"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część czternasta.

Richard Armitage jako sir Guy w serialu "Robin Hood"S2Ep.
Screen Ani. 

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecietutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC" Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, trzynasta część tutaj. 

Jak mogła być tak głupia! Bezmyślnie szła przed siebie, nie zastanawiając się, co będzie, gdy na kogoś wpadnie. Przecież powinna rozglądać się czujnie, sprawdzać, czy ktoś jej nie widzi, myśleć! Tak bardzo zaaferowana była stanem zdrowia Guy’a, że nie zdała sobie sprawy z tego, że powinna być ostrożniejsza! Skupiała się tylko na tym, żeby nie wpaść na szeryfa – o Joan nie pomyślała…

- Anastazjo, wyjaśnij mi, co tu robisz – zażądała kobieta, łapiąc się pod boki z groźną miną – Powiedziano mi, że zadowalasz sir Guy’a w Locksley…

- Bo… bo tak jest – szepnęła przestraszona Rusinka.

- Kpiny sobie robisz!? Jesteś w Locksley, podczas gdy znajduję cię na zamku?

- Joan, proszę! Nie mów nikomu, że mnie tu widziałaś, sir Guy zażądał żebym przyniosła w tajemnicy coś z jego komnaty. Nawet szeryf  nie wie i… nie ma wiedzieć.

- Teraz to już przesadziłaś!

Anastazja nie na żarty przeraziła się zarządczyni, która zdawała się być niesamowicie zdenerwowana. Jak ma jej wytłumaczyć swoją obecność na zamku? Przecież cokolwiek powie, Joan nie uwierzy jej, a może nawet doniesie szeryfowi. Co robić?

- Czekam na wyjaśnienia – zażądała Joan.

- Co mam wyjaśniać? – Anastazja postawiła wszystko na jedną kartę – Sir Guy wydał rozkaz, który wykonuję. Jeśli ktoś dowie się, że tu byłam, stracę głowę. Możesz mi nie przeszkadzać?

- Bezczelna…

- Wierna mojemu panu – podkreśliła Rusinka – Wybacz, ale muszę iść. A jeśli szeryf się dowie…

- Czy ty mi grozisz, smarkulo!? – Joan podniosła głos.

- Proszę, żebyś pomyślała o sir Guy’u, jeśli nie o mnie. Podobno go lubisz, więc zapomnij, że mnie widziałaś, inaczej będzie miał problemy.

- Dobrze. Dobrze! Zapomnę! Powiedz mi tylko, czy Gisborne… czy on knuje coś przeciwko Vasey’owi.

Tym pytaniem zakłopotała Anastazję. Zabrzmiało to naprawdę dwuznacznie, Rusinka nie wiedziała, czy zarządczyni chciałaby, by Guy knuł przeciw swemu panu, czy wręcz odwrotnie. Joan była wierna szeryfowi, ale… jej zdanie prywatnie o nim było chyba nienajlepsze. Co zrobić? Co powiedzieć, by jej nie urazić, a jednocześnie nie postawić Guy’a w trudnej sytuacji?

- Wiesz, że sir Guy jest wierny szeryfowi – odparła po namyśle Rusinka – Ale…

- Ale?

- Szeryf potrafi być trudny, sama o tym wiesz.

Joan zamyśliła się. Nadal nie wiedziała, po co Anastazja przyszła do zamku, ale przestało to być istotne. Cokolwiek Gisborne by nie zrobił, zawsze było to lepsze niż wymysły Vasey’a. Owszem, szanowała i słuchała obu, jednak nie płakałaby, gdyby Vasey pewnego dnia… spadł z konia, zapadł na śmiertelną chorobę lub zatruł się. Gisborne zdaniem Joan miał w sobie coś, co pozwalało wierzyć, że da się go sprowadzić na dobrą ścieżkę, i nawet chętnie widziałaby go na stanowisku szeryfa. Gdyby okazało się, że Gisborne chce unicestwić Vasey’a, Joan po cichu wspierałaby go w każdym działaniu.

- Idź! Niech cię nie widzę! – odwróciła się gwałtownie – Masz dwadzieścia minut. Wychodzę, a kiedy wrócę, masz być już w drodze do Locksley.

