"Serce Góry", fanfik autorstwa Kate, część 3.

Część druga tutaj.

Wędrowali długo, a tempo narzucone przez Thorina było naprawdę duże. Szedł na czele z Dwalinem, tuż za nimi Bifur ze swym kuzynem, Bomburem. Następnie Dori, Nori i Gloin kłócili się o to, który z nich zabił więcej goblinów. Zaraz za nimi Fili z Bofurem zabawiali Luthien starymi krasnoludzkimi opowiastkami, następnie Ori i Kili, którzy zawzięcie próbowali dogadać się z przygłuchym Oinem, któremu stary, poczciwy Balin usiłował naprostować zniszczoną trąbkę. Na samym końcu pochodu Bilbo wraz z Gandalfem wspominali ciche, sielskie Bag End. Było spokojnie, zbyt spokojnie. I to właśnie dziwiło, a nawet lekko niepokoiło Thorina. Jednak nic nie mówił, ciesząc się, że współtowarzysze choć na chwilę zapomnieli o przykrościach i są w lepszych humorach. Kiedy zapadł zmrok, postanowił zatrzymać się w dość bezpiecznie wyglądającym zagajniku. Kiedy trochę podjedli i ogrzali się przy ognisku, wszyscy poszli spać. Thorin jak zwykle położył się kawałek dalej niż reszta kompanii. Warta przypadła Filiemu, któremu chętnie zgodziła się towarzyszyć Luthien. Przywódca niechętnie patrzył na sympatię, jaką darzyli jego siostrzeńcy dziewczynę. W ogóle niechętnie patrzył na objawy sympatii całej kompanii w stosunku do niej, i co dziwne – nie miał pojęcia, dlaczego. Faktem jest, że czuł się dziwnie patrząc na nią. Jeszcze nigdy nie widział równie pięknej istoty, miał wrażenie że to jakiś sen, że to postać z mitów, z legend… Czasami przez myśl przechodziło mu, że może rzeczywiście dziewczyna pochodzi z rodu Luthien i Berena, o których opowiadał Gandalf. Według wszelkich podań Luthien była najpiękniejszą istotą jaką świat kiedykolwiek ujrzał, i to samo Thorin czuł, kiedy widział swą towarzyszkę. Odganiał jednak od siebie te myśli. Wiedział, że kobieta w jego życiu osłabiłaby go, a musiał być przecież silny, by odzyskać swą ojczyznę i skarb. Nie mógł pozwolić, by Luthien zawróciła mu w głowie, przecież był odpowiedzialny za swój naród i pragnął zwycięstwa. Choć w głębi duszy pragnął miłości, pragnął kobiety… Kiedyś, bardzo dawno temu zaznał krótkiego uczucia do młodej krasnoludzkiej panny, jednak było to we wczesnej jego młodości, i przez te wszystkie lata, kiedy tułał się po świecie wypełniony poczuciem porażki, nienawiścią do smoka i chęcią zemsty, zapomniał jak smakuje związek z kobietą. Tak naprawdę można powiedzieć, że w ogóle nie wiedział, co to jest. Teraz, kiedy do jego kompanii przyłączyła się niebiańsko piękna Luthien, powoli odżywały w nim wspomnienia i głęboko ukryte pragnienia, które z uporem od siebie odsuwał. W końcu udało mu się zasnąć, podobnie jak całej reszcie kompanii. Fili z urokiem i wrodzonym dowcipem opowiadał Luthien o każdym uczestniku wyprawy. Najwięcej oczywiście miał do powiedzenia o swym bracie i wujku – z czego większość rzeczy sam znał tylko ze słyszenia, bo był za młody, by pamiętać czasy swego pradziada. Dziewczyna z zapartym tchem słuchała opowieści o potędze Ereboru, o młodym księciu krasnoludów, który dumnie stał po prawej stronie tronu króla Throra, który dzielnie walczył o przetrwanie, kiedy do Ereboru nadciągał Smaug, który w końcu poprowadził swych ludzi przed siebie i stworzył im nowe, spokojne życie w Błękitnych Górach, jednak nigdy nie zapomniał i nigdy nie wybaczył tego, co się stało z jego domem i współplemieńcami. Opowiadał też o wspaniałym czasie, jakim było dzieciństwo spędzone z ukochanym, aczkolwiek surowym wujkiem. Luthien widziała, że jego siostrzeńcy są wpatrzeni w niego jak w obraz i bardzo go szanują, że może nawet chcą być tacy jak on. Fili wyznał jej, że nie mógł wymarzyć sobie lepszego ojca, niż przez całe życie był i nadal jest dla niego Thorin Dębowa Tarcza. Dziewczyna, w miarę jak krasnolud opowiadał jej o swym wuju coraz więcej, czuła że jest on kimś naprawdę wyjątkowym. Co chwilę spoglądała na śpiącego Thorina. W pewnym momencie, mimo że leżał spory kawałek od nich, zauważyła jego niespokojne ruchy, a później usłyszała też pomrukiwania. Nie rozumiała, co mówił, i spojrzała pytająco na współwartownika.

