym rozmawiali… Mówili, że Thorin Dębowa Tarcza wraca na swoje włości, że trzeba go powstrzymać, że Azog wyznaczył jeszcze większą cenę za jego głowę, ale… Jeden z nich powiedział, że krasnolud ma coś, co jest dla niego bardzo cenne, i że jest to kobieta…

- I co dalej? Co się stało?

- Przycisnąłem go i wyznał, że zanim zabiją Dębową Tarczę, ich pan chce, by cierpiał… A największym cierpieniem dla niego byłoby zabicie… - Aragorn zawiesił głos, znacząco patrząc na Luthien. Dziewczyna przestraszyła się, ale nie dała tego po sobie poznać.

- Jestem tu, nic mi nie grozi – uśmiechnęła się niepewnie – Intryguje mnie tylko to, skąd o mnie wiedzą.

- Oni wiedzą wszystko – szepnęła Arwena – Całe szczęście, że złe moce nie mają wstępu do Rivendell. Moja kochana, nie przejmuj się tym, chodźmy na ucztę.

Aragorn okazał się świetnym rozmówcą; Luthien wiele się od niego dowiedziała. Dużo pytał jej o przodków, historię rodziny, i w pewnym momencie zaczął w myślach łączyć ich rody. Luthien i Arwena zdziwiły się, ale nie przejęły się tym zbytnio. Elrond jednak, usłyszawszy część rozmowy, przysiadł się do Aragorna i razem z nim zaczął analizować przodków Luthien. W pewnym momencie elf roześmiał się.

- Tego jeszcze w Rivendell nie było! – powiedział – Luthien, właśnie odnalazłaś rodzinę!

- Ale jak… jak to? Nie bardzo rozumiem…

- Właśnie doszliśmy do wniosku, że jesteś moją daleką krewną. Dość bardzo daleką, co prawda, ale chyba jest coś, o czym nie wiesz i chciałabyś się dowiedzieć – tajemniczo zagadnął Aragorn. Luthien nie posiadała się z ciekawości:

- No powiedz, o co chodzi!

- Otóż… Jestem Dunedainem – wyznał mężczyzna, a widząc że Luthien niewiele to mówi, opowiadał dalej – Dunedainowie to potomkowie ludzi Numenoru, w naszych żyłach płynie mieszanka krwi elfów, ludzi i Majarów. To Numenorejczycy założyli królestwa Gondoru i Arnoru, ale żeby nie mieszać ci w głowie na sam początek… Nie wiem, co jej powiedzieć, żeby zrozumiała i nie miała w głowie mętliku!

- Pozwól, mój drogi – Elrond przejął pałeczkę i kontynuował wywody Aragorna – Odkryliśmy, że jeden z waszych przodków, 5 pokoleń temu, miał relację i z Dunedainami, z których pochodzi Aragorn, i z kobietą spoza tego rodu. Innymi słowy, zapłodnił dwie kobiety. Z tej drugiej gałęzi pochodzisz ty, droga Luthien, a że krew Dunedainów nie jest tak łatwo rozrzedzić, to ty nadal ją w sobie masz. Dziwię się tylko, że o tym nie wiesz!

- Moi rodzice zmarli bardzo dawno, gdy byłam mała, wychowywał mnie wujek i mógł o tym nie wiedzieć, albo zapomniał, czy nie chciał mi powiedzieć… Wiem niewiele o swoim pochodzeniu.

- Luthien, wiesz co to dla ciebie znaczy? – ożywiła się Arwena – Dunedainowie są obdarzeni łaską długowieczności! Niektórzy żyją prawie 300 lat!

- Żartujecie sobie ze mnie… prawda?

- Absolutnie nie – zapewnił Aragorn – To prawie pewne, że w twoich żyłach płynie jeszcze odrobina krwi dawnych Numenorejczyków. Zastanawia mnie tylko, dlaczego o tym nie wiedziałaś… Przecież część twojej rodziny pochodząca z TEJ strony powinna żyć długo…

- Mówiłam już, mama umarła młodo, tak samo jak ojciec. Został zabity przez wargów w podróży, a mama zabiła się z rozpaczy. Ale z tego co wiem, moja babka ze strony mamy żyła ponad 100 lat i nikt nie mógł zrozumieć, dlaczego jeszcze nie umarła… - zamyśliła się Luthien – Może to jest ta gałąź!

- Tego już nie rozgryziemy, możemy się tylko domyślać, natomiast pewnym jest, że i ty jesteś obdarzona łaską długowieczności. Należysz do szlachetnej rasy ludzi – powiedział Elrond.

- Na Durina, nigdy bym nie pomyślała… Całe życie byłam przekonana, że nie ma we mnie nic wyjątkowego…

- Nabrała krasnoludzkich nawyków – zaśmiał się elf, widząc zdumioną minę Aragorna, kiedy usłyszał wypowiedziane przez dziewczynę imię protoplasty krasnoludów – Ciekaw jestem, jak zareaguje Thorin, kiedy dowie się, że w jego ukochanej krąży odrobina elfickiej krwi…

- Błagam, proszę nie mówcie mu o niczym! Może mnie znienawidzić…

- Spokojnie, Luthien – Arwena objęła ją ramieniem – Thorin to mądry krasnolud, rozsądny władca i myślę że rozumie już, iż przyjaźnie i bliskie relacje z elfami to nic złego. Najlepszym tego dowodem jest fakt, że to nam powierzył pieczę nad swoim najcenniejszym skarbem… Nad tobą.

Luthien zarumieniła się i z wdzięcznością spojrzała na księżniczkę elfów. Czuła się tu jak w domu, wśród przyjaciół, jednak wiedziała, że mimo krążącej w jej żyłach części elfickiej krwi, to krasnoludy z Ereboru są jej rodziną, i nic nigdy tego nie zmieni…

***

Po kilku dniach więzienia krasnoludów Thranduil postanowił zejść do lochów i zobaczyć, czy Thorin namyślił się i może zmienił decyzję. W ciągu tego czasu kilka razy zauważył, jakby jego syn chciał z nim o czymś porozmawiać, ale nie zamierzał go do niczego zmuszać; wychodził z założenia, że jeśli naprawdę będzie czegoś chciał, to sam przyjdzie i w końcu powie to, co ma do powiedzenia. Teraz na głowie miał ważniejszą, jego zdaniem, sprawę, niż problemy swego syna. Gdy stanął przed celą Thorina, krasnolud spacerował po niej ze spokojem. Elf zauważył zaschnięte rany po niedawnych torturach na jego plecach.

