"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część ósma.

Richard Armitage jako sir Guy w serialu BBC "Robin Hood".
Screen Kate.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC "Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, siódma część tutaj. 

Gisborne stał wyprostowany na schodach dziedzińcu zamku, patrząc przed siebie wyniośle. Tłum nic nie wartych wieśniaków wpatrywał się w niego z zaciekawieniem, byli zaintrygowani, kogóż tym razem kazał stracić najważniejszy rycerz Nottingham. Popołudniowe słońce mocno grzało, duchota tego dnia była wręcz nie do zniesienia, oni jednak stali uparcie, czekając na to, co się wydarzy. Wszyscy lubili publiczne egzekucje, przynajmniej coś działo się wtedy w ich szarym, nudnym życiu, Guy jednak nie był szczęśliwy z tego powodu; do tej egzekucji doprowadziło cierpienie jego kobiety, a to bolało bardziej, niż cokolwiek. Patrzenie na poranione i posiniaczone ciało Anastazji było dla niego trudniejsze niż zniesienie własnej urażonej dumy. Ktoś ośmielił się podnieść rękę na jego własność, na coś, co należało tylko do niego – takiej zniewagi nie wybaczał, dla niego było to równoznaczne z tym, jakby ktoś jemu zrobił krzywdę. Kiedy patrzył, jak żołnierze wprowadzają zapłakaną Mary, uśmiechnął się pod nosem. Tak, nareszcie pokaże wszystkim, że z nim, wielkim sir Guy’em, się nie zadziera! Zaprowadzono ją pod stryczek, a kat właśnie zamierzał założyć dziewczęciu kaptur na głowę.

- Nie! – krzyknął donośnie Guy – Na przestrogę dla wszystkich, którzy ośmielą się wystąpić przeciwko mnie. Chcę patrzeć, jak umiera. Nie zasłaniać twarzy!

Jęk przerażenia rozległ się po całym dziedzińcu. Gisborne był niebywale okrutny, nie było nikogo, kto by choć trochę się go nie bał. Mary w duchu błagała Boga o życie, choć nie miała już żadnej nadziei, kiedy czuła, jak stryczek otula powoli jej szyję. Widziała naprzeciw ironiczny wyraz twarzy Gisborne’a i żałowała każdej chwili swojego życia. Jak mogła być tak głupia…

- Skończcie z nią – warknął Guy, poprawiając rękawice.

W tym momencie za Guy’em pojawiła się Anastazja. Przerażona tym, co widzi, podbiegła do niego bez zastanowienia.

- Mój panie!

- Anastazja! – syknął cicho – Czego chcesz!?

- Błagam, zaklinam cię, nie rób tego!

- Widziałaś, co ci zrobiła? Robiąc to tobie, podniosła rękę na mnie, rozumiesz?

- Guy, nie rób tego – w oczach Rusinki zalśniły łzy – Zrób cokolwiek, wyrzuć ją, wtrąć do lochu, ale nie zabijaj…

- Anastazja, odejdź stąd!

- Panie – krzyknął kat, widząc że Gisborne nie patrzy w stronę egzekucji, a czekał na jego ostateczny znak.

- Guy, nie jesteś taki – szepnęła Anastazja – Nie potrzebujesz tego, ja tym bardziej. Nie plam sobie dłoni krwią… Mary nie jest tego warta!

- Wynoś się stąd! – krzyknął zduszonym głosem.

- Proszę… Niczego innego nie chcę.

Spojrzał na nią, zdziwiony.

