"Serce Góry", fanfik autorstwa Kate, część 2.

Część pierwsza tutaj.

Sytuacja wydawała się być tragiczna. Do krasnoludów zmierzała właśnie banda goblinów, a oni niewiele mogli zrobić. Próbowali się bronić, ale broń została im szybko odebrana i brutalnie popychani musieli iść tam, gdzie zmierzały gobliny. W całym tym zamieszaniu Bagginsowi niepostrzeżenie udało się umknąć i pozostał niezauważony. Jednak krasnoludy nie miały tyle szczęścia; im dalej szły, tym bardziej nieznośny fałsz okropnej pieśni ranił ich uszy. Wreszcie zostały doprowadzone przed oblicze ogromnej, obrzydliwej kreatury, od której pochodziły dźwięki. Tak, król goblinów witał ich niemiłosiernie zawodzącym głosem w swej własnej kompozycji.

- To nie pieśń, to abominacja! – wrzasnął Balin, zniesmaczony całą sytuacją, podobnie jak reszta jego kompanów.

- Abominacja, mutacja, dewiacja… Wszystko tu znajdziecie! – z radością odparł wielki goblin – To nasza specjalność! A poza tym… Kto ośmielił się zakłócić nasz spokój?

- Ja się tym zajmę – spokojnie oznajmił Oin, poklepując Thorina po ramieniu – Głośniej proszę, twoi chłopcy zgnietli mi trąbkę!

- Zaraz zgniotę ci coś jeszcze! – wściekł się król goblinów.

- Ja powiem! – wyrwał się Bofur – Szliśmy do naszych krewniaków w Dunlandzie, i wtedy…

- Zamknąć się!!! Jeśli nie chcą mówić prawdy, to ją wykrzyczą! Przynieście łamacz kości, zaczniemy od… najmłodszego – goblin wskazał na Oriego. Thorin nie mógł pozwolić, by ktoś skrzywdził jego pobratymców, więc wystąpił przed szereg, odsuwając od siebie innych. Goblin popatrzył na niego ze zdziwieniem – No proszę… Wasza dostojność! Thorin, syn Thraina, syna Throra, Król pod Górą! Och! Zapomniałbym! Ty nie masz już Góry! I nie jesteś królem! Więc jesteś… tak naprawdę NIKIM.

Przywódca krasnoludów patrzył na wroga z nienawiścią, ale dumnie. Kątem oka zobaczył, że paskudne stwory prowadzą przed oblicze swego pana łamacz kości. Ale nie to przykuło jego uwagę… Tuż za okrutną machiną gobliny prowadziły związaną i zakneblowaną postać. Thorin przyglądał się jej z uwagą.

- Aby nie uwłaczać majestatowi waszej królewskiej mości – kontynuował wielki goblin – Ani nie narażać bezpośrednio królewskich towarzyszy, dam waszej wysokości ostatnią szansę. Popatrzcie, jak działa nasza zabawka na tej niewinnej, ślicznej istocie… Będziecie mieli trochę czasu na przemyślenia, czy powiedzieć mi, co was sprowadza do mego miasta…

Thorin bacznie obserwował tajemniczą postać. Była już coraz bliżej i widział, że w jej oczach widnieje paniczny strach. Nie wiedział, kto to jest; była zdecydowanie za niska jak na elfa i chyba też człowieka, bezapelacyjnie nie była też krasnoludem ani żadnym plugawym orkiem czy goblinem… Hobbit? Nie, widział w swoim życiu paru hobbitów i ich stopy nie pozostawiały wątpliwości co do ich rasy. Kim więc była istota, którą gobliny zamierzały torturować? Nie wiedział, ale nie mógł na to pozwolić.

- Czekaj! – krzyknął donośnym głosem, a wokoło zaległa cisza – Nie wiem, co knujesz, ale nie skrzywdzisz jej. Chcesz mnie? Będziesz mnie miał! Kili, Orkrist!

Siostrzeniec w mig pojął, co robić. Odepchnął dwóch goblinów pilnujących ich broni i wydarł im miecz swego wuja, po czym rzuciwszy go do niego, wraz z Dorim rozdali resztę, w czasie kiedy Nori, Dwalin i Gloin odpychali nadbiegające zewsząd paskudne stworzenia. Thorin szybkim ruchem wyjął z pochwy swój miecz, a gdy gobliny to ujrzały, cofnęły się w przerażeniem.

