"Serce Góry", fanfik autorstwa Kate, część 5.

Część czwarta tutaj.

Leżeli wtuleni w siebie w blasku księżyca. Luthien spała, Thorin obejmował ją mocno swymi silnymi ramionami. Nie mógł zasnąć. Bił się z myślami, których nie rozumiał, których się bał, ale z którymi musiał się zmierzyć…

THORIN

Zrobiłem to… Jestem z nią tak blisko, tylko ja i ona… Nadal w to nie wierzę. Co ja narobiłem… Co myśmy zrobili! Wykorzystałem ją, jak ja spojrzę jej w oczy… Na Durina, jaka ona jest piękna… Słodko śpi w moich ramionach. Muszę ją okryć, mam nadzieję że nie zmarznie. To chore, co się ze mną dzieje, zachowuję się zupełnie jak nie ja! Nie powinienem był jej nawet dotknąć. Ale… nie żałuję. Nie, to nieprawda, żałuję… Gandalfie, dlaczego mi to zrobiłeś! Dlaczego kazałeś mi ją ze sobą zabrać, dlaczego pozwoliłeś mi uwierzyć w to, że… Co ja robię, dlaczego obwiniam czarodzieja? Weź się w garść, Thorinie, wypij piwo którego sam nawarzyłeś. To tylko twoja wina! I jej… Od samego początku mnie prowokowała. Specjalnie mnie kusiła, wzbudzała zazdrość bliskością z Filim, chciała, żebym zwariował, i udało jej się! Kocha mnie… Nikt mnie nigdy nie kochał. Nie wiem, jak to jest być kochanym, nie wiem czy sobie z tym poradzę, czy będę potrafił jej to wynagrodzić, odwzajemnić… Nie potrafię kochać. Nie potrafię… Wiem, jak to jest być odpowiedzialnym, jak to jest troszczyć się o innych, ale nie potrafię kochać. Chociaż wydaje mi się, że kocham moich siostrzeńców. Kochałem ojca, dziadka, kochałem moją siostrę i brata, matkę… Ale to nie to samo. Nie potrafię kochać kobiety… Ale ona chyba też nie kochała nikogo przede mną. Jestem pierwszym mężczyzną w jej życiu, więc nie mogła nikogo kochać… Ona też dopiero uczy się miłości. Ale przychodzi jej to tak naturalnie i pięknie, to najcudowniejsze stworzenie jakie spotkałem w życiu. Jest szczera, nie potrafi kłamać, więc nie udaje. Kocha mnie. Pierwszy raz w życiu ktoś mnie kocha… Ale ja nie potrafię. Nie powinienem był jej dotknąć, przecież to niehonorowe, niemoralne! Ale jest taka śliczna, taka cudna, czuję się jakbym trzymał coś cennego, coś tak kruchego i delikatnego, najpiękniejszy na świecie klejnot… Oczywiście, ZARAZ PO Arcyklejnocie. Co ja robię…!? Jestem w drodze do domu, żeby odzyskać mój tron, zabić smoka, odzyskać prawo do bycia królem. Idę po zemstę, to najważniejsza rzecz w życiu, a ja zawracam sobie głowę jakąś kobietą! Głupiec ze mnie, jak ja mogłem dać się tak omotać… Jak ja mogłem stracić rozum! Kontrolę nad sobą! Jeśli nie potrafię kontrolować siebie, jak zaopiekuję się całą drużyną!? Nie ma mnie z nimi, są sami, zdani na pastwę losu, podczas gdy ja zabawiałem się z Luthien! Jestem fatalnym przywódcą, nie nadaję się do tego. Miałem rację, to Fili powinien objąć tron. On by nie uległ tak niskim instynktom, jest odpowiedzialny, podobny do swojego pradziadka. A ja!? Zawiodłem ich! Ojcze, dziadku, wybaczcie mi tę słabość. Zawiodłem na całej linii. Nie potrafię nawet was pomścić… Zabłądziłem. Durinie, pomóż mi… Co mam robić!? Jak mam odzyskać szacunek kompanii, kiedy zostawiłem ich dla kobiety? Okazałem słabość, to najgorsze co mogłem zrobić… Nigdy sobie tego nie wybaczę. I tego, że ją skrzywdziłem. Wykorzystałem. Choć nie wygląda na zmartwioną… Śpi słodko i jest tak rozkosznie uśmiechnięta… Nie czułem w niej niechęci ani strachu. Pragnęła tego, pragnęła