- Koszmary – westchnął smutno Fili – Miewa je co noc. Ostatnio nie miał ich, kiedy byliśmy z Kilim dzieciakami i weszliśmy mu do łóżka podczas burzy. Więc bardzo dawno.

- Co mu się śni?

- To cienie i wspomnienia dawnego życia. Śni mu się, że jest władcą Ereboru i nagle wszystko odbiera mu ogień, smok… Trawi wszystko, zabiera złoto i najważniejsze, Arcyklejnot…

- Arcyklejnot?

- Tak, to Serce Góry – wyjaśnił Fili, patrząc ze smutkiem na Luthien – Najpiękniejszy klejnot, jaki kiedykolwiek istniał. Jest symbolem władzy, ukochanym skarbem naszego pradziadka, dziadka i wujka. Ja i Kili nigdy go nie widzieliśmy, ale każdy, kto choć raz w życiu ujrzał Arcyklejnot, nigdy nie zapomniał tego blasku i nieopisanego piękna. Kiedy wujek odzyska Arcyklejnot, będzie prawowitym Królem pod Górą, tak przynajmniej uważa. Ale dla nas to nie robi różnicy, dla nas i tak jest królem, z Arcyklejnotem czy bez niego. Tylko wujek jest tak uparty…

- Widocznie jest to dla niego ważne.

- Boję się, zresztą nie tylko ja, że dopadnie go smocza choroba.

- A co to jest? – Luthien była oszołomiona ilością faktów, które musiała przyswoić w tak krótkim czasie.

- To, na co zapadł mój pradziadek i dziadek… Zresztą nie tylko oni. Niestety, nasza rasa jest specyficzna i bardzo na to narażona. Chodzi o niepohamowaną chciwość. W momencie, kiedy jesteś chora, nie obchodzi cię nic poza skarbami. To właśnie wzięło się od smoków, takich jak Smaug, których jedynym celem w życiu jest posiadanie niezmiernej ilości bogactw, których oczywiście nie wykorzystują. Po prostu leżą na tym złocie i uważają się za nie wiadomo kogo! – zakończył z oburzeniem Fili – Nie chcę, żeby i mnie to dotknęło, ale nigdy nie wiadomo, co przyniesie życie. Obawiam się, że ród Durina ma niestety większe skłonności do tej choroby. Bardziej jednak niż o siebie martwię się o wujka…

Luthien spojrzała w stronę Thorina, który teraz miotał się we śnie, mówiąc coś w języku krasnoludzkim. Poderwała się i podbiegła do niego. W momencie, kiedy przy nim klękała, z jego płuc wydostał się rozpaczliwy krzyk, błaganie o pomoc… Dziewczyna z całych sił przytuliła go do siebie.

- Już dobrze… Proszę, uspokój się, jestem obok – szeptała mu wprost do ucha. Poczuła się wyjątkowo, mając go w swoich ramionach. On, wielki, dostojny władca przerażony niczym małe dziecko. Tuliła go do siebie, czując na policzku jego miękkie włosy. Serce waliło mu jak oszalałe, ale przestał krzyczeć. Nagle otworzył oczy i poczuł jej obecność. Sam nie wiedział dlaczego to robi, ale wiedziony instynktem objął ją i przytulił do siebie. Trwali tak dłuższą chwilę, jednak Thorin odsunął się kawałek.

