"Serce Góry", fanfik autorstwa Kate, część 12.

Poprzednia, jedenasta część tutaj. 

Thorin z wściekłością patrzył na jasnowłosego elfa i przypomniał sobie, że kiedyś widział już podobną twarz, nie mógł tylko skojarzyć, czyja to była twarz. Powoli opuścił miecz i postanowił spróbować negocjacji z mało uprzejmym osobnikiem.

- Jestem Thorin, syn Thraina – powiedział, prostując się i z wyższością patrząc na elfa – Jestem królem spod Samotnej Góry. Pozwól mi przejść, proszę.

- A ja jestem Legolas, syn Thranduila. Książę z Mrocznej Puszczy. Wkroczyłeś na moje tereny, nie obchodzi mnie twój królewski tytuł.

W jednej sekundzie do Thorina dotarło, z kim ma do czynienia. Syn jego wroga, syn osoby, która w największej potrzebie i w ogromnym nieszczęściu odwróciła się od niego. Patrząc mu prosto w oczy odmówiła pomocy. Thranduil, wielki król elfów leśnych… Patrzył ze spokojem, jak Smaug zabija braci Thorina, jak niszczy Dale i sieje wokół siebie spustoszenie. Jak odbiera krasnoludom ich dom… Mimo tego odwrócił się, mimo rozpaczliwego błagania Thorina. To wydarzenie wyryło się w pamięci krasnoluda bardzo mocno, i była to chyba jedyna rzecz na świecie, której nie był w stanie nigdy wybaczyć.

- Twój ojciec… jest zdrajcą – wychrypiał wściekle Thorin, a grot strzały Legolasa dotknął jego czoła.

- Zabiłbym cię za takie słowa, ale nie chcę odbierać ojcu tej przyjemności. Wydaje mi się, że się znacie…

- Zdradził mnie! Opuścił w potrzebie!

- Teraz znowu jesteś w potrzebie, krasnoludzie – Legolas z kpiną zwrócił się do Thorina – Ale twoja sytuacja jest gorsza. Przeszukać ich! – rozkazał.

Niewielki oddział elfów zaczął gorliwie wypełniać polecenie dowódcy, jednak on sam zajął się Thorinem.

- A więc twierdzisz, że jesteś królem – westchnął z ironią, wyrywając mu jego ciężki, wojenny topór – Gdzież więc twoje królestwo?

- Mówiłem już – warknął krasnolud.

- Mocno mi się wydaje, że Samotną Górę posiadł niejaki Smaug – Legolas znalazł za pasem Thorina dwa noże i chwycił za rękojeść jego miecza.

- Gdyby nie twój ojciec…

- Gdyby nie mój ojciec, byłbyś martwy od kilku minut – syknął elf, wyciągnąwszy miecz z pochwy. Zaniemówił i zrobił duże oczy, widząc co znalazło się w posiadaniu krasnoluda – Skąd to masz?

- Dostałem.

- Kłamiesz… Ukradłeś to! Komu, przyznaj!

- Możesz zapytać Elronda, rozpieszczony elficki synalku! – wściekle zagrzmiał Thorin, co rozwścieczyło Legolasa.

- Podły kłamco! Będziesz powoływał się na moich krewnych, przeklęty, brudny krasnoludzie!?

- Odwołaj to, zanim moja strzała znajdzie się w twojej pustej, kobiecej głowie! – wrzasnął Kili, wyrywając się tak silnie, że trzech rosłych elfów miało problem z utrzymaniem go.

- Zakneblować tego śmierdzącego gnoma – rozkazał Legolas, na co odezwał się Fili:

- Obraź jeszcze raz mojego brata lub wujka, a zginiesz w męczarniach, nawet nie spodziejesz się, kiedy!

- Przepraszam, o wielki książę elficki – odezwał się cicho Bilbo, ufając swoim umiejętnościom dyplomatycznym  – To jednak są synowie Durina, nie byle jakie gnomy, prosiłbym o odrobinę szacunku, ponieważ wiem sam po sobie, że potrafią dotrzymać słowa, jeśli obiecają komuś śmierć, nawet jeśli są w najgorszej sytuacji. To tak ku przestrodze…

- Ten numer był chyba gorszy od pasożytów – wściekł się Dwalin.