mnie… Jej ciało jest tak idealne, tak niewyobrażalnie piękne i tak cudownie jest czuć tę bliskość. Luthien, co ty ze mną robisz… Za co mnie pokochałaś!? Nie dałem ci powodu żebyś coś do mnie poczuła! Nie wiesz, co robisz, w co się pakujesz… Nasze drogi niedługo się rozejdą, a ty będziesz cierpiała. I to przeze mnie… Dlatego, że cię wykorzystałem, nie kochając cię! Bo ja nie potrafię kochać! Nie potrafię… Chciałbym, ale boję się. Nie boję się Smauga, nie boję się orków ani mrocznego zła z fortecy Dol Guldur. Boję się ciebie, Luthien, i twojego uczucia. Czuję coś dziwnego, kiedy jesteś obok, kiedy cię widzę, kiedy nasze ciała się stykają i nic nas nie dzieli. Ale nie wiem, co to jest, bo nigdy tego nie czułem. Nie miej mi za złe tego, co zrobiłem. Pragnąłem cię, to moja słabość. Nie przyznam się do niej nikomu. Nie mogę mieć słabości, NIE JA!!! Gdyby sytuacja była inna, gdybyśmy spotkali się w innym świecie i innym czasie, może umiałbym kochać tak, jak ty kochasz mnie. Ale nie umiem, zrozum Luthien, nie dam ci tego, czego byś chciała… Jesteś cudowna, piękna, nie wiem jak to robisz ale sprawiasz, że się uśmiecham i jest mi po prostu dobrze, dzięki tobie zapominam choć na chwilę o przykrościach. Twoje miękkie włosy przypominają mi moją mamę… A uśmiechasz się jak moja siostra. Może dlatego Kili i Fili tak się do ciebie przywiązali. Tak, oni są młodzi, nie mają zmartwień, nie to co ja… Nie mógłbym ci dać szczęścia. Bo po prostu nie potrafię. Dlaczego nie mogłaś pokochać któregoś z moich siostrzeńców… Co we mnie widzisz? Ja nie widzę w sobie nic, co mogłoby ci zaimponować. Jestem zwykłym wygnańcem, królem bez tronu i bez praw do niego, bezdomnym potomkiem wielkich mężów. Nie mam nic. Nie mam nic, oprócz ciebie… Może… Może to jest znak? Może zostałaś mi po coś zesłana? Ale nie wiem, czy twoja miłość jest w stanie coś zmienić. Może gdybym ja potrafił pokochać ciebie, może wtedy udałoby się nam… Bardzo, bardzo chciałbym cię pokochać, tylko na razie nie rozumiem, czym jest miłość. Czy to jest to, co czuję, gdy jesteś obok? I ten strach, kiedy stracę cię na chwilę z oczu? Tym jest miłość? Tylko to, nic więcej? Zawsze myślałem, że miłość to wielkie, doniosłe rzeczy, że to poświęcenie, ogromne wyrzeczenia i trudy. Ale ty… Ty mówisz, że mnie kochasz. A nie robisz nic wielkiego. Po prostu jesteś… Uśmiechasz się do mnie. Pomagasz mi samą obecnością. Rozgrzewasz mnie dotykiem swojej malutkiej dłoni. I sprawiasz, że czuję się tak dziwnie, tak nieznośnie dziwnie. Ale nie robisz nic wielkiego. A może to właśnie jest miłość? Samo to, że jesteś przy mnie? To w takim razie czym jest to, co ja czuję do ciebie? To nie może być miłość, bo nie potrafię kochać, ale chcę dbać o ciebie. Chcę cię chronić, moja mała dziewczynko, chcę okazywać ci szacunek i to, jak mi zależy na twojej obecności. Chcę, żebyś się uśmiechała, bo wtedy ja też się uśmiecham. Chcę z tobą rozmawiać, patrzeć w twoje oczy, i chcę… pragnę cię. Twojego ciała, choć to niemoralne, ale tak wspaniałe i… Nie potrafię tego z niczym porównać. To, co zrobiliśmy było… szalone. Nie robiłem nigdy szalonych rzeczy. To było niebiańskie i tak bardzo potrzebuję więcej. Nie pozwolę ci odejść. Powinienem, ale tego nie zrobię. Luthien, potrzebuję cię. Chciałbym się przed tobą otworzyć, ale boję się, że okażę słabość. Może powiem ci to, kiedy się obudzisz…

