Fanfik autorstwa Kate.

Przypuszczam, że większość z Was, czytając komentarze do tego posta, miała już możliwość zapoznania się z próbką twórczości Kate, czytelniczki tego bloga. Jednak ja nie chciałam, aby to z czym podzieliła się z nami Kate zginęło w czeluściach komentarzy, a i Kate była tak miła, że zgodziła się, aby umieścić jej fanfika w dzisiejszym poście. I oto w całości fanfik jej autorstwa. Miłej lektury. :-)

Weszła do domu cicho, niezauważona. Powinna być o tej porze w pracy, lecz w południe padła cała sieć komputerowa i nijak nie można było tego naprawić od ręki. Cieszyła się, bo bardzo tęskniła za mężczyzną, który jakiś czas temu cudownie odmienił jej życie i ubarwił je po latach nudnej egzystencji i czekania na niemożliwe. A jednak, niemożliwe stało się możliwe i teraz dzieliła swój świat z Nim. Gdy przekroczyła próg domu, czuła jego obecność. Czuła jego zapach, trudny do opisania, ale tak bardzo działający na jej zmysły, sprawiający że przestawała myśleć racjonalnie. A przecież w pracy, poza domem była twardo stąpającą po ziemi kobietą, realistką… Kiedy jednak był obok niej, ulegała magii jego hipnotyzującego spojrzenia i marzyła tylko o tym, by wcielił się w jedną ze swoich ekranowych ról i zrobił z nią, czego tylko zapragnie… 

Stała teraz w drzwiach pokoju, w których zwykł przygotowywać się do pracy. Bycie aktorem nie jest łatwe, ale bycie Z aktorem bywa jeszcze trudniejsze. Ciągła nieobecność, przejmująca tęsknota w momentach, kiedy był daleko od niej na planie filmowym, i ta nieznośna myśl o otaczających go pięknych kobietach, które nie raz musiał zgodnie ze scenariuszem dotykać, całować, wyznawać miłość… Starała się o tym nie myśleć, poza tym wiedziała że tak naprawdę pragnie i kocha tylko ją. Wiedziała też to w tym momencie, kiedy patrzyła jak w skupieniu czyta pokaźny plik kartek, mrucząc coś pod nosem. Dobre kilka minut spędziła wpatrując się w tył jego głowy, patrząc na jego lśniące włosy i marząc o tym, by zanurzyć w nich swoje palce i wdychać ich zapach. Ten mężczyzna był spełnieniem jej największych marzeń, a teraz był na wyciągnięcie ręki… Na palcach podeszła do niego bezszelestnie i ucałowała go w czubek głowy. Mężczyzna drgnął, trochę przestraszony – nie spodziewał się nikogo w tym momencie. 

- Witaj, kochanie – szepnęła, uśmiechając się lekko – Przeszkadzam?
- Ty? Nigdy – odparł, chwytając jej dłoń i składając na niej pocałunek – Długo jesteś?
- Jakieś 7 minut.
- Znowu to robisz…
-Co?
- Patrzysz na mnie, kiedy nie widzę!
- Richard, nie potrafię inaczej – roześmiała się – Patrzę na ciebie, kiedy czytasz, budzę się przed tobą i patrzę, jak śpisz, patrzę jak jesz, patrzę przez okno jak wychodzisz do sklepu po bułki i nie odchodzę od okna póki nie znikniesz mi z horyzontu, patrzę jak rozmawiasz przez telefon, patrzę jak jesteś seksowny w każdej prozaicznej czynności. Nie patrzyłam na ciebie jeszcze tylko w toalecie.
- Może tak jest lepiej – mężczyzna przekonująco udał gniew – Nie mam przez ciebie ani odrobiny prywatności!
- Masz rację… Uwielbiam podziwiać też twoje ciało przez drzwi od prysznica…
- Jesteś gorsza niż wszystkie plagi egipskie! Co mogę zrobić, żebyś się ode mnie oderwała i spojrzała choć raz na kogoś innego!?
- Hmmm… Może załatw mi randkę z jednym z twoich siostrzeńców, Królu spod Góry?
- Czekaj, miałem gdzieś numer do Bombura, na początek powinien ci wystarczyć.
- Wolę już chyba Robin Hooda.
- To Sir Guy ci nie wystarcza? – Richard zmienił ton i jego twarz ściągnął grymas powagi, by po chwili pojawił się na niej charakterystyczny ironiczny uśmieszek i błysk w oku.
- Cóż… Dziś wolę Thorina i jego Arcyklejnot – wyszeptała, ledwie łapiąc oddech pod presją jego nieziemsko seksownego spojrzenia.
- Arcyklejnot jest bardzo, bardzo głęboko schowany… - mężczyzna pociągnął swą ukochaną by usiadła tuż obok niego – Co powiesz na… Wędrówkę do Samotnej Góry? 

