"Serce Góry", fanfik autorstwa Kate, część 4.

Część trzecia tutaj.

Thorin chwycił Orkrista w dłoń i rozglądał się dookoła, czekając, aż Luthien się ubierze. Nadal był roztrzęsiony po ich pocałunku, ale teraz chodziło już o ich życie. O życie jego i jego kompanów. O nią, o tę młodą, piękną kobietę, która tak nagle wkroczyła do jego życia i naprawdę nie chciał, żeby z niego znikała. Kiedy spojrzał na nią, poczuł dziwny ścisk w gardle. Jej szczupłe dłonie szybko zakładały buty na małe stopy. Thorin zmierzył jej pochyloną sylwetkę z dołu do góry i zauważył, że jest naprawdę drobna, gdzieniegdzie wyraźnie widział kosteczki wyzierające spod delikatnej, jasnej skóry, i mimo, że kobiety z jego plemienia były słusznych rozmiarów, i do takowych był od dziecka przyzwyczajony, to jednak widząc stworzenie tak różne od jego dotychczasowych doświadczeń poczuł ogromną chęć, by przytulić ją do siebie. Sam nie wiedział, czy czuje po prostu coś na kształt ojcowskiego rozczulenia, czy to coś więcej… Czy najzwyczajniej w świecie pragnął jej, jej ciała, każdej jego części, każdej wystającej kosteczki, każdego centymetra tej jedwabistej skóry… Nie, to nie był dobry moment na takie rozważania. Jego przyjaciele byli w niebezpieczeństwie, a on był sam na sam z nagim, pięknym zjawiskiem, przy którym zapominał o bożym świecie. Otrząsnął się szybko i twardo spojrzał na Luthien.

- Nie mamy czasu – powiedział, a widząc w jej oczach strach, podszedł do niej i chwycił jej wątłe ramiona – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Zaufaj mi.

- Ufam ci bezgranicznie – odparła – Jeśli mam zginąć, to przy tobie. Nie boję się.

- Boisz się, nie zaprzeczaj. Ja też się boję.

- Boję się tylko jednego… Że stracę ciebie.

Spojrzała w jego oczy z taką miłością, że Thorinowi zrobiło się słabo. Ścisnął mocno jej rękę i pociągnął ją przed siebie. Biegli do obozowiska, a po drodze krasnolud dał Luthien sporych rozmiarów nóż, by miała się czym bronić w razie potrzeby. Kiedy wpadli na leśną polanę, cała drużyna właśnie zbierała się do ucieczki, jednak nie bardzo mieli gdzie uciec… Gandalf wskazał wysokie drzewa na skraju urwiska, i choć dumne krasnoludy niechętnie uciekały przed wrogiem, to jednak teraz nie miały wyjścia. Grupę zbliżających się orków z daleka wypatrzył Fili, jednak mieli oni ogromną przewagę liczebną i samobójstwem byłaby próba walki z nimi. Mieli sporo szczęścia, bo w momencie, kiedy ostatni krasnolud wspiął się na drzewo, pojawili się orkowie. Jak zwykle na szarym końcu był Bilbo, o którym wszyscy zapomnieli, jednak i on zdołał wdrapać się na gałąź tuż nad Thorinem, który tulił do siebie Luthien. Hobbit, mimo przerażenia zaistniałą sytuacją, bacznie obserwował tych dwoje i wyczuł, że coś jest na rzeczy. Patrzyli na siebie w specyficzny sposób, i nie mogło to umknąć uwadze ani bystrego hobbita, ani też czarodzieja. Baggins pytająco spojrzał na Gandalfa, a ten uśmiechnął się nieznacznie, jednak już po chwili uśmiech znikł mu z twarzy, kiedy spojrzał w dół. Ogromne, krwiożercze bestie napierały na drzewa, ryk wściekłych wargów roznosił się po wzgórzach i dolinach. Sytuacja była już naprawdę tragiczna, i nic nie wskazywało na to, by ktokolwiek miał przeżyć tę konfrontację. Gandalf bezradnie rozglądał się wokół, szukając rozwiązania, a oczy wszystkich zwróciły się ku niemu, pragnąc ujrzeć choć odrobinę pokrzepienia w jego oczach. Na próżno… Bilbo wspominał swoją norkę, swoje ukochane, ciche Bag End, i już miał w myślach przeklinać pojawienie się krasnoludów w swoim życiu, kiedy pojął, że przecież obiecał im pomóc. Że tak naprawdę jest tu, bo stali się jego przyjaciółmi, którzy nie mają domu. On go ma, oni nie mają, a to niesprawiedliwe. Nie może być tak, że jego przyjaciele stracili coś ważnego, a on odwraca się od nich. Poczuł jeszcze silniejszą więź z nimi i w obliczu śmierci nagle przestał żałować, że opuścił Shire, a był z tego wręcz dumny. Był gotów umrzeć na polu bitwy. Tak, przynajmniej będą o nim pisać pieśni i opowiadać legendy małym hobbiciątkom. Uśmiechnął się sam do siebie, by dodać sobie odwagi i przekonać się, że to, co robi, jest dobre i godne pochwały. W tym momencie Balin położył mu dłoń na ramieniu.

- Bilbo, drogi druhu… Wątpiliśmy w ciebie wszyscy, ale teraz muszę ci powiedzieć, że nigdy nie utracisz dozgonnej wdzięczności krasnoludów. Nawet jeśli my nie przeżyjemy, nasi bracia będą o tobie pamiętać. Nie dadzą zginąć legendzie o bohaterskim hobbicie – powiedział.

