"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część pierwsza.

Czy nie macie wrażenia, że dość długo nie gościł tu Sir Guy? Jeśli czujecie podobnie, to dziś mam ogromną przyjemność podzielić się z Wami pierwszą częścią opowiadania z Sir Guy’em, którego autorką jest Kate. Tytuł fanfika to „Czarny anioł”. Kate bardzo dziękuję, że zgodziłaś się na publikację swojego opowiadania na tym blogu. Życzę Wszystkim miłej lektury. 

***

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad.

Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC "Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

***

Tętent koni rozlegał się po szlakach lasu Sherwood. Powoli zmierzchało; nadchodziła godzina umówionego spotkania z wysłannikiem szeryfa z Nottingham. Grupa kupców zebrała się na polanie i z obawą czekała na pojawienie się dobrze znanego im rycerza.

- I co teraz, Wasilij? – pytali jeden przez drugiego – Co mu powiemy? Ty ostatnio z nim pertraktowałeś, wymyśl coś!

- Co ja mogę – westchnął mężczyzna, odznaczający się silnym, rosyjskim akcentem – Damy mu tyle, ile mamy...

- Zabije nas, pewne jak nic!

- Nie zabije, bo szeryf straciłby źródło dochodów. Dogadamy się jakoś...

Z obawą spojrzał na rozbite nieopodal obozowisko, gdzie oczekiwały ich żony z dziećmi. Byli w wiecznej wędrówce; podróżowali po całej Anglii, trudniąc się kupiectwem. Sprzedawali wszystko, co tylko mogli, a było ich pięciu: Wasilij z Rusi, Giovanni i Silvio z Wenecji, Vidor z Węgier i Jacques z Francji. Wszyscy mieli żony i dzieci; Wasilij jedyną swoją córkę, Anastazję, kochał ponad własne życie. Vidor miał dwóch synów, podobnie jak Silvio, Giovanni miał dwie córki i syna, a Jacques – trzech synów i trzy córki.  Bali się o swe rodziny niemożebnie; kto wie, co zrobi mściwy, okrutny rycerz, gdy dowie się, że kupcy nie mają dość pieniędzy, by zapłacić mu zwyczajowy haracz, który regularnie od nich ściągał. Oczekiwali jego przybycia z obawą, niepewnie zerkając na siebie. W końcu na rozjaśnioną blaskiem ognia polanę wjechał kary koń, wiozący na grzbiecie odzianego w czerń, groźnie wyglądającego rycerza, a za nim – kilku żołnierzy.

- Sir Guy – Wasilij pokłonił się nisko – To zaszczyt widzieć cię tu...

- Dawaj złoto – warknął rycerz, zeskakując z konia; ewidentnie nie miał tego wieczora humoru.

- Panie, chcieliśmy ci powiedzieć...

- Złoto!!! – wrzasnął, wyciągając miecz z pochwy i przytykając go do gardła przerażonego Wasilija – Nie mam ochoty na pogaduszki z tobą.

- Panie – Silvio padł na kolana – Oszczędź Wasilija! Mamy złoto, lecz nie tyle, ile mieliśmy mieć...

- Co mnie to obchodzi!?

- Sir Guy, zrobimy wszystko, by oddać ci wszystko z nawiązką. Weź to, co mamy – Vidor przyłączył się do błagań przyjaciela – Przysięgam na moją żonę, że oddamy wszystko!

Mężczyzna odziany w czarne skóry spojrzał na nich z wyższością. Co za głupi motłoch... Niepotrzebne mu ich błagania i przysięgi, miał za zadanie ściągnąć z nich złoto! Chciał jednym ruchem ściąć głowę Wasilijowi, lecz jego wzrok skupił się na pobliskim obozowisku...

- Nie macie wystarczająco złota, tak? – powiedział chłodnym tonem, mierząc ich wzrokiem – Dajcie to, co macie – rozkazał.

Jacques drżącymi rękoma podał rycerzowi sakwę ze złotem. Ten zajrzał do środka i uśmiechnął się kpiąco.

- TO ma być podatek dla... króla?

- Panie, miesiąc ten był ubogi, lud zubożał i nie kupuje już tyle, co zawsze...

- Dobrze. Dobrze. Wystarczy mi tyle złota.

- O panie! Niech Bóg ci wynagrodzi twą dobroć! – Wasilij padł na kolana – Obyś żył w zdrowiu przez długie lata, kochany przez lud!

- Nie potrzebuję miłości prostaków – prychnął wściekle – A wasz niepełny podatek uzupełnię sobie według własnego uznania.

Spojrzał na żołnierzy i skinął głową w kierunku obozowiska. Od razu pojęli, o co chodzi; dobyli mieczy i ruszyli w tamtą stronę. Kupcy zrozumieli, co się święci.

- Panie, oszczędź nasze rodziny!!!

- Zabierzcie młode dziewki do zamku – rozkazał sir Guy – Stare zostawcie. Może przydadzą się za miesiąc, kiedy podatek znowu będzie niewystarczający...