- Tauriel wykonała piękne rysunki na twoim ciele – powiedział, a Thorin nerwowo odwrócił się do niego – Ubierz się, bo zachorujesz! Jakiż będę miał z ciebie wtedy pożytek…

- Czego chcesz?

- Chciałem cię zobaczyć. I upewnić się, czy zmądrzałeś…

- Już zobaczyłeś? Możesz odejść.

- Pozwalasz sobie na zbyt wiele…

- A ty doprowadzasz mnie do wściekłości! – krzyknął Thorin – Niedobrze mi się robi, kiedy cię widzę, nadęta, podła żmijo!

- Tauriel!!!

- Co, znowu nie radzisz sobie sam z jednym krasnoludem!?

- Tauriel, do mnie!!! – wrzeszczał Thranduil.

- Imrid amrad ursul!!! – zagrzmiał Thorin najgorszym z krasnoludzkich przekleństw, jakich mógł użyć. Elf spojrzał na niego z nieopisaną wściekłością w oczach:

- Mogę zginąć w ogniu – krzyczał – Ale ty zginiesz w MOIM lochu, w sposób niegodny króla, zapomniany przez wszystkich, upokorzony i… wpatrzony we mnie, błagający o litość, której ci nie okażę…

- Obyś umarł pochłonięty przez ogień! – powtórzył Thorin. Bifur zatrząsł się z wściekłości i zaczął z całą siłą szarpać swe kraty:

- Ikhf’ id-ursu khazâd!!! – wykrzyknął, co znaczyło „poczuj ogień krasnoludów”.

- Bifur! Wystarczy – zgasił zapał przyjaciela Thorin, i zwrócił się ponownie do Thranduila – Jeszcze będziesz żałował tego, co robisz. Nie znasz jeszcze siły, uporu i wytrwałości krasnoludów.

- Tauriel, moja miła – ze złością syknął elf, kiedy jego poddana pojawiła się obok – Proszę, zabierz go tam, gdzie ostatnio. Ale użyj bardziej wymyślnych zabawek…

- Mój panie, ja… - Tauriel spuściła wzrok, widząc z jaką nienawiścią patrzy na nią Thorin – Ja chyba… Ja nie mogę tego zrobić.

Thranduil szarpnął ją za ramiona i potrząsnął:

- Co powiedziałaś!?

- Wybacz, panie… To dla mnie zbyt wiele, ja chyba… Nie jestem gotowa na torturowanie więźniów, wybacz – skłamała. Thranduil popatrzył na nią z politowaniem:

- Och, biedna Tauriel, zbyt wrażliwa… Dobrze, zrobi to ktoś inny. Mam nadzieję, że za twoją odmową nie kryje się nic, co zagniewałoby lub zasmuciło twojego króla…

- Przysięgam, panie.

- Dobrze. Zostań więc chwilę z więźniem, zwiąż go, zaraz przyślę kogoś by zrobił z nim porządek.

Thranduil oddalił się, zostawiając Tauriel sam na sam z Thorinem. Ta otworzyła kraty i podeszła do niego niepewnie, trzymając w dłoni sznur. Krasnolud wyciągnął przed siebie ręce, w oczekiwaniu na skrępowanie ich.

- Przepraszam – szepnęła, patrząc mu w oczy.

- Dlaczego to robisz?

- Nie chcę cię krzywdzić…

- O czym ty mówisz!? – uniósł się Thorin – Prawie mnie zabiłaś, jesteś na rozkazy tego… pajaca, teraz mówisz że nie chcesz mnie krzywdzić!?

- Popełniłam błąd. Nie zgadzam się z Thranduilem – zapewniła Tauriel – Nie powinien was tu więzić.

- Ktoś tu oszalał i nie jestem to ja…

- Thorinie, posłuchaj: wydaje mi się, że Legolas ma takie samo zdanie, jak ja. Nie miałam okazji z nim porozmawiać od kilku dni, ale widzę po nim, że ma wątpliwości co do decyzj swego ojca. Nie powiem, żebym pałała do ciebie gorącym uczuciem, mimo że piekielnie mi się podobasz, ale nie godzę się na niesprawiedliwość. Macie prawo do odzyskania swojej ojczyzny. Nie wiem jak, ale bardzo chciałabym ci pomóc…

- Nie możesz mi pomóc – stwierdził twardo Thorin – Nie potrzebuję twojej pomocy.

- Och przestań być taki nieustępliwy i samowystarczalny! Wolisz zgnić w tych lochach?

- Nie przyjmę żadnej pomocy od elfów!

- Ciszej! – upomniała go Tauriel – Jeśli Thranduil usłyszy, zabije mnie!

- To nie mój problem…

- To TWÓJ problem, krasnoludzie! Ja nie odwracam się od ciebie, więc ty nie odwracaj się ode mnie. Proszę, zaufaj mi…

- No chyba chcesz mnie rozśmieszyć! Zaufać tobie!

- A, rób co chcesz – warknęła groźnie Tauriel – Tylko nie proś mnie potem o pomoc, bo wtedy to ja powiem, że mnie rozśmieszasz.

Wypychając go za celę, uderzyła się głową w kratę. Thorin podtrzymał ją, by nie upadła.

- Nie bądź taki romantyczny – prychnęła. Krasnolud uśmiechnął się.

- Lubię ostre kobiety – powiedział.

- A ja wolę młodszych! – odgryzła się, ledwo opanowując śmiech.

- Ja z kolei wolę niższe. Jedna taka czeka na mnie u Elronda, nie mogę się doczekać…

- Skończ z tymi fantazjami, panie krasnoludzie, bo jeszcze uwierzę że jesteś najlepszą partią Śródziemia – odparła wesoło, ale od razu spochmurniała, widząc dwóch strażników zmierzających po Thorina – Wybacz, nie chciałam tego… Następnym razem ugryź się w język, zanim odezwiesz się do Thranduila!