- Ja bohaterski? Dajże spokój – Baggins próbował zachować resztki dobrego humoru – Zresztą damy sobie radę. Nie z takich opałów już wychodziliśmy, prawda? Prawda, Balinie?

Krasnolud spojrzał na przyjaciela smutno i odwrócił wzrok w kierunku innych drzew. Ori i Dori kurczowo trzymali się gałęzi, Nori z Dwalinem byli tuż nad nimi. Na kolejnej z sosen Gandalf pomagał Bifurowi utrzymać się na gałęzi, niżej Kili i Fili drżeli, przytuleni do siebie niczym przerażone dzieci. Na następnym drzewie Bofur w myślach modlił się, by siedzący obok niego brat, Bombur, nie złamał swą wagą konaru, a Oin z Gloinem rozglądali się, licząc siły nieprzyjaciela. Balin spojrzał w dół – na jednej z niższych gałęzi jego drzewa siedział Thorin z Luthien. Tulił ją do siebie mocno, gładząc jej włosy.

- Nic się nie bój – szeptał jej do ucha – Wszystko będzie dobrze…

- Wierzę ci – odparła dziewczyna – Ty też się nie bój. Thorinie, ja… Ja muszę ci coś powiedzieć. Zanim umrzemy, zanim ja umrę…

- Przestań! Obronię cię. Nic ci się nie stanie. Nikt nie umrze…

- Widzę, jak to wygląda. Nie damy im rady.

- Obronię cię…

- Nie broń mnie – Luthien ujęła jego twarz w swe małe dłonie – Bo jeśli mnie obronisz, a tobie coś się stanie, to i tak zginę. Zginę bez ciebie.

- O czym ty mówisz… Dziewczyno, co ty mi chcesz powiedzieć?

- Thorinie, ja… Odkąd cię zobaczyłam, to wiem, poczułam coś takiego, że… Nie umiem znaleźć słów, nie wiem, jak ci to powiedzieć, żebyś zrozumiał. Żebyś nie zrozumiał źle, żebyś nie myślał o mnie źle, że się ośmielam, przecież ty jesteś królem, a ja jestem nikim…

- Luthien! – krasnolud zaczął się niecierpliwić – Wyduś to wreszcie, póki żyjemy!

- Ja po prostu ciebie...

- Co!? – Thorin nie krył irytacji, i już chciał potrząsnąć dziewczyną i krzyknąć na nią, kiedy jego wzrok skupił się na jednym, powoli poruszającym się punkcie. Jasnym punkcie. Wytężył wzrok i rozpoznał postać, która niegdyś zniszczyła mu życie. Zmierzała ku niemu na białym wargu, ziejąc nienawiścią. Thorin puścił Luthien i z niedowierzaniem patrzył na starego wroga – Azog…!?

Blady ork stanął na wprost drzewa, na którym schronił się Thorin, i patrzył na krasnoludy z triumfem i paskudnym uśmiechem na pooranej bliznami twarzy. Jego pobratymcy otoczyli go, obserwując bacznie swego pana. Ten spojrzał prosto w oczy krasnoludzkiego władcy.

- Czujecie? – odezwał się – Śmierdzi strachem. Twój ojciec też nim śmierdział, Thorinie, synu Thraina.

- To niemożliwe… - szepnął z niedowierzaniem krasnolud, a Azog wymownie wskazał na niego.

- Ten jest mój – powiedział – Resztę zabić!

Wargowie rzucili się na drzewa, próbując je gryźć i wyrywać, a przy tym strącić siedzące dość wysoko krasnoludy. A te, wydawałoby się silne sosny, padały jedna po drugiej pod naporem wściekłych wargów, tak że towarzysze musieli skakać po gałęziach, aż wszyscy znaleźli się na jednym, ostatnim, stojącym na samej krawędzi urwiska drzewie. Azog roześmiał się okrutnie, widząc strach opanowujący krasnoludy. Lecz w tym momencie Gandalf wpadł na pomysł, jak odstraszyć wargów. Podpalił szyszkę i rzucił nią w grupę wściekłych wilków, potem kolejną, i po chwili cała kompania miotała ogniem we wroga. To odstraszyło nieco orków, ale radość krasnoludów nie była długa – drzewo nie mogło oprzeć się grawitacji i z każdą sekundą coraz bardziej opadało w dół. Wydawałoby się, że w tym momencie mógł pomóc tylko cud… Thorin stracił jednak nadzieję. Widział tylko dwa wyjścia – albo zginie, spadając z urwiska niczym tchórz uciekający przed orkami, albo umrze godnie, stojąc twarzą w twarz ze straszliwym wrogiem. I automatycznie pierwsze wyjście przestało dla niego istnieć. Spojrzał na Luthien i wstał.

- Co robisz? – szepnęła przerażona dziewczyna.

- To, co już dawno powinienem zrobić. Idę się zemścić.

- Thorinie, błagam… O czym ty mówisz!?

- Ten śmieć zabił mojego dziadka, przez niego zginął mój ojciec. Zniszczył mi życie, odebrał to, co było dla mnie ważne. Tylko tak mogę odzyskać spokój.

- Zginiesz! Nie dasz rady, zabiją cię! – krzyczała, przerażona – Nie rób tego! Nie rób tego nam wszystkim, potrzebujemy cię! Ja ciebie potrzebuję!

- Luthien, nie zrozumiesz…

- Bo nie rozumiem! Masz ludzi, którzy cię kochają i pójdą za tobą wszędzie, a ty bez sensu idziesz na pewną śmierć w ogień i brudne łapska orków! Zostawiasz nas samych!

- Jeśli tego nie zrobię, nie mam po co żyć – odparł, odpychając ją od siebie – Nie mam dla kogo żyć.

