"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część dwudziesta siódma.

Richard Armitage jako sir Guy w serialu BBC "Robin Hood".
screen Kate. 

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecietutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC " Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, dwudziesta szósta część tutaj.

- Jak minęła noc? – zadowolony Guy zmierzał ku swej dawnej komnacie, którą rozkazał poprzedniego dnia przygotować dla swojej ukochanej.

- Spokojnie, panie. Lady Anastazja przespała w spokoju całą noc – strażnik skłonił się nisko.

- A mój syn? Płakał?

- Nie, panie.

- Wspaniale. Otwórz.

Strażnik posłusznie uchylił wrota. Gisborne zajrzał do środka i uśmiechnął się sam do siebie. Jego narzeczona i syn wyglądali przesłodko, śpiąc na wielkim łożu. Jak mógł żyć bez nich do tej pory… Jak funkcjonował, nie widząc ich co rano tak przytulonych? Serce mu rosło, kiedy wpatrywał się w nieskażoną troskami twarz narzeczonej i lekki uśmiech syna. Po cichu podszedł do łoża, a wtedy Michaił otworzył oczy. Przez chwilę wpatrywał się w przybysza ze zdziwieniem, ale nagle wyciągnął do niego rączki i zakwilił. Guy nie zwykł zajmować się małymi dziećmi, nie wiedział, jak go wziąć na ręce, jak trzymać, nie był pewien czy nie zrobi mu krzywdy… Wsunął jednak dłonie pod jego plecy i najdelikatniej, jak umiał, uniósł go, po czym przytulił do siebie. Ogarnęła go niespotykana błogość i niesamowicie rozpierające uczucie radości. Syn objął jego szyję swoimi maleńkimi rączkami i wtulił się w ramię ojca.

- Mój synku – szepnął z niedowierzaniem Guy – Mój mały sir Michaił Gisborne…

Spojrzał na niego z rozczuleniem. Chłopiec ziewnął i przeciągnął się, po czym obdarował ojca uśmiechem. Gisborne ucałował syna.

- Nauczę cię wszystkiego. Będziesz zwalczał takie szkodniki, jak Hood, będziesz strzelał z łuku, walczył mieczem, będziesz kiedyś kimś wielkim. Będziesz tak mądry i odważny, jak twoja mama, i tak silny i twardy jak ja.

Usłyszał podniesione głosy na korytarzu. Ktoś krzyczał imię jego narzeczonej… Kto śmiał zakłócać ich spokój o tak wczesnej porze? Musiał to osobiście sprawdzić. Otworzył wrota i zobaczył rodziców Rusinki.

- Gdzie moja córka? – krzyczał Wasilij – I mój wnuk!? Oddajcie mi ich!

Guy ze złością zamknął drzwi i stanął naprzeciwko kupców. Matka Anastazji ruszyła ku niemu, została jednak zatrzymana przez strażników.

- Michaił, dziecko! – płakała – Oddaj mi go, szatanie!

- Wasilij, uspokój swoją kobietę – warknął szeryf – Inaczej stracę cierpliwość!

- Nie płacz, nic tym nie zdziałasz – westchnął kupiec, po czym podszedł do Guy’a – Gdzie Anastazja? Oddaj nam córkę!

- Dlaczego mam oddawać ci MOJE dziecko i MOJĄ narzeczoną? Upadłeś na głowę? Dość już wycierpiałem, nie próbuj wyrywać ich ode mnie, bo gorzko tego pożałujesz.

- Dlaczego to robisz?

- Wasilij, słyszysz siebie? TO – wskazał na niepewnie rozglądającego się Michaiła – TO moja jedyna rodzina. Mój syn, rozumiesz to? Moja krew. W imię czego miałbym ci go oddawać? Żeby zginął w tym waszym zgniłym lesie, nie znając ojca?! Nie pozwolę na takie życie dla jedynych osób na świecie, które kocham. Przyjmij do wiadomości, że Anastazja i Michaił należą do mnie, tak jak i ja do nich. Nic ani nikt nas już nigdy nie rozdzieli, rozumiesz to?

- Czy Anastazja tego chce?

- Anastazja mnie kocha! Myślisz, że przyszłaby tu, gdyby tego nie chciała? Przecież nikt jej nie zmuszał. Sam byłem zdziwiony, widząc ją w Nottingham, ale sama tego chciała. Widzisz? – uchylił lekko drzwi, by mogli ujrzeć śpiącą córkę – Jest szczęśliwa i spokojna. Nie burz tego, bo poznasz mój gniew.

- To nieprawda! Gdyby chciała do ciebie wrócić, powiedziałaby mi o tym!

- Po co? – Guy uśmiechnął się kpiąco – Żebyś jej zabronił i może zamknął gdzieś za kratami? Przecież sam mówiłeś mi, że nigdy na to nie pozwolisz.

- Mam uwierzyć, że jest tu z własnej woli?

- Wasilij, spójrz na swojego wnuka. Czy naprawdę wygląda, jakby cierpiał w ramionach ojca? Widzisz łzy na jego twarzy? Michaił, idź do dziadka, proszę.

