"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część dwudziesta trzecia.

 Richard Armitage jako Sir Guy w serialu BBC "Robin Hood". 

Źródło zdjęcia: Armitage-online.ru

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC " Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, dwudziesta druga część tutaj.

Anastazja i Brigitte pracowały u lady Courtenay już kilka tygodni. W końcu odnalazły spokój. Pani była dla nich dobra i szczodra, opiekowała się nimi troskliwie, a one pomagały jej w utrzymaniu domostwa. Mogły powiedzieć, że żyły w dobrobycie – miały prawo do odpoczynku, nie tak, jak było na zamku w Nottingham, miały pod dostatkiem jedzenia, coraz częściej Anastazja śmiała się. Odżyła, zaokrągliła się jeszcze bardziej niż dotąd. Myślała, że to wynik obfitego jedzenia, którego nie żałowała im lady Courtenay, jednak pewnego dnia Rusinka zemdlała, myjąc podłogę. Szczęście, że Brigitte była niedaleko i usłyszała upadek. Podbiegła do nieprzytomnej przyjaciółki i zaczęła wołać o pomoc.

- Co się dzieje? – lady Courtenay przybiegła co sił.

- Pani, Anastazja zemdlała!

- Chryste! Biegnij, dziecko, po medyka! Anastazjo, obudź się! – kobieta uklękła przy Rusince, potrząsając nią lekko – Wróć do nas! Obudź się!

Nie minęło kilka minut, a medyk już badał dziewczynę. Obudziła się, dzięki Bogu, i cierpliwie znosiła badanie. Brigitte i lady Courtenay stały w kącie, przestraszone. Przecież Rusinka była dotąd okazem zdrowia! Nigdy nic jej nie dolegało, mało tego, wyglądała zdrowo, odkąd zaczęła dobrze się odżywiać i przybrała na wadze. Miały nadzieję, że to nie jest żadna poważna choroba… Medyk jednak odsunął się od dziewczęcia z uśmiechem na ustach.

- Drogie panie, nie ma żadnego powodu do niepokoju – oznajmił, odchodząc od łoża – Spodziewa się dziecka.

Obie popatrzyły na siebie i zaniemówiły. Jak to: dziecko!? Przecież zauważyłyby! Brigitte poczuła, że robi jej się słabo i wsparła się na ramieniu lady Courtenay. Jak mogła nie dostrzec, że jej najlepsza przyjaciółka jest w ciąży? Jak ona sama mogła o tym nie wiedzieć?

- To nie jest możliwe – odezwała się w końcu – Przecież ona tylko lekko przytyła! To nie może być ciąża!

- Droga pani, znam się na tym fachu.

- Pani, ona nie… Ona nie widziała się z Gisbornem od kilku tygodni! – szepnęła do lady Courtenay – To zwyczajnie nie jest możliwe!

- Bywa tak, że ciąża nie jest zauważana przez długie miesiące – wtrącił medyk – Gdyby nie zemdlała, może nadal nie wiedziałybyście o dziecku. Dobrze się stało.

- Ale dlaczego właściwie zemdlała?

- Zasłabła po prostu, nic poważnego. Nie powinna się przepracowywać, do rozwiązania już niedługo, więc powinna więcej odpoczywać.

- To naprawdę niebywałe – odezwała się lady Courtenay – Jak mogłyśmy nie zauważyć…

- To częste, droga pani, proszę się nie martwić i dbać o nią. Oby Bóg dał jej zdrowie.

- Dziękujemy z całego serca. Osobiście powiem jej o dziecku. Brigitte, odprowadź pana do drzwi.

Serce krajało jej się, kiedy podchodziła do leżącej na łożu, bladej Anastazji. To na nią spadł obowiązek powiedzenia Rusince, że spodziewa się potomka największego łotra, najgorszego diabła, jakiego nosiła ta ziemia. Ta biedna dziewczyna nosiła w sobie małego Gisborne’a… To okropne brzemię spadło na nią tak nagle i zostanie z nią już do końca życia. Jak miała jej to powiedzieć?