Powiedziawszy to, pchnęła go mocno, aż upadł na kolana. Wtedy strażnicy zawlekli go do sali tortur, skąd po chwili wydostał się przeraźliwy krzyk…

***

Luthien siedziała na tarasie, czytając jedną z ksiąg Elronda opowiadającą o historii rasy ludzkiej. Zaciekawiło ją jej pochodzenie, które dziś odkryła. A więc jest jedną z Dunedainów… Nie miałoby to większego znaczenia, gdyby nie fakt długowieczności. Nigdy o tym nie myślała, żyła chwilą, mając przy sobie Thorina, ale dopiero teraz uświadomiła sobie, że krasnoludy żyją kilkaset lat, ona jako zwykła kobieta miałaby przed sobą jeszcze tylko kilkadziesiąt. Ich szczęście nie trwałoby więc zbyt długo… Ale kiedy okazało się, że ma szansę dożyć dwustu, a może nawet więcej lat, jej dusza rozradowała się i Luthien promieniała radością i nadzieją. Tak długie życie z Thorinem to najpiękniejsza rzecz, jaką mogła sobie wyobrazić… Nagle Luthien poczuła coś jakby uścisk czegoś ostrego na ramionach, i krzyknęła z bólu. Obejrzała się dookoła siebie; była sama. Przeraziła się, a po chwili poczuła ból na plecach, coś jakby smagnięcia batem. Przeszywający ból pojawił się także w jej sercu i głowie. Nagle jej umysł przesłoniła wizja, przerażająca wizja…

- Thorin!!! – krzyknęła, zerwawszy się z krzesła. Zapłakana pobiegła do Elronda – Mój panie, coś złego dzieje się z Thorinem!

- Usiądź Luthien… - elf próbował ją uspokoić, ale była roztrzęsiona – Powiedz, co się dzieje.

- Siedziałam spokojnie, czytając księgę i wtedy… Poczułam ból. Straszny, przeszywający ból w ramionach i plecach. Czułam, jakby ktoś uderzył mnie ostrym batem, a potem okropnie zabolało mnie serce i głowa, przed oczami stanął mi…

- Oddychaj powoli, spokojnie. Co widziałaś, Luthien?

- Widziałam… Thorin… On był cały zakrwawiony, obity, nieprzytomny, ale słyszałam jego krzyk… Elrondzie, tak bardzo się boję!

- Już dobrze, dobrze… - elf objął dziewczynę ramieniem – Tak bardzo go kochasz, że czujesz go całą sobą, jego ból i cierpienie są też twoimi odczuciami. Zdarzyło ci się to po raz pierwszy, odkąd się rozstaliście?

- Prawdę mówiąc, to… Tak, kilka dni temu też czułam ból, tak dziwnie i niespodziewanie zapiekła mnie skóra na plecach, ale to trwało sekundę i nie było tak intensywne, jak dziś. Nie zwróciłam na to uwagi. Proszę, panie, powiedz że Thorinowi nic się nie dzieje…

- Luthien, wiesz że nie mogę ci tego powiedzieć – smutno odparł Elrond – Ale wiesz też, że jest niesamowicie silnym krasnoludem i przetrwa wiele.

- Chcesz mi powiedzieć, że… Thorin może być przetrzymywany i torturowany?

- Nie mamy pewności, Luthien. Ale nawet jeśli tak jest, on da radę! Przetrwa wszystko, wie że czekasz tu na niego. To dodaje mu sił! – stwierdził pewnym głosem Elrond. Dziewczyna spojrzała na niego z wdzięcznością.

- Dziękuję za wszystko. Mam nadzieję, że to, co zobaczyłam… że to tylko mój strach o niego. Że…

Luthien przerwała, a po chwili krzyknęła głośno z bólu. Upadła na podłogę, nieprzytomna. Elrond szybko zaniósł ją do jej pokoju i delikatnie ułożył na łóżku. Wraz z Arweną długo czuwali nad nią, czekając aż się obudzi. Elf podał jej uspokajające zioła, spała więc mocno, równomiernie oddychając. W końcu otworzyła oczy i olśnił ją blask wpadającego przez otwarte okna słońca. Ujrzała nachylającego się nad nią Elronda z córką.

- Co się stało? – zapytała, unosząc głowę.

- Zemdlałaś – odparł uśmiechnięty Elrond – I obawiam się, że to nie tylko z powodu Thorina… A właściwie… Właściwie nie, to głównie z jego powodu.

- Nie rozumiem… Coś mi jest? Jestem chora?

- Chora? Marzeniem każdej kobiety byłaby taka choroba – Arwena uśmiechnęła się i dotknęła dłonią brzucha dziewczyny

– Luthien…. Nosisz w sobie dziedzica Durina.

- Ale… Jak, skąd…

- Dzięki Thorinowi, jak mniemam – powiedział spokojnie Elrond.

- Skąd o tym wiecie – krzyknęła Luthien, podnosząc się i siadając na łóżku.

- Starożytne, elfickie metody lecznictwa i medycyny. Posiadamy dar uzdrawiania, ale także i widzenia pewnych rzeczy, których nikt inny by nie dostrzegł…

- Poza tym spójrz, twój brzuch jest delikatnie zaokrąglony – dodała z entuzjazmem Arwena – Masz pod sercem potomka Thorina!

Luthien, całkowicie zdezorientowana, popatrzyła po ich radosnych twarzach. Niepewnie dotknęła dłońmi swego brzucha i zamknęła oczy. Thorin podarował jej na pożegnanie najcenniejszą rzecz, jaką mógł – cząstkę samego siebie… Jest z nią. Jest w niej owoc ich miłości, ich ogromnego uczucia, tej pasji i namiętności, która ich połączyła. Luthien wiedziała, że Thorin ją kocha, mimo że tego nie przyznawał, a teraz, mając w sobie jego dziecko, była o tym święcie przekonana.