Gisborne odwrócił syna w stronę Wasilija i zbliżył się do kupca, ale dziecko niespodziewanie wtuliło się w jego ramię. Nie znał żadnego z tych mężczyzn, ale wyglądało to tak, jakby czuł, że Guy jest jego ojcem i nie zrobi mu krzywdy. Swą malutką rączką dotknął policzka Guy’a i zwrócił jego twarz w swoją stronę. Szeryf uśmiechnął się ciepło i ucałował dziecko w czoło.

- Nie oddam ci mojego syna, Wasilij – powiedział poważnie Guy – Tak jak i ty nigdy nie oddałbyś dobrowolnie swojej córki. Ale teraz i ja ci jej nie oddam. To moje jedyne szczęście na tym świecie, moja rodzina. W niedzielę Anastazja zostanie moją żoną, pogódźcie się z tym. Przecież nie porywam jej daleko stąd, będzie mieszkała jak dotąd w Nottingham. Czy kiedy służyła na zamku, zabraniałem jej was widywać? Nie, Wasilij. Była jedyną służącą, która miała do tego prawo. Teraz, kiedy będzie panią Nottingham, będzie mogła robić co jej się podoba. A wy możecie zamieszkać w mieście, może nawet znajdzie się dla was komnata w zamku. Jesteście rodzicami mojej ukochanej narzeczonej, naprawdę nie chcę was skrzywdzić. Uwierzcie mi w końcu.

Nie wiedzieli, co o tym myśleć. Z jednej strony brzmiał wiarygodnie, z drugiej jednak aż nadto pamiętali te koszmarne 1,5 roku, jakie im zgotował, wyrzucając ich córkę. Pamiętali też moment, kiedy porwał ją i inne dziewczęta do zamku, jak więził ją, czyniąc swoją kochanką… Wasilij zdawał sobie jednak sprawę, że do niczego Nastenki nie zmuszał. Córka wyznała mu kiedyś, że zakochała się w swym panu i sama zapragnęła pójść do jego alkowy, być przy nim, by ratować sobie tylko znanymi sposobami jego czarną duszę. Kupiec nie pochwalał tego, ale nie mógł zmienić decyzji córki. Dostrzegał jednak, że Gisborne nie jest aż tak zepsuty do szpiku kości, jak był dawny szeryf. Poniekąd rozumiał Anastazję, która widziała w nim cząstkę światła, którą chciała rozniecić, by świeciło mocniej. Sam fakt, że pozwalał Nastence, jako niewolnicy, odwiedzać rodziców, był niespotykany, i pomimo świadomości, że jego córka jest tylko służącą i kochanką Gisborne’a, zawsze dostrzegał szacunek w spojrzeniu rycerza, gdy spoglądał na jego córkę. W jego gestach i ciepłym tonie głosu, gdy mówił do niej, Wasilij wyczuwał czułość i troskę. Tak było dawniej. Teraz Guy twierdził, że do szaleństwa kocha Anastazję... Czyżby ta długa rozłąka musiała być konieczna, by tych dwoje w końcu odnalazło się i mogło być razem? By to, co Anastazja robiła dla Guy’a, w końcu mogło zacząć wydawać plon?

- Przysięgniesz mi, że nigdy nie będzie płakała z twojego powodu? – zapytał przejęty kupiec.

- Obym zginął z rąk Hooda, jeśli uroni choć łzę – zapewnił szeryf – Przysięgam, że dam jej takie szczęście, na jakie tylko ona zasługuje. Nikt nie jest w stanie uszczęśliwić jej tak, jak ja. Mogę dla niej rzucić wszystko, zostawić ten zamek, miasto, funkcję jaką podarował mi książę Jan, mogę zrobić wszystko, czego ode mnie zażąda. W tej chwili moje życie zależy tylko od niej.

Guy wiedział, że nie będzie mu łatwo przekonać do siebie rodziców ukochanej, a zależało mu na tym. Co mu przyjdzie ze szczęścia z nią, jeśli teściowie będą go nienawidzić, a Anastazja będzie przez to cierpiała? Pragnął żyć z nimi w zgodzie i wzajemnym szacunku, by choć trochę odrzucili uprzedzenia i dali mu szansę. By wybaczyli mu to, co złego zrobił.

- Sir Guy…

- Daj spokój, Wasilij. Nie bawmy się w te uprzejmości. W końcu będziesz moim teściem, a twoja córka od niedzieli będzie nazywać się lady Gisborne. Widzisz? Sir Michaił już się cieszy – uśmiechnął się, gdy jego syn z radością poklepał go po ramieniu – Niepotrzebna nam ta wrogość, chcę pokoju. Zależy mi na dobrych relacjach z wami.

- Kochanie…? – kupiec spojrzał na swoją żonę, która z pewną niechęcią kiwnęła w końcu głową.

