"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część osiemnasta.

Richard Armitage jako sir Guy w serialu BBC "Robin Hood".
Screen Kate.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecie tutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC " Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, siedemnasta część tutaj. 

-Gisborne, ty skończony tępaku! – grzmiał szeryf, usłyszawszy radosną nowinę – Co ty wyprawiasz!?

- Ależ mój panie, nie rozumiem! Po prostu żenię się…

- Bez mojej zgody!?

Guy zmierzył go wściekle wzrokiem. Jego istnienie dokuczało mu coraz bardziej. Gdyby tak się go pozbyć…

- O sypianie z nią też mam cię pytać!? – warknął, wytrącony z równowagi.

- Masz niewolnice, do diabła! Używaj sobie do woli! Masz ruską służącą! Rób z nią co chcesz!

- Owszem, robię, ale chcę ożenić się z Marian, panie…

- Żeń się z Anastazją! Co jest z nią nie tak? Ładna, mądra, zgrabna, czego ty chcesz więcej!?

- Dlaczego tak nie znosisz Marian!?

Szeryf zacisnął pięści, by powstrzymać się od dosadnego wyrażenia, co sądzi o pannie Knighton. Guy był zresztą tak zaślepiony, że w ogóle nie zrozumiałby tego.

- Zresztą Anastazja jest służącą, nie ożenię się przecież z podrzędną niewolnicą – dodał Gisborne, odwracając się od Vasey’a.

- Kto ci broni? – szeryf szarpnął go i odwrócił w swoją stronę – Możesz się ożenić z kimkolwiek chcesz, rozumiesz?

- Więc to właśnie robię!

- Masz Anastazję!!!

- Ale chcę Marian!!!

Szeryf był wściekły, najbardziej na Rusinkę. Przecież miała odciągnąć Guy’a od fałszywej lady Marian, a okazało się coś wręcz przeciwnego – pozwoliła Gisborne’owi na ślub z nią. Nie o to ją prosił! Podarował jej nawet suknię, żeby podobała się rycerzowi, Joan wspierała ją po cichu we wszystkim, a ona zwyczajnie nie wywiązała się z tego, co miała uczynić! Już on sobie z nią porozmawia, ale najpierw – sam spróbuje odwieść Guy’a od fatalnego małżeństwa.

- Gisborne, tracę cierpliwość – Vasey pogłaskał go po policzku – W ogóle do niej nie pasujesz. To dzika, nieokrzesana baba, nadaje się do życia w leśnym szałasie, to nie jest kobieta godna ciebie, Gisborne!

- Mogę z nią zamieszkać wszędzie! Nawet w lesie!

- To już Anastazja, jako służąca, ma więcej klasy i obycia od niej! – szeryf kontynuował swoje wywody, które strasznie irytowały rycerza – Pomyśl, jaką wspaniałą byłaby żoną! Uprałaby ci, ugotowała, zarobiłbyś jeszcze bo nie byłaby ci potrzebna służba, a w nocy… człowieku, gdzie znajdziesz taką kochankę, która ma takie możliwości!?

- Skąd znasz… skąd wiesz!? – krzyknął Guy, chwytając szeryfa za gardło – Miałeś Anastazję!?

- Puszczaj, czarny półgłówku! Nietrudno zgadnąć, skoro trzymasz ją u siebie całe noce, a inne wyrzucałeś po pół godzinie! Zresztą widziałem was, ruska nie próżnowała w twoim łożu!

- Jak śmiesz!

Guy pchnął szeryfa, który upadł. Był czerwony z wściekłości. Jak mógł podglądać ich i mówić takie rzeczy o Anastazji!? Miał ochotę zadźgać tego podłego gada i zostawić go w kałuży krwi!

- Gisborne! – wrzasnął upokorzony Vasey, zrywając się z podłogi – Daruję ci tylko dlatego, że cię lubię, i wiem, że jesteś pogubiony, kretynie! Powinieneś zawisnąć!