- Masz… - Luthien chwyciła jego rękę i ucałowała ją z szacunkiem, jednak krasnolud odtrącił ją i poszedł wprost przed siebie. Dziewczyna rozpłakała się i krzyknęła za nim – Kocham cię!

Thorin usłyszał jej słowa, i bardzo chwyciły go za serce. W jednej chwili miał ochotę zawrócić i wziąć ją w ramiona, usłyszeć jeszcze raz słowa, których nigdy nie usłyszał od nikogo, ale był zbyt dumny, by odpuścić zemstę na swym śmiertelnym wrogu dla kobiety. Był zaślepiony żądzą krwi, pragnął mieć brudną krew Azoga na swoich dłoniach, widzieć jego cierpienie i trzymać jego odciętą głowę. Zbezcześcić jego trupa, tak jak on uczynił z ciałem Throra. Był zdeterminowany i nic nie mogło go powstrzymać. Kiedy kroczył dumnie z głową uniesioną wysoko pośród płomieni, jego towarzysze z przerażeniem patrzyli, jak ich przywódca idzie po śmierć. Nie rozumieli tego. Bilbo przyczołgał się ostrożnie do płaczącej Luthien i przytulił ją.

- Nie płacz – powtarzał jej do ucha – To przecież Thorin Dębowa Tarcza. Nic mu się nie stanie, wróci do nas cały i zdrowy…

- Ale ja go…

- Wiem, słyszałem – przerwał jej Bilbo – Rozumiem, co czujesz.

- Wszyscy słyszeli? – w oczach Luthien pojawił się lęk i wstyd.

- Nie, tamci wyżej na pewno nie słyszeli, nie martw się. Tylko ja z Balinem. A Gandalf chyba sam wie…

- Jak to?

- Przecież to widać, żaden z nas nie patrzył nigdy na Thorina tak, jak ty.

- Bilbo, nie wybaczę sobie, jeśli on umrze… Wiem, że to niestosowne, on jest wielkim panem z rodu Durina, to nie powinno się w ogóle wydarzyć, nie miałam prawa się w nim zakochiwać ale… Odkąd go ujrzałam, mam po co żyć. Dlaczego on to robi… On zaraz umrze!

- Musi to zrobić. My możemy tego nie rozumieć, ale gdyby tego nie zrobił, nie wybaczyłby sobie. To krasnolud, a poza tym – wnuk Throra, którego zabił Azog. Gdyby teraz siedział na tym drzewie, umarłby, ale dlatego, że jego duma i ego by nie wytrzymały takiego poniżenia. To kwestia honoru, Luthien. Thorin ma go czasami aż zbyt wiele…

Podczas gdy rozmawiali, Thorin kroczył nadal w kierunku wroga.

Orkrist lśnił w ogniu, a jego właściciel emanował jakby własnym blaskiem. Nawet Azog musiał przyznać, że król krasnoludów nie ma w sobie ani krzty lęku, w jego spojrzeniu była czysta nienawiść, ale i duma, roztaczał wokół siebie aurę wyższości, wyglądał jakby nie bał się zupełnie nikogo i niczego. Sama jego postawa zdawała się mówić, że to on jest teraz panem sytuacji i orkowie zaczęli drżeć o swoje życie. Z każdą chwilą, gdy się do nich zbliżał, oni cofali się, i jedynie Azog trwał na swym stanowisku. Nagle jego warg zerwał się z ogromnego kamienia i skoczył na Thorina, przewracając go. Luthien z krzykiem poderwała się, lecz hobbit przytrzymał ją.

- On umrze! – krzyczała jak w amoku – Ja nie mogę tu siedzieć i patrzeć!

- Poczekaj! – uciszył ją Bilbo – Daj mu szansę…

Thorin z trudem podniósł się z ziemi, ale wróg ponownie powalił go z jeszcze większą siłą. Luthien szlochała głośno, przytrzymywana przez niziołka, bezsilna i zrezygnowana. Czuła się, jakby jej życie właśnie się kończyło. Z jej gardła wydobył się krzyk nasiąknięty nieopisanym bólem, gdy widziała, jak biały warg chwyta w swe szczęki jej ukochanego i rzuca nim o wielki kamień. Krasnolud próbował walczyć, ale zupełnie opadł z sił. Obrzydliwą twarz Azoga wykrzywił uśmiech triumfu.

- Przynieś mi głowę krasnoluda – rozkazał jednemu z orków, i dodał sarkastycznie – Zrób to z należnym dla króla szacunkiem.

- Baggins, na wszystkie świętości, puść mnie! – Luthien wyrywała się hobbitowi – On go zabije! Zrób coś!

- Nie pozwolę na to… Stój tu!

Bilbo, mimo że sam zdjęty strachem, powstał i wyciągnął swój lśniący błękitem mieczyk. Musiał być szybki, ale możliwie bezszelestny. Ork już zbliżał się do półprzytomnego Thorina i trzymał miecz nad jego szyją. Luthien powoli, tak aby nikt jej nie zauważył, zeszła z drzewa i na kolanach posuwała się do przodu, obserwując, jak Bilbo biegnie wprost w kierunku orków. Bał się, to zarazem najgłupsza i najodważniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek w swym życiu zrobił. Krasnoludy i Gandalf z niedowierzaniem patrzyli, jak mały hobbit naciera na ogromnego orka i zabija go w momencie, gdy ten już brał zamach, by odciąć Thorinowi głowę.

