"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część dwudziesta piąta.

Richard Armitage jako sir Guy
 w serialu BBC "Robin Hood".
Źródło zdjęcia: Armitage-online.ru

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecietutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC " Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, dwudziesta czwarta część tutaj. 

Królowa Eleonora zabawiła w Nottingham kilkanaście tygodni, oczekując na przybycie swojego syna. Lubiła chodzić po tym mieście, przebrana w skromne odzienie i obserwować zmiany, jakie tam zaszły. Słyszała same złe rzeczy o dawnych rządach Vasey’a, ale teraz mieszkańcy nie szczędzili pochwał, kiedy wypytywała o obecnego szeryfa. Potwierdzali, że zmienił się na lepsze po śmierci swego dawnego przełożonego – jednym z dowodów było to, że wspaniałomyślnie zachował Aleksandrę przy życiu, skazując ją jedynie na więzienie. Eleonora bardzo polubiła Gisborne’a i spędzała dużo czasu na rozmowach z nim. Doceniała jego inteligencję i pomysły na rozwój i zarządzanie miastem. Uważała, że Guy byłby dobrym doradcą jej syna Ryszarda, co sam Gisborne wyśmiał – wiedział bowiem, że jego wysokość nie tylko mu nigdy nie zaufa, ale przede wszystkim – nie wiadomo, czy zachowa przy życiu.

Nadszedł dzień, gdy król powrócił z wyprawy krzyżowej. Od dawna było wiadomo, że pierwszym miastem, które odwiedzi, będzie właśnie Nottingham. Mówiło się o tym w całej okolicy, jak i niedalekich miastach. Wieści te dotarły także do Leicester…

- Pani! – Brigitte wbiegła do pokoju lady Courtenay – Słyszałaś? Król wraca, zmierza do Nottingham!

- Naprawdę? To już?

- Wszyscy o tym mówią!

- Przynajmniej ten łajdak dostanie to, na co zasłużył.

- Słucham?

- Myślał, że zabicie Vasey’a coś mu da – powiedziała kpiąco pani domu – Zamordował tego diabła i sądził, że zajmując jego miejsce ocali swoje życie! Król nie jest głupi, nie uda mu się to! Jeszcze dziś Gisborne będzie wisiał!

- Ależ pani, ludzie mówią że to lady Marian zabiła szeryfa…

- Mówią! Ja w to nie wierzę!

- Ponoć sir Guy bardzo się zmienił, odkąd…

- Brigitte! – krzyknęła lady Courtenay – W tym domu nie mówimy o tym szatanie! Ani słowa więcej! Chyba nie chcesz, by Anastazja znowu cierpiała!

- Ona cierpi teraz, pani. Dlaczego okłamujemy ją tyle czasu?

- Dość! Tego mi jeszcze brakuje, żeby dowiedziała się, że Gisborne nie wie o dziecku! Gotowa pojechać do Nottingham i błagać go o litość! Nie pozwolę, żeby ją skrzywdził, szczególnie że teraz, gdy ta cała lady Marian wystawiła go, zapewne uwiązałby biedną Nastyę przy sobie i wykorzystywał ją podle!

Anastazja słyszała każde słowo z ich rozmowy. Stała za drzwiami. Od dłuższego czasu miała wrażenie, że coś dzieje się za jej plecami – teraz okazało się, że miała rację. Próbowała podsłuchać cokolwiek od długich paru miesięcy, a dopiero teraz okazało się, jak przez niemal 1,5 roku krzywdziły ją dwie, zdawałoby się najbliższe osoby w jej otoczeniu. A więc Guy nie dowiedział się o istnieniu Michaiła… Izolowały ją też od informacji, że Vasey nie żyje. Teraz rozumiała, dlaczego to Brigitte od wielu miesięcy chodzi po sprawunki do miasta. Lady Courtenay utrzymywała, iż Anastazja musi siedzieć w domu z synem, a ta słuchała się jej, wierząc w jej dobre intencje, tymczasem ona zwyczajnie próbowała ukryć przed nią każdą wiadomość dotyczącą Gisborne’a! Rusinka w ogóle nie miała pojęcia, że Guy – jej ukochany, wspaniały Guy został szeryfem. Przecież to spełnienie jego marzeń, niemal szczyt ambicji! Przecież cieszyłaby się jego szczęściem…