- Co tu robisz? – zapytał niby surowo, ale jednak nadal drżącym głosem.

- Potrzebowałeś pomocy – odparła niepewnie – Krzyczałeś, miałeś koszmary… Nie mogłam na to bezczynnie patrzeć.

- W porządku, to nic takiego. Przyzwyczaiłem się. Dałbym radę sam.

- Fili powiedział mi, że męczy cię to od lat…

- Co jeszcze powiedział ci Fili? – głos Thorina był cichszy i jakby bardzo niepewny.

- Opowiadał mi, jak wspaniałym ojcem byłeś zawsze dla niego i jego brata. Opowiadał o potędze Ereboru, o nieszczęściu, które was spotkało, o twoim bohaterstwie, o tym jak pomogłeś swemu plemieniu stanąć na nogi… Jesteś wspaniałym krasnoludem. Prawdziwym przywódcą i królem.

- Nie jestem królem – uciął – Nie mam nic, co by mnie do bycia nim uprawniało.

- Ależ masz… Miłość i szacunek twoich ludzi. Nie jest ci potrzebny żaden klejnot…

- Co ty możesz wiedzieć!?

- Pewnie nie wiem nic… - Luthien posmutniała i spojrzała na śpiącą kompanię – Ale oni wiedzą wiele. I nie poszliby za tobą, gdyby nie mieli powodu.

- Jest ich tylko dwunastu.

- Najwierniejszych i oddanych swemu królowi.

- Dlaczego to robisz? Nie rozumiem…

- Pytasz mnie, dlaczego? Bo od dziś jesteś też moim królem, panie. Bez względu na wszystko pójdę za tobą wszędzie. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego, jak ty…

- Luthien, proszę… - jęknął Thorin, czując, że jeszcze chwila i nie wytrzyma tej nieznośnie cudownej bliskości kobiety przy sobie.

- O co prosisz, mój panie?

- Wróć na wartę, Fili nie może być tam sam – odparł twardo Thorin – Za godzinę obudźcie Bifura i Bagginsa. Chociaż raz nie będzie mógł gadać, bo stary dobry Bifur nie jest idealnym rozmówcą… Mówiąc delikatnie, nie zrozumieliby się. Ale trochę konstruktywnego milczenia dobrze zrobi naszemu bezczelnemu włamywaczowi.

Krasnolud uśmiechnął się ponuro, na co twarz Luthien rozpromieniła się. Skinęła głową i oddaliła się na wartę, a Thorin jeszcze przez jakiś czas nie mógł zasnąć. Z jednej strony żałował, że zabrał ją ze sobą, z drugiej jednak coś mówiło mu, że to najlepszy wybór, jakiego mógł dokonać…