- Nie odzywaj się w ten sposób o Anastazji – wycedził rycerz, celując w szeryfa palcem – Zabraniam, rozumiesz?

- Gisborne, a ty rozumiesz że przejmujesz się mocniej nią, niż Marian? Pomyliłeś kierunki! Po diabła żenisz się z tamtą pannicą, skoro zależy ci na służącej?

- To służąca, jak sam powiedziałeś, panie! A Marian kocham.

- Nigdy nie broniłeś jej tak, jak ruskiej!

- Daj mi spokój!

- Nie dam, bo nie pozwolę ożenić ci się z pannicą Knighton!

- To MOJA sprawa!

- Tak? Służysz mi, skowronku, a ja nie chcę podejrzanych ludzi w moim otoczeniu. Pamiętaj, jeśli twoja żonka popełni choć najmniejszy błąd, straci głowę, a ty – posadę i majątek. Stracisz wszystko.

- Panie, nie rozumiem, dlaczego jej tak nienawidzisz – Guy odwrócił się plecami do szeryfa, a ten okrążył go i spojrzał mu w oczy.

- A ja nie rozumiem, dlaczego jej tak ufasz.

Guy nie miał najmniejszej ochoty na dłuższą rozmowę z nim. W ogóle nie rozumiał, dlaczego musiał tłumaczyć się szeryfowi ze swoich prywatnych, życiowych wyborów. Obrzucił go pełnym pogardy wzrokiem i podszedł do drzwi.

- Jadę z Anastazją do Locksley – skłamał bez mrugnięcia okiem – Nie szukaj mnie, panie, wrócimy wieczorem.

- A pewnie! Jedźcie! Masz jeszcze tydzień, może Anastazja poukłada ci w głowie, kretynie!

Gisborne trzasnął drzwiami. Tak bardzo nienawidził szeryfa, a jednocześnie tak bardzo go potrzebował. Bez niego nie osiągnąłby tego, co ma, a pragnął osiągnąć jeszcze więcej. Gdyby wszystko było prostsze i mógł pozbyć się go, a sam zająć jego miejsce… Nie zawahałby się ani chwili. W wyobraźni widział już siebie w jego komnacie, na jego tronie, który ustawił sobie w wielkiej sali gdzie przyjmował gości, widział też Vasey’a wiszącego na środku dziedzińca. Piękne marzenia, ale póki co – nierealne. Musiał czekać cierpliwie.

- Anastazjo – zawołał donośnie, wkraczając do kuchni; dygnęła grzecznie, wychodząc na środek – Masz pięć minut, czekam w stajni.

Wyszedł z grobową miną. Służki zaczęły szeptać między sobą, dociekając, gdzie Gisborne może zabrać Rusinkę. Były zazdrosne o jej zażyłość z rycerzem, ale równocześnie wiedziały przecież o rychłym ślubie z lady Marian.

- Niedługo przestanie nosić głowę wysoko – komentowały głośno – Za tydzień sir Gisborne nie będzie już woził jej po okolicach i skończy się chodzenie do alkowy.

- Pewnie! Wtedy jej pokażemy, gdzie jest jej miejsce!

- Ta głupia ruska pannica jeszcze będzie płakać, szorując na kolanach podłogi, bo tylko do tego się nadaje! Teraz chodzi tylko po korytarzach w pięknych sukniach i wydaje jej się, że nic nie musi!

- Dosyć! – huknęła Joan – Głupie wywłoki! Jakby którakolwiek miała tyle rozumu, co Anastazja, też mogłaby być faworytą sir Guy’a albo szeryfa! Problem w tym, że w waszych głowach hula wiatr! A Anastazja za tydzień przenosi się na służbę do Locksley. Żadnej z was Gisborne nie zabrałby ze sobą!

Dziewki zamilkły, patrząc obrażone na swą przełożoną. Anastazja tymczasem wyszła z przyległej izdebki, przygotowana do wyjazdu. Była uśmiechnięta i rozpromieniona, a to zabolało służące.

- Niedługo lady Marian zmyje ci ten uśmieszek z twarzy – krzyknęła jedna z nich.

