Opowiadanie Kasieńki.

Dziś, przychylając się do Waszych próśb i za zgodą autorki, chcę Wam zaprezentować opowiadanie, które napisała Kasieńka, czytelniczka tego bloga. Dziękuję Kasieńko. :-) Miłej lektury. :-)

Hałas dobiegający z nowojorskich ulic późnym jesiennym popołudniem przypominał monotonne brzęczenie ogromnego ula. Zresztą pora dnia i roku tak naprawdę nie miała tu najmniejszego znaczenia – Nowy Jork nie zasypia nigdy. Uliczny gwar zdawał się jednak w niczym nie przeszkadzać mieszkańcowi jednego z apartamentów – wysoki mężczyzna leżał, tak jak padł, na niepościelonym łóżku przy otwartym szeroko oknie, wymęczony ostatnimi podróżami między Europą a Ameryką i ciągłymi zmianami stref czasowych. Wtem powieki mu drgnęły, ukryte pod nimi oczy zaczęły się przesuwać gwałtownie to w lewo, to w prawo, a przez przystojną twarz przebiegły niespokojne grymasy – mężczyzna śnił. I nie był to bynajmniej sen przyjemny.

* * *

Richard machnął ogromnymi skrzydłami, które zajmowały całą przestrzeń pokoju: od ściany do ściany.

„Co to za klitka, na miłość boską?” – pomyślał zniesmaczony.

Fakt posiadania skrzydeł, jak i tego, że właśnie unosił się w powietrzu, nie zdziwił go w najmniejszym stopniu; w świecie snów umiejętność latania, czy to na skrzydłach czy bez, jest przecież czymś zupełnie powszechnym. Bardziej zaniepokoiło go to, co miał na sobie: krótka, acz mocno fałdzista sukienczyna zakrywała tylko najważniejsze części, jednak przy każdym gwałtowniejszym ruchu groziła nagłym „odsłonięciem” i zupełną kompromitacją. Kompromitacją tym większą, że (jak Richard zauważył ze zgrozą) tuż pod jego zawieszonymi w powietrzu stopami siedziała kobieta w wieku nieokreślonym, z włosami o równie nieokreślonym, burawym kolorze i wpatrywała się w monitor włączonego dopiero co komputera.

„Przecież ona mnie zaraz zobaczy!” – spanikował i błyskawicznie podciągnął nogi, by Boże broń nie musnąć przypadkowo stopą czubka głowy nieznajomej.

Rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegoś dyskretnego wyjścia ewakuacyjnego, jednak drzwi pokoju były zdecydowanie za małe, by mógł zmieścić w nich swoje rozłożyste skrzydła, a okno, choć sporawe, zamknięte na głucho. Wylecenie na zewnątrz przez szybę (i razem z nią) nie wchodziło w grę – nawet w zwichrowanym pod względem logiki świecie snu taka ucieczka równałaby się ciężkim okaleczeniom.

Tymczasem kobieta, czekając na start Windowsa, przeciągnęła się na krześle i odchyliła głowę do tyłu. Richard zareagował instynktownie i błyskawicznie: chwycił rąbek sukienki, ściągając go maksymalnie w dół i do tyłu. O dziwo, wzrok kobiety nie zatrzymał się na nim, lecz zdawał się patrzeć na przestrzał, w sufit, jakby zawieszony nad nią nieszczęśnik był powietrzem lub nie istniał w ogóle.

„Oh, my goodness, jestem niewidzialny!” – krzyknął w myślach triumfalnie.

Odetchnął z ulgą i w bezwiednym odruchu zakłopotania potarł nos. Postanowił spokojnie poczekać na okazję do wydostania się z tej parodii pokoju mieszkalnego. Wtem zobaczył na monitorze coś, czego się najmniej spodziewał – swoją własną twarz, a właściwie twarze, połączone w barwny kolaż, i najświeższe zdjęcie z ostatniej sesji, której co prawda nie uważał za szczególnie udaną, ale trudno – kampania promocyjna rządziła się własnymi prawami.