***

Dwa kolejne dni były dla wędrowców znowu zaskakująco spokojne. Żadnych niespodziewanych przygód po drodze, pogoda dopisywała, a towarzysze byli rozluźnieni. Luthien bardzo dyskretnie starała się być jak najbliżej przywódcy, a to za sprawą jego siostrzeńców, którzy otaczali ją szczególną opieką, a zazwyczaj szli tuż za nim, a to pod pretekstem zapytania o różne sprawy, które ją interesowały. Imponował jej swą odwagą, wiedzą, mądrością, dobrocią. Oprócz tego podziwiała jego piękno zewnętrzne. Chwilami zastanawiała się, co właściwie robi na wyprawie z trzynastką nieco nieokrzesanych krasnoludów, czarodziejem i marudnym hobbitem, ale jedno spojrzenie Thorina tłumaczyło jej wszystko. Jest tu dla niego. Nie znała wcześniej tak silnego uczucia jak to, które pojawiło się w jej sercu, gdy pierwszy raz ujrzała go w mieście goblinów. Nie wiedziała wtedy, że jest on królem, ale i tak doskonale widziała bijącą z niego dostojność. Prawdę mówiąc onieśmielał ją od początku. Czuła się przy nim tak mała, ale mimo wszystko uwielbiała patrzeć na niego, kiedy o tym nie wiedział, chłonęła każde jego słowo, napawała się jego głosem i jedyną rzeczą, która jej tak naprawdę przeszkadzała, był fakt, że nie może do niego podejść, przytulić go, ukryć twarzy w jego włosach i pocałować jego rozchylonych ust… Chwilami karciła się w myślach za te niepoważne wytwory swojej wyobraźni, ale nie mogła się powstrzymać. A kiedy się do niej uśmiechał, zupełnie traciła głowę. Tak, Thorin Dębowa Tarcza coraz częściej uśmiechał się, zupełnie bez powodu. Nie wiedziała, dlaczego, a prawda była prosta. Krasnolud był z każdą godziną coraz bardziej zauroczony współtowarzyszką. Były momenty, kiedy zapominał o celu wyprawy i myślał o Luthien. Sprawiała, że troski i zmartwienia choć na krótki czas odchodziły, a ich miejsce zajmowała ona – zupełnie, jakby był nastolatkiem i przeżywał pierwsze zakochanie. Nie, to słowo nie wchodziło w grę… Ilekroć sobie to uświadamiał, usiłował odrzucić myśl że mógłby kogoś kochać. Tak, kochał swoich siostrzeńców, ale nie miał prawa kochać kogoś innego. Sam sobie odbierał to prawo, uważał że jego jedyną powinnością jest opieka nad Kilim i Filim, odzyskanie królestwa i odnowienie potęgi Ereboru dla swoich poddanych. Stworzenie im życia, na jakie zasługują po latach tułaczki. W jego wizji nie było miejsca dla kobiety, lecz mimo wszystko jego małą tajemnicą było to, że ogromną przyjemność sprawiało mu fantazjowanie o pięknej, towarzyszącej mu dziewczynie. Jego marzenia przybierały różną formę, czasem na samą myśl czerwienił się i usiłował odwrócić od siebie uwagę towarzyszy. A kiedy jego wygłodniały wzrok napotykał jej spojrzenie, oboje speszeni odwracali się od siebie.

- Poczerwieniałaś – Kili nagle szturchnął Luthien w ramię – O czym myślisz?

- Na pewno nie o tobie – roześmiał się Fili.

- Może o tobie? Zapomnij! Ludzkie kobiety nie gustują w blondynach!

- Ty nawet nie masz brody!

- Jak dorosnę, będę miał brodę jak wujek Thorin – Kili parsknął śmiechem, przypominając bratu ich wspólne powiedzenie z czasów dzieciństwa.

- Nie ma brody, nie ma majestatu – zawtórował mu brat. Thorin rozluźnił się i również zaczął się śmiać.

- Broda to nie wszystko, chłopcy. Ale podoba mi się wasz tok myślenia. Zatrzymujemy się, zostaniemy tu na krótki postój. Bombur, jesteśmy głodni! – powiedziawszy to, odwrócił się do Luthien – Bardzo zmęczona?

- Troszkę – powiedziała z lekkim uśmiechem – Kilka minut powinno mi wystarczyć. Zaraz będę mogła iść dalej.

- Nie, moja panienko, odpoczniesz co najmniej godzinę. Zjesz, nabierzesz sił i wtedy ruszamy dalej. Muszę o ciebie dbać.

- Panie, nie musisz…

- Dbam o każdego z moich towarzyszy – przerwał jej – Nie jesteś wyjątkiem. Pamiętaj, nie masz taryfy ulgowej.

- Tak, mój panie.