- Na Durina, co się dzieje… - szepnęła, pozwalając łzom swobodnie płynąć – W ciągu kilkunastu tygodni moje życie wywróciło się do góry nogami. Zaznałam tego, o czym nawet nigdy nie marzyłam, dostałam od losu najwspanialszego mężczyznę na świecie, dla którego byłam ważna i którego pokochałam. Teraz jestem tu i on jest ze mną… Zostawił mi… TO…

Uśmiechnęła się przez łzy, gładząc brzuch i przywołując w myślach wizerunek uśmiechniętego Thorina. Tak, zapewne tak uśmiechałby się teraz, gdyby wiedział… Gdyby mógł wiedzieć, że w Rivendell czeka na niego kolejny następca tronu.

- Powiedzcie mi, czy… Czy Thorin pokocha swoje dziecko? – zapytała niepewnie. Arwena mocno chwyciła jej rękę.

- Luthien, pokochał ciebie, jakżeby mógł nie pokochać swojego dziecka, krwi ze swojej krwi? Miłość do dziecka jest oczywista, tak naturalna jak nic innego na świecie.

- Tak, wiem o tym… To właśnie czuję – szepnęła Luthien – Kocham je tak mocno, jak Thorina. Kocham ich oboje tak samo, tak bardzo że to aż boli. Boli najbardziej to, że nie mogę z nim dzielić tej radości…

- Nie płacz, proszę… Wszystko będzie dobrze. Razem z Thorinem wychowacie to dziecko i będziecie je wspólnie kochać – zapewniała ją Arwena, tuląc do siebie – Tylko troszkę zaczekaj, cierpliwości, Luthien… Czeka was długie, szczęśliwe życie w Ereborze. Piękna przyszłość, ty, on i wasze dzieci. Teraz odpocznij, i śnij o nim, śnij o swoim pięknym królu, który jest całym twoim światem, śnij o jego ramionach, które zawsze będą cię chronić przed całym złem tego świata, śnij o jego uśmiechu i cieple, zaśnij kochana Luthien…

Z każdym słowem Arwena ściszała głos, aż w końcu Luthien, ukojona jej słowami, zasnęła. Elfka przykryła ją starannie i wraz z ojcem wyszli z jej pokoju. Elrond spojrzał na swą córkę z dumą.

- Wspaniale się nią opiekujesz – powiedział – Ufam, że nadzieja, którą w niej rozpaliłaś, nie okaże się płonną. Nie chciałbym, aby Luthien cierpiała ból rozczarowania, jeśli dowiedziałaby się kiedyś, że Thorin zginął…

- Nie, tato. Nie możemy tak myśleć!

- Wiesz, że to możliwe…

- Tato, zróbmy wszystko, żeby pomóc Thorinowi. Wiem, że to jego sprawa, to wyprawa krasnoludów i niczyja inna, ale przecież wszystko, co się dzieje, ma wpływ na losy całego Śródziemia… Tato musimy im pomóc!

- Wiem, córeczko – Elrond uśmiechnął się i objął Arwenę – Myślałem już o tym. Za kilka dni udam się do Lothlorien, porozmawiać z Galadrielą i Celebornem, i tam ustalimy co można zrobić. Wierzę, że oni nie odmówią nam pomocy, choć na Thranduila nie ma co liczyć. Jest tak zaślepiony nienawiścią i egoizmem, że żadna siła nie zmusi go do pomocy krasnoludom.

- A może… Tato, gdybym i ja z Luthien pojechała do Lothlorien?

- Nie wiem, czy to dobry pomysł, w jej stanie…

- Zadbam o nią, podróż nie powinna jej zaszkodzić. A tam będzie spokojniejsza, jeśli…

- Chyba nie myślisz o tym… - zdumiał się Elrond, lecz córka potwierdziła jego przypuszczenia:

- Tak, tato. Może Galadriela pozwoli spojrzeć jej w zwierciadło i zobaczyć w nim Thorina.

- To ryzykowne, Luthien może zobaczyć w zwierciadle śmierć, zło i cierpienie.

- Ale jest szansa, że ujrzy w nim żywego ukochanego – upierała się Arwena – Proszę, spróbujmy…

- Dobrze – zgodził się Elrond – Jutro zaczniemy przygotowania do podróży, wyruszymy tam jak najszybciej…

Arwena uśmiechnęła się do ojca z wdzięcznością. Ten wprawdzie nie był do końca przekonany do jej pomysłu, ale ufał jej bezgranicznie i wiedział, że jego córka wie, co robi. Tak właśnie zaczęły się przygotowania do wielkiego sojuszu między elfami a krasnoludami…

***

Strażnicy ciągnęli bezwładnego, zemdlonego Thorina z powrotem do lochów. Jego kompani ze smutkiem i złością zauważyli, że ich król jest poraniony gorzej niż kilka dni wcześniej, gdy torturowała go Tauriel. Jego plecy były teraz jedną, wielką raną, a prócz tego był poobijany na twarzy, widać też było ślady kilku mocnych smagnięć na klatce piersiowej.

- Dlaczego jestecie tak bezduszni – ze łzami w oczach pytał Balin. Strażnicy wzruszyli tylko ramionami.

- Wypełniamy polecenia naszego króla – stwierdził jeden z nich.

- A to jest nasz król – warknął wściekle Dwalin – I nie pozwolimy na to!

- Nie rzucaj się, krasnoludzie, na razie niewiele możesz zrobić!

- Wystarczy – do lochów wkroczyła Tauriel – Dziękuję wam. Połóżcie więźnia na podłodze i idźcie na posiłek. Ja z nimi zostanę.

Strażnicy zadowoleni z takiego obrotu sprawy, niezwłocznie pospieszyli do kuchni. Tauriel tymczasem postawiła obok nieprzytomnego Thorina misę z zimną wodą i rozejrzała się po lochu. Podeszła do celi Kiliego i otworzyła ją.

- Chodź, pomożesz mi – powiedziała, nie zważając na zdziwienie malujące się na jego twarzy.

- Tak po prostu mnie wypuszczasz!?

- Nie wypuszczam, potrzebuję cię do opatrzenia twojego wujka.

- Mogłaś wziąć Bilba, jest najmniejszym zagrożeniem.

- Wypraszam sobie! – burknął hobbit.

- Wierzę, że nie uciekniesz ani nic mi nie zrobisz – Tauriel spojrzała w oczy krasnoluda z ufnością, wchodząc z nim do celi Thorina – Teraz bierz gąbkę i obmywaj go delikatnie.

