"Książę z lawendowych pól", fanfik autorstwa Kate. Część 21.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść, "Książę z lawendowych pól" zainspirowana jest postacią Johna Standringa granego przez Richarda Armitage’a w serialu „Sparkhouse" polski tytuł ”Dom na wrzosowisku” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

-----------------------------

Poprzednia, dwudziesta część tutaj.

Odkąd do Terrington zawitała moja ciotka, miałam przeczucie, że wydarzy się coś więcej. Jej propozycja pracy była zbyt nierealna i piękna, i wszystko układało się zbyt dobrze, żeby mogło tak zostać. Nie myliłam się – już dzień po jej przyjeździe, gdy jedliśmy wraz z nią obiad w moim domu, gdzie nas zaprosiła, do drzwi zapukała pani Jones. Otworzył jej John.

- Czego pani od nas chce? – warknął – Proszę wyjść i nie zbliżać się do naszego domu!

- Kochany, wysłuchaj mnie! – kobieta niespodziewanie zalała się łzami – Miejcie litość dla mojego dziecka! Przez was musi się ukrywać, wyjechała w świat, zostawiła dzieci, a do mnie policja ciągle przychodzi!

- Litość? Pani raczy żartować! – John wybuchnął, widziałam po nim że jest niesamowicie wściekły – Sarah chciała skrzywdzić moją narzeczoną, groziła jej i została przyłapana przy naszym domu z ostrym narzędziem! Mało pani!? Śmie pani przychodzić i mówić, że to przez nas!?

- Litości! Ona zrozumiała, na wie, że źle zrobiła, wie że tak nie wolno i musi przeprosić.

- Przeprosi w sądzie – wtrąciłam się – Proszę dać nam spokój.

- Zaraz, Katie, to ta wiejska latawica? – zaciekawiła się ciotka – Ta, co to chciała twojego Johna do łóżka zaciągnąć?

- Tak, ciociu, i matka tej… Tej, która mnie nęka.

- Podejdź no, diablico! Nie wstydź ci nachodzić te biedne dzieci? Wstydu nie masz, wieśniaczko!

- Nie z tobą rozmawiam, lafiryndo! – odgryzła się Jones.

- JA lafiryndą!? – oburzyła się Josephine – JA!? TYLKO moja bratowa ma prawo mnie tak nazywać!

- Lafirynda! Pusta, stara torba!

- Proszę się wynosić! – wrzasnął John – Albo i do pani wezwę policję!

- Zlituj się! – kobieta padła na kolana i złapała go za ręce – Nie wytrzymam tego! Nie rób mi więcej krzywdy!

- Nazwała mnie pustą lafiryndą! – krzyknęła Josephine, chwytając panią Jones za włosy – Starą torbą! Zabiję ją!

Obie kobiety rzuciły się na siebie, szarpiąc się i krzycząc przeróżne wulgarne określenia. Ciotka pchnęła Jones na podłogę i uklękła przy niej, chwytając ją za poły płaszcza i szarpiąc.

- Kryminalistki! Ty i twoja córka! Patologia!

- Puść mnie, głupia babo!

- Przeproś mnie, ladacznico!

- Nigdy!

- Radzę pani posłuchać – powiedział John – Ciocia nie żartuje.

- Prze… przepraszam! – ryknęła upokorzona Jones – Wystarczy!?

- Puszczalska krowa! – ciotka szarpnęła nią ostatni raz i podniosła się z podłogi.

- O ty…

- Proszę liczyć się ze słowami! – zastrzegłam – I niech pani już wyjdzie, proszę.

- Miej litość – kobieta spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem, gdy John prowadził roztrzęsioną ciotkę do kuchni – My bez Sarah bardzo cierpimy, dzieci płaczą po nocach…

- Proszę pani, Sarah mnie skrzywdziła, myśli pani że ja nie cierpię? Ja boję się wyjść sama z domu, bo wiem że ktoś może mnie zaatakować!

- Ona już tego nie zrobi, przysięgam. Tylko wycofaj to oskarżenia. Nie niszcz jej życia…

- Ona SAMA je sobie zniszczyła! Nie widzi pani, co się stało z pani córką? Stoczyła się na samo dno, a teraz próbuje jeszcze mnie zniszczyć życie! Ja mam jej pomóc?