Popatrzyła niepewnym wzrokiem, jak Thorin odchodzi do reszty krasnoludów, i postanowiła oddalić się kawałek od drużyny. Niedaleko od obozowiska odkryła strumyk, co niezmiernie ją ucieszyło, marzyła bowiem o kąpieli i chwili odprężenia. Bez wahania zrzuciła z siebie wszystkie ubrania i zanurzyła się w chłodnej wodzie. Tymczasem chwilowo wśród kompanii nikt nie zauważył jej braku – nawet Kili i Fili, którzy dotąd nie odstępowali jej na krok. Teraz zajęci byli zdejmowaniem z Bilba rzepów, które uczepiły się całego jego ubrania. Biedny hobbit chciał pomóc Bomburowi znaleźć zioła do zupy, niefortunnie jednak wpadł w krzaki i był w tej chwili obiektem kpin numer jeden.

- Jak nastrój? – zapytał Gandalf, poklepując Thorina po plecach.

- Dobrze, o dziwo jakoś ostatnio mało myślę o tym wszystkim… Wiesz, o kłopotach, o smoku. Zdaję sobie sprawę, że to wszystko gdzieś jest i nadal na mnie czeka, ale nie dręczy mnie to w każdej minucie dnia.

- Mówiłem, że to dobry pomysł…

- O czym mówisz?

- Ratunku, na pomoc!!! – dobiegł ich nagle krzyk Bilba – Ratujcie!!!

Thorin i Gandalf bez wahania wyciągnęli swe miecze i rzucili się na pomoc hobbitowi. Również i reszta kompanii przekonana była, że ich przyjacielowi grozi niebezpieczeństwo, i tylko Kili z Filim turlali się po trawie ze śmiechu. Bilbo leżał nieruchomo na wznak, a jego twarzy spoczywał dorodny, nieżywy zając. Gdy krasnoludy to ujrzały, nie mogły powstrzymać śmiechu. Baggins zorientował się, że nie napadło go nic, co mogłoby zrobić mu krzywdę i po omacku zdjął z siebie zwierzę, które całkowicie przypadkiem wypadło Bomburowi z rąk, i które miało być zresztą częścią ich obiadu. Fuknął ze złością i machał nieżywym zającem, trzymając go za ucho.

- To jakaś kpina! – wrzeszczał – Zupełny brak szacunku do hobbita! Ja rozumiem, że krasnoludy są zadufane w sobie i egocentryczne, ale to nie powód, żeby wyśmiewać niższych i mniej żądnych przygód przyjaciół!

- Kiedy to przypadkiem… - tłumaczył się Bombur, ale Bilbo nie słuchał.

- Przypadkiem!? Przypadkiem to ja się tu znalazłem, bo nie wiem jak mogło do tego dojść! W Bag End cieszę się szacunkiem i poważaniem, a tu traktuje się mnie jak talerz, na który można rzucić kawał mięsa!!!

- Bilbo, przyjacielu – Balin uśmiechnął się życzliwie – Ochłoń. Obiecuję, że dopilnuję, by największa część zająca przypadła na obiad tobie, dobrze?

-Nie wierzę. Nie ufam mu – Baggins łypnął groźnie okiem na Bombura – Spójrzcie na niego. Zjada wszystko w tajemnicy!

- Nie obrażaj mojego brata! – Bofur kopnął hobbita w kostkę.

- Rzucił we mnie martwym zającem!

Kłótnia trwała w najlepsze, a Thorin odciągnął Gandalfa na ubocze i spojrzał na niego badawczo.

- Co miałeś na myśli? – zapytał.

- O czym mówisz, przyjacielu? – czarodziej udał zmieszanie, jednak Thorin był nieugięty,

- Powiedziałeś, że to był dobry pomysł. Z czym?

- A, o to chodzi…

- Mów!

- Z Luthien, mój drogi.

- A co ona ma do rzeczy? – przywódca wzruszył ramionami – Jest jak hobbit, tylko mniej męcząca dla uszu.

- I bardzo przyjemna dla oczu, prawda? Thorinie, nie musisz udawać…

- Gandalf… Luthien! Zniknęła! – krasnolud zdał sobie sprawę z nieobecności dziewczyny, zaczął być nerwowy i nie na żarty przestraszony.

- Jak to: zniknęła?

- Nie wiem… Rozmawiałem z nią, odszedłem do reszty a potem… Potem już jej nie widziałem. Jeśli coś jej się stało…

- Spokojnie, nie mogła zniknąć ot tak – czarodziej usiłował uspokoić przyjaciela, ale na próżno.