- Jeśli skrzywdzisz Nastyę…

- Nie zamierzam – uprzedził jej groźbę – Krzywdząc ją, skrzywdziłbym sam siebie.

Wasilij uwierzył mu na słowo. Poczuł, jakby ciężki kamień spadał mu z serca.

- W takim razie…

- Nie mów już nic – przerwał kupcowi Gisborne – Chcecie pobawić się z wnukiem? Ja muszę coś pilnie załatwić. Strażnik zaprowadzi was do sali, gdzie spokojnie będziecie mogli spędzić z nim trochę czasu.

Ostrożnie przekazał Michaiła w ramiona dziadka. Odchodząc, szepnął jednak straży by ani na moment nie oddalali się i nie spuszczali z nich oka. Nie do końca ufał jeszcze kupcom, obawiał się że mimo wszystko mogą porwać jego syna, a tego by nie przeżył.

Poszedł do Joan, by rozkazać rozpoczęcie przygotowań do wielkiego wesela. Posłał również z wiadomością do królowej Eleonory, by powiadomić ją o swym niewyobrażalnym szczęściu. Chciał dać Wasilijowi i jego żonie jeszcze trochę czasu z wnukiem, poszedł więc do komnaty Anastazji. Usiadł obok niej i patrzył na nią z miłością. Była piękniejsza niż kiedykolwiek. Zachwycała go nieodmiennie i czuł, że nie wytrzyma długo, jeśli będzie mu się opierała. Tak bardzo pragnął przytulić ją i pocałować… Tylko tyle.

Poruszyła się niespokojnie. Wyciągnęła rękę i poczuła, że jest w łożu sama. Poderwała się natychmiast, ze strachem rozglądając się dookoła.

- Gdzie Michaił!? – krzyknęła – Gdzie moje dziecko!?

- Kochanie, proszę, uspokój się…

- Gdzie moje dziecko!? – powtórzyła – Co z nim zrobiłeś!?

- Anastazjo! – chwycił ją za ramiona – Opamiętaj się! Jak mógłbym zrobić coś własnemu synowi?

- Już kiedyś próbowałeś porzucić swoje dziecko w lesie!

Twarz Guy’a zastygła w grymasie złości połączonej z niedowierzaniem. Jak mogła tak powiedzieć… Zabolało go to. Jedyna osoba, która kiedykolwiek widziała w nim dobro, oskarżała go o tak podły czyn! Puścił ją i odsunął się. Rusinka pojęła, że zraniła go swoimi słowami.

- Boże, Guy, przepraszam – złapała go mocno za ręce – Wybacz, nie chciałam tego powiedzieć. Guy, nie wiem co mnie opętało, nie powinnam była nigdy się tak do ciebie odezwać.

- Michaił jest z twoimi rodzicami – odparł chłodnym tonem – Nie potrafiłem im odmówić.

- Guy, wybaczysz mi? Nie chciałam cię zranić. Przestraszyłam się, kiedy zobaczyłam że go nie ma. Uwierz, że przez cały rok, odkąd się urodził, nie spuszczałam go z oka. Bałam się, że jeśli coś mu się stanie, zniknie mi sprzed oczu nie tylko moje ukochane dziecko, ale też i jedyna pamiątka po tobie… Przepraszam, wiem że nigdy byś tego nie zrobił.

Gisborne dostrzegał, że Anastazja żałuje wypowiedzianych w emocjach i nerwach słów. Poza tym… powiedziała przecież, że bała się stracić dziecko również ze względu na wspomnienia o nim! Nie potrafił być zły. Dotknął jej policzka i uśmiechnął się lekko.

- Miałaś prawo tak pomyśleć. Ale ja się zmieniłem. Dzięki tobie i dla ciebie – zbliżył się tak, że niemal stykali się twarzami – Nigdy nie skrzywdziłbym żadnego z was, bo kocham i ciebie, i Michaiła.

- Guy…

Widział, że drżała. Że ostatkiem sił broni się przed zbliżeniem się do niego. Skorzystał z tego i bardzo delikatnie musnął jej wargi. Odpowiedziała mu tym samym. Po chwili pocałowała go pewniej, ale w tym momencie rozległ się hałas na korytarzu. Guy próbował przytrzymać ją, ale ona odskoczyła zwinnie.

- Wyjdź – powiedziała stanowczo – Chcę się ubrać.

- Widziałem cię już nieraz nago, moja Nastenko – odparł – Nie wstydź się.

- Chcę się ubrać i zobaczyć moich rodziców. Daj mi spokój.

- O nie, moja piękna. Zobaczysz ich i co? Powiesz, że siłą cię tu trzymam? Że wcale nie chciałaś, ale moje wojsko zaprowadziło cię do zamku?

- To co mam powiedzieć, żebyś mi pozwolił!?

- Powiesz im, że kochasz mnie tak mocno, że nie wyobrażałaś sobie nie wrócić do mnie – mówił powoli i wyraźnie, w pokrętny sposób rozkoszując się widokiem zdumionej i nieco rozzłoszczonej Rusinki – Że nie musiałem cię nawet o to prosić. Przyszłaś do Nottingham, żeby mnie zobaczyć, a kiedy ja poprosiłem cię o wybaczenie, dałaś mi je od razu. Ledwo dałem radę ich przekonać, nie niszcz tego. Bo będę się na ciebie gniewał.