Anastazja z niedowierzaniem patrzyła, jak zarządczyni oddala się. Co za ulga! Bała się przesłuchania, tego że zostanie zaprowadzona do szeryfa, a okazało się, że Joan dała jej święty spokój! Nie chciała się nad tym nawet zastanawiać, czym prędzej pobiegła do kuchni, by przygotować rannemu posiłek. Na szczęście cały zamek był jeszcze pogrążony we śnie, miała więc sporo czasu. Tak szybko, jak tylko mogła, przygotowała jedzenie, po czym niezmiernie uważnie podążyła do komnaty, gdzie zaryglowała drzwi, by nikt nie mógł w razie czego wejść do środka – dopiero wtedy odetchnęła. Usiadła na łożu i wpatrywała się w Guy’a. Musiała sprawić, by to ją w końcu pokochał, by zapomniał o nieszczerej wobec niego Marian, by to ona, Anastazja, stała się całym jego światem. Ale przede wszystkim chciała, by jej ukochany wyzdrowiał. By wyzdrowiał, kochał ją i… tak, bardzo chciała, by Guy stał się dobrym człowiekiem. Tak naprawdę nie wiedziała, czy wierzył w jakiegokolwiek Boga, ale pragnęła, by spojrzał w tę samą stronę, co ona, by jej Bóg stał się jego Bogiem, by razem żyli w tej wierze i w niej wychowywali swoje dzieci. Nie chciała być tylko jego nałożnicą, chciała przed Bogiem być jego ukochaną żoną. Nad tym jednak musiała jeszcze dużo popracować…

Uklękła przy łożu, wyciągnęła spod niego krzyżyk, który niegdyś tam schowała, i uczyniła dłonią znak krzyża, pragnąć gorąco pomodlić się.

- Zmiłuj się nade mną, Boże, według miłosierdzia Swego, i według litości Swojej zgładź występki moje. Najbardziej obmyj mnie z nieprawości mojej i od grzechu mego oczyść mnie – szeptała drżącym głosem – Ja bowiem znam winy swoje i grzech mój zawsze jest przede mną. Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem i uczyniłem zło przed Tobą; abyś okazał się sprawiedliwy w wyroku Swoim, zwycięski w sądzie Swoim. Oto bowiem w nieprawościach jestem poczęty i w grzechu urodziła mnie moja matka.

Podniosła głowę i spojrzała na Guy’a, który poruszył się niespokojnie podczas snu. To nie dawało jej spokoju, z jednej strony pragnęła być w zgodzie z Bogiem i własnym sumieniem, z drugiej jednak… pragnęła Guy’a ponad wszystko. Naiwnie i gorąco wierzyła, że przez fizyczną bliskość z nim jest w stanie sprawić, by zmienił się.

- Ty umiłowałeś prawdę, niewiadome i skryte rzeczy mądrości Swojej objawiłeś mi. Pokropisz mnie hizopem, i będę oczyszczony; obmyjesz mnie, i będę nad śnieg wybielony. Dasz mi usłyszeć radość i wesele, a rozradują się me kości pokorne. Odwróć oblicze Swoje od grzechów moich i ze wszystkich win mnie oczyść. Serce czyste stwórz we mnie Boże, i ducha prawego odnów we wnętrzu moim. Nie odrzucaj mnie od oblicza Swego, i Ducha Twego i Duchem Swym Zwierzchnim utwierdź mnie. Nauczę grzeszników dróg Twoich, i bezbożni do Ciebie się nawrócą.

Głęboko wierzyła w słowa, które po cichu wymawiała. Nie widziała innej możliwości, przyszłości – Guy musiał w końcu odkryć dobro w swojej duszy, i to właśnie ona miała mu w tym pomóc, choćby za najwyższą cenę! W myślach odmówiła resztę modlitwy i pokornie zawierzyła Bogu swą przyszłość. Była przekonana, że nie potępia jej za związek z rycerzem. Przecież nie mógłby nie zauważać, że to nie jest zwyczajne, prymitywne pożądanie cielesne – to głęboka, wielka miłość, która miała na celu odwrócenie Gisborne’a od zła, którym się otaczał. Bóg nie mógł ją za to potępiać, musiał to rozumieć!

- Gdybyś tylko wiedział, Guy – szepnęła, siadając przy nim i zmieniając mu powoli opatrunek – Jeszcze będziemy się z tego wszystkiego śmiali, będziesz wspominał Marian za śmiechem, jak mogłeś być tak głupi i za nią biegać tyle lat. Będziesz całował i tulił tylko mnie i nasze dzieci… Ale przedtem zabierzesz mnie do cerkwi i pojmiesz mnie za żonę, kochanie. Przed Bogiem przysięgniesz mi miłość.