- Pani? – szepnęła Anastazja – Pani, czy coś się stało? Medyk nie chciał mi powiedzieć…

- Spokojnie, dziecko. Już wszystko wiemy.

- Proszę, powiedz, co mi dolega… Umrę?

- Kochanie… Jesteś… Anastazjo, posłuchaj, wiem że to będzie bolesne i nie tak łatwo będzie ci się z tym pogodzić, w końcu dopiero co niedawno zaczęłaś się uśmiechać i sprawiasz wrażenie, że zapomniałaś o nim, ale…

Zawiesiła głos, jak gdyby miała oznajmić jej wyrok. Rusinka w lot pojęła, że lady Courtenay mówi o Guy’u, i pierwsza jej myśl była istotnie przygnębiająca i przerażająca.

- Pani, czy ja… czy… zachorowałam na… O Boże – jęknęła, przeczuwając najgorsze – Przede mną miał wiele kobiet, on mógł mnie…

- Boże, Anastazjo, to nie tak! – krzyknęła kobieta, zdając sobie sprawę że przestraszyła Rusinkę – Nie, ten drań niczym cię nie zaraził. Dzięki Bogu! Kochana, jest coś, co Gisborne ci… zostawił.

- Był tu? – ożywiła się – Guy tu był? Pytał o mnie?

- Nie. Przepraszam, źle zaczęłam…

- Pani, błagam, nie torturuj mnie! Co się dzieje?

- Anastazjo, jesteś w ciąży – oznajmiła z ciężkim sercem kobieta – Nosisz w sobie jego dziecko.

Poczuła, jakby dostała w twarz. Jak to słowo obco brzmiało: dziecko… Obco i przerażająco. Jeszcze miesiąc wcześniej oddałaby wszystko, by być w ciąży i podarować ukochanemu dziecko, które spoiłoby ich związek jeszcze mocniej. Teraz? Samotna, porzucona w brutalny sposób… Daleko od niego. Miała urodzić jego dziecko? Jak? Tak po prostu pozwolić mu przyjść na świat i patrzeć na nie codziennie, widząc w nim twarz jego ojca? Jak to… Jak to możliwe, że niczego nie zauważyła, nie poczuła, że być może od miesięcy miała pod sercem dziecko  Guy’a, a nic o tym nie wiedziała? Jak mogła nie poczuć, że jego część w niej została? Jak mogła nie czuć jego obecności?

- Anastazjo – lady Courtenay potrząsnęła nią lekko – Słyszysz mnie? Dobrze się czujesz?

- Ja nie mogę być w ciąży… Nie chcę! Nie chcę tego dziecka! – wybuchnęła płaczem – Po co mi ono?

- Nie wiesz, co mówisz, kochanie…

- Po co mi to dziecko, skoro nie ma go ze mną? Jak mam je urodzić?

- Urodzisz je normalnie, pomogę ci we wszystkim. Urodzisz i wychowasz to dziecko, Anastazjo. Gisborne nie jest ci do niczego potrzebny. To błogosławieństwo, że nie ma go przy tobie, uwierz mi. Kiedyś to docenisz…

- Ale ja go kocham!!!

Kiedy Brigitte przybiegła do pokoju, Anastazja szarpała się z lady Courtenay, która usiłowała przytulić ją i uspokoić. Płacz Rusinki wypełniał cały dom, było w nim tyle cierpienia i bólu, jakby ktoś rozrywał ją na pół. W końcu przestała walczyć i opadła bezwolnie w ramiona swej pani, która kołysała ją delikatnie i powtarzała, że wszystko będzie dobrze. Bzdura! Wiedziała, że już nigdy nie będzie dobrze! Jak mogło być dobrze bez Guy’a? Nigdy nie było! Te kilka tygodni bez niego były koszmarem, mimo że starała się nie pokazywać smutku i uśmiechać. Nie potrafiła wytrzymać, wiedząc, że gdzieś niedaleko Guy żyje swoim życiem bez niej, a teraz miała cieszyć się, że sprezentował jej dziecko i odszedł z jej życia?