- I co mi wtedy zrobisz?

- Pomyślmy… Znam dużo metod temperowania bezczelnych dziewcząt. Mogę na przykład wziąć cię wbrew twojej woli…

- Nie zrobisz tego!

- Oczywiście że nie, bo nawet jeśli będziesz udawać, że nie chcesz, to w głębi duszy będziesz pragnąć bym wypełnił cię powoli, rozkosznie i…

- Dość! – krzyknęła – Wygrałeś! Będę udawać przed ojcem i matką uległą, szczęśliwą narzeczoną. Zadowolony?

- Nie. Bo nie znoszę, kiedy jesteś uległa i bezwolna. Uwielbiam twój temperament, kochanie.

- Dlaczego nie uwielbiałeś go wtedy, gdy postawiłam się i odważyłam na wyznanie prawdy o Marian? Jak mam ci teraz wierzyć? Tak nagle stałam się wiarygodna i ważniejsza od tamtej żmii?

Guy nie wiedział, co powiedzieć. Wstał i podszedł powoli do drzwi.

- Strażnik zaprowadzi cię do rodziców – westchnął ciężko – Porozmawiamy później.

Wyszedł, zły na siebie. Zaprzepaścił znowu okazję do rozmowy. Powinien był zostać, skorzystać z tego, że byli sami, i przekonać ją jakoś… Chciał jej jednak dać czas. Wierzył, że wszystko się ułoży.

Anastazji wcale nie było trudno kłamać. W głębi duszy pragnęła powrotu do ramion Guy’a, bardzo chciała by znowu byli szczęśliwi. By byli rodziną… Coś ją jednak nadal powstrzymywało. Przy rodzicach jednak grała perfekcyjnie. Uwierzyli we wszystko, co im mówiła, i dali jej swoje błogosławieństwo. Wasilij opowiadał jej, jak czule i troskliwie Gisborne tulił swego syna, gdy Rusinka jeszcze spała. Wzruszyła się. Nie spodziewała się, że Guy tak szybko pokocha małego Michaiła. Może i ona powinna się przemóc…?

Pożegnała rodziców około południa. Wraz z synem odprowadziła ich (oczywiście w asyście kilku strażników) do głównej bramy. Była zła, że Guy wysyła wszędzie za nią tych półgłówków. Przecież i tak by nie uciekła! Czuła się osaczona. Chciał, by do niego wróciła, ale nie okazywał jej za grosz zaufania! Poczuła, że musi dać upust swojej irytacji, kiedy ujrzała go na dziedzińcu, rozmawiającego z Alanem.

- Sir Guy – skłoniła się teatralnie – Czy mogłabym prosić, panie, o odczepienie paskudnego ogona?

- Nastenko, o czym mówisz? – odwrócił się w jej stronę, zdumiony.

- Myślę że nie potrzebuję ciągnąć za sobą połowy twego wojska, panie!

- Moje słońce, to dla twojego bezpieczeństwa…

- Bezpieczeństwa? Co może mnie tu jeszcze spotkać? Najgorsze już przeszłam, więc przeżyję i brak ochrony za plecami! Pobito mnie tu, szykanowano, poniżano, byłam zastraszana przez dawnego szeryfa, który posunął się do tego, by mnie uderzyć, powiedz mi, panie, czy przewidujesz coś gorszego?

- Jak to: uderzył cię!? – krzyknął Guy – Dlaczego mi nic nie powiedziałaś!?

- Co byś zrobił? Zwróciłbyś mu uwagę? – zakpiła.

- Zabiłbym tego śmiecia prędzej, niż zdążyłabyś mrugnąć! – warknął – Jak mogę cię chronić, skoro nie mówisz mi wszystkiego?

- Przed kim chcesz mnie chronić? Wydaje mi się, że teraz próbujesz osaczyć mnie, żebym nigdzie nie uciekła! Przyjmij do wiadomości, że wcale tego nie planuję, i racz odesłać tych głupców, bo mogę zmienić plany! Jeśli nadal chcesz mieć syna przy sobie, każ im odejść, albo my odejdziemy. Ta zgraja idiotów nie jest w stanie mi przeszkodzić.

Guy był wściekły. Miał ogromną ochotę nakrzyczeć na nią, by przestała stawiać się i rozkazywać, by w końcu zrozumiała, że pragnie tylko jej szczęścia. Ich wspólnego szczęścia. Powstrzymał się jednak. Gestem nakazał żołnierzom, by oddalili się od niej.

- Alan! Zabierz mojego syna.

- Co ty… - Anastazja mocniej przytrzymała Michaiła.