- Pomyśl o jej dzieciach…

- A pani niech o mnie pomyśli! – krzyknęłam, wytrącona z równowagi – Straciłam moje dziecko, a Sarah rozpowiadała po całej wsi, że je usunęłam, by wzbudzić litość. To najgorsza podłość!

- Ona żałuje, naprawdę! – lamentowała pani Jones – Proszę, zapomnij o tym i daruj jej!

- Niech pani wyjdzie.

- Ulituj się!

- Proszę wyjść, to może nad tym pomyślę.

- Dziękuję, dziękuję! – Jones otworzyła oczy szeroko ze zdumienia – Niech ci Bóg to wynagrodzi! Niech ci ześle zdrowe dzieci!

Popatrzyłam na nią z niedowierzaniem. Jak w tej sytuacji śmiała życzyć mi zdrowych dzieci!? Trzeba mieć tupet! Albo zupełną pustkę w głowie, o co najbardziej mogłam posądzać tę kobietę.

- Proszę opuścić nasz dom! – zagrzmiał John, wchodząc do pokoju.

- Ladacznica i kryminalistka! – fuknęła jeszcze Josephine – Trzymaj się od mojej bratanicy z daleka!

Jones posłała mi jeszcze błagalne spojrzenie i wyszła z mojego domu. John bez słowa przytulił mnie, mocno przyciskając do siebie. Nie, nie bałam się. Ale czułam się źle. Nie powinno mi być żal żadnej z nich, ale było. Byłam skłonna wycofać oskarżenie.

- Nawet o tym nie myśl! – zastrzegł John, jakby przewidując moje myśli.

- Nie wiem…

- Zabraniam ci! – poparła go ciotka – Nie ma mowy, nie wycofasz oskarżenia!

- Słuchaj cioci!

- A ty co? Od kiedy tak się z nią zgadzasz? – zapytałam, zdumiona ich jednomyślnością.

- Kiedy na względzie jest twoje dobro, zawsze się z nią zgadzam! Nie możesz wycofać oskarżenia!

- Ale… John, jaki to ma sens? Złapią ją, zamkną, dzieci będą bez matki…

- Uwierz, że to będzie z korzyścią dla nich. Przy takiej matce…

- Nie wiem, John. Zaskoczyła mnie. Po co robić jej większy problem? Już i tak ma wyrok w zawieszeniu,  dzieci są pod nadzorem kuratora. Teraz dojdzie więzienie… Może naprawdę się zmieniła?

- Katie, masz za dobre serduszko – John pocałował mnie delikatnie w czoło – Przestań o tym myśleć. Nic nie zmienimy, oskarżenie zostaje.

- Chcę to jeszcze przemyśleć.

- Katie, te kryminalistki nie mają skrupułów – odezwała się ciotka – Wycofasz oskarżenie, i te uśmiechy i błagalne spojrzenia znikną z ich dwulicowych twarzy.

- A jeśli nie?

- Ciociu, przejdę się z Katie na spacer – oznajmił John – Czy Vincent przyjeżdża dziś?

- Powinien być za godzinę, skarbie.

- W takim razie wpadniemy za godzinę, przywitać się.

John wyciągnął mnie z domu i poszliśmy w stronę jeziora. Było dość ładnie, chłodno, choć słonecznie. Dużo rozmawialiśmy, i jakimś cudem zdołałam przekonać Johna, by jednak wycofać oskarżenie, choć John zapowiedział, że trzej muszkieterowie Terrington: Colin, Pierce i George, będą nadal niezobowiązująco krążyć w pobliżu. Nie mogłam się sprzeciwić, ale tylko dzięki temu John zgodził się zawieźć mnie na komisariat. Policjant bardzo zdziwił się, że podjęłam taką decyzję, ale wyjaśniłam mu moje motywy, i chyba zrozumiał. Zapowiedział jednak, że i tak będą mieli Sarah na oku. Kiedy wróciliśmy do domu, przed domem czekała na nas pani Jones z trójką swoich wnucząt. John zdenerwował się na jej widok i chyba już chciał coś krzyknąć, ale powstrzymałam go.