Uśmiechała się radośnie, snując wizje wspólnej przyszłości. Widziała oczyma wyobraźni ich ślub – skromny, ale piękny, potem niesamowitą noc poślubną, wyobrażała sobie jak Guy po raz pierwszy pieści jej ciało jako swojej żony, jak całuje ją, dotyka z czcią i szacunkiem, jak kocha się z nią, jak później obserwuje jej rosnący brzuch, jak trzyma ją za dłoń, gdy rodzi się ich syn, bierze go w ramiona, a potem… Potem codziennie namiętnie i cudownie stara się, by grono ich dzieci powiększyło się. Wizja ta była niesamowicie rozkoszna i przepiękna… Anastazja  wiedziała jednak, że droga do tego będzie długa i wyboista. Nie bała się tego. Kończyła właśnie zmieniać opatrunek Guy’owi, gdy mężczyzna otworzył oczy. Przez chwilę rozglądał się uważnie dookoła.

- Jak to wygląda? – zapytał ochrypniętym głosem.

- Nie jest źle – uśmiechnęła się pokrzepiająco – Na szczęście drań nie potrafi nawet porządnie użyć miecza. Poleżysz kilka dni i będziesz zdrów.

- Nie mam czasu, żeby leżeć. Jeśli nie będzie mnie dłużej niż dzień, szeryf przekopie całą okolicę, by wydobyć mnie choćby spod ziemi.

- Co więc zrobisz?

- To, co zwykle – próbował podnieść się, ale opadł z powrotem na łoże, sycząc z bólu – Do diabła!

- Leż, kochanie. Zrobiłam ci śniadanie, nakarmię cię.

- Muszę…

- Musisz zjeść.

Był zły, że służąca rozkazuje mu i ma nad nim władzę, że sprzeciwia mu się, ale… w pokręcony sposób podobało mu się to. Opiekowała się nim, nie musiał ruszać nawet palcem, gdyby nie szeryf, to właściwie mógłby tak spędzić kilka najbliższych dni. Piękna Anastazja zajęłaby się wszystkim – i nie myślał tylko o tak błahych sprawach, jak umycie go i nakarmienie…

- Odłóż to – rozkazał nagle.

- Dlaczego?

- Odłóż! – krzyknął, a ona wypełniła polecenie, odstawiając misę – Zjem za chwilę.

Przez moment nie wiedziała, co robić. Czuła się nieco zakłopotana, szczególnie, że Gisborne spoglądał na nią pożądliwie. Nie powiedział ani słowa, ale w jego spojrzeniu było wszystko: pragnął jej mocno, ale ona… bała się, że przypadkiem skrzywdzi go. Nie, nie mogła teraz, musiała mu odmówić! Ale jak to zrobić, gdy wpatruje się w nią z tak wyraźnym żądaniem…

- Guy, ja…

- Co, Nastenko?

- Nic – odparła po chwili namysłu – Zupełnie nic.

Przylgnęła do niego ciałem po jego zdrowej i nienaruszonej stronie, kładąc dłoń na jego nagiej piersi, i gwałtownie pocałowała go – z jednej strony czule, troskliwie, a z drugiej niesamowicie namiętnie, gorąco, gładząc dłonią jego tors i brzuch. Guy łapczywie przygryzał jej miękkie wargi, pragnąc dziewczyny bardziej, niż kiedykolwiek – czuła to nadzwyczaj wyraźnie, sunąc palcami coraz niżej. Guy jęknął, czując, że długo nie wytrzyma.

- Potrafisz to, co tak wspaniale potrafiła Mary? – zapytał groźnie.

- Ale… O czym mówisz? – Anastazja była zmieszana; oderwał ją nagle od siebie, kiedy pragnęła go całować coraz śmielej.

- Już ty dobrze wiesz. Zanim poznałem ciebie, Mary zadowalała mnie na setki różnych sposobów…

- Nie jestem Mary! – odparła ostro, co mocno zdziwiło Guy’a, ale nie dał tego po sobie poznać.

- Twoja przyjaciółka w alkowie szeryfa również popisała się niebanalnymi zdolnościami…

Dopiero zrozumiała, o czym mówi Guy. Wyraz jego twarzy zmienił się; już nie był czułym, spokojnym i troskliwym mężczyzną. Wrócił dawny Guy, który nade wszystko chciał podrzędnej dziewki do zaspokojenia. Chciał, aby…

- Nie jestem ani Mary, ani Brigitte, mój panie – powiedziała cicho – Dlaczego chcesz, bym była jak one?

- Wcale nie chcę. Gdybym chciał, nie byłoby cię tu – uśmiechnął się i podły Guy znowu odszedł w zapomnienie, znowu był jej ukochanym – Wiem tylko, że kochasz mnie i zrobisz dla mnie naprawdę wiele. A ja po prostu… leżę tu, ranny, samotny, a ty jesteś obok…

- Chcesz, żeby zrobiło mi się ciebie żal.