Zaczęła szybko kalkulować. W ciągu zaledwie chwili dowiedziała się, że Guy nie jest z Marian, został szeryfem, a co więcej – zmienił się na lepsze. Dlaczego więc tak podle izolowały ją od niego!? Nie pozwalały jej synowi mieć kochającego ojca!? Dlaczego raniły ją, podczas gdy wiedziały, że jedyne o czym marzy to troskliwe, silne ramiona Guy’a…

- Pani – odezwała się obcym, zimnym głosem – Jak mogłaś…

- Anastazjo! – lady poderwała się na równe nogi, kiedy ujrzała jak dziewczę wchodzi do pokoju.

- Jak mogłyście mnie okłamywać? Mnie i mojego syna? Jak mogłyście być tak podłe!?

- Nastya, posłuchaj – Brigitte podeszła do przyjaciółki – To dla twojego dobra, on…

- Guy mnie kochał! – krzyknęła rozzłoszczona Rusinka – Gdybym tam była, pokochałby nas oboje, a wy tak po prostu odmówiłyście mi prawa do szczęścia z moim ukochanym!

- Dziecko, opamiętaj się! Gisborne to wcielony diabeł!

- Nie znasz go! – Anastazja przestała nad sobą panować – Nic o nim nie wiesz! Nigdy nie byłam tak bezpieczna, jak u jego boku! Ani przez chwilę nie czułam się tak w twoim domu!

- To dlaczego cię wyrzucił, pozwolił pobić i niemalże zgwałcić!?

- To ja nie zdążyłam pomóc mu na czas! – rozpłakała się Rusinka – Zawiodłam, a on… Jest tam teraz sam, rozumiesz to? Siedzi tam w tym przeklętym zamku, piastuje to przeklęte stanowisko i nawet nie wie, że ma syna!

- Na pewno pocieszył się po tobie bardzo szybko, uwierz, że nie czeka na ciebie w celibacie!!! I nie chce twojego dziecka, nie chciałby nawet gdyby o nim wiedział!

Słowa lady Courtenay zabolały Anastazję. Jak mogła tak powiedzieć, nie znając go? Guy nigdy by tego nie zrobił. Nie, nie mógł! Chociaż… był sam przez niemal 1,5 roku. Na pewno zapraszał służące do swej komnaty. Na pewno pocieszał się w zimne, samotne noce. Przecież jej przy nim nie było… Gdyby była, nawet nie pomyślałby o innych. A w tej sytuacji? Nawet nie mogła mieć mu tego za złe. Miał do tego prawo, jak to zawsze powtarzał. Ale przecież pokochałby Michaiła. Jak lady Courtenay mogła być tak nieludzka i oskarżać go o brak uczuć? To prawda, że mógł mieć tysiące kochanek, ale nie zraniłby jej, wiedząc że nosi w sobie jego dziecko. Guy nie był do tego zdolny. Może kiedyś, ale nie teraz.

- Jestem ci wdzięczna, pani, za pomoc i opiekę – powiedziała Rusinka, wycofując się powoli – Ale skrzywdziłaś mnie mocno. Mnie i moje dziecko. Nie dałaś nam szansy spróbować, Michaił nie poznał swojego ojca, mimo że mógł. Przez ponad rok byłam przekonana, że Guy nas nie chce, a ty po prostu oszukałaś mnie i…

- Nastya, uspokój się – Brigitte podeszła do przyjaciółki – Usiądź. Przemyślisz wszystko i zrozumiesz, że chciałyśmy dobrze.

- Dobrze? Dobrze!? Ty jedna wiedziałaś, jak mocno kocham Guy’a, i pozwoliłaś na to, żeby… Nie, nie wierzę, to po prostu podłe!