- Na Durina, wujku… - w oczach Kiliego zalśniły łzy – Powiedz mi, dlaczego… Co on takiego zrobił?

- Obraził Thranduila, a na tym punkcie nasz król jest mocno wyczulony… Nawet nie wiesz, jak bardzo go nienawidzę!

- Wydawało mi się, że jesteś nim zachwycona i absolutnie posłuszna… - Kili nie rozumiał nic z tego, co mówiła i robiła Tauriel.

- Muszę udawać, inaczej kazałby mnie ściąć – elfka wzdrygnęła się na samą myśl – Ale nigdy nie podobało mi się to, jak rządzi królestwem i traktuje innych. Jest tak zapatrzony w siebie, że bardziej nie można. Nie dostrzega nawet własnego syna…

- Swoją drogą ten jego synuś jest strasznie arogancki!

- Musi, by przypodobać się ojcu…

- Co to za chora sytuacja! Nikt z nas nie musi udawać, by nasz król go kochał! Bombur jest obżartuchem, Oin niedosłyszy, Nori kradnie, Gloin jest skąpcem, Bofur sprowadza na nas kłopoty, a ja jestem mistrzem wpadek i braku ogłady, a mimo to mój wujek kocha nas tak samo, i oddałby życie za każdego z osobna i wszystkich razem! – z dumą oznajmił Kili. Tauriel spojrzała na niego ze smutkiem:

- Dlatego wam zazdroszczę i chcę pomóc – westchnęła, delikatnie obmywając rany Thorina – Nie jest mi łatwo udawać kogoś, kim nie jestem. Moje miejsce nie jest tu, w zamkniętej twierdzy, jaką uczynił ten piękny niegdyś las Thranduil, potrzebuję świeżego powietrza, wyzwań, przygód, a przede wszystkim dobroci i sprawiedliwości… Której niestety tu nie zaznaję.

- Chodź więc z nami – rozemocjonował się Kili – Ucieknijmy stąd razem! Tauriel, możemy mieć razem wspólną, piękną przyszłość! Tylko ty, ja, i wolność…

- Marzenia… Nie pasujemy do siebie.

- Co ty mówisz! Dlatego, że ja jestem krasnoludem, a ty elfem? Czy dlatego, że musiałbym wchodzić na skrzynię, żeby cię pocałować!?

Tauriel zamarła, słysząc słowa Kiliego. Krasnolud nachylił się nad bezwładnym wujkiem i nie odrywając od jego pleców gąbki, musnął wargami usta Tauriel. Elfka zmieszała się i kontynuowała obmywanie Thorina.

- Zawsze możemy całować się na siedząco – powiedział pewnym głosem Kili – Tauriel, skoro ty tu nie pasujesz, znajdźmy miejsce, gdzie będziemy pasowali oboje!

- O czym ty mówisz, Kili… Twoje miejsce jest u boku Thorina, przy tronie, jesteś dziedzicem Durina, kiedyś będziesz królem…

- Kobieto! – krzyknął krasnolud, lecz ściszył głos, obawiając się że ściągnie do lochów bezwzględnych strażników – Nie nadaję się na tron. Gdybym został królem, rozwaliłbym to królestwo w tydzień! Kocham mojego wujka i brata, nie chciałbym ich stracić, ale także nie chciałbym stracić ciebie.

Tauriel patrzyła na młodego krasnoluda z niedowierzaniem. Był piękny, bardzo jej się podobał, a przede wszystkim ujmowała ją jego szczerość i szaleństwo, które w sobie miał. Tak, zdecydowanie i ona to w sobie miała, niestety musiała tłumić to w sobie. Ale z nim… Z nim życie mogłoby być inne. Piękniejsze. Bardziej kolorowe i w końcu miałoby jakiś sens.

- Powinieneś mnie nienawidzić – powiedziała z rezygnacją, ale Kili uśmiechnął się słodko:

- Dlaczego? Bo mój wujek i twój pan się nienawidzą? To bez sensu. Ty i ja to zupełnie inna historia, Tauriel, prawie cię nie znam, widzieliśmy się zaledwie kilka razy, dotąd tylko raz rozmawialiśmy, ale wiesz, co ci powiem? Teraz rozumiem doskonale, co czuł mój wujek, kiedy po raz pierwszy spotkał Luthien, i co czuła ona. To jest coś, co nie zdarza się często, uczucie które ogarnia nas od momentu pierwszego wejrzenia… Powiedz, czy czujesz to samo…?

- Kili, ja… Tak, nie chcę kłamać, nie chcę tłumić wszystkiego w sobie, jesteś dla mnie kimś wyjątkowym, odkąd cię zobaczyłam. Nie potrafię tego wytłumaczyć, i chyba nawet nie chcę tego sobie tłumaczyć. Widocznie tak miało być. Martwi mnie tylko to, że dla mnie musiałbyś rezygnować z pozycji i tronu…

- Piękna, niemądra kobieto… - Kili spojrzał na nią czarującym wzrokiem – Nie chcę tronu. Tym niech zajmie się mój wujek i Fili. A potem… Dziecko, które wujek na pewno będzie miał kiedyś z Luthien. Niech się maluch cieszy. Ja chcę żyć z tobą gdziekolwiek, możemy nawet zakotwiczyć się w Shire, jeśli będziesz chciała. Byle byś była ze mną…

- Chyba… Chyba powinieneś wracać do swojej celi, Kili – Tauriel drżała pod wpływem jego spojrzenia.

- Jeszcze chwilę, nie zamykaj mnie jeszcze…

- Kili, już czas, wstań.

Kiedy tak nachylali się nad ciałem Thorina i ich twarze ponownie zbliżyły się do siebie, całkowicie bezszelestnie do lochów wszedł Legolas i stanął przed celą króla krasnoludów.

- Tauriel! – krzyknął zduszonym głosem. Kili odskoczył od wujka jak oparzony – Co to ma znaczyć, co tu się dzieje!?

- Legolasie, proszę, nie krzycz, spokojnie…

- Wypuściłaś więźnia, to nieodpowiedzialne! Co ty z nim robisz!?

- Nie krzycz na nią, bezduszna blondyno! – postawił się Kili, ale Tauriel zasłoniła go sobą.