- Alan jest jego wujem. Podaj mu dziecko – rozkazał Gisborne – Przestań się tak zachowywać, wszyscy widzą…

- Nie obchodzi mnie to! – krzyknęła, z niechęcią podając syna Alanowi, który zabrał Michaiła do zamku – Wszyscy widzieli też, jak wyrzucałeś mnie stąd 1,5 roku temu! Jak twoi żołnierze kopali mnie, bili, jakie przekleństwa miotali w moją stronę! Jeden z nich próbował mnie zgwałcić! Zaciągnął mnie w krzaki gdzieś za miastem i…

- Chryste… Nastya! – krzyknął Guy, przerażony tym, co słyszy – Gdybym wiedział… Co ten potwór ci zrobił!?

- Nic, Guy – odparła, ledwo panując nad łzami – Zmobilizowała mnie myśl o tobie, nie chciałam cię zdradzić. Udało mi się go unieszkodliwić i uciekłam…

- Poznałabyś go?

- Nie. Nie pamiętam jego twarzy. Jedyne, co wiem, to że raniłam go w stopę jego własnym mieczem. Wtedy uciekłam… Boże, to było okropne!

- Nie wiem, co powiedzieć… Kochanie, czuję się wszystkiemu winien. Błagam, wybacz mi! – Guy padł przed nią na kolana na środku dziedzińca – Gdyby nie ja, to wszystko by cię nie spotkało…

- Przestań. Wstań!

- Nigdy nie przestanę błagać cię o wybaczenie, mogę całe życie chodzić za tobą na kolanach. Anastazjo, nic nie zmaże moich win w stosunku do ciebie. Wszystko, co cię złego spotkało, stało się z mojej przyczyny. Nie wiesz nawet, jak bardzo żałuję…

- Nie rób scen! – otarła łzy – Jesteś szeryfem, ludzie patrzą!

- Niech patrzą! Do diabła, klęczę przed tobą wobec ludzi! – krzyknął, zirytowany – A ty nie chcesz nawet spróbować mi wybaczyć! Nigdy przed nikim nie klękałem, nawet przed królem! Nawet jego nie prosiłem o wybaczenie! Kobieto, twój upór doprowadzi nas kiedyś do nieszczęścia!

Poderwał się na równe nogi i pociągnął ją za sobą na zamkowe schody.

- Ty – wskazał palcem na jednego z żołnierzy – Zwołaj tu CAŁE wojsko!

Mocno trzymał Anastazję za przegub dłoni. Patrzył na nią twardo, podczas gdy zdumieni żołnierze gromadzili się na dziedzińcu.

- Wiesz, co zrobiłem z tym, który uderzył cię wtedy, kiedy kazałem cię wyrzucić? – zapytał – Osobiście kazałem go powiesić. Patrzyłem, jak umiera.

Patrzyła na niego pytającym wzrokiem. Nie rozumiała nic z tego, co się właśnie działo.

- Widziałem wszystko przez okno – dodał – Mimo tego, że myślałem wtedy, że cię nienawidzę, nie mogłem znieść myśli że jakiś śmieć podniósł na ciebie rękę. A teraz dowiaduję się, że przez cały ten czas obok mnie był potwór, który chciał zgwałcić moją kobietę.

- Guy, co ty chcesz zrobić…

- Alan!

Przyjaciel przybiegł co sił, zostawiając Michaiła w rękach Joan. Ze zdziwieniem patrzył, jak całe wojsko zbiera się na dziedzińcu, a Guy z Anastazją stoją na schodach. O co mogło znowu chodzić? Pomyślał, że modli się tylko o odrobinę spokoju, bo od dawna w Nottingham nie było ani jednego, normalnego dnia.

- Każ tym nieudacznikom zdjąć buty – rozkazał – Jeśli którykolwiek z nich będzie miał bliznę na stopie, masz go natychmiast przyprowadzić.

- O co chodzi, Guy? – Alan był zszokowany tym niecodziennym pomysłem.

- Nie pytaj, tylko rób, co każę.

Guy w milczeniu obejmował Anastazję ramieniem. Rusinka domyślała się, co szeryf miał na myśli, i była naprawdę przestraszona. Przybliżyła się do niego i poczuła się o wiele lepiej, mając go tuż obok siebie. Prawie tak, jak dawniej… Gisborne naprawdę z każdą chwilą coraz bardziej udowadniał jej swoje uczucia. Nie miała już żadnych wątpliwości co do niego.

Nagle Alan szarpnął jednego z żołnierzy za rękaw, wyciągając go na środek. Widać było, że mężczyzna jest przerażony, jakby miał coś na sumieniu. Przyprowadził go przed oblicze szeryfa, a ten mocniej objął swą ukochaną.

- Anastazjo, poznajesz go? – zapytał łagodnie.

Patrzyła w twarz swego niedoszłego oprawcy i przypomniała sobie ten moment. To był ten mężczyzna… Rozpoznała go. Odwróciła wzrok i spojrzała ze strachem na Guy’a, jakby bała się, że za chwilę spotka ją to samo, że żołnierz powtórzy to, co nie udało mu się ostatnim razem.