Wsiadł na swego konia i podjechał do obozowiska. Żołnierze dość brutalnie wyciągali z prowizorycznych namiotów młode, przerażone dziewki. Krzyczały, błagały o litość, ale wszystko na nic.  Związano im ręce, by nie próbowały walczyć, i wsadzili pięć z nich na swoje konie. Szóstą dopiero prowadzono. Koń Guy'a zatrzymał się tuż przed nią.

- Tato! – krzyknęła, widząc biegnącego w jej kierunku Wasilija.

- Nastka! – mężczyzna był zrozpaczony i zalał się łzami – Nie bój się, uwolnię cię!

- Nie tak prędko – Guy uśmiechnął się złośliwie, i jego wzrok spoczął na dziewczynie. Prześliczna, młoda, zapłakana...

- Tato... - szepnęła z rezygnacją.

- Przestań się mazać – warknął Guy – Jesteś dużą dziewczynką i nie potrzebujesz tatusia.

- Ale...

- Zamknij się! Wziąć ją na konia, i do zamku! A ty, ani słowa, moja panno!

- Dobrze, panie – odparła pokornie, i spojrzała wprost w jego oczy. Zimne, srogie, ale przy tym tak piękne...

- To mi się podoba. Do zamku, już!

Konie ruszyły przed siebie, zostawiając za sobą jedynie tumany kurzu, ale oprócz tego zrozpaczone, lamentujące rodziny, cierpiące po stracie swoich córek. Wasilij poprzysiągł, że choćby miał przypłacić to swoim życiem, odbierze Anastazję z paskudnych rąk szeryfa z Nottingham i Guy'a z Gisborne.

Tymczasem żołnierze dotarli do zamku. Szamocząc się z dziewczętami, miotali najgorsze przekleństwa w ich kierunku, co nie spodobało się ich dowódcy.

- Ważcie słowa – warknął sir Guy – To, że są MOIMI niewolnicami, nie znaczy że WY możecie je szarpać i kląć w ich obecności. Następnym razem poucinam wam te tępe łby. Dalej! Wprowadzić je do pomieszczeń dla służby!

Spuścili głowy i pokornie zaprowadzili dziewczęta do środka. Guy miotał się przez chwilę na dziedzińcu, nie mogąc zapomnieć przeszywającego przeraźliwym smutkiem spojrzenia jednej z dziewcząt. Była inna od reszty; tamte wyrywały się wściekle, krzyczały jak opętane – ta jedynie patrzyła przenikliwie, i cicho zawołała swego ojca… Była dziwna. Zbyt spokojna. Do diabła, czyżby była czarownicą, albo miała inne kontakty z nieczystymi siłami!?

- Gisboooorneee! – rozległ się dziki wrzask; tak, to znowu on… Vasey.

- Idę!

Wściekły, ruszył do komnaty szeryfa, który siedział rozwalony na fotelu i skubał sobie skórki przy paznokciach. Wyszczerzył się, widząc wpadającego do pomieszczenia Guy’a.

- No, jesteś, ptaszku!

- Jestem, panie. Coś się stało?

- Coś się stało? Po co pojechałeś do lasu, czarna niemoto?

- Po podatek, mój panie.

- I…?

- Mieli mniej złota, niż powinni. W zamian pozwoliłem sobie zabrać niewolnice.

- Niewolnice, powiadasz – Vasey zerwał się z fotela – Ile?

- Sześć.

- Nadają się?

- Nie wiem, nie sprawdzałem jeszcze – syknął Guy – Coś poza tym?

- Tak! Masz sprawdzić je wszystkie, rozumiesz?

- Ale…

Szeryf przycisnął Guy’a do ściany i wściekle patrzył mu w oczy.

- Nie mów, że nie lubisz chędożenia ze służkami – warknął szeryf – Mają być dogłębnie sprawdzone, rozumiesz?

- Myślałem, że nie lubisz używanych służek, panie – odparł ironicznie Guy, co jeszcze bardziej rozwścieczyło Vasey’a.

- Wiedziałem, że się nie nadajesz, kretynie! – wrzasnął – Wyjdź stąd!

Gisborne uśmiechnął się sarkastycznie pod nosem i czym prędzej opuścił komnatę szeryfa. Zszedł do pomieszczenia dla sług, gdzie odszukał najstarszą z nich, zarządczynię całej służby, leciwą Joan.

- Podejdź do mnie – polecił, stając w drzwiach, a kobieta pokornie podeszła do niego – Poznałaś już sześć nowych? Trzy Francuzki i dwie Wenecjanki, oprócz tego Rusinka.

- Tak, mój panie, dziewczęta poszły obmyć się i zaraz pójdą spać. Są wyczerpane i roztrzęsione.

- To niech przestaną się trząść! Nie obchodzi mnie to w najmniejszym stopniu!

- Postaram się, panie, by się uspokoiły.

- A ta Rusinka… Nie zauważyłaś w jej zachowaniu niczego dziwnego?

- Nie, panie, jest cicha, spokojna i pokorna – odparła Joan – Czy coś z nią nie tak?