Kili i Fili zerwali się, by pobiec na odsiecz przyjacielowi, a za nimi reszta krasnoludów, oprócz Gandalfa, który usiłował zapobiec upadkowi Doriego i Oriego z urwiska – a poza tym oczekiwał, o czym nikt nie wiedział, na przybycie orłów, które wezwał z pomocą małego motylka, szczęśliwie przelatującego tuż obok w najbardziej krytycznym momencie. Czarodziej bacznie obserwował sytuację i bał się o współtowarzyszy. Zwrócił wzrok ku Luthien, która padła na kolana przy Thorinie i tuliła go do siebie. Krasnolud otworzył oczy i spojrzał na nią smutno.

- Nie wyszło mi, prawda?

- Nie mów tak, jesteś najodważniejszą osobą na świecie, nikt nie zachowałby się tak honorowo, jak ty! Dlaczego poszedłeś sam, myślałam, że cię stracę…

- Luthien, chcę, żebyś coś wiedziała – głos Thorina był z każdą chwilą bardziej cichy – Nigdy więcej nie mów, że jesteś nikim… Jesteś kimś ważnym…

- Dla kogo?

Thorin zamknął oczy i westchnął ciężko. Wokół słyszał tylko odgłosy walki, ale powoli to wszystko zanikało, było coraz ciszej, widział coraz mniej, jakby za mgłą… Poczuł tylko, jak kilka łez dziewczyny spadło wprost na jego usta.

- Nie umieraj, proszę, nie umieraj kochanie – szeptała nerwowo Luthien – Nie zrobisz mi tego…

- Posłuchaj mnie… Wtedy, przy strumieniu… To nie był nasz ostatni pocałunek – Thorin ostatkiem sił mocno objął szyję dziewczyny i przysunąwszy ją do siebie, spojrzał jej głęboko w oczy, po czym delikatnie ją pocałował – Ten był ostatni.

- Nie, zrobię wszystko, żebyś wyzdrowiał, nie rób mi tego proszę…

Na nic zdały się jej błagania, bo Thorin zamknął oczy i nie miała z nim już żadnego kontaktu. Uniosła go i trzymała jego ciężkie ciało na kolanach, płacząc i prosząc o pomoc. W tym momencie nadleciały orły, które najpierw zrzucały wargów i orków z urwiska, a potem ratowały krasnoludy z opresji. Luthien szalała z rozpaczy, kiedy jeden z ogromnych ptaków zabrał Thorina i uniósł się z nim w powietrze. Po chwili kolejny zabrał ją, i już po kilku minutach cała drużyna leciała na grzbietach orłów jak najdalej od rozwścieczonego Azoga, który przeklinał ptaki i krasnoludy za to, że po raz kolejny umknął mu Thorin Dębowa Tarcza, po raz kolejny nie udało mu się zgładzić rodu Durina… Kiedy tak lecieli, myśli wszystkich kierowały się ku Thorinowi. Wyglądał jak nieżywy, całkowicie bezwładny, blady i poraniony. Fili próbował krzyczeć do niego, ale na nic się to nie zdało; pogłębiało to jedynie i tak podły już nastrój całej drużyny, kiedy widzieli, że ich przywódca nie daje znaku życia… Wkrótce orły zostawiły ich na samotnej skale pośród lasów i odleciały w dal. Gandalf natychmiast podbiegł do leżącego nieruchomo Thorina i przyklęknął przy nim, wypowiadając nad nim jakieś dziwne, nikomu niezrozumiałe słowa. Krasnolud otworzył powoli oczy i spojrzał na czarodzieja pytająco.

- Niziołek…?

- Żyje. Jest tu, cały i zdrowy – odparł Gandalf – Miał sporo szczęścia…

- A Luthien?

- Jest z Filim, spokojnie.

Istotnie, siostrzeniec trzymał mocno dziewczynę, która cała aż wyrywała się, by pobiec do Thorina, uściskać go, wycałować i upewnić się, że na pewno żyje. Fili jednak uspokajał ją, mówiąc, żeby dała mu dojść do siebie. Thorin z pomocą Dwalina i Kiliego wstał, po czym spojrzał z wyrzutem na hobbita.

- Życie ci niemiłe!? – krzyknął – Co ty zrobiłeś… Mogłeś zginąć! Mówiłem, że będziesz nam tylko przeszkodą, że nie powinno cię tu być… Ale wiedz, że nigdy w życiu się tak nie myliłem…

Krasnolud podszedł do Bilba i zatonęli w przyjacielskim uścisku. Mały hobbit nawet nie wiedział, czego się spodziewać, a na pewno nie spodziewał się takiego zachowania po dumnym przywódcy krasnoludów…

- Wybacz, że w ciebie wątpiłem – powiedział cicho Thorin.

- Sam bym w siebie wątpił – odparł Baggins – Zresztą to nie mnie powinieneś dziękować. Ledwie powstrzymałem Luthien od rzucenia się na Azoga…

- Ale to ty mnie uratowałeś.

- Ona mało co nie umarła ze strachu. Wiesz, co czuje…

- Przestań! – syknął Thorin ze złością – Nie wszyscy muszą słyszeć!

- Zajmij się nią – Bilbo poklepał przyjaciela po plecach – Jest z Filim.

