"Książę z lawendowych pól", fanfik autorstwa Kate. Część 10.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść zainspirowana jest postacią Johna Standringa granego przez Richarda Armitage’a w serialu „Sparkhouse" polski tytuł ”Dom na wrzosowisku” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

-----------------------

Poprzednia, dziewiąta część tutaj.

John konsekwentnie odmawiał widzenia się ze mną cały poniedziałek. Dziwiło mnie to i nawet nieco martwiło, choć on zapewniał mnie, że nie dzieje się nic złego. Przez telefon brzmiał dość niepewnie, tłumacząc się, że musi koniecznie coś załatwić w Yorku. Po co jechał do miasta, i to sam? W dodatku robiąc z celu wyprawy tajemnicę? Średnio mi się to podobało, ale nie chciałam być zbyt zaborcza, więc odpuściłam i nie robiłam wielkiego dochodzenia. We wtorek obudziłam się chwilkę przed jego wyjściem do pracy. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do telefonu, mając nadzieję, że go jeszcze zastanę.

- Halo? – usłyszałam w słuchawce zdziwiony głos.

- Kochanie, to ja – odparłam – Dobrze, że jeszcze jesteś w domu.

- Po co dzwonisz tak wcześnie? Powinnaś spać jeszcze pół godziny! – zbeształ mnie surowym głosem, a zaraz potem zmiękł – Co u ciebie? Tęskniłem za tobą wczoraj.

- Ja też tęskniłam… To niedorzeczne, żebyśmy oboje tęsknili, mieszkając tak blisko siebie. Dlaczego spędziliśmy tę noc osobno?

- Powoli, Katie, powoli… Nie wszystko naraz – w jego głosie słyszałam niespotykaną dotąd wesołość, czułam że uśmiechał się, mówiąc to – Jeszcze będziesz miała mnie dość przez całe życie.

- Nigdy nie będę miała cię dość.

- Już kilkakrotnie miałaś…

- Bo bywasz nieznośny!

- Podobnie jak i ty.

- John!

- Kocham cię, Katie. Muszę uciekać, praca czeka…

- Zobaczymy się dziś, prawda?

- Eee… Tak, wpadnę wieczorem – mruknął niepewnie – Nie przychodź do mnie, ja przyjdę wieczorem, dobrze?

- Coś się stało?

- Nie, po prostu… Nie będzie mnie do wieczora – upierał się, choć słyszałam wahanie w jego głosie, co znaczyło, że zmyślał to na poczekaniu. Przez głowę przebiegła mi okropna myśl, że może ma zamiar spotkać się z kimś… Z jakąś kobietą?

- Dobrze – powiedziałam, opanowując nerwy i podejrzenia – W takim razie do wieczora.

Rozłączyłam się i złość pomieszana z zazdrością wybuchła we mnie z taką siłą, że zupełnie nieświadomie przewróciłam stojące obok mnie krzesło. Przez myśl przeszły mi wszystkie możliwe rywalki, jednak żadna z nich nie miała tyle klasy, żeby spodobać się dość konserwatywnemu mimo wszystko Johnowi, lub były po prostu za brzydkie. Moja ostatnia myśl dotyczyła Carol… Nie, to niemożliwe. Przecież ona jest daleko, szczęśliwa z tą marną podróbką mężczyzny, nie wróciłaby już do Johna. Chyba że… Może doszły ją słuchy, że jest szczęśliwy, i zechciała zburzyć to, co udało mi się stworzyć? Może jednak John był jej znowu do czegoś potrzebny, a on kochał ją mocno, ufał jej bezgranicznie i dawał robić ze sobą wszystko. Może dawne uczucia powróciły ze zdwojoną siłą, kiedy zadzwoniła do niego po pięciu latach i poprosiła o spotkanie? Może on nadal ją kocha, a ze mną tylko sypia? Nie, mój Boże, nie wolno mi tak myśleć, przecież to mój ukochany, szczery John! Nie zrobiłby mi tego… Mimo wszystko jednak ziarnko niepewności zostało zasiane i przez pół dnia nie mogłam wyzbyć się czarnych myśli. W końcu jak ostatnia zazdrosna, nieufająca mu idiotka poszłam do jego domu. Czułam się z tym okropnie, jakbym go śledziła i sprawdzała każdy jego krok. Przecież miał prawo do prywatności, a ja tak po prostu wyjęłam klucz, otworzyłam drzwi i weszłam do jego domu. Rozejrzałam się po pokoju; nie zauważyłam na pierwszy rzut oka niczego podejrzanego. Żadnych kobiecych ubrań, kosmetyków, i w dodatku kurz na meblach – to znaczyło, że na pewno nie miał dotąd żadnego gościa, w innym przypadku posprzątałby przecież. Wtedy coś przykuło moją uwagę… Gruba warstwa kurzu na stoliku, na którym zwykle stał telewizor. Ale gdzie on się podział!? Czyżby ktoś włamał się do domu Johna i okradł go? Zdenerwowałam się; dobrze, że przyszłam i zobaczyłam braki w wyposażeniu. Już chciałam sprawdzić resztę domu, czy nie zginęło coś jeszcze kiedy dostrzegłam stojące przy drzwiach buty. Boże, był w domu… A ja nie posłuchałam go i przyszłam, sprawdzając, czy nie ma u niego kobiety! Nie wiedziałam, co robić, w pierwszym momencie przez myśl przeszedł mi najgłupszy pomysł, jaki mógł – ucieczka, ale drzwi od łazienki zaskrzypiały i wyłonił się zza nich nagi, ociekający wodą John, nachylony i ocierający ręcznikiem tors. Gdy mnie zobaczył, aż podskoczył i w pierwszym momencie ręcznik wypadł mu z dłoni. Poczerwieniał i otworzył usta ze zdziwienia.