Anastazja obróciła się gwałtownie w ich stronę, nie wiedząc jednak, która odważyła się powiedzieć coś takiego. Popatrzyła po twarzach zgromadzonych dziewcząt.

- Jeszcze zobaczymy – powiedziała ze stoickim spokojem, po czym zwróciła się do Joan – Pani, wyjeżdżam z sir Guy’em, prawdopodobnie wrócimy późno. Może dopiero jutro.

Wyszła z kuchni, zostawiając służki poirytowane i zdumione. Nie lubiły jej bardziej niż kiedyś. Jedynie Brigitte nadal była jej przyjaciółką, choć nie miały zbyt wiele okazji by porozmawiać. Co prawda od początku nie była zwolenniczką jej przedziwnej relacji z Gisbornem, to jednak wspierała ją jak mogła, w myślach jednak przeklinając rycerza i to, jak traktuje jej zakochaną w nim po uszy przyjaciółkę.

- A gdzie to się wybierasz, młoda panno!?

Anastazja zadrżała. Zza rogu wyłonił się szeryf, wyraźnie zdenerwowany. Szarpnął ją za ramię i pchnął na ścianę.

- Obiecałaś mi coś, Rusinko. Obiecałaś, że będziesz szeroko rozkładać nogi, tak, by zakleszczyć Gisborne’a między nimi, a tymczasem on żeni się z tamtą flądrą!

- Panie, nie mam na to wpływu – odparła, zalękniona – Próbowałam robić wszystko. Myślisz, że mnie nie zależy na tym, by ją zostawił? Nikomu nie zależy tak mocno!

- To dlaczego ta łachudra się żeni!? Mało tego, miał żenić się za pół roku, gdy wróci król, a on przyspieszył wszystko i żeni się za tydzień! Tak się starałaś!?

- Mam jeszcze tydzień, panie, zrobię wszystko…

- Przysięgam ci, Anastazjo – szeryf chwycił ją za gardło – Jeśli do tego ślubu dojdzie, skończysz w MOJEJ alkowie na kolanach. Zapytaj Brigitte.

- Panie, ja… sir Guy zażądał, bym po ślubie przeniosła się z nim do Locksley. Nadal chce…

Zaczerwieniła się i spuściła wzrok. Szeryf myślał, że to kpiny, ale widząc zmieszanie dziewki pojął, że Gisborne na swój pokręcony sposób naprawdę bardzo ją lubi, chcąc mieć w niej kochankę również po ślubie. W głowie natychmiast narodził mu się nowy plan.

- Dobrze więc – puścił ją – Masz tydzień. Masz zrobić wszystko, co potrafisz, rozumiesz? A jeśli ci się nie uda, dostaniesz trzecią, ostatnią szansę… Wtedy otrzymasz miesiąc na zabicie Marian.

- Panie! – krzyknęła, przerażona.

- Ciszej! Skoro będziesz blisko nich, dolejesz jej silnej trucizny do jedzenia. Nikt się nie zorientuje, wyślemy medyka który stwierdzi jakąś nagłą chorobę. Oczywiście za wykonanie zadania dostaniesz nagrodę, czyli… Gisborne’a. Któż mógłby go pocieszyć lepiej, niż ty? Z biegiem czasu otrząśnie się z żalu i może nawet z tobą się ożeni. A ty pozbędziesz się uporczywej konkurencji. Ma to sens?

- Panie, sens jest, ale… ja nie mogę zabić lady Marian, to okropne, to… niemoralne!

- Głupia! – szeryf uderzył ją w twarz – A jak do moralności ma się to, że kiedy za ścianą będzie spała umiłowana żona Gisborne’a, ty będziesz go zabawiać i zadowalać? Czyż to nie jest ohydne, Anastazjo!?

- Jeśli Guy’a ma to uszczęśliwić, to nie obchodzi mnie, czy to moralne… A jej śmierć na pewno wpędzi go w rozpacz! Nie jestem w stanie nikogo zabić! A tym bardziej nie sprawię, że będzie nieszczęśliwy!