- Spokojnie, ja to załatwię – powiedziałam, po czym zwróciłam się do Jones – Może pani iść do domu, wycofałam oskarżenie.

- Niech ci Bóg wynagrodzi, złociutka! Niech ci ześle piękne dzieci – powtórzyła po raz kolejny te słowa, które brzmiały dla mnie okropnie. Czułam, jakby chciała wbić mi nóż w plecy. Mocniej ścisnęłam dłoń Johna.

- Jak pani śmie w ogóle tak mówić! – krzyknął – Proszę się wynosić i tu nie wracać! Zawsze możemy jeszcze raz złożyć doniesienie!

- Ja z dobrego serca…

- Trzeba jeszcze mieć to serce! Proszę nas zostawić!

Kobieta posłuchała go i natychmiast odeszła. Patrzyliśmy jeszcze przez chwilę, jak znika wraz z dziećmi za rogiem. Przeszedł mnie dziwny dreszcz.

- Nie bój się, nic ci nie zrobi – powiedział spokojnie John – Ja ci to obiecuję.

- Będziesz przy mnie?

- No jasne, nigdzie się nie wybieram. Zresztą jutro sobota, więc nie idę do Freemanów. Pamiętasz, że przyjeżdża do nich William?

- Tak, pamiętam. To miłe, że przyjeżdża do dziadków w soboty, by im pomóc i przy okazji odciążyć ciebie.

- Naprawdę sporo się nauczył, jeśli chodzi o pracę na gospodarce.

- A my? Co będziemy robić jutro?

- Będziemy tresować Śnieżkę. Musisz mieć dobrą, stuprocentową ochronę. Jeśli jutro nie nauczy się gryźć na komendę, zwolnię ją i zawieszę jej posiłki do odwołania!

- Kochanie, to MÓJ pies – podkreśliłam – Nie pozwolę na to!

- Nie kłóć się ze mną choć raz i przestań tak ostentacyjnie mieć swoje zdanie!

- Mam być cicha i uległa?

- Czasem by się przydało – uśmiechnął się ironicznie.

- Cóż… Muszę to przemyśleć.

Weszliśmy do domu, gdzie czekała na nas stęskniona i zniecierpliwiona Śnieżka. Spędziliśmy na zabawie z nią sporo czasu, a potem całą trójką przygotowaliśmy się na kolację u Josephine. Vincent okazał się być przemiłym, szarmanckim starszym panem, równie wyluzowanym i wyzwolonym co moja ciotka, ale nieporównywalnie bardziej powściągliwym w wyrażaniu tego. Przedstawił cały plan działania co do stworzenia lokalnego oddziału redakcji, który bardzo mi się spodobał. Był naprawdę dobrym człowiekiem – któż inny pomógłby całkowicie obcej osobie tak zupełnie bezinteresownie? A on tak cieszył się, że nas poznał, i że może mi pomóc, a poza tym będziemy sąsiadami. Vincent powiedział, że za tydzień ich dom będzie gotowy, a do tego czasu mieli mieszkać w moim domu. Nie przeszkadzało mi to w ogóle, bo u Johna, mimo że skromniej, było niesamowicie przytulnie. Kiedy wróciliśmy do domu po kolacji z Josephine i Vincentem, John został jeszcze na chwilę ze Śnieżką na zewnątrz, a ja z ciekawości poszłam na górę. Był tam jeden pokój i niewielki stryszek. John nigdy nie wprowadzał mnie tam, a i ja nie chciałam chodzić tam sama, byłam jednak niezmiernie ciekawa, co się tam kryje. Weszłam do pokoju. Wyglądał jak pokój nastoletniego chłopca, na ścianach wisiały jeszcze jakieś plakaty, przy nich stały meble, nieduże łóżko, ale cały środek pomieszczenia zawalony był kartonami i skrzyniami z pamiątkami, gdzieniegdzie walały się też narzędzia, stare gazety i różne sprzęty, jak na przykład stare żyrandole czy trzy zwinięte w rulon dywany. Usiadłam na zakurzonej podłodze przy jednej ze skrzyń i wyjęłam album ze zdjęciami. Otworzyłam go i powoli przeglądałam. Na zdjęciach widniała przepiękna, młoda kobieta w skromnej sukni ślubnej, a przy niej niesamowicie przystojny mężczyzna o znajomej twarzy, bardzo podobnej do Johna. Na rękach trzymali dziecko, mogło mieć około roczku. Wpatrywałam się w to zdjęcie jak urzeczona, ludzie na nim byli naprawdę piękni, zarówno on, jak i ona, a dzieciątko było prześliczne. Czyżby to był John? A może nasz synek wyglądałby tak samo… Za rok trzymałabym takiego ślicznego brzdąca na rękach.