- Kogo nazywasz pasożytem? – oczy Legolasa zwęziły się i dokładnie lustrował całą kompanię.

- Ciebie, zniewieściała, ogarnięta znieczulicą formo podłego życia! – odezwał się groźnie cichy dotąd Ori – Nie masz prawa obrażać mojego króla, ty, ty… Ty bandyto!

- Zabrać go! – elf machnął ręką w kierunku młodego krasnoluda, a kiedy jego polecenie zostało spełnione, z widocznym obrzydzeniem chwycił Thorina za włosy i szarpnął tak, by ten patrzył mu w twarz – Z każdym słowem twoich brudnych, małych poddanych będę coraz bardziej zły. Jeśli ci na nich zależy, rozkaż im milczeć, albo nie czekając na decyzję mojego ojca, sam zdecyduję, co z nimi zrobić.

- Zostaw ich – Thorin wściekle wyrwał się Legolasowi – Tknij któregokolwiek z nich, a umrzesz. Twoją głowę osobiście odniosę tatusiowi.

- Waż słowa, wasza wysokość – z dobitną kpiną elf zwrócił się do krasnoluda, i pchnął go w stronę swoich poddanych – Związać ich, a najmłodszych zakneblować. Tego uzurpatora też.

- Nie jestem uzurpatorem! Jestem prawowitym królem Ereboru! – warknął Thorin.

- Mówi ci coś imię: Smaug?

Oczy Thorina pociemniały. Wściekłość rozrywała go od środka, ale wiedział, że jest w beznadziejnej sytuacji.

- Gdyby twój ojciec nam pomógł…

- Mój ojciec nie chciał pomóc chciwym, pazernym, mściwym i fałszywym egoistom. I do tego złodziejom – Legolas dokładnie obejrzał Orkrista, i dodał – To WASZ problem, nie nasz.

- Na Durina, jak możesz być tak bezduszny…

- Zakneblujcie go – bez emocji ponowił rozkaz Legolas – Zaprowadźcie ich wprost do lochów. Ale tego… osobiście doprowadzę do mego ojca.

Po chwili cała czternastka szła związana, otoczona trzydziestoma wysokimi, uzbrojonymi elfami. Thorin był wściekły. Właśnie go poniżono, obrażono, i w zasadzie to wszystko za nic – tylko dlatego, że chciał bezpiecznie i spokojnie przejść przez Mroczną Puszczę. Do tego zdawało się, że ten cały Legolas jest o wiele gorszy od swojego nadętego, zdaniem krasnoluda, i przerażająco egoistycznego ojca! Cała nadzieja w tym, że może Thranduil przez te lata poszedł do rozum do głowy, choć Thorinowi na samą myśl o spokojnej rozmowie i proszeniu go o wolność robiło się niedobrze. Droga do pałacu leśnych elfów była dość długa, ale w końcu stanęli przed ogromną, ciężką bramą. Z każdym krokiem Thorina ogarniała coraz większa złość i poczucie bezsilności – a to było uczucie, którego nienawidził. Gdy wkroczył do pałacu, zupełnie nie ruszył go ogrom królestwa jego wroga. W jednej chwili przypomniał sobie wspaniałe sale Ereboru, wspaniałość i piękno wykutych przez jego przodków korytarzy, i mocno za tym zatęsknił. Lecz nie dane mu było długo myśleć o swym domu; właśnie wprowadzono ich do głównej sali, tuż przed oblicze Thranduila. Legolas brutalnie szarpnął knebel Thorina i zerwał go tak mocno, że krasnolud upadł na kolana.

- Przywitaj odpowiednio KRÓLA - podkreślił złośliwie Legolas, ale w tym momencie Thorin kątem oka zauważył, że Thranduil gestem jakby zganił syna.

- Rozwiąż go – rozkazał, a kiedy ten spełnił polecenie i szarpnięciem podniósł Thorina, dodał – Odejdź, synu.

Legolas ze zdziwieniem usunął się, jednak nie wyszedł, a stanął za sponiewieraną kompanią krasnoludów. Thranduil już otwierał usta, by coś powiedzieć, jednak Thorin był pierwszy.