- To twoja sprawa. Masz więc tydzień na odwiedzenie go od małżeństwa, inaczej…

Szeryf przycisnął ją do ściany i pocałował krótko.

- Brigitte była zadowolona. Ty też będziesz.

Pchnął ją i odszedł. Anastazja splunęła na podłogę i otarła usta. Obrzydliwe! Jak mógł ją w ogóle tknąć… Jak śmiał! Byle Guy się nie dowiedział… Albo był gotów zrzucić winę na nią, albo nawet zabić Vasey’a. Obie możliwości przerażały ją. Wolała po prostu zapomnieć o tym ohydnym, odrażającym człowieku i jego nieprzyjemnym oddechu na jej twarzy. Nie pozwoli na to, by ktokolwiek zginął, ale tym bardziej nie pozwoli, by szeryf jeszcze raz tknął ją bez jej zgody.

Popędziła do stajni, gdzie Guy czekał na nią niecierpliwie. Alan kończył siodłać właśnie drugiego konia, którego Gisborne wskazał jej dłonią.

- Guy – szepnęła, chwytając go za rękę – Nie chcę jechać sama. Chcę być z tobą na jednym koniu.

- Anastazjo proszę, nie marudź – odparł oschle – O co ci chodzi?

- Wiesz, że boję się jechać sama, nie jestem przyzwyczajona do koni. Przy tobie czuję się bezpiecznie, i lubię wtulać się w ciebie podczas jazdy… Mówiłeś, że też lubisz czuć mnie obok.

- Zachowujesz się jak dziecko.

„Dobrze, że Marian jest taka dojrzała!” – pomyślała ze złością, choć nie mogła tego okazać. Uśmiechnęła się czule i pocałowała go w policzek.

- Pozwól swojej niewolnicy na odrobinę radości i bliskości…

Uległ jej jak zawsze. W zasadzie sam wolał mieć ją bliżej. Cieszył się na ten wyjazd, bo przynajmniej mógł odciąć się od szeryfa i nie myśleć o nim przez jeden dzień, no i najważniejsze – jechał z Anastazją. Machnął ręką, by Alan wprowadził drugiego konia z powrotem do stajni. Pomógł dziewczęciu wsiąść na wierzchowca, a sam usiadł za nią. Podał jej lejce.

- Musisz w końcu się nauczyć – powiedział – Nie będziesz całe życie zależna ode mnie.

- Ale ja tylko tego chcę – odwróciła się i spojrzała na niego ufnie.

Guy pokręcił głową.

- Bądź dużą dziewczynką. Nie bój się, jestem za tobą, trzymam cię.

- Czuję.

Ruszyli przed siebie. Anastazja coraz pewniej trzymała lejce i panowała nad koniem. Guy był z niej dumny, całą drogę szeptał jej do ucha wiersze. Słuchała go z rozmarzeniem.

- Pięknaś jak kwiat róży, przybyła z daleka; czy to wielka miłość? Co mnie z tobą czeka? Wschodnia ma piękności, chylę tobie czoła, uwodzą twe oczy, iskra w nich wesoła – recytował jej wprost do ucha, muskając je delikatnie.

- Guy, to piękne – westchnęła – Kto jest autorem?

- Twe usta jak płatki, miękkie i rozkoszne, bez twych pocałunków, co ja biedny pocznę? Warkocz twój słoneczny pachnie latem ciepłym, a gdy wdycham zapach twojej jasnej skóry… Tracę kontrolę, moja wschodnia różo, twoja obecność jest jak dar od Boga.

- Kochany – zatrzymała konia i odwróciła się ze łzami w oczach – Guy…

- Wymyśliłem to na poczekaniu – szepnął – Twój zapach tak na mnie działa. Napisałem też inne wiersze… Ale nie mam talentu, jak słyszysz.

- Nie mówiłeś, że piszesz poezję!

