"Książę z lawendowych pól", fanfik autorstwa Kate. Część 13.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść zainspirowana jest postacią Johna Standringa granego przez Richarda Armitage’a w serialu „Sparkhouse" polski tytuł ”Dom na wrzosowisku” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. 

----------------------

Poprzednia, dwunasta część tutaj.

Od incydentu na imprezie redakcyjnej minęło już kilka dni. Starałam się nie wracać do tego tematu, choć John kilkakrotnie wspominał że zabrania mi jakichkolwiek kontaktów z Hugh, jednak zawsze udało mi się go udobruchać. Prawdę mówiąc planowałam zwolnić się z redakcji, ale bałam się, że nie będziemy mieli z czego żyć, choć John zarabiał u Freemanów, a ja u Jackmana, to jednak mogło być za mało na utrzymanie dwóch domów. Nie wiedziałam, co robić, z jednej strony nie mogłam dłużej pracować z Hugh, ale z drugiej… Wiedziałam, że po powrocie do pracy czeka mnie rozmowa, jak nie z naczelnym, to z kimś z góry. Po tym, co stało się w piątek… Czarno widziałam swoją przyszłość. Weszłam do redakcji tak, by nikt mnie nie zauważył. W ręku miałam wypowiedzenie. Od razu skierowałam się do gabinetu Hugh, gdzie jego sekretarka zmierzyła mnie groźnym wzrokiem.

- Jest naczelny? – zapytałam niepewnie. Kobieta uśmiechnęła się ironicznie.

- W takim stanie? Chyba żartujesz – prychnęła – Ten twój chłopak go zmasakrował, i narobił problemów.

- Dzięki – ucięłam szybko i chciałam wyjść, kiedy zawołała mnie ponownie:

- Czekaj! Ktoś inny na ciebie czeka.

Popatrzyłam na nią zdziwiona i bez słowa weszłam do gabinetu. No tak, mogłam się domyślić… Na fotelu Hugh siedział przyjaciel mojego ojca; ten, z którym rozmawiałam na imprezie.

- O, panna Kate, dobrze panią widzieć – rozparł się wygodnie i założył ręce za głowę – Usiądź.

- Dzień dobry… Nie ma Hugh?

- Moje dziecko, Hugh leczy rany po bójce z twoim chłopakiem – uśmiechnął się kpiąco – Nie sądzę, żeby prędko chciał się pokazywać komukolwiek na oczy. Poza tym zwolnił się z własnej woli.

- Z własnej…

- Za moją dobrą radą – podkreślił mężczyzna – Gdybyś wniosła oskarżenie, i miałabyś świadków, w co nie wątpię, i on byłby skończony, i dla całego wydawnictwa nie byłoby to dobre. Oczywiście nadal możesz to zrobić, ale uważam, że na tym powinnaś poprzestać.

- Nie, absolutnie, nie potrzebuję biegać po sądach przez Hugh – odparłam niepewnie, kompletnie zaskoczona – Czyli nie będzie go tu…

- Nie. Chwilowo JA będę tu codziennie na miejscu redaktora naczelnego. Oczywiście, przyjmiemy kogoś w swoim czasie, natomiast muszę osobiście poobserwować pracę redakcji i zrobić tu małe porządki po Hugh… Ciebie, moja panno, będę uważnie obserwował. Nie dam ci awansu ot tak, od ręki, bo w ogóle cię nie znam, a fakt, że chciał ci go dać Hugh, jak wiemy, był podyktowany jego prywatnymi sympatiami. Bardzo nagannymi, muszę podkreślić. Myślę, że to tyle, możesz wrócić do pracy.

- Tak… Dziękuję – dyskretnie zgniotłam w dłoniach wypowiedzenie – Dziękuję panu.

Wyszłam czym prędzej i udałam się na moje stanowisko pracy. Na pewno nie tego się spodziewałam, ale… dla mnie była to dobra wiadomość. Nie musiałam się zwalniać, bo Hugh już tu nie pracował. Co prawda brak awansu był dla mnie małym ukłuciem, ale rozumiałam, że nowy naczelny nie mógł wiedzieć niczego o mojej pracy i oprócz słów Hugh nie miał żadnych podstaw, by mnie awansować. Z drugiej strony nieco mi ulżyło… Niby chciałam tego awansu, ale gdzieś w głębi pragnęłam spędzać z Johnem jak najwięcej czasu i pozostanie na tym samym stanowisku było mi mimo wszystko na rękę. Cała byłam pełna sprzeczności, z jednej strony chciałam się rozwijać, a z drugiej coś mi mówiło, że spokojne życie na wsi w małym domku z moim ukochanym byłoby czymś cudownym. Nieważne. Na razie było dobrze, i nie chciałam nic zmieniać.

***

Lato powolnymi krokami miało się już ku końcowi. Za dnia było nadal gorąco, ale poranki i wieczory były chłodne. Koniec sierpnia… Piękny czas. Bardzo lubiłam siedzieć z Johnem wieczorami na schodku przed domem. Tuliliśmy się do siebie i obserwowaliśmy, jak niebo ciemnieje i rozświetlają je powoli pierwsze gwiazdy. Kiedyś podczas jednego z takich wieczorów nieśmiało zaczęliśmy dotykać się, co zakończyło się tym, że bardzo cicho i dyskretnie kochaliśmy się tuż przed drzwiami mojego domu. Szaleństwo? Może tak. Ale nas nie obchodziło to, że ktoś nas może zobaczyć. Byliśmy młodzi, zakochani i gotowi w każdej chwili uciec z tego miejsca, gdyby coś się nie powiodło – byle by uciec stąd razem.