- To znaczy, że… wolisz, by ta podła zdzira żyła, niż żebym ja z tobą…

Zwiesiła głowę, nie mogąc wypowiedzieć tych słów, bo było to zbyt trudne. Tak, wolała zachować życie Mary niż być z Guy’em. Nie mógł tego zrozumieć, ale… zaintrygowała go jeszcze mocniej. Sam nigdy by o tym nawet nie pomyślał, był przyzwyczajony i nauczony innego życia: oko za oko, ząb za ząb. Śmierć i jej zadawanie nie była dla niego niczym wyjątkowym, ale widział, jak mocno przeżywa to Anastazja. Jak dobrym człowiekiem musiała być, by stawiać mu się w tej sprawie? Jak jasną duszę miała, że wolała zachować przy życiu swojego największego wroga kosztem odsunięcia się od Guy’a? Patrzył na nią i docierało do niego powoli, że ta kobieta ma mu do zaoferowania znacznie więcej, niż mu się wydawało. A co, jeśli to ona jest jego światełkiem w tunelu…?

- Wynoś się – wycedził przez zęby.

- Panie…

Ze złością machnął ręką; strażnicy już podbiegli, by ją od niego odciągnąć, a on właśnie zamierzał powiedzieć katowi, że…

- Co to za cyrki, Gisborne? Wesele jakie czy zlot najwierniejszych wieśniaków? – usłyszał nagle głos szeryfa; zacisnął pięści i spojrzał w jego stronę. Właśnie nadchodził z kierunku bramy.

- Mój panie…

- Co ta tłuszcza robi bez MOJEGO zaproszenia na MOIM dziedzińcu? Już, rozejść się!

- Trwa egzekucja – warknął rycerz; kat zrobił krok w tył, odsuwając się od przerażonej Mary.

Vasey spojrzał w jej stronę z zaciekawieniem.

- Mary umiera? – uśmiechnął się szeroko – I JA nie zostałem zaproszony? Och, Gisborne, zawiodłeś mnie. Na swój ślub też mnie nie zaprosisz?

- Nic podobnego, ja…

- Chłopcze – zawołał słodkim głosem do kata – Zostaw to dziewczę w spokoju. Żadnej egzekucji NIE BĘDZIE!!! – wydarł się wściekle, patrząc na Guy’a z obłędem w oczach.

- Ale…

- Nie będziesz wyrzynał mi moich kochanek jedna po drugiej, tępy czarnuchu! Mary, do mojej komnaty, przestań się mazać, głupia bekso! – krzyknął do niej, po czym zwrócił się do Guy’a – A z tobą, podły intrygancie, porozmawiam jutro. Nie chcę cię tu widzieć, wynocha z zamku!!!

- Ależ panie, właśnie chciałem odwołać egzekucję… Chciałem ją nastraszyć…

- Od straszenia, Gisborne, to jestem tu JA. Zbyt często mylisz mnie z sobą. Uważaj, bo przekraczanie kompetencji czasem powoduje bolesny upadek… Na samo ostrze noża.

Szeryf odwrócił się, wściekły, i z impetem wkroczył do zamku. Upokorzony Guy wsiadł na konia i czym prędzej opuścił Nottingham. Jak ten podły, łysy staruch mógł tak poniżyć go przed poddanymi? Przed Mary? Co prawda sam chciał ją ułaskawić, chciał zrobić to dla Anastazji, ale…

- Zabiję cię kiedyś, przeklęty psie – warknął sam do siebie, mknąc w stronę Locksley – Wykrwawisz się w moich ramionach!

Złorzecząc w myślach Vasey’owi, pędził przed siebie. Co prawda szeryf lubił go upokarzać, ale na Boga, nigdy nie robił tego na oczach prostaków i żołnierzy! Jak mógł! Guy zawsze był mu wierny, robił, co mu kazał, nigdy się nie sprzeciwiał, a ten obślizgły gad poniżył go z powodu zwykłej niewolnicy, która podle pobiła JEGO kobietę! Złośliwie pomyślał, że chciałby, aby Mary powtórzyła swój czyn na szeryfie, wtedy zobaczyłby kogo tak bardzo faworyzuje…

