Drugi raz widziałam "Hobbit. Pustkowie Smauga".

Jestem Wam winna ( a może bardziej sobie) post o moim drugim obejrzeniu filmu "Hobbit. Pustkowie Smauga" (DoS), chociaż moje emocje z obejrzenia tego filmu przykryły inne mniej fajne emocje. 

Tak więc, w środę po raz drugi obejrzałam DoS, ale co ważniejsze w 3D. Już w zeszłym roku wstępnie umówiłam się z moją młodszą koleżanką ( dla potrzeb tego eseju będę ją tu nazywać Panną A.), że pójdziemy razem do kina na ten film. I o mało co cała ta nasza wyprawa nie doszłaby do skutku. Środa zarówno dla panny A. jak i dla mnie była dość ciężkim dniem w pracy i jak później się okazało, obie myślałyśmy o rezygnacji z tego seansu. Jednak na szczęście udało nam pokonać przeciwności, tym bardziej się cieszyłam, bo był to ostatni pokaz w moim kinie w 3D bez dubbingu. Tuż przed rozpoczęciem emisji spytałam się pannie A. czy boi się pająków (wiem, że być może zrobiłam to troszkę późno ;-)) ale na szczęście okazało się, że panna A. nie boi się takich owadów. Podobnie jak moje ostatnie spotkanie z Thorinem i ten seans był bardzo kameralnym pokazem. Przy sprawdzaniu biletu spytałam się pana biletera czy przypadkiem nie mają jakiś gadżetów z filmów. Okazało się, że niestety takie gifty to mają tylko w większych kinach. Jednak po chwili, ku mojemu zaskoczeniu, pan bileter przyniósł mi małą zawieszkę z Bardem Łucznikiem.

Moje zdjęcie. 

Podziękowałam, choć mimo wszystko wolałabym, aby był to gift z Thorinem. ;-) Kiedy zaczął się film, moje oczy miały problem z dostosowaniem się to 3D. Ale znów uśmiechnęłam się na widok wychodzącego z karczmy ucharakteryzowanego Petera Jacksona. :-) A potem... a potem był Thorin! Tak bardzo blisko, że aż serce zaczęło mi mocniej bić. W pewnym momencie pomyślałam, że gdybym tylko wyciągnęła rękę to mogłabym potrzymać jego Orcrist ( tylko bez skojarzeń ;-)).

A wracając do panny A. i jej wrażeń. Powiedziała mi, że to był jej pierwszy „taki” film, bo generalnie lubi komedie romantyczne i horrory. Ale przyznała, że film bardzo się jej podobał, mimo że nie widziała pierwszej części Hobbita ( i to jest niesamowite, o czym nie zdawałam sobie sprawy wcześniej, że można cieszyć się oglądając drugą część bez znajomości pierwszej części tej trylogii) i że już chciałaby obejrzeć co będzie dalej. Bardzo mnie to ucieszyło. :-) Dodała, że troszkę bała się „tych innych ludzi” chodziło jej o Orków, 

Źródło

oraz, że bardzo podobała się jej Tauriel i wątek miłosny. I przyznam, że myślałam iż chodzi jej o Tauriel i Kili’ego ona jednak stwierdziła, że myślała o Taurieli i Legolasie.

Evangeline Lilly jako Tauriel w "Hobbit. Pustkowie Smauga". Źródło: FilmWeb.pl.

Natomiast, kiedy moje oczy wreszcie przyzwyczaiły się do 3D, to czułam, że dałam ponieść się tej opowieści. Nie przeszkadzało mi już to co przy pierwszym oglądaniu tego filmu, chociaż gdy Legolas ślizgał się przez Mroczną Puszczę, przypomniało mi się to video z zza kulisowymi ujęciami DoS’a (2:31 minuta tego filmu).

Otaczały mnie pszczółki, motylki i Mroczna Puszcza, która okazała się o wiele bardziej wspanialsza niż kiedy widziałam ją pierwszy raz, a Pająki i tym razem nie były takie straszne. :-), miałam też wrażenie, że płynę razem z krasnoludami ;-), a Erebor urzekł mnie ilością komnat i wielkością. Ale były też momenty, które chwytały za serce, takie jak: dialog Thorina z Thranduilem (głos Lee Paca'a jest naprawdę fantastyczny!) i przekleństwo Thorina „Imrid amrad ursul!”,

Richard Armitage jako Thorn Dębowa Tarcza w "Hobbit. Pustkowie Smauga". Źródło

czy moment, kiedy będąc w Mieście nad Jeziorem, Thorin spoglądając przez okno  dostrzegł miotacz strzał; czy odnalezienie przez Bilba dziurki do klucza w drzwiach do Ereboru oraz samo przejście krasnoludów przez te drzwi; jak również troska Balina o Thorina, kiedy zobaczył, że zaczyna dopadać go smocza choroba. 

Pozostało mi jeszcze odnotować, że sceny ze Smokiem w 3D są jeszcze bardziej wyjątkowe i na długo pozostają w pamięci.