Pewnego wieczoru John był niespokojny i dziwnie rozmarzony. Patrzył w niebo i nie słuchał tego, co do niego mówię. Wprawdzie nie mówiłam nic ważnego, ale denerwowało mnie to, że kompletnie mnie ignoruje. Miarka przebrała się, kiedy zaczęłam mówić o Hugh, a John z uśmiechem rysował coś patykiem po ziemi.

- Okazało się, że przyjęli go z powrotem i dziś, kiedy go spotkałam, doszło między nami do… Ja musiałam, to dla awansu! John!!!

- Co? – otrząsnął się.

- Od kilku minut opowiadam ci, że spałam z Hugh, a ty gapisz się w gwiazdy!

- Kate, no co ty… Nie miałabyś jak z nim się przespać – mruknął, rozkojarzony.

- Dlaczego?

- Musiałby mieć coś w spodniach – spojrzał na mnie poważnie – Coś nowego w pracy?

- Właśnie ci opowiadam.

- Daj spokój! Nie próbuj mi wmówić, że zaniżyłaś standardy, bo nie uwierzę, że mogłabyś pójść do łóżka z czymś takim, jak twój były naczelny, mając mnie.

- Co się z tobą stało? – wpatrywałam się w niego z nieskrywanym zdumieniem – Nie dość, że mnie w ogóle nie słuchasz, to jesteś bezczelnie pewny siebie!

- Ja? Przepraszam, nie zdawałem sobie sprawy – westchnął – Przepraszam, kochanie.

- Nad czym tak myślisz przez cały wieczór?

- Myślę o tym, co by tu z tobą zrobić…

- Ze mną? Co masz na myśli?

- Chodź! – John poderwał się i szarpnął mnie za rękę – No chodź, rusz się!

Byłam w szoku, ale posłusznie pobiegłam za nim w nieznanym kierunku. Całą drogę trzymał mnie za rękę i nie zwalniał, ledwo miałam siły, ale w końcu ujrzałam, gdzie zmierzał. Zatrzymał się dopiero nad jeziorem. Popatrzył na mnie roziskrzonym wzrokiem i szybkim ruchem ściągnął koszulkę, potem spodnie i całą resztę… Nagi, jak go Pan Bóg stworzył, pobiegł do jeziora i zanurzył się w nim cały. Stałam i patrzyłam jak urzeczona, kiedy jego boskie ciało powoli chowało się pod taflą wody, i nagle otrzeźwiałam. Zdjęłam z siebie wszystko i ruszyłam w ślad za nim. Woda była dość ciepła, choć powietrze było chłodne. Podpłynęłam do Johna i złapałam go za rękę. Był szczęśliwy, widziałam to wyraźnie w jego oczach. Pocałowałam go delikatnie, a on objął mnie w talii i przysunął do siebie, wyswobodziłam się jednak z jego objęć i odpłynęłam kawałek dalej. John podążył tuż za mną, ucałował mnie gorąco w szyję, ucho i czoło, i popłynął dalej. Pragnęłam więcej, i wyczułam że John gra ze mną, że zaczął szalenie podniecającą zabawę. Chwilkę pływaliśmy, krążąc wokół siebie i nie dotykając się, aż w końcu nie wytrzymałam i podpłynęłam do niego, pieszcząc dłuższą chwilę jego mokrą szyję. Wzdychał cicho, wplatając dłoń w moje włosy.

- Niżej, kochanie – szeptał – Zejdź niżej…

Zgodnie z prośbą obsypywałam pocałunkami całe jego ciało, zanurzając się pod wodę. Mogłam wyraźnie poczuć, że pieszczoty działają na niego niezwykle silnie, ale ja, gdy dotarłam do jego ud, wynurzyłam się i odpłynęłam od niego. Chwilę potrwało, zanim otrząsnął się i był w stanie popłynąć tuż za mną, ale gdy w końcu mnie dopadł, dał upust swemu podnieceniu, całując mnie tak ostro i zdecydowanie, że nie mogłam złapać tchu. Był naprawdę mocno rozgrzany, pomimo dość niskiej temperatury. W pewnym momencie poczułam, że bierze mnie na ręce i wychodzi z wody. Chłód owiał nasze mokre ciała, ale John zdawał się nie przejmować tym. Delikatnie położył mnie na pomoście, a sam ułożył się tuż obok. Najpierw delikatnie sunął ustami po mojej skórze, ale potem… Potem ściśle złączeni kochaliśmy się długo i namiętnie, nie czując zimna. To było cudowne… Magiczne. Nad nami widniał księżyc w pełni i mnóstwo gwiazd, a my leżeliśmy nadzy na pomoście, ciesząc się swoją obecnością. Nie mogłam sobie wyobrazić piękniejszego życia niż to, które wiodłam z Johnem, i miałam nadzieję, że tak już będzie zawsze… W pewnej chwili mój narzeczony wstał i odszedł bez słowa. Obróciłam się na brzuch, obserwując jak zmierza na koniec pomostu. Brakło mi tchu, kiedy patrzyłam na cudnie zarysowane w jasnym świetle księżyca krągłe pośladki mojego mężczyzny, jego wyprostowaną sylwetkę, szerokie ramiona… Kiedy doszedł do celu, wskoczył do wody. Popłynął dość daleko, do połowy jeziora, cały czas uważałam by nie stracić go z oczu. Po kilkunastu minutach przypłynął z powrotem. Siedziałam wtedy na końcu pomostu, pozwalając moim stopom swobodnie zanurzać się w wodzie. John podpłynął do mnie i całował moje łydki, kolana, uda, brzuch, szyję, a kiedy doszedł do ust, podniósł wzrok:

- Nie powinnaś siedzieć nago – powiedział zdecydowanie – Przeziębisz się.