- Niech Smaug zawłaszczy Arcyklejnot, jeśli Luthien się stanie krzywda!

To powiedziawszy, pobiegł przed siebie. Gandalf, mimo że zmartwiony brakiem dziewczyny, uśmiechnął się zadowolony, słysząc deklarację Thorina. Teraz miał pewność co do słuszności decyzji o zabraniu jej ze sobą, i wiedział na pewno, że nie jest przywódcy krasnoludów obojętna. Tymczasem Thorin dobiegł do krzaków przy strumyku i usłyszał cichy śpiew.

Podziemny król nad króle,

Pan wydrążonych skał

I władca srebrnych źródeł

Odbierze to, co miał.

Korona błyśnie złotem,

W stu harfach zabrzmi dzwon -

A w górskich grotach echo

Powtórzy dawny ton.

W pas się pokłonią lasy

I źdźbła zielonych traw,

A złoto i diamenty

Popłyną rzeką wpław.

Zaszemrzą pieśń strumienie,

Zaszumi las i bór -

I radość zapanuje,

Gdy zjawi się Król Gór.*

Zastygł w bezruchu, gdy usłyszał te słowa. Nie wiedział, czy bardziej urzekł go dźwięczny głos Luthien, czy słowa, które śpiewała… Śpiewała O NIM. Śpiewała o nim, z takim szacunkiem, z miłością, z uwielbieniem, z nadzieją… Nie wiedział, jak powinien na to zareagować. Co robić… Z mieszanymi uczuciami zrobił dwa kroki w przód i wychylił się zza krzaka. To, co ujrzał, sprawiło, że krew zaczęła mu szybciej krążyć, zrobiło mu się gorąco…

Luthien kąpała się w strumieniu całkiem naga. Jej blade, piękne ciało wyglądało jak zjawisko otulone ciepłymi promieniami słońca. Była jak rzeźba, jak dzieło sztuki, jak… Coś nierealnego. Thorin nie wierzył własnym oczom, że coś tak pięknego może stąpać po ziemi. Zrobił kolejny krok i coraz śmielej obserwował swą towarzyszkę. Nie mógł przestać, nie potrafił zamknąć oczu ani odejść – był zafascynowany tak bardzo, że nie słyszał kroków i nawoływań. Ocknął się dopiero, kiedy poczuł dłoń na swoim ramieniu.

- Wujku – usłyszał za sobą głos Kiliego – Szukamy cię…

- Nie! – ze złością szepnął Thorin z zaciętą miną, odpychając siostrzeńca w tył – Odejdź!

- Ale co się dzieje…

- Kili, odejdź!!!

Młody krasnolud nic nie rozumiejąc miał się już odwrócić, kiedy usłyszał cichy głos swej towarzyszki.

- Wujku! Luthien tam jest!

- Powiedziałem ci, że masz odejść, trzeci raz nie powtórzę…

- Nie rozumiem… - mruknął Kili, jednak kątem oka dojrzał strumień i plecy dziewczyny – Wujku! Podglądasz ją! Podoba ci się!

- Pilnuję jej! – groźnie powiedział krasnolud – A reszta nie jest twoją sprawą! I nie podoba mi się! To tylko zbędny balast! A teraz wynoś się stąd…

Kili bez słowa sprzeciwu oddalił się do reszty kompanii. Thorin natomiast ponownie posunął się nieco naprzód. Pech chciał, że niechcący nadepnął na gałązkę, która złamała się i trzask usłyszała Luthien. Niestety, pochłonięty przez nerwy krasnolud potknął się i w tym momencie wypadł zza krzaka. Dziewczyna pisnęła, przerażona, ale ujrzawszy Thorina, podniosła się na równe nogi. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że jest naga, i szybko chwyciła swe ubrania, by zakryć nimi miejsca, których żaden mężczyzna widzieć nie powinien.

- Podglądałeś mnie – powiedziała, wychodząc z wody.