- To mi się właśnie nie podoba… Dobrze. Za pięć minut chcę widzieć w mojej komnacie jedną z nich – skinął głową w kierunku grupki służek.

- Którą, panie?

- Obojętnie.

Wyszedł, nie zaszczycając nawet jednym spojrzeniem służących, kiedy jednak zamknęły się za nim drzwi, dziewczęta ożywiły się.

- Joan, błagam, dziś ja! – prosiła jedna z nich.

- Nie! Ona była przedwczoraj! – zaprotestowała kolejna – Ja nie byłam od miesiąca!

- A ja od dwóch!

- Spokój! – zarządziła Joan – Wstydu nie macie, ladacznice! Gzić by się tylko chciały, bezbożne!

- Pan wzywa…

- To, że pan wzywa, to jedno, ale wy powinniście z pokorą i wstydem oczekiwać na decyzję! Sodoma i Gomora! Mary, przygotuj się. Obmyj choć twarz, kocmołuchu!

- Ona była trzy dni temu!

- Spokój! Mary, niech cię nie widzę. Reszta do łóżek! I być miłe dla nowych! Jazda, już was nie ma!

Mary z wyższością spojrzała na resztę służących i pobiegła szybko przemyć twarz. Zadowolona z siebie, przebrała się tylko w nieco lepszą suknię i pognała czym prędzej do komnat sir Guy’a. Nowe dziewczęta patrzyły na nią ze zdumieniem.

- Co ona robi? – zapytała Anastazja.

- Idzie do alkowy sir Guy’a – odparła jedna z dziewcząt – Szczęściara!

- Kto to jest sir Guy? I co to alkowa, co będzie tam robiła? Będzie sprzątać w nocy?

Służące wybuchnęły gromkim śmiechem.

- Oj, głupia naiwna! Sir Guy to najpiękniejszy rycerz na zamku – zachichotała jedna z nich – Kruczowłosy, ubrany na czarno, wysoki, smukły…

- To ten… barbarzyńca, który nas porwał – zapłakała jedna z Wenecjanek – Ten okrutny potwór!

- Okrutny to jest, nie da się ukryć, ale potwór…? W alkowie jest…

- Co to jest alkowa? – powtórzyła Anastazja.

- Głupia, to komnata sir Guy’a, gdzie wzywa którąś z nas, by… no, wiesz…

- Nie wiem! Jestem tu po raz pierwszy!

- Wszyscy z tej Rusi tacy zacofani? Pan poużywa sobie, i…

- Och! – jęknęła Anastazja – Więc TO jest alkowa… Nie znałam tego słowa. Mówię biegle po angielsku, ale zdarzają się słowa, których znaczenia nie znam. Ale wy musicie codziennie do niego…

- Musimy, i chcemy. Sir Guy jest wyjątkowym kochankiem… Przekonasz się przy odrobinie szczęścia.

- Nie! Nigdy! – Anastazja zakryła się cienkim pledem – To niemoralne, wbrew Bogu…

Joan stała za drzwiami i podsłuchiwała. Rusinka była bardzo bogobojną osóbką, wydawała się być porządną – ale przecież takie właśnie pan lubi najbardziej. Tak! Musiała zrobić wszystko, by to Anastazja jak najczęściej odwiedzała Gisborne’a w jego komnacie. Niech reszcie oczy zbieleją! Odegra się na nich za rozpustę, która ogarnęła ich dusze!

- Spać! – krzyknęła, wpadając do izdebki – Ale już! Koniec plotkowania!

Joan patrzyła jeszcze przez chwilę, jak Anastazja kuli się w kącie. Tak… to będzie wyjątkowa kochanka dla sir Guy’a. Postanowiła, że czym prędzej wprowadzi ją do alkowy.

Gisborne tymczasem siedział na łóżku z twarzą ukrytą w dłoniach. Był przemęczony, chciał się wyżyć i położyć spać. Kiedy usłyszał pukanie, wstał i otworzył drzwi. Mary dygnęła grzecznie i czym prędzej weszła do środka. Mężczyzna ponownie usiadł na łóżku.

- Rozbierz się – rozkazał.

- Jak sobie życzysz, panie.

Gdy Mary rozbierała się, Guy nawet nie patrzył na nią. Zajmował się sznurowaniem swych spodni, pragnąc jak najszybciej się z nich oswobodzić. Dziewczyna stała przed nim, naga i drżąca, nawet nie próbując się zakryć. Zawsze go to śmieszyło… Grały na co dzień takie porządne, a wręcz biły się, by być jego kochankami, nie miały ani odrobiny wstydu. Guy położył dłonie na jej piersiach i ścisnął je.

- Jak ci na imię?

- Mary, panie. Nie pamiętasz…?

- Nie jesteś tu, bym pamiętał twoje imię – uśmiechnął się ironicznie – Uklęknij przede mną.