- Nie jest mi zimno – odparłam.

- Powinnaś się czymś przykryć.

Zwinnym ruchem wskoczył na pomost i nawet nie zauważyłam, jak to zrobił, ale po chwili leżał na mnie, okrywając mnie całym swoim ciałem. Poczułam cudowne ciepło, kiedy ochraniał mnie przed chłodnym wiatrem. Wspierał się na łokciach i wpatrywał w moją twarz, odgarniając kosmyki włosów z mojej twarzy, i uśmiechając się błogo.

- W twoich oczach odbijają się gwiazdy, wiesz? – szepnął – Jesteś tak piękna… Czuję się przy tobie wyjątkowo. Dlaczego jesteś taka idealna, taka… szalona, a jednocześnie czuję się przy tobie spokojnie i bezpiecznie, jesteś jak spełnienie moich marzeń. Nie rozumiem, jak dokonałaś tego, że nagle pojawiłaś się i zmieniłaś wszystko, zmieniłaś mnie, moje postępowanie, życie… Nie chciałem tego, ale poddałem ci się i teraz wszystko jest inne. Robię rzeczy, których nigdy nie robiłem…

- Na przykład kochanie się nad jeziorem w nocy? – uśmiechnęłam się do niego czule.

- Tak… Sprawiłaś, że jestem innym człowiekiem, że chcę być inny, chcę cię zaskakiwać, chcę spełniać twoje marzenia i fantazje… Nie czułem tego nigdy. Nie czułem tego przy Carol.

- Ach tak – trochę zakłuło mnie, że w tak cudownym momencie wspomina o tej… kobiecie, ale wiedziałam, że muszę go wysłuchać.

- Myślę, że kochałem Carol, ale może inaczej pojmowałem wtedy miłość. Ona była inna i miała zupełnie inne oczekiwania, niż ty. Ja po prostu chciałem z nią być i mieć dzieci, nie myślałem o tym, z czym wiąże się bycie w związku. Wydawało mi się, że jest tak jak wszędzie: spotykasz się z kimś, bierzesz ślub, a potem… potem jakoś żyjesz z tą osobą, wiążesz koniec z końcem, rozmawiasz o codziennych sprawach, uprawiasz seks by mieć dzieci, wychowujesz je, uzależniasz całe życie od nich…

- Bo poniekąd tak jest – westchnęłam ciężko – Zobacz, przecież my też tak żyjemy, jak wszyscy…

- Nie tak, jak wszyscy. Nasze życie jest inne. Uwielbiam cię, podziwiam, mam ochotę nosić cię na rękach, żebyś nie potknęła się o żaden kamień…

- Jak podczas mojego pierwszego dnia po powrocie do Terrington, przed kościołem? – roześmiałam się na samo wspomnienie mojej niezdarności.

- Tak, dokładnie tak – John pocałował mnie w nos – Katie, zwykle w  związkach ludzie nie szaleją tak za sobą, życie razem szybko im powszednieje, a ja jeszcze niedawno myślałem, że to normalne, że tak musi być, a ty mi pokazałaś, że może być inaczej.

- Może niedługo będziesz miał mnie dość i też ci spowszednieję.

- Nigdy. Jesteś pierwszą kobietą, która coś we mnie przełamała i obudziła coś, czego nigdy nie znałem… Carol nigdy o to nie dbała. Carol chciała tylko męża dla pieniędzy, a ja byłem tak głupi, że byłem gotów się zgodzić na wszystko. Kochałem ją i podobała mi się, bardzo mi się podobała, ale… nie wiem, jak ci to powiedzieć.

- Wprost – odparłam sucho, czując, że temat Carol mnie drażni.

- Z tobą jest inaczej, dla mnie jesteś najpiękniejszą kobietą jaką znam, i po prostu… podniecasz mnie, tak zwyczajnie, w ubraniu, bez, działasz na mnie tak mocno, a ja dopiero przy tobie zobaczyłem, co znaczy, kiedy kobieta podnieca mężczyznę. Z Carol chciałem uprawiać seks, bo… bo kochałem ją, i była kobietą, a ja nigdy… Myślałem, że z nią ten pierwszy raz… Ja miałem niemal trzydzieści lat, chciałem się z nią kochać, bo czułem się gorszy, że jeszcze tego nie robiłem… I myślałem, że ona chce tego, bo mnie kocha, jestem jej wymarzonym mężczyzną, a tak naprawdę chciała uprawiać seks, by Andrew był zazdrosny.