- Legolasie, musimy porozmawiać. Nie rób mu nic złego, zamknijmy go, ale proszę, chodźmy porozmawiać. To ważne – podkreśliła.

- Romansujesz z krasnoludem pod nosem mojego ojca! – młody elf załamał ręce, ale po chwili zastanowienia lekko się uśmiechnął – Masz charakter, podoba mi się to. Ale zamknij tego gnoma, niech go nie widzę!

- Uważaj, co o nim mówisz! – zagroziła Tauriel, a Legolas patrzył na nią z nieskrywanym zdziwieniem.

- Co się z tobą stało…

- Zrozumiałam kilka podstawowych spraw! Kili, bez numerów, idziemy do celi!

Gdy Tauriel zamykała krasnoluda, Legolas pochylił się nad Thorinem. Rany wyglądały naprawdę paskudnie. Otarł jeszcze zmoczoną gąbką zakrwawioną twarz i ułożył go tak, by w miarę możliwości nie dotykał bezpośrednio ranami do posadzki. Zrobiło mu się żal krasnoludów i czuł coraz większą chęć okazania ojcu, że nie akceptuje tego, co robi. Najpierw jednak wyszedł z Tauriel poza pałac, do lasu, by nikt nie słyszał ich rozmowy.

- Co chciałaś mi powiedzieć? Że zakochałaś się w aroganckim, małym krasnoludzie?

- To akurat jest moją prywatną sprawą! – odparła ostro – Nie wiem, co zrobisz z tą informacją, ale chcę ci powiedzieć, ponieważ ci ufam… Nie podoba mi się to, co robi twój ojciec. Nie powinno ich tu być, oni mają prawo do swojego życia, swojej wędrówki, swojej misji i odzyskania Samotnej Góry.

Legolas spojrzał na przyjaciółkę z ogromną ulgą.

- Tauriel, jak dobrze, że jesteś… Myślałem, że jestem w tym osamotniony.

- Więc ty też…

- Tak, ja też nie zgadzam się z wyborami mojego ojca. Chciałbym im pomóc, ale nie wiem za bardzo, jak… Nadal ich nie trawię, ten twój bezczelny kochaś jest najgorszym co mnie w życiu spotkało, jego wujek jest zresztą niewiele lepszy, ale…

- Ale jak mieli się bronić? – przerwała mu Tauriel – Zaskoczyłeś ich w lesie, pojmałeś jak zbirów, nie dziw się że reagowali tak agresywnie! Szczególnie po tym, co twój ojciec zrobił im w przeszłości…

- Może masz trochę racji… Wiem teraz, że to był błąd, mogłem puścić ich dalej, ale ja chciałem pokazać mojemu ojcu że potrafię, że może na mnie liczyć…

- Tak, ja też chciałam mu to pokazać, torturując Thorina – westchnęła elfka – Legolasie, nie cofniemy czasu, ale możemy spróbować im pomóc!

- Jak!? Od kilku dni nie myślę o niczym innym… Przecież jeśli po prostu otworzymy im cele, będzie po nas!

- Może na początek spróbujmy rozmowy? Pójdźmy do Thranduila, spróbujemy przekonać go że może Thorin zmięknie, kiedy zostanie wypuszczony, może wtedy z wdzięczności po odzyskaniu Ereboru podzieli się skarbem, bo chyba o to naszemu królowi chodzi…

- Teraz to nie tylko skarb, to urażona duma – Legolas pokręcił głową – A dobrze wiesz, jak czuły na tym punkcie jest mój ojciec. Ale dobrze, możemy spróbować…

Pełni nadziei wrócili do pałacu. Thranduil akurat zajęty był pielęgnacją swojej korony. Legolas z dezaprobatą pokręcił głową; widział teraz, jak bardzo próżny był jego ojciec. Kiedy podeszli do niego, król leniwie odwrócił się w ich stronę, wygodnie rozpierając się na swym ogromnym tronie.

- Cóż was sprowadza? – zapytał leniwie.

- Panie, Dębowa Tarcza ledwo żyje – powiedziała niepewnie Tauriel – Może nie warto aż tak się na nim mścić…

- Próbujesz podważyć moje decyzje?!

- Nie, mój panie, po prostu myślę, że im bardziej przytomny będzie, tym więcej będzie miał sił na przemyślenia o twojej propozycji.

- Moja cierpliwość jest na wykończeniu! – Thranduil machnął ręką, i podszedł do niego elf z ogromną tacą owoców – Proszę, poczęstujcie się.

- Wasza wysokość, pomyśleliśmy o innym sposobie zadziałania na krasnoludy – kontynuowała Tauriel, a Legolas, widząc jej zmieszanie, pomógł jej dokończyć:

- Chodzi o to, ojcze, że moglibyśmy spróbować z innej strony. Gdybyśmy potrzymali ich jeszcze kilka dni, tak by pokazać im, że to ty rządzisz, a potem wspaniałomyślnie wypuściłbyś ich. Myślę, że wtedy Thorin spojrzałby na sprawę inaczej i po odzyskaniu Ereboru, podzieliłby się z tobą swoimi skarbami. Oczywiście, za krasnoludami cały czas niepostrzeżenie szedłby niewielki oddział naszych wojowników. Nie tracilibyśmy ich z oczu ani na sekundę.

- Cóż to za głupie, dziecinne pomysły! Nie znacie uporu i arogancji tego małego, brudnego krasnoluda, który sam zwie się królem spod Góry! Zabawne, król bez tronu… Absolutnie nie zezwalam na takie posunięcia!

- Ale wasza wysokość, może jednak weź pod uwagę naszą propozycję – cicho odezwała się Tauriel, bojąc się reakcji Thranduila – Długo szukaliśmy z Legolasem dobrego sposobu na dociśnięcie krasnoludów do muru, abyś miał z tego korzyść, panie.

Król spojrzał na dwie niepewnie spoglądające twarze tuż przed nim. Nie był głupi, przejrzał ich zamiary; mimo swojej niebywałej próżności i ogromnego egoizmu, jego umysł pozostawał bystry i potrafił odczytać prawdziwe intencje rozmówców. Bardzo rozgniewał go fakt, że rodzony syn chce pomóc krasnoludom w ucieczce, a jeszcze bardziej irytowało go to, że jego najbardziej zaufana strażniczka też macza w tym palce! Nie mógł na to pozwolić, toteż postanowił, podobnie jak oni, zastosować wobec nich taktykę zmylenia ich.