- Co ty tu… Kate!!! – krzyknął, zapominając chyba o tym że jest kompletnie nagi.

- Cześć kochanie, przyszłam… cię zobaczyć – nie mogłam się powstrzymać i wzrok samoistnie zjechał mi w dół, na obszar bioder mojego ukochanego. Poczułam w środku znajome ciepło i dreszcz ekscytacji.

- Jak…! – urwał, schylając się po ręcznik i owijając nim w pasie – Jak weszłaś!? Po co tu przyszłaś?

- Zobaczyć cię – podeszłam do niego i położyłam dłonie na jego ciepłym torsie – John, mam klucze, po prostu przyszłam…

- Prosiłem cię o coś! – spojrzał na mnie z wyrzutem.

- John! Ukrywasz coś przede mną? Dlaczego taki jesteś…

- Zaskoczyłaś mnie… Przepraszam. Ale umawialiśmy się inaczej.

- Wybacz mi, nie mogłam się doczekać – skłamałam, obejmując go za szyję i przyciskając jego usta do swoich. Początkowo nie odwzajemniał pocałunku, ale w końcu rozchylił wargi i pieścił mnie nimi przez chwilę niesamowicie delikatnie i zmysłowo. Chwyciłam ręcznik i zdjęłam go, przysuwając do siebie jego biodra. Poczułam, że John zawstydził się i chce się ode mnie oderwać, ale nie dałam mu tej szansy, jedną ręką przytrzymując jego szyję, a drugą trzymałam na jego krągłym pośladku, przytrzymując go blisko siebie. Nadal całując go namiętnie, popchnęłam go w stronę kanapy, by na niej usiadł, a ja na jego mokrych jeszcze udach. Nareszcie przestał protestować i poddał mi się zupełnie. Lubiłam, kiedy mi ulegał… Ale jeszcze bardziej lubiłam, kiedy to on nakłaniał mnie do uległości. Robił to rzadko, ale wystarczało jedno spojrzenie, i miękłam. Teraz sytuacja była pod moją kontrolą, a John, a raczej jego zdradliwe ciało, żywo reagowało na moją bliskość.

- Katie, dość – wydusił z siebie pomiędzy pocałunkami – Poczekaj…

- Kochanie, to dopiero początek…

- Katie proszę cię, nie teraz – jęknął – Nie mogę, rozumiesz?

Odsunęłam od niego twarz i spojrzałam mu w oczy. Były pełne zawstydzenia, złości i rozczarowania… Znowu zrobiłam coś nie tak!?

- Nie chcesz się ze mną kochać? – zapytałam podejrzliwie, a w głowie znowu zapaliła mi się TA czerwona lampka – Jest jakiś powód? Źle się czujesz?

- Nie, po prostu… Nie mogę…

- John! Przecież widzę, że jak najbardziej możesz! – uniosłam głos, spoglądając w dół. Mój ukochany poczerwieniał niczym dojrzały pomidor.

- TAK! Chcę, pragnę, mogę, ale nie teraz! Katie, miałem plany, a ty przyszłaś i…

- I co? Zniszczyłam ci je, tak? Chciałeś wyjechać? Spotkać się z kimś?

- Proszę cię…

- Nie krępuj się, możesz powiedzieć wprost!

- Tak, Kate, chciałem się z kimś spotkać. Chciałem pójść po tego kogoś za jakieś dwie godziny i… Och, nieważne. Już po wszystkim – machnął ręką, zrezygnowany. Zrobiło mi się strasznie głupio, bo zrozumiałam, że chodziło mu o mnie.

- John, ty… Ty chciałeś spotkać się ze mną? – zapytałam z niedowierzaniem. Spojrzał na mnie jak na wariatkę.

- A z kim, niemądra kobieto?

- Myślałam, że… Boże, John, tak mi wstyd, przepraszam, ja…

- Kate, poczekaj – przerwał mi ostro – Czy ty… Jesteś zazdrosna? Ty myślałaś, że ja… Mógłbym z… Kate, posądziłaś mnie o zdradę!?

- Nie! Nie posądziłam, ja tylko… Bałam się, że ktoś mi ciebie zabierze, że…

- Jak możesz mi nie ufać? – zapytał cicho.

- Ufam. Tobie ufam, nie ufam tym wszystkim babom, które cię podrywają, i…

- Kate! One dla mnie nie istnieją, w ogóle ich nie widzę. Nie ma ich, rozumiesz? Widzę tylko ciebie, kobietę, która wyciągnęła mnie z dołka i którą kocham. Nic innego się nie liczy. A ty jesteś tak bezsensownie zazdrosna!

- John, przypomnę ci, kto dwa dni temu obraził się na mnie, bo rozmawiałam pod kościołem z…

- To inna sytuacja! – przerwał, zasłaniając mi usta – Ta świnia nazwała cię…

- Nie wracajmy do tego. Proszę, zapomnijmy o tym. Przepraszam cię za to najście, powinnam ci bardziej ufać i nie robić takich nalotów.

- Nie, masz rację, po to masz klucz żeby móc przychodzić kiedy chcesz. To także twój dom – John uśmiechnął się ciepło – Zepsułaś mi trochę plany, ale… Da się je jeszcze uratować. Musiałabyś mi tylko pozwolić się ubrać.