- Nie ma o czym mówić, Nastenko. Nie płacz – zdjął skórzaną rękawicę i otarł palcem łzy płynące po jej policzku.

- Guy, co ty właściwie do mnie czujesz? – zapytała – Czy to jest coś ważnego? Coś wielkiego? Czy mogę mieć nadzieję, że kiedyś odwzajemnisz moją miłość?

- Przestań, nie pytaj…

- Czuję, że mnie kochasz, Guy! Wybacz, że się ośmielam tak mówić, ale wszystko, co robisz, o tym świadczy.

- Ruszajmy, moja piękna.

Pocałował ją lekko i odwrócił od siebie. Nie chciał odpowiadać na jej pytania, bo były za trudne. Nie umiał zrezygnować z Marian, tak jak i z niej. Były momenty, gdzie pragnął życia tylko z Anastazją – i to był jeden z nich. Kiedy siedział za nią na koniu, przylegał do niej ściśle, a twarz ukrył w jej włosach. Jadąc, rozplątał jej jasny warkocz – tak jak zawsze to robił w swej alkowie, rozpuszczając je i pozwalając, by rozwiewał je ciepły wiatr. Wdychał jej zapach zachłannie, rozkoszując się nim. Gdyby Anastazja porwała go teraz na koniec świata, nie protestowałby w ogóle. Tego chciał w tej chwili – chciał swojej słodkiej niewolnicy tylko dla siebie w odosobnieniu, i im bliżej byli celu, tym bardziej pragnął wyrwać jej lejce i poprowadzić konia gdzieś daleko. Zniknąć z nią i nigdy nie wracać.

***

Plan Anastazji rozpoczął się. Isabella zmierzała do dworku w Knighton, a Alan – do Sherwood. Obawiał się chłodnego przyjęcia przez banitów, ale musiał spróbować. Obiecał to Anastazji, a poza tym naprawdę wolał uchronić Guy’a przed tym małżeństwem i wszelkimi jego następstwami, jak donoszenie Robinowi o każdym kroku Gisborne’a. To mogło oznaczać zarówno koniec Guy’a, jak i Alana.

Kiedy był już blisko kryjówki banitów, strzała przeleciała mu tuż obok ucha. Pokręcił głową z niesmakiem.

- To już nudne, Robin – zawołał – Wymyśl coś lepszego!

- Dla zdrajców nie będę niczego wymyślał! – usłyszał w odpowiedzi – Czego chcesz?

- Opanuj się i posłuchaj, przyszedłem pokojowo. Mam wiadomość od Marian.

Hood wyszedł zza krzaka i przypatrywał się Alanowi z zaciekawieniem. Za grosz mu nie wierzył. Nie ufał zdrajcom.

- Jak śmiesz przychodzić tu i kłamać! – krzyknął, rozzłoszczony – Jak śmiesz powoływać się na Marian!

- Robin, możesz mnie posądzać o wszystko, ale na pewno nie o działanie na jej szkodę. Przecież gdybym chciał, już dawno powiedziałbym Gisborne’owi o waszych bliskich kontaktach. Mogłem zniszczyć Marian jednym ruchem, Robin. Ale chcę ją chronić mimo wszystko, bo lubię ją. Nie chciałem tu przychodzić, ale poprosiła mnie o to, rozumiesz? Nie mogłem odmówić.

- Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę?

- Rób co chcesz, nie będę cię przekonywał – Alan wzruszył ramionami – Powiem jej, że nie chciałeś się spotkać.

- Czekaj!

Przez chwilę bił się z myślami, czy powinien mu uwierzyć, ale w końcu powoływał się na Marian – koniecznie trzeba było to sprawdzić, mogło chodzić o jej życie. Podszedł do Alana i zmierzył go wzrokiem.

- Gdzie i kiedy?

***

- Cieszę się, że zgodziłaś się pojechać ze mną na przejażdżkę – Isabella uśmiechnęła się ciepło do Marian – Musimy lepiej się poznać, skoro masz zostać moją bratową.