- Nie muszę nic chcieć. Tobie już jest mnie żal – przyciągnął do siebie jej głowę i mocno pocałował, aż zbrakło jej tchu – To, że jestem ranny, nie znaczy, że pragnę cię mniej. Ten idiota Hood zabrał mi możliwość jednej z najpiękniejszych nocy, które mogliśmy przeżyć, ale ja cały czas cię pragnę, moja słodka różo ze Wschodu…

Gisborne dobrze wiedział, jak na nią zadziałać. Zmiękła. Po prostu nigdy nie potrafiła mu się oprzeć, a szczególnie nie teraz, nie w takiej sytuacji… Tak śmiało, jak jeszcze nigdy, wpiła się w jego usta, pieściła wargami jego szyję, pragnąc zwiedzić każdy jej milimetr, całowała jego tors, brzuch, bandaż, pod którą znajdowała się rana… Guy poczuł się w końcu dobrze i niesamowicie lekko, był zrelaksowany, jej pieszczoty wynagradzały mu cały ból, to, że był przykuty do łoża. Potrafiła zadbać o niego jak nikt inny. Teraz właśnie to poczuł. Zamknął oczy i nie myślał już o niczym…

***

Uporczywe pianie koguta o świcie irytowało Isabellę. Tak dobrze spało jej się w dworku w Locksley… W końcu pierwsza od dawna noc, którą spokojnie przespała. Alan czuwał, by nikt nie zaglądał do środka – w końcu pusty, pozostawiony bez nadzoru dworek mógł być smacznym kąskiem dla drobnych złodziejaszków – takich, jak… drużyna Hooda. Tak… Tym się właśnie trudnili. Drobnymi kradzieżami „ku chwale ojczyzny” i „dla dobra króla”. Co za bzdury! Miał już dość tego mydlenia sobie oczu nadętymi hasłami. Wszystko to działo się dla dobra wielkiego ego Robina, po to, by ludzie kochali go ślepo i podziwiali. Gisborne… Gisborne był, jaki był: bezwzględny, okrutny, bezduszny, ale piekielnie inteligentny. No i to, co najważniejsze: na spółce z nim na pewno dało się nieźle zarobić. Tak, Alan podjął już decyzję.

- Dzień dobry, szpiegu – Isabella nie potrafiła powstrzymać się od ironii, widząc go drepczącego powoli po izbie.

- Och, witaj. Jak ci się spało?

- Biorąc pod uwagę, że jestem w domu mojego znienawidzonego brata… naprawdę dobrze.

- Przesadzasz. Gisborne nie jest taki zły.

- Nic nie wiesz – prychnęła kobieta – Nie masz pojęcia…

- Może i nie mam, ale facet miał okazję mnie zabić, a nie zrobił tego.

- Zamiast tego kupił cię i zrobił z ciebie swojego pachołka. Ma łeb do interesów, nie ma co! Widzisz, ciebie kupił, a mnie sprzedał. Mamy ze sobą coś wspólnego.

- Posłuchaj, nie wiem, co się wydarzyło i jaka jest wasza historia, ale…

- I nie dowiesz się.

Alan skapitulował. Nie czuł się na siłach, by dyskutować z jakąkolwiek kobietą – a szczególnie tak wygadaną i inteligentną jak Isabella. Rozmowa z Marian to co innego, stałe wałkowanie oklepanych haseł o tym, jaki to szeryf jest zły, a Gisborne – podły. Stara śpiewka. Isabella była dla niego nowością, prawdę mówiąc niezwykle intrygującą. No i piękną… Pomijając to, że kiedy przyjrzał jej się, wyraźnie widział w niej rysy Gisborne’a. Nie ma co, nie wyparłby się siostry…

- Czego się gapisz? – fuknęła ze złością.

- Obmyślam plan – odparł spokojnie – Zaczekasz tu na mnie. Ja pójdę do Nottingham, uprzedzę Guy’a o planach Robina, wtedy…

- Hood zorientuje się – przerwała mu nagle – Nie wróciłeś na noc, więc już pewnie zastanawiają się, co z tobą.

- Wyjaśnię mu, że znalazłem ciebie i pomogłem trafić ci w bezpieczne miejsce. Nie jest zbyt błyskotliwy, uwierzy i jeszcze mnie pochwali, że pomogłem niewieście w potrzebie. O mnie się nie martw.

- Nawet mi to przez myśl nie przeszło – odcięła się z sarkazmem – Dobrze więc, rozgoszczę się tu i pomyślę, co dalej. Przyjdź później – uśmiechnęła się niby od niechcenia.