- Każ rozwiązać moich przyjaciół – powiedział cicho, ale dobitnie – Nie ma mojej zgody na takie traktowanie. Moi siostrzeńcy są zakneblowani, tak traktujesz gości? Tak traktujesz rodzinę królewską, wasza wysokość?

- Legolasie – wymownie zawołał król, wskazując na krasnoludów – Witaj Thorinie Dębowa Tarczo. Coś ważnego sprowadziło cię do mojego królestwa…

- A może chociaż: przepraszam!? – wyrwał się Kili, gdy tylko mógł otworzyć usta, co jednak zostało zignorowane.

- Weszliście tu bez zezwolenia…

- Od kiedy trzeba mieć pozwolenie, by wędrować przez Mroczną Puszczę? – zdziwił się Thorin – Gandalf nic o tym nie wspominał…

- Gandalf… Co wspólnego ma szary czarodziej z grupą krasnoludów?

- Jest naszym przyjacielem. Podobnie jak Elrond…

- Kłamie! – krzyknął Legolas, pokazując ojcu miecz, który zabrał Thorinowi – Spójrz ojcze, co mu zabrałem. Legendarny Orkrist, Pogromca Goblinów.

- Skąd to masz? – Thranduil nerwowo zwrócił się do Thorina.

- Nie odpowiem ci… zdrajco – warknął w końcu krasnolud – Wypuść nas, albo…

- Zdrajco… Zdajesz sobie sprawę z wagi wypowiedzianych przez ciebie słów w MOIM pałacu?

- Kto odwrócił się ode mnie, kiedy błagałem o pomoc… Kiedy umierali moi ludzie? Byłeś tam, widziałeś ból w naszych oczach, nasze cierpienie! Odszedłeś tak po prostu! – Thorin wykrzyczał cały trzymany w sobie przez lata żal – Zdradziłeś nas, nasze zaufanie, mój dziadek był zawsze gotów iść z wami w bój, a ty nie zareagowałeś nawet na śmierć naszych braci!

- Miałem narażać moich ludzi na bezsensowną śmierć?

- Jesteś egoistycznym, zadufanym w sobie zdrajcą! – brnął Thorin, nie zwracając na gniew w oczach Thranduila – Przyjaciele i sojusze NIC dla ciebie nie znaczą! Przypomnij sobie, co zrobił Elrond, kiedy Isildur odciął Sauronowi palec z Jedynym Pierścieniem! Poszedł za nim, w imię sojuszu i przyjaźni, poszedł za nim w piekielny ogień Góry Przeznaczenia! Ty bałeś się ognia smoka… Bałeś się! Jesteś tchórzem, przeklętym tchórzem!!!

- JA jestem tchórzem!? – wybuchnął w końcu król elfów – Porównujesz się do Isildura, krasnoludzie… Wielki król, wszechwładny pan, mocarny władca imperium… To on był słabym tchórzem, chciwy i zachłanny, zachowując Pierścień, wybrał swoją zgubę. Elrond powinien był odebrać mu Pierścień i…

- I oddać go tobie, tak!? – krzyknął rozwścieczony Thorin – Zostawić go elfom!? Gdyby trafił w twoje ręce, świat spotkałaby zagłada! Elrond jest jedynym z elfów, który ma honor i szanuje sojuszników! Ty swój honor już dawno straciłeś, o ile kiedykolwiek go posiadałeś!!! Bądź przeklęty, ty i wszystko co ci bliskie!!!

- Zabrać ich do najgłębszych lochów!!!

- Tchórz! Tchórz bez honoru! – krzyczał Thorin, brutalnie pojmany przez kilku elfów.

- Chciałem z tobą porozmawiać, jak król z królem, ale nie dajesz mi wyboru, Thorinie, synu Thraina… Wiem, po co idziesz, jaki jest twój cel. Pomógłbym ci, gdybyś okazał mi szacunek i…

- NIGDY!!! – przerwał mu Thorin, wyrywając się elfom, wściekły jak nigdy dotąd; jego kompani jeszcze nie widzieli go w takim stanie – Szacunek do tchórza bez godności? I co, miałem się z tobą dzielić skarbem? NIGDY nie ujrzysz ani kawałka złota Ereboru, NIGDY!!!