Thorin nachylił się nad śpiącą Luthien. Był oszołomiony tym wszystkim, co się stało, i tym co kłębi się w jego głowie. Był oszołomiony jej urodą, wspomnieniem jej dotyku. Przypomniał sobie zachwyt w jej oczach, który zalśnił, kiedy ujrzała go w pełnej krasie, bez tych wszystkich ubrań, które krępowałyby ich namiętność. Spodobał jej się, to połechtało jego wewnętrzną męską próżność i utwierdziło w przekonaniu, że nie jest z nim jeszcze tak najgorzej. Uśmiechnął się pod nosem i pocałował jeden jej policzek, drugi, potem nos, czoło, każdą z powiek, usta, szyję… Nagle dziewczyna poruszyła się i otworzyła oczy. Thorin znieruchomiał i spoważniał.

- Dlaczego nie śpisz? – zapytała Luthien.

- Już zasypiam, już…

- Co robiłeś?

- Patrzyłem na ciebie – mruknął niechętnie Thorin – Nic więcej.

- Czułam na sobie twoją brodę… Nic więcej?

- Śpij, maleńka. Moja broda tęskni za twoją delikatną skórą – szepnął.

- To przytul się do mnie – poprosiła Luthien, kładąc jego głowę na swych piersiach – Tak bardzo cię kocham…