- Tak… Dobrze – zsunęłam się z jego ud, niby przypadkiem ogarniając wzrokiem to, co John nerwowo starał się zakryć – Przecież i tak wiem, jak wyglądasz, więc po co się chowasz!

- Krępuję się…

- To przestań się krępować i zacznij wierzyć w siebie. Uwielbiam cię bez ubrania, czy to przed czy po… W jakim… stanie byś nie był – teraz i ja zarumieniłam się jak nastolatka – Nieważne. Ubierz się, ja tu poczekam.

John nerwowo sięgnął po ręcznik i obwiązał się w pasie, chowając się w łazience. Słyszałam, jak obija się o szafki; biedny, łazienka była tak mała, a on tak duży… Tak, duży w każdym możliwym aspekcie. Nawet w tym, którego tak bardzo się wstydzi. Kiedy wyszedł, miał na sobie nowe, przylegające do jego zgrabnych nóg dżinsy i białą koszulę, do połowy rozpiętą i luźno puszczoną na wierzchu. Strasznie mi się to spodobało… Bose stopy uroczo wystawały z nogawek spodni. To zadziwiające, jak bardzo można kochać każdą część ciała osoby, która jest nam bliska. Każdy skrawek skóry, każde ucho, każdy palec, każdy pojedynczy włos – wszystko w Johnie uwielbiałam i okazywałam mu to, pieszcząc go w każdym możliwym miejscu, czy to dotykiem, czy pocałunkami. John krępował się początkowo, kiedy próbowałam całować jego dłonie, uda, łydki, uszy, kiedy chciałam masować jego zmęczone po ciężkiej pracy stopy, ale sprawiało mu to tak ogromną przyjemność, że nie protestował zbyt długo. Nauczył się w końcu, że miłość zaczyna się od małych gestów, wzajemnego zaufania i wyzbycia się wstydu, a ja mogłam w pełni poświęcić się odkrywaniu nowych zakamarków jego ciała.

- John, wyglądasz obłędnie – przyznałam, odrywając w końcu od niego wzrok – Jak ty to robisz?

- To nie ja, to ty kupiłaś mi te ubrania.

- Ale na wieszaku nie wyglądały tak pięknie!

- Katie, przestań już! – zarumienił się – Możemy wychodzić.

- Zaraz, John, poczekaj! – nagle przypomniałam sobie o ważnej rzeczy, którą zauważyłam tuż po przybyciu do jego domu – Gdzie jest twój telewizor?

- Gdzie… Co? Ach, telewizor… No, nie ma.

- To widzę, a gdzie jest?

- No nie ma, pozbyłem się go.

- John!

- Nie potrzebowałem telewizora, niepotrzebnie tylko stał i zbierał kurz.

- Kłamiesz jak z nut! Czy ktoś ci go ukradł i nie chcesz mnie martwić?

- Nie! – zaprotestował żywo – Nic takiego, ja… Ja po prostu sprzedałem go – zakończył cicho i z widocznym zażenowaniem.

- Słucham? Jak to: sprzedałem?

- Po prostu, nie był mi…

- John, potrzebowałeś pieniędzy! Dlaczego nic mi nie powiedziałeś…!?

- Katie, to nie tak…

- A jak? Sprzedałeś telewizor, bo musiałeś mieć pieniądze. John, kochamy się, ufamy sobie, powinieneś mi powiedzieć że potrzebujesz gotówki, coś byśmy wymyślili…

- Niby co? – mruknął ponuro.

- Nie wiem, zawsze są banki, albo mój ojciec pożyczyłby nam trochę… Nie musisz wyprzedawać całego wyposażenia domu, kochanie – zrobiło mi się go strasznie żal. Jak bardzo zdesperowany musiał być, by sprzedać sprzęt… Teraz nagle zrozumiałam, czym było podyktowane jego dziwne zachowanie przez ostatnie dwa dni.

- Nie ma mowy. Nie będę brał pożyczek – oznajmił stanowczo.

- John, może powiedz w takim razie na co potrzebowałeś tylu pieniędzy.

- Teraz to już nieważne! – krzyknął, ale po chwili zreflektował się – Boże, Katie, przepraszam…

- Nie, nie przepraszaj…

- Nie powinienem krzyczeć, przepraszam kotku – szepnął, łapiąc mnie mocno za ręce – Proszę, nie dopytuj, powiem ci ale… nie teraz.

- Dobrze… Dobrze, John. Ufam ci. To twój telewizor i zrobiłeś, co chciałeś.

- Nie gniewasz się?

- Za telewizor? Skądże – roześmiałam się – Możesz oglądać u mnie. Chciałeś mnie gdzieś zabrać, prawda?

