"Książę z lawendowych pól", fanfik autorstwa Kate. Część 11.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść zainspirowana jest postacią Johna Standringa granego przez Richarda Armitage’a w serialu „Sparkhouse" polski tytuł ”Dom na wrzosowisku” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

------------------

Poprzednia, dziesiąta część tutaj. 

Życie z Johnem u boku to nieustanne pasmo niespodzianek. Budzenie się co rano u jego boku i patrzenie na jego pogrążoną we śnie twarz było jak spełnienie marzeń. Czasem to on budził się pierwszy i to on obserwował, jak śpię. Czasem spędzaliśmy noc w moim domu, czasem u niego. Na dłuższą metę było to dość bezsensowne, ale nie śmiałam pierwsza proponować mu przeprowadzki. Uznałam, że skoro potrzebuje czasu, to mu go dam, może potrzebował tej świadomości, że w razie czego zawsze ma swój własny dom, i nie jest ode mnie zależny. Nie wnikałam w to, było zbyt pięknie, by się nad tym zastanawiać. Codziennie czekałam na niego przed domem, kiedy miał wracać z pracy, a kiedy był już blisko, wychodziłam na ulicę i czule całowałam go na powitanie, a kiedy bywały dni, że musiałam jechać do redakcji w Yorku, John dzwonił do mnie od razu po powrocie do domu. Czułam się najszczęśliwsza na świecie i spełniona, mając go u swego boku. Ten cudowny mężczyzna był tylko mój… Ale niestety nie tylko ja go chciałam.

Zauważyłam, że odkąd John zmienił swój wygląd, wszystkie kobiety we wsi bardzo dokładnie go obserwowały. Udawałam, że nie dostrzegam znaczących uśmieszków i powłóczystych spojrzeń. Tak, w końcu dostrzegły, jakim urokiem dysponował John Standring, w końcu do wszystkich dotarło, że to najprzystojniejszy mężczyzna w całej Wielkiej Brytanii. I należał tylko do mnie… Co tu dużo kryć, zaczęły mi jawnie zazdrościć. Usłyszałam to pewnego dnia, kiedy pan Jackman sprzedawał, a ja pozwoliłam sobie na chwilę odpoczynku na zapleczu.

- Rosie, widziałaś Standringa? – zapytała jedna z kobiet, po głosie poznałam że to pani Jones, czterdziestoletnia wdowa. Matka Sarah Jones. Rosie zaś była kuzynką Paula Turnera, była kilka lat starsza ode mnie.

- Jak mogłabym nie zauważyć – roześmiała się – Gdzie ten chłopak się tyle czasu ukrywał!

- Ależ z niego przystojniak! Jak zobaczyłam go z tą Kate po kościele, wtedy kiedy pobił twojego kuzyna…

- Należało mu się! Paul to bezczelny smarkacz. A John jest taki męski, obronił kobietę, którą kocha…

- Pięć pączków dla pani, czy coś poza tym? – odezwał się pan Jackman.

- Tak, 40 deko tych ciasteczek z lukrem – odparła pani Jones – Ta Kate jakoś mi do niego nie pasuje. Przecież to miastowa dziewczyna, gdzie ona się związała z farmerem! Powinna robić karierę i zostawić nam naszych wiejskich mężczyzn!

- A ja tam myślę, że ładna z nich para – odparła Rosie – Katie jest w nim zakochana po uszy. Inaczej nie doprowadziłaby go do takiego stanu. Zrobiła z niego całkiem innego człowieka. Choć nie obraziłabym się, gdyby John spojrzał na mnie przychylniejszym okiem…

- Dajże spokój! Dziewucha po studiach, też powinnaś jechać do miasta! W banku pracować! Jakiegoś dyrektora poderwać! Taki Standring to by mi się przydał, wdową jestem od roku… A tu łóżko puste, aż skrzypi…

- Czy coś poza tym!? – wręcz krzyknął Jackman, poirytowany.

- Nie krzycz chłopie, nie ogłuchłam! Ukrój mi tej drożdżówki… Ależ bym z tym Johnem poharcowała! Aż wióry by leciały!

- Pani Jones, co też pani!

- A co? Stara nie jestem!

- Mąż pani nie ostygł, a pani takie rzeczy…

- Mąż swoje za uszami miał – ucięła krótko Jones – Więc i ja wyrzutów nie mam. Muszę zagadać do Johna, może zgodzi się naprawić mi płot.

Nie mogłam wytrzymać ze śmiechu. Pani Jones, mimo młodego wieku, wyglądała gorzej niż jej własna matka, miała paskudny, plotkarski charakter, no i z kulturą też była na bakier. John miałby iść z nią do łóżka? Roześmiałam się pod nosem i zadowolona wyszłam z zaplecza.