- Ja nie mogę urodzić tego dziecka – szepnęła nerwowo – Nie zrobię tego.

- Nastya! Bój się Boga! – krzyknęła Brigitte, siadając obok niej – Jesteś w szoku, nie wiesz, co mówisz. Urodzisz i wychowamy je, rozumiesz? Zapomnisz, że to Gisborne jest jego ojcem!

- To dziecko będzie miało jego oczy, rozumiesz? Jego uśmiech… Ja nie chcę przez to przechodzić, nie chcę go widzieć, nawet w tym małym dziecku…

- Już dobrze, spokojnie – przyjaciółka pogłaskała ją po głowie – Prześpij się. Jesteś wyczerpana. Jutro spojrzysz na to inaczej…

- Pani, błagam cię…

- Co tylko zechcesz, Anastazjo.

- Pani, jeśli mam urodzić to dziecko, to proszę… Wyślij wiadomość do Nottingham. Zaklinam cię na wszystko, wyślij do niego wiadomość… Jeśli mnie kocha, przyjedzie tu i zaopiekuje się nami.

- Nastya, nigdy w życiu! – zaprotestowała Brigitte – Ten drań nie ma prawa się do was zbliżać!

- Błagam was… Wyślijcie mu wiadomość, proszę…

Lady Courtenay zawahała się. Co miała jej powiedzieć? Ani myślała informować Gisborne’a o stanie błogosławionym jego dawnej kochanki! Ale przecież nie mogła tak stanowczo powiedzieć jej tego wprost… Anastazja nie zniosłaby tego, już teraz była w zbyt dużym szoku.

- Oczywiście, kochanie – odparła, uśmiechając się lekko – Wyślę wiadomość, ale nie spodziewaj się cudu. To diabeł w ludzkiej skórze, tacy się nie zmieniają.

- Mylisz się, pani. Nie znacie go… Powiedział mi kiedyś, że jeśli zajdę w ciążę, to mam urodzić mu dziecko. Będzie szczęśliwy… Guy bardzo chciał mieć ze mną dziecko.

- On jest żonaty, Nastya! – Brigitte złapała przyjaciółkę za ręce – Nawet jeśli się dowie, to nie zaryzykuje skandalu. Nie uzna tego dziecka.

- Co ty o nim możesz wiedzieć? – Anastazja otarła nerwowo łzę – Guy miał już syna, którego odwiedzał. Nikt o tym nie wiedział, tylko ja! Opowiedział mi, kiedy to dziecko umarło. Bardzo to przeżył… Chcę, żeby poznał nasze dziecko. Może wtedy zostawi Marian i znowu ja będę dla niego najważniejsza… Ja i nasze dziecko. Błagam cię, pani…

- Spokojnie. Powiadomię go. A teraz śpij.

Lady Courtenay i Brigitte wyszły, zostawiając Anastazję samą, by mogła w spokoju wypocząć. Usiadły przy stole w kuchni i patrzyły na siebie w napięciu. Brigitte nie rozumiała, jak pani mogła złożyć Anastazji tak niedorzeczną obietnicę!

- Nie rozumiem… Dlaczego jej uległaś, pani? Jak chcesz powiadomić tego drania?

- Nikogo nie powiadomię – odpowiedziała spokojnie kobieta – Musiałam ją uspokoić. Trudno, zgrzeszę, ale musiałam ją okłamać. Nie pozwolę, żeby ten diabeł zbliżył się do niej ponownie. Będzie na niego czekać tydzień, może dwa, a potem zrozumie, że on wcale nie chciał wrócić do niej i do dziecka. Tak będzie najlepiej.

- To trochę okrutne…

- Nie bardziej niż to, co ten łotr jej uczynił! Pocierpi chwilę i wybiję jej go z głowy. Potem urodzi dziecko i nie będzie miała czasu wspominać go.

- Myślisz, pani, że to takie łatwe? Ona go strasznie mocno kochała…

- I to mnie właśnie zastanawia. Jak takie dobre, uczciwe dziecko mogło pokochać tak zepsutego, podłego i brutalnego okrutnika…

- Może… Może ona naprawdę dostrzegła w nim coś, czego my nie widzimy?