Uśmiechnął się z wdzięcznością i, ubrawszy buty, otworzył mi szarmancko drzwi. Ujął mnie pod ramię i z dumą prowadził przez środek wsi. Czułam się tak ważna i wyjątkowa, chyba po raz pierwszy tak naprawdę poczułam, że John nie wstydzi się tego, co robi, że jest szczęśliwy, że może pokazać ludziom jak bardzo się kochamy. Coś zaczynało w nim pękać i zmieniać się. Wyprostował się, przestał się garbić, a ja wydawałam się wtedy przy nim jeszcze mniejsza i drobniejsza. Nic nie mówił, prowadząc mnie w niewiadome dla mnie miejsce, ale uśmiechał się tajemniczo, jednocześnie drżał zupełnie tak, jakby był czymś zdenerwowany. To było słodkie, z jednej strony niby pewny siebie, i bardzo starał się to okazywać, ale tam w środku był nadal tym przestraszonym chłopcem, który czegoś mocno się obawiał. W końcu zrozumiałam, gdzie mnie prowadził, bo szedł prosto w kierunku Yorkshire Lavender. Co też tym razem wymyślił… Spojrzałam na niego pytająco, ale on tylko pocałował mnie w czubek głowy i przyspieszył kroku. W końcu dotarliśmy na miejsce; John poprowadził mnie dokładnie tam, gdzie kochaliśmy się po raz pierwszy. Gestem zaprosił, abym usiadła pośród kępki lawendy, więc zrobiłam to, wciągając głęboko oszałamiający zapach kwiatów. John uklęknął tuż przy mnie i patrzył na mnie z niepewnością. Ręce strasznie mu się trzęsły, kiedy podnosił je, by dotknąć nimi moich policzków.

- Katie… Kate – powiedział cicho i oficjalnie – Wiesz, że cię kocham, prawda?

- Oczywiście, ja ciebie też – odparłam – Tak bardzo, że… Nie potrafię tego opisać.

- Kate, posłuchaj. Nie wiem, czy to jest właśnie to, czego pragniesz, nie wiem czy będę w stanie cię uszczęśliwić tak, jak na to zasługujesz, ale… Nigdy nie czułem się tak, jak teraz. I bardzo pragnę być z tobą, potrzebuję cię tak mocno, mimo że obawiam się, że może nie jestem odpowiednim mężczyzną dla ciebie, ale… Chcę spróbować. Pamiętaj, w każdej chwili możesz to przerwać, możesz mnie rzucić, ja naprawdę zrozumiem…

- John, jak możesz tak mówić! – oburzyłam się – Nie rozumiem, o co ci chodzi…

- Kate, kochanie… - John jedną ręką nadal dotykał mojego policzka, a drugą sięgnął do kieszeni i wyjął małe pudełeczko – Wybacz mi, jeśli ośmielam się na zbyt wiele, jeśli to dla ciebie za szybko, jeśli w ogóle nie powinienem tego robić, ale…

- John, co ty…

- Kate – otworzył pudełko i wyjął z niego prosty pierścionek z białego złota, pośrodku którego tkwił niesamowicie piękny i zachwycający, duży szmaragd – Kate… Wyjdź za mnie… Proszę.

Spojrzałam na niego w osłupieniu. Nie z powodu pierścionka, który swoją drogą był tak cudowny, że po prostu mnie zatkało, ale z powodu tego, co powiedział. Nie zapytał, czy za niego wyjdę w normalny sposób. On nieśmiało poprosił mnie, jakby od mojej odpowiedzi zależało wszystko, ale jednocześnie jak gdyby nie chciał mi niczego narzucać, jakby spodziewał się odmowy. Nałożył mi pierścionek na palec w tak delikatny sposób, że w ogóle tego nie poczułam, i spuścił wzrok. Dopiero po chwili zorientowałam się, że John czeka na odpowiedź, a ja milczę. Spojrzałam na moją dłoń; pierścionek był zachwycający, nigdy wcześniej nie widziałam czegoś tak pięknego, szmaragdy niezaprzeczalnie były dla mnie najpiękniejszymi kamieniami szlachetnymi, ich głęboka barwa była niesamowita. Ale nigdy nie sądziłam, że mój ukochany kupi mi TAKI pierścionek!

- Kate – John niepewnie podniósł wzrok i ponownie dotknął mego policzka – Nie chcesz, tak? Pierścionek jest zbyt skromny, nie chcesz go… Nie chcesz za mnie wyjść.

- Nie! John! Ja… Nie sądziłam, że mi to zaproponujesz, że… Chryste, tyle na to czekałam – rzuciłam mu się w objęcia, obcałowując jego policzki kawałek po kawałku – Misiu, to spełnienie moich marzeń… Oczywiście, że za ciebie wyjdę! Pragnę tego, chcę być twoją żoną!

- Kochanie – John roześmiał się radośnie i przytulił mnie tak mocno, że ledwo mogłam oddychać – To najpiękniejszy dzień w moim życiu!

- Zaskoczyłeś mnie – powiedziałam, biorąc jego twarz w dłonie i obserwując tę nieopisaną radość na jego twarzy, i te roześmiane iskry w jego oczach – Boże, ja… Będę twoją żoną!

- A ja twoim mężem – dodał – Jeśli się nie rozmyślisz.

- Nigdy!

Jego palce delikatnie otarły łzy, które popłynęły z moich oczu zupełnie niezależnie ode mnie. Nie czułam ich, nie wiedziałam że płaczę, przepełniało mnie takie szczęście, że nie czułam niczego oprócz ogromnej miłości do mojego Johna. I niedowierzania, że ta piękna chwila naprawdę ma miejsce…

- Nie płacz, kotku – szepnął, uśmiechając się radośnie – Przecież małżeństwo to nie koniec świata.

- Wiem… Ja po prostu nie spodziewałam się… John, to zabrzmi jak banał, ale jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Jesteś tu ze mną, kochasz mnie, oświadczyłeś mi się, choć nie musiałeś, przecież… John, ty już mi się oświadczyłeś! – krzyknęłam, bo dopiero teraz dotarło do mnie, że istotnie już byliśmy po zaręczynach, wprawdzie nieoficjalnych, odbytych na szybko, ale mnie nie interesowała cała otoczka, najważniejsze było jego uczucie i to, że odważył się o to zapytać. A teraz… Chyba jednak zadziałała na mnie magia miejsca, nieśmiałość i piękne słowa Johna, oraz pierścionek, który… Musiał kosztować majątek!