- Tak, ponieważ nie zamierzam pertraktować ze smokiem, a ty nigdy tam nie dojdziesz…

- Jeszcze zobaczymy – warknął krasnolud, ponownie pojmany przez elfy. Thranduil uśmiechnął się ironicznie:

- Jeśli taki jest twój wybór… Ja jestem cierpliwy. Ale cóż, gnij w moich lochach choćby setki lat!!!

Z satysfakcją patrzył, jak drużyna krasnoludów jest wyprowadzana z sali. Kiedy jednak drzwi za nimi zamknęły się, uśmiech z jego ust zniknął. Spojrzał na swego syna z wyrzutem:

- Nie musiałeś ich aż tak sponiewierać.

- Ojcze, myślałem, że…

- Nie myśl, synu, tylko zawsze działaj neutralnie. Jeśli rozniesie się, że upokorzyliśmy potomków Durina i wrzuciliśmy ich do najgłębszych lochów…

- Przecież sam ich tam zamknąłeś! – Legolas coraz mniej rozumiał swego ojca.

- Ale to TY ich związałeś i zakneblowałeś.

- Obrażali cię, byli bezczelni i…

- Przez twoją lekkomyślność straciłem jedyną szansę na część bogactwa Ereboru! – przerwał mu zdenerwowany Thranduil – Po takim powitaniu nie dziwię się, że nastawił się tak negatywnie…

- Ojcze, broniłem cię!

- Och, Legolasie, kiedy nauczysz się, że nie można mieć wszystkiego! – król z rozmachem zasiadł na swoim tronie – Musisz zacząć kalkulować, myśleć chłodno, co jest opłacalne a co nie. Ja nie miałem wyjścia, musiałem wrzucić go do lochu, ale gdybyś nie zadziałał pochopnie i obdarzył go choć odrobiną szacunku, może udałoby mi się z nim negocjować!

- On cię nienawidzi – lodowato stwierdził Legolas – Co chciałeś osiągnąć?

- Synu… Mój drogi synu. Wiele lat minie, zanim zrozumiesz brutalne prawdy rządzące tym światem. Jesteś jeszcze młody i niedoświadczony. Czasem cel uświęca środki, a Thorin Dębowa Tarcza jest tak skupiony na swym celu, że po jakimś czasie przemógłby się i pewnie przystałby na moje warunki. Ale teraz niech tam gnije – zakończył teatralnym gestem, wskazując na drzwi – To nie mój problem.

Legolas zacisnął pięści i, rozczarowany postawą ojca, skierował się do wyjścia.

- Nic nigdy nie jest twoim problemem – mruknął cicho.

- Coś mówiłeś?

- Nie, ojcze. Wybacz, pójdę poszukać Tauriel…

- Idź idź, synu, naucz się życia… Musisz mieć twardą skórę, jak te przeklęte krasnoludy!

Legolas z niedowierzaniem pokręcił głową i wyszedł. Zawsze wiedział, że jego ojciec jest specyficzny i nie jest najżyczliwszą osobą na świecie, ale kochał go i był przekonany, że wszystko, co Thranduil robi, jest w gruncie rzeczy prawidłowe, jakkolwiek dwuznaczne moralnie i błędne by się wydawało. Teraz zaczynał w to wątpić…

***

Luthien wraz z grupą elfów wkroczyli do Rivendell. Była zachwycona tym miejscem od pierwszej chwili. Wszechobecne piękno położonego w niesamowicie malowniczej dolinie Ostatniego Przyjaznego Domu sprawiło, że dziewczyna zapomniała o wszelkich przykrościach i smutku. Była oszołomiona, co chwilę rozglądała się i uważnie oglądała wszystko, co ją otaczało, nie wierzyła że tak piękne miejsce może istnieć naprawdę. Nagle naszła ją myśl, jak może wyglądać Erebor… Wspaniałością pewnie dorównuje, a może nawet przewyższa siedzibę elfów. Thorin opowiadał jej kiedyś o pięknie krasnoludzkiej ojczyzny, wierzyła w każde jego słowo, a opisywał to tak obrazowo, że zdawało jej się jakby wszystko widziała na własne oczy. Szczególnie utkwił jej w głowie opis tronu i umocowanego w nim Arcyklejnotu. Tak bardzo chciała, by Thorin go odzyskał… Może wtedy wróciłby po nią i żyliby razem…

- Moja pani, jesteśmy – z zamyślenia wyrwał ją głos Lindira, a elf, z którym jechała na koniu, pomógł jej zsiąść na ziemię – Zaprowadzę cię do mego pana Elronda.

