Widziałam film „Hobbit: Bitwa Pięciu Armii”.

Prawdę mówiąc film ten widziałam jeszcze w zeszłym roku (ależ to brzmi;-)), ale potrzebowałam troszkę czasu, aby uspokoić moje emocje. A kiedy opublikuje się ten post, ja będę na drugim moim seansie, tym razem w 3D. Ale idąc do kina 28 grudnia wiedziałam na co idę. Wiedziałam, że idę zobaczyć widowisko zrobione z wielkim rozmachem, bo przecież to jest swoisty znak firmowy sir Petera Jacksona. A znając fabułę książki J.R.R. Tolkiena „Hobbit, czyli tam i z powrotem” i przeczytawszy kilka spoilerów oraz wywiadów z panem Armitage’em (szczególnie o jego ostatnim dniu zdjęciowym) wiedziałam czego mogę się spodziewać po ostatniej części Jasksonowego Hobbita.

Post zawiera spoilery.

Film zaczął się od przerażającego ataku Smauga na Esgaroth, czyli Miasta na Jeziorze i celnego strzału Barda. Ale nie, nie będę opisywać akcji filmu. To trzeba zobaczyć samemu.

Dla mnie „Hobbit: Bitwa Pięciu Armii” to przede wszystkim walka Thorina. Nie z atakującym złem (wojska Azoga),  ale walka z jego wewnętrznym demonem, z jego postępującą smoczą chorobą. Tym szaleństwem, które pozwoliło rzucić podejrzenia, że któryś z jego kompanów ukradł mu Arcyklejnot, pożądany przez niego symbol władzy. Chorobą, która pochłania go tak bardzo, że gdy Dwalin próbuje do niego dotrzeć, starając się uzmysłowić mu, że nie jest już tym przywódcą jakim był, Thorin krzyczy do Dwalina, aby odszedł zanim ten go zabije. Obrazu obłędu dopełnia rozmowa Bilba z Balinem, który uświadamia hobbitowi, że posiadanie Arcyklejnotu przez Thorina tylko pogłębi jego chorobę. 

I gdy już wydaje się, że smocza choroba pochłonęła Thorina na tyle, że bez wahania jest gotów zrzucić Bilba z barykady, on w końcu znajduje w sobie siłę, aby ją pokonać. Kiedy słyszymy jego słowa „ nie jestem moim dziadkiem”, kiedy zrzuca koronę, widzimy prawdziwego przywódcę, tego który odzyskał Erebor i który teraz stanie do walki z nadciągającym złem w postaci jego odwiecznego wroga Azoga. Ale wygrana nad Azogiem okupiona jest wielką ceną. 

A scena pożegnania Thorina z Bilbem, jest jedną z bardziej wzruszających scen w tym filmie. Słowa Thorina skierowane do swojego przyjaciela długo zapadną mi w pamięci „Żegnaj panie Włamywaczu. Wróć do swoich książek, swojego kominka. Posadź swoje drzewa i patrz jak rosną”. 

Muszę przyznać, że pan Armitage wykonał świetną robotę. Ze wzruszeniem oglądałam jak jego Thorin przechodził metamorfozę. Od szaleńca pochłoniętego żądzą posiadania Arcyklejnotu do przywódcy za którym pójdą wszystkie krasnoludy. I to wszystko za pomocą środka wyrazu jakim jest jego niesamowity thorinowy głos, oraz jego oczy, w których jest wszystko, szaleństwo, gniew, choroba, przyjaźń i wybaczenie. 

Gdybym miała podsumować jednym zdaniem ten film, to powiedziałabym,  że zdecydowanie jest to film Thorina Dębowej Tarczy, Richarda Armitage’a i Bilba Bagginsa Martina Freemana. Film o przyjaźni, o trudnej przyjaźni, o honorze, o zrozumieniu i wybaczeniu.  

Jeszcze słów kilka o innych postaciach.

Bilbo Baggins (Martin Freeman). Podtrzymuję to co powiedziałam widząc pierwszą i drugą część Hobbita, Martin Freeman jako Bilbo jest fenomenalny. Cudownie pokazał rozterki swojego bohatera, który czuł, że zdradził przyjaciela oddając ludziom Arcyklejnot, ale z drugiej strony wiedział, że to jedyny sposób aby nie tylko zjednoczyć wszystkich w walce ze złem, ale żeby pomóc Thorinowi w jego wewnętrznej walce.

Żałuję, że śmierć Fili’ego ( Dean O’Gorman) była taka szybka.

Wątek miłosny Kili’ego (Aidan Turner) i Tauriel (Evangeline Lilly) nie był tak denerwujący jak się tego obawiałam.

Legolas (Orlando Bloom). Wzrusza jego postawa, jego opowiedzenie się po stronie dobra. Walczy zwinnie, szybko,  ale zaskakujące w jego walkach jest to, że jakimś dziwnym trafem nie obowiązują go prawa fizyki.

Thranduil (Lee Pace) wciąż jestem pod wrażeniem jego głosu. Postać nie budzi zbyt wiele sympatii w czym zasługa jest Lee Pace’a, że potrafił wykreować tak dość lodowatą postać, która momentami ( patrząc tej dziwny trójkąt Legolas, Tauriel, Kili) jakby przypominała sobie chwile zanim stał się tak obojętnym na los innych. I przyznam, że chciałabym dowiedzieć się więcej o nim, jak chociażby o jego zmarłej żonie. Szczególnie słysząc słowa Legolasa , że „ojciec nigdy o niej nie mówił”.

Zastanawiającym dla mnie było umieszczenie postaci Alfrida (Ryan Gage) w tej części Hobbita, ale wydaje się, że idealnie kontrastuje z postawą Barda Łucznika (Luke'a Evansa) przez co Bard staje się bardziej  wyrazisty w swojej godnej naśladowania postawie.