- Dzień dobry! – przywitałam się – Pomóc, szefie?

- Tak Katie, obsłuż Rosie – Jackman zmierzył mnie uważnie – Pani Jones, czy to wszystko?

- Tak, wystarczy – kobieta zerknęła na kasę fiskalną i położyła na ladzie odliczone pieniądze – Ale dziś gorąco! Idę już, mam dzisiaj gości, a jeszcze muszę do spowiedzi zdążyć!

- Powodzenia, pani Jones! – uśmiechnęłam się życzliwie, i dodałam – Panie Jackman, czy John był może, kiedy mnie nie było?

- Tak, prosił żebym przekazał, że tęskni i strasznie cię kocha – szef podchwycił moją drobną złośliwość.

- Dziękuję – odparłam – Rosie, co podać?

Pani Jones fuknęła coś niegrzecznie pod nosem i wyszła. Jackman patrzył to na mnie, to na Rosie, i w końcu westchnął ciężko.

- Obawiam się o zdrowie psychiczne księdza po tej spowiedzi… John będzie mu się niedługo po nocach śnił!

- Cztery pączki poproszę – Rosie uśmiechnęła się nieśmiało – Jak leci, Kate?

- W porządku, lepiej niż kiedykolwiek. Szczęśliwa, spełniona, zakochana! Coś jeszcze?

- Dwie kremówki. Zazdroszczę ci, i… Ta akcja z Paulem, to było coś.

- Ech, nie wracajmy do tego, próbuję o tym zapomnieć, i nie chcę żeby John się denerwował. Jest strasznie zazdrosny i waleczny – podkreśliłam.

- Musi cię bardzo kochać – westchnęła.

- Mam taką nadzieję. To wszystko?

Rosie kiwnęła głową, zapłaciła i poszła. A ja usiadłam sobie na krześle i zastanawiałam się, ile jeszcze takich rozmów podsłucham, ile razy dowiem się, jak bardzo mój narzeczony podoba się innym kobietom. I jak bardzo chciałyby się z nim przespać, aż by… wióry leciały. Cóż, pani Jones i jej powiedzonka były w Terrington legendarne. Byłam jednak pewna, że nie przerobi Johna na żadne wióry. Przecież to mnie kochał, nie ją. Nie żadną inną, tylko mnie. Ale bardzo lubiłam, kiedy mi to udowadniał. I tego też w tej chwili potrzebowałam… Kiedy kończyłam pracę, poszłam jeszcze na chwilkę do toalety, by zrobić coś, co zaszokuje mojego narzeczonego, po czym wyszłam, grzecznie żegnając się z szefem. Udałam się prosto do gospodarstwa państwa Freemanów. Pani domu siedziała na ławeczce, obierając ziemniaki.

- Dzień dobry! – krzyknęłam z daleka.

- Och dzień dobry, drogie dziecko! – odpowiedziała staruszka – Co cię do nas sprowadza?

- Szukam Johna.

- Jest w stodole, kochanie. Idź, poszukaj go.

- Nie będę mu przeszkadzać?

- Złotko, niechże sobie John zrobi chwilę przerwy – przekonywała mnie pani Freeman – Mąż jest u owiec, a ja idę nagotować obiadu. Dla ciebie też zrobię. Idźże do niego! Niech się chłopak oderwie!

- Dziękuję pani!

Cała podekscytowana weszłam do stodoły. Rozejrzałam się wokoło – otoczenie jak to w stodole, pełno siana i różne maszyny. Siano było usypane w dużą górę, tak że nie widziałam, co znajduje się z drugiej jej strony. Powoli i ostrożnie podeszłam tam i zerknęłam na ukryty kąt. John ciężko pracował, przerzucając widłami siano, by leżało równomiernie i dobrze schło. Wyglądał bosko… Miał na sobie jedne ze swoich starych spodni, ale był bez koszulki, pot spływał po jego umięśnionym torsie, co sprawiło, że niemal straciłam oddech. Dotarło do mnie, że skoro ja nadal tak silnie na niego reaguję, to nie mogę dziwić się innym kobietom, dla których taki John  to nowość. Patrzyłam na niego dłuższą chwilę, aż w końcu zauważył mnie.

- Kate! – krzyknął, wbijając widły w siano – Co tu robisz?

- Stoję… Obserwuję – uśmiechnęłam się, podchodząc do niego – Pani Freeman prosiła, żebyś zrobił sobie przerwę.

- Jesteś niepoprawna! Rozmawiałaś z nią?