- Dobrze… Dajcie mi kilka dni do namysłu. Może rzeczywiście wasz plan jest godny przemyślenia, kto wie jakie mogą być rezultaty… - westchnął teatralnie, po czym wyprostował się na tronie i przenikliwie patrzył to na Legolasa, to na Tauriel –

Moi drodzy, mam dla was misję do wypełnienia… Proszę was, byście udali się jutro do Rivendell. Nie musicie dziękować! Wiem, że oboje lubicie wyprawy do Elronda, sam uwielbiam przebywać w Imladris, tamtejszy klimat zdecydowanie mi służy… W każdym razie udacie się tam z samego rana z ważną przesyłką. Wieczorem przekażę wam ją. Proszę tylko, abyście jej nie otwierali, to poufna sprawa…

Z uwagą obserwował, jak w milczeniu pochylaja głowy i opuszczają salę. Uśmiechnął się sam do siebie i westchnął:

- Nie uda wam się, drogie dzieci… Nie przechytrzycie Thranduila. NIGDY!!!

Tymczasem Legolas zamknął za nimi drzwi i z rezygnacją spojrzał na Tauriel.

- Przejrzał nas – szepnął – Wyprawa do Elronda to tylko przykrywka. Nie chce, żebyśmy się do tego mieszali!

- Spójrz na to z innej strony. Może pan Elrond nam pomoże! W końcu Thorin twierdzi, że są przyjaciółmi…

- Myślisz, że Elrond może mieć jakikolwiek wpływ na mojego ojca?

- Legolasie, jeśli nie spróbujemy, nigdy się nie dowiemy. W każdym razie jemu możemy ufać, jestem tego pewna bardziej, niż czegokolwiek innego. Głowa do góry, świat stoi przed nami otworem!

- Odkąd to zrobiłaś się taka wyzwolona i optymistyczna? – Legolas spojrzał na Tauriel podejrzliwie.

- Odkąd odbyłam wspaniałą rozmowę z młodym, wyzwolonym i optymistycznym krasnoludem…

- Tylko nie to, nie mów że ty i ten…

- Pozwól mi żyć własnym życiem – Tauriel uśmiechnęła się do przyjaciela – A teraz pozwól, że pójdę do niego porozmawiać ostatni raz przed wyjazdem.

Legolas tylko westchnął i wzruszył ramionami. Tauriel natychmiast pobiegła do lochów i zatrzymała się na chwilę przy celi Thorina. Nadal leżał nieprzytomny, ale widziała że oddycha. Patrzyła chwilę na niego, czując się poniekąd winną tego, w jakim jest stanie, wszak pierwszą, dotkliwą torturę wykonała własnymi rękoma. Z zamyślenia wyrwał ją głos Kiliego.

- Hej, piękna kobieto, tu jestem!

- Ciszej, niemądry dzieciaku! – upomniała go, podchodząc do jego krat – Ktoś nas usłyszy…

- Nie dbam o to.

- A ja tak! I radzę ci, też zacznij, jeśli chcesz wyjść stąd żywy.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że… Kili, chcemy wam pomóc. Ja i Legolas – wyznała Tauriel, co spotkało się z oburzeniem krasnoluda.

- O nie, żadnej pomocy od tego lalusiowatego synusia tatusia! – zaprotestował.

- Zamknij swoje piękne usta i zrozum, że Legolas nie jest swoim ojcem i ma sumienie. Próbowaliśmy negocjować z Thranduilem, ale chyba nas przejrzał…

- Narażaliście się… dla nas? – Kili nie posiadał się ze zdumienia.

- Niestety, nie wyszło nam. Thranduil rozkazał, byśmy jutro z samego rana udali się do Rivendell. Jesteśmy pewni, że to tylko po to, żebyśmy nie mieli z wami kontaktu i nie próbowali was uwolnić.

- Czy to znaczy… Tauriel, czy ja cię jutro nie zobaczę?

- Tak, Kili… To nasze ostatnie spotkanie. Nie martw się, wrócę i… coś wymyślimy. Na razie nie możemy sprzeciwiać się królowi. Może Elrond nam pomoże…

- Jasne! Przecież to nasz przyjaciel! I moja ciotka tam jest! Pozdrów naszą kochaną Luthien, przekaż jej że ją kochamy, i że wujek umiera z tęsknoty… Ja zresztą też!

- Dobrze, przekażę – Tauriel roześmiała się cicho – Kili… Jesteś uroczy.

- Mam to po wujku, wiesz? – krasnolud puścił elfce oczko.

- Tak, twój wujek jest uroczy, ale w nieco inny sposób… Dobrze, mój dzielny rycerzu, teraz proszę cię o jedno: porozmawiajcie z Thorinem, kiedy odzyska przytomność. Poproście go, aby już nie rozmawiał z królem, czekajcie cierpliwie aż wrócimy. Nie chcę, żeby torturowano Thorina, bo wiem że teraz każda kolejna tortura będzie dotkliwsza niż te poprzednie. Jeśli Thranduil zejdzie do lochów, niech twój wujek najlepiej milczy, albo niech spróbuje być miły… No dobrze, przynajmniej neutralny. Żadnych ostrych słów i niespodziewanych ruchów. Kili, mogę ci zaufać, prawda?

- Jasne. Tauriel…

- Tak?

- Chciałbym obejrzeć z tobą gwiazdy. Nic więcej, chciałbym siedzieć z tobą pod drzewem i obserwować je całą noc… - rozmarzył się Kili, a elfka wzruszyła się:

- Już niedługo, mój dzielny rycerzu, niedługo… Wiesz, cały czas zastanawia mnie, dlaczego żaden z twoich przyjaciół ani razu nie odezwał się na nasz temat…

- Bo im zabroniłem – pochwalił się pełen dumy krasnolud – Powiedziałem im, że cię… lubię, Tauriel. Bardzo cię lubię i nie życzę sobie komentarzy. Nie martw się, nie mają nic przeciwko nam…

- A Thorin?