- John, po co mi to opowiadasz? – zirytowałam się; wiedziałam, że powinnam mieć cierpliwość i wysłuchać jego żalu, ale sama myśl o Johnie uprawiającym seks z Carol przyprawiała mnie o mdłości.

- Jak to? – otworzył szeroko oczy i patrzył na mnie nie rozumiejąc, o co chodzi – Przecież… Mówię ci, co czuję… Zawsze tego chciałaś.

- Kochanie, jesteś ze mną, a ja muszę słuchać opowieści o seksie z Carol!

- Ale… - John spuścił wzrok i zacisnął na chwilę usta – Przecież żadnego seksu nie było, bo… Nie byłem wystarczająco dobry. Zawiodłem. Myślałem, że to rozumiesz, to takie okropne upokorzenie…

- Ale CHCIAŁEŚ uprawiać z nią seks, a ja muszę o tym słuchać! – krzyknęłam. John patrzył na mnie jakby z niedowierzaniem.

- Masz rację – szepnął, zsuwając się ze mnie i siadając kawałek dalej – Przepraszam, jestem idiotą. Nie powinienem ci się zwierzać, przepraszam.

- John…

- Idę popływać.

Nie zdążyłam zareagować, bo był już w wodzie i odpływał. Cholera! Znowu to samo… Co mi strzeliło do głowy!? Zawsze kazałam mu mówić wszystko, co leżało mu na sercu, nawet jeśli dotyczyło to Carol, a nawet – przede wszystkim o niej. Chciałam wiedzieć i rozumieć, by lepiej do niego dotrzeć. A teraz zachowałam się jak kompletna idiotka! Biedny John, byłam jedyną osobą na świecie, której opowiedział o swoim upokorzeniu, a ja po prostu wściekłam się, bo wypowiedział imię Carol! Przecież wyraźnie podkreślał różnice między mną a nią, podkreślał że mnie kocha i uwielbia, że to JA zmieniłam jego życie, a nie ta pusta flądra… Ale ja musiałam po raz kolejny wszystko zepsuć. Gdyby ktoś kiedyś wymyślił skalę głupoty, to zdecydowanie nie mieściłabym się w niej. No cóż, przynajmniej miałam odpowiednie argumenty, by przeprosić Johna… Bez namysłu wskoczyłam do wody i popłynęłam w ślad za nim. Dręczyły mnie okropne wyrzuty sumienia, próbowałam wyobrazić sobie, co może czuć mój John, po takim potraktowaniu przeze mnie. Trochę potrwało, nim do niego dopłynęłam, ale w końcu udało mi się. Złapałam go za ramię i odwróciłam w moją stronę. Mój Boże, dawno już jego oczy nie były tak smutne…

- Jestem najpodlejszą istotą na świecie – powiedziałam, obejmując jego szyję – Nie potrafię docenić tego, że jestem jedyną osobą, której mówisz o najbardziej bolesnych przeżyciach. Wybacz mi, nie wiem, co mnie napadło.

- Nie, miałaś rację, nie powinienem mówić o Carol…

- John, musisz mi o tym mówić, bo tylko tak mogę cię zrozumieć.

- Ranię cię opowieściami o niej, zrozumiałem to wyraźnie.

- Proszę, John, nie zamykaj się na powrót! – krzyknęłam rozpaczliwie, czując, jak znowu mi się wymyka – Popełniłam błąd, musisz mi wybaczyć. Z jednej strony chciałabym, żeby Carol znikła z naszego życia raz na zawsze, z twoich myśli i wspomnień, ale z drugiej strony wiem, że to zawsze będzie w tobie siedziało, a ja nie powinnam cię dołować, tylko wspierać. Zresztą ona już nie ma znaczenia, to, co między wami zaszło, to nic. Jesteś tylko mój, jesteś pełnowartościowym mężczyzną, nigdy mnie nie zawiodłeś i nie zawiedziesz. Nawet nie wiesz, jak bardzo nienawidzę teraz siebie za to, że w ogóle powiedziałam coś tak podłego…

Nie patrzył na mnie. Nerwowo zerkał to w prawo, to w lewo, unikając mojego spojrzenia. Dawno nie czułam się już tak źle, jakbym zadała najukochańszej osobie na świecie potworny ból. Chciałam zapaść się pod ziemię, a właściwie – pod wodę. Wtedy jednak John spojrzał na mnie i po prostu przytulił się w milczeniu. Poczułam ogromną ulgę…

- Nie wracajmy do tego – poprosił cicho – Zostawmy to. Ona już nie wróci.

Tak… Miałam nadzieję, a właściwie byłam przekonana, że Carol nie wróci i już niedługo będzie tylko przykrym wspomnieniem, które jednak w końcu rozmyje się i nie będziemy musieli do tego wracać. John uśmiechnął się blado i pocałował mnie, a potem popłynęliśmy razem na brzeg, gdzie siedzieliśmy jeszcze dość długo przytuleni do siebie. Wiał naprawdę chłodny wiatr, w końcu zaczęłam czuć zimno.

- Jeszcze mi się przeziębisz – mruknął John, sięgając po moje ubrania i pomagając mi je założyć. Czułam się jak pod najlepszą opieką, cudowny mężczyzna z troską ubierał mnie i patrzył z takim oddaniem i miłością…

- John – powstrzymałam jego ręce i wpatrywałam w jego skupioną twarz – Jesteś całym moim życiem. Dziękuję ci za wszystko, co dla mnie robisz, za to że troszczysz się o mnie…

- Nie mam nic poza tobą – odparł poważnie – Jesteś moim największym skarbem, i muszę cię chronić.

Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale głos ugrzązł mi w gardle. John skończył ubierać mnie i mocno przytulił, a potem wciągnął spodnie i w milczeniu poszliśmy do domu. Nareszcie czułam, że zła atmosfera ulotniła się, i znowu było tak, jak być powinno.

***

Tydzień mijał za tygodniem, i nic się nie zmieniało. Między nami było wspaniale i bajkowo, gdy byliśmy razem, mogliśmy nawet milczeć lub czytać książkę telefoniczną – i tak było cudownie. W pracy musiałam dawać z siebie dwa razy więcej – nowy naczelny uważnie obserwował wszystko, co robię, na szczęście u Jackmana było jak zwykle. John pracował ciężko całe dnie, wracał coraz bardziej zmęczony, ale wieczory wspólnie spędzane bardzo nas oboje relaksowały. Tym razem też tak było – w chłodny, wrześniowy wieczór spędzaliśmy razem przed telewizorem. John był świeżo po kąpieli, w samej bieliźnie, leżał wygodnie na kanapie, podczas kiedy ja rozmasowywałam jego zmęczone łydki i stopy. Mój ukochany mrużył oczy, czując jak moje palce pragną rozluźnić jego mięśnie, co sprawiało mu widoczną przyjemność.

- Marnujesz się w tej redakcji – zakpił ze mnie – Powinnaś założyć gabinet masażu.

- No co ty nie powiesz! Może masażu erotycznego?

- Ale wtedy miałabyś tylko jednego klienta.

- Nie zabronisz mi się rozwijać! – krzyknęłam, rzucając w niego poduszką – Będę miała tylu klientów, na ilu będę miała ochotę!

- Tak? – John poderwał się z miejsca i runął na mnie – Jeszcze zobaczymy!

Łaskotał mnie, a ja śmiałam się jak szalona. W takich momentach czułam się tak beztrosko… Bawiliśmy się razem jak małe dzieci, i to było cudowne. John przestał mnie łaskotać i spojrzał na mnie takim wzrokiem, że poczułam się mała i bezbronna. Potrafił uwodzić spojrzeniem… Ułożył się obok mnie na boku, lewą nogę wsunął pomiędzy moje i pocałował mnie zachłannie. Na biodrze czułam, jak jego ciało gwałtownie reaguje na tę bliskość i pieszczoty. John sunął ustami po mojej szyi, a ja jeździłam opuszkami palców po dolnej części jego pleców, co rusz zjeżdżając nimi niżej. Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

- Zostaw – stanowczo powiedział John – Nie otwieraj.

- Nie miałam zamiaru – szepnęłam, rozkojarzona – Nie przeszkadzaj sobie, misiu…

Pukanie rozległo się jeszcze raz, po czym nastąpiło gwałtowne szarpnięcie klamką.

- Kate! – usłyszałam. Otworzyłam oczy i spojrzałam w kierunku drzwi.

- Mama!?

John oderwał się ode mnie błyskawicznie. Podniósł się, nerwowo zakrywając się poduszką. Przylgnęłam do niego, nie wiedząc, co zrobić. Mama patrzyła na nas jakbyśmy zrobili coś strasznego, a zaraz za nią pojawiła się za nią twarz ojca. Uśmiechnięta twarz, ale po chwili zrzedła mu mina. Ścisnęłam Johna za rękę, czując, że potrzebuję teraz jego wsparcia, jak jeszcze nigdy.

- Kate! – krzyknęła ponownie mama – Co ty… Co ty robisz!?

- Ja… Oglądamy telewizję – wydusiłam, wstając z kanapy – A wy? Znowu wpadacie bez zapowiedzi!

- Kate, do jasnej cholery!

- Nie mów tak do mnie! – postawiłam się, i poczułam na ramionach dłonie Johna; zaraz poczułam się lepiej.

- Kochanie, nie krzycz na nią – odezwał się w końcu tata, i zwrócił się do Johna – Młody człowieku, ubierz się, i wtedy porozmawiamy…

- Bardzo państwa przepraszam, ja tylko… To nie wina Katie, to ja, tylko moja wina…

- Spokojnie – tata zamknął wreszcie za sobą drzwi – Zaczekamy.

John spuścił wzrok i odwrócił się, kierując się do schodów. Wiodłam za nim przez chwilę wzrokiem, było mi go tak strasznie żal… To krępująca sytuacja dla nas obojga. Że też moi rodzice musieli jak zwykle pojawić się w nieodpowiednim momencie!

- Kate, o co tu chodzi? – mama ze złością rzuciła torebką na stół i usiadła z rozmachem na fotel.

- Nie rozumiem cię. O co pytasz?

- Co on tu robi?

- Może zrobisz nam najpierw herbatę, kochanie – tata uśmiechnął się porozumiewawczo – Wszystko na spokojnie.