W końcu zatrzymał się w Locksley. To tu niegdyś mieszkał Robin Hood, ale jego majątek został mu odebrany i formalnie należał do Gisborne’a. Guy jednak nie mieszkał tu – szeryf uznał, że lepiej, gdy będzie zawsze pod ręką, na zamku w Nottingham. Rycerz nie śmiał się sprzeciwić, choć niejednokrotnie miał serdecznie dość szeryfa i pragnął tylko znaleźć się jak najdalej od niego. Teraz w końcu miał szansę – był u siebie… Wszedł do dworku. Dawno już go tam nie było… W ogóle nikogo dawno nie było, wszystko pokrywała warstewka kurzu. Zdenerwował się, w końcu nie po to miał służbę i kazał jej odwiedzać dwór w Locksley co tydzień, żeby nie wykonywała jego poleceń! Na pewno porozmawia o tym z Joan, ale teraz… Usiadł w fotelu i zatonął w chaosie własnych myśli.

***

Anastazja nie miała pojęcia, co się dzieje. Ostatnią rzeczą, jaką widziała i słyszała na dziedzińcu, było wejście szeryfa. Strażnik wciągnął ją siłą do zamku i kompletnie nie wiedziała, jak dalej potoczyła się egzekucja Mary. Najbardziej przeraziła ją jedna myśl: bardziej bała się o to, jak zareaguje wobec Guy’a szeryf na widok Mary ze sznurem wokół szyi, niż o to, że Mary istotnie umrze. Bała się, że Guy może słono zapłacić za samowolne ogłoszenie egzekucji kochanki szeryfa. Czym prędzej chciała sprawdzić, czy jest cały, pobiegła więc do jego komnaty, jednak nie zastała go tam; wychodząc jednak zauważyła z oddali Mary podążającą do komnaty szeryfa, a po chwili – samego Vasey’a. Skłoniła się nisko na jego widok.

- Daleko nie zajedziesz, służąc temu baranowi – syknął jadowicie – Ostrzegałem cię.

- Mój panie, co się stało? Gdzie jest sir Guy?

- Diabli wiedzą, gdzie jest. Na pewno się tu dziś nie pojawi. Nie po tym, jak próbował powiesić moją Mary… Swoją drogą, złotko, wiesz, dlaczego chciał to zrobić?

- Panie, sir Guy zrobił to… dla mnie – szepnęła niepewnie – Mary… Mary pobiła mnie dotkliwie z zazdrości, a on zdenerwował się… To moja wina.

- Co ty mówisz? – Vasey z zainteresowaniem obserwował Anastazję – Jak udowodnisz mi, że jesteś pobita przez Mary?

Dziewczę zaczerwieniło się na samą myśl, ale to mogła być jedyna szansa, by w jakiś sposób ochronić Guy’a! Uniosła więc suknię, ukazując siniaki i zadrapania na swoim udzie.

- To nie wszystko, wyżej też jestem poraniona – powiedziała cicho – Zrobiła to przedwczoraj, gdy rankiem wychodziłam z komnaty sir Guy’a, a ona z twojej, panie. Groziła mi, że sir Guy jeszcze będzie jej i…

- Dość!!! – Vasey chwycił Anastazję za gardło i przycisnął do ściany – Jeszcze jedno słowo o Mary, a ty zawiśniesz. I też nie będę pytał Gisborne’a o zdanie!!!

Pchnął ją i udał się do swej komnaty, wściekły jak mało kiedy. Kiedy wszedł do środka, Mary poderwała się z łoża, na którym siedziała.

- O panie, mój zbawco! – krzyknęła teatralnie – Niegodnam całować twych stóp i…

Urwała, bo Vasey wymierzył jej siarczysty policzek, patrząc na nią ze złością.

- To prawda? – warknął – Pobiłaś tę ruską ladacznicę!?

- Panie…

- Odpowiadaj!!!

- Panie, obrażała cię – skłamała naprędce Mary, roniąc łzy i trzymając się za policzek – Oskarżała o różne niecne rzeczy, nie wytrzymałam, musiałam coś zrobić, bo…

- Zamknij się! – Vasey ponownie uderzył służącą – Nie ma w tobie za grosz rozumu, w przeciwieństwie do niej! Myślisz, że nie wiem, że wolałabyś chędożyć się z Gisbornem? Ale on cię nie tknie, bo jesteś głupia jak but! Ja przygarnąłem cię z litości, bo po prostu byłaś lepsza niż Francuzka. Oprócz tego nie ma w tobie NIC! W głowie pustka aż wiatr hula!