Mary posłusznie spełniła rozkaz, czując jednak ukłucie rozczarowania, że nie pamiętał jej imienia. Guy z satysfakcją patrzył z góry na jej nagie ciało, i chwilę bawił się jej włosami. W pewnym momencie nieoczekiwanie poderwał ją do góry i rzucił na łóżko. Momentalnie wszedł w nią ostro; Mary wydała ekstatyczny wręcz okrzyk.

- Zamknij się, to nie chór kościelny – warknął – Rozumiesz?

Kiwnęła głową, z trudem powstrzymując się od jęków rozkoszy. Sir Guy był niesamowitym kochankiem, dlatego też każda, nawet najbardziej porządna dziewka, prędzej czy później marzyła o powrocie do jego alkowy. Nigdy nie był brutalny, nigdy nikogo do niczego nie zmuszał, czasem nawet bywał miły. Tego dnia zdecydowanie nie był miły, ale to, co robił… Mary wpijała się w jego szyję, łaknąc więcej czułości – Guy bowiem rzadko pozwalał na całowanie. Dziewki miały za zadanie zadowolić go, sprawić, by się odprężył, wyżył i… zapomniał. O niej. O Marian… Pięknej, słodkiej Marian, która zbywała go ciągle, choć jednocześnie dawała mu nadzieję. Szalał za nią, pragnął jej…

- Marian – jęknął, czując że dochodzi – Moja Marian…

Chwila wystarczyła, by dokończył. Spojrzał na leżącą pod nim Mary i z rozczarowaniem stwierdził, że to znowu nie Marian. Odsunął się, wyskoczył z łóżka i zasznurował spodnie.

- Możesz odejść, dziękuję.

Mary z lekkim rozczarowaniem spojrzała na pana, który podszedł do okna i wpatrywał się przez nie w dal. Myślała, że ta noc potrwa trochę dłużej… Że pan poświęci jej więcej uwagi, niż innym dziewczętom. Niestety, znowu było jak zwykle… Teraz jeszcze wymawiał imię lady Marian!

- Dziękuję ci – powtórzył Guy, nie patrząc na nią, ale czując, że dziewka stoi bez ruchu za jego plecami.

- Proszę – bąknęła – I również dziękuję.

Poczerwieniała i szybko założyła suknię. Wyszła z komnaty sir Guy’a czym prędzej, biegnąc do izby dla służek. Była zła, pierwszy raz była zła po wyjściu od niego. Joan czekała na nią w milczeniu; skinęła tylko głową, żeby poszła na posłanie; widziała jednak, że tym razem Mary nie wróciła z alkowy zadowolona.

Guy tymczasem padł na łóżko, jak stał. Znowu pogrążył się w marzeniach o swojej ukochanej… Lady Marian z Knighton. Kobieta, dla której mógł zrobić wiele, przy której odzywało się jego serce, zaczynało bić, krzyczało o odrobinę ciepła i wreszcie starało się go przekonać, że i on ma w sobie dobro i uczucia. Rzeczywiście, przy Marian tak było. Jej łagodny, nieśmiały uśmiech, spojrzenie spod długich rzęs i jej subtelny dotyk dłoni. Tak bardzo jej pragnął, pożądał, był przy niej inny… Łagodny. Uchyliłby jej nieba, gdyby miał taką moc. Był gotów zrobić dla niej wiele. Nie wiedział, czy mógł ją kochać; chciał jej, pragnął ją mieć, ale absolutnie nie był w stanie zrobić nic wbrew jej woli. Nie wiedział w ogóle, czy jest zdolny do miłości, i czy na nią zasługuje. To pojęcie było mu całkowicie obce, a mgliste wspomnienia z dzieciństwa były – no właśnie – bardzo mgliste. Nie pamiętał chwil spędzonych z matką, siostrą, miłości jakiej od nich zaznał… Nie chciał pamiętać. Wypierał te wspomnienia z głowy i z serca. Bał się, że to go osłabi, że miłość… Co to jest? To mrzonka. Miłość nie istnieje! A Marian… Marian pragnął nad życie. Ale ona go zwodziła, była panną z dobrego domu, rozumiał więc że do ślubu nie może sobie pozwolić na nic więcej oprócz ciepłego uśmiechu w jego stronę i ewentualnego dotknięcia jego dłoni, a i to jedynie w odosobnieniu, bez świadków. Służące to co innego, były po to, by służyć, a więc w jego rozumieniu – także zaspokajać go w alkowie. Korzystał z tego przywileju bardzo często, jednak za każdym razem, gdy w łożu towarzyszyła mu jedna z dziewek, w myślach miał jedynie swą słodką, piękną Marian…

- Marian… Kiedy będziesz moja? – szeptał, patrząc tępo w sufit – Moja ukochana…

Zamknął oczy. Widział ją roześmianą, w pięknej sukni, długich, rozwianych włosach, biegnącą w jego kierunku przez długie, zimne korytarze zamku, drżącą, a gdy dopadła już do niego, wtuliła się z całych sił i pozwoliła, by okrył ją płaszczem i pocałował. Potem złapała go za rękę i chętnie poszła za nim do jego komnaty, gdzie stanęła przed kominkiem, zrzuciła z ramion płaszcz, a potem sukienkę, i całkiem bezwstydnie położyła na swym ciele jego spragnione, chłodne dłonie, swoimi zaś szybko pozbawiając go ubrania, i kochała się z nim dziko, namiętnie na zimnej podłodze…