LUTHIEN

Jest tu… Jest obok mnie. Nie mogę w to uwierzyć. Chyba właśnie zasnął… Mój piękny król. Tak bardzo poważny i dostojny, a właśnie przy mnie stracił głowę. Był szalony, nieposkromiony… był bezwstydny. Tak bardzo męski i władczy, ale zarazem czuły. Nigdy czegoś takiego nie przeżyłam, a teraz… Teraz chcę więcej. Pragnę go i kocham. Kocham go tak bardzo, że zmieniam się pod jego wpływem. Łamię swoje zasady, robię coś, czego nie powinnam robić. Mamo, tato, gdziekolwiek jesteście – wiem, że inaczej mnie wychowaliście, wybaczcie mi to, co zrobiłam, i co mam zamiar zrobić jeszcze nie raz. Ale kocham go, i nie ma nic piękniejszego na świecie niż ta cudowna jedność z osobą, którą się darzy tym magicznym uczuciem. Nie wiem, co on do mnie czuje, nie mam pojęcia, ale gdyby miał mi powiedzieć, że nic, to wolałabym żeby nie mówił mi tego w ogóle. Wolę się łudzić, że może pewnego dnia pokocha mnie tak, jak ja jego. A do tej pory chcę być z nim, bo wiem że to, co dla niego robię, jest ważne. Może w zły, niemoralny sposób, ale pomagam mu. On mnie potrzebuje, wiem to. Jest tak głęboko zraniony i nieszczęśliwy… Może tylko w taki sposób mogę zacząć próbować kruszyć tę skorupę, w której się głęboko ukrył? Będąc z nim… fizycznie? A jednocześnie mówiąc mu o moich uczuciach. Chwalić go, komplementować, podnosić jego samoocenę. To nie do wiary, jest najwspanialszym człowiekiem jakiego znam, jest królem, jego ludzie stoją za nim murem i mają do niego przeogromny szacunek. Cały świat zna pieśni o Królu spod Góry, samo jego spojrzenie ma taki ładunek majestatu, że nie mają tyle władcy Gondoru, Rohanu i Lothlorien razem wzięci. Thorin jest jak monumentalny posąg, przed którym można paść na kolana i wielbić, oddawać cześć… A najsmutniejsze jest to, że on sam ma o sobie tak złe zdanie. Tak nisko się ceni. Na zewnątrz tego nie widać, pokazuje wszystkim co innego, ale w środku jest małym, poranionym chłopcem, potrzebującym opieki i miłości. Dam mu jej tyle, ile będzie chciał, a nawet więcej. Nie sądziłam, że mogę kogoś tak kochać… Nie wiem nawet, jak to się stało. Kiedy spojrzał na mnie pierwszy raz w lochach goblinów, wiedziałam, że uratuje mi życie. Okazywał mi potem niechęć, był szorstki, chciał mnie od siebie odsunąć, ale to wszystko miało odwrotny efekt. A teraz… Jesteśmy tu razem, sami, nadzy w świetle księżyca, wtuleni w siebie. Thorin śpi spokojnie, modlę się tylko o to by nie miał koszmarów. To cudowne, mogę całkowicie bezkarnie go dotykać, jego włosy są tak miękkie i tak dziwnie pachną… Lasem i powietrzem. Tak pachnie cały on. Mogłabym wdychać ten zapach całą noc. Podziwiać jego przepiękną twarz, uspokojoną głębokim snem, patrzeć na jego boskie ciało i kochać go za to wszystko, co mi dał, pojawiając się w moim życiu. Ale teraz ja chcę mu coś dać. Pewnie to niewiele, w końcu Thorin uratował mi życie i podarował mi najcenniejszy dar – siebie, ale może moja obecność pomoże mu przezwyciężyć te wszystkie demony, które nim zawładnęły. To smutne, jego oczy są tak piękne, głębokie, ale tak naznaczone cierpieniem… Są jak zwierciadło jego duszy, widać w nich wszystko jak na dłoni. I chyba dlatego go pokochałam. Jest wspaniałym, odważnym i dostojnym krasnoludem, ale gdzieś tam w głębi ma ogromne serce, które jest puste. Marzę o tym, by je wypełnić po brzegi i odgonić strach z jego duszy. Strach przed samotnością, tak naprawdę tego się boi, a nie smoka… Nie przyzna się do tego nigdy, ale wiem to. Zresztą, powiedział mi, SAM wyznał że chciałby się przede mną otworzyć. Że mnie potrzebuje! Tak, powiedział że chce mojej pomocy! Tylko jak on to rozumie… Może okaże się, że pomocą ma być tylko moje ciało? Może o to mu chodzi? Mówił, że jestem piękna, że mnie pragnie, wygląda na to że to może być jego terapia… Ale nawet jeśli chodzi mu tylko o to, trudno. Zrobię dosłownie wszystko, żeby w końcu był szczęśliwy. Nawet, gdyby nie miał mnie nigdy pokochać, tylko używać jako… Boję się nawet o tym pomyśleć. Nie wiem, co będzie. Może stracę szacunek do samej siebie? Ale Thorin… On jest tego wart. I muszę, MUSZĘ mieć nadzieję, że z jego strony to nie tylko fizyczność, ale że w jego sercu coś zaczyna kiełkować. Tak, to musi być prawda. Przecież powiedział mi, że potrzebuje mojej miłości. To było tak smutne, czułam się jakby ktoś wyrywał mi serce. Tak bardzo mi go żal… Nie zasłużył na te wszystkie potworności, które go spotkały. I pomogę mu za wszelką cenę. Choćbym miała stracić życie albo szacunek do siebie, cokolwiek by się nie stało, będę przy tobie, kochanie. Dopóki będę mogła, dopóki nie umrę… Przysięgam.