- To Pogromca Goblinów! Siekacz! – rozległy się wrzaski przerażonych kreatur – Zabić go!

Krasnoludy rzuciły się do walki. Wprawdzie zdawały sobie sprawę z liczebnej przewagi wroga, ale wrodzona krasnoludzka duma nie pozwalała im stać i dawać sobą pomiatać. Na wszystkie strony upadały odcięte członki goblinich trupów, a Thorin podbiegł do łamacza kości i rozciął więzy krępujące więźnia. W mig pojął, że to młoda, i niezwykle piękna kobieta. Chwycił ją mocno w pasie i wyciągnął ze straszliwej maszyny.

- Bombur, trzymaj! – krzyknął, pchając ją w kierunku grubego krasnoluda – Ja się zajmę tą przebrzydłą kupą tłuszczu.

W te słowa uderzył na króla goblinów. Siekł, walił, ciął na oślep, czując ogromną nienawiść do tych podłych stworów. Co chwila oglądał się za siebie, by sprawdzić, czy Bombur należycie chroni uratowanego więźnia, i by upewnić się, że żadnemu z jego ludzi nie dzieje się nic złego. W pewnym momencie powalił wielkiego goblina na ziemię i wskoczywszy na niego, stanął na jego ogromnym brzuchu i z przeraźliwym wrzaskiem wbił ostrze Orkrista prosto w jego serce.

- Jestem nikim? – powiedział twardo – To TY jesteś NIKIM!!!

Zeskoczył z trupa i podbiegł do dziewczyny. Odebrał ją od Bombura i odciągnął na bok.

- Jak ci na imię? – zapytał.

- Luthien – odparła drżąc – Panie…

- Więc uważaj, Luthien. Trzymaj się mnie mocno. I poznaj moich siostrzeńców. Kili, Fili, odwrót! Idziecie pierwsi, przez most, ja za wami, reszta za mną!

W tym momencie rozbłysło rażące, wszechogarniające cały mrok światło. Krasnoludy poczuły ulgę, wiedziały co to oznacza. A kiedy ich oczom ukazał się Gandalf, nie posiadały się z radości.

- Róbcie, co mówi król! – krzyknął czarodziej – Gobliny są chwilowo oślepione, ale mamy mało czasu!

Rzucili się do ucieczki przez most. Kili co chwilę odwracał się i strzelał z łuku do podnoszących się po ataku Gandalfa z ziemi goblinów. Wszystko wskazywało na to, że po raz kolejny udało im się uciec z opresji. Czarodziej doskonale wiedział, gdzie jest wyjście, i po jakimś czasie mogli zaczerpnąć wreszcie świeżego powietrza. Schronili się w pobliskim lesie. Gandalf od razu zaczął liczyć towarzyszy, i zauważył brak Bilba,

jednak w tym samym momencie hobbit znienacka pojawił się, utrzymując, iż nie mógł nadążyć za krasnoludami i pozostał w tyle. Nikt nawet nie wiedział, że nie był z nimi na mało przyjemnym spotkaniu z goblinami, a sam Baggins nie chciał przyznawać się, że przypadkiem znalazł w otchłaniach magiczny pierścień, który powodował że stawał się niewidzialny. Teraz jednak uwaga kompanii nie skupiała się wyjątkowo na hobbicie, a na tajemniczej istocie, którą uwolnił Thorin z łap goblinów…

- Widzę, że nasza kompania się powiększyła – mruknął Gandalf – Kim jesteś? Jak masz na imię?

- Jestem Luthien, panie.