Guy otworzył oczy. Rozejrzał się dookoła; nadal był sam… Otaczała go przeraźliwa cisza. Zerwał się z łoża i zaczął miotać się po komnacie. Wściekły, samotny, pragnął Marian teraz, tu, już, natychmiast! Dlaczego to wszystko musiało być tak trudne, dlaczego musiała być tak porządna! Gdyby była tak łatwa jak te wszystkie służki, pchające mu się do alkowy…

- Nie – przestraszył się swoich własnych myśli – Ona taka nie jest. Ona jest aniołem… Nie może być taka, jak one. Nie chcę prostej, łatwej ladacznicy, Marian jest uczciwa, porządna… To jest MOJA Marian… Moja. Nie tego leśnego wymoczka.

Guy z całego serca nienawidził Robin Hooda, lecz nie z tak prozaicznego powodu, jak szeryf, który nie znosił go tylko dlatego, że ten robił wszystko na przekór Vasey’owi, stał się bohaterem uciśnionego ludu, rabował bogatych, by rozdawać biednym. Robin działał na nerwy Guy’owi z powodu jego niegdysiejszej zażyłości z lady Marian. Gisborne wiedział, że tych dwoje miało się kiedyś ku sobie, jeszcze przed wyruszeniem Robina na wyprawę krzyżową. Potem wszystko się rozmyło, i Guy miał nadzieję, że leśny wypłosz, jak go pogardliwie nazywał, nigdy już nie stanie między nim a Marian…

***

- Ruchy! – krzyczała od świtu rozzłoszczona Joan – Nie jesteście tu by leżeć i pachnieć, macie pracować! Mary!

- Idę już – burknęła dziewczyna.

- Weźmiesz Anastazję i pójdziecie posprzątać komnatę sir Guy’a.

- Dlaczego znowu ja!?

- Wczoraj sama się do niego pchałaś, ladacznico – warknęła Joan.

- Nie chcę sprzątać!

- Będziesz robić, co mówię, inaczej Gisborne o wszystkim się dowie. W życiu nie widziałam bardziej pyskatej smarkuli! Jesteś tu służącą, Mary, pamiętaj o tym. W każdej chwili możesz wylecieć, i już ja zadbam, by w całym Nottingham NIKT na ciebie nawet nie spojrzał!!!

Dziewczę spuściło głowę i skinęło ręką na Anastazję, która posłusznie chwyciła wiadro z wodą i szmatkę. Mary wzięła miotłę i udały się do komnaty Gisborne’a.

- Paskudna ropucha – syknęła Mary – Jeszcze jej pokażę…

- Uspokój się, złość nic ci nie da. Długo tu jesteś?

- Dwa lata. I jeszcze nic u niego nie ugrałam, do diabła!

- A na co liczyłaś?

- Jak to na co? Na to, że przestanę być służącą i Gisborne zobaczy, ile jestem warta!

- Przestań! Rób swoje i nie wychylaj się. Ja marzę tylko o tym, żeby stąd uciec, wrócić do rodziców…

- Boś głupia!

- Porwał mnie stamtąd, siłą wyciągnęli mnie… Bałam się, że zabije mojego ojca…

Urwała, bo znalazły się akurat pod komnatą Gisborne’a, której drzwi właśnie otworzyły się. Stanął przed nimi on sam; Anastazja postawiła wiadro na posadzce i skłoniła się. Stała przed nim ze spuszczoną głową, podczas gdy Mary nieznacznie tylko dygnęła i patrzyła mu w twarz. Guy patrzył na obie i uderzyła go ta różnica pomiędzy dwoma służkami. Tę po prawej pamiętał, zeszłego wieczoru była u niego w komnacie. Jak ona miała na imię…? Nieważne. Nie zaprzątał sobie głowy imionami służby, pamiętał tylko Joan i to mu wystarczało. Druga dziewka zaintrygowała go. To ta, którą zabrali kupcom. Patrzył na nią przez chwilę, ale ona nie podniosła wzroku.

- Ty tam – warknął do Mary – Bierz wiadro i wchodź do środka.

- Chodź – szepnęła do Anastazji.

- TY do środka – powtórzył – Głucha jesteś!?