Pobiegła do swojej izby. Była roztrzęsiona. Patrzyła na śpiącego Michaiła i łkała głośno. Co robić… Nie potrafiła już mieszkać u lady Courtenay po tym wszystkim. Nie chciała na nią patrzeć. Ale czy powrót do Nottingham byłby w tym momencie odpowiedni? Czy Gisborne nie pomyślałby że Anastazja narzuca mu się i chce od niego jedynie pieniędzy na dziecko? Ale przecież… gdzieś w okolicy na pewno nadal obozują jej rodzice. Tak! To jedyne wyjście. Bała się co prawda reakcji matki na jej widok z nieślubnym dzieckiem, ale przecież jej nie wyrzucą. Nie mieliby serca…

Coś kazało jej jechać do Nottingham. Musiała go zobaczyć choćby z daleka. Ale przecież… król powraca! Jeśli zabije Guy’a…

- Chryste, nie pozwól na to! – modliła się na głos – Ochroń go przed śmiercią i krzywdą. Nie chcę niczego prócz tego, by żył. Chcę spojrzeć na niego i przekonać się, że jest cały i zdrowy. Boże, nie daj mu zrobić krzywdy…

Czym prędzej spakowała wszystkie swoje rzeczy w worek, wzięła syna w ramiona i ucałowała go.

- Zobaczysz ojca, kochanie – szepnęła – Pokażę ci go już niedługo.

Wyszła tylnym wyjściem, nie chciała by lady Courtenay i Brigitte widziały ją. Słyszała, że nadal zajęte są rozmową, ale nie obchodziło jej już to. Niech sobie gadają! Miała do obu ogromny żal, całkiem zresztą słuszny. Może i chciały dobrze, ale w jej mniemaniu tylko zrujnowały jej życie. Ruszyła więc w drogę, mając w myślach tylko jedno: by Guy’owi nie stała się krzywda z rąk króla.

***

Dzień w Nottingham dłużył się wszystkim niemiłosiernie. Ludzie z niecierpliwością oczekiwali pojawienia się swego monarchy – tak naprawdę byli niesamowicie ciekawi, co stanie się z ich szeryfem. Ten jednak był stoicko spokojny. Siedział w głównej sali zamku z nogami na stole i popijał wino. Służąca właśnie wnosiła mu kolację.

- Dziękuję, Susan – uśmiechnął się – Jak się czujesz?

- Dobrze, panie, dziękuję – odparła, zadowolona – Mogę ci w czymś pomóc?

- Uwierz, że mogłabyś, gdyby nie jeden, drobny szczegół…

- Jaki?

Guy wstał i podszedł do służki. Podobała mu się, ale co z tego, skoro nie mógł jej zaprosić do swej alkowy? Chociaż tego dnia… było mu wszystko jedno. Mógłby się z nią przespać. Co mu pozostało? Nic lepszego w życiu już go nie czekało. Powstrzymywało go tylko to, że chciał umrzeć wierny Anastazji.

- Mam już narzeczoną – szepnął, głaszcząc ją po policzku – Gdybym jej nie kochał, byłabyś pierwszą, która pocieszałaby mnie po jej stracie. Ale nie chcę tego. Nie potrzebuję.

- Przykro mi, panie.

- Niepotrzebnie. Zaraz przybędzie król. Mnie zabije, a was zapewne wyzwoli. Zaczniesz żyć, Susan.

- Sir Guy, to zaszczyt służyć ci! Nie chcę, by jego wysokość zabił cię…

- Ale ja chcę. To będzie koniec mojego cierpienia. Możesz odejść.

Wskazał jej drzwi, a sam ponownie usiadł na krześle, kładąc nogi na stół. Jeśli to miał być jego ostatni posiłek, to pragnął nade wszystko zjeść go w spokoju, nie przejmując się niczym. A jedzenie było wyborne, Joan jak zwykle spisała się na medal. Wiedziała, co lubi. Joan była jedyną kobietą, która go rozumiała – jedyną poza Anastazją, oczywiście. Z Isabellą często się ścierał, mieli podobne charaktery i temperamenty. Z Joan rozumiał się bez słów, za pomocą samego spojrzenia, a Anastazja? Idealnie go dopełniała, teraz czuł się w połowie pusty, jakby ktoś wydarł z niego siłą połowę serca i duszy. Jeśli tak miało wyglądać jego dalsze życie, to nie chciał go – kilkanaście miesięcy w zupełności mu wystarczyło.

Wyciągnął nogi przed siebie i oparł się wygodnie. Słyszał wyraźnie kroki, zmierzające w stronę sali.

- Jego wysokość król Ryszard! – zakrzyknął stojący przed wrotami strażnik.