- Pytałam, gdzie jesteś, powiedziała mi że tu, i że mam oderwać cię od pracy – położyłam mu dłonie na ramionach i zjechałam nimi powoli w dół – Więc to robię.

- Katie, nie tu…

- Skarbie, wyraźnie powiedziała mi że będzie teraz gotować obiad, a jej mąż zajmuje się owcami. Dlaczego ty nie mógłbyś zająć się mną…

Otworzył usta i patrzył na mnie ze zdumieniem. Kreśliłam po jego klatce piersiowej kółeczka opuszkami palców, rozmazując kropelki potu. Nachyliłam się i scałowywałam je jedna po drugiej, z ogromną pieczołowitością, aż John złapał mnie mocno za ramiona. Patrzył przenikliwie w moje oczy, widziałam w nich niepohamowaną żądzę. Pragnął mnie tak mocno, ale zauważyłam, że walczy sam ze sobą. Wreszcie chwycił widły, wyjął je z siana i odrzucił gdzieś na bok. Pocałował mnie gorąco, ściskając moje ramiona. Drapał mnie mocno swym zarostem, którego nie zdążył tego dnia ogolić, ale było to tak rozkoszne i podniecające, że pragnęłam tylko więcej. W pewnej chwili wraz ze mną opadł w miękkie, pachnące siano. Zatonęłam w nim, a John przygniatał mnie swoim ciałem, jego mokry tors dotykał mojej cienkiej sukienki i czułam, jak przez to i moje ubranie robi się wilgotne. Naraz John oderwał się ode mnie i uniósł lekko na łokciach.

- Katie, ty… - szepnął, dotykając z niedowierzaniem moich piersi przez materiał – Ty nie masz pod spodem nic…

- Mhm…

Gwałtownie włożył dłoń pod sukienkę i wytrzeszczył oczy w ogromnym szoku. Podwinął materiał i pewnymi ruchami dotykał mojego podbrzusza, oddychając szybko.

- Tu też – mruknął, a w lewym kąciku jego ust wykwitł uśmieszek zadowolenia – Ty bezwstydna kobieto…

- Nie używajmy takich słów, John – odparłam, scałowując kropelki potu z jego nosa – Ja po prostu… Chciałam, żebyś i udowodnił.

- Ale co?

- Że mnie kochasz.

Popatrzył na mnie z dziwną mieszanką rozczulenia i podniecenia w oczach i nawet nie wiedziałam kiedy złączył nasze ciała. To było niesamowite doznanie, takie nietypowe, mocno podniecające przez sam fakt, że robiliśmy to na sianie u pracodawcy Johna. W każdej chwili ktoś mógł wejść i nas zobaczyć, mimo że byliśmy ukryci z drugiej strony góry siana, ale mimo wszystko strach i adrenalina robiły swoje. Na twarzy mojego narzeczonego malowała się pasja, jaką często miałam okazję u niego obserwować, ale tym razem w jego spojrzeniu płonął ogień. Kiedy jego biodra poruszały się szybkim tempem, ja wtuliłam się w jego tors, zachłannie wdychając jego zapach. Był mokry, spocony i rozgrzany, ale działało to jeszcze mocniej. W pewnym momencie John przestał ograniczać się i z jego gardła zaczęły wydobywać się ciężkie westchnienia. Nadal ściskał moje ramiona, czułam że zaczyna to boleć, ale to, co robił ze mną niżej, niwelowało te odczucia. Mieszanka zapachu siana i mojego mężczyzny sprawiła, że kręciło mi się w głowie, ale kiedy nadszedł moment spełnienia, w ciszy zaciągnęłam się po raz ostatni oszałamiającą wonią i moja głowa opadła bezsilnie na siano. John leżał na mnie jeszcze chwilę, ale puścił moje ramiona. Lekko bolało w miejscach, gdzie je ściskał, ale to było nieważne. Poczułam, jak opuszcza moje ciało i siada tuż obok, z ledwością łapiąc głębszy oddech. Usiadłam za nim i wtuliłam się w jego plecy; John drżał. W jego krótkich włosach tkwiło kilka ździebeł siana, które powoli wyjmowałam.

- Kochanie… Obiecaj mi coś – poprosiłam.

- Co? – odwrócił głowę i zobaczyłam jego piękny profil. Te zachwycające rysy, ten nos i wąskie, seksowne usta.

- Uważaj na panią Jones.

- Słucham!?

- Uważaj – powtórzyłam ze śmiechem – Chce zaciągnąć cię do łóżka.

- Całkowicie zgłupiałaś! Przecież jest wdową zaledwie od roku!

- No właśnie, John. Wdową. Jakiś ty naiwny…

- Dajże spokój, mnie do łóżka? To jakieś brednie – machnął ręką – Coś źle zrozumiałaś.