- Wasza wysokość, nie karz mnie takimi słowami…

- Sam wolałbym poużywać sobie Anastazji, a wiesz, dlaczego? Bo ona MYŚLI! A ty? Pobiłaś ją, bo chciałaś wrócić do alkowy Gisborne’a!

- Nigdy, panie…

- Teraz nie wrócisz już do ŻADNEJ! – wrzasnął jak opętany – Wynocha z mojego zamku, już!!!

Zanosząc się histerycznym płaczem, Mary uciekła z komnaty Vasey’a, a ten krążył po niej niewyobrażalnie wściekły. Co robić? Miał w głowie dwie myśli: pierwszą było odnalezienie Gisborne’a i uduszenie go, a drugą – zaciągnięcie Anastazji do swej komnaty. Tak, zdecydowanie ta druga opcja była niesamowicie kusząca… Zabawiałby się nią całą noc, a rankiem kazał straży wydobyć Guy’a choćby spod ziemi i przyprowadzić go, by na własne oczy zobaczył swoją kochankę w łożu szeryfa.

- Oj tak ptaszku – uśmiechnął się sam do siebie – Zobaczymy, jaką zrobisz minę, gdy twoja święta Rusinka będzie MOJA… Straż! – krzyknął, a kiedy żołnierz pojawił się w komnacie, rozsiadł się wygodnie w fotelu – Sprowadź mi tu natychmiast Anastazję. Już!!!

Dziewczyna tymczasem szukała Joan. Była przerażona tym, co się wokół niej dzieje, i ponad wszystko pragnęła być blisko Guy’a, który dawał jej ogromne poczucie bezpieczeństwa. Czuła też, że i ona jest mu teraz potrzebna. Ale gdzie go szukać…?

- Joan! – krzyknęła, widząc nagle zarządczynię.

- Nastya? Co się dzieje? – kobieta zatrzymała się z zaciekawieniem.

- Błagam, powiedz mi, gdzie może być sir Guy. Boję się, przed chwilą widziałam się z szeryfem, powiedziałam mu dlaczego Mary miała zawisnąć, ale wściekł się… Nie chcę tu być.

- Dziecko, uspokój się. Vasey nic ci nie zrobi…

- Zagroził, że jeśli powiem choć słowo o Mary, to ja zawisnę. Nie wiem, co mu przyjdzie do głowy, Joan, proszę, pomóż mi! Chcę tylko odnaleźć sir Guy’a, nic poza tym.

Zarządczyni wpatrywała się w nią z zainteresowaniem. Ta dziewka naprawdę zakochała się w Gisbornie i traktowała go jak swoje wybawienie, jak azyl! A uprzedzała ją, by się nie zakochiwała… Nie mogła jednak odmówić jej pomocy, w końcu Guy też okazywał, jak mocno zależy mu na tej niepozornej Rusince. Strach pomyśleć, co byłoby, gdyby przez zaniechanie Joan coś stało się Anastazji…

- Myślę, że mógł pojechać do swego dworku w Locksley – odparła w końcu – Nic innego nie przychodzi mi do głowy.

- W Locksley? Nie wiedziałam, że ma tam posiadłość…

- Dostał ją kiedyś… po Robin Hoodzie. Nieważne. Szukaj go tam, a jeśli nie znajdziesz, zostań tam na noc. Jeżeli Gisborne pojawi się na zamku, poinformuję go, gdzie jesteś. Lepiej, żebyś zniknęła, najważniejsze jest twoje bezpieczeństwo…

- Nie wiem, jak ci dziękować, pani – Rusinka klękła i ucałowała dłoń Joan – Jestem ci wdzięczna za wszystko…

- Wstań, nie wygłupiaj się! – syknęła – Robię to z obawy o swoje życie i swoje stanowisko. Jeśli coś ci się stanie, Gisborne zemści się na mnie. No już, uciekaj stąd!