Trzęsąc się ze strachu, szedł przodem, nie chcąc spojrzeć Luthien w oczy. Bał się też, że powie wszystko Elrondowi, choć mocno wierzył w to, że ta niechlubna noc, kiedy pozwolił sobie na zbyt wiele, zostanie tylko między nimi. Otworzył drzwi, za którymi Luthien ujrzała wysokiego, dostojnego elfa, a przy nim siedzącą podobną do niego, niesamowicie piękną elfkę. Nieco zawstydzona i zmieszana, niepewnym krokiem weszła i stanęła przed nimi.

- Witaj, mój panie, witaj pani – Lindir ukłonił się głęboko, stając tuż przy niej – Wracając z wizyty u króla Thranduila, u naszego przyjaciela Beorna spotkałem Mithrandira, a z nim Thorina Dębową Tarczę z kompanią. Oto Luthien, ich towarzyszka…

- Witaj, Luthien – odezwał się ciemnowłosy elf – Jak zapewne wiesz, jesteś w Rivendell. Jestem Elrond, a to moja córka Arwena.

Dziewczyna ukłoniła się, speszona powagą i dziwną teatralnością wypowiedzi elfów. Elrond jednak uśmiechnął się do niej ciepło.

- Nie bój się, jesteś w najbezpieczniejszym miejscu w Śródziemiu – zapewnił – Coś ważnego cię tu sprowadza, prawda?

- Thorin prosił, bym doprowadził panienkę do ciebie, mój panie. Chciał oszczędzić jej zmartwień i trudów podróży – wyjaśnił Lindir, a w oczach Luthien zakręciły się łzy.

- Oddał mnie pod waszą opiekę – szepnęła – Nie chciał mnie już więcej…

Elrond pojął wagę sprawy i jej delikatność, toteż postanowił odprawić Lindira i osobiście pomówić z dziewczyną.

- Lindirze… Dziękuję. Porozmawiamy później – znacząco wskazał głową na drzwi, jednak jego wierny sługa podszedł do niego z tajemniczym rulonem w dłoni.

- Mój panie, Thorin prosił, żebym przekazał ci to… - mówił cicho – Rozkazał także, bym strzegł jej jak oka w głowie. To bardzo ważna sprawa…

- Rozumiem, możesz odejść.

Kiedy Lindir zamknął za sobą drzwi, Elrond podszedł do Luthien i objąwszy ją ramieniem, zaprowadził na krzesło, i usiadł tuż przy niej. Arwena, dotąd milcząca i przyglądająca się tylko sytuacji, również przysiadła się do nich.

- A więc jesteś przyjaciółką krasnoludów… Gościłem ich jakiś czas temu. Zmierzali do Ereboru, był z nimi Gandalf i hobbit…

- Bilbo Baggins – powiedziała Luthien – To dobry hobbit, wspaniały przyjaciel.

- Co się stało, jak właściwie trafiłaś do ich drużyny?

- Uratowali mnie… Thorin – podkreśliła – uratował mnie z lochów goblinów. Nie chciał mnie zabrać ze sobą, ale Gandalf… nie wiem jak, ale wpłynął na niego. Tak zaczęła się najpiękniejsza historia w moim życiu… Zakochałam się w nim. A on? Nie wiem, co czuł, bo nigdy tego nie powiedział. Nie chcę w to teraz wnikać…

- Nie musisz, powiedz tyle, ile uznasz za stosowne – powiedział Elrond.

- Dziękuję… Byłam z nim szczęśliwa. On też był szczęśliwy, cały czas powtarzał mi że zmieniłam go, że jest przy mnie spokojniejszy, podkreślał że kiedy śpi przy mnie, nie ma koszmarów, które dręczą go co noc od lat. Ale nagle postanowił mnie odsunąć, nie rozumiem tego, błagałam, płakałam, wszyscy namawiali go by zmienił zdanie, ale on…

- Proszę, nie płacz – Arwena chwyciła Luthien za rękę, widząc łzy spływające po jej twarzy – Miłość bywa trudna, może czuł że musi to zrobić… Jesteś tu bezpieczna, i chyba o to mu chodziło. Jego wyprawa jest niesamowicie trudna…

- Ale ja chciałam przy nim być. Chciałam przy nim umrzeć…

- Może Thorin ma inne plany co do ciebie – łagodnie powiedział Elrond – Może wolałby cię… żywą. Po odzyskaniu Ereboru.