Gdy Thorin odwrócił głowę w stronę swego siostrzeńca, zauważył Luthien wtuloną w niego jak małe dziecko. Była przerażona, bezbronna i nie wiedziała, co się dzieje, ani jak ma się zachować. Część Thorina chciała podejść do niej, przytulić ją, podziękować jej, powiedzieć kim dla niego jest i ile znaczy, ale druga część kazała mu utrzymać dystans. Przecież nie jest tu na wycieczce krajoznawczej, a na misji na śmierć i życie, jest przywódcą i nie może sobie pozwolić na ani odrobinę słabości przed całą swoją kompanią. Musi utrzymać Luthien na odległość, tylko jak to zrobić, kiedy tak naprawdę dziewczyna jest tak blisko i lgnie do niego jak ćma do światła. A on pragnie jej, tak, teraz przyznawał to przed samym sobą, choć to uczucie było dotąd dla niego zupełnie obce… Był zagubiony w swych uczuciach, coś takiego przydarzyło mu się po raz pierwszy i musiał stawić temu czoła. Musiał jakoś rozgraniczyć fakt, że jest jedyną nadzieją krasnoludów na odzyskanie ojczyzny i pożądanie, które popychało go w stronę Luthien.

- Zejdziemy na dół, do lasu – oznajmił, otrząsając się z natrętnych myśli – Tam poszukamy miejsca, by przenocować i odpocząć. Fili, zajmij się dziewczyną.

- Ale Thorinie… - powiedziała cicho Luthien, lecz on zignorował ją.

- No już, co się tak patrzycie? Idziemy! Nie mamy chwili do stracenia, każda chwila jest cenna!

- Może odpocznij chwilę, w końcu ledwo uszedłeś z życiem – zaproponował nieśmiało Balin, ale Thorin wzruszył tylko ramionami.

- Odpocznę, kiedy znajdziemy miejsce na obozowisko. Ruszajmy!

Wszyscy byli zdziwieni nagłym pośpiechem Thorina, ale nikt nie śmiał zanegować jego zdania. Nawet Gandalf nie powiedział, co myśli o jego pochopnej decyzji o wędrówce w dół w sytuacji, kiedy ledwo mógł się poruszać po poważnych obrażeniach odniesionych w walce. Szedł tuż za nim i w pewnym momencie przyspieszył kroku, by się z nim zrównać.

- Jak się czujesz? – zapytał.

- Świetnie, jak tylko można się czuć po spotkaniu z tym śmieciem – odparł ze złością Thorin.

- Wściekasz się, że przeżyłeś, czy że uratował cię niepozorny hobbit?

- Wściekam się, że znowu mnie poniżył.

- Niech mi broda wypadnie, jeśli to było poniżenie! – Gandalf wybuchnął śmiechem – Cała kompania jest pod wrażeniem twojej odwagi, a zarazem nieskończonej głupoty, że poszedłeś samotnie na zgraję uzbrojonych orków, ale nikt nie uważa, żebyś został poniżony!

- Ważne, że ja tak uważam, poza tym nie sądzę, żeby zemsta za mego dziadka i ojca była głupotą!

- Mogłeś zemścić się innym razem, w bardziej sprzyjających okolicznościach.

- A ty mógłbyś przestać podważać wszystko, co robię!

- Upór krasnoludów nie zna granic – westchnął Gandalf, a Thorin nie pozostał mu dłużny:

- A wścibstwo czarodziejów przekracza wszelkie granice!

- Chłopcze, nikt nie chce ci zaszkodzić, zrozum to w końcu. Wszyscy jesteśmy z tobą, nie masz tu wrogów. Masz szacunek i poważanie swoich ludzi, nawet Bilba. Naraził się, żeby uratować ci życie.

- Wiem… I jest mi z tym źle. To ja powinienem ratować moich ludzi, ja za nich odpowiadam…

- Thorinie… Nie jesteś wszechmogący! Nie możesz być odpowiedzialny za wszystko na tym świecie i nadzorować każdej żyjącej istoty!

- Taki jest mój los – odparł krasnolud – Jeśli oni nie odzyskają Ereboru ze mną, nie odzyskają go z nikim. Ode mnie zależy przyszłość mego narodu.

- Tak, ale nie obarczaj się zbyt wielką odpowiedzialnością za wszystko. Proszę, odpuść sobie trochę i zacznij cieszyć się życiem.

- Dobrze, obiecuję że wezmę to pod uwagę przy planowaniu następnego dnia – z lekką ironią odparł Thorin – Cieszyć się życiem… Ciekawe jak, w dziczy i niebezpieczeństwie.

- No, o odrobinę radości w twoim przypadku akurat nietrudno – Gandalf rzucił okiem na Luthien, idącą w tyle z Filim i Kilim.

- Co masz na myśli?

- Masz wspaniałych siostrzeńców – skłamał czarodziej – Możesz być z nich dumny.

- I jestem, nawet nie wiesz jak. Czasem myślę, że zasługują na tron bardziej, niż ja…

- Oj teraz to przesadziłeś, ze skrajności w skrajność… Doceń siebie bardziej. Powiedz mi jeszcze, skoro tak rozmawiamy… A Luthien?

- Co z nią znowu?

- To ja ciebie pytam: co z nią.

- Nie rozumiem – Thorin z miejsca poczerwieniał, bo tak naprawdę doskonale zdawał sobie sprawę z tego, o co pyta go czarodziej.

- Rozumiesz. Powiedziała dziś głośno, że cię kocha.

- Nie przypominaj mi o tym…

- Co z tobą? Masz ogromne szczęście, pokochała cię piękna, mądra dziewczyna!

- Nie mam czasu na…

- Thorinie! – krzyknął czarodziej, po czym ściszył głos – Masz wiele czasu. Do Dnia Durina jeszcze długo, jeszcze szmat drogi przed nami. Dlaczego więc mówisz, że nie masz czasu? Nikt nie każe ci zatrzymywać się i żyć z nią w lesie, przecież idzie z nami więc możesz korzystać z tego, ile można!

- Co masz na myśli, mówiąc: korzystać?

- Nie jesteś dzieckiem, mój drogi. I nie próbuj mi wmówić, że Luthien ani trochę nie wpadła ci w oko. I nie próbuj zaprzeczać, że coś do niej czujesz.