Anastazja bez namysłu wybiegła z zamku i skierowała się w stronę Locksley. Joan tymczasem usiadła przy stole w kuchni i ciężko westchnęła. Co ma zrobić z Rusinką, która zakochała się w Gisbornie, który, jak powszechnie wiadomo, żywi uczucia do lady Marian? Choć musiała przyznać, że niespotykane było to, iż mimo zażyłości z panną z Knighton, Guy naprawdę dba o Anastazję, faworyzuje ją i spędza z nią CAŁE noce! Joan w całym swoim życiu nie widziała jeszcze nałożnicy, która spędziłaby tyle czasu w jego komnacie. Co tak naprawdę łączyło go z niewolnicą z Rusi?

- Gdzie ruska służąca? – do kuchni wparował jeden z bezmyślnych strażników, których Joan wybitnie nie lubiła.

- Nie ma! – odparła opryskliwie – Co ci do tego?

- Szeryf ją wzywa, ma natychmiast stawić się u niego!

- Przekaż więc mu, że opuściła zamek. Poszła na targ, nie wiem, kiedy wróci.

Strażnik odwrócił się na pięcie i czym prędzej odmaszerował z powrotem do komnaty szeryfa, który czekał już z niecierpliwością. Kiedy usłyszał, co kazała mu przekazać Joan, pokiwał tylko głową, dając żołnierzowi znak, że ma odejść.

- A więc to tak, moja ruska piękności – mruknął, przeglądając się w zwierciadle – Poszłaś na targ, z którego na pewno uciekłaś szukać Gisborne’a… Oj, moje kwiatuszki, chciałbym zobaczyć wasze miny, kiedy powiem wam, że oboje zawiśniecie, trzymając się za ręce!

Śmiejąc się w głos, zszedł na dół, by poszukać sobie innej nałożnicy na tę noc, a w głowie układał sobie scenariusz spotkania z Guy’em i jego kochanką. Nie odpuści im tak łatwo…

***

Guy dorzucał drewna do kominka, wspominając poranną egzekucję, która nie doszła do skutku. Był wściekły na Mary, ale czy to naprawdę był powód, by skazywać ją na śmierć? Boże, dlaczego w ogóle się nad tym zastanawiał? Powinna zawisnąć i koniec! Gdyby nie Anastazja… Co w niej było takiego, że dla niej gotów był zrezygnować z uśmiercenia kogoś, kto go zranił? I dlaczego tak bardzo zależało jej na uniewinnieniu Mary? Była skłonna poświęcić wszystko, żeby ta żmija nie zginęła… Może miała rację? Ale dlaczego tak łatwo udawało jej się wywołać u niego wyrzuty sumienia i jakiekolwiek ludzkie odruchy? Przecież to nienormalne! Nigdy nie uginał się pod niczyimi namowami, a teraz… Anastazja samą swoją obecnością sprawiała, że był inny. Tylko przy niej, ale to było wystarczająco dużo.

Patrzył w płomienie ognia tańczące w kominku. Siedząc na podłodze, oparł się plecami o fotel i zatonął w myślach. Marian… Jego piękna ukochana. Dlaczego musiał na nią czekać? Czy to wszystko naprawdę nie mogło być prostsze? Przecież mógł z nią być już od dawna, kochać ją, uszczęśliwiać… Nie znajdzie nigdzie nikogo, kto kochałby ją tak mocno jak on! Dlaczego nie chciała tego dostrzec? Starał się dla niej, ale może niewystarczająco mocno. Może potrzebował jeszcze więcej Anastazji, by zmienić się dla Marian… Może tą drogą powinien uparcie kroczyć? Tak, zdecydowanie tak. Był przekonany, że dzięki Rusince zmieni coś w sobie, co w końcu pokocha Marian. Nie mógł też zaprzeczyć, że bliska znajomość z niewolnicą była dla niego niezwykle przyjemna i wyjątkowa…

- Kogo niesie o tej porze? – syknął, słysząc ciche pukanie do drzwi; wstał i podszedł do nich – Kto tam?