- Tak? Zapytaj pana Jackmana i Rosie Turner. Powiedziała to przy nich, ja byłam na zapleczu.

- Och… - jęknął John z rezygnacją – To jakiś koszmar. Następnym razem, jeśli ktoś wyrazi chęć uprawiania seksu ze mną, powiedz że nie chcę nikogo oprócz ciebie.

- Dobrze kochanie, zapamiętam.

- Joooohn! – usłyszeliśmy z zewnątrz głos pani Freeman – John, chłopcze, gdzie jesteś?

- Ubieraj się – John poderwał się i zapiął spodnie. Roześmiałam się głośno.

- Nie mam w co! Przecież nie zdjąłeś ze mnie sukienki, a nic poza nią nie mam!

Mój ukochany pokręcił tylko głową i wyszedł zza góry siana, ukazując się pani Freeman, która właśnie weszła do stodoły.

- Tu jesteście, dzieci… Zrobiłam obiad. Zapraszam! Ciebie Katie też – dodała, kiedy wyszłam zza pleców Johna – Lubisz jagnięcinę?

- Oczywiście, uwielbiam – odparłam grzecznie, biorąc narzeczonego za rękę.

- Wspaniale, chodźcie do kuchni!

Chcąc nie chcąc, poszliśmy za gospodynią, próbując powstrzymać emocje, które jeszcze w nas buzowały. Mnie było łatwiej, bo John nie potrafił tak dobrze ukrywać tego, co czuje, ale poradził sobie dość dobrze. Obiad przygotowany przez panią Freeman był wyśmienity, choć ja skupiałam się głównie na zerkaniu w stronę mojego ukochanego.

- John – z zamyślenia wyrwał mnie głos pana Freemana – Jeśli mogę cię o coś prosić… Potrzebowałbym twojej pomocy. O ile nie masz planów na dwa kolejne dni…

- Nie ma – odpowiedziałam za niego – Chyba że o czymś nie wiem – dodałam, widząc zmieszane spojrzenie Johna.

- Nie mam planów, proszę mówić, o co chodzi.

- Widzisz John, jutro są coroczne targi maszyn rolniczych i zwierząt hodowlanych, bardzo chciałbym na nie pojechać, nie byłem tam od kilku lat…

- Żaden problem!

- Tylko że te targi są aż w Aberdeen.

- Och, nie wiedziałem… Ale to żadna przeszkoda, prawda?

- To 7 godzin drogi – uściślił pan Freeman – Jeśli to dla ciebie nie problem, moglibyśmy pojechać jutro z rana, ale spędzilibyśmy tam noc w jakimś pensjonacie, i wrócimy pojutrze rano, żeby nie jeździć w nocy.

- Katie – John złapał mnie za rękę – Nie masz nic przeciwko?

- Jak możesz pytać, oczywiście że nie! – uśmiechnęłam się do pana Freemana – Jedźcie i bawcie się dobrze! Ja i tak jadę jutro do Yorku, więc… Przeżyjemy, prawda kochanie?

- Tak – mój narzeczony odpowiedział mi również uśmiechem – Dziękuję ci. W takim razie, widzimy się jutro o 5 rano?

- Tak, dziękuję wam bardzo. Na dziś kończymy pracę, idźcie do domu, dzieci.

-  A siano…

- Przecież od rana przerzucasz siano, John – wtrąciła się pani Freeman – Sądzę, że jest już porządek.

Spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo, przypominając sobie, że zrobiliśmy tam trochę bałaganu. John pobiegł do stodoły, by zgarnąć siano które rozrzuciliśmy, schować widły i zabrać swą koszulkę, i udaliśmy się do mojego domu. Po długiej, wspólnej kąpieli oddaliśmy się oglądaniu ulubionego serialu Johna, „Spooks”, który prawdę mówiąc i mnie zaczął coraz bardziej wciągać. Było nam cudownie, tak bardzo… rodzinnie, tak, chyba mogłam użyć tego słowa. Tak ciepło, normalnie i rodzinnie, i taka równowaga pomiędzy tymi chwilami szalonych i namiętnych uniesień była nam bardzo potrzebna – by poczuć, że jest w życiu coś więcej. Że nie jesteśmy sami, że ktoś drugi o nas dba i troszczy się, że po prostu kocha.

***

Czułam ogromną tęsknotę za Johnem już w momencie, kiedy o 5 rano wychodził z domu. Wiedziałam, że czeka mnie cały dzień i noc bez niego, a to działało na mnie przygnębiająco. Od dawna nie spędziliśmy żadnej nocy osobno, przyzwyczaiłam się do jego kojącej obecności i trudno było mi sobie wyobrazić, że mam spać sama. Próbowałam się pocieszać, że to tylko jedna noc. Praca z panem Jackmanem jak zwykle poprawiła mi humor.