- Luthien… Znana jest w Śródziemiu legenda o elfce Luthien, która była najpiękniejszą istotą na świecie – zaczął opowieść czarodziej – Pewnego dnia spotkał ją Beren, syn Barahira. Zakochali się w sobie… Beren poprosił Thingola, ojca Luthien, o rękę córki, a ten kazał mu przynieść Silmaril z korony Morgotha. Luthien z ukochanym ruszyli w podróż, w końcu Beren zdobył Silmaril, ale on sam zginął. Wtedy Luthien wybłagała u Valarów powrót ukochanego w zamian za utratę swej nieśmiertelności. Jej związek z Berenem zapoczątkował ród półelfów i mawiano, że potomstwo Luthien nigdy nie wyginie…

- Jesteś… Jesteś z rodu półelfów? – Thorin podejrzliwie patrzył na dziewczynę – Jesteś z rodu TEJ Luthien?

- Nie, panie.

- To kim właściwie jesteś!? Bo chyba nie goblinem! Jesteś naszego wzrostu, więc elfem też nie możesz być!

- Jestem córką człowieka, panie. Nie hobbitem czy krasnoludem, jak zapewne pomyśleliście patrząc na mój wzrost. Moja rodzina była po prostu niska, więc i ja taka jestem.

- A skąd to imię? Elfickie imię u ludzi? – zdziwił się Balin.

- Moi rodzice bardzo lubili tę legendę. Mama lubiła romantyczne historie, pamiętam że kiedy miałam kilka lat, opowiadała mi ją często. Podobno tata powiedział tuż po moim narodzeniu, że wyrosnę na tak piękną kobietę, że każde inne imię nie będzie mnie godne – uśmiechnęła się blado.

- I miał rację – westchnął Bilbo. Dopiero teraz, w pełnym blasku słońca wszyscy mogli dostrzec jej olśniewającą urodę: jasną, alabastrową cerę jak śnieg w zimie, długie, falowane włosy o barwie jesiennych liści, duże, zielone oczy niczym wiosenna trawa, a nade wszystko – cała jej uroda promieniała niczym jasne słońce latem. Filigranowa, szczupła, zdawałoby się że jej talię można objąć dłońmi. Nawet wśród niezbyt wysokich krasnoludów zdawała się być niczym drobna okruszyna. Wszyscy byli pod wrażeniem, jednak najszybciej z niego otrząsnął się Thorin.

- Dlaczego mówisz o swoich rodzicach w czasie przeszłym – zapytał.

- Nie żyją – odparła smutno – Ojca zabili wargowie, kiedy był w podróży. Miałam wtedy piętnaście lat. Matka oszalała z rozpaczy i zabiła się. Tak bardzo go kochała… Nie miałam rodzeństwa, wychowywał mnie wujek.

- Nas też – uśmiechnął się Fili, podchodząc do niej i obejmując ramieniem – Przykro nam z powodu twoich rodziców…

- To jeszcze nie tłumaczy, skąd wzięła się w mieście goblinów – Thorin przerwał siostrzeńcowi – Może w końcu wyjaśnisz, co się stało?

- Wujek prowadził mnie do dalszej rodziny, do Rohanu. Mieliśmy tam zamieszkać, przynajmniej przez jakiś czas. Niestety… Wybrał drogę przez góry. Gobliny zabiły go, a mnie… - zawiesiła głos i otarła łzę z policzka – Resztę znacie.

- Ja nie znam – łagodnie powiedział Gandalf, współczując młodej kobiecie z całego serca, a jednocześnie nic nie rozumiejąc z całej sytuacji – Thorinie?

- Jak wiesz, wpadliśmy w łapska goblinów. Chcieli nas torturować, żebyśmy zaczęli mówić, ale jako przykład chcieli dać ją – krasnolud skinął głową w kierunku Luthien – Te ścierwa przestraszyły się Orkrista. A potem daliśmy im nauczkę. W międzyczasie wyciągnąłem tę panienkę z łamacza kości, zabiłem króla goblinów, a wtedy pojawiłeś się ty.

- Rozumiem – Gandalf pokiwał głową i uśmiechnął się do Luthien – Co teraz? Nadal chcesz iść do Rohanu?

- Nie, panie. Nie znam tam nikogo. Wujek mówił, że mieszka tam jego rodzina, ale ja jej nie znam, zresztą wujek nie był pewien że ich tam zastanie. Prawdę mówiąc… Nie wiem, gdzie się podzieję…

- Cóż…

- Mój panie – Luthien padła przez Thorinem na kolana – Dziękuję za uratowanie życia. Jeśli mogłabym się jakoś odwdzięczyć, przysłużyć…

- Nie trzeba – odparł krasnolud, jednak ona patrzyła na niego z ogromną wdzięcznością i podziwem.