- Zabierz go ode mnie – szepnęła drżącym głosem – Boję się…

- To on?

Kiwnęła głową. Guy zareagował błyskawicznie, wyciągając swój lśniący miecz i wbijając go w miejsce, gdzie żołnierz miał bliznę po ranie zadanej przez Rusinkę. Rozległ się głośny krzyk. Gisborne wyjął ostrze i wbił je w drugą stopę mężczyzny, po czym zamachnął się i przeciągnął nim po jego łydkach. Żołnierz padł na ziemię z przeraźliwym okrzykiem. Spojrzenie szeryfa płonęło furią, jakiej dawno już nie widziano. Przydusił mężczyznę butem do ziemi i już chciał zakończyć jego żywot jednym ruchem, kiedy po raz kolejny od tego drastycznego kroku powstrzymały go ręce ukochanej. Odwrócił się gwałtownie w jej stronę.

- Anastazjo! Ten potwór próbował cię skrzywdzić!

- Guy, jeśli mnie naprawdę kochasz, nie zabijesz go – poprosiła, łkając cicho – Nie plam sobie rąk jego krwią.

- Nastenko…

- Kochasz mnie, Guy?

Nie miał wątpliwości. Nie mógł zabić tego odrażającego potwora.

- Kocham cię – opuścił miecz – Kocham cię, Anastazjo. Ale to monstrum musi cierpieć.

Spojrzał z obrzydzeniem na żołnierza, który kulił się z bólu.

- Słuchajcie uważnie – krzyknął donośnie – Tak kończą ci, którzy ośmielą się podnieść rękę na moją rodzinę. Ten śmieć usiłował skrzywdzić moją przyszłą żonę. Nie zabiję go tylko z szacunku do jej wspaniałomyślnej decyzji, ale jeszcze dziś spotka go kara.

Po zebranych przebiegł szum zdumienia i przerażenia. Ciekawi byli, jaką karę wymyślił szeryf.

- Alan, zabierzcie to stąd – warknął – Chcę, żeby obciąć mu…

- Guy! – Anastazja zakryła usta dłonią.

- I tak stracił już resztki godności i nie można nazwać go mężczyzną. Obetnijcie mu to, co mu pozostało. I nakarmcie głodne zwierzęta na jego oczach. Potem wychłostać go i zamknąć w najgłębszym lochu.

Splunął wprost na twarz żołnierza i zabrał Anastazję do zamku. Była roztrzęsiona. Guy zaprowadził ją do jej komnaty, by odpoczęła, a służbie rozkazał przygotować dla niej kąpiel i posiłek. Sam resztę dnia spędził, bawiąc się ze swym synem. Anastazja po gorącej kąpieli i posiłku zasnęła, choć nie było jeszcze wieczora, emocje jednak wyczerpały ją. Guy zaglądał do niej, by mieć pewność, że jest bezpieczna i śpi spokojnie. W końcu podwoił liczbę wartowników, czuwających pod jej drzwiami, i sam udał się na spoczynek, tuląc do piersi swoje dziecko.

***

Anastazja dawno już nie obudziła się tak wypoczęta. Co prawda w pierwszym momencie znowu przestraszyła się, że nie ma obok niej Michaiła, ale uspokoiła się szybko. Pamiętała, jak czule pożegnał ją poprzedniego dnia Guy, obiecując, że zajmie się dzieckiem. Nie oponowała, gdy przytulił ją i pocałował. Potrzebowała tego. Tak naprawdę gdy wyszedł i zamknął za sobą wrota, poczuła, że pragnie, by z nią został. Ale duma nie pozwoliła jej wybiec za nim i zawołać go.

Teraz chciała go zobaczyć. Ubrała się i wyszła na korytarz. Czwórka wartujących tam strażników skłoniła się jej nisko.

- Miłego dnia, pani – odezwał się jeden z nich – Potrzebujesz czegoś?

- Chcę zobaczyć się z szeryfem.

- Pan jeszcze śpi, lady Anastazjo.

- Chyba mam prawo pójść z rana do przyszłego męża, prawda?

Żołnierz usłużnie wskazał jej kierunek i ustąpił. Anastazja była zadowolona. W końcu była traktowana z szacunkiem, a przede wszystkim – nie śledzona. Nazbyt dobrze pamiętała drogę do komnaty szeryfa, na szczęście tego dnia na jej końcu czekał nie Vasey, a Gisborne. Uśmiechnęła się do siebie na myśl, że za chwilę ujrzy dwóch swoich ukochanych mężczyzn obok siebie. Przystanęła na moment przed komnatą, nabrała powietrza i po cichu weszła do środka. To był najpiękniejszy na świecie widok. Michaił smacznie spał na brzuchu swego ojca, pewnie trzymany przez niego obiema rękoma. Guy wyglądał pięknie niczym anioł, z czarnymi włosami rozrzuconymi na poduszce.