- Gdzie twój książę? Widziałem, jak wyjeżdża o świcie z Freemanem – szef pieczołowicie zagniatał drożdżowe ciasto, zerkając na mnie co chwilę uważnie.

- Pojechali do Aberdeen na jakieś targi rolnicze… Nie znam się na tym. W każdym razie wrócą jutro.

- Uprzedziłaś go, że baby na jego widok tracą głowę i zrzucają bieliznę?

- Tak, nakładłam mu do głowy różnych ostrzeżeń – roześmiałam się – Jest zniesmaczony i nie rozumie tego. Gdyby widział pan jego minę, gdy opowiadałam mu o pani Jones…

- Okropne babsko. Mnie też kiedyś próbowała uwieść…

- Naprawdę?

- Tak, dwa miesiące po śmierci nieodżałowanego Jones’a – Jackman wzdrygnął się na samo wspomnienie – Ta baba nie ma skrupułów.

- Na szczęście John ma swój rozum.

- No tak… Katie, powiedz mi dziecko, co to za siniaki na twoich ramionach? – szef obserwował mnie uważnie – Dzieje się coś złego?

- Co? Ach nie, to po prostu… - zawiesiłam głos, nie wiedząc, co powiedzieć.

- Kate!

- Uderzyłam się – skłamałam nieporadnie.

- Nie rób ze mnie głupca, uderzyłaś się w OBA ramiona, i to na całym ich obwodzie!?

- Ale to… naprawdę nic takiego – zarumieniłam się mocno – To tylko… Och, prawie upadłam i John musiał mnie złapać, był tak… przerażony, że ścisnął za mocno.

- Wygląda to tak, jakby łapał cię przez kilka minut!

- Boże, robi pan z igły widły!

- Po prostu uważajcie podczas wspólnych… zabaw – mruknął sarkastycznie – Chyba nie chcecie, żeby cała wieś plotkowała o waszych upodobaniach.

- Wystarczy! – przerwałam, zawstydzona – Koniec rozmowy.

Wyszłam na chwilę na zewnątrz, słysząc jak Jackman śmieje się ze mnie głośno. Tak, miał rację, przejrzał mnie na wylot. Ale nie musiał tego mówić na głos. A John… Cóż, musiałam przyznać, że czasem go ponosi, ale lubiłam go takiego. Kiedy wychodził z tej skorupy nieśmiałego, cichego chłopca  przeistaczał się w drapieżnika. A najpiękniejsze w tym było to, że TYLKO JA znałam tę drugą stronę i tylko mnie pokazywał całego siebie…

***

Wieczór i noc minęły mi na szczęście szybko, choć brakowało mi mojego narzeczonego, to dałam radę i byłam dzielna, mimo że dziwne było to, że jego połowa łóżka jest pusta. Było nieco chłodniej niż zazwyczaj, kiedy nie ogrzewała mnie bliskość jego ciała. Rano nie zbudził mnie jego delikatny pocałunek… Mimo to musiałam wstać i pójść do pracy. Czas dłużył mi się, ale w środku czułam radość, bo wiedziałam, że niedługo zobaczę mojego ukochanego. W południe poszłam na zakupy, akurat w Terrington był dzień targowy i na centralnym placu stało wiele budek, w których sprzedawano wszystko, co możliwe: owoce, warzywa, świeże ryby, a w drugim zakątku ubrania i różne sprzęty domowe, jednym słowem – wszystko i nic. Krążyłam między stanowiskami, wybierając najlepsze warzywa, kupiłam też trochę jajek i złowioną tego poranka przez jednego z sąsiadów rybę. Niosłam wszystko w niedużym, wiklinowym koszyku. Zauważyłam, że ludzie przypatrują mi się uważnie, i nie bardzo wiedziałam co może być tego przyczyną. Nagle zrozumiałam – na rączce koszyka zaciskałam palce, a na jednym z nich lśnił najpiękniejszy na świecie szmaragd. Uśmiechnęłam się sama do siebie i poczułam się najszczęśliwszą kobietą pod słońcem.

- Katie, cześć! – usłyszałam krzyk Rosie.

- Hej! – odpowiedziałam – Co słychać?

- Wszystko w porządku, ale ty… Kochana, nie chwaliłaś się tym cudem! Nie widziałam go przedtem!

- Ach, zdejmuję go w pracy, boję się że go zniszczę albo wpadnie mi do pączka jako nadzienie zamiast powideł – roześmiałam się – Ale tak to zawsze mam go na palcu.