***

Chłodna noc minęła i powoli ustępowała wschodzącemu słońcu, którego pierwsze promienie delikatnie ogrzewały śpiących jeszcze Thorina i Luthien. Krasnolud okrywał ją całym swoim ciałem, a jego głowa spoczywała na jej piersi, podczas gdy ona przez sen obejmowała jedną ręką jego szyję, a drugą trzymała wplecioną w jego długie włosy. Gdy otworzyła oczy, ujrzała przepięknego motyla siedzącego na policzku Thorina. Chwilę wpatrywała się w niego, ale kiedy krasnolud poruszył się, motyl odleciał. Luthien z rozczuleniem patrzyła na jego twarz, pokrytą świeżymi ranami po wczorajszej walce z Azogiem. Delikatnie zdjęła z siebie ukochanego i ułożyła go obok, a sama, położywszy się na boku, oparła głowę na ręce i podziwiała jego idealnie wyrzeźbione ciało. Drugą dłonią dotknęła jego torsu i z lekkim zawstydzeniem wodziła nią w górę i w dół. Zarumieniona, ale szczerze zachwycona pozwalała sobie na coraz więcej. Coraz niżej, niżej… Aż w końcu Thorin obudził się, mrużąc oczy pod wpływem jasnych promieni słońca. Luthien chciała cofnąć rękę, ale krasnolud był o wiele szybszy i przytrzymał ją w miejscu, gdzie poczuł ją, budząc się.

- Nie powiem, żeby tak zachowywały się dobre dziewczęta z dobrego domu – zamruczał niskim głosem, a Luthien spuściła wzrok.

- Przepraszam, mój panie. Nie chciałam cię urazić…

- Poczekaj! Nie powiedziałem, że lubię dobre dziewczęta. I myślałem, że tej nocy skończyliśmy z „panem”, moja panienko.

- Onieśmielasz mnie, to dlatego…

- W nocy nie byłaś ani trochę onieśmielona, wręcz przeciwnie – na twarzy Thorina pojawił się lekko ironiczny uśmiech – Ale jeśli to jest dla ciebie nieśmiałość, to proszę, bądź bardziej nieśmiała.

- Jesteś taki…

- No, jaki?

- Taki trudny! Nie sposób cię zrozumieć, w jednej chwili zachowujesz się tak, a w drugiej zupełnie inaczej! Nie wiem, który Thorin jest prawdziwy: ten, który mnie odrzucał czy ten, który kochał się ze mną i prosi o więcej.

- Luthien, posłuchaj – krasnolud zrobił poważną minę i usiadł obok dziewczyny, łapiąc ją za ręce i przyciskając je do swego serca – To właśnie jestem ja. Jeśli to dla ciebie za trudne, powiedz. Nie musisz się dla mnie poświęcać, nie czuj się do niczego zobowiązana. Ja zapomnę o tej nocy i nikt się nie dowie, mam dla ciebie szacunek i zawsze będę miał, niezależnie od tego co się stanie.

- Nawet, gdybym chciała, już za późno. Wszyscy wiedzą, nie ochronisz mojej czci – odparła.

- Wie tylko wścibski czarodziej. Być może domyśla się niziołek, no i Balin. Ale wiedzą tyle, co było wczoraj. Kiedy do nich wrócimy, zaprzeczę. Powiem, że tylko rozmawialiśmy, i najzwyczajniej chcieliśmy wyspać się w spokoju, z dala od tej głośnej gromady.

- Thorinie proszę cię, naprawdę myślisz, że to wiarygodna wymówka!?