- Tak, ale nie zrobiłem tego porządnie – powiedział, nieświadomy tego, że ja w moich myślach poszłam już o wiele dalej.

- John, powiedz mi jedno – popatrzyłam na niego uważnie – Skąd… Jak ty…

- Co, Katie?

- Nie wiem, jak cię o to zapytać – miotałam się, bo głupio było mi zapytać własnego narzeczonego, skąd miał pieniądze na zakup tak kosztownego pierścionka.

- Wprost, kochanie – uśmiechnął się uroczo – Odpowiem na każde pytanie.

- W takim razie powiedz… John, przepraszam cię, nie chcę zabrzmieć jak… Nie chcę być jak urząd skarbowy, ale musisz mi powiedzieć, skąd miałeś pieniądze. John, wiem że nie stać cię na to – podsunęłam mu pod nos dłoń, na której widniał przecudnej urody szmaragd – Czuję się jak kretynka, dostałam właśnie najpiękniejszy na świecie pierścionek, i robię dochodzenie, skąd go masz, ale…

- Kate, nie rozumiem cię – oburzył się i odsunął nieco ode mnie – Kupiłem go za moje zarobione pieniądze.

- Przecież musiał kosztować…

- Przestań! Nie psuj wszystkiego! Dlaczego jesteś taka…

- Jaka?

- Nie wiem, myślałem że będzie to dla nas obojga szczęśliwa chwila, że ucieszysz się, a ty… Staram się dla ciebie, zmieniam, zabrałem cię w najpiękniejsze miejsce, oświadczyłem się jak księżniczce, a w zamian dostaję same pytania: skąd, za ile, dlaczego… Kate, nie ufasz mi…

- John, martwię się! – krzyknęłam rozpaczliwie, bo sama nie wiedziałam, jak się zachować. Moje bezgraniczne szczęście gdzieś się rozmyło, głównie przez moją idiotyczną dociekliwość. Wszystko popsułam! John chciał zgotować mi najpiękniejszy moment życia, a ja spieprzyłam wszystko koncertowo.

- To martw się beze mnie – wstał nagle i odszedł. Nie mogłam na to pozwolić; poderwałam się i pobiegłam za nim, wtulając się w niego mocno, mimo tego że nie odwzajemniał mojego uścisku.

- John, przepraszam, zaczekaj, porozmawiajmy – wydusiłam z siebie jednym tchem – Czuję się jak totalna kretynka, ale…

- Jak mam się czuć jak mężczyzna, skoro dopytujesz mnie nawet o to, skąd miałem pieniądze na prezent dla ciebie? – zapytał cicho – Chciałem, żebyś była szczęśliwa, żebyś była dumna, że się zmieniam, a ty po prostu niszczysz wszystko. Oświadczyłem ci się, Kate.

- Wiem… Nawet nie wiesz, jak mi głupio, ale zrozum że musiałam o to zapytać. Dostałam od ciebie coś pięknego, o czym mogłam tylko marzyć, ale jednocześnie martwię się, bo wiem że ciebie… że nas na to nie stać.

- Nie martw się, mnie stać na to, żeby zadbać o moją kobietę – odparł twardo, ale po chwili zmiękł i spojrzał na mnie rozczulonym wzrokiem – Przepraszam, że się uniosłem. Wybacz, to nerwy.

- John, to ja cię przepraszam. Usiądziemy na chwilę?

Kiwnął głową i pociągnął mnie w dół, na miękką kępę lawendy. Przytulił mnie mocno i pocałował z pasją, jakby chciał zatkać mi usta, żebym w końcu przestała mówić i niszczyć atmosferę, którą z takim oddaniem stworzył. Jego bliskość była tak cudowna, że przez chwilę zapomniałam o wszystkim. Przez kilka minut leżeliśmy w wonnych kwiatach, dotykając się delikatnie i patrząc na siebie w milczeniu. Nagle przez głowę przeszła mi myśl, która sprawiła, że cała zesztywniałam. Połączyłam to, co widziałam tego dnia w domu Johna, i pierścionek, który lśnił teraz na moim palcu…

- John! – podniosłam się i oparłam na łokciu, patrząc wprost w jego oczy – Sprzedałeś telewizor…

- Tak – spochmurniał i również uniósł się, siadając na trawie – Musimy do tego wracać teraz?

- Sprzedałeś go, żeby… żeby kupić mi pierścionek? – zakończyłam szeptem, sama nie dowierzając w to, co mówię.

- Daj spokój – burknął niechętnie i odwrócił wzrok. Teraz wszystko stało się jasne…

- John, to jest… Proszę, spójrz na mnie – pociągnęłam go za ramię, aż w końcu odwrócił się i zobaczył łzy w moich oczach.

- Dlaczego ty płaczesz?

- To jest najpiękniejsza, a zarazem najgłupsza rzecz, jaką ktokolwiek dla mnie zrobił – wyznałam, nie potrafiąc opanować emocji – Nie jestem warta tego, żeby wyprzedawać dla mnie cały majątek, John, nigdy nie pomyślałabym, że możesz wpaść na coś takiego… W ogóle nigdy nie myślałam o pierścionku, liczyło się dla mnie tylko to, że jesteś ze mną!