- Cóż… Wujek jeszcze nie wie…

- Kili, powinieneś mu powiedzieć, żeby nie był na ciebie zły.

- Moja piękna gwiazdo, powiem mu jak tylko się obudzi! Powiem wujkowi, że się zakochałem!!!

Ostatnie słowa wypowiedział tak głośno, że dotarły nawet do ostatniej celi. Akurat w tym momencie Thorin obudził się i usłyszawszy te słowa, doczołgał się z ogromnym wysiłkiem do krat. Kątem oka zauważył Tauriel siedzącą przy kratach jego siostrzeńca.

- Kili! – krzyknął słabym głosem – Co ty wyprawiasz!

- Wujku, ja… Nie gniewaj się, ja po prostu…

- Kili…

- To ja może pójdę – zdecydowała Tauriel i odeszła od celi młodego krasnoluda.

- Co ty robisz z NIĄ!? – krzyknął Thorin.

- Wujku, my jesteśmy dla siebie stworzeni, nie możesz mi tego zabronić…

- Na Durina, trzymajcie mnie bo zaraz rozwalę te ściany i do niego pójdę!!! Ty smarkaczu, to jest ELF, rozumiesz!?

- Szybko odzyskałeś siły, krasnoludzie – uśmiechnęła się Tauriel, klękając przed celą Thorina – Słuchaj uważnie. Prosiłam go, żeby ci przekazał wiadomość, ale zrobię to sama. Próbowaliśmy z Legolasem wpłynąć na Thranduila, żeby was wypuścił…

- Nie wierzę ci!

- Lepiej uwierz, bo jesteśmy twoją jedyną szansą – twardo kontynuowała elfka – Król przejrzał nasze zamiary, naraziliśmy się dla was, doceń to! Wysłał nas do Rivendell, żebyśmy nie próbowali wam pomóc. Nie powiedział tego, ale dobrze wiem, że taki był jego cel. Thorinie, sprowadzimy tu Elronda najszybciej, jak się da. Obiecuję ci że zrobimy wszystko, żeby wam pomóc, tylko proszę, nie rób już nic, co ściągnęłoby na ciebie tortury. Chcę cię stąd wyrwać żywego, twoje zwłoki na nic się Ereborowi nie przydadzą!

- Po co to robisz… - Thorin patrzył na Tauriel nieufnie.

- Bo tak trzeba. Bo nie zgadzam się z Thranduilem, tak samo jak jego syn. Wiesz, że powinnam cię zabić za nazwanie mnie nierządnicą…

- Mogłem się mylić – krasnolud ze złością spuścił wzrok; nie lubił, gdy musiał przyznawać się do błędu.

- Cieszę się, że to mówisz. I jeszcze jedno… Nie bądź surowy dla swego siostrzeńca.

- Zabiję go, nie ma prawa z tobą…

- Uważaj, co mówisz – przerwała mu Tauriel – Zależy mi na nim. O ile wiem, ty też nie związałeś się z krasnoludzką kobietą…

- Moja Luthien przynajmniej nie jest elfem!

- Myślisz, że mnie uśmiecha się przyszłość z małym krasnoludem?

- Nie obrażaj Kiliego!

- Posłuchaj, wasza wysokość – Tauriel kpiąco zaznaczyła te słowa – Nie będę cię prosiła o błogosławieństwo i o rękę twojego siostrzeńca. Sam zrobi to, czego pragnie. Tymczasem udaję się po ratunek dla ciebie, więc módl się żeby się udało. I nie odzywaj się do Thranduila!

Wstała i już chciała wyjść z lochów, kied usłyszała ciche słowa:

- Dziękuję.

Wróciła się do krat Thorina i spojrzała na niego. Wyglądał okropnie, poobijany i zakrwawiony, poniżony wielki król. Uśmiechnęła się do niego ciepło.

- Nie każdy elf jest zły – zapewniła go – Pomożemy ci, choćbyśmy mieli za to zapłacić.

- Powiedz mi, Tauriel… - Thorin po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu – Dlaczego?

- Bo nie zgadzam się na niesprawiedliwość, już powiedziałam. Twoje miejsce jest w Ereborze, a nie tu. Nie zniosłabym cię tutaj do końca twoich dni.

- Proszę cię… Nie skrzywdź Kiliego – Thorin nagle zmienił temat – To najcenniejsze, co mam. Oprócz Filiego i Luthien. Jest dla mnie jak syn. Nie dawaj mu nadziei, jeśli…

- Daj mu decydować o sobie – przerwała mu niecierpliwie Tauriel – I pozwól mi w końcu odejść. Nie chcę, żeby ktokolwiek domyślił się, że mam z wami jakikolwiek kontakt. Do zobaczenia…

- Dziękuję, Tauriel.

Kiedy elfka wyszła, Thorin zdał sobie sprawę, że przecież spotka się z Luthien! Jak mógł o tym nie pomyśleć… Poprosiłby ją o przekazanie jego ukochanej, że o niej pamięta, że tęskni i czeka na moment, kiedy się spotkają. Ale było już za późno. Ciężkie drzwi lochów zatrzasnęły się za Tauriel, która już niedługo wyruszała w drogę. Cóż, Thorin musiał przełknąć swoją dumę i przełamać się, by zaufać dwójce młodych elfów, który chcieli mu pomóc. Coraz bardziej przekonywał się, że świat nie jest tak zły i bezwzględny, jak dotąd uważał… I obietnica Tauriel o pomocy na nowo rozpaliła w nim nadzieję na odzyskanie Ereboru.

--------- 

Notka: Autorem opowiadania jest Kate. Opowieść oparta jest na postaciach z filmu "Hobbit: Niezwykła podróż” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. Do zilustrowania opowiadania użyto screenów i przyciętych screenów Kate z w/w filmu, natomiast zdjęcia: Aragorna pochodzi z "Władcy Pierścieni: Dwie Wieże", Thorina z Thrandiulem pochodzi z tej strony, Arweny to screeny z "Władcy Pierścieni: Powrót Króla",  Tauriel  jest z tej strony, Tauriel z Legolasem z tej strony, a zdjęcie Thranduila jest z tej strony.

---------

Aktualizacja 08/05/2014, kolejna część tutaj.