- Jasne.

W Sherwood tymczasem trwała gorąca narada, co mogło stać się z Alanem, który przez całą noc nie wrócił do kryjówki. Obawiali się, że i tym razem nie był dość ostrożny i powtórzyła się historia sprzed kilku dni. Robin był przekonany, że Gisborne dopiął swego i zamknął go w lochu, ale nie wszyscy byli do tego przekonani. Zarówno Will, jak i Mały John byli pełni wątpliwości…

- Jak to możliwe, że wtedy Alan Bożym zrządzeniem wydostał się cało z lochów Nottingham o własnych siłach? – zastanawiał się głośno Will – To wręcz niemożliwe…

- Bił się ze strażnikami – Djaq wzruszyła ramionami.

- Sam na kilku tęgich strażników? Nie wydaje ci się to podejrzane?

- Co sugerujesz? – zirytował się Robin.

- To, że… Alan mógł ułożyć się z Gisbornem – wyjaśnił John – Zauważ, że od niedawna jest dziwny, tajemniczy…

- Teraz przesadziłeś!

- Znowu nie wrócił – dodał Will – A pamiętajmy, że nie jest głupi. Nie pchałby się w niebezpieczeństwo. Przypomnij sobie, jak namawiał cię, żebyś pozwolił mu iść do Locksley. Na pewno chciał spotkać się z Gisbornem i donieść mu…

- DOŚĆ! – wrzasnął Robin – Nie będę tego słuchał! Nie oczerniaj naszego przyjaciela!

- Robin, po prostu pomyśl…

- Wystarczy, John – poparł Hooda Much – Alan nie zdradziłby nas.

Robin ze złością obrócił się na pięcie i pobiegł przed siebie. Much podążył tuż za nim, a Djaq przez chwilę wahała się, co robić. Z jednej strony to, co mówili John i Will miało sens, z drugiej jednak byli drużyną i musieli sobie ufać. Po namyśle ruszyła za Robinem i Muchem. Will i John popatrzyli na siebie z rezygnacją.

- Zostawimy ich?

- I tak są wściekli – Will rzucił łukiem o ziemię – A ja za grosz nie ufam Alanowi.

- Ale… wiesz, że mogą mieć problemy. Może będziemy im potrzebni…

- Oni zostawili nas, to my zostawimy ich – uparł się Will – Nie będę narzucał się wielkiemu Robin Hoodowi.

- Masz rację. Niech na własne oczy przekonają się, co kombinuje Alan…

- Albo niech jakimś cudem przekonają nas o jego niewinności.

Stało się to, czego bardzo chciałby Guy: silna i nierozerwalna, jak by się wydawało, drużyna banitów skłóciła się. Gisborne nawet nie przypuszczał, jak szpieg w obozie może podzielić przyjaciół – okazało się, że jego plan z wcieleniem Alana do swojej drużyny był planem iście szatańskim i niesamowicie skutecznym. A stąd była prosta droga do pozbycia się Robin Hooda…

***

Guy, leżąc w swym łożu z przytuloną do niego Anastazją, obserwował przez okno korony drzew, delikatnie poruszane przez wiatr. Słońce świeciło wysoko na niebie, ogrzewając chłodne wnętrze komnaty. Guy, mimo wewnętrznej złości na Hooda i swoją własną słabość, czuł się spokojny i… tak, trudno było mu to przyznać przed samym sobą, ale czuł się szczęśliwy z Anastazją u boku. Uśmiechając się czule, podniosła się, by zmienić mu opatrunek. Jej małe, delikatne dłonie sprawiały, że w ogóle nie czuł bólu, choć rana nie wyglądała najlepiej. Czuł się dość słabo, na tyle, by nie wstawać z łoża, dopóki nie było to absolutnie konieczne.

- Będziesz miał piękną bliznę – westchnęła Anastazja, smarując ranę maścią od medyka.

- Ohydną – odparł – Zrobił mi ją Hood. Gdyby była to rana zadana przez ciebie… Wtedy blizna byłaby piękna.

- Ja mogę cię co najwyżej ugryźć – roześmiała się dziewka.

- Proszę bardzo, całe moje ciało jest do twojej dyspozycji.

- Naprawdę?

- Stąd… - zamruczał, pokazując swoje usta, po czym przejechał palcem niżej do podbrzusza – Do tego miejsca. Gryź, ile chcesz.

- Nie chciałbyś, żebym gryzła, zapewniam cię.

- Uwierz, że marzę o tym, żebyś…

- GISBORNEEEEEE!!!