- Gandalfie… Powiedziałem już raz, że wścibstwo czarodziejów przekracza wszelkie granice. A to, co robisz teraz, jest po prostu niesmaczne!

- Od kiedy krasnoludy tak bardzo przejmują się dobrym smakiem i manierami…

- Od kiedy są z rodu Durina i nie w głowie im przelotne romanse, a poza tym mają szacunek do kobiet, jakie by nie były!

- Szacunek do kobiet… Ładnie powiedziane.

- Gandalfie, nie prosiłem, żebyś zaglądał mi do łóżka!!! – krzyknął Thorin, skupiając na sobie uwagę całej drużyny – Zaklinam cię, po prostu odejdź i zatruwaj umysł komuś innemu!

Czarodziej roześmiał się cicho, ale ustąpił i przestał dyskutować z Thorinem. Krasnoludy zaczęły szeptać między sobą, o jakie łóżko może chodzić i dlaczego ich przywódca tak bardzo zezłościł się ze względu na mebel, którego tak naprawdę od długiego czasu nie używał, ponieważ przyszło mu spać w warunkach zupełnie niegodnych króla. Jedynie Balin i Bilbo znali prawdę i wiedzieli, czego tyczyła się cicha, acz żywa rozmowa Gandalfa z Thorinem. Tymczasem Luthien milczała przez całą drogę, mimo że Fili usilnie starał się z niej wyciągnąć powód złego nastroju. W pewnym momencie Kili zauważył, że humor dziewczyny zależy od humoru jego wujka. Zastanowiło go to, jednak nie podzielił się z nikim tym spostrzeżeniem, postanowił tylko obserwować tych dwoje. W głębi serca miał nadzieję, że Thorin, który całe życie był dla niego jak ojciec i w całości poświęcił się wychowaniu dwójki urwisów, w końcu znajdzie swoje szczęście u boku kobiety. I bardzo chciał, by tą kobietą była właśnie Luthien. Zdołał zauważyć, jak tych dwoje na siebie patrzy i jak na siebie nawzajem reagują, pomimo tego że Thorin bardzo starał się to ukryć. Chłopak był bystry i przez lata poznał swego wujka na wylot. Teraz, gdy szli w poszukiwaniu miejsca na obozowisko, był zdenerwowany i małomówny, szczególnie po rozmowie z czarodziejem.

- Tu się zatrzymamy – zaproponował w pewnym momencie Gandalf, rozglądając się wokół siebie.

- Może być – przytaknął Thorin – Oin, Gloin, rozpalcie ognisko. Bombur, przygotuj kolację. Dwalin, Bifur, rozejrzyjcie się nieco po okolicy na południe. Nie chciałbym niespodzianek w postaci trolli i innych przyjemniaczków. Kili, Fili, zostawcie dziewczynę z Orim, idźcie zbadać teren na północ. Dori, Nori, idźcie na wschód. Ja pójdę na zachód.

Odchodząc, rzucił tęskne spojrzenie Luthien. Rozczuliła go swą smutną, słodką miną. Coś w środku, coś wewnątrz niego zaczęło się buntować i mówić mu, że powinien rozbić swoją skorupę chłodu oraz powagi i dać sobie trochę szczęścia. Jednak chwilowo zagłuszył ten głos i poszedł sprawdzić teren na zachód. Nie odszedł daleko, kiedy ujrzał wysoką, wyższą niż on kępę trawy okalającą ogromny dąb. Niezła kryjówka dla kogoś, kto potrzebuje odrobiny samotności. Usiadł więc tam i rozmyślał… Tymczasem Luthien krążyła wśród krasnoludów i nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Martwiło ją zachowanie Thorina, ale też bała się o niego. Długo nie wracał, a poszedł sam i w międzyczasie wszystko mogło się zdarzyć. Gandalf zauważył jej smutek i podszedł do niej z uśmiechem.

- Co cię martwi, drogie dziecko? – zapytał życzliwie.

- Thorin… Gandalfie, ja… Myślę, że wiesz, co czuję. Bilbo powiedział, że wiesz. Balin też wie, prawda? On też wie, powiedziałam mu to dziś, kiedy myślałam, że to koniec… Ale nie odzywa się do mnie. Milczy. Rozmawiał dziś z wszystkimi, tylko nie ze mną. Nie rozumiem go!

- Ja też wielu kwestii związanych z Thorinem nie rozumiem, ale nauczyłem się je akceptować. Luthien, moja kochana… Jesteś pewna swoich uczuć?

- Jestem, jak nigdy w życiu.

- Nie znasz go w ogóle…

- Pragnę go poznać. Z każdej strony, z tej złej i dobrej. I pragnę pomóc mu pokonać te złe strony. I chcę kochać jego dobre strony. Chcę kochać jego całego, chcę żeby mi na to pozwolił… On… Gandalfie, on mnie onieśmiela, czuję przed nim respekt, w końcu jest królem, a ja… Ale to nie o to chodzi. Nie zakochałam się w wyobrażeniu mężczyzny, w obietnicy wielkiej przyszłości u boku króla. Pokochałam smutek w jego oczach i zapragnęłam, żeby zamienił się w radość. Wiem, że go nie znam, on również nie zna mnie, ale wierzę, że możemy poznawać się z dnia na dzień coraz lepiej… Razem. Gdyby tylko chciał…

- Uwierz mi, Luthien, on tego chce. Może jeszcze o tym nie wie… Ale przecież jesteś tu po to, żeby mu to uświadomić, prawda?

- Tak sądzisz…? – twarz dziewczyny pojaśniała – Myślisz, że to możliwe?