Luthien spojrzała na niego, zdziwiona, i otarła łzy. Czyżby Elrond wierzył w to, że Thorinowi uda się dokonać tego, o czym od lat marzy? I na dodatek… będzie jej potrzebował, kiedy to wszystko się skończy?

- Nie chowaj w sercu urazy, i odrzuć smutek. Możesz u nas zostać tak długo, jak tylko zechcesz, albo ile będzie to konieczne. Prawdę mówiąc wolałbym, żebyś stąd nie odchodziła, dopóki nie będziemy mieli żadnych wieści od Gandalfa. Nie masz nikogo poza Thorinem, prawda?

- Tak, to prawda, panie. Jest jedyną osobą, którą mam na tym świecie. No i jego zwariowanych kompanów – Luthien uśmiechnęła się blado – Nie mam dokąd pójść i gdzie się podziać…

- W takim razie to jest twój nowy dom, Luthien. Zostawiam was, Arwena pokaże ci tu wszystko i oprowadzi po Rivendell. Będziemy mieli jeszcze wiele okazji, by porozmawiać.

- To my pójdziemy, tato – oznajmiła Arwena – Pokażę Luthien, gdzie będzie mieszkała.

Elrond uśmiechnął się do nich, po czym obie opuściły pomieszczenie. Wtedy elf rozwinął rulon, który otrzymał od Lindira. Wpatrywał się dłuższą chwilę w nieco niedbałe, ale piękne pismo, które wskazywało na królewskie pochodzenie osoby piszącej list. Zauważył charakterystyczne dla rodu Durina ozdobniki i szczególne litery, rozpoczynające zdania.

„Elrondzie, z całego serca proszę Cię o przechowanie najcenniejszej rzeczy, jaką mam na tym świecie. Nie chcę narażać Luthien na niebezpieczeństwo, oglądanie wojny i śmierci… Może nawet mojej śmierci. Nie zniosłaby tego, jest zbyt krucha i delikatna. Jest najdroższą memu sercu osobą, i proszę Cię o otoczenie jej najlepszą opieką, jaką możesz jej zapewnić. Ufam, że nie odmówisz mi pomocy, w imię dawnych sojuszy – nie proszę o pomoc w walce, tylko o coś znacznie dla mnie ważniejszego. Moja wdzięczność będzie niezmierna i dozgonna. Thorin”

Elrond wcale nie był zdziwiony odczytanymi właśnie słowami. Przeczuwał od momentu, gdy ujrzał Luthien i otrzymał zwinięty rulon, że to ktoś więcej niż przypadkowa osoba. Thorin nie polecałby osobiście, by doprowadzić kogoś do Rivendell, gdyby nie był to ktoś dla niego ważny. Elrond wiedział, że to musiało kosztować krasnoluda wiele nerwów, a przede wszystkim – stłumienie swojej dumy, która normalnie nie pozwalała mu na jakiekolwiek relacje z elfami. Poniekąd to rozumiał, ponieważ nigdy nie pochwalał tego, jak Thranduil zachował się wobec Thorina, gdy ten był w największej potrzebie, mógł obawiać się że teraz ponownie spotka się z odmową, a jednak ugiął swój królewski kark i poprosił o pomoc. Elrond postanowił, że nie tylko otoczy Luthien jak najlepszą opieką, ale też w miarę swoich możliwości pomoże krasnoludom, gdy zajdzie taka potrzeba… By uczynić zadość dawnym sojuszom, i odkupić haniebne zachowanie Thranduila z przeszłości.

***

Thorin nie widział twarzy elfa, który go prowadził do lochu; czuł tylko dłonie mocno zaciśnięte na swoich ramionach, które bezlitośnie popychały go do przodu. Upokorzony, ale z dumnie uniesionym czołem szedł przed siebie. W końcu wysoka, szczupła postać z ogromną siłą pchnęła go do celi, a tego urażona duma Thorina nie zniosła. Odepchnął się dłońmi od ściany i gwałtownie odwróciwszy się, chwycił elfa za poły ubrania i wręcz rzucił nim o kraty.