„No nie, tylko nie ta fotka! Przecież z tym nosem i tym spojrzeniem wyglądam jak wkurzony krogulec!”.

Nieznajoma przez pewien czas wpatrywała się w zdjęcie, po czym kliknęła jakieś łącze i dotknęła dłońmi klawiatury. W tym samym momencie Richard poczuł, że dzieje się z nim coś dziwnego. Z całej jego postaci zaczęła wypływać mglista, białawo-przezroczysta materia, przypominająca nieco ektoplazmę. Substancja otoczyła go wirującym kokonem, po czym wysnuła z siebie grube, długie nici, które sięgnęły potylicy kobiety, wniknęły w nią, a następnie wypłynęły przez czubki palców i za pośrednictwem klawiatury zaczęły się zmieniać we wpisywany tekst.

„Co to jest, do licha ciężkiego? Co się ze mną dzieje? Przecież to wygląda, jakby ona coś ze mnie wyciągała, zabierała energię, czerpała… Natchnienie? No, ładne rzeczy, a więc to tak się odbywa! Rozumiem już, skąd ta kiecka! Grecki chiton, ha! Robię tu za jakąś cholerną muzę” – zrozumiał z nagłą jasnością.

Tymczasem nici natchnienia przestały krążyć wokół całej jego postaci, lecz skupiły się w jednym miejscu, a konkretnie na nosie, łaskocąc go niemiłosiernie.

„Nie, proszę, nie komentuj mojego nosa! I tak aż za dobrze wiem, jak wygląda. Nie musisz tego oznajmiać całemu internetowemu światu!” – błagał Richard w myślach.

Zaintrygowany tym, co nieznajoma może pisać na temat tej części jego ciała, która od lat przyprawiała go o największe kompleksy, stulił skrzydła i wykonał w powietrzu popisowe salto, zawisając głową w dół nad ekranem, a przy tym niechcący waląc bosymi piętami o sufit, aż zakołysał się żyrandol.

* * *

Kasieńka na chwilę oderwała się od dodawania komentarza na blogu (ostatnie zdjęcie Ryśka zrobiło na niej wrażenie tak piorunujące, że musiała się podzielić „na gorąco” buzującymi w niej emocjami). Dobiegający z góry nagły łomot przystopował nieco tę burzę zmysłów.

– I czego tupie?! – wrzasnęła, spoglądając w stronę sufitu. – W drewniakach po parkiecie, buraku jeden?! Niech ci stara kapcie pod choinkę kupi!

Widząc trzęsący się od nagłego uderzenia żyrandol, westchnęła jeszcze ciężko nad głupotą i bezmyślnością sąsiadów z góry, po czym uspokojona przenikliwym spojrzeniem Ryśka, wróciła do przerwanego wpisu.

* * *

Richard wisiał nad monitorem, próbując poprzez zwisające mu z nosa i przesłaniające nieco widok nici odczytać komentarz nieznajomej, lecz bez skutku. Język tej strony był mu zupełnie obcy, absurdalną ilością „esów” i „zetów” przypominał nieco węgierski, choć węgierskim nie był na pewno. W oczy rzuciło mu się jedno słowo. Wyglądało groźnie – najeżone oczywiście „esami” i „zetami”, dość długie, prawdopodobnie paskudnie brzmiące i na pewno o niezbyt sympatycznym znaczeniu.

„»Rozkoszny«… Cokolwiek to znaczy, wolę nie wiedzieć. I tego właśnie użyła do opisania mojego kinola… Całkiem słusznie, brzydki nos, to i brzydkie słowo”.

Mimo że pogodził się już z tym defektem własnej urody, posmutniał nieco i zadumał się, gdy tymczasem ektoplazmatyczne natchnienie przesuwało się, łaskocąc łagodnie, po jego oczach, uszach, ustach, barkach, dłoniach, czasem otulając go całego (nieznajoma najwyraźniej pisała wtedy o kwestiach ogólnych).

Ocknął się, gdy nici, porzuciwszy dość chaotyczną wędrówkę, zaczęły powoli, acz zdecydowanie sunąć ku wrażliwszym częściom jego ciała.