Guy uśmiechnął się kpiąco. Nie zamierzał nawet się ruszać, choć zdawał sobie sprawę, że powinien upaść na kolana i błagać króla o wybaczenie. Nie. Nie chciał przeszkadzać mu w wykonaniu swej powinności. Przecież powinien zawisnąć, a rycerz nigdy nie uchyla się od śmierci. Rycerz patrzy jej hardo prosto w oczy i śmieje się z niej. Rycerz ma honor, który nie pozwala płaszczyć się przed nikim.

Wrota otworzyły się i do sali majestatycznym krokiem wszedł król ze swą świtą. Przystanął, zdumiony bezczelnością Guy’a, który uśmiechając się ironicznie, wychylił do dna kielich wina.

- Umarł szeryf, niech żyje król! – powiedział – Twoje zdrowie, wasza wysokość. Za śmierć wszystkich zdrajców i twe kolejne sukcesy!

- Pojmać tego łotra! – krzyknął Ryszard.

- Odmówisz skazańcowi prawa do ostatniego posiłku?

- Przygotować na rano egzekucję, a jego wtrącić do lochu.

- Czy wasza wysokość nie chce mnie nawet wysłuchać?

- Ja mam rozmawiać ze zdrajcą? Z mordercą, który przygotował na mnie zamach?

- Dodam, że zamach przygotowany przez twojego kochającego brata – Guy zdjął nogi ze stołu – Tak, to byłem ja. Wtedy z przyjemnością bym cię zabił, wasza wysokość.

- Do lochu z nim!!!

- Ryszard, nie kompromituj się! – usłyszeli niespodziewanie kobiecy głos. Król rozejrzał się dookoła.

- Matko…!?

- Ryszard, jak tobą łatwo manipulować! – Eleonora dziarskim krokiem weszła do sali i stanęła pomiędzy Guy’em a swym synem – Jan wmówił ci w listach, że to biedny Gisborne sam zaplanował zamach na ciebie, tak? Jakiś ty naiwny!

Król zapłonął rumieńcem. Jednym gestem nakazał świcie opuszczenie pomieszczenia, by zostać w nim samemu z matką i Gisbornem.

- Pani, prosiłem byś się nie wtrącała i broń Boże mnie nie broniła! Obiecałaś mi! – syknął rycerz.

- Matko! – zagrzmiał król – Co ty robisz w Nottingham z tym zdrajcą!? Czy i ty jesteś zamieszana w spisek!?

- Ryszard, siadaj! – kobieta podsunęła mu krzesło, a ten bez wahania posłuchał – Jan robił wszystko, by się ciebie pozbyć. Kocham tego drania, ale musisz wtrącić go do ciemnego lochu, przynajmniej na kolejne kilka lat. Nie pozwolę ci go zabić, bo to w głębi serca dobre dziecko. A Gisborne nadal będzie szeryfem Nottingham.

- Matko, on usiłował mnie zamordować w Ziemi Świętej!

- Kochanie, to dziecko kilkanaście tygodni temu uratowało mi życie, rozumiesz to? Gdyby nie Guy, nie miałbyś matki. Napadła mnie jakaś złodziejka i chciała zabić, a Guy nie pozwolił na to. Uważam, że całkowicie odkupił swoje winy wobec monarchii.

- I ty uważasz, że to wystarczy…

- Życie matki nie jest dla ciebie tyle warte!? – krzyknęła – Ty łajdaku zapatrzony w siebie!

- Nie nie nie, matko! – król uklęknął przed rodzicielką – Nie wiem, co bym począł bez ciebie!

- Więc zachowasz go przy życiu?

Ryszard patrzył ze złością w nieco zagubioną twarz Guy’a. Zniknęła gdzieś jego bezczelna pewność siebie.

- Naprawdę uratowałeś moją matkę? – zapytał podejrzliwie.

- Nie celowo, całkiem przypadkiem. Nie wiedziałem, że to królowa.

- Widzisz? Myślał, że ratuje żebraczkę, to dobry chłopiec!

- Gdybym wiedział, pojechałbym dalej – Guy spojrzał na kobietę i uśmiechnął się ironicznie – Ale chciałem być dobry, i od kilkunastu tygodni mam, na co sobie zasłużyłem. Dozgonną wdzięczność i ochronę monarchini. A tak bardzo chciałem zawisnąć na dziedzińcu miasta…

- Głupiś! Lada dzień wróci Anastazja!