Posłusznie udałam się do kuchni, i nasłuchiwałam, co dzieje się w salonie. Ojciec uspokajał mamę ściszonym głosem, ale ona była cała w nerwach. Naprawdę nie rozumiałam, czyżby aż takie emocje wzbudziło w nich to, że mam kogoś? Że ośmielam się w moim domu na bliskość z tym człowiekiem? Nagle poczułam się jak przedszkolak, który coś zbroił i boi się konsekwencji. To niedorzeczne! Byłam dorosłą kobietą i miałam prawo do mieszkania i seksu z Johnem! Ale bałam się powiedzieć rodzicom o tym wprost. Mimo wszystko… mogłam rozmawiać o tych sprawach otwarcie tylko z moim ukochanym, a mówić własnej matce, że uprawia się z kimś seks… Zrobiło mi się zimno na samą myśl. Naraz usłyszałam powolne kroki po schodach; przygotowując herbatę, przez szparę w drzwiach widziałam, że John ubrał się i pojawił się w salonie.

- John, dawno cię nie widziałem – mój ojciec wyciągnął do niego rękę – Co słychać?

- Chyba widzisz, CO u niego słychać – burknęła moja matka – Przestaniesz zadawać głupie pytania?

- Kochanie, może poczekałabyś z tymi oskarżeniami, aż nasza córka do nas dołączy…

- Bardzo państwa przepraszam, że zastaliście państwo taką sytuację… Wiem, że to nie powinno się zdarzyć – niepewnie powiedział John – Ale ja kocham państwa córkę i…

- To niebywałe! Ty słyszysz, jak bezczelny jest ten chłopak!? Jestem jej matką i NIC nie wiedziałam, że moje dziecko kogoś ma, że z kimś się związała. Przyjeżdżam tu, do MOJEGO mimo wszystko nadal domu, i co widzę? Obściskuje się z nagim mężczyzną!!!

- Przepraszam, ale miałem na sobie bieliznę…

- Słyszysz go? Miał bieliznę! Nie do wiary! To ma być wytłumaczenie! Zmusił moją córkę do Bóg wie czego, i…

- Pani wybaczy – John w końcu przerwał ostro mojej matce – Przepraszam, że musiała pani to oglądać, ale gdyby uprzedziła pani Katie, że zamierzają państwo przyjechać, to nie zobaczyłaby mnie tu pani w takiej sytuacji. Poza tym sądzi pani, że waszą córkę można do czegoś zmusić? Jest ostatnią osobą, która by sobie na to pozwoliła. Myśli pani, że zrobiłem coś wbrew niej?

- John, nikt tak nie myśli – uspokoił go mój tata – Nie denerwuj się, ty kochanie też…

- Nikt tak nie myśli? JA tak myślę! Kate w życiu nie związałaby się z kimś… takim!

- O co pani chodzi!?

- Moja córka…

- Pani córka ma swój rozum i wie, z kim chce sypiać i za kogo wyjść! – krzyknął John. No i nastała złowroga cisza, przerwana przez gwizd czajnika. Szybko zalałam herbaty i zaniosłam tacę do pokoju, stawiając ją na stole. Mama była blada, ojciec wzrok wbił w podłogę, a John… John twardo wpatrywał się w nich. Poczułam przypływ dumy.

- Przepraszam kochanie, że cię zostawiłam na tak długo – ostentacyjnie pocałowałam go w czoło, siadając tuż obok – Mamo, nie życzę sobie taki słów pod adresem Johna. Rozumiesz?

- Słonko, nie denerwuj się – ojciec jak zwykle gotów był załagodzić sytuację – Mama jest w szoku, nic nie wiedzieliśmy o tym, że kogoś masz… Mogłaś powiedzieć cokolwiek, przecież dzwonimy do ciebie co dwa tygodnie…

- Jasne, dzwonicie. Tylko że dziwnym trafem mama zawsze opowiada o tym, co też jej się przydarzyło, jakie promocje są w sklepach, co ugotowała na obiad, i co wymyśliła znowu ciotka Josephine. Na koniec pyta tylko, czy u mnie w porządku i co słychać w pracy. Nie rozmawiacie ze mną o moich prywatnych sprawach w ogóle, zresztą uważam, że miałam prawo nie mówić nic o naszym związku na początku, a odkąd jesteśmy zaręczeni… Takich rzeczy nie mówi się przez telefon, czekałam, aż się spotkamy.

- Jesteście… zaręczeni!? – mama zakrztusiła się herbatą – Żartujesz sobie?

- Nie – podsunęłam jej pod sam nos dłoń z pierścionkiem – John oświadczył mi się. Bardzo poważnie. Zamierzamy wziąć ślub i założyć rodzinę, i nikt mi tego nie zabroni.

- Moja mała córeczka! – tata zerwał się z fotela i uściskał mnie mocno – Gratuluję wam! John, nie spodziewałbym się tego po tobie, wybacz że to powiem, ale… No cóż, nigdy nie miałeś zadatków na faceta odpowiedniego dla mojej temperamentnej i zdecydowanej Katie.

- Pańska córka mnie zmieniła, panie Newman – John uśmiechnął się niepewnie – Poświęciła mi się cała, pracowała nade mną długo, i… właśnie widzi pan efekt jej ciężkiej pracy. Nigdy nie przestanę być jej za to wdzięczny. Jest jedyną osobą, która zwróciła na mnie uwagę i pokochała takim, jakim byłem. A ja kocham ją mocno i pragnę by była moją żoną.

- Jak długo to trwa? – oschle syknęła moja mama.

- Odkąd przyjechałam – odparłam równie chłodnym tonem – Zaczęłam pracować nad tym od razu, a pierwsze efekty osiągnęłam po dwóch tygodniach.