„O nie, moja droga! Mowy nie ma! Ani mi się waż!”

I otrzeźwiawszy już zupełnie, złapał mglistą substancję w obie ręce i oderwał od swojego ciała. Nici puściły z ohydnym mlaśnięciem i, wijąc się niczym przecięte dżdżownice, w przyspieszonym tempie wniknęły przez głowę kobiety, jej palce i klawiaturę na monitor, tworząc jakieś urwane, niedokończone zdania.

* * *

„Nie, nie będę dziś świntuszyć – pomyślała sobie Kasieńka. – Natchnienie mi się skończyło”.

Po czym wykasowała ostatnie, nieudane skrawki zdań, kliknęła „Opublikuj” i odeszła od monitora. Czas już był najwyższy na wieczorny prysznic.

* * *

Richard skorzystał z odejścia nieznajomej, lądując i zasiadając na zwolnionym przez nią krześle. Od ciągłego wiszenia w powietrzu bolały go już łopatki u nasady skrzydeł. Dyskusja pod jego zdjęciem wyglądała na dość długą i zaciętą, pełną wykrzykników, emotikonów i, rzecz jasna, groźnie wyglądających słów. Czuł się trochę rozdarty: z jednej strony ciekawość kazała mu dowiedzieć się, co takiego o nim wypisują, z drugiej bał się znów doświadczyć negatywnych opinii, wyśmiewania się, wulgaryzmów i zwykłego internetowego chamstwa. Wreszcie ciekawość zwyciężyła – zaznaczył całą, długą na kilkadziesiąt postów dyskusję i już miał ją wkleić do translatora Google, zostawiając maszynie odgadnięcie języka, gdy zatrzymał się w pół ruchu.

Do pokoju weszła nieznajoma, ubrana już tylko w króciutką nocną koszulę, a właściwie dłuższą górę od piżamy. Richard na chwilę zapomniał o tłumaczeniu, unosząc do góry brew we wspólnym wszystkim mężczyznom odruchu – kobieta, mimo że dość przeciętnej urody, mogła się poszczycić ponadprzeciętnych rozmiarów biustem i nieprzeciętnie zgrabnymi nogami.

Wtem z przeraźliwą jasnością zorientował się, że nieznajoma kieruje się w stronę krzesła.

„Przecież ona zaraz na nim usiądzie! To znaczy na mnie usiądzie! A chyba nie ma nic pod spodem. W każdym razie ja NA PEWNO nie mam nic pod spodem!!! Ratunku!”

Chciał się zerwać i gwałtownym rzutem ciała wzbić z powrotem pod sufit, lecz skrzydła zaplątały się między szczebelki oparcia, zaszamotał się więc tylko bezradnie a boleśnie. Tymczasem kobieta była coraz bliżej – widział jak na zwolnionym filmie, jak dochodzi do krzesła, odwraca się i, zginając nogi w kolanach, opuszcza pośladki coraz niżej i niżej, i niżej…

– NIEEEEE!!! – wrzasnął Richard na całe gardło…

* * *

…i zerwał się, cały spocony, siadając w zmiętej pościeli.

„Co za idiotyczny sen! – pomyślał sobie. – To krążenie po świecie naprawdę mnie wykończy”.

Wstał i poszedł do kuchni, by zrobić sobie kawę.

Już po pierwszym łyku aromatycznego napoju koszmarne obrazy rozwiały się jak mgła, niknąc coraz bardziej w głębinach podświadomości. Gdy odstawił opróżnioną filiżankę na blat (zmywanie mogło poczekać, podobnie jak pranie czy inne przyziemne czynności), nie pamiętał ze swojego snu nic. No, może prawie nic.

Jedno dziwne słowo wciąż nie dawało za wygraną i świeciło w jego umyśle czerwonym światłem, niepokoiło go i drażniło niczym kamyk w bucie. Zrezygnowany Richard westchnął i przeszedł do pokoju.

– A, co mi tam – mruknął, odpalając komputer.

Otworzył stronę Google’a i w okienku przeglądarki wpisał to jedno, jedyne słowo:

„zRYSIOwana”