- O kim mówisz, matko?

- Ten biedny chłopiec jest nieszczęśliwie zakochany, nie wie, gdzie jest jego ukochana. Dajże mu spokój. Pozwólmy mu ją odnaleźć. Powieszony niewiele zdziała.

- Wymagasz ode mnie niemożliwego. Ten człowiek próbował mnie zabić!

- Ale uratował mnie, a po śmierci Vasey’a zmienił się. Miasto rozkwitło. Od kilkunastu tygodni codziennie chodzę przebrana po Nottingham i rozglądam się, wypytuję ludzi. Nikt nie mówi złego słowa na Gisborne’a, a wręcz przeciwnie. Powiedz, co ten biedak może poradzić na to, że przez lata ten diabeł Vasey i kanalia Jan mieszali mu w głowie, starając się stworzyć potwora idealnego? Prawie im się udało, i gdyby nie pewna ruska niewolnica, pewnie dopięliby swego i Guy byłby gorszą wersją ich dwóch.

Ryszard uważnie przyglądał się Guy’owi. Matka była bardzo przekonująca, a sam Gisborne rzeczywiście nie wyglądał na złoczyńcę. Co zrobić…

- Zostaw nas samych, matko – poprosił – Mam z sir Gisbornem do pomówienia na osobności.

***

Mieszkańcy Nottingham niecierpliwie czekali na zapowiedziane wystąpienie króla. Czuli się zaszczyceni, że sam monarcha zechciał do nich przemówić. Podejrzewali jednak, że ma to związek z egzekucją szeryfa. Kiedyś cieszyliby się z tego, a teraz większość żałowała, że Gisborne ma skończyć w taki sposób. Kiedy tłumnie zgromadzili się na dziedzińcu, z zamku wyszedł jeden z dworzan króla.

- Jej wysokość królowa Eleonora – ogłosił.

Wyszła dumna, majestatyczna, w pięknej sukni. Dopiero teraz wielu rozpoznało w niej ubogą kobietę, która spacerowała od kilku miesięcy po mieście. Gestem pozdrowiła poddanych i usiadła na przygotowanym dla niej tronie. Tłum pokłonił się monarchini nisko. Tuż obok królowej zasiadła Isabella z Alanem – jedyni, którzy od samego pojawienia się królowej ani trochę nie wierzyli w rychłą śmierć Guy’a. Doskonale wiedzieli, że jeśli królowa obiecała, że Gisborne przeżyje, to tak będzie – mimo tego, iż Guy uparcie obstawał przy tym, że zbliża się jego koniec. Przestali go nawet przekonywać, bo niewiele to dawało. Teraz dobrze wiedzieli, w przeciwieństwie do tłumów, po co król zwołał mieszkańców, i mieli spokój wypisany na twarzach.

- Jego wysokość król Ryszard Lwie Serce! – rozległo się nagle.

Ludzie padli na kolana, widząc samego króla we własnej osobie. Nie wierzyli, że spotyka ich tak ogromny zaszczyt – władca odwiedził ich po powrocie z wyprawy krzyżowej. Czy mogli być bardziej szczęśliwi i docenieni? Wśród poddanych był także Wasilij. Kupiec przybył do miasta specjalnie po to, by ujrzeć, jak sprawiedliwość dosięga Gisborne’a, a jeśli zemsty za wszystkie krzywdy miała dokonać królewska ręka – kupiec nie mógł być bardziej usatysfakcjonowany.

- Ludu Nottingham! – zakrzyknął Ryszard – Przybywam do was od razu po powrocie z wyprawy krzyżowej. Jesteście ważnym dla Anglii punktem, ważnym miastem, i chciałem osobiście sprawdzić, czy nikt was nie krzywdzi. Czy ciemiężcy rządzą wami, czy spotkała ich zasłużona kara. Doszły mnie słuchy, że szeryf Vasey został zamordowany rok temu. Gdyby nie to, zostałby dziś stracony, ponieważ moi wierni słudzy donosili mi, jak źle dzieje się w tym pięknym mieście! Ale mój brat, książę Jan, mianował nowego szeryfa. Sir Gisborne…

Guy powoli wyszedł z zamku. Tłum zamarł. Nie wyglądał na kogoś, kto ma zaraz zawisnąć, ale przecież nigdy nie przejawiał strachu – zawsze miał wyniosłą, czasem kpiącą minę, jakby nie bał się niczego i nikogo. Teraz szeryf szedł wyprostowany, dumny, acz z poważną miną – chyba jednak były to ostatnie kroki w jego życiu.

