Widziałam "Epicentrum"/ 'Into The Storm.'

Muszę przyznać, że tym razem nie byłam tak bardzo podekscytowana jak to miało miejsce podczas wyprawy aby zobaczyć „Hobbita”, ba miałam wrażenie, że moja koleżanka z którą wybrałam się na ten film, bardziej się cieszyła, że zobaczy go niż ja. Może po części dlatego, że nie lubuję się w oglądaniu katastroficznych filmów. I nie będę ukrywać, że jedynym powodem dla którego czekałam (od momentu pojawienia się tego artykułu), aby zobaczyć "Epicentrum"/'Into the Storm', i dla którego wczoraj go obejrzałam jest mój ulubiony aktor, Richard Armitage.

Richard Armitage jako Gary Fuller na planie filmowym do filmu "Epicentrum". Źródło obrazka.

Dalsza część zawiera opisy, które możecie uznać za spoilery. 

Kogo gra Richard Armitage? Otóż, gra on Gary’ego Fullera (chociaż początkowo podawano, że Gary'ego Morrisa) owdowiałego, mocno zaangażowanego w swoją pracę i obowiązki, ojca dwójki nastolatków, starszego Donnie’go (Max Deacon) i młodszego Trey’a (Nathan Kress). Od pierwszych chwil kiedy pojawił się na ekranie (mnie ucieszyło, że to jest kolejna RA postać w okularach) widać, że to bardzo obowiązkowy, zapracowany mężczyzna, który nie do końca ma dobry kontakt ze swoimi synami. A nadejście tornad stawia przed nim kolejne zadania. Musi zatroszczyć się o młodzież kończącą szkołę oraz zaproszonych gości ale również odnaleźć swojego syna Donnie’go, który podążając za głosem swojego serca i za namową brata (tutaj Trey jest naprawdę słodki), pomaga koleżance Kaitlyn (Alycia Debnam Carey) w nakręceniu filmu o opuszczonej fabryce papieru. Zadanie Gary ma dość trudne zwłaszcza, że po pierwszym uderzeniu tornada w szkołę dowiaduje się od tropicieli burz, czyli dowodzącego tym zespołem Pete’a (Matt Walsh) i badaczki z doktoranckim dyplomem Allison ( Sarah Wayne Callies), że za chwilę będzie kolejne uderzenie żywiołu a syreny ostrzegawcze uległy zniszczeniu. I muszę przyznać, że pan Armitage przekonał mnie, że na ekranie widzę zatroskanego amerykańskiego ojca (pomimo, że moje ucho nie zawsze wychwytuje niuanse związane z akcentem, tutaj naprawdę dało się usłyszeć amerykański akcent pana Armitage’a). Przekonał mnie, że widzę człowieka, który bardzo kocha swoich synów, ale chyba niezbyt często im to mówił, czy to okazywał. Ale zrobi on wszystko co w jego mocy, aby im pomóc. I bardzo poruszył mnie jeden moment w filmie. Otóż, gdy ktoś z ekipy łowców burz powiedział Gary’emu, że ma sprytnego syna mając na myśli Trey’a. Niesamowitym było móc zobaczyć ojca, który wręcz pęka z dumy. Tak, pan Armitage jest mistrzem w wyrażaniu emocji swoją mimiką. Oczywiście były momenty w filmie, w których przypomniały mi się zza kulisowe sceny, a mianowicie, kiedy Gary musiał zanurkować aby ratować Donnie’go. Powinnam jeszcze wspomnieć, że bardzo fajnie oglądało się chemię pomiędzy Gary’m a Allison. Łączył ich  nie tylko wspólny cel, pomoc Donnie’mu ale również to, że oboje są samotnymi rodzicami.

Ogólnie rzecz ujmując film nie jest zły, chociaż nie rzucił mnie na kolana. Aczkolwiek był jeden moment w który ścisnął mi gardło. Otóż, kiedy Donnie nie mając już nadziei na uratowanie nagrywa kilka słów do ojca i brata. Ten moment mocno zapadł mi w pamięci. Jednak zdecydowanie głównym bohaterem tego filmu są tornada i efekty specjalne. Efekty specjalne, które pokazują grozę całej sytuacji, czyli sypiące się jak domki z kart budynki; gigantyczne trąby powietrzne, które wciągają wszystko co spotkają na drodze, ludzi, samochody, domy, tiry a nawet samoloty pasażerskie. Te sceny robią wrażenie. I przyznaję, że ciekawym rozwiązaniem reżysera Stevena Quale było pokazanie tych tornad kamerami łowców burz, co dawało wrażenie, że jest się kolejnym uczestnikiem akcji.

I na koniec dodam, że oglądając ten film nasuwało mi się kilka pytań. Czy człowiek ma jakiekolwiek szanse w zetknięciu z żywiołem? Oczywiście, że nie, nawet jeśli ma się bardzo wyspecjalizowane maszyny (mam tu na myśli pojazd Pete’a o nazwie Titus). Może jedynie próbować zminimalizować skutki. Czy takie tragicznie wydarzenia potrafią zmienić postawę człowieka? Okazuje się, że niektórych zmienia (Pete pomimo początkowej niechęci pomaga Gary’emu i Allison uratować grupkę nastolatków), a innym zmienia optykę na pewne sprawy (Gary wreszcie dostrzega, jak wspaniałych ma synów), a jeszcze innych niczego to nie uczy (mam tu na myśli dwóch śmiałków Donk'a (Kyle Davis) i Reevisa (Jon Reep), którzy mają więcej szczęścia niż rozumu, amatorsko filmując tornada).