- TY biegałaś za mężczyzną!? Nie masz wstydu!

- Uspokój się! – zagrzmiał ojciec, po czym spojrzał na mnie i Johna – Dość szybko to wszystko się zadziało… Jesteście razem od połowy lipca, a mamy koniec września. Wy już jesteście zaręczeni…

- Nie ma na co czekać – powiedziałam spokojnie, uśmiechając się do Johna – Ja go kocham od pięciu lat…

- Dobry Boże, trzymajcie mnie bo nie ręczę za siebie! – mama zerwała się z fotela i nerwowo zaczęła krążyć po pokoju – Jakie pięć lat! Dziecko, ty wiesz, co mówisz? Pięć lat temu skończyłaś liceum, byłaś jeszcze podlotkiem!

- Tak mamusiu – odparłam złośliwie – Miałam osiemnaście lat, byłam dorosłą kobietą, i już wtedy John mi się podobał. Teraz wiem, że gdyby pozwolił mi się wtedy do siebie zbliżyć, byłoby inaczej. Ale nie chciał. A ja przez te parę lat utwierdziłam się w tym, co czuję.

- Ty słyszysz, co ona mówi!?

- Od kilku minut ciągle pytasz, czy słyszę, a słuch mi się nie pogorszył! – wybuchnął w końcu tata, podchodząc do niej – Daj jej żyć! Skoro twierdzi, że go kocha, to co nam do tego? Mnie się to wszystko podoba, skoro John oświadczył się i traktuje ją poważnie… Jest poważnym, uczciwym facetem, odpowiedzialnym, przez lata nie słyszałem ani jednego złego słowa o nim!

- Nie mam pojęcia, co pani we mnie nie odpowiada – nieśmiało odezwał się John, ściskając mocno moją rękę – Staram się uszczęśliwić pani córkę jak tylko potrafię, kocham ją jak nikogo. Rzeczywiście, może się wydawać że to wszystko dzieje się za szybko, ale… Kate zawróciła mi w głowie. Pomogła mi uporać się z przeszłością i bardzo ją pokochałem już od pierwszych chwil, kiedy tu wróciła. Starałem się bronić przed tym, ale ona nie pozwoliła mi już uciec od siebie. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, że pozwoliłem jej wejść w moje życie, i nie wyobrażam sobie go teraz bez niej. Cokolwiek pani teraz nie powie, Katie i tak zostanie moją żoną.

Byłam pod ogromnym wrażeniem tego, jak John bronił naszej miłości przed atakiem mojej mamy. Bez namysłu postawił się jej, wyraził jasno, co czuje, i jakie ma wobec mnie zamiary. Czułam się tak ważna… Tata ukradkiem puścił nam oczko, będąc za plecami mamy, która wpatrywała się w Johna z dziwną niechęcią.

- No, to mamy jasność, ten młody człowiek ma poważne zamiary co do naszej córeczki, więc możemy spać spokojnie – powiedział ugodowym tonem – Właśnie, zamierzaliśmy zostać na noc. Zgodzisz się, kochanie?

Spojrzeliśmy wraz z Johnem na ojca jak na ducha, a mama potrząsnęła głową z oburzeniem.

- Pytasz jej, czy mogę zostać na noc we własnym domu!?

- Zauważ, że Katie nie mieszka już sama…

- Skończ! Chyba nie sądzisz, że ten człowiek będzie spał pod MOIM dachem z MOIM dzieckiem, podczas gdy ja tu jestem!

- Nie martw się, mamo – poderwałam się z kanapy i pociągnęłam za sobą Johna – Nocuję dziś u mojego narzeczonego.

- Kate!

- Proszę się nie martwić, nie skrzywdzę pani córki, jak też i nie zrobię absolutnie NICZEGO wbrew jej woli – ironia w wykonaniu Johna to było coś fantastycznego; wypowiedziane niewinnie, a z ogromnym ładunkiem złośliwości.

- Śpijcie dobrze, dzieciaki – wesoło powiedział mój ojciec, a my kierowaliśmy się w stronę drzwi.

- Kate! – wrzasnęła wściekle mama – Idziesz z pustą ręką? Może wzięłabyś chociaż jakieś ciuchy, piżamę, bieliznę na zmianę! Jesteś nadal nieodpowiedzialna, jak dziesięć lat temu!

- Mamo, wszystko, co konieczne, mam u Johna. Szczoteczkę do zębów, dwie sukienki i majtki. Więcej nie potrzebuję.

Uśmiechnęłam się ciepło do taty i wyszliśmy z domu. Przez całą drogę szliśmy w milczeniu, nie wiedząc, co powiedzieć. Nagły nalot rodziców wytrącił nas z równowagi. Co prawda ojciec zachował się nadzwyczaj dobrze, z właściwym sobie spokojem, ale mama… Nie sądziłam, że może tak nie lubić Johna. Przecież zawsze była mu przychylna, szanowała go i nie powiedziała złego słowa w jego kierunku, a dziś przeszła samą siebie. Przebiła wszystkie wredne teściowe, o których opowiada się w dowcipach. Było mi tak strasznie głupio…

- John – spojrzałam przepraszająco na mojego smutnego narzeczonego, gdy przekroczyliśmy próg jego domu – Nie martw się, przejdzie jej, nie mam pojęcia co ją napadło…

- Kate czy ja cię do czegoś zmusiłem?