- Kocham was – szepnęła, gładząc obu po policzkach – Moje anioły…

Wstała i bezszelestnie wyszła, nie chcąc zakłócać ich snu. Przechadzała się powoli po korytarzach, rozglądając się uważnie. Niewiele się zmieniło odkąd… odkąd odeszła. Tak, nie chciała już myśleć, że została wyrzucona. Odeszła. Ale teraz wróciła i tego ranka poczuła, że wszystko zaczyna się układać. Guy kochał ją bezgranicznie, zaplanował na niedzielę ślub, a po nim miała zostać panią tego zamku. Panią Nottingham… Nie wierzyła w to nadal. Przecież jeszcze 1,5 roku temu powiedział jej wprost, że nie zamieni lady Knighton na niewolnicę, że pułkownik nie ożeni się ze służącą. Dlaczego więc teraz, piastując najwyższy urząd w mieście, zmienił zdanie? Czyżby miłość była w stanie naruszać wszelkie zasady? Aż tak bardzo ją kochał, że nie miało dla niego znaczenia, że ślub z niewolnicą będzie skandalem? Zrozumiała, jak bardzo Guy zmienił się przez tę długą rozłąkę i bardzo jej to imponowało, choć zdawała sobie sprawę, że to ona była głównym powodem jego przemiany. W końcu osiągnęła to, o czym marzyła, odkąd go poznała.

Idąc w stronę kuchni, minęła grupę służących. Uśmiechnęła się do nich ciepło, choć poznała te, które złorzeczyły jej przed opuszczeniem zamku. Patrzyły teraz na nią z wyraźną niechęcią.

- Mnie też miło was widzieć – powiedziała spokojnie – Jak widzicie, lady Marian nie zmyła mi uśmiechu z twarzy, jak przepowiadałyście. To ja tu jestem, a nie ona.

- I co z tego? Będziesz teraz nosić głowę wysoko? – syknęła jedna z dziewcząt.

- Nie mam twojego charakteru. Nie wymagam od ciebie szacunku do mnie, ale do decyzji szeryfa. I do mojego syna.

- Jasne! Będzie się teraz zasłaniać bękartem! Powiem ci jedno: każda z nas lada dzień może dowiedzieć się, że spodziewa się dziecka szeryfa. Nadal będziesz wtedy najważniejsza?

W Rusince zagotowało się. Podeszła do bezczelnej służącej i uderzyła ją w twarz.

- Nigdy nie nazywaj mojego syna bękartem – krzyknęła, rozzłoszczona – Jest zrodzony z miłości. Wiesz, co to znaczy? Nie wiesz! Nie rozumiesz! Ale jeśli nie rozumiesz tego, co ja mówię, to może zrozumiesz gniew szeryfa, kiedy dowie się, że jego syna nazwałaś bękartem!

- Pani! – jedna ze sług, Susan, wyszła przed szereg – Wybacz jej te podłe słowa. Ona na pewno żałuje…

- Znam ją za dobrze, wiem, co to za żmija! Godna następczyni nieodżałowanej Mary.

- Pani, Joan na pewno ukarze ją za te słowa. Wybacz.

- Jak ci na imię? – Anastazja nie przypominała sobie tej dziewki, musiał być w zamku od niedawna.

- Susan, pani.

- Zaprowadź mnie do Joan.

Weszły do kuchni, gdzie zarządczyni akurat odpoczywała po trudnej, porannej przeprawie ze służbą. Ucieszyła się, widząc Rusinkę.

- Anastazjo, jak spałaś?

- Dobrze, dawno nie spałam tak spokojnie. Guy wziął Michaiła do swojej komnaty – uśmiechnęła się, rozczulona – Wyglądali razem cudownie. Byłam u nich przed chwilą.

- Susan… Dokończ śniadanie dla szeryfa – poleciła służącej i usiadła z Rusinką przy stole – Jak to jest między wami? Przepraszam, nie chcę być wścibska, ale…

- Nie jesteś, Joan – Anastazja chwyciła zarządczynię za rękę – Powoli się na powrót docieramy. To nie jest łatwe. Ale wczoraj… wczoraj Guy naprawdę udowodnił mi, że mnie kocha.

- Udowadniał nam to przez kilkanaście miesięcy. Nawet nie wiesz, co on tu wyprawiał! Poruszał niemal niebo i ziemię, by cię odnaleźć.

- Naprawdę?

- Kochana, nigdy go takim nie widziałam. Jak Boga kocham!

- Może przesadziłam, będąc dla niego tak niemiłą…

- A gdzie tam – Joan machnęła ręką – Kubeł zimnej wody każdemu się przyda. Niech wie, że o taką kobietę musi walczyć i starać się. Nic się nie przejmuj, powiedz mi lepiej, czy czegoś ci nie trzeba.

- Znasz mnie, wiesz, że nie lubię się skarżyć, ale ta…

- Grace, pani – nieśmiało podpowiedziała Susan.

- Dziękuję. Nie obchodzi mnie, co myśli na mój temat, co mówi, może mnie obrażać do woli, ale kiedy dotyka mojego syna, nie mogę pozostać obojętną.

