zRYSIOwana ja: Dlaczego kocham miniserial " Północ i Południe" ( "North and South") cz. 1.

środa, 25 kwietnia 2012

Dlaczego kocham miniserial " Północ i Południe" ( "North and South") cz. 1.

Daniela Denby-Ashe
jako Margaret Hale w „Północ Południe”

Jednym z powodów, jest to, że lubię Margaret Hale.

Często czytam, że większość pań oglądających „Północ Południe” („Notrh&South”) nie może wybaczyć Margaret, że nie widzi w panu Thornton, tych wszystkich wspaniałych cech, które sprawiają, że on jest niezwykłym dżentelmenem, wręcz chciałyby potrząsnąć biedną Margaret i krzyknąć „obudź się wreszcie dziewczyno i przejrzyj na oczy”. Ja jednak, muszę przyznać, że bardzo lubię i rozumiem tą dziewczynę.

Dlaczego lubię Margaret? Hmm, zdecydowanie dlatego, że w końcu odwzajemniła uczucie do pana Thorntona. Ale również dlatego, że od pierwszych chwil, kiedy ją poznajemy, ona jest silną osobą, która pracuje nad sobą, wyciągając wnioski z każdej sytuacji, w której bierze udział. Myślę, że Margaret dojrzewa na naszych oczach, czego przejawem jest zdanie wypowiedziane pod koniec filmu, a mianowicie ona mówi: „Try as we might, happy as we were, we cannot go back”, co w filmie zostało przetłumaczone: ”Jakkolwiek się staram, jakkolwiek byliśmy tam szczęśliwi, to już przeszłość”. Mówi to, po powrocie z sentymentalnej podróży z Helstone i gdy postanawia patrzeć w przyszłość i wziąć odpowiedzialność za własne życie. Nawiasem powiem, że to jest jeden z moich ulubionych cytatów z „Północ Południe”. Poza tym, myślę, że ona przełamuje stereotyp ówczesnej kobiety. Wykształcona, samodzielnie myśląca, potrafiąca słowem bronić swoich przekonań ale również miała na tyle otwarty umysł, że nie bała się zmienić zapatrywania na pewne sprawy, jak w sprawie pewnego dżentelmena. :-) Jednak muszę przyznać, że za każdym razem, kiedy oglądam "Północ Południe" jest mi żal Margaret.

Okładka polskiego wydania
miniserialu "Północ Południe"

Mam wrażenie, że jej życie naprawdę nie było łatwe. Jej rodzice wydają się być oderwani od rzeczywistości. Jej ojciec pogrążony w swoich myślach i książkach, natomiast matka wiecznie narzekająca. Wydaje się, że jej rodzice nie umieją rozmawiać ze sobą a może tak bardzo się kochają, że wiedząc iż pewne decyzje zranią kochaną osobę wolą nic nie mówić, jak wówczas, gdy pan Hale prosi Margaret, aby przekazała matce informację o przeprowadzce do Milton. Po wyjeździe Fredericka, ona jest pod wielką presją, tak jakby musiała spełnić oczekiwania rodziców za ich dwoje (za siebie i brata). I czasem mam wrażenie, że Margaret jest swoistym „łącznikiem” między matką a ojcem, to ona scala tą rodzinę. A to jest wielkie obciążenie dla dziewczyny, która przecież nie ma jeszcze dwudziestu lat. Do tego wydaje się być bardzo samotną dziewczyną. W prawdzie ma bliski kontakt z kuzynką, ale tak naprawdę Edith jej nie rozumie. Zresztą, jak Edith może ją rozumieć, skoro one tak bardzo różnią się od siebie. Edith podobnie jak jej matka skupia się na materialnych rzeczach, (że wspomnę tylko przygotowania do jej ślubu z kapitanem Lennoxem). Matka Edith w ramach „zadośćuczynienia” za nieszczęśliwe zamążpójście, natomiast Edith bo ją tak wychowano. Jednak, Margaret pomimo przebywania za młodu z tymi dwiema damami pozostała skromną dziewczyną (i myślę, że Henry Lennox też to dostrzegł, kiedy Margaret mówiła mu o tym, w jaki sposób wyobraża sobie swoje pójście do ołtarza). Jej samotność, a może jej pogrążenie się we własnych myślach, które często odbierane było jako jej duma czy wyniosłość, pogłębia fakt, że w trosce o zdrowie swojej matki, nie mówi jej wszystkiego. Być może właśnie dlatego zaprzyjaźniła się z Bessy Higgins. Jedynym plusem takiego podejścia jej rodziców do niej, jest to, że nauczyli ją samodzielnego myślenia. To właśnie dlatego w końcu ona uznała pana Thorntona za dżentelmena i pozwoliła swojemu sercu kochać go.

Podsumowując, dlaczego lubię Margaret Hale:

1. Za wrażliwość na krzywdę innych ludzi.