- Jestem twoją dłużniczką. Nie znałeś mnie, nie musiałeś mnie ratować…

- Przestań! Dla każdego zrobiłbym to samo!

- Lepiej byłoby dla mnie, gdyby mnie zabili. Nie mam nikogo…

- Na Durina, zamknij się! – Thorin chwycił ją mocno za ramiona, podniósł i potrząsnął nią – Nigdy więcej tak nie mów!

- Spokojnie, chłopcze – Balin starał się opanować sytuację – Puść ją, jest w szoku…

- Porozmawiajmy spokojnie – zaproponował Gandalf – Gloin, Oin, rozpalcie ognisko. Bombur, przygotuj coś do jedzenia. Macie coś, czym można okryć tę biedną dziewczynę?

Kili pospieszył, by dać Luthien swą pelerynę. Spojrzała na niego z wdzięcznością i popatrzyła po krasnoludzkich twarzach. Oin i Gloin wydawali jej się być nieco nerwowymi osobnikami, Dori, Nori i Ori byli bardzo zabawni, podobnie jak Bofur. Wygląd Bombura mówił sam za siebie, Bifur był zagadką z ostrzem topora wbitym w czaszkę, jednak w jego oczach była łagodność i sympatia, choć nie mógł tego wyrazić słowami zrozumiałymi dla wszystkich. Dwalin z kolei zdawał się być nieco nieufny, Balin to chyba najbardziej otwarty z krasnoludów oprócz młodych Kiliego i Filiego – niezwykle przystojnych jak na tę rasę okazów. Jednak jej uwagę przykuł nie kto inny, a Thorin Dębowa Tarcza, ten który uratował ją z łap goblinów. W jego postaci było coś niesamowitego – mimo niewielkiego wzrostu był, paradoksalnie, wielki. Jego postawa, duma bijąca z oczu, dostojność, zdawało jej się jakby widziała króla w pełnym majestacie, i wrażenia tego nie zatarło nawet nienajlepsze odzienie. Gdzieś w tyle głowy szumiały jej słowa króla goblinów: „Thorin, syn Thraina, syna Throra, Król pod Górą! Och! Zapomniałbym! Ty nie masz już Góry! I nie jesteś królem! Więc jesteś… tak naprawdę NIKIM”… Spojrzała na niego, oczarowana jego pięknem, a także urzeczona jego całą postawą i tym, kim właśnie okazywał się być.

- Ty jesteś… Mój panie, czy to ty jesteś legendarnym Thorinem Dębową Tarczą…? Spadkobiercą dziedzictwa Durina, władcą Ereboru…

Czekając na odpowiedź, zerknęła na Balina, który przytaknął skinieniem głowy. Luthien zamarła z wrażenia, a Thorin odszedł kilka kroków dalej.

- Wszystkie proroctwa mówią, że król powróci… Opowiadano o tobie legendy, o twoich wojennych dokonaniach, słuchałam wszystkich i wierzyłam w nie, ale żadna z opowieści nie oddaje twej wspaniałości tak, jak na to zasługujesz, mój panie…

- Brednie – mruknął Thorin – Ludzie przestali w to wierzyć. NIKT nie chciał pomóc mi w odzyskaniu Ereboru, NIKT! Kim jestem, idąc niczym żebrak przez całe Śródziemie z garstką krasnoludów, hobbitem i czarodziejem?

- Jesteś legendarnym wojownikiem, jesteś królem, mój panie… To zaszczyt móc patrzeć na ciebie i być obok.

- Nie mam królestwa, nie jestem królem…

- Ale odzyskasz swe królestwo. Odzyskasz, prawda? Po to właśnie wędrujecie przez góry, żeby dojść do celu, zabić smoka i odzyskać Erebor!

- Skąd wiesz? – Thorin odwrócił się i momentalnie znalazł się przy Luthien. Dziewczyna wstrzymała oddech, kiedy widziała jego twarz zaledwie kilka centymetrów od swojej.