- Jak najbardziej – odparł czarodziej – A teraz idź go poszukaj.

- Ale gdzie?

- Cóż… Specjalnie wybrałem to miejsce na postój, znam je dość dobrze. Niedaleko stąd na zachód jest taki duży dąb, otoczony bardzo wysoką trawą. Thorin poszedł w tamtą stronę, dam obciąć sobie brodę, że właśnie tam teraz się ukrył. Z daleka od mojego „wścibstwa”, jak to określił, zrzędzenia Bilba, hałasu całej gromady i przede wszystkim od ciebie.

- Nie pocieszyłeś mnie, myśl że Thorin przede mną ucieka jest raczej dołująca.

- Idź, kochana. Nikt nie będzie wam przeszkadzał – zapewnił Gandalf, a kiedy Luthien spojrzała na niego pytająco, dodał – Zadbam o to.

- Zaraz, ale… co ty właściwie masz na myśli? Chyba nie…

- Jesteście dorośli, nie ja będę mówił wam, co powinniście robić. Przede wszystkim znajdź go, a potem wszystko samo się potoczy. Zostańcie tam… to znaczy rozmawiajcie jak długo chcecie, nawet do rana.

- Ale to niemoralne, to…

- Rozmowa jest niemoralna? Nie bądź niemądra, Luthien. Kochasz go, prawda? Więc znajdź tego upartego krasnoluda i powtórz mu to tyle razy, aż zrozumie. Dziś macie idealną szansę, nie zmarnujcie jej. Nie wiem, kiedy następnym razem uda mi się znaleźć takie miejsce, żebyście mieli kawałek ziemi tylko dla siebie. No już, zmykaj.

Luthien była niesamowicie zdziwiona i zmieszana słowami Gandalfa. Miała wrażenie, że czarodziej namawiał ją na… Nie, to niemożliwe. Absolutnie. Musiała coś pomylić, źle zrozumieć. Miała po prostu odnaleźć Thorina i z nim porozmawiać. Choć tak naprawdę w głębi duszy pragnęła czegoś więcej… Miała to sobie za złe, w końcu była porządną dziewczyną z dobrego domu, była wzorowo wychowana i nigdy przedtem przez myśl nie przechodziły jej takie myśli, jak teraz, kiedy miała obok siebie Thorina. Ale nie to było teraz ważne. Musiała go odnaleźć… Nie było to trudne, poznała charakterystyczny dąb już z daleka. Jaki to paradoks, pomyślała, Dębowa Tarcza schronił się przed nią właśnie pod dębem… Odetchnęła głęboko i szybkim krokiem podeszła do wysokiej kępy trawy, zasłaniającej niewielki plac dookoła drzewa. Zajrzała tam…

Thorin siedział wpatrzony w księżyc, wyglądał pięknie, jak stworzenie nie z tej ziemi. Jego ostre, charakterystyczne rysy wyglądały w świetle niezwykle, delikatny wiatr lekko rozwiewał jego włosy, a usta były znowu rozchylone, niczym obietnica cudownych pocałunków… Podeszła do niego i usiadła tuż obok.

- Co tu robisz? Skąd wiedziałaś, gdzie mnie znaleźć? – zapytał, zmieszany.

- Powiedzmy, że nietrudno znaleźć ten dąb. Musimy porozmawiać… Nie sądzisz?

- Tak, całkiem możliwe…

- Thorinie, nie odzywasz się do mnie cały dzień. Po tym, co zaszło… Dlaczego milczysz? – zapytała cicho.

- Nie wiem… Nie wiem, co mógłbym powiedzieć. To, co dla mnie zrobiłaś, co powiedziałaś…

- Proszę, nie przerywaj. Jesteśmy sami, nikt nam nie przeszkodzi. Musisz mi zaufać, wiem że to trudne, ale konieczne. Nie możesz się zamykać w tym swoim pancerzu wielkiego wojownika. Jesteś dobry, wrażliwy, masz uczucia i potrzebujesz uczuć.

- Tak, być może masz rację. Ja po prostu… Wiesz, nigdy nikt mnie tak nie potraktował. Nie słyszałem nigdy takich słów, jak od ciebie. Jesteś pierwszą kobietą, która tak na poważnie… Ale przecież ty mnie nie znasz.

- Poznam cię, do tego właśnie dążę – zapewniła Luthien.

- Jak mogłaś zakochać się w kimś, kogo nie znasz?

- Thorinie, odpowiem ci pytaniem na pytanie: czy patrzyłeś kiedykolwiek w swoje oczy?

- Nie, raczej nie – krasnolud był zdziwiony pytaniem.

- Więc posłuchaj i uwierz w to, co mówię: twoje oczy mówią o tobie wszystko. Widać w nich to, co przeżyłeś, twoje cierpienie, lata udręki, smutek, honor, ale i dobroć, wrażliwość, i ta wielka potrzeba akceptacji, bycia kochanym… Nie jest tak?

- Widzisz to wszystko… w oczach?

- Tylko w twoich – odparła Luthien, dotykając niby przypadkiem jego dłoni – Nie będę ukrywać, że ty cały mi imponujesz, twoja postawa, duma, nawet upór, twoja władczość, waleczność, odwaga jakiej nigdy nie ujrzałam dotąd na oczy, ale tak naprawdę pokochałam tę małą, ukrytą cząstkę Thorina, który boi się samotności i pragnie miłości. A ja pragnę ci ją dać, zupełnie bezinteresownie.

- Luthien… Jesteś wyjątkową osobą, piękną kobietą i ja.. To takie trudne… Nigdy nie otworzyłem się przed nikim, a czuję, że ty… że mógłbym, przed tobą, z tobą…

- Potrzebujesz czasu?