Mary zwróciła na niego swój wzrok, ale Guy nie zaszczycił jej nawet przelotnym spojrzeniem. Wściekła, chwyciła wiadro i weszła do komnaty. Mężczyzna tymczasem powoli okrążył Anastazję. Nadal stała bez ruchu, pochylona. Uśmiechnął się lekko i stanął przed nią, gwałtownie unosząc jej głowę ku górze. Musiała na niego spojrzeć. Stał przed nią wysoki, przecudnej urody mężczyzna. Wychowana w bardzo religijnej rodzinie, nigdy nie skaziła swych myśli żadnym mężczyzną, teraz jednak ze wstydem przyznała w duszy, że barbarzyńca stojący przed nią jest piękny niczym anioł. Gęste, kruczoczarne włosy okalały jego bladą twarz i uroczo kręciły się na karku, głębokie, błękitne oczy wpatrywały się w nią uparcie, a wąskie usta wykrzywione były w pełnym politowania uśmiechu. Musiała przyznać, że w niczym nie przypominał tego okrutnika, który siłą kazał wyrwać ją z ramion matki. Jego oczy były niczym ocean łagodności, choć jego zachowanie, nieprzyjemny ton w jakim zwracał się do Mary, kompletnie temu przeczył. Kim był ten człowiek?

- Jesteś Rusinką – bardziej stwierdził, niż zapytał.

- Tak, panie – odparła niepewnie.

- Mam nadzieję, że dobrze mówisz po angielsku.

- Oczywiście, panie. Jestem tu z rodziną od dziesięciu lat.

- Dobrze, bardzo dobrze… Jak ci na imię?

- Gisboooorneeee!!!

Dziki wrzask szeryfa wytrącił Guy’a z równowagi. Wściekle tupnął nogą i odszedł czym prędzej bez słowa. Anastazja zaciekawiona patrzyła na jego oddalającą się sylwetkę. Poczuła uderzenie gorąca i przytłaczający wstyd, bowiem jej wzrok skupił się na nieprzyzwoitych ruchach jego bioder odzianych w czarne, skórzane spodnie. Doskonale widziała, jak pod materiałem poruszają się jego pośladki.

- W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego – szepnęła, czując, jak wstyd ogarnia ją od stóp do głów; klęknęła na podłodze i wykonała znak krzyża – Dobry Boże, wybacz mi, ja nie chciałam… Już nigdy więcej… Ojcze nasz, któryś jest w niebiesiech, święć się imię Twoje…

Modliła się po cichu, czując się podle. Nie tak wychowała ją mama! Nieskromne myśli to najgorsze, co może spotkać młodą, niewinną niewiastę! Miała być czysta, tak na ciele, jak i w duszy – tego wymagała od niej matka, Anastazja zresztą sama nie wyobrażała sobie innego życia, niż prowadzili jej rodzice. Dobre, uczciwe, bogobojne, zgodne z każdym przykazaniem. Boże, gdyby dowiedzieli się, że patrzyła na nieprzyzwoite ruchy swojego oprawcy, barbarzyńcy, który ją porwał… I nie potrafiła przestać na niego patrzeć!

- … nie wwódź nas w pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. Albowiem Twoje jest królestwo i moc, i chwała…

- Co ty tam mruczysz po rusku? – syknęła Mary, wychodząc z komnaty sir Guy’a – Zwariowałaś? Bierz się za szmatę, głupia, to nie zakon. Obłąkana! Modlić się będzie!

- Przestań, Mary.

- Co, błagasz twojego Boga o wybaczenie, bo miałaś ochotę zamordować Gisborne’a? Czego od ciebie chciał?

- Niczego – Anastazja podniosła się z kolan – Pytał, czy dobrze mówię po angielsku, i poszedł. Ktoś go wołał, strasznie wrzeszczał… Kto to mógł być?

- Ach, to szeryf Vasey. Okropny, obleśny typ. Unikaj go jak możesz. Drze się na cały zamek, biedny sir Guy, musi znosić tego bufona…

- Mary! Nie pozwalaj sobie! – upomniała ją Anastazja – Szeryf to władca Nottingham, nie nam go oceniać!

- Wariatka… A sprzątaj tu sama, nie chce mi się ciebie słuchać!

Mary rzuciła w Anastazję mokrą szmatą i poszła do kuchni. Dziewczę posłusznie weszło do komnaty sir Guy’a. Zaczęła myć podłogę, która była strasznie brudna. Miała wrażenie, jakby od miesięcy nikt tu nie sprzątał – czy Gisborne nic z tym nie robi? Nie przeszkadza mu ten brud? Zacisnęła zęby i szorowała na kolanach. W końcu uporała się z tym, wytarła ręce i posłała łoże. Usiadła na chwilę i patrzyła na poduszkę. Wczoraj Mary tu była… Leżała na tej poduszce. A przedwczoraj? Gisele, Nancy, Daniele? Joan? Nie, to niemożliwe – Joan była srogą, starszą panią, sir Gisborne nie zaprosiłby jej do swej alkowy. Anastazję ogarnął wstręt, gdy pomyślała, ile dziewcząt przewinęło się przez to łoże, i jak nieprzyzwoite rzeczy wyprawiał tu z nimi sir Guy…

- Dlaczego taki jesteś? – szepnęła sama do siebie w ojczystym języku – Nie widzę tego w twoich oczach…

- Co powiedziałaś?

Serce podskoczyło jej do gardła i zerwała się na równe nogi.