Nie czekając na jej odpowiedź, chwycił jej stopy i postawił tuż obok siebie. Powolnym ruchem przesuwał swe dłonie wzdłuż jej nóg, patrząc jej głęboko w oczy. To było trudne doświadczenie, bo bardzo chciała zachować powagę i spokój, jednak jego spojrzenie było przeszywające jak strzała, czasami bywało zimne jak stal miecza ale też i gorące jak ogień. Ten człowiek był wielką zagadką, ale tak bardzo uwielbiała jego setki twarzy, jego wszystkie role w które wcielał się całym sobą, i które potrafił również odgrywać w domu, tylko przy niej i tylko dla niej… Teraz był tuż obok i patrzył na nią wzrokiem pełnym dumy, jego twarz była pełna majestatu i dostojności. Tak, zdecydowania podniecał ją Thorin Dębowa Tarcza, i mimo braku długich, falujących włosów oczyma wyobraźni widziała go takim właśnie. Jej osobisty król… Król jej serca. Richard patrzył uparcie w jej oczy, po czym zjechał wzrokiem niżej, jednocześnie kierując swe piękne dłonie w górę jej nóg.
- Erebor – mruknął niskim głosem, patrząc na jej podbrzusze. Dostrzegł, że pod cienkim materiałem sukienki kobieta cała się trzęsie – Mój dom…
Prawie odpłynęła, słysząc te słowa wypowiedziane w tak zmysłowy sposób. Zawrót głowy skutecznie odwrócił jej uwagę od jego dłoni, które już dotarły pod sukienkę. Jego długie, szczupłe palce już miały kontynuować wędrówkę, kiedy kobieta na moment odzyskała świadomość i odepchnęła ręce ukochanego, który spojrzał na nią z nieskrywanym zdziwieniem.
- Co jest? – zapytał groźnie.
- You have no right to enter that mountain – wyrecytowała z pamięci kwestię Barda, usiłując złapać oddech i brzmieć poważnie. Na nic się to nie zdało, bo jej głos drżał pod wpływem jego dotyku. Richard uśmiechnął się pod nosem, po czym spoważniał, spojrzał na nią spod brwi i twardo odparł:
- I have the only right…Dostrzegł, że jego słowa działają na nią niesamowicie, toteż mówił dalej, rozpoczynając od nowa wędrówkę dłoni do celu:
- Muszę dotrzeć do Góry, by zniszczyć smoka… Odnaleźć Arcyklejnot, odzyskać tron, odzyskać królestwo, które odebrano mojemu dziadkowi i ojcu… Jestem prawowitym Królem pod Górą, władcą Ereboru, potomkiem Durina…
- Boże, co ty ze mną robisz – usłyszał nagle. Uśmiechnął się szeroko.
- Odbieram to, co mi się słusznie należy – odparł – Na brodę Durina, dziadek nie mówił mi że władza tak działa na kobiety…
- To TY działasz, Rysiu, i jeśli zaraz nie zdobędziesz Ereboru, to na wszystkie świętości, na koronę Thranduila, na laskę Gandalfa, na gniazdo pająków, na głowę Azoga przysięgam ci, że dokona tego twój własny siostrzeniec!
- Który? – Richard przekrzywił głowę z rozbawieniem – Kili to dzieciak, a Fili… No cóż, myślałem że nie lubisz blondynów.
- Mam słabość do wszystkich potomków Durina – odparła przekornie.
- No proszę… Myślałem, że pragniesz MOJEGO Arcyklejnotu…
- Tylko ciebie pragnę królu – zawołała w końcu rozpaczliwie – Ciebie, twojego Arcyklejnotu, twojego Orkrista, twojego spojrzenia i głosu… Rób ze mną, co zechcesz, tylko mów do mnie cały czas…

Mężczyzna ponownie uśmiechnął się. Zdecydowanie podobała mu się władza, jaką miał nad tą piękną kobietą. Dla niej mógł być wszystkim i każdym, mógł wcielać się w każdą rolę, robić to, czego ona pragnie, czego potrzebuje. Uwielbiał doprowadzać ją do szaleństwa i naprawdę polubił to domowe wcielanie się w swoje ekranowe postacie. Choć tak naprawdę wiedział, że przede wszystkim kocha jego samego – nie Thorina, nie Guya czy inne fikcyjne postacie – tylko jego, Richarda. To jego uśmiech zawładnął jej sercem i wiedział, po prostu czuł, że ta kobieta zrobi dla niego wszystko.