- Katie! – usłyszałam, i wzdrygnęłam się ze strachu. Drzwi otworzyły się z rozmachem – Kate…? Co ty tu robisz?

- Ja nic, tylko… Patrzę sobie.

- Pokaż, co tu masz – John usiadł obok mnie i wyjął z moich dłoni album. Otworzył szeroko oczy, ale wyraźnie posmutniał – Moja mama… Była piękna.

- Przepiękna – przytaknęłam – A to? Twój tata?

- Tak, w dniu ślubu… Pobrali się w dniu moich pierwszych urodzin – uśmiechnął się blado – W ogóle nie chcieli tego robić, ale rodzina namówiła ich, mówiąc że lepiej dla mnie będzie, bym wychował się w „normalnej” rodzinie.

- To znaczy, że… Przepraszam, John, ale czy oni nie kochali się?

- Oczywiście, że się kochali. Nie znałem innych ludzi na świecie, którzy kochaliby się aż tak mocno i niesamowicie, jak moi rodzice. Ale nie uważali, żeby ślub był im do czegoś potrzebny. Mama zawsze mówiła mi, że nie mam robić tego, co wypada, ale to co każe mi serce, że jestem tak wspaniałym chłopcem, że zasługuję na kobietę – anioła, i nie mam dać się zwieść byle komu, ani tym bardziej siłą zaciągnąć przed ołtarz.

- Była bardzo mądrą kobietą.

- Tak, niewątpliwie. Tylko że po ich śmierci, kiedy mieszkałem z dziadkiem… Dziadek zawsze powtarzał, że najważniejsze, to znaleźć porządną żonę. Kochałem go, szanowałem, i wielu rzeczy mnie nauczył, jestem i będę mu wdzięczny do końca życia za to, co dla mnie robił, ale… Przez niego zacząłem patrzeć na świat, na kobiety, bardziej praktycznie. Jednowymiarowo. Czarno – biało. Dopiero, gdy pojawiłaś się ty, pewnej nocy przyśniła mi się moja mama, przyśniła mi się, mówiąc że…

- Co, kochanie? – pytałam, mocno zaintrygowana – Co mówiła?

- Powtórzyła to o aniołach, że mam słuchać serca, a przecież tego samego dnia spotkaliśmy się przed kościołem.

- Myślisz, że to znak?

- Nie mówiłem ci tego wcześniej, bo bałem się, że mnie wyśmiejesz.

- Ja miałabym cię wyśmiać? John!

- Nie wiem, Katie, nie wierzę w znaki, ale… Muszę ci się przyznać. Gdyby tej nocy nie przyśniła mi się mama, chyba do tej pory bym przed tobą uciekał – roześmiał się cicho – Ale prawda jest taka, że dziadek, chcąc dla mnie dobrze, sprawił że zgubiłem gdzieś wszystko, co wpajała mi mama. Ty mi o tym przypomniałaś. Pomyślałem sobie niedawno, jak to dobrze mieć takiego stukniętego anioła…

- To, jak rozumiem, jest komplement.

- Mama powiedziałaby ci to samo. Pokochałaby cię jak własną córkę. Marzyła o takiej właśnie dziewczynie dla mnie.

- Takiej, czyli…

- Radosnej, otwartej, trochę szalonej, z ogromnym sercem. Chciała, żebym miał taką kobietę, jaką ona sama była, i to się spełniło.