- Sir Gisborne – kontynuował król – Zdaniem wielu zasłużył na najbardziej dotkliwą karę. Przybyłem tu, by osobiście mu ją wymierzyć, jednak okoliczności, jakie zastałem, i długie rozmowy z szeryfem uświadomiły mi, jak złym podszeptom mogłem ulec. Donoszono mi, że Nottingham jest w ruinie, że ludzie są uciskani, mordowani bez powodu, ale przekonałem się na własne oczy, jak dobrym zarządcą jest sir Gisborne!

Ludzie oniemieli. Czy to możliwe, by król naprawdę tak diametralnie zmienił zdanie!?

- Hańba! – krzyknął ktoś z tłumu – Ten morderca zorganizował zamach na jego królewską mość!

- Kto to powiedział?

Wasilij wystąpił przed tłum i odważnie pokazał się królowi. Guy zbladł, a Eleonora obserwowała kupca z zainteresowaniem.

- Kim jesteś, dobry człowieku? – zapytał król.

- Jestem kupcem, na imię mi Wasilij. Ten łotr odebrał mi dziecko, nie wiem nawet, czy moja córka żyje!

- Ojciec Anastazji – szepnęła królowa swemu synowi – Jest rozemocjonowany. Nie daj się ponieść.

- Drogi kupcze, jeden występek nie może przekreślać wszystkich zasług tego człowieka – oznajmił poważnie Ryszard.

- On próbował cię zabić, wasza wysokość!

- Owszem, próbował – przyznał król – Ale był do tego zmuszony. Zmuszany i uciskany latami przez szeryfa Vasey’a i księcia Jana!!! – zagrzmiał – Dopiero, gdy się od nich uwolnił, pokazał, co jest wart! Odkupił swe wielkie winy poprzez uratowanie życia samej królowej! Zasługi dla monarchii i państwa zmazują niniejszym wszystkie występki i zbrodnie, których się dopuścił!

- Ale twoja matka żyje, o panie – westchnął Wasilij – Mojego dziecka nic mi nie zwróci…

- Obiecałem, że ją odzyskam, i przysięgam, że niedługo ją zobaczysz – Guy podszedł do kupca – Ja dotrzymuję słowa. Anastazja jest dla mnie ważniejsza niż to całe ułaskawienie.

Wasilij odwrócił się i odszedł. Nie ufał mu za grosz, dla niego był esencją zła, w czystej postaci potworem. A jeśli król uległ jego pochlebstwom i podszeptom, kupiec stracił wszelką nadzieję. Chciał opuścić te przeklęte okolice jak najprędzej.

Król tymczasem oficjalnie, wobec ludu, ułaskawił szeryfa i dał mu swoje błogosławieństwo na dalsze rządy. Królowa Eleonora była bardzo zadowolona z takiego obrotu spraw, ale najchętniej pomogłaby też swojemu nowemu ulubieńcowi w odnalezieniu ukochanej, co niestety nie było takie proste. W zasadzie mogłaby, jako monarchini, rozkazać poszukiwania królewskiemu wojsku, albo wydać dekret nakazujący Rusince stawienie się przed oblicze królowej, stwierdziła jednak, wiedziona swą niezawodną, kobiecą intuicją, że jej interwencja w ogóle nie będzie konieczna. Czuła, że miłość Guy’a i Anastazji znajdzie swoje dobre zakończenie, a właściwie – rozpoczęcie. Z optymizmem więc pożegnała się z szeryfem, obiecała mu częste wizyty i wraz z synem udała się do swego domu.

Guy powinien odetchnąć z ulgą, ale… nie potrafił. Jego męka trwała nadal. Spacerował po Nottingham, nie odpowiadając na pozdrowienia i serdeczne uśmiechy ludzi. Rozglądał się dookoła, jakby kogoś nerwowo szukał. Cały czas miał nikłą nadzieję.