- Zapłacisz za to, krasnoludzie! – krzyknęła postać, podnosząc się, i wtedy Thorin zauważył, że jest to piękna, rudowłosa kobieta, jednak wcale nie zbiło go to z tropu.

- Zabierz ode mnie swoje brudne, elfickie łapska – wycedził przez zęby – Nie pozwoliłem się dotykać! Nie takiej… Nie takiemu ZERU, jak ty!!!

- Uważaj sobie, nędzna miniaturko – prychnęła elfka - Póki co to TY jesteś zerem, dopóki mój pan ma cię w swoich lochach.

- Ciekaw jestem, jak bardzo musiałaś poświęcić się, żeby „twój pan” – zaznaczył sarkastycznie – Ustanowił cię strażniczką lochów. Widać po tobie, że musiałaś się bardzo mocno starać!

- Jak śmiesz! – elfka zamachnęła się, by uderzyć Thorina, jednak ten był szybszy i wykręcił jej ręce, przyduszając ją do ściany. Zatrzęsła się ze złości – Nie ujdzie ci to na sucho, przysięgam ci że doświadczysz najokropniejszych tortur jakich można tu zaznać!!!

- Gdybym chciał, pokazałbym ci moje tortury. Tylko że… - zmierzył ją wzrokiem pełnym obrzydzenia i nienawiści – Niedobrze mi się robi, jak na ciebie patrzę. Nie tknąłbym cię nawet moim mieczem. To właśnie byłaby najokropniejsza tortura.

- Legolasie! – zawołała głośno, po czym z całej siły kopnęła Thorina kolanem w podbrzusze i podniosła się, z góry patrząc jak krasnolud zwija się z bólu – Naucz się szacunku, podła mała kreaturo! Mój pan nigdy nie skazałby mnie na mękę choćby patrzenia na ciebie, nie mówiąc już o czymś więcej!

- Rozumiem, że jako „dobry pan” nie dzieli się z nikim swoimi nałożnicami… - Thorin urwał, czując ponownie mocne kopnięcie.

- NIGDY nie obrażaj mojego króla – warknęła – A tym bardziej mnie!

- Tauriel! – rozległ się głos Legolasa, który wpadł do lochu – Co się stało?

- Ta żałosna imitacja mężczyzny obraża mnie i twojego ojca.

- Jego ojciec jest podłym zdrajcą, a ty jego sługuską! Nie zasługujecie na jakikolwiek szacunek!!!

- Tauriel, wyjdź – polecił Legolas, jednak ona podeszła do Thorina i pociągnęła go za włosy, podnosząc do góry:

- Zapamiętaj jedno: nie reprezentujesz sobą NIC, rozumiesz? Jesteś nikim. A żałosne teksty o twoich „torturach”… Daruj sobie, biedny, wyposzczony krasnoludku.

- Na szczęście są na świecie kobiety, podkreślam: kobiety, które dałyby się za to zabić. Ale mówię o kobietach, więc nie o tobie. Rozumiem więc, że wolisz „służyć” Thranduilowi, pasujecie do siebie…

- Wystarczy! – krzyknął Legolas, a Tauriel ponownie kopnęła z całej siły Thorina.

- Wolałabym sto razy bardziej prawdziwego króla, jakim jest Thranduil, niż ciebie, samozwańczego króla-uzurpatora, nędznika i śmiecia bez honoru. Kobieta, która… pozwoliłaby ci dotknąć siebie, musiałaby nie mieć poczucia godności – zakończyła z mocą, na co Thorin mimo nieopisanego bólu zerwał się z podłogi i rzuciłby się na Tauriel, gdyby nie skuteczna pomoc Legolasa.