- Bzdura – ucięła pani domu – Koniec tematu. Utrzymuj ją w pewności, że Gisborne został powiadomiony.

Brigitte miała małe wyrzuty sumienia, ale nie śmiała sprzeciwiać się lady Courtenay. Skoro ona twierdziła, że tak będzie najlepiej, to musiała jej wierzyć. Anastazja w końcu musiała zapomnieć o Gisbornie raz na zawsze – i wydawało się, że ta metoda będzie najskuteczniejsza.

***

6 MIESIĘCY PÓŹNIEJ…

***

Strażnik, stojący przed komnatą szeryfa, poruszył się niespokojnie, kiedy usłyszał kroki. Któż mógł iść do niego o tak późnej porze? Na pewno nie zamierzał nikogo wpuszczać do środka. Odkąd książę Jan mianował nowego szeryfa, rządy bardzo się zmieniły, i nawet najmniejsze uchybienie było karane. Na szczęście za panowania nowego szeryfa nikt nie został stracony – nowy szeryf karał surowo, ale sprawiedliwie. Obcinał pensję, czasem kazał wychłostać, ale nie krzywdził nikogo. Za to był szanowany, choć raczej przesadą byłoby powiedzieć, że uwielbiany. Z pewnością jednak zasługiwał na szacunek – dlatego też strażnik nie zamierzał wpuszczać nikogo do jego komnaty o północy.

- Kto tam? – warknął – Szeryf zajęty!

- Spokojnie, to tylko ja.

Z półmroku korytarza wyłonił się Alan. Tak… on nie stracił stanowiska za rządów nowego szeryfa, a wręcz przeciwnie – awansował. Jemu jednemu się udało. W sumie nikogo to nie dziwiło, bo jeśli ktokolwiek miał dostać stare stanowisko Gisborne’a, to mógł być tylko Alan.

- Mogę wejść? – zapytał, rozglądając się dookoła.

- Szeryf jest zajęty – odparł strażnik – Przyjdź rano.

- Żartujesz sobie?

- Szeryf nie kazał nikogo wpuszczać!

- Co to za brednie! Żebym to ja nie mógł odwiedzić przyjaciela w środku nocy?

Alan odepchnął strażnika i wszedł do komnaty. Było… pusto? Nikogo nie widział. Strażnik zdążył pozbierać się z podłogi i wbiegł do środka.

- Panie, wybacz, próbowałem powstrzymać sir Alana…

- Dobrze, możesz odejść – usłyszeli głos – Ale od teraz nie wpuszczaj nikogo.

Mężczyzna skłonił się i wyszedł. Alan wytężył wzrok, ale nie dostrzegł nikogo. Gdzie on do diabła był!?

- Sir Alan… Od kiedy ja, do diabła, mam szlachecki tytuł, o którym nawet nie wiem?

Cisza. Wytężył wzrok jeszcze bardziej.

- Guy, nie chcę być zabawny, ale wcale cię nie widzę – powiedział zirytowany – Możesz przestać się chować?

Ujrzał, jak stojący w ciemnym kącie fotel odsunął się. Wytężył wzrok i w końcu go dostrzegł. Gisborne w końcu wstał i odwrócił się w jego stronę. Wyglądał jak cień człowieka… Odkąd odeszła Anastazja, Marian go wystawiła a książę Jan mianował na szeryfa, w ogóle przestał o siebie dbać. Mało sypiał, dużo pracował, a to mocno odbijało się na jego wyglądzie. Co prawda kruczoczarne loki do ramion dodawały mu uroku, to jednak cienie pod oczami i niedbale zapuszczany zarost mocno dawały do zrozumienia, że stracił serce do dbania o swój wygląd. Nie zmieniało to faktu, że dziewczęta mocno zabiegały o możliwość odwiedzenia jego alkowy – on jednak odsyłał każdą, która odważyła się spróbować. Od pół roku nie spojrzał na żadną kobietę, tęskniąc i pożądając tylko jednej…

- I co, masz coś nowego? – zapytał, przygnębiony.