- Nie wiem, ale zrobię wszystko, żeby to zostało tylko między nami i żeby nikt nie miał o tobie złego zdania. Powiedz tylko, że mnie nie chcesz, i ta cudowna noc zostanie tylko w moich wspomnieniach jako jedyne piękne wydarzenie w moim życiu…

- Jedyne piękne… - szepnęła zdezorientowana dziewczyna i spojrzała Thorinowi w oczy. Były znowu smutne, a ona nie znosiła, kiedy była w nich choć odrobina smutku – Jak możesz mnie o to pytać. Powiedziałam ci, że cię kocham. Kocham, kocham, kocham, rozumiesz!? Mam to powtórzyć jeszcze raz? Kiedy do tej twojej pięknej, ale upartej krasnoludzkiej głowy to w końcu dotrze? Kocham cię, ubóstwiam, pragnę, pożądam i nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda. Nie wiem, co jeszcze mogę ci powiedzieć.

- Wystarczy. Teraz ty posłuchaj mnie. Dziś była pierwsza od wielu lat noc, kiedy… - Thorin zamknął oczy i ścisnął mocno dłonie dziewczyny tak, że ta pisnęła z bólu, jednak krasnolud zdawał się tego nie dostrzec i kontynuował z trudem – Ja po prostu… Przy tobie… Luthien, ja przespałem całą noc, rozumiesz? To dla mnie nowe i takie dziwne… Błagam, nie zostawiaj mnie już nigdy, bądź ze mną, szczególnie w nocy… Boję się tych koszmarów, a dziś ich nie miałem! Luthien, uratowałaś mnie, rozumiesz? Uratowałaś mnie…

Objął ją z całych sił i wtulił się mocno w jej szyję. Dziewczyna uspokajała go, gładząc jego włosy, powtarzała że go nie zostawi, że go kocha i że nie musi się już bać. Thorin chłonął każde jej słowo jak życiodajny płyn, którego potrzebował jak jeszcze nigdy niczego w życiu. Po raz pierwszy od wielu lat przeszła mu przez głowę myśl, że może jednak jest na świecie coś cenniejszego niż Arcyklejnot, i może właśnie w tej chwili ma to obok siebie, jednak otrząsnął się szybko. Odsunął się od Luthien i dotknął jej policzka.

- Cóż, wiesz o mnie zbyt dużo. Jesteś jedyną osobą, przy której okazałem słabość…

- To dobrze – przerwała mu – Bardzo dobrze, chcę znać twoje słabości i lęki, pomóc ci je przezwyciężać.

- Ty jesteś moją największą słabością – wyznał Thorin – I dobrze o tym wiesz od momentu, kiedy się poznaliśmy. Jesteś bardzo mądra i bystra, bardzo to w tobie cenię.

- O ile dobrze pamiętam, wczoraj nazwałeś mnie krnąbrną, głupią i nieodpowiedzialną, i planowałeś przywiązać mnie do Bifura niczym krowę na łańcuchu.

- Tak powiedziałem? Musiałem mieć rację. Ale dziś też mam rację.

- Och… Krasnoludy! Wszystko wiedzące, uparte i najmądrzejsze na świecie! Czy ty kiedykolwiek przyznasz, że nie masz racji?

- Ja zawsze mam rację – powiedział zmysłowym, niskim tonem – A ty jesteś tego najlepszym dowodem.

- Thorinie…

- Luthien, obawiam się, że na nas czekają. Jest miło, ale Smaug za mną tęskni – powiedział krasnolud z ponurym uśmiechem – Jedyne, czego teraz pragnę, to wbić mu Orkrista w tyłek i sprawić mu nieco przyjemności.

- Myślałam, że mnie pragniesz bardziej…

- Cóż, na razie macie remis. Przekonaj mnie, a może wskoczysz na pierwsze miejsce…

Luthien, niewiele myśląc, popchnęła Thorina na trawę i usiadła na nim, po czym pocałowała go tak, że krasnoludowi zabrakło tchu. Zanim zdążył zareagować, wstała i uciekła za drzewo, śmiejąc się głośno.

- Ubierz się! – krzyknął Thorin – Nie masz prawa biegać nago!

- A kto mi to prawo odebrał? Wasza wysokość?