Dziki wrzask zniweczył całą romantyczną atmosferę. Tak… Vasey przypomniał sobie o istnieniu rycerza. Guy z niesmakiem wywrócił oczami, a na twarzy Anastazji malowało się przerażenie. Co to będzie? Kiedy szeryf wpadnie do komnaty…

- Sprowadźcie mi tego łajdaka natychmiast do mnie! – darł się Vasey – Nie obchodzi mnie, skąd go wyciągniecie!

- Panie, sir Gisborne’a nie ma od wczoraj – wyjaśniał strażnik.

- Gdzie ten patałach!?

- Podobno ze swoją ruską nałożnicą pozostał w Locksley.

- Ach tak… Do diabła!!! Dość tego, ileż można chędożyć! Jak mu zajdzie ta wywłoka w ciążę, to dopiero się kretyn zdziwi! Znaleźć mi go natychmiast!!!

Słyszeli oddalające się kroki i przekleństwa, którymi miotał wściekle szeryf. Jak dobrze, że nie przyszło mu do głowy jednak plądrować jego komnaty… Guy spojrzał na smutną, dotkniętą słowami Vasey’a Anastazję i przyciągnął ją do siebie, całując w policzek.

- Nie przejmuj się – powiedział łagodnie – Nie jest tego wart.

- Ma rację – odparła ze łzami w oczach – Co ze mną zrobisz, jeśli zajdę w ciążę? Oddalisz tylko mnie, czy tylko dziecko?

Guy spochmurniał. Nie na rękę była mu teraz rozmowa na takie tematy, a jednocześnie nie na rękę był mu teraz smutek i zły humor kochanki.

- Jeśli zajdziesz w ciążę, to urodzisz mi syna, masz z tym problem? – syknął, niezadowolony – Przestań się teraz przejmować, mam inne rzeczy na głowie. Jeśli nie chcesz zajść w ciążę, to po prostu uważaj.

- Ja!?

- Przestań robić problemy, odsuń się.

Odepchnął ją i powoli uniósł się na łokciach. Anastazja była przerażona.

- Guy, co robisz!?

- Wstaję! – krzyknął, krzywiąc się z bólu – Widzisz inne wyjście?

- Widzę! Pójdę tam i powiem, że musiałeś gdzieś wyjechać, no nie wiem, chociażby do Londynu, do Annie…

- Oszalałaś!? Vasey zabije mnie, kiedy w końcu „powrócę” do Nottingham!

- To ty oszalałeś! Nie pozwolę ci wyjść w takim stanie!

- Odsuń się! – odepchnął ją brutalnie, gwałtownie wstając z łóżka; krzyknął głośno, bo rana odezwała się.

- Guy, proszę… - spojrzała na niego z przerażeniem, ale on nic sobie z tego nie robił.

- Podaj mi kaftan – rozkazał – Już!!!

Spuściła głowę i bez słowa wykonała polecenie. Kiedy wsuwała mu rękawy na ramiona, uderzyło ją jego zimne i nieobecne spojrzenie. Dlaczego musiał być tak ostry i bezwzględny… Dlaczego nie mógł zrobić czegoś dla swojego zdrowia, dla siebie, dla niej!? Był tak uparty… Nie mogła patrzeć, jak na jego twarzy maluje się cierpienie, ale on mimo tego dumnie podszedł do drzwi – choć najwyraźniej wyprostowana postawa sprawiała mu ból.

- Wrócisz do swoich obowiązków – powiedział oschle – Przyjdziesz do mnie o zachodzie słońca.

- Nie mogę cię zostawić…

- Znajdę cię, jeśli będzie potrzeba. Idź już.

Bez słowa minęła go, kłaniając się z szacunkiem, i poszła do kuchni. Guy zacisnął zęby i z kamienną twarzą kroczył korytarzami zamku w stronę komnaty szeryfa, gdzie ten już czekał na niego.

- Gisborne, ty śmierdzący leniu! – wrzasnął – Ty nieudaczniku! To, że dbam o ciebie i pozwalam ci zabawiać się z dziewkami wedle twojego uznania, nie znaczy, że masz robić sobie z nimi… maraton łóżkowy! Ty ośle!

- Wybacz, mój panie…

- Nie skończyłem!!! – szeryf aż podskoczył ze złości – Jakim prawem nie wracasz przez tyle czasu!? Nie za to ci płacę! Możesz się z nią kotłować w łożu ile chcesz, możesz nawet kotłować się z całą służbą, ale nie przez dwie doby, do diabła, Gisborne!!!