- Twoja mama taka była? Nie wierzę! – krzyknęłam, zaskoczona – Myślałam, ze twoi rodzice byli tacy, jak ty: cisi, spokojni…

- Tato taki był. A mama zdobyła go powoli tak, jak ty mnie. Choć w tamtych czasach to raczej nie dziewczęta zdobywały chłopców, ale ona robiła to z taką finezją, że nikt nie domyślał się, że to ona poczyniła pierwsze kroki. Ty mogłaś sobie pozwolić na wtargnięcie niczym huragan – John przytulił mnie delikatnie – Ale tak, jesteś podobna do mojej mamy. Może dlatego tak cię kocham, bo skądś już to znam.

- I mówiłeś kiedyś, że gotuję jak ona…

- Widzisz? A na samym początku ludzie zastanawiali się, jakim cudem jesteśmy razem. Jednam mam powody, by cię kochać!

- Jesteś okropny, myślałam że kochasz mnie ot tak!

- No jasne, słoneczko, tak tylko żartuję. Wiesz, że tak jest.

- Wiem, wiem… - spojrzałam w jego cudne, błękitne oczy i przejechałam powoli dłonią po jego skroni, brodzie, i położyłam rękę na jego ramieniu – John, dlaczego nigdy nie mówiłeś mi nic o swojej przeszłości? O rodzinie? Nie pokazywałeś mi zdjęć?

- Nie wiedziałem, że może cię to zainteresować – spuścił wzrok. Och, mój słodki, nieśmiały facet powrócił…

- Wiesz, że interesuje mnie wszystko, co z tobą związane. Nie znałam twoich rodziców prawie wcale, kiedy żyli, byłam jeszcze mała. Pamiętam tylko, jak kiedyś mając pięć lat… Nie, miałam cztery lata! To dziwne, bo nie pamiętam zdarzeń z tego okresu, a to utkwiło mi w pamięci… Uciekłam z domu, goniąc mojego króliczka, który zwiał z klatki. Rozpłakałam się w końcu pod waszym domem, a twoja mama wyszła do mnie, przytuliła mnie, dała mi czekoladę i zaniosła do domu, rozśmieszając po drodze. Pamiętam jak przez mgłę, że była strasznie chuda, wyniszczona przez chorobę, ale miała piękne oczy i cały czas się śmiała…

- Potem mój tata zmuszał mnie, żebym poszedł z nim szukać tego przeklętego królika – zaśmiał się John – Nie chciałem, ale zmusił mnie. Pół Terrington szukało tego zwierzaka, aż w końcu okazało się, że pokicał aż do konfesjonału w kościele.

- I biedaczek umarł po miesiącu.

- Strasznie wyłaś przez kilka dni, jak syrena strażacka! Pytałem mamy, czy nie może pójść cię uciszyć i rozbawić, bo miałem dość tego zawodzenia. Kopałem ogródek i słyszałem twój płacz. Powiedziała mi wtedy, że nie może, bo po stracie bliskiej osoby, czy nawet zwierzątka, każdy ma prawo do żałoby i smutku, i że sam się o tym niedługo przekonam… Krótko po tym zmarła.

W oczach Johna zalśniły łzy. Nie wstydził się ich, patrzył na mnie, jakby oczekując akceptacji i zrozumienia. Spojrzał w album i przejechał palcami po zdjęciu swoich rodziców. Boże, jak strasznie było mi go żal… Wiem, to dorosły facet, jego rodzice nie żyli już od ponad piętnastu lat, ale to nadal musiało być dla niego trudne. Otworzył się przede mną tak bardzo, pokazał mi już chyba wszystkie swoje uczucia, pokazał słabość – nie mógł już chyba bardziej okazać mi swojego zaufania do mnie. Wyciągnęłam z kieszeni chusteczkę i delikatnie otarłam jego łzy.

- A potem… - kontynuował – Potem dokuczali mi jeszcze bardziej. Mimo tego, że zmarła moja mama. Nie mieli hamulców. Może nie zdawali sobie sprawy, jak to jest stracić rodzica. Jaki to ból i pustka w sercu zaledwie czternastoletniego chłopca… Wiesz, ile razy miałem do niej pretensje, że nie ma jej obok? Że zostawiła mnie samego na pastwę losu i tych hien? A potem tato poszedł do niej, jak tłumaczył mi dziadek, a ja miałem pretensje do obojga. Ale tylko w duszy, nigdy nie powiedziałem tego głośno. Bałem się, że dziadek nie byłby zadowolony, że tak myślę.