- TAK! Właśnie ja! Zabraniam ci, rozumiesz!?

- A złapie mnie wasza wysokość? Czy twoja dostojność jest takim ciężarem, że cię spowalnia?

- Kpisz ze mnie…? – oczy Thorina pociemniały – Nikt nigdy nie odważył się tego robić…

- Nie kpię. Ja się mszczę.

- Za co!?

- Wolisz jakiegoś smoka ode mnie! Starą, obślizgłą, przebrzydłą jaszczurkę!

- Nie oczekuj ode mnie, że zrezygnuję z wszystkiego tylko dlatego, żeby osiedlić się z tobą w środku lasu i żyć długo i szczęśliwie z gromadką dzieci! – głos Thorina nie był już wesoły, tylko surowy, brzmiał jakby upominał niesfornego uczniaka – Nie wszystko kręci się wokół ciebie! Są sprawy większej wagi, których ty nie jesteś nawet w stanie objąć rozumem!

Luthien znieruchomiała, ukrywając się za dębem. Wychyliła tylko głowę i patrzyła na Thorina z niedowierzaniem. Znowu to robił… Znowu traktował ją jak dziecko, jak głupie, niedoświadczone dziecko, któremu trzeba pokazać miejsce w szeregu. Po tylu romantycznych uniesieniach, pięknych chwilach, wyznaniach, nagle mówi jej że jest nieważna i niemądra!

- Rozumiem więcej, niż ci się wydaje… wasza wysokość – powiedziała cicho, a Thorin podszedł do drzewa z przeciwnej niż ona strony i stali tak, że widzieli tylko swoje głowy, wychylające się zza dębu.

- Przepraszam, nie chciałem tego powiedzieć… Poniosło mnie.

- Nie pierwszy raz.

- Luthien, wybacz mi! Czasami tracę kontrolę nad tym wszystkim, nie chciałem sprawić ci przykrości, uwierz mi że to po prostu… Zrozum, mam okropne wspomnienia, i mimo że czasem próbuję obrócić istnienie Smauga w żart, to nie zawsze mi się udaje. To siedzi głęboko we mnie i jest trudne. Jeżeli nie jesteś w stanie zaakceptować mnie takim, jakim jestem, powiedz. Moja propozycja o tym, że zaprzeczę że coś między nami było, jest nadal aktualna.

- Nie! – odpowiedziała bez zastanowienia Luthien – Kocham cię.

- W takim razie zrozum.

- Przecież rozumiem.

- Na pewno?

- Na pewno. Przecież nie pokochałam idealnego wyobrażenia o przystojnym, zrównoważonym księciu który jest oazą spokoju. Pokochałam ciebie, nerwowego, czasem niesprawiedliwego, upartego krasnoluda który często traktuje mnie jak głupią smarkulę, na co sobie nie zasłużyłam. Ale wiesz co… Nie przeszkadza mi to. Jeśli ma ci to pomóc, to krzycz na mnie. Możesz mnie obrażać, poniżać, robić cokolwiek…

- Nie, nigdy w życiu, nie mógłbym!

- Ale jeśli będziesz miał zły humor, to zrób to. Nie bój się, nie zostawię cię. Potraktujmy to jako terapię, dobrze? Wolę, żebyś wyżył się na mnie, niż na biednym hobbicie.

- Co Baggins ma do tego?

- Cóż, obaj jesteście mężczyznami z dość wysokim mniemaniem o sobie. A ja… Owszem, też znam swoją wartość, ale w przeciwieństwie do Bilba nie przeszkadza mi twoja…

- Moja: co? – zdziwił się Thorin.

- Twoje małe zachwiania nastrojów. A Baggins, jako „wielce szanowany w Shire hobbit”, źle znosi przytyki z twojej strony. Ja jestem tylko małym pionkiem, mój panie. Nikt mnie nie szanuje, w przeciwieństwie do „wielce szanowanego w całym Shire” włamywacza – ironicznie przedrzeźniła Bilba dziewczyna.