- Niestety, Guy. Wasilij nie ma pojęcia, gdzie podziewa się jego córka.

- Przycisnąłeś go?

- Tak, groziłem mu, robiłem wszystko, ale rozkleił się. Zaczął mi płakać w rękaw, że sam stracił dziecko i nie obchodzi go, że ty cierpisz, bo to twoja wina że Anastazja uciekła.

- A co z tym jego przyjacielem, Francuzem?

- Też nie wie. Widocznie Brigitte rzeczywiście uciekła razem z nią, a w takim przypadku obie przepadły z kretesem. Przykro mi, Guy, starałem się.

- Wiem, Alan – westchnął ciężko – Najgorsze jest to, że nawet nie wiem, gdzie szukać. Co mogło jej przyjść do tej przewrotnej, mądrej główki… Czasami myślę, że zwyczajnie byłem dla niej za głupi. Nie nadążałem za nią. I teraz również nie nadążam.

- Musi za coś żyć. Może zatrudniła się gdzieś? Podejrzewam, że są daleko, nie zostałaby tutaj, blisko ciebie. Właśnie dlatego, że przeczuwała, że możesz jej szukać.

- Ale… przecież Anastazja chciałaby, żebym ją znalazł!

- Tamta Anastazja owszem. Tamta wesoła, zakochana po uszy dziewczyna. Ta, którą podle skrzywdziłeś, nie. W dodatku namawiana przez przyjaciółkę. Nie ma szans, żeby była blisko, najpewniej uciekły gdzieś daleko, nie zdziwiłbym się, gdyby wyjechały za granicę.

- Alan… Skąd ty to wszystko wiesz? – zdziwił się Guy.

- Twoja siostra jest mądrą kobietą – uśmiechnął się Alan – Ona mnie na to naprowadziła.

- Ach, tak… Isabella. Mogłem się domyślić. Były dość blisko z Nastenką. Ale… ja myślałem, że ona będzie czekać. Że nadal mnie kocha! Zawsze potrafiła przełknąć wszystkie poniżenia, jakich doznawała z mojej przyczyny – powiedział gorzko – Dlaczego teraz nie wytrzymała?

- Bo zdeptałeś jej godność, Guy. A to ciężko jest przełknąć nawet największej miłości. Poza tym dawałeś jej nadzieję na coś poważniejszego, niż bycie twoją dozgonną kochanką, dałeś jej nadzieję na to, że może to ona będzie kiedyś lady Gisborne… Poczuła się ważna i wyjątkowa, a wtedy…

- A wtedy ja potraktowałem ją najpodlej, jak mogłem – dokończył Guy – Zniszczyłem ją. Boże, Alan, ja powinienem umrzeć za to… Powinienem mieć tyle honoru i zakończyć swój żałosny żywot. Zabiłem naszą miłość, powinien sam się zabić.

- Ochłoń, Guy. Nie wolno ci tak mówić. Książę Jan zaufał ci i powierzył funkcję szeryfa, masz misję do spełnienia. Musisz sprawić, by ludziom, których za Vasey’a uciskałeś, żyło się pod twoimi rządami lepiej. Już jest lepiej, słyszałem na ulicach, jak cię wychwalają, a minęło dopiero pół roku.

- Pół roku bez Anastazji…

- I bez Vasey’a – dodał Alan – Swoją drogą, Marian pokazała Robinowi, kto jest mężczyzną w ich związku. Ten idiota nie potrafił zabić ciebie i Vasey’a przez tyle lat, nawet gdy zagrażaliście bezpośrednio jego kobiecie, a ona załatwiła starucha bez mrugnięcia okiem. Pięknie zdeptała jego ego.

- Nie obchodzi mnie ta żmija. W ogóle mnie nie obchodzą.