- Sam przed chwilą powiedziałeś o odzyskaniu Ereboru – szepnęła – Mój panie, jestem ci wdzięczna za uratowanie życia. Poświęciłeś się…

- Niczego nie poświęciłem, to nie było dla mnie żadne zagrożenie – fuknął ze złością, ona jednak niczym niezrażona kontynuowała:

- Mimo wszystko chcę zaofiarować ci siebie… Nie zrozum mnie źle, chcę z wami iść. Chcę wam towarzyszyć, chcę pomóc wam odzyskać ojczyznę… Choć na pewno na nic się nie przydam, tylu wspaniałych wojowników i czarodziej, i gdzie w tym wszystkim miejsce dla mnie… Jednak proszę, pozwól mi iść z wami, i tak nic dobrego mnie na tym świecie nie czeka. Jeśli mam zginąć, wolę zginąć u twego boku niż samotnie. Proszę, mój panie, pozwól…

- Thorinie, chodźże na słówko – odciągnął krasnoluda Gandalf. Poszli kawałek dalej, na skraj lasu, i stanęli tam sami.

- Nie mogę tego zrobić! To kobieta, nie dość że się na nic nie przyda, to trzeba będzie jej bronić!

- Przyjacielu, hobbita też nie chciałeś zabierać, a okazał się nadzwyczaj przydatny, a przekonasz się, że w dalszej części podróży wręcz niezbędny.

- Gandalfie, ja jej nie znam! – oburzył się Thorin – Baggins to co innego, ręczysz za niego, poza tym zaakceptowałem już jego irytującą obecność. A ta cała Luthien? Cudem uratowaliśmy ją z łap goblinów, ale nie mamy pewności czy nie jest ich szpiegiem!

- Nie mówisz poważnie…

- Jak najbardziej!

- Myślałem że jesteś bardziej rozsądny. Uratowałeś ją, jest ci niezmiernie wdzięczna, popatrz tylko jak na ciebie patrzy! Widziałeś kiedyś w innych oczach tyle oddania, co u niej? Thorinie, jeśli nie wierzysz jej, to zaufaj mnie. Po raz drugi proszę cię, żebyś wziął na wyprawę kogoś, kto w tej chwili wydaje ci się balastem.

- Prosisz o zbyt wiele…

- Posłuchaj, mądry krasnoludzie, jeśli ty jej nie zabierzesz, to zrobię to ja! – czarodziej zdenerwował się już nie na żarty – Sam fakt, że będzie nas szesnastu a nie piętnastu, to już coś… A coś mi mówi, że ta młoda dama może odegrać ważną rolę w naszej wyprawie… W twoim życiu.

- Gadasz od rzeczy, chyba za dużo spaliłeś zioła. W moim życiu nie ma miejsca na żadną Luthien! Chcę odzyskać ojczyznę dla moich poddanych, chcę stworzyć im tam na nowo dom i odzyskać to, co moje!

- Tak, a linia Durina niech wygaśnie, pewnie, czym się przejmować…

- Co tam mruczysz pod nosem!?

- Przeklinam twój upór! Twój ojciec nie byłby zadowolony!

- Nie mieszaj w to mojego ojca – warknął Thorin – Czego ty chcesz?

- Powtarzam: zabrać Luthien na wyprawę. Tak długo, jak będzie chciała iść. Czy ty nie masz serca? Czy złoto zupełnie przesłoniło ci wszystko? Jeśli chcesz teraz zostawić ją na pastwę losu, trzeba było zostawić ją w lochach goblinów! Jak możesz teraz w ogóle myśleć, żeby zostawić ją samą!? Zginie jutro, najpóźniej pojutrze. Nadal odzyskany tron będzie cię cieszył tak samo?

- Daj mi święty spokój!!!

Krzyk Thorina rozległ się donośnie, i wszyscy w obozowisku słyszeli, że ich przywódca jest zdenerwowany. Po chwili zjawił się wśród nich sam, bez czarodzieja. Miotał się przez moment między drzewami, zerkając spode łba jak Fili zabawia nową towarzyszkę, po czym podszedł do niej i spojrzał na nią tak, że natychmiast wstała i stanęła na baczność.

- Co potrafisz robić? – zapytał groźnie.