- Chciałem… Chciałem, żebyś poczuła się jak każda dziewczyna, która się zaręcza – odparł nieśmiało, ale z wyraźną złością – Chciałem, żeby ten moment był dla ciebie piękny i niezapomniany, żebyś miała pierścionek jak wszystkie kobiety i…

- John, ja nie jestem jak każda kobieta. Ja mam ciebie, mam coś więcej, niż mają one wszystkie! Ja mam przy sobie najcudowniejszego mężczyznę na świecie, i niepotrzebne mi dowody twojej miłości. Czuję się skrępowana, jest mi głupio, że tak poświęciłeś się, żeby kupić mi ten piękny pierścionek…

- Podoba ci się? – spojrzał na mnie z nadzieją.

- Podoba? Nigdy nie widziałam piękniejszego. Jestem zachwycona.

- Myślałem o tobie, o… o twoich pięknych oczach – wyznał, wpatrując się w lśniący w słońcu szmaragd – Chciałem, żeby był taki, jak twoje spojrzenie. Wiedziałem jednocześnie, że nie lubisz zbyt dużej i przesadzonej biżuterii, więc poszukałem niewielkiego, ale ładnego pierścionka…

- Który musiał kosztować majątek!

- Katie, nie dbam o to – zapewnił gorąco – Dla ciebie mógłbym sprzedać cały mój dom i… Ja zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa.

- John, ja nie potrzebuję prezentów, pieniędzy, ja chcę ciebie, takiego jakim jesteś, i to mi wystarczy. A nawet uważam, że i to jest za dużo, że ktoś tam na górze chyba pomylił się i dał mi cudowną nagrodę, która należała się innej kobiecie.

- Posłuchaj mnie, ja dużo o tym myślałem, i… Jest mi źle z tym, że nie potrafię zapewnić ci życia na odpowiednim poziomie…

- John, wystarczy, przestań! – przerwałam mu, ale on nie słuchał:

- Powinienem więcej zarabiać, dawać ci to, czego zapragniesz, obsypywać prezentami, żebyś nie musiała nigdy o nic się martwić!

- John! Jedynym, czego pragnę, jesteś ty. Taki, jakim jesteś. Najpiękniejszym prezentem dla mnie jest budzić się przy tobie i patrzeć, jak śpisz, czekać aż powoli otworzysz oczy, patrzeć jak ze smakiem jesz obiad, który dla ciebie zrobiłam, obserwować to, jak relaksujesz się, gdy masuję ci stopy po pracy, kiedy myję ci włosy… Nie potrzebuję dowodów miłości, bo wiem, że mnie kochasz. Czuję się winna, że nie dość jasno ci to powiedziałam, a ty bez zastanowienia sprzedałeś telewizor, żeby kupić mi…

- Sprzedałbym jeszcze więcej, byle cię uszczęśliwić – powiedział cicho – Proszę, nie gniewaj się na mnie. Czułbym się źle, gdyby na twoim palcu nie było tego pierścionka. Teraz czuję, że wszystko jest na swoim miejscu, jak powinno być. A telewizor nie jest mi potrzebny. I tak go nie oglądałem.

- A twój ulubiony serial, „Spooks”?

- Przeżyję bez niego.

- A co jeśli zaproponuję wspólne oglądanie? – przysunęłam się do niego i dotknęłam ręką jego ciepłego policzka – John, obiecaj mi jedno. Będziesz przychodził do mnie kiedy tylko zechcesz, bez pytania, będziesz traktował mój dom jak swój. Będziesz wchodził jak tylko najdzie cię ochota, oglądał co tylko chcesz… Mój dom jest twoim domem. Rozumiesz?

John uśmiechnął się niepewnie i pocałował mnie w szyję.

- Rozumiem – zgodził się – Katie, jesteś wyjątkowa. Jeszcze raz przepraszam cię za to, że nie mogę zapewnić ci życia na takim poziomie, na jaki zasługujesz, ale przysięgam, że zrobię wszystko. Będę traktował cię jak księżniczkę, i może z czasem uda mi się sprawić, że się nią poczujesz.

- Już się czuję – odpowiedziałam całkowicie poważnie – Już się czuję, kiedy jestem w twoich ramionach, mój książę. To mi w zupełności wystarczy…

Rzucił się na mnie niczym wygłodniałe zwierzę, całując mnie zachłannie i do utraty tchu. Jak mógł w ogóle pomyśleć, że nie zapewnia mi wszystkiego, czego pragnę, jak mogło mu przejść przez myśl że mogę nie być z nim szczęśliwa! On był dla mnie wszystkim, jego bliskość, jego pocałunki, jego cudowny uśmiech i spojrzenie… To, którym właśnie mnie obdarował. Nieśmiałe, niepewne, a jednocześnie pełne cudownej obietnicy; miał ochotę kochać się ze mną. Nauczyłam się odczytywać jego pragnienia z oczu.

- Tutaj? – zapytałam, uśmiechając się do niego znacząco.

- W domu – powiedział, unosząc lekko lewy kącik ust – U ciebie.

- Dlaczego nie u ciebie?

- Bo dziś wieczorem w telewizji leci „Spooks” – roześmiał się.

- Ty draniu! Tylko na tym ci zależy!

- Tylko dlatego sprzedałem mój stary złom. Żeby mieć pretekst do spędzania czasu u ciebie.

- Więc żenisz się ze mną tylko dla korzyści materialnych?

- Och Kate, jesteś tak naiwna… Sądziłaś, że robię to z miłości?

- Ty podły oszuście! – krzyknęłam dla żartu, podrywając się z miejsca – Okłamałeś mnie!