- John, twoja mama zawsze przy tobie była. Wiesz o tym. Dzięki niej przetrwałeś. Teraz też jest przy tobie, jest tu obok nas – uśmiechnęłam się pokrzepiająco – I może naprawdę już mnie polubiła. Myślę, że gdyby było inaczej, już dawno straszyłaby mnie po nocach. Kochanie, chciałabym żebyśmy uporządkowali te rzeczy. Niepotrzebnie trzymasz te wszystkie piękne pamiątki tu, pośród tych wszystkich śmieci. Powinieneś mieć te albumy zawsze blisko.

- Dziękuję ci. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił…

- Ale ja wiem. Nadal byłbyś tym wspaniałym chłopakiem, którym zawsze byłeś.

- Nie, Katie. Ty mnie zmieniłaś.

- Przestań. Ja nie miałam nic do rzeczy. To ty się zmieniłeś sam z siebie, ja mogłam jedynie coś ci podpowiedzieć… Ale gdybyś nie chciał, nic byś nie zmienił. A tak, stałeś się dojrzałym, pewnym siebie mężczyzną, mądrym, rozsądnym, opiekuńczym, troskliwym…

- Bo miałem ciebie – oznajmił twardo – Bez tego… Ja nie chcę nawet myśleć, co by było, gdybyś się nie pojawiła. A teraz… Teraz wiem, że stałem się takim mężczyzną, jakiego chciała wychować moja mama.

- Dla mnie w każdym wcieleniu byłbyś idealny…

Lekko musnęłam jego usta swoimi, i dotknęłam swoim nosem do jego nosa. Taki prosty gest, ale uwielbiałam to, był tak magicznie… John objął mnie w pasie i przysunął do siebie, a w tym czasie usłyszeliśmy na schodach za nami szybkie kroki psich łapek.

- Królewna Śnieżka zgłodniała – powiedział John – A ty?

- A ja… niekoniecznie – odparłam – Mam za to ochotę na coś innego…

- A na co?

- Najpierw rozpal w piecu, kotku. Teraz jest zdecydowanie za zimno, żebym się rozbierała…

Popatrzył na mnie dzikim wzrokiem i podniósł do góry. Zazdrosna Śnieżka skakała mu na nogi, gdy znosił mnie na dół po schodach. Nie posłuchał mnie jednak i gdy tylko delikatnie posadził mnie na stole, zamknęłam oczy, poczułam jego palce, odchylające spódnicę, zdejmujące rajstopy, bieliznę, a potem… Potem czułam jego samego, i zakręciło mi się w głowie.

***

Czekając, aż John wróci z pracy, zawsze próbowałam rozplanować resztę dnia, wymyślić coś ciekawego, coś wyjątkowego, co zaskoczy Johna i ucieszy nas oboje. Niestety, a może i stety, John najczęściej obracał moje misterne plany wniwecz, bo kiedy wchodził prężnym krokiem do domu, przyciągał mnie jedną ręką i całował tak gorąco na powitanie, już miał swoje plany. Był zdecydowany i zdeterminowany, a przy tym całkowicie mnie zdominował. Co prawda miałam swoje sztuczki i sposoby na to, by go rozmiękczyć i przeciągnąć na moją stronę, ale musiałam przyznać, że jego wizje i plany były zawsze trafione. I uwielbiałam jego władczość. Tak, John zmienił się, z cichego chłopca zmienił się w panującego mężczyznę, a to w jego wykonaniu było tak niemożliwie podniecające… Oczywiście nigdy mnie do niczego nie zmuszał, ale samo jego roziskrzone spojrzenie powodowało, że w ciemno ulegałam i zgadzałam się na wszystko. Kiedy ja planowałam romantyczny spacer w blasku gwiazd, on stwierdzał, że właśnie kupił wino i zamierza je ze mną wypić w wannie, a gdy ja chciałam zrobić kolację przy świecach, John kazał narzucać mi kurtkę i biegliśmy jak szaleni do lasu lub nad jezioro, nad którym tak cudownie kochaliśmy się jednego sierpniowego wieczora. Kiedyś, mimo że temperatura ledwie sięgała pięciu stopni, John zapragnął powtórki, która była… paradoksalnie bardzo gorącym doznaniem. Ale nie zawsze John stawiał na swoim, czasem tak zawzięcie kłóciliśmy się, czyją wizję zrealizować, że kłótnia kończyła się, standardowo, w łóżku. Czyli i tak pozytywnie. Bywały dni, że wracał całkowicie potulny i mogłam zrobić z nim, co tylko mi się zamarzyło, a innego dnia to on okręcał mnie sobie wokół palca. Nasze wspólne życie było jak bajka, zbyt piękne. Do pewnego czasu…

- Kate! – będąc w kuchni usłyszałam ten cudowny głos – Gdzie jesteś?