Thorin przez chwilę milczał, wpatrując się w gwiazdy i ścisnął dłonie dziewczyny.

- Myślę, że potrzebuję ciebie… Twojego ciepła. Chcę… Nie, nie potrafię tego powiedzieć…

- Błagam, przełam się i spróbuj… Nie musisz mówić wszystkiego, ale pamiętaj, że nie chcę cię skrzywdzić, a wręcz przeciwnie.

- Luthien, ja chyba chcę, żebyś mi pomogła.

- Jak…?

Thorin uklęknął przy niej i położył dłonie na jej ramionach. Powoli zsuwał je w dół, patrząc w jej oczy, które lśniły blaskiem księżyca. Dotknął jej długiej szyi, musnął palcami jej piersi skryte jeszcze za cienkim materiałem sukni… Czuł jej oddech na policzku, widział jej drżenie i delikatnie, opanowując się z całych swoich sił, muskał wargami jej bladą skórę.

- Jesteś taka piękna… Odkąd cię ujrzałem, nie miałem spokoju. Dajesz mi radość, Luthien. Samym swoim spojrzeniem i uśmiechem. Ale pragnę czegoś więcej… Proszę…

- Thorinie, ja..

- Powiedziałaś, że mnie kochasz. Powtórzyłaś to kilkakrotnie w ciągu jednego dnia. Twoje pocałunki były dla mnie jak dar… Pierwszy był darem odwagi, drugi darem życia. Proszę o więcej, ale chyba nie o zbyt wiele, prawda? Wiem, że też tego chcesz, widzę jak reagujesz, może nie mam ogromnego doświadczenia z kobietami ale TEGO raczej nie da się ukryć, prawda? Albo się kogoś pragnie, albo nie, a twoje ciało jest zdradliwe…

- Nie poznaję cię…

- Sam siebie nie poznaję – wyznał krasnolud – I nie wiem, czy to dobrze. Ale nie obchodzi mnie to, póki jesteś tu ze mną. Kochasz mnie, prawda? Potrzebuję, żebyś mi to powtórzyła… Proszę!

- Tak, kocham, ale… - Luthien wyrwała się z jego objęć, nieco przerażona tym, jak szybko rozwija się sytuacja – Myślę, że to nie jest odpowiedni moment…

Thorin wstał z ziemi i w mgnieniu oka znalazł się przy dziewczynie. Jednym szybkim ruchem przyszpilił ją do drzewa tak, że nie mogła się ruszyć. Patrzył na nią przenikliwie, a w jego oczach palił się teraz ogień. To był pożar, pożar namiętności, jakiej Luthien jeszcze nigdy nie widziała u nikogo, a już zupełnie nie spodziewała się ujrzeć go w oczach Thorina – tego poważnego, smutnego władcy krasnoludów. On zaś z uporem wpatrywał się w nią, z każdą sekundą sprawiając, że jej opór malał do zera.

- Nie prosiłem cię, żebyś myślała – powiedział ostro, po czym zupełnie zmienił ton na łagodny i bardzo urzekający – Kochanie…

W jednej chwili puścił ją, lecz nie po to, by mogła się oddalić, a po to, by zerwać z niej suknię. Odrzucił ją w tył, rozpostarł na ziemi swój płaszcz i delikatnie, aczkolwiek stanowczo pchnął Luthien, a ta upadła na niego. Uklęknął obok niej i pocałował ją czule…

- Jesteś piękna i tak bardzo cię potrzebuję…

***

Tymczasem w obozowisku kompania niecierpliwiła się. Thorina nie było już zbyt długo, a i Luthien zniknęła. Balin próbował opanować sytuację i uspokoić towarzyszy, jednak sam dokładnie nie wiedział, co się dzieje. Tylko Gandalf siedział i spokojnie palił fajkę.

- Co się stało? Gdzie Luthien i Thorin, wiesz coś? – zapytał Bilbo – Wiesz… Ty intrygancie! To twoja sztuczka!

- Ale bynajmniej nie magiczna – zaśmiał się czarodziej i odezwał się do wszystkich – Drodzy przyjaciele! Zachowajcie spokój, wasz król jest bardziej bezpieczny niż mógłby być tutaj.

- Gdzie jest Thorin? – krzyknął Dwalin.

- Nie wszystko musisz wiedzieć, mości krasnoludzie. Jest niedaleko, ale musi mieć spokój.

- A Luthien? Zniknęła nam! – martwił się Fili – Ori miał jej pilnować!

- Nie zrzucaj na mnie winy! – odpowiedział mu przyjaciel – Pilnowałem jej, ale poszła do Gandalfa! Nie będę podważał autorytetu czarodzieja i pilnował dziewczyny, kiedy jest przy nim!

- Zaraz, moment… Wujka nie ma, Luthien nie ma. Gandalfie… Czy to jest to, o czym myślę? – Kili uśmiechnął się przebiegle – Miałem rację!

- Powiedzmy, że muszą sobie coś wyjaśnić. I bardzo proszę, nie róbcie tej nocy ani kroku na zachód, dobrze? – czarodziej wyciągnął nogi w kierunku ogniska i dodał ciszej – Coś mi się wydaje, że trwają rokowania, i mogą być całkiem owocne…

---------

Notka: Autorem opowiadania jest Kate. Opowieść oparta jest na postaciach z filmu "Hobbit: Niezwykła podróż” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. Do zilustrowania opowiadania użyto screenów Kate z w/w filmu.

---------

Kolejna część za tydzień.

Aktualizacja 26/02/2014, część piąta tutaj.