- Sama tego chciałaś, przez sen zawsze powtarzasz, że pragniesz niegrzecznego, złego faceta, więc… oto jestem!

- Ja… Ja mówię przez sen? – nagle straciłam pewność siebie.

- Oczywiście! Za każdym razem jest tylko „John, zmień się, ja nie potrzebuję grzecznego, nieśmiałego chłopca, pragnę złego, niebezpiecznego faceta…”, co noc słyszę to samo!

- Boże, przepraszam, to niemożliwe że tak mówię – przeraziłam się, przekonana że naprawdę wygaduję przez sen takie głupstwa – Przecież ja w ogóle tak nie czuję i… John, ty kłamco!!! – zauważyłam, że mój ukochany nie wytrzymuje i o mało co nie pęknie, próbując stłumić śmiech – Ty podły kłamco!

- No przecież wyraźnie słychać, że wolisz podłych, powtarzasz to po raz kolejny! – roześmiał się głośno.

- Dobrze, więc… Nie ma dziś telewizji!

Zanim się spostrzegł, pobiegłam przed siebie. Drań! Robił sobie ze mnie żarty! Teraz ja z niego zakpię… Oglądałam się za siebie, ale o dziwo nie widziałam go, biegnącego za mną. Dziwne… Nie przejmowałam się jednak bo wiedziałam, że prędzej czy później przyjdzie do mnie na kolanach i przeprosi za wszystko. Ile tchu popędziłam do domu i zamknęłam za sobą drzwi na klucz. Zupełnie nie myślałam o tym, co się za chwilę stanie, tylko jak gdyby nigdy nic poszłam pod prysznic. Chłodna woda skutecznie ostudziła emocje i moje rozgrzane, zmęczone po biegu ciało. Wyszłam z łazienki z gęsią skórką na całym ciele. Ciekawe, co powiedziałby na ten widok mój John… Już chciałam założyć na siebie seksowną koszulkę, którą kupił mi ostatnio, ale postanowiłam, że poczekam na niego tak, jak mnie pan Bóg stworzył. Uwielbiałam go szokować i obserwować reakcję. Wreszcie, po kilkunastu minutach oczekiwania, usłyszałam pukanie do drzwi.

- Kto tam? – zapytałam, drocząc się z nim.

- Ja. Wpuść mnie.

- Nie mam powodu, by wpuszczać podłych kłamców – odparłam, ledwo opanowując śmiech – Po co zakłócasz mój spokój?

- Katie, jesteś moją narzeczoną, wpuść mnie!

- Co to ma do rzeczy?

- Mam prawo być z tobą! – krzyknął, ponawiając pukanie do drzwi – Otwórz, bo je wyważę!

- Powinieneś biec za mną, kiedy uciekłam z pola! Nie zrobiłeś tego!

- Grałem w twoją grę, niedobra kobieto! Kiedy ty jesteś górą, jest dobrze, a kiedy ja…

- John, prawdę mówiąc wolę, kiedy ty jesteś na górze – powiedziałam bardzo głośno i wyraźnie tuż przy otwartym oknie – Ale nie teraz, teraz nie jestem sama…

- Jak… Jak to!?

- Zostawiłeś mnie, nie pobiegłeś za mną… Nie mogę cię wpuścić, nie jestem sama – powtórzyłam, jednocześnie najdelikatniej i najciszej jak mogłam przekręciłam klucz w zamku. John nie usłyszał tego, bo w tym samym czasie ponownie pukał w drzwi.

- Kto jest w środku!? – zapytał nerwowym, podniesionym tonem – Kto!?

Milczałam, odsuwając się od drzwi, a on dalej walił w nie mocno. W końcu chyba zupełnie przypadkiem nacisnął klamkę, a ta ustąpiła. John nieomal z obłędem w oczach ruszył do środka i zamarł, patrząc na mnie, siedzącą na wprost niego.

- Może zamknąłbyś drzwi, jest mi… zimno – powiedziałam spokojnie – Pomijając to, że ktoś może mnie zobaczyć.

John stał jak zaczarowany, nie słysząc, co do niego mówię. Patrzył na mnie z otwartymi ustami, kiedy wstałam powoli z kanapy i podeszłam do otwartych szeroko drzwi. Wtedy dopiero obudził się i odepchnął mnie od nich, szarpiąc mnie za nadgarstek i chowając za siebie samego.

- Głupia kobieto! – krzyknął, trzaskając drzwiami – Ktoś mógł cię zobaczyć!

- To samo powiedziałam przed chwilą i nie zareagowałeś!

- Ja… Mój Boże, przeziębisz się – John przytulił mnie do siebie mocno i chyba całkiem nieświadomie jego prawa ręka zjechała w dół moich pleców.

- To co na to poradzisz…?