- Jezu Chryste! – krzyknęła, przerażona, widząc stojącego w drzwiach Gisborne’a – Panie, wybacz mi, przysiadłam na moment, zmęczyłam się szorowaniem podłogi, nie chciałam…

- Uspokój się – odparł łagodnie – Nic ci nie zrobię. Czego się boisz?

- Nie powinnam siadać na łożu w twojej komnacie, mój panie.

- Uspokój się – powtórzył – Widzę, że w końcu ktoś tu sprzątnął… Większość sług jest strasznie niechlujna, albo myślą że nie zauważę, że nie sprzątają dokładnie. To prawda, z reguły przebywam w tej komnacie tylko po zmierzchu, gdy dobrze nie widać, czy jest czysto, czy nie…

- Za pozwoleniem, panie – dziewczyna spuściła głowę i chciała wyjść, lecz Guy roześmiał się ironicznie.

- Nie wychodź. I patrz na mnie w końcu – powiedział ostro, więc nie miała innego wyjścia, jak posłuchać – Mówiłaś coś po rusku.

- Tak… Tak, panie. Modliłam się – skłamała naprędce.

- Ach tak… Wierzysz w Boga? Wierzysz, bo wzywasz Chrystusa, kiedy się boisz.

- Tak. To jedyne, co trzyma mnie przy życiu.

- I modliłaś się? O co?

- O siłę, panie. Bo się zmęczyłam.

Guy świdrował ją wzrokiem. Doskonale wiedział, że nie modliła się, a mówiła o oczach. Zrozumiał każde słowo, język ruski znał dość dobrze – choć może mówił niewiele, to rozumiał prawie wszystko. Skłamała, że to modlitwa – o co jej chodziło? Czyżby mówiła o jego oczach? Zastanawiała się, dlaczego on taki jest? Ale… jaki? Tego nie wiedział, ale nie mógł tak po prostu o to zapytać. Chociaż dlaczego niby nie mógł? Miał pełne prawo! Żadna służąca nie miała prawa mieć przed nim tajemnic, i już chciał przycisnąć ją i wyciągnąć z niej wszystko, kiedy… spojrzał jej w oczy. Nie. To nie kolejna, bezmyślna, puszczalska Mary. Ona była inna, i mógł zabawić się z nią nieco inaczej.

- Usiądź – polecił, i nie śmiała odmówić; sam zasiadł na fotelu naprzeciw niej – W jakiego Boga wierzysz?

- W jedynego, jaki istnieje, panie – odparła rezolutnie. Spodobało mu się to.

- No tak… Tylko że ty masz swojego jedynego Boga, i muzułmanie mają swojego jedynego Boga.

- Mój Bóg jest jedyny.

- Allah dla muzułmanów też jest jedyny.

- Jestem prawosławna, panie – odparła w końcu, nieco zestresowana tym przepytywaniem – To mój Bóg.

- Domyśliłem się.

Anastazja wbiła wzrok w długie, splecione ze sobą palce Guy’a. Pochylał się, opierając łokcie na kolanach. Nie czuła się bezpiecznie w jednej komnacie z tym mężczyzną, choć w głębi duszy wiedziała, że nie może zrobić jej nic złego. Niepewnie podniosła wzrok i napotkała jego łagodne spojrzenie.

- Przyzwyczaisz się – powiedział – Nie jest tu tak źle, Joan na pewno dobrze cię traktuje.

- Bardzo dobrze mnie traktuje, tak jak inne dziewczęta…

- A ta, która tu z tobą była?

- Mary?

- Nieważne, nie pamiętam imion służby. Jak się zachowuje?

- Dobrze, panie – szepnęła niepewnie – Nikt mnie nie krzywdzi. Dlaczego o to pytasz?

- Bo nie jestem barbarzyńcą, wbrew temu, co pewnie o mnie myślisz. Dbam o kobiety w tym zamku.

- Nie wątpię, i nigdy bym nie pomyślała…

- Nie kłam – przerwał jej – Tylko przyjmij do wiadomości, że teraz to ode mnie zależy twoje życie. Jesteś moją niewolnicą, służącą, masz mnie słuchać, nie spiskować za moimi plecami, i być na KAŻDE zawołanie.

Teraz w jego oczach nie było łagodności. Przerażał ją, a jednocześnie ze wstydem przyznawała, że fascynował. Poczuła dziwny, nieznajomy dreszcz przebiegający przez jej ciało, kiedy wzrok zjechał na jego umięśnione uda, na których opięte były czarne, skórzane spodnie. W duchu skarciła się za nieobyczajną reakcję swojego zdradliwego ciała. To było dla niej całkiem obce, nigdy wcześniej nawet nie spojrzała na żadnego chłopca, a co dopiero mówić o dojrzałym mężczyźnie… Teraz patrzyła na człowieka, który porwał ją od rodziców, i jedyne, co była w stanie jednoznacznie stwierdzić, to że jest niewyobrażalnie piękny. Kompletnie żadnej złej myśli, żadnego żalu, odrazy, niechęci – a przecież powinna nienawidzić tego okrutnika. Choć z drugiej strony, Bóg zakazywał nienawiści… Czy znaczyło to jednak, że normalnym było z podziwem patrzeć na tego pięknego, ale okrutnego mężczyznę?