- Też się cieszę. Może opowiesz mi trochę o Guy’u, bo nie wiem właściwie nic o jego przeszłości, dzieciństwie…

- Nie wiesz? – zdziwiła się siostra Gisborne’a – Myślałam, że ci opowiadał.

- Nie, Guy nie mówi nikomu o takich rzeczach.

„Anastazji jakoś powiedział” – z satysfakcją pomyślała Isabella. To był kolejny dowód na to, że to nie Marian Guy traktuje poważnie, a Rusinkę. Problem tylko, żeby w końcu zaczął to dostrzegać. Ale już niedługo, już za kilka godzin będzie po wszystkim, a Guy zrozumie, że lady Knighton bawiła się nim i jego uczuciami przez cały czas.

- To dziwne, byłam przekonana, że zwierzał ci się, w końcu cię kocha.

- Może to dla niego bolesne albo poniżające?

„Poniżające będzie małżeństwo z tobą”. Bezczelna! Jak mogła mówić tak o przeszłości jej brata!?

- Po prostu bardzo intymne – oschle odparła Isabella – Myślę, że Guy musi mieć naprawdę ogromne zaufanie, by komukolwiek o tym powiedzieć.

Skręcało ją na samą myśl, że spędzi z tą kobietą następne kilka godzin, ale przecież nie robiła tego dla przyjemności. Gdyby miało być przyjemnie, pojechałaby z Alanem – przynajmniej porozmawiałaby z kimś na poziomie, pośmiałaby się i zrelaksowała. Intrygowanie nie do końca było w kręgu jej zainteresowań, ale sytuacja zmusiła ją do tego. Jeśli to miało pomóc jej bratu, to była gotowa zawiązać pakt nawet z samym diabłem – a musiała przyznać, że spiskowanie z Anastazją i Alanem to była czysta przyjemność.

- Dokąd jedziemy? – zapytała Marian.

Isabella uśmiechnęła się. Nie mogła się już doczekać spotkania i konfrontacji.

***

Guy rozciągnął się na świeżej trawie pod drzewem. Patrzył z rozczuleniem, jak szczęśliwa, rozpromieniona Anastazja podchodzi do niego i siada obok. Pocałowała go nieśmiało w usta.

- Dlaczego tak lekko? – zapytał, przyciągając ją do siebie.

- Nie wiem, jak ci dziękować za to wszystko – odparła – Przyjechałeś tu ze mną, jesteś dobry dla mnie i dla moich bliskich, dałeś im pieniądze…

- Nastenko, wystarczy. Nie zrobiłem niczego wyjątkowego.

- Ależ Guy…

- Wystarczy – położył jej palec na ustach – Na co masz teraz ochotę?

- Tylko na to, by z tobą być.

- Oto jestem – otworzył szeroko ramiona – Chodź do mnie.

Przywarła do niego. Leżeli w milczeniu, nie chcąc zakłócać tej cudownej chwili; nad nimi ćwierkały ptaki, słońce próbowało przedrzeć się do nich przez gęstą koronę drzewa. Nagle na policzku Guy’a usiadł motyl, a mężczyzna uśmiechnął się.

- Motyle poznają dobrych ludzi – Anastazja uniosła się na łokciu i obserwowała ten piękny, niecodzienny widok – Przyleciał do ciebie, bo zobaczył światło.

- To znaczy słońce?

- Światło w tobie. Przebija przez twój czarny strój i nie zmienisz tego. Ten motyl patrzył z wysoka i zobaczył twoje oczy. Musiał zlecieć i popatrzeć z bliska, zupełnie jak…

- Jak ty? – podniósł się i oparł o pień drzewa – Też jesteś jak ten motyl. Piękna, delikatna, niewinna…

- Już nie jestem niewinna – spuściła wzrok.

Guy palcem uniósł jej podbródek.