***

Anastazji spieszno było, by znaleźć się w Nottingham. Najważniejsze, by na własne oczy przekonać się, że Guy żyje, tylko tego chciała… Na początek jednak musiała coś zrobić z Michaiłem. Nie chciała na razie zabierać go ze sobą. Tylko komu go oddać… Nikomu już nie ufała. Spieszyła w kierunku miasta, kiedy nagle w lesie wpadła na kogoś. Z niedowierzaniem patrzyła na mężczyznę, który wyglądał, jakby zobaczył ducha.

- Nastenka… - szepnął drżącym głosem – Ty żyjesz…

- Tato! – krzyknęła – Tatusiu!

Wpadli sobie w ramiona, uważając jednak, by nie zrobić krzywdy kulącemu się w ramionach matki Michaiłowi. Wasilij ucałował córkę i z niedowierzaniem patrzył na dziecko do niej przytulone.

- Nastya, co to znaczy…

- Bóg mnie obdarował, tatku – uśmiechnęła się przez łzy – To moje błogosławieństwo i jedyna radość. Twój wnuk, Michaił.

- Michaił… Jak mój ojciec!

- Tak, tatku. Ma już rok.

- Zaraz – kupiec cofnął się o krok – To znaczy, że mój wnuk jest synem tego… tego…

- Spójrz, jaki śliczny – odwróciła dziecko w stronę Wasilija – Ma oczy Guy’a, jego nos i czarne włosy.

- Na Boga, Nastenko…

- Czy to znaczy, że będziesz kochał nas mniej? – zasmuciła się – Dlaczego?

- Nie, kochanie, nigdy w życiu! – krzyknął kupiec – Ale to dla mnie szok… Powiedz, co się z wami działo przez ostatni rok?

- Nie teraz. Tato, weź Michaiła i moje rzeczy. Muszę coś załatwić w Nottingham.

- Nie zobaczysz się z tym szatanem! – oburzył się mężczyzna – Zabraniam ci!

- Wybacz, ale nie posłucham cię. Muszę zobaczyć z daleka, czy żyje.

- Anastazja!!!

Wasilij nie zdążył powiedzieć córce, że wczoraj król ułaskawił Gisborne’a i ten cieszy się dobrym zdrowiem. Rusinka wepchnęła dziecko w ramiona swego ojca i pognała przed siebie, nie oglądając się w tył. Tak bardzo tęskniła za Guy’em, tak bardzo brakowało jej jego spojrzenia… Na nowo poczuła, jak mocno kocha tego człowieka. Oczywiście żal w jej sercu był bardzo dotkliwy, ale nie mógł przytłoczyć miłości, jaką go darzyła. Jedno spojrzenie powinno wystarczyć, tylko by przekonać się, czy wszystko z nim w porządku…

Kiedy doszła do miasta, ogarnął ją strach. Nie zrezygnowała jednak, weszła za bramę, chowając się pod kapturem. Rozglądała się uważnie i wszystkie wspomnienia powróciły, gdy widziała ten rynek, ten dziedziniec, ten zamek… To okno, w którym tak często stali z rana po upojnej nocy. To, przy którym tak często mówił jej, że jest piękna, a jej dusza jest jeszcze piękniejsza niż ciało. Mówił jej takie cudowne rzeczy… Jak to możliwe, że potem potraktował ją tak brutalnie?

W oddali zauważyła Alana. W pierwszym odruchu chciała podejść do niego, przywitać się, przecież tak bardzo się lubili, ale… nie mogła. Co, jeśli doniósłby Guy’owi o tym, że ją widział, albo co gorsza – pojmał ją od razu? Przeczuwała jednak, że skoro Alan był tu, to i Gisborne zapewne krąży gdzieś w pobliżu.

- Panie – zaczepiła ubogiego mężczyznę – Nie byłam w Nottingham niemal 1,5 roku. Słyszałam, że panuje teraz nowy szeryf?

- Panienko, nowy i lepszy! – zakrzyknął starzec – Sir Gisborne dba o nas wszystkich. To dobry, uczciwy człowiek! Co to Vasey z nim zrobił, to sobie panienka nie wyobraża!

- Naprawdę?

- Ponoć cierpi z miłości, ale nikt tego głośno nie mówi.