- Nie, ja tylko… Zniknęłaś, jesteś nieodpowiedzialna! – zbeształ dziewczynę Thorin – To nie czas i miejsce na kąpiele!

- Miałam chodzić brudna i śmierdzieć jak stado goblinów?

- My jakoś dajemy sobie radę!

- Ale JA jestem kobietą – odparła – Mam swoje potrzeby i…

- Potrzeby…? – podchwycił krasnolud, czerwieniąc się.

- Tak, mam potrzebę umyć się, co najmniej raz na tydzień, więcej nie wymagam! Skoro dałeś mi godzinę odpoczynku, wykorzystałam ją tak, jak uważałam za stosowne!

- To nieodpowiedzialne. W mojej kompanii nie ma miejsca na taką samowolkę! To był ostatni raz, kiedy poszłaś gdzieś sama.

- Następnym razem wyślesz ze mną do kąpieli hobbita? Czy może któregoś z twoich krasnoludów? Dori, Nori… Może Bombur?

- Nie będziesz sama decydować, kiedy będziesz się kąpać!

- Moment, królu, czegoś tu nie rozumiem… Zabraniasz swoim ludziom się kąpać? – Luthien popatrzyła na niego podejrzliwie i poczuła lekkie rozbawienie.

- W granicach rozsądku. To nie wakacje, to walka o przetrwanie! – krzyknął – Jesteś nieodpowiedzialna!

- Powtarzasz się, mój panie.

- Do tego krnąbrna i głupia! Dopóki nie zrozumiesz, czym jest drużyna i praca zespołowa, będziesz chodziła przywiązana do Bifura! Na moich przodków, na całe dziedzictwo Durina, co mnie podkusiło żeby cię ze sobą zabierać…

Luthien, mimo że nieco oburzona bezpośredniością z jaką mówił do niej Thorin, i tym, że określił ją jako nieodpowiedzialną, krnąbrną i głupią, doskonale sobie zdawała sprawę z tego, że krasnolud ma rację. Dotąd nie do końca pojmowała wagę tej wyprawy, ale teraz dotarło do niej, że przez jeden jej błąd plan odzyskania Ereboru może się nie powieść. Nadal trzymając ubranie na piersiach, powoli podeszła do Thorina, który stracił głowę i nie wiedział, co się dzieje. Patrzył na nią ogromnymi oczyma i czekał, co się stanie. Dziewczyna również poczuła, że kręci jej się w głowie, kiedy miała go tak blisko… Całkiem przypadkiem z dłoni wypadły jej ubrania, odsłaniając idealnie piękne ciało. Z pewną nieśmiałością położyła swoje małe dłonie na jego szerokich ramionach i złożyła delikatny pocałunek na jego ustach. Oddech Thorina przyspieszył, krew burzyła mu się w żyłach, gdy patrzył w jej oczy i zdawał sobie sprawę, że stoi przed nim pozbawiona odzienia.

- Co ty… Co ty zrobiłaś? – wydusił wreszcie. Luthien uśmiechnęła się ciepło.

- Cóż… Chciałam zdjąć nieco majestatu z twoich ramion – odparła niby pewnie, jednak krasnolud wyczuł że i ona, podobnie jak on, cała drży. W chwili zapomnienia ścisnął jej wątłe przedramiona i już nachylał się do jej słodkich ust, kiedy usłyszeli głośny wrzask współtowarzyszy:

- Orkowie! Thorinie, orkowie się zbliżają! Orkowie na wargach!

- Ubieraj się – krasnolud pchnął dziewczynę i odwrócił się do niej tyłem – Szybko! To może być nasz pierwszy i ostatni pocałunek w życiu.
---------

Notka: Autorem opowiadania jest Kate. Opowieść oparta jest na postaciach z filmu "Hobbit: Niezwykła podróż” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. Do zilustrowania opowiadania użyto screenów Kate z w/w filmu.

*Pieśń pochodzi z książki „Hobbit, czyli tam i z powrotem” autorstwa J.R.R. Tolkiena, tłum. M. Skibniewska

---------
Kolejna część za tydzień. 

Aktualizacja 24/02/2014, część czwarta tutaj.