- Nie, kochanie, dlaczego pytasz…?

- Po rozmowie z twoją matką czuję się, jakbym cię zgwałcił i siłą zamknął w ciemnym, obskurnym lochu – odparł ze złością – To jakaś paranoja!

- Skarbie, przepraszam cię! Wybacz jej, ona nie mogła mieć tego na myśli. A przecież widzisz, że jestem tu z tobą, przyszłam do twojego domu z własnej woli, nie zostałam z nią… Chciałam być z tobą.

- Dziękuję – przytulił się do mnie ufnie jak dziecko – Ale nie chciałbym, żebyś miała problemy przeze mnie. Już dość namieszałem w twoim życiu, zepsułem twoje relacje z księdzem, o mało co nie wyrzucili cię przeze mnie z pracy, pokłóciłaś się z Sarah i Paulem.

- O nie kochanie, to JA zepsułam nasze relacje z księdzem – roześmiałam się – Nie wiem, czy zgodzi się udzielić nam po tym wszystkim ślubu.

- Mam to gdzieś, wyjedziemy daleko stąd, do innego kraju, pobierzemy się tam, gdzie nikt nas nie zna i nie będzie oceniał. A potem zrobię ci pełno dzieci – powiedział z przekonaniem i błyskiem w oku. Popatrzyłam na niego i… posmutniałam – Hej, kochanie, co się stało? – zapytał.

- John… Wiem, że chcesz mieć dzieci.

- Ty też, przecież sama powiedziałaś, prawda?

- Ale… Może coś jest nie tak, pomyśl ile czasu jesteśmy razem, kochamy się codziennie i nadal nic… Może ze mną jest coś nie w porządku? Może nie będę mogła dać ci dzieci…

- Kate, przestań! – John szarpnął mną lekko i pociągnął na kanapę – Przerażasz mnie. Nie spieszy nam się, przyznam że też zastanawiałem się kilka razy kiedy to nastąpi, ale przecież tak czasem bywa, ja jestem tylko facetem ale z tego co wiem, to chyba nie tak łatwo zrobić sobie dziecko. To znaczy… To bardzo łatwe i przyjemne – zarumienił się uroczo – Ale to nie my o tym decydujemy, tylko nasz organizm sam wybierze sobie moment. Może teraz jeszcze nie jest odpowiedni. Obiecuję ci, że w swoim czasie będziemy mieli gromadkę ślicznych dzieci, z twoimi oczami.

- I twoim nosem – dodałam – I uśmiechem. Dziękuję ci, chwilami zaczynam wątpić, ale dzięki tobie się trzymam.

- Katie, nigdy nie dawałaś mi odczuć, że możesz czuć się smutna lub przygnębiona, dlaczego to przede mną ukrywasz?

- Nie chcę cię martwić. Chcę, żebyś się uśmiechał i był radosny, tylko na tym mi zależy.

- Ty niepoprawna kobieto! – John przytulił mnie mocno do serca – Nigdy więcej niczego przede mną nie ukrywaj, dobrze? Bo będę się gniewał!

- Jak bardzo?

- Bardzo – popchnął mnie do tyłu i przytrzymał moje dłonie nad głową – Bardzo mocno…

- I jak jeszcze? – szepnęłam, podekscytowana.

- Bardzo mocno, bardzo długo i bardzo intensywnie – wymruczał wprost do mojego ucha, przygryzając je dość mocno. Pisnęłam z bólu, a on powtórzył to jeszcze kilka razy.

- Przepraszam, mój panie, nigdy więcej cię nie rozczaruję…

- Będziesz na kolanach błagać o wybaczenie – powiedział takim tonem, że po całym moim ciele przeszły ciarki, a kiedy spojrzał na mnie groźnie, poczułam, że odpływam, że zrobię dla tego mężczyzny wszystko, co mi rozkaże…

- Teraz?

Wzrokiem dał mi do zrozumienia, że czeka na mój ruch. Pocałowałam go gorąco, a po chwili na kolanach prosiłam, by gniewał się tak na mnie częściej, bo uwielbiałam go tak przepraszać…

***

Po długiej i intensywnie spędzonej nocy musieliśmy wcześnie wstać, by stawić czoła moim rodzicom, a właściwie – mojej mamie. John był zestresowany, próbowałam go rozluźnić jak tylko mogłam, ale na niewiele się to zdawało. Bałam się, że albo pozwoli się mojej matce zdominować, albo wybuchnie i będzie jeszcze gorzej. Nie przewidywałam tylko, co zastaniemy na miejscu…

- Może kupimy coś słodkiego? – zaproponował nieśmiało John, kiedy zmierzaliśmy w stronę mojego domu – Może to udobrucha twoją mamę…

- Nie będziemy jej przekupywać – stwierdziłam stanowczo – Albo się opamięta, albo… O jasna cholera!

Stanęłam jak wryta na środku drogi. John spojrzał na mnie zdumiony, a potem zwrócił wzrok w stronę, w którą patrzyłam z przerażeniem. Znajomy srebrno – różowy garbus…

- Ciotka Josephine – mruknął przerażony John – Jeśli wyjdę z tego żywy… To chyba cię uduszę!

Aktualizacja 01/10/2014: kolejna część tutaj.