- Zapewne po stracie lady Knighton?

- Panienko! Mówią, że po niewolnicy, ale zabrania rozprawiać o tym.

Serce zaczęło walić jej jak oszalałe, zrobiło jej się gorąco. Czyżby mowa była… o niej? A może była po niej jeszcze inna, która złamała mu serce? Przecież nie wytrzymałby tyle bez kobiety. Musiał kogoś mieć, i to o tę inną niewolnicę musiało chodzić staruszkowi! Anastazja spuściła głowę i ruszyła przed siebie. Pochylona, przygarbiona, patrzyła tylko na ziemię. Nagle… Usłyszała znajomy głos.

- Gdzie ten dureń Alan!? Miał być tu i czekać na mnie!

- Panie, przed chwilą tu był…

- Ale JA jestem TERAZ!!!

Zrobiło jej się dziwnie. Nie słyszała go prawie 1,5 roku… A teraz znów dobiegł ją znajomy, pełen irytacji krzyk. Guy… Zauważyła długie nogi, zmierzające dokładnie w jej kierunku – poznała ten chód. Nikt inny nie chodził w ten sposób. Podniosła głowę; silny wiatr zwiał kaptur i już nic nie chroniło jej przed jego przenikliwym wzrokiem. Patrzyła na niego zachłannie i nie wierzyła w to wszystko… Gisborne zmienił się, był nieco szczuplejszy, jego włosy w czarnych puklach opadały na ramiona, ale twarz była przepełniona smutkiem i rezygnacją. Był… inny, niż ponad rok wcześniej, ale piękny niczym zjawisko z nieba. Tak, to był jej ukochany Guy.

Myślał, że to przywidzenie. Stojącej przed nim kobiecie wiatr zwiał z głowy kaptur i… zatrzymał się tuż przed nią. Zmieniła się. Była o niebo piękniejsza, niż gdy ją ostatnio widział. Te cudne, rumiane policzki, pełne usta, lekko rozchylone, i błysk w jej dużych, błękitnych oczach… Niby nie zmieniła się wiele, lecz była inna. Ale to nadal była jego ukochana Anastazja.

Dzieliło ich tylko kilka centymetrów. Guy wyciągnął przed siebie dłoń i dotknął jej niepewnie. Odskoczyła, przestraszona tym nagłym spotkaniem. Zrobił krok w jej kierunku, ale ona cofała się jak dzikie, spłoszone zwierzątko.

- Anastazja…  - szepnął ze ściśniętym gardłem – Kochanie…

- Pomyliłeś mnie z kimś, panie – bąknęła ledwo słyszalnie.

- Anastazja!

Odepchnęła go i uciekła. Guy zachwiał się i stracił równowagę.

- Złapać ją! – wrzasnął – Ale już!

Sam też puścił się w pogoń za Rusinką, ale niewiele zdziałał. Jego żołnierze tego dnia byli wyjątkowo opieszali, a on sam stracił zbyt wiele cennych sekund na podniesienie się i zorientowanie, w którą stronę mogła pobiec. Zniknęła. Stracił ją po raz kolejny.

- Zwołać całe wojsko!!! – krzyknął donośnie – Nikt nie zmruży oka, dopóki jej nie odnajdziecie!!!

- Guy – podbiegł do niego zdyszany Alan – Co się dzieje?

- Ona tu jest! Anastazja wróciła!

- Naprawdę? To wspaniale!

- Uciekła mi, cymbale, rozumiesz!? Drugi raz wypuściłem ją z rąk! – darł się Gisborne – Natychmiast postaw całe miasto na nogi i wyznacz wysoką nagrodę za jej odnalezienie. Jeśli nie dostanę jej do jutra wieczora, wszyscy poniesiecie karę!

Nie czekając na nic, sam ruszył na poszukiwania. Zaglądał w każdy kąt, do każdej chatki, prosząc ludzi o pomoc, a właściwie – rozkazując im uczestniczenie w poszukiwaniach. A więc jednak… Eleonora miała rację. Anastazja mimo wszystkich krzywd wróciła tu, była blisko niego…

- Kobiety są naprawdę nienormalne – mruknął sam do siebie – Ale za to ją właśnie kocham… Już niedługo będziesz znowu moja, Anastazjo.