Słów kilka…

Być może późno, ale spróbuję odnieść się do Waszych komentarzy pod postem dotyczącym rozwiązania zagadki nr6.

W sprawie zamieszczonej przeze mnie w październiku tego roku ankiety. W ankiecie tej pytałam się „czym dla Was jest mój blog”, czyli jak postrzegacie to miejsce, a nie o to, co chcielibyście abym tu umieszczała. Owszem podałam przypuszczalne odpowiedzi, a były to przyczyny którymi ja kieruję się zaglądając inne RA blogi. Poza tym umieściłam również odpowiedź „inne”, gdzie jeśli komuś nie odpowiadały proponowane przeze mnie odpowiedzi (czyli jak to zostało nazwane „sugerowanie odpowiedzi”), mógł zaznaczyć tą opcję i ewentualnie w komentarzu pod postem uzupełnić co rozumie przez to jego „inne”. Bądź, jak to zrobiło kilka Zaglądających na bloga, podając je w mailu. Nawiasem mówiąc były to dla mnie bardzo budujące maile, za które raz jeszcze dziękuję. I zapewniam, że nie „dorabiałam ideologii” przy interpretacji wyników.

Wg wyników wspomnianej ankiety, najwięcej osób zagląda na bloga szukając informacji o nowych projektach pana Armitage’a. Powtórzę to co już nieraz mówiłam, otóż nie wszystkie informacje dotyczące projektów (i nie tylko) pana Armitage’a jakie uda mi się znaleźć chcę tu umieszczać. Nie byłam, nie jestem i raczej nie będę (choć nie miałabym nic przeciwko) związana z agentami pana Armitage’a, więc nie mam obowiązku informowania jego polskich fanów o jego projektach. Poza tym, pan Armitage na swoim Twitterze robi to znacznie lepiej niż którykolwiek z jego fanów, czyli „dobrze życzących”, jak woli nazywać nas pan Armitage. Jak słusznie zauważono w tytule bloga jest napisane „kilka myśli nie tylko o Richard Armitage” (uprzedzając złośliwości, wiem o niegramatyczności tego zapisu), ale jakimś trafem umknęło słowo „ja”, które również jest w tytule. Uważam, że to do mnie należy decyzja co i w jakiej formie tu umieszczam nie tylko ze względu na to „ja”, ale, a może przede wszystkim dlatego, że to mój blog. A publikuję tu posty bo chcę, bo mogę, bo sprawia mi to przyjemność i daje wytchnienie od codzienności, a nie dlatego, że muszę. Nawiasem dodam, że słowo „ja muszę”/”ty musisz” jest najbardziej nielubianym przeze mnie słowem a jego stosowanie ograniczam do minimum. I jeśli ktoś chciałby abym na coś zwróciła uwagę to może napisać o tym do mnie w mailu i jeśli uznam, że powinno znaleźć się to na blogu wówczas umieszczę odpowiedni post z informacją od kogo pochodziła wskazówka (przypomnę tylko, że nieraz tak zrobiłam). Ta sama zasada dotyczyła zamieszczenia tu przeze mnie fanfików. I to ja prosiłam Autorki o zgodę na ich publikację a nie na odwrót. Nie było przymusu ich czytania więc i uszczęśliwienia na siłę też nie było.

Od jakiegoś czasu zmuszona zostałam do umieszczenia notki z informacją o zasadzie bloga i jej przestrzegania. Piszę, że zostałam zmuszona, bo kiedy zakładałam bloga chcąc podzielić się moją radością z odkrycia tak niezwykle utalentowanego aktora jakim jest Richard Armitage, nawet do głowy mi nie przyszło, że można go traktować tak bardzo przedmiotowo jak to tu czasem miało miejsce (a z otrzymywanych maili od różnych osób wiem, że to bardzo zniesmaczało zaglądających tutaj). Pomimo tego, że pan Armitage w jakimś sensie jest mi bardzo bliski (cieszę się z jego każdego nowego projektu, trzymam kciuki aby jego talent i praca została na tyle należycie doceniona, aby otrzymał on wszystkie możliwe nagrody świata), to znam RA głównie z ekranu telewizora i kin a jest to człowiek z krwi i kości. Może tu zagląda a może i nie, nie zamierzam tego zweryfikować. Jak również nie jestem w stanie zweryfikować czy obraziłby się czy też nie na różnego rodzaju komentarze jakie tu miały miejsce. Jednak wciąż dla mnie tematem zakazanym jest dyskutowanie o jego prywatnym życiu. Skoro sam pan Armitage broni swojej prywatności to ja, jak również osoby chcące zachwycać się w tym miejscu nim i jego projektami nie mają prawa o tym spekulować. Za naruszenie jego prywatności uważam m.in. próbę dyskusji o jego wizytach stomatologicznych (jak to miało miejsce w lutym tego roku), to z kim i gdzie był widziany czy o jego orientacji seksualnej. Zaznaczam, że w ten sposób nie odbieram nikomu prawa o dyskutowaniu na te tematy, ale odbieram prawo uskuteczniania takich dyskusji tu, na moim blogu. 

I proszę się nie dziwić, że mogę poczuć się urażoną, gdy widzę jak w miejscu które stworzyłam wkładając sporo serca i czasu, ktoś kto tu zagląda i komentuje ma w głębokim poważaniu powody zamieszczania postów. M.in. właśnie dlatego część informacji pojawiła się na facebookowym profilu bloga. Poza tym umieściłyście komentarze dotyczące mnie, tego co i jak robię nie zwracając się bezpośrednio do mnie. A to tak, jakbyście obgadywały mnie na bazarze.