- Boże, jest prześliczny! – zachwyciła się Rosie – To prawdziwy szmaragd?

- Tak, najprawdziwszy. John… John dał mi go na zaręczyny.

- Jest olśniewający! Kate, jesteś ogromną szczęściarą!

- Tak? Chyba raczej niezłą manipulantką – usłyszałam kpiący głos z tyłu. Odwróciłam się; to była Sarah Jones. Wredna i podła jak zwykle.

- Och, a to dlaczego? – zapytałam grzecznie – Czyżbym zrobiła ci coś złego?

- Przyjechałaś tu, nie wiadomo po co – Sarah zbliżyła się do mnie, a tuż za nią otoczyło mnie pięć innych dziewczyn, podobnego charakteru jak panna Jones – Zjawiłaś się, przez pięć lat miałaś naszą wioskę gdzieś…

- Wybacz, ale nie przywiązywałam się tu na siłę, nie mam obowiązku uczestniczyć czynnie w życiu Terrington przez cały czas!

- Przyjechałaś i tak po prostu puszczasz się ze Standringiem. Co, mało miałaś facetów w Leeds?

- Przepraszam cię, Sarah, ale to nie twój interes…

- Zmanipulowałaś go, uwiodłaś zupełnie nie wiem czym – popatrzyła na mnie z obrzydzeniem – I teraz chodzisz po wsi dumna jak paw, świecąc wszystkim po oczach tą… błyskotką. Uważając się za lepszą od innych.

- Sarah, masz jakiś problem? Rozwiąż go u psychologa – doradziłam jej – Johna w to nie mieszaj, bo nie ręczę za siebie.

- Proszę bardzo! Jaka waleczna lwica! Będziesz go bronić i walczyć o niego, tak?

- Sarah, ja naprawdę nie będę wdawać się z tobą w dyskusję o twoich kompleksach i nie będę mieszać w to mojego narzeczonego…

- Słyszycie!? Kompleksy! – krzyknęła – Kate Newman uważa się za lepszą od nas, bo MY mamy kompleksy! Nie wiem, co ten facet w tobie widział, chyba tylko to że jesteś łatwa jak wierszyk dla przedszkolaka.

- JA jestem łatwa? – uśmiechnęłam się ironicznie – O ile sobie przypominam, poczekaj, muszę pomyśleć… Aha. Ja NIE MAM trójki dzieci, których ojcowie są jedynie moim domysłem. Czy na każde twoje dziecko przypada jeden potencjalny kandydat, czy trzech?

- Zostaw moje dzieci w spokoju, podła dziwko!

- Ja jestem dziwką? Sarah, błagam cię… Popatrz w lustro i wtedy powiedz to samo.

- Jeszcze zobaczysz – syknęła Jones, wpatrując się we mnie wściekłym wzrokiem – John nie będzie z tobą długo. A wtedy ta piękna błyskotka będzie lśnić na innym palcu…

- Zaczynasz być śmieszna. Prawie jak twoja matka, która przedwczoraj oznajmiła publicznie, że chce zaciągnąć Johna do łóżka! – powiedziałam głośno, żeby wszyscy słyszeli – Będziecie się nim wymieniać, czy zrobicie sobie trójkąt? Jesteście najgorszą patologią, jaką w życiu spotkałam, Sarah. Ty i twoja matka. Żal mi tylko twoich dzieci, powinna zająć się nimi opieka społeczna.

- Ty pusta, wredna suko! – krzyknęła, rzucając się na mnie, jednak koleżanki przytrzymały ją stanowczo.

- Masz wyrok w zawiasach – mruknęła jedna z nich – Jak ją tkniesz, pójdziesz siedzieć!

- O proszę! Miałam rację, patologia. Widzisz, Sarah, żeby zakończyć naszą rozmowę, muszę ci coś wyjaśnić. John kocha mnie do szaleństwa. Ja jego również. Pobieramy się i będziemy mieli dzieci. Rodzinę. Wspólny dom. Coś, czego ty nigdy już nie osiągniesz, przy poziomie swojego… życia osobistego – zakończyłam łagodnie, choć na usta cisnęły mi się najgorsze określenia.

- Nie pozwolę na to, żebyś była z nim szczęśliwa – warknęła Jones – Co ty mu możesz dać, co? Co on w tobie może widzieć?