- Panie, ja… Niewiele, w zasadzie…

- Umiesz walczyć?

- Trochę… Wujek uczył mnie, jak radzić sobie w dzikich krajach…

- Umiesz opatrywać rany?

- Chyba… Chyba tak… - dziewczyna zaczerwieniła się pod wpływem jego surowego spojrzenia.

- Pamiętaj, nie ma taryfy ulgowej. Nawet hobbit musi dawać radę dotrzymywać nam kroku.

Z tymi słowami odszedł od niej i oddalił się nieco od kompanii, nadal jednak był w polu widzenia. W tym momencie nadszedł Gandalf i z uśmiechem spojrzał na speszoną Luthien.

- Hej, o co chodzi? – spytał zmieszany całą sytuacją Bilbo – Coś mi się wydaje, że nasza nowa koleżanka jest traktowana jak ja!

- A mnie się wydaje, że właśnie została uprzejmie zaproszona na wyprawę przez Thorina Dębową Tarczę – czarodziej roześmiał się głośno – Drogie dziecko, mam nadzieję, że jesteś wytrwała. Nie tyle chodzi tu o fizyczne warunki, co o trudny charakter naszego monarchy.

- Luthien idzie z nami? – ucieszył się Fili – Chłopaki, Luthien idzie z nami!

- Wujek się zgodził? Super! – zawtórował Kili – Hej, Bofur, Bombur, Luthien idzie z nami! Panie Dwalinie!

- Myślę, że ta dziewczyna zmieni bieg naszej wyprawy – szepnął Gandalf Balinowi, odciągając go z centrum wrzawy.

- Co masz na myśli?

- Widziałeś, jak patrzy na Thorina?

- Ahaaa… A on?

- On jeszcze sobie nie zdaje sprawy – czarodziej puścił oczko przyjacielowi – Ale zapewniam cię, że sobie zda. Prędzej czy później.

Obaj popatrzyli z ulgą, jak cała kompania cieszy się z powodu nowej towarzyszki. Zawsze to milej wędrować, mając choć jedną kobietę u boku. Bifur w swoim indywidualnym stylu okazywał radość, jednak rozumiał go niestety tylko Gandalf. Tylko Thorin był poważny i zamyślony. Nie wiadomo, o czym myślał i co planował, jednak nagle zerwał się z miejsca i podszedł do rozweselonej gromadki.

- To nie jest zbyt bezpieczne miejsce – orzekł – Posilcie się i ruszamy dalej. Do zmierzchu nie będzie ani jednego postoju.

Spojrzał na Luthien i mimo, że chciał być surowy, to na jego twarzy ukazała się całkowita bezradność. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego promiennie, a wtedy i na jego ustach wykwitł ledwie zauważalny uśmiech.

- Mój panie, nie zawiodę cię – szepnęła, stając tuż obok niego i nieśmiało dotykając jego dłoni. Oczy Thorina zrobiły się wielkie i przez chwilę nie bardzo wiedział, jak się zachować.

- Oby tak było – wydusił z siebie, ginąc w jej jaskrawozielonych oczach – Panowie, zbieramy się. Gdzie włamywacz?

- Jestem, wasza wysokość – odparł ironicznie hobbit – Cieszę się, że wasza wysokość polubiła panienkę Luthien, irytuje mnie tylko fakt, że wasza wysokość nie zdążyła polubić jeszcze MNIE!

- Inteligentne z ciebie stworzenie, panie Baggins, że się powtórzę – odparł Thorin – Przyjacielu, wierzę że pomożesz mi odzyskać ojczyznę. Ufam ci… Jesteś jednym z nas.

Hobbit nie wierzył własnym uszom, ale kiedy król krasnoludów położył mu dłonie na ramionach, i spojrzał w oczy z ufnością, poczuł że w końcu stał się częścią drużyny, i był gotów oddać życie za pomyślność ich misji.

---------
Notka: Autorem opowiadania jest Kate. Opowieść oparta jest na postaciach z filmu „Hobbit: Niezwykła podróż” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. Do zilustrowania opowiadania użyto screenów Kate z w/w filmu.
---------

Kolejna część za tydzień. 

Aktualizacja 12/02/2014, część trzecia tutaj.