- To ja, panie…

Otworzył i oniemiał. Anastazja… Jak go odnalazła? Skąd wiedziała?

- Co tu robisz? – warknął, wciągając ją za ramię do środka – Kto cię tu przysłał?

- Nikt, panie – odparła – Chciałam być z tobą. Tylko tyle…

- Kłamiesz!

- Jak Boga kocham, nie!

Guy puścił ją i usiadł w fotelu przed kominkiem. Patrzył na nią nieufnie, jakby bał się, że przysłał ją tu Vasey. Dlaczego przyszła?

- Mów prawdę.

- Panie – uklękła przed nim i chwyciła jego dłonie – Szukałam cię, bo bałam się. Nie chcę być daleko od ciebie…

- Ktoś zrobił ci krzywdę?

- Nie, ale… Szeryf groził mi…

- Co!? – Guy poderwał się na równe nogi – Jak to? Co ci zrobił?

- Powiedział, że daleko nie zajadę, służąc ci. Pytał, dlaczego kazałeś powiesić Mary, przyznałam że to przeze mnie, że mnie pobiła. Nie wierzył, więc… pokazałam mu. Wtedy przydusił mnie i kazał milczeć na jej temat, bo inaczej… Mnie też powiesi bez twojej zgody.

- Boże, Nastya – Guy uklęknął obok niej i przytulił ją – Naraziłem cię na niebezpieczeństwo…

- To nic. Boję się tylko, że to ty poniesiesz konsekwencje tego, że chciałeś zabić Mary…

- Nie zrobiłbym tego – powiedział z trudem – Kiedy ten łysy padalec przyjechał, właśnie chciałem rozkazać, by puścili ją wolno. Prosiłaś mnie o to, nie chciałem cię zasmucać.

- Guy… naprawdę chciałeś ułaskawić ją dla mnie? – patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Pewnie, że tak. Skoro ty nie czujesz, że zasługiwała na śmierć… Nie chcę robić niczego wbrew tobie. Jesteś moim ukojeniem, Nastenko, nie mógłbym burzyć twojego spokoju, bo i mój ległby wtedy w gruzach…

- Nie wierzę, że to mówisz – szepnęła, patrząc na niego jak zaczarowana – Nikt nie może mieć na ciebie takiego wpływu…

- Chcesz się przekonać?

Położył ją na podłodze, tuż przy buchającym gorącem kominku, i usiadł tuż obok niej. Powoli zdejmował z niej ubranie, napawając się każdą sekundą niespiesznego odkrywania jej ciała. Widok sińców zabolał go, poczuł przytłaczające poczucie winy, że to przez niego Anastazja cierpiała, że przez niego i to, że nie dostrzegł w porę tego jak nieobliczalna jest Mary, musiała znieść to pobicie. Nachylił się i całował każdy milimetr jej posiniaczonego ciała, czule dotykał rany, która już goiła się na jej boku.

- Jak to się stało? – zapytał – Dlaczego się nie broniłaś?

- Byłam zbyt sparaliżowana strachem, zresztą Mary była silniejsza. Próbowałam ją odepchnąć, ale zablokowała mnie i okładała pięściami, a potem, nawet nie wiem kiedy, zaczęła kopać.

- Dlaczego nie wzywałaś pomocy?

- Sama nie wiem… Prosiłam ją, żeby przestała. Bałam się krzyknąć… Bałam się, że jeśli krzyknę, będzie gorzej. Że Mary wpadnie w szał.

- Przyszedłbym od razu, wiesz o tym.

- Wiem… Teraz jestem o tym przekonana.

Uśmiechnął się do niej ciepło i pocałował. Była taka słodka i bezbronna, serce ściskało mu się na samą myśl, że mógłby ją stracić. Że ktoś mógłby ją skrzywdzić… Zgasić ten jedyny promyk światła, który tlił się w jego czarnej duszy.