- Ja ciebie szanuję – zaprzeczył krasnolud – Bardzo. A po tej nocy jeszcze bardziej. Bo pokazałaś mi, że jesteś w stanie zrobić dla mnie wiele.

- Błąd, wasza wysokość – Luthien wyszła zza dębu i stanęła na wprost Thorina, po czym uklękła przed nim, patrząc mu w oczy – Jestem w stanie zrobić dla ciebie wszystko, królu.

Dziewczyna ujęła jego dłoń i z oddaniem ucałowała ją. Thorin nie wiedział, jak się zachować, a Luthien uśmiechnęła się tajemniczo i zjechała wzrokiem w dół.

- Król jest nagi – powiedziała, tłumiąc śmiech, co spowodowało najpierw intensywnie czerwone wypieki na twarzy krasnoluda, a następnie jego atak wesołości.

- Królowa również – dodał – Ale przyjaciele czekają. Wytrzymasz cały dzień marszu bez kontaktu fizycznego?

- Hmmm… A dostanę buziaka co jakiś czas?

- Więc to znaczy, że…

- Tak, nie chcę się ukrywać, nie boję się o utratę poważania i szacunku wśród twoich towarzyszy. Jeżeli i dla ciebie nie jest to problemem, to nie ukrywajmy tego, co nas łączy. Może tak będzie lepiej. Chcę, żeby wiedzieli, że cię kocham. A ty?

Thorin przez chwilę zawahał się, jednak widząc jej pełne miłości i nadziei spojrzenie, uśmiechnął się szczerze.

- Tak. Chcę, żeby wiedzieli, że jesteś dla mnie ważna. Ubieraj się, czeka nas długa droga…

***

Tymczasem w obozowisku trwały już przygotowania do wymarszu. Kompania zdążyła zjeść śniadanie, pośpiewać kilka krasnoludzkich pieśni, ale niecierpliwili się już trochę długą nieobecnością Thorina i Luthien.

- Może by ich poszukać? – zaproponował Fili.

- Są dorośli, znajdą do nas drogę – stwierdził spokojnie Gandalf, odpalając kolejną fajkę.

- Ale może coś im się stało! – zawtórował bratu Kili – Przecież to nieodpowiedzialne, spędzili noc z dala od obozowiska!

- Widzisz, drogi chłopcze, twój wuj pierwszy raz w życiu zrobił coś nieodpowiedzialnego, ale zaręczam ci, że kiedy wróci, będzie z tego powodu niezmiernie szczęśliwy…

- Swoją drogą, ja tez zaczynam się dziwnie czuć – powiedział Bilbo – Od wczoraj nikt nie próbował mnie obrazić ani nic takiego… Ale jak tak już na nich czekamy, może by zjeść drugie śniadanie?

- Bilbo, drogi druhu, drugie śniadanie może ci się jedynie przyśnić – Balin poklepał hobbita po ramieniu, i zamilkł, bo usłyszał coś niesamowitego – Słyszycie…?

Gandalf zwrócił się w stronę, skąd dochodziły dźwięki… Śmiechu? Głośnego śmiechu, i to bynajmniej nie kobiecego. Ale nikt w tej kompanii nigdy nie słyszał śmiejącego się… Thorina!? Ton głosu ewidentnie wskazywał, że to właśnie przywódca krasnoludów zmierza w ich kierunku. Po chwili dobiegł ich też głos Luthien. Teraz byli pewni.

- Wracają – uśmiechnął się tajemniczo Gandalf, i z niecierpliwością oczekiwał, aż ujrzy to, na co czekał od dawna: szczęśliwego króla krasnoludów z kobietą, która go kocha.

---------

Notka: Autorem opowiadania jest Kate. Opowieść oparta jest na postaciach z filmu "Hobbit: Niezwykła podróż” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. Do zilustrowania opowiadania użyto screenu Kate z w/w filmu.

---------

Kolejna część za tydzień.

Aktualizacja 12/03/2014. Część szósta tutaj.