- Guy, musisz wiedzieć jeszcze jedno. Odkąd zostałeś szeryfem, Hood nie miał powodów, by interweniować. Ponoć strasznie nudzili się w Sherwood i złorzeczyli ci, że nie robisz niczego wbrew prawu, Bogu i tak dalej i tak dalej. Nie mieli podstaw, by napadać skarbiec i rabować od nas, by cię nękać, jesteś zbyt sprawiedliwy jak na to miasto – zażartował nieśmiało – Słyszałem, jakoby banici wynieśli się daleko poza nasze ziemie. Narzekali na brak roboty i pojechali za chlebem gdzieś dalej.

- Nie dość, że nie mam Anastazji, to zostałem pozbawiony możliwości ścięcia i nękania największego idioty i tchórza, jakiego nosiły ziemie angielskie – zaśmiał się ponuro Gisborne – Jak ja teraz będę żył?

- Spokojnie, Guy. Będziemy żyć spokojnie. Nic się nie martw, od jutra będę wysyłał po paru żołnierzy do miast, żeby szukali Anastazji. Znajdziemy ją w końcu, przysięgam ci, choćbym miał to zrobić osobiście.

- Dziękuję, Alan – Guy położył mu dłoń na ramieniu – Jesteś moim jedynym przyjacielem. Wiem, że nikt inny nie zasługuje na moją siostrę i cieszę się, że to tobie ją oddałem za żonę. Jak mieszka się wam w Locksley?

- Bardzo dobrze. Guy, jeśli chcesz, możemy przenieść się do Nottingham, być bliżej ciebie…

- Nie, Alan. I tak wystarczająco oboje się dla mnie poświęcacie. Widujemy się codziennie. Chcę, żebyście żyli normalnie jak każde młode małżeństwo. Zostań z nią jutro w domu, spędźcie czas razem.

- A ty?

- Ja sobie poradzę. Poza tym… Muszę porozmawiać z Wasilijem.

- Guy, przecież ja już dziś z nim…

- Nie zatrzymuję cię – przerwał mu Gisborne – Isabella czeka. Jest późno.

Alan, pożegnawszy się, zostawił przyjaciela samego. Guy zaryglował drzwi i bezsilnie opadł na łoże. Kolejny dzień bez Anastazji właśnie mijał, a kolejna noc bez niej zaczynała się. Najchętniej w ogóle nie zasypiałby, bo wtedy najwyraźniej widział jej twarz. Czasem zdawało mu się nawet, że czuł ją obok, słyszał… Najwyraźniej jednak słyszał kogoś innego.

- Gisborne, ty czarna łamago! – złośliwy rechot dobiegał go ze wszystkich stron – Ty kretynie!

Poderwał się, rozglądając się nerwowo. Znowu to samo… Zasłonił uszy, by nie słyszeć tego złowieszczego wycia. Czy to było naprawdę, czy wydawało mu się, że słyszy TEN głos?

- Nawet baby nie potrafisz utrzymać przy sobie – słyszał stale – Pozwoliłeś im mnie zabić! Ty łamago, ty nieudaczniku!

- Zgiń w piekle, diable!!! – zawył z boleścią Guy – Zostaw mnie!!!

Nakrył się pledem i usiłował nie słuchać już niczego. Zajmował myśli wszystkim, czym tylko mógł. Nie chciał słyszeć paskudnego głosu Vasey’a. Bał się, że popada w obłęd – wszak jak to możliwe, że słyszał złorzeczenie kogoś, kto nie żył od pół roku? By się uspokoić, zaczął myśleć o Anastazji, o jej słodkich ustach, dźwięcznym głosiku i delikatnym dotyku…

- Guy, kochanie, jestem przy tobie – usłyszał jej szept – Nie bój się…

- Nastenko – odetchnął głęboko – Moja ukochana…

-Nie bój się, Guy, jestem…

- Nastya, zostań! Nie odchodź, błagam, nie rań mnie! Kocham cię!!!

Odpowiedziała mu martwa cisza. Tej nocy nie słyszał już nic oprócz własnego oddechu.