- Dla mnie jesteś i zawsze będziesz – powiedział – Twoje oddanie, a zarazem niewinność poczyniły we mnie wielkie zmiany. Nie myśl, że tego nie doceniam. Czasem mogę mówić okropne rzeczy, ale tak naprawdę widzę w tobie nadal tę niewinność, którą podarowałaś mi miesiące temu. Masz ją w sobie, w oczach, i to ona fascynuje mnie tak bardzo i odciąga od zła. Anastazjo, ja od dawna nie czułem się tak, jak teraz. Zmieniłem się przez ciebie… Nie chcę zabijać, nie chcę być okrutnym. Przez rozmowy z tobą zrozumiałem, że można inaczej. Co prawda szeryfa nadal mam ochotę powiesić…

- Och tak – mruknęła.

- Co się stało? – Gisborne zauważył, że coś było nie tak – Coś ci zrobił?

- Nie…

- Nastya!!!

Przestraszyła się jego srogiego wzroku. Musiała coś powiedzieć.

- Nic wielkiego, złośliwie groził mi, że będę musiała iść do jego alkowy. Nie martw się, Guy, nie przejęłam się. To nic dla mnie nie znaczy. Prędzej poderżnę mu gardło niż pozwolę, by mnie wziął, przecież należę do ciebie…

- Anastazjo – Guy patrzył jej w oczy, zastanawiając się nad jej słowami – Byłabyś w stanie dla mnie… zabić?

Zmieszała się. Nie do końca to miała na myśli, ale… Boże, przeraziła ją myśl, że tak naprawdę nie potrafi zaprzeczyć. Czy naprawdę była zdolna do morderstwa, nawet w imię miłości?

- Nie wiem, Guy. Gdybyś był w niebezpieczeństwie pewnie bym się nie wahała…

Nie dowierzał w to, co słyszy. Nigdy w życiu nikt nie wyznał mu w ten sposób miłości. Zabiłaby dla niego…

- Ja dla ciebie też mógłbym bez zastanowienia pozbawić kogoś życia – powiedział z pełnym przekonaniem – A uwierz, że nie jest mi łatwo to mówić, bo odwykłem od zabijania. Nie sprawia mi to już przyjemności, a wręcz przeciwnie. Ale dla ciebie mógłbym wymordować całe Nottingham…

Kochał ją. Była o tym święcie przekonana. Gdyby tak nie było, nie czyniłby takich pięknych wyznań! Może jednak odwiedzie go od ślubu… Może uda jej się sprawić, by tylko z nią pragnął spędzić życie! Była już tak blisko…

- Co jeszcze mógłbyś dla mnie zrobić? – uśmiechnęła się słodko – Porzuciłbyś wszystko, co masz, i wyjechał ze mną?

- Oczywiście, co to za pytanie!

- Więc dlaczego nie chcesz tego zrobić?

Nie był zadowolony z tego, że jest tak dociekliwa. Miał wrażenie, że z każdym dniem czuje do niej coraz więcej, ale przecież nie mógł. Przecież miał Marian, którą kochał od lat. Jakże mógłby teraz ją porzucić? To niemożliwe. Ale dlaczego musiało być tak trudne?

- Nastenko, udam, że nie słyszałem tego pytania – powiedział poważnie – I proszę, żebyś nie drążyła tego tematu.

- Dobrze, wybacz – zwiesiła głowę – Gniewasz się na mnie?

- Uspokój się. Proszę, nie psuj tego.

Miał ochotę odsunąć ją od siebie, bo jego serce zaczynało słabnąć. Nie chciał być słaby. Chciał dominować, chciał mieć nad wszystkim kontrolę, rządzić, być silnym – a przy niej stawał się mały, słaby, nie panował nad swoimi uczuciami. Z Marian było inaczej – to on trzymał wszystko na wodzy, to on był inicjatorem tego, co się między nimi działo, on trzymał wszystko w garści i kontrolował. Czuł się panem sytuacji, bo Marian uległa jego uczuciom – Anastazja zaś walczyła o niego, co z jednej strony niesamowicie go podniecało i łechtało jego męskie ego, a z drugiej – uwierało go to, że kobieta jest w stanie tak bardzo na niego wpływać. Bał się tego, całe życie dążył do władzy, a teraz okazało się, że jest ktoś, kto… całkiem dosłownie ma władzę nad nim. Nie mógł na to pozwolić.