- Nie robiłem tego przez dwie doby – warknął wściekły, upokorzony Guy – Tylko…

- Guzik mnie obchodzi, ile czasu! Masz być na każde moje skinienie TEGO palca – szeryf poruszył brudnymi palcami stopy – Inaczej cię zdepczę, rozumiesz!?

- Tak, panie – Guy zacisnął pięści – Coś się stało?

Szeryf odwrócił się do niego plecami. Chwilę spacerował w milczeniu po komnacie, ignorując Gisborne’a, a nagle wezwał straże. Jakież było zdziwienie rycerza, kiedy żołnierze wprowadzili do środka… Alana!

- Co mi powiesz, Gisborne? – zapytał jadowicie szeryf – To jakiś żart, Gisborne? Czy mam się zacząć śmiać, Gisborne?

- Panie…

- Odpowiadaj, kretynie!!!

Guy poczuł tępy ból w boku, ale zacisnął zęby i postanowił wytrwać. Nie pomagał mu wzrok Alana, który patrząc na niego wyglądał, jakby zobaczył ducha. Nie wierzył, że ranny Gisborne dzień po walce chodzi, jakby nigdy nic się nie stało!

- To nasz szpieg, mój panie – powiedział Guy, siląc się na spokój – Panowie mogą go puścić.

- Jak to: szpieg? Dlaczego ja nic nie wiem, Gisborne!?

- Nie mówiłem ci, panie?

- Nie przypominam sobie! – ryknął Vasey – Co ten banita tu robi!?

- Służy mi – Guy zgromił Alana wzrokiem, a ten w lot zrozumiał, że nie może pisnąć słówkiem o incydencie w Sherwood – Zawarłem z nim układ. Alan przynosi mi różne, leśne informacje.

- Co? Jak to? Co przyniosłeś, gagatku?

- Dzień dobry, panie - Alan nie tracił rezonu - Robin chce wpaść tu z ekipą i porwać niejaką Anastazję. To ponoć jakaś cenna persona na zamku. Czyżby była jakąś szlachcianką?

- Jak to: Anastazję? - Guy udawał oburzenie, widząc, że Alan kłamie jak z nut - Panie, musimy ją chronić!

- Gdyby obchodziła mnie każda wywłoka, z którą sypiam, Gisborne, już  dawno poszedłbym z torbami! Pies ją trącał, znajdziesz sobie nową. Takich ruskich pełno w Anglii! A zresztą co mnie to obchodzi, to twoja  zabawka. Sam sobie radź z Hoodem. Teraz to JA wybywam na noc. Mam nadzieję, że po moim powrocie nie zastanę zamku w łapskach banitów...czarna łamago.

Szeryf obrzucił Alana pogardliwym spojrzeniem i wyszedł w towarzystwie straży. Guy dopiero po jego wyjściu pozwolił sobie na chwilę słabości. Usiadł na krześle i chwycił się za bok.

- Jak to możliwe, że żyjesz i chodzisz? - dziwił się Alan.

- Gdyby ktoś tak cię upokorzył, też ukrywałbyś to za wszelką cenę -warknął Gisborne - Mów teraz, co masz naprawdę. W porwanie ruskiej służącej nie wierzę, bo Hood raczej nie robi powtórek z przeszłości.

- Tak naprawdę Robin chciał skorzystać z tego, że leżysz słaby i bez życia. Chciał... porwać cię.

Guy najpierw patrzył na Alana, jakby ten był niespełna rozumu, ale kiedy dotarło do niego, że mówi serio, roześmiał się.

- Mnie porwać! A co to ja, panna na wydaniu? Za kogo ten śmieć się ma, że chce mnie porywać!?

- Stwierdził, że jeśli cię porwie, to wtedy okaże się, na ile wycenia cię szeryf.

- Ach więc to tak... - Guy powoli wstał z krzesła - Żeby się nie przeliczył. Posłuchaj mnie teraz, koniec tej zabawy. Dziś pokażemy tej łachudrze, z kim trzymasz. Zrobimy tak...

***

Robin, Much i Djaq prześlizgnęli się na zamek. Nie było łatwo, ale najtrudniejsze było za nimi. Obezwładnienie rannego i bezsilnego Guy'a miało być w ich mniemaniu bułką z masłem. Z ich dotychczasowej obserwacji wynikało, że komnata Guy'a nie była aż tak pilnie strzeżona, jak komnata szeryfa. Widać było, kto był większym tchórzem, ale tego dnia w ogóle nie bali się Gisborne'a. Byli przekonani, że leży bez sił, wręcz konający. Jakież było ich zdziwienie, kiedy pod jego drzwiami ujrzeli przechadzającego się... Alana!