- Może to, czego nie masz ty? I żadna z was!? Powiedz, dlaczego wszystkie zwróciłyście na Johna uwagę, kiedy związał się ze mną? Kiedy zmienił się pod MOIM wpływem i wewnętrznie, i zewnętrznie? Łatwo tak chcieć zagarnąć dla siebie efekty cudzej, ciężkiej pracy!? Dlaczego ŻADNA z was nie zaopiekowała się Johnem, kiedy tego potrzebował!? Był tu cały czas, samotny, porzucony, przez pięć lat NIKT ani trochę się nim nie zainteresował. Zepchnięty na margines, zapomniany, zamknięty w sobie… Tylko ja go takiego pokochałam. TYLKO JA. I popatrz, jakim dziwnym trafem pod MOIM wpływem wyszedł z niego pewny siebie, piękny mężczyzna. Zrozum w końcu, John mnie kocha ponad życie, i nigdy mnie nie zostawi. A już na pewno ja nie zostawię jego, i nie pozwolę na jakiekolwiek złe słowa skierowane w jego stronę.

- Jeszcze się przekonamy – Sarah wściekle wyrwała się swoim koleżankom i podeszła bardzo blisko mnie – Jesteś tylko małym pionkiem, Kate, nie będzie dla mnie problemem wyrzucenie cię z gry. Standring to tylko facet, myśli jedną częścią ciała i gwarantuję ci, że zaliczy mnie bez mrugnięcia okiem kiedy tylko tego będę chciała…

Tego już było dla mnie za wiele. Z wściekłością rzuciłam koszyk na ziemię i z całej siły uderzyłam Sarah w twarz. Ostre krawędzie mojego pierścionka rozcięły jej policzek, z którego popłynęła strużka krwi. Byłam w jakiejś strasznej furii, miałam ochotę zabić ją za te słowa, i gdyby nie Rosie, która stanęła między nami, kto wie, do czego by doszło.

- Kate! Spokojnie, to nic nie da… Nie możesz zniżać się do tego poziomu – powiedziała stanowczo, trzymając moją rękę – Nie bądź taka jak ona…

- Ta puszczalska idiotka obraziła Johna! – krzyknęłam i spojrzałam ze złością na podtrzymywaną przez koleżanki Sarah – Jeszcze raz powiedz coś na jego temat, albo spróbuj się do niego zbliżyć…

- To co!?

- Widziałaś, co John zrobił z Paulem? Przyjmij do wiadomości, że jestem w stanie zrobić więcej. To dzisiejsze, to było tylko delikatne muśnięcie twojej podłej twarzy!

Odwróciłam się i chwytając koszyk, odeszłam. Zatrzymałam się kawałek dalej, przy stoisku z rybami, i odstawiłam zakupy. Jak śmiała! Zawsze wiedziałam, że jest podła, bezwzględna i nie liczy się z nikim, ale to, co zrobiła tego dnia, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

- Ależ jej dała popalić! – słyszałam z oddali jakby przez mgłę różne głosy – Dobrze! Żeby każda kobieta tak potrafiła walczyć o swojego chłopa!

- Głupia Jones, oby jej zabrali te dzieci!

- A ja tam się nie dziwię! Co ta cała Kate może mu dać?

- Dokładnie, taki duży, porządny chłop, a poleciał na worek kości. Co mu do łba strzeliło?

- Co chcesz, ładna dziewczyna, ja to się dziwię co ona w nim widziała!

- A może ona ma rację? Może to my powinniśmy zastanowić się, dlaczego Standring przez pięć lat był dla wszystkich niewidzialny? Jakby w ogóle nie istniał, a przecież sznur dziewczyn powinien mu się przed drzwiami ustawiać!