John rozejrzał się niepewnie dookoła i zobaczył leżącą na stoliku koszulkę, a pod nią cieniutkie, koronkowe majteczki do kompletu. Posadził mnie na krześle i przyklęknął przede mną na jednym kolanie. Jeszcze raz ogarnął moje nagie ciało roztargnionym wzrokiem i chwycił w dłonie majtki. Powolnym ruchem uniósł moją prawą łydkę, omiatając ją pożądliwym spojrzeniem i gładząc po całej powierzchni, po czym oparł ją na swoim kolanie. Wsunął moją stopę przez otwór bielizny i pociągnął cienką koronkę aż do kolana. Wtedy zrobił to samo z moją drugą nogą – uniósł i położył na swym kolanie, pieszcząc ją swymi szorstkimi, spracowanymi dłońmi, które wprost uwielbiałam. Kiedy już wsunął bieliznę do kolan, chwycił mnie za biodra i jednym ruchem przesunął tak, że siedziałam na samym skraju krzesła, pośladkami ledwo go dotykając. Postawił moje nogi z powrotem na podłodze i rozsunął je, a wtedy obiema dłońmi chwycił za koronkę, nieznośnie powoli sunąc nią w górę. W ślad za dłońmi szły jego usta, pieszczące wewnętrzną stronę mych ud, raz prawe, raz lewe. To było wprost niesamowite, opadłam na oparcie i czekałam, co nastąpi dalej. John jedną ręką uniósł mnie tak, by drugą móc swobodnie wsunąć majtki na docelowe miejsce. Kiedy to zrobił, musnął koronkę nosem i pocałował, czym doprowadził mnie do dreszczy tak silnych, że musiałam mocno trzymać się dłońmi brzegów krzesła, by z niego nie spaść. Wtedy John chwycił za koszulkę i popatrzył na mnie z dołu. Pocałował kilkakrotnie mój brzuch, każdą z piersi, ramiona, szyję, a kiedy dotarł do ust, muskał je ledwo wyczuwalnie, za każdym razem, kiedy rozpaczliwie tego potrzebowałam i chciałam oddać pocałunek, jego warg już nie było przy moich. Jego pocałunki były ulotne ale niesamowicie podniecające. Nawet nie poczułam, jak podczas tych subtelnych pieszczot John przełożył moje ręce przez ramiączka przejrzystej koszulki, a kiedy odsunął się ode mnie, jednym, zdecydowanym ruchem przełożył ją przez moją głowę i ułożył na całym ciele, sprawdzając każdy centymetr, z czułością i pieczołowitością układając każdą pierś na właściwym miejscu, wygładzając każdą zmarszczkę materiału.

- Czy jest ci cieplej? – zapytał łagodnym głosem, wpatrując się we mnie niczym w obrazek.

- John, jest mi… gorąco – szepnęłam, drżąc pod wpływem jego błękitnego spojrzenia – Zdejmij to ze mnie.

- O nie, kochanie… Dopiero zacząłem się bawić. Nie sądziłem, że ubieranie bielizny może być tak bardzo podniecające i rozgrzewające…

- John, zrób coś, bo zaraz oszaleję…

- Już się robi.

Uśmiechnął się pod nosem i dotykał mnie chwilę przez cienki materiał samym nosem. Wariowałam, czując to. Rzeczy, które John robił ze mną, jak działał na moje ciało, jak potrafił mną zawładnąć samym tylko czubkiem nosa… Nigdy nie przypuszczałam, że to może być tak silnie erotyczne. John był tego wieczoru pewnym siebie i czułym kochankiem, nie spieszył się, nie skupiał absolutnie na sobie, a moje ciało było tak wypieszczone, że czułam się, jakbym była w niebie. Odniosłam wrażenie, jakby tym razem ta przezroczysta koszulka działała na niego mocniej, niż gdyby jej nie było, jakby napawał się myślą, że jego kobieta jest ubrana w coś, co sam jej wybrał, co sam jej kupił i, co najważniejsze, sam jej założył. Jakby chciał upewnić się i utwierdzić w tym, że należę tylko do niego, chciał doprowadzić mnie do takiego stanu, żebym nie widziała nic poza nim. Udało mu się to perfekcyjnie. Po kilku godzinach powolnych, zmysłowych zabaw, przeplatanych rozmowami albo po prostu przytulaniem się w ciszy, opadłam ostatecznie w jego ramiona. Wypieszczona, wielokrotnie spełniona, ale przede wszystkim – czułam się bezgranicznie kochana. Kiedy trzymał mnie mocno, pragnęłam tylko, by mnie nie puszczał i został tak ze mną do końca świata…

- John… - szepnęłam, ledwie mając siłę na rozmowę.

- Tak, kochanie? – uśmiechnął się, bawiąc się moimi włosami.

- Czy to się dzieje naprawdę?

- O czym mówisz?

- O tobie… O nas. Oświadczyłeś mi się, niedługo będziemy małżeństwem, robisz ze mną takie rzeczy, że moje ciało za tym nie nadąża, i… Chyba wszystkie kończyny nadal mam bezwładne – zaśmiałam się cicho.

- Katie, nie robię nic wyjątkowego, po prostu… Cieszę się twoim ciałem, tobą. A jeśli dzięki temu jest ci dobrze, to…

- Dobrze? Dobrze to mi jest, jak zjem dobry obiad! A z tobą jest…

- Ciii… Wiem, kochanie – powiedział, całując mnie lekko w usta – Wiem. Mnie z tobą jest tak samo. A teraz odpocznij, nie męcz się mówieniem, zaśnij…

- John… Pójdziemy do łóżka?

- Zaniosę cię – odparł, od razu wprowadzając słowa w czyn – Prosto do twej komnaty, księżniczko.

Wymęczona emocjami i doznaniami tego ekscytującego dnia objęłam go za szyję, podczas kiedy niósł mnie po schodach, a kiedy delikatnie złożył mnie na łóżku, przyciągnęłam go do siebie, pragnąc poczuć na sobie ten słodki ciężar mojego ukochanego mężczyzny, który pomógł mi poczuć się bezpiecznie i od razu zasnąć w jego ramionach.

Aktualizacja 10/09/2014: następna część tutaj.