- Dziękuję, że ze mną jesteś – powiedział cicho – Że odnalazłaś mnie. Nikt inny by tego dla mnie nie zrobił.

- Nie mogłam tam zostać. Już jedną noc spędziłam bez ciebie i…

- I? – spojrzał na nią z zaciekawieniem.

- I było mi smutno i zimno.

- A teraz? Jak jest teraz, Nastenko?

- Teraz… - objęła go za szyję – Teraz jest… tak, jak powinno być.

***

Patrzył na jej śliczną twarz, oświetloną blaskiem płomieni z kominka. Jej zamknięte oczy okalały długie rzęsy. Uśmiechając się pod nosem, usiłował je policzyć, jednak Anastazja otworzyła powieki i spojrzała na niego swoim błękitnym wzrokiem, co sprawiło, że kompletnie zmiękł.

- Co ty ze mną robisz? – szepnął, wdychając zapach jej włosów – Pojawiłaś się nieproszona, nie wiadomo skąd…

- Przypomnę, że to ty mnie porwałeś – zauważyła rezolutnie – Wbrew mojej woli.

- To była najlepsza rzecz, jaką zrobiłem w życiu.

- Och tak – westchnęła.

- Że co? Powtórz to – zażądał, patrząc na nią ze zdumieniem – Przyznajesz, że cieszysz się, że cię porwałem?

- Guy, ja…

- Powiedz to, Anastazjo.

Wpatrywał się w nią z wyczekiwaniem, a ona zarumieniła się. Jak mogła powiedzieć na głos, że… cieszy się z porwania? Ale taka przecież była prawda. Tęskniła co prawda za rodzicami, ale nie mniej brakowało jej Guy’a, gdy go nie widziała. Przecież to na zamku w Nottingham znalazła swoją miłość.

- Tamten dzień zmienił wszystko – wyznała – Nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa, niż z tobą.

Przytulił ją mocno. W tej chwili poczuł, że może jej powiedzieć wszystko, zwierzyć się, otworzyć, wyznać to, co go boli… Leżeli przez dłuższą chwilę w totalnej ciszy, aż w końcu Guy zaczął opowieść:

- Rok temu jedna z moich kochanek zaszła w ciążę – powiedział, opierając się na łokciu i patrząc Anastazji prosto w oczy – Nie ucieszyło mnie to. Zwodziłem ją, obiecywałem ślub tylko po to, by ją uspokoić. Kiedy urodziła, powiedziałem że na pewien czas wywiozę dziecko do opactwa w Kirklees. Tak naprawdę zostawiłem go w lesie na pewną śmierć… - zawiesił głos.

- Guy… Co ty zrobiłeś? Dlaczego!?

- Tego samego dnia tknęły mnie wyrzuty sumienia. Odszukałem go, zawiozłem do matki, a kiedy wszystko jej powiedziałem… Płakała. Ale wybaczyła mi. Znalazłem jej niewielką chatkę w Derby, jeździłem do niej co dwa tygodnie, dając pieniądze na przeżycie. Nie kochałem tego dziecka, nie chciałem na niego patrzeć, dotykać, ale czułem, że muszę wziąć za niego odpowiedzialność, choć wcale go nie chciałem. Był dla mnie obcy. Ale… Byłem tam dwie noce temu. Po tym, jak Mary cię pobiła, ja pojechałem do Derby. Annie była zrozpaczona, bo on… umarł. Nie mogłem zostawić jej samej, zostałem u niej na noc. Nie wiem, dlaczego, ale czułem dziwną pustkę… Czułem wyrzuty sumienia i dziwny żal. Ale przecież ja… nie kochałem tego dziecka.

- Jak miał na imię?

- Seth.

- Guy, nie wiem, co ci powiedzieć…

- Nie rozumiem, dlaczego tak dziwnie się poczułem, kiedy Annie powiedziała, że Seth nie żyje?