- Tam gdzie wszystkie kury domowe Terrington – mruknęłam – Podać ci kapcie, gazetę, zdjąć ci kurtkę, rozmasować kark, podać piwo z lodówki?

- Przede wszystkim przestań kłapać dziobem, moja ty kurko.

- Chyba kwoko!

- Po prostu się zamknij – uśmiechnął się rozbrajająco, wchodząc do kuchni – Co dziś robimy?

- Jak ty do mnie mówisz!?

- Pytam po prostu, co robimy, czy to coś złego…?

- Chodzi mi o pierwszą czę…

- Zamknij dzióbek – pocałował mnie mocno i spojrzał prosto w oczy, aż zadrżałam – Znowu jadłaś tort czekoladowy!

- Skąd wiesz!?

- Bo miałaś odrobinę kremu w kąciku ust, sierotko!

- Liczysz mi kalorie?

- Po prostu ci zazdroszczę. To co dziś robimy?

- A dlaczego nagle pytasz? Gdzie twoje genialne pomysły?

- Pomyślałem, że dam ci dziś wolną rękę. Może będziesz miała ochotę mnie pomasować tu… i tam… i trochę niżej – John położył moją dłoń na swojej piersi i zsuwał ją powoli w dół – Albo po prostu obejrzymy „Spooks” i wypijemy po piwku.

- Wolę „Rozważną i romantyczną”.

- Żadnego Hugh Granta w MOIM domu! Robią ci się maślane oczka i…

- Przestań mi ciągle to insynuować! Grant w ogóle mi się nie podoba!

- To chciałem usłyszeć – wyszczerzył się radośnie – Kochanie, tak na poważnie, to chciałem ci coś zaproponować. Może poszlibyśmy dziś pomóc Vincentowi? Z tego, co wczoraj mówił, maluje dziś salon, a to duży metraż, facet ma swoje lata, i… Co nam szkodzi? Pomożemy mu, ciotka szybciej opuści twój dom, same plusy.

- Że też wcześniej o tym nie pomyślałam! Oczywiście, że tak! Ale czy ty nie jesteś zbyt zmęczony?

- Skarbie, latem bywałem u Freemana dłużej, i praca była cięższa, a mimo to dawałem radę po powrocie nawet uprawiać z tobą seks, co jest baaaardzo ciężką robotą…

- Sugerujesz, że leżę jak kłoda a ty musisz odwalać wszystko za dwoje!?

- Sugeruję, że jesteś bardzo wymagającą partnerką, i muszę starać się dwa razy bardziej by cię zadowolić…

- Och, John… - kolana znowu mi zmiękły pod wpływem jego uwodzicielskiego spojrzenia – Wiesz, że wystarczy mi twój wzrok, niczego więcej nie potrzebuję…

- Naprawdę niczego? – zapytał sugestywnie.

- No… Prawie niczego – roześmiałam się – John, zaczynasz mnie zawstydzać, a to niedobrze! Chodźmy do Vincenta!

- Kobieto, a mój obiad?!

No tak, na śmierć zapomniałam… Śmiejąc się w głos, nałożyłam mu na talerz jedzenie, i poszłam przygotować się do pracy. Szukałam w jego szafie koszuli, którą mogłabym założyć do malowania, kiedy nagle rozległo się pukanie.

- Otworzę! – krzyknęłam do niego, i mruknęłam do siebie – Kogo diabli niosą…

Nacisnęłam klamkę i… cofnęłam się. Nie wierzyłam własnym oczom. To ona… Kobieta, która…

- Jest John? – powiedziała, niewzruszona moim widokiem – Mogę?