- Alan! - krzyknął Hood - Na Boga! Co ty TU robisz!? Porwali cię!?

- Och, koledzy! Wreszcie jesteście...

- Co się z tobą działo od wczoraj!?

- Ze mną? Nic... badałem teren. A co u was?

- Przestań sobie żartować! - zirytował się Much - Will i John twierdzą, że nas zdradziłeś i sprzymierzyłeś się z Gisbornem. I tak to wygląda!

- Brawo! - z komnaty nagle wyłonił się uśmiechnięty Guy - Jak do tego doszedłeś, mędrcze?

- Gisborne... - Robin cofnął się o krok - Jak to... Byłeś ciężko ranny! Ty...

- Żyję, jak widzisz. Wiesz, Hood, nieudacznik zawsze nim pozostanie, choćby nie wiem jak wielu prostaków go kochało. Nie potrafisz nawet zabić. Ba, co ja mówię, nie umiesz zranić w tak sprzyjającej sytuacji!

- Alan... Jak mogłeś... - Robin zbladł - Po wszystkim, co przeszliśmy... Co dla ciebie zrobiłem...

- Właśnie! Co TY zrobiłeś! Zawsze słyszę z twoich ust JA, JA i JA! Mam dość!

- To nie znaczy, że musisz sprzymierzać się z taką kanalią - Djaq nie wierzyła w to, co widzi - Przemyśl to, Alan...

- Mam dość - powtórzył - Albo się teraz wycofacie, albo...

- Wystarczy tej szopki - Guy uśmiechnął się uroczo - Straże!

Kilkunastu żołnierzy wyszło z komnaty Gisborne'a. Banici automatycznie cofnęli się od tyłu.

- Chciałeś MNIE porwać, Hood? Powtórz to na głos i usłysz, jak idiotycznie to brzmi. Uświadom sobie, że nie wygrasz ze mną. To JA jestem górą. Nie zabiłeś mnie, nawet nie zraniłeś porządnie, i jak widzisz, jestem mocniejszy. Także o jednego, solidnego żołnierza. Widzisz, nawet twoi ludzie cię opuszczają... Czy to nie smutne?

Z dziką satysfakcją obserwował, jak banici uciekają w popłochu. Wiedzieli, że nie mają szans, nie tym razem. Ale Robin już poprzysiągł, że Guy zapłaci za wszystko.

- Dopadnę cię! - krzyknął z oddali - Moja strzała przejdzie przez oboje twoich uszu, Gisborne!

- Doprawdy? Powodzenia! - zakpił rycerz.

- Pilnuj też swojej ruskiej kochanki!

To był cios poniżej pasa. Alan obserwował Guy'a, będąc pod wrażeniem jego opanowania, ale zauważył, że wystarczyło słowo o Anastazji, a rycerza opanowywała wściekłość. Musiało mu niesamowicie zależeć na tej dziewce...

- Straże!!! - wydarł się na cały głos, nie przejmując się bólem - Dorwać tego śmiecia!!!

Żołnierze puścili się pędem korytarzami za bandą banitów, a Guy chwycił się za bok, opierając się o ścianę. Alan dopadł go i wsparł ramieniem.

- Wszystko w porządku?

- Nie, nic nie jest w porządku - jęknął Gisborne, wsuwając dłoń pod kaftan; bandaż przeciekł, a palce były zakrwawione.

- Guy... Połóż się!

- Daj spokój...

- Pomocy!

- Zamknij się! - Guy resztką sił uderzył Alana pięścią w twarz - NIKT nie może się dowiedzieć o tym... Nikt, rozumiesz!? Tylko ona...

- Kto?

- Anastazja!!! - krzyknął Guy na tyle donośnie, że Rusinka bez problemu usłyszała go w kuchni.

- Guy, pomogę ci - zaoferował Alan, i poprowadził rycerza do łoża; wtedy Gisborne chwycił go za nadgarstek i przyciągnął do siebie.

- Masz jej strzec lepiej niż mnie samego, rozumiesz? - szepnął – Jeśli Anastazji cokolwiek się stanie, odpowiesz za to własną głową.

- Jak rozkażesz.

Guy był wycieńczony, miał dość wszystkiego. Alan uważał, że to szaleństwo, że Guy nie powinien ukrywać swojego stanu, że ktoś powinien się nim porządnie zająć... On jednak upierał się na obecność samej Anastazji. Kiedy weszła do jego komnaty, na jej twarzy malowało się przerażenie, a Guy uśmiechnął się błogo. Zamknął oczy i stracił świadomość.

Aktualizacja 03/6/2015, następna część tutaj.