Anastazja nie wiedziała, jak się zachować. Pierwszy raz Guy tak bardzo się przed nią otworzył, i mówił tak szczerze o swoich uczuciach. Ale czego mógł od niej oczekiwać? Pocieszenia? Usprawiedliwienia? Zrozumienia? Nie miała pojęcia. Pogłaskała go po nieogolonym policzku.

- Nie kochałeś go, ale to twoje dziecko – powiedziała spokojnie – Na pewno gdzieś w środku czułeś z nim więź. Może jej nie widziałeś, ale…

- Ale co?

- Seth był twoim synem. Płynęła w nim twoja krew. To zrozumiałe, co poczułeś. Nie chcę być niedelikatna, ani oceniać cię…

- Proszę, Nastya – szepnął błagalnie – Bądź szczera. Nie rozumiem tego, a bardzo chcę…

- Myślę, że… za bardzo zamknąłeś się w tej swojej zbroi mrocznego rycerza bez serca – odparła cichutko – Chcesz taki być, ale nie jesteś, bo w głębi duszy jesteś dobry.

- Nie jestem.

- Jesteś – chwyciła go za dłoń, którą pocałowała – Widzę to w twoim stosunku do mnie. Masz dobre serce, tylko sam próbujesz je znieczulać. Gdybyś zechciał i spróbował, może pokochałbyś Setha. Zobacz, jak zmieniasz się, będąc ze mną. Kiedy cię poznałam, bałam się ciebie. Myślałam, że jesteś okrutnym, bezdusznym barbarzyńcą, złym do szpiku kości, a tymczasem ty jesteś delikatny, czuły, wrażliwy, troskliwy… Wiem, że to, co wszystkim pokazujesz, to nie do końca prawda. Chowasz się za okrucieństwem, bo nie chcesz, żeby ktoś zranił twoje dobre, delikatne serce…

- Przeceniasz mnie – westchnął smutno – Nie znasz całej prawdy o mnie…

- To mi ją opowiedz.

- Nie, nie dziś. Wystarczająco dużo dziś dla mnie zrobiłaś…

- Nic nie zrobiłam, Guy.

- Rozjaśniasz wszystko, a to wystarczająco dużo.

Dawno już nie widziała takiego spokoju na jego twarzy. Był zrelaksowany i… chyba szczęśliwy. Czyżby to dzięki niej? Nie, to niemożliwe. Nie miała na niego aż takiego wpływu. Chociaż… sam to przed chwilą powiedział. Zresztą dla niej chciał odwołać egzekucję Mary… Czyżby naprawdę była dla niego tak wartościowa?

- O czym myślisz? – mruknął wprost do jej ucha.

- O niczym szczególnym…

- Dobrze ci tu? Czy chcesz iść na górę?

- Tu jest ciepło.

Ściągnął z fotela pled, który rozłożył na podłodze przy kominku, i delikatnie ułożył na nim swoją  słodką Anastazję, wpatrując się w nią jak w obraz. Tego wieczora w ogóle nie myślał o Marian, i prawdę mówiąc wcale mu tego nie brakowało. Był tylko on, Anastazja, i nic poza tym – to ona była jego oparciem i sprawiała, że czuł się dobrze i spokojnie.

***

Pięć cieni przemykało bladym świtem pod murami zamku. Całe Nottingham zdawało się spać jeszcze głębokim snem – to była ich jedyna szansa. Jeśli nie zrobią tego teraz, może się już nie udać. Wiedzieli, że Gisborne’a nie ma na zamku, a sam szeryf… No cóż, nie był aż tak groźny. Wystarczyło zagrozić mu łukiem i trząsł się jak galareta. Gisborne’a pilnował Alan, czatując pod oknem dworku w Locksley; na rozkaz Robina, jeśli Guy obudziłby się, miał szybko dosiąść konia i czym prędzej jechać do Nottingham, by go poinformować. Nie spodziewał się jednak, że może nie zdążyć…

Następna część za tydzień.

Aktualizacja 22/04/2015, następna część tutaj.