- Co znowu zrobiła ta paskudna żmija!? – oburzyła się Joan.

- Nazwała Michaiła bękartem. Patrząc mi prosto w oczy. Proszę, zrób coś, bo następnym razem mogę nie wytrzymać.

- A to podła wywłoka – syknęła Joan – Żaden problem, Anastazjo, sir Guy dowie się o wszystkim.

- Nie! Joan, nie musimy go w to mieszać. Wiesz, jaki jest nerwowy.

- Grace obraziła syna szeryfa!

- Nie mieszajmy w to Guy’a, proszę.

- Dobrze. Myślę, że lady Isabella będzie osobą dość kompetentną, żeby móc wyrzucić ją z zamku. Pomagała szeryfowi utrzymywać porządek na zamku podczas twojej nieobecności.

- Właśnie! Jeszcze nie widziałam się z Isabellą! Co u niej?

- Jest szczęśliwa z sir Alanem. Wzięli ślub.

- To cudownie! Coraz bardziej podoba mi się powrót tutaj. Tyle wspaniałych wiadomości…

- Lady Isabella chciała cię wczoraj odwiedzić, jednak już spałaś. Zapowiedziała, że przyjdzie z samego rana dzisiaj.

- Wspaniale. Joan, mogłabym przygotować śniadanie dla Guy’a i Michaiła?

- Lady Anastazjo! – roześmiała się dobrotliwie zarządczyni – Przecież narzeczonej szeryfa nie wypada! Śniadanie już się robi, nie martw się.

- Dobrze, w takim razie pójdę do syna.

Weszła do komnaty szeryfa w momencie, gdy ten budził się. Uśmiechnął się, szczęśliwy, że ją widzi. Ucałował syna w czoło i ułożył go delikatnie na łożu, po czym wstał i podszedł do Anastazji.

- Witaj, słońce – próbował pocałować ją, ale ona odsunęła się.

- Daj spokój.

- Nastenko, kiedy w końcu moja kara się skończy?

- Obawiam się, że dopiero, kiedy wszystkie twoje kochanki urodzą dzieci. Kiedy dowiem się, ile Michaił będzie miał rodzeństwa!

- Anastazja! O czym ty do diabła mówisz, jakie… Jakie kochanki!?

- Te, z którymi zabawiałeś się przez ostatnie kilkanaście miesięcy! Dowiedziałam się dziś, że połowa służby może być w ciąży!

- Jakieś brednie – Gisborne roześmiał się w głos – Kto ci tego naopowiadał?

- Czy to ważne? I żeby była jasność, nie mam pretensji, to twoje życie, twoje kochanki, miałeś prawo jako… jak to mówiłeś? Jako mężczyzna miałeś prawo do kochanek! A jako szeryf tym bardziej.

- Jesteś piekielnie zazdrosna.

- Nie pochlebiaj sobie. Zazdrosna o te… te…

- Nastya, zamknij na chwilę swoje piękne usta i posłuchaj mnie. Ostatnią noc z kobietą spędziłem 1,5 roku temu. I wiesz, kto był moją ostatnią kochanką?

- Marian?

- Nie, głupia kobieto – zirytował się – TY. Od ostatniej nocy z tobą nie tknąłem żadnej innej. Rozumiesz? Byłem ci wierny jak pies.

Cofnęła się o krok. Jak to… Od czasu rozstania Guy nie zapraszał do alkowy żadnej służącej? Czekał cierpliwie na jej powrót… w czystości?

- Zapytaj Joan. Zapytaj kogokolwiek chcesz. Kto nagadał ci tych bzdur?

- Nieważne. To jest nieważne – szepnęła z niedowierzaniem – Guy, ja…

- Co, Nastenko? – zbliżył się do niej – Co chcesz powiedzieć?

- Boże, sama nie wiem…

- Nie zdradziłem cię, nie potrafiłem. Czy teraz możesz uwierzyć mi, że cię kocham?

Anastazja wyciągnęła dłoń w jego kierunku. Chwycił ją czym prędzej i pocałował z szacunkiem. Patrzyli na siebie w napięciu, kiedy nagle wrota z impetem otworzyły się.

- Wybaczcie, że przeszkadzam – do środka wpadł zdyszany Alan – W Locksley są wojska księcia Jana.

- Czego ta kanalia ode mnie chce! – krzyknął ze złością Gisborne – Kochanie, czekaj na mnie. Wrócę.

Pocałował ją prosto w usta i wybiegł wraz z Alanem. Anastazja, zdezorientowana, usiadła na łożu przy swym synu. Zdała sobie sprawę, że być może ostatni raz widziała Guy’a. Miała ogromne wyrzuty sumienia. A jeśli nie wróci…? Co z nią będzie, jeśli Gisborne zginie? Padła na kolana i modliła się długo. Oby tylko przyjechał cały i zdrowy… Wtedy nic już nie będzie się liczyć. Padnie mu w ramiona i zapomni o wszystkim, co było złe.

Aktualizacja 09/09/2015, następna część tutaj.