Ludzie… Bez względu na wszystko ZAWSZE będą plotkować. To takie strasznie puste podejście, byle by znaleźć sensację. Nie rozumiałam tego, może dlatego że pomimo mojej całej sympatii do miejsca, gdzie się wychowałam, to zawsze byłam trochę inna niż reszta mieszkańców. Co tu dużo kryć, to niewielka wieś, i obyczaje, mentalność ludzi są zupełnie inne niż w mieście. I tylko dlatego, że miałam nieco więcej obycia od większości ludzi, byłam nazywana „typową miastową dziewczyną”. Nie wywyższałam się nigdy, wręcz przeciwnie, po prostu potrafiłam się zachować i miałam kulturę, której niestety wielu brakowało, co tego dnia boleśnie zauważyłam. Obejrzałam się jeszcze na grupkę rozzłoszczonych dziewczyn, pośrodku których stała Sarah, ocierająca sobie policzek chusteczką, i mimowolnie uśmiechnęłam się. Zauważyłam Johna. W momencie, kiedy mijał dziewczyny, zrobiłam parę kroków w jego stronę. Jego promienny uśmiech od razu poprawił mi nastrój. Wyglądał oszałamiająco… Ciemne, podkreślające jego niesamowicie zgrabne nogi dżinsy, śnieżnobiała koszula z dwoma rozpiętymi u góry guzikami, a do tego dopasowana, czarna skórzana kurtka. John wyglądał po prostu jak gwiazda, kiedy kroczył ku mnie wśród ubranych zwyczajnie, najczęściej roboczo ludzi. Patrzyłam tylko na niego, ale kątem oka dostrzegłam że kobiety wpatrują się w niego z otwartymi ustami, zewsząd słyszałam westchnienia i jakieś komentarze, ale nie przywiązywałam do tego większej wagi. Dopiero gdy był krok ode mnie, dostrzegłam, że na lewym przedramieniu niesie naręcze lawendy. Uśmiechał się tak cudnie… Gdy doszedł do mnie, prawą rękę wplótł w moje włosy i zdecydowanie przyciągnął mnie do siebie, całując mnie gorąco zupełnie bez uprzedzenia. Stałam jak słup, ręce miałam spuszczone wzdłuż ciała, a on pieścił moje wargi swoimi, i robił to tak niesamowicie namiętnie, że ja sama byłam w szoku jego odwagą wśród tylu ludzi. Trwało to chyba kilkanaście sekund, choć ja czułam jakby minęły wieki. Zaczęłam się trochę krępować; chwilę wcześniej sytuacja z Sarah, a teraz namiętny pocałunek Johna… Znowu byłam w centrum uwagi. Ale przestało mi to przeszkadzać, gdy John musnął moje usta ostatni raz i spojrzał na mnie rozmarzonym wzrokiem.

- Kochanie, tak tęskniłeś? – zapytałam, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu – To przecież tylko jedna noc.

- Jedna noc BEZ CIEBIE – głośno i dobitnie odparł John – Kocham cię. Już nigdzie nie wyjadę na tak długo.

- Idziemy do domu? Mam dość tego miejsca na dziś…

- Coś się stało? – mój narzeczony obejrzał się i dostrzegł wściekłą Sarah.

- Zabierz mnie do domu.

Zmartwił się. Widziałam to w jego oczach. Pocałował mnie w czoło, podał mi kwiaty i chwycił mój koszyk z zakupami. Objął mnie ramieniem tak czule i troskliwie, i poprowadził w milczeniu do domu. Tam usiadł na kanapie i czekał, aż włożę kwiaty do wazonu i postawię je na stoliku.

- Piękne – powiedziałam, wdychając ich zapach – Dziękuję.

- Co się stało, Katie – John wyciągnął do mnie rękę i pociągnął, bym usiadła obok niego – Coś jest nie tak.

- Nic takiego, po prostu… Wiesz, Sarah znowu się czepia.

- Kate, musisz mi wszystko powiedzieć – oznajmił twardo – Muszę wiedzieć.

- Ona… Nie wiem, za co mnie tak nienawidzi – rozkleiłam się i rozpłakałam, tuląc się do jego piersi okrytej koszulą, już trochę mokrą od moich łez – Chce mi ciebie zabrać. Ja wiem, że to śmieszne, że ty nigdy… Ale ona z taką pewnością, z taką wściekłością mówiła, że będziesz jej, że ja na ciebie nie zasługuję, że jesteś jak każdy inny facet i prędzej czy później zaliczysz ją, kiedy ona tego zechce…

- Spokojnie, jestem przy tobie, nie bój się – zapewnił mnie, głaszcząc delikatnie moje włosy – I posłuchaj uważnie. Nie mam ochoty być ojcem czwartego dziecka panny Jones, uwierz mi. Szczególnie, że musiałbym o ojcostwo konkurować z kilkoma innymi facetami, co mi się po prostu nie opłaca. Nie wiem, co mogę ci jeszcze powiedzieć, bo to wszystko jest tak absurdalne… Nie powinnaś się tak przejmować.

- Wiem, John, wiem, ale one mówiły o tobie, ja nie mogłam tego przecież zostawić. Prawie bym ją zabiła – spojrzałam na niego spłakanym wzrokiem – Uderzyłam ją, i gdyby nie Rosie Turner, to nie skończyłoby się drastyczniej. Rosie powstrzymała mnie przed zabiciem tej żmii.

- Kate, jak mogłaś bić się na środku Terrington!

- Tak samo, jak ty mogłeś pobić Paula po kościele – odcięłam się – Co za różnica?

- Ale ja biłem się o ciebie, a ty…

- A ja o ciebie. Twój pierścionek się na coś przydał – roześmiałam się przez łzy – Ta pusta idiotka będzie miała po nim piękny ślad jeszcze długo.

- Jesteś kompletną wariatką, Kate – John przytulił mnie mocno – I za to tak mocno cię kocham…

Aktualizacja 17/09/2014r- kolejna część tutaj.