- O czym znowu myślisz? – warknął, kiedy Anastazja nie odzywała się dłuższą chwilę.

- Wybacz, mój panie, zrobię wszystko, byś był zadowolony.

- Wszystko…? – spojrzał na nią podejrzliwie, wstając z fotela.

Dziewczyna westchnęła cicho, kiedy jego szczupła sylwetka prostowała się przed nią. Również wstała, bo uważała, że nie wypada jej siedzieć, podczas gdy pan stoi. Przełknęła strach i poniżenie, pochylając głowę i robiąc krok w jego kierunku.

- Wszystko, panie – powiedziała cicho – Proszę cię tylko o jedno…

- Ty? – wrzasnął – Ty stawiasz mi warunki!? – chwycił ją za ramię i szarpnął, przysuwając do siebie. Z jej oczu popłynęły łzy; puścił ją gwałtownie – Czego chcesz?

Zareagował za mocno, dobrze o tym wiedział, choć miał w swoim mniemaniu do tego pełne prawo. Mógł ją nawet zabić. Mógł zrobić z nią wszystko, ale… było w niej coś, co go od tego powstrzymywało. Może to, że fascynowało go, jak bardzo różni się od innych służących?

- Powiedz, czego chcesz – powtórzył nieco łagodniej, widząc że dziewczę jest przestraszone jego gwałtownością.

- Mój panie… Wybacz mi, że się ośmielam, ale… Błagam, zaklinam na wszystkie świętości, pozwól mi choć czasem zobaczyć moją mamę i tatę… Choćby z daleka.

Guy stał jak posąg i nie wiedział, jak się zachować. Pierwszy raz spotkał się z taką prośbą, z takim rozpaczliwym błaganiem o możliwość jednego spojrzenia na rodziców. Dziewczyna wykazała się nie lada odwagą, prosząc go o to – żadna inna nigdy by się nie ośmieliła. I to mu zaimponowało, to go zafascynowało w tej dziewczynie: miała do niego ogromny szacunek, a zarazem potrafiła poprosić go o coś, co było dla niej ważne, a co mogło sprowadzić na nią ogromne kłopoty: od jego gniewu poczynając, na śmierci skończywszy. Guy jednym palcem uniósł jej drżący podbródek.

- Zastanowię się – powiedział poważnie – Ale jeśli choć słowo z tej rozmowy wyjdzie poza tą komnatę…

- Nigdy, o panie! – Anastazja padła na kolana i chwyciła z wdzięcznością jego dłoń – Nie powiem ani słowem, że z tobą rozmawiałam.

- Dobrze. Wstań. Możesz odejść.

Dziewczę posłusznie spełniło rozkaz i chwyciło wiadro. Już była przy drzwiach, kiedy usłyszała ponownie jego magnetyczny głos.

- Jak ci na imię?

- Anastazja – odwróciła się w jego stronę.

- Anastazja – powtórzył, a dziewczynę uderzyło to, że nie wypowiedział jej imienia po angielsku, jak to wszyscy dookoła czynili, lecz tak, jakby biegle mówił po rusku. Jakby pochodził z jej okolic. Uśmiechnęła się promiennie, bo poczuła się przy nim naprawdę dobrze. Przypomniała sobie swoją rodzinę, dawny dom…

- Co się stało? – zdziwił się, ale odwzajemnił jej uśmiech.

- Dziękuję, panie. 

Od autorki opowiadania: opowieść, mimo iż osadzona jest w realiach średniowiecznych, bazuje bardziej na serialu "Robin Hood" (który do epoki ma bardzo luźne i fantazyjne podejście), niż sztywno trzyma się ram średniowiecza. To nie jest książka historyczna, ani encyklopedia, czy też podręcznik, i należy, czytając, mieć spory dystans, ponieważ nie jestem historykiem ani z zawodu, ani z zamiłowania, i moim celem nie było tworzenie opowieści zgodnej co do najdrobniejszego elementu z epoką. Nie chcąc zostać źle zrozumianą chciałabym wyjaśnić, iż w czasach, gdy dzieje się akcja, nie istnieje państwo Rosja, a Ruś - więc wszelkie przymiotniki typu "ruski, ruska" to nie negatywne określenie, a naturalnie utworzony przymiotnik od słowa Ruś. Tak więc przykładowo "ruska dziewka" czy "ruski język" to nie złośliwość lub niechęć do Rosjan z mojej strony, a normalna odmiana słowa, które w tamtym okresie funkcjonowało. Ponadto, jeśli chodzi o religię prawosławną i modlitwy - ktoś może zauważyć nieścisłość w momencie, gdy Anastazja mówi o przykazaniach, ale to wcale nie nieścisłość, po prostu tam kolejność jest nieco inna, jak i treść modlitw nieco się różni od katolickich, więc z góry uprzedzam - to nie moje niedopatrzenie, ale fakty :-)

Aktualizacja 27/02/2014: następna część tutaj.