***

Trzy miesiące to niewiele. Odkąd Anastazja dowiedziała się o ciąży, do momentu gdy urodziła, minęło właśnie tyle. Tyle również minęło odkąd urodziła do momentu, kiedy teraz leżała w łożu ze swoim dzieckiem. Pierwsze trzy miesiące były koszmarem. Nie chciała tego dziecka, odkąd zdała sobie sprawę, że Guy go nie chce. Kiedy po tym, jak lady Courtenay obiecała poinformować go o ciąży, Anastazja oczekiwała na jego przybycie i bardzo chciała tego dziecka. Czekała z niecierpliwością aż ukochany przybędzie i zabierze ich ze sobą, zaczną nowe życie… Ale minęły dwa dni, trzy, cztery… Guy nie zjawiał się. Zaczęła wątpić. Minął tydzień, pytała lady Courtenay czy aby na pewno posłała z wiadomością. Czekała kolejne dni, ale gdy skończył się trzeci tydzień, wszelka nadzieja zgasła. Zrozumiała, że Gisborne nie chce ani jej, ani dziecka. Coś w niej umarło. Wszelkie ciepłe uczucia, które zaczynała żywić do istoty pod swym sercem, ostygły. Stał się dla niej obcym, przykrym obowiązkiem. Nie sądziła, że będzie w stanie go pokochać, a nawet jeśli – to przeczuwała, że nie nastąpi to szybko. Kiedy jednak syn postanowił przyjść na ten świat, nawet nie musiała próbować. Kiedy spojrzała na niego, zauważyła oczy, w których zakochała się długie miesiące temu. Zauważyła te same usta i nos… Jakże mogła ponownie nie zakochać się w nich?

- Wybacz mi, Michaił, że nie chciałam cię pokochać – pocałowała śpiącego syna w czoło – Byłam głupia. Nie można nie kochać kogoś, kto wygląda dokładnie, jak twój ojciec. Jesteś jego kopią, maleńki. Zawsze będziesz mi o nim przypominał, ale… będę pamiętać te dobre, cudowne chwile. Momenty, w których mogłeś powstać, promyczku. A było ich dużo… o wiele, wiele więcej, niż tych złych. Zły był tylko jeden, ale nie będę ci o nim mówić. Kiedy będziesz starszy, opowiem ci o tym, jaki twój tata był dobry, szlachetny, opiekuńczy…

Chłopiec zakwilił, stanowczo domagając się jedzenia. Anastazja z uśmiechem zaczęła karmić dziecko, patrząc z czułością na jego długie, czarne rzęsy, okalające Guy’owe oczy, na malutki, Guy’owy nos, który teraz dotykał jej piersi… Palcami przeczesywała czarne włoski na jego małej główce. Wyglądał jak miniatura Gisborne’a – nic dziwnego, w końcu to jego syn. Łapała się czasem na tym, że myślała o nim, jak o Guy’u, dlatego właśnie że wszystkie cechy właśnie po nim odziedziczył.

- Cokolwiek by nie mówili o twoim tacie, Michaił, nie słuchaj – szeptała, poruszona – Tylko ja wiem, jaki był naprawdę. Nie chciał nas, ale to dobry człowiek. Wyjątkowy. On naprawdę szedł w stronę światła… Mam nadzieję, że z nią mu się udało i…

Przerwała. Nie wytrzymała myśli, że jej mężczyzna jest teraz z inną. Minęło kilka miesięcy, a to nadal bolało. Tak mocno, że nie wstrzymywała potoku łez. Płakała po cichu, a wraz z nią – malutki Michaił.

Brigitte przyglądała się tej scenie od jakiegoś czasu przez szparę w drzwiach. Miała ogromne wyrzuty sumienia. Anastazja była przeświadczona, że Guy wiedział o dziecku, a tak naprawdę nie miał pojęcia nawet o tym, gdzie Rusinka przebywa. Co zrobić… Czy przeciwstawić się lady Courtenay i spróbować na swój sposób pocieszyć przyjaciółkę? Tylko czy sir Guy rzeczywiście ucieszyłby się na wieść o Anastazji i Michaile?

Nie. Nie chciała mieszać. Delikatnie zamknęła drzwi, by Anastazja mogła wyrzucić z siebie całą tęsknotę i ból w spokoju. Kiedyś jej przejdzie.

Aktualizacja 12/08/2015, następna część tutaj.