- Wracamy do Nottingham – poderwał się, otrzepując z trawy – Rusz się.

- Guy, mieliśmy spędzić tu cały dzień…

- Mam wiele spraw do załatwienia przed ślubem – podkreślił.

Wstała i bez słowa podeszła do konia. Trzymając go za uzdę, głaskała po pysku i przeczesywała jego grzywę. Kiedy Guy usiadł na wierzchowcu, usadowiła się za nim. Ruszyli. Milczeli cały czas, jakby oboje bali się, że słowa zniszczą coś między nimi, że coś się skończy… Gisborne jednak miał coraz większy mętlik w głowie, a kiedy czuł, jak uda Anastazji ciasno przywierają do jego bioder, jak jej podbrzusze dotyka go w nieznośnie rozkoszny sposób, przegrał sam ze sobą. Zatrzymał konia i zeskoczył z niego, po czym wziął Anastazję na ręce i położył na mchu. Przyległ do niej i szaleńczo zaczął całować, zdejmując z niej suknię. Nie dbał o to, że są w lesie, że ktoś może nadjechać, zobaczyć… Pragnął jej, tak jakby to miały być ich ostatnie, wspólne chwile. Nie wiedział, co przyniesie los, i choć bardzo chciał mieć Anastazję blisko, to w głębi duszy coś mu mówiło, że może to nie być takie łatwe…

- Guy, kochany, zostaw ją – odważyła się powiedzieć, gdy poczuła go w sobie, a jego usta pieściły jej ramiona – Błagam, zostaw ją i kochaj tylko mnie…

- Nie mów tak – odparł błagalnie, pomiędzy pocałunkami – Krzywdzisz mnie tym…

- Chcę twojego szczęścia, a ze mną je znajdziesz – szepnęła, a zaraz po tym mężczyzna zamknął jej usta gorącym pocałunkiem.

- Nie dam ci tego, czego oczekujesz – jęknął z żalem – Proszę, wybacz mi…

Kochał się z nią i wiedział, że może nie być następnego razu. Pochłaniał ją całym sobą, doprowadzając ją do bram raju, którego nie znała przed spotkaniem go. Dla niego też dopiero Anastazja była punktem zwrotnym, była kobietą, która odmieniła wszystko – począwszy od jego uczuć, wrażliwości, po jego zachowanie w alkowie. Kiedyś brał to, co mu się według jego mniemania należało, i wyrzucał zużytą „rzecz” za drzwi. Teraz Guy dawał wszystko, co potrafił i co miał, by jego kobieta była spełniona. Nie współżył już machinalnie, dla swoich egoistycznych pobudek – on prawdziwie kochał się z pasją i uczuciem. To wszystko odmieniła ona – niepozorna niewolnica z Rusi, której imię teraz wykrzykiwał tak głośno, że niosło się echem daleko. Imię rycerza również rozbrzmiało, i tak, jak Anastazja i Guy byli połączeni na ziemi, tak dźwięk ich imion połączył się ze sobą w powietrzu.

Gisborne spojrzał na swą kochankę z miłością w oczach. Pierwszy raz go takim widziała… Jego szaroniebieskie oczy lśniły niezwykłym blaskiem, a w ich odbiciu widziała siebie. Zrozumiała, że to ona jest jego ukochaną.

- Guy, kocham cię – wyznała, tuląc się do niego.

- Wiem – szepnął – I to najbardziej boli…

***

Marian zatrzymała się. Dostrzegła wybiegającego z gęstwin naprzeciw Robina. Isabella wycofała się, niezauważona, obawiając się ich reakcji, i oczekując na to, co niechybnie musiało się wydarzyć. Czy Guy zdąży, by ujrzeć, jak jego kryształowa ukochana spiskuje z jego największym wrogiem?

Aktualizacja, 08/07/2015, następna część tutaj.