- Powiedz jeszcze jedną obelgę, która dotyczy mojej Luthien, a przysięgam że cię zabiję!!! Możesz obrażać mnie ile chcesz, ale jeśli powiesz choć jedno słowo, które obrazi moją ukochaną…

- Legolasie, zamknij go – roześmiała się elfka – Bredzi. Ta twoja Luthien, o ile istnieje, musi być brzydsza i głupsza niż cała twoja brudna zgraja razem wzięta…

- Tauriel! Wystarczy – zganił ją Legolas – Zobacz lepiej, czy reszta krasnoludów jest zamknięta. Spójrz dwa lochy dalej, tam jest najbardziej nieobliczalny, młody o brązowych włosach i ciemnych oczach, upewnij się że ten szaleniec nie wydostanie się jakimś cudem na zewnątrz.

Kiedy wyszła, młody elf przymknął kraty i spojrzał twardo na Thorina. Krasnolud siedział skulony pod ścianą, ledwo wytrzymując z bólu, a na jego twarzy malowała się ogromna wściekłość.

- Nie pozwolę ci tak traktować Tauriel, krasnoludzie – powiedział powoli Legolas, wyciągając w jego stronę miecz – Jeśli to się powtórzy, nie będę wyrozumiały.

- Nie zasłużyłem sobie niczym na taki brak szacunku – warknął Thorin – Nic wam nie zrobiłem, do tego przed laty zostałem zdradzony przez twojego ojca! A teraz siedzę w jego lochu!

- Nie będę tego słuchał – w Legolasie kłębiły się wątpliwości; ojciec z każdym dniem rozczarowywał go coraz bardziej, ale ciężko było mu słuchać z ust wroga czegoś, co właściwie mogło być prawdą. Ale Thranduil zdrajcą…? Nie, to niemożliwe. Choć wszystkie okoliczności na to wskazywały…

- Nie musisz – odparł Thorin – Jeśli masz w sobie choć odrobinę przyzwoitości lub honoru jaki ma twój krewny, Elrond, proszę cię tylko o jedno: nie dopuszczaj do tego, żebym miał z nią jakikolwiek kontakt. W przeciwnym razie zapomnę o tym, że jest kobietą…

- Już zapomniałeś, krasnoludzie – przerwał mu groźnie Legolas, ale Thorin nie zważając na to kontynuował:

- … zapomnę i zemszczę się jak na mężczyźnie, jeśli jeszcze raz obrazi kobietę, którą kocham. Kobietę, którą oddałem pod opiekę Elrondowi – podkreślił. Elf spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Co powiedziałeś…?

- Od kilku godzin próbuję ci przekazać, że jesteśmy przyjaciółmi twojego krewnego.

- Nie wierzę ci.

- Uważasz, że udawałbym przyjaźń z elfami, których szczerze od lat nienawidzę? – zapytał poważnie Thorin, próbując wstać z podłogi – I tak ciężko przechodzi mi przez gardło każde dobre słowo, które muszę powiedzieć o Elrondzie, ale tak, pomógł mi bardzo, i jest moim przyjacielem. A wy… Wy jesteście jak banda dzikusów! Wielkie, szlachetne elfy? Śmiechu warte! Zwykłe leśne ludki, biegające po drzewach i więziące niewinnych wędrowców! Thranduil nigdy nie był i nigdy nie będzie dobrym królem, nie potrafi pokazać odrobiny człowieczeństwa, jest zapatrzony w siebie i…

- Dość!!! – krzyknął Legolas, wychodząc na zewnątrz i przekręcając klucz – Nie mów tak o moim ojcu. I nie waż się więcej tknąć Tauriel!

- Gdybym nie kochał pewnej pięknej kobiety, pokazałbym tej twojej Tauriel, że ze mną się w ten sposób nie pogrywa – powiedział groźnie krasnolud – Byłbym w stanie to zrobić. Ale brzydzę się nią, tak jak i tobą. A twoim ojcem gardzę bardziej niż Smaugiem. To Thranduil jest największą i najobrzydliwszą zarazą, jaką spotkało Śródziemie!!! – krzyknął donośnie, mając nadzieję że król elfów usłyszy go.

Legolas odszedł, ledwo opanowując złość. W tym momencie Thorin opadł na podłogę, jęcząc z bólu, który nadal pulsował w jego podbrzuszu. W myślach odgrażał się że powybija wszystkie elfy, jakie tylko kiedykolwiek staną mu na drodze. Tymczasem reszta towarzyszy została rozlokowana w malutkich celach w jednym długim korytarzu ogromnych lochów; traf chciał, że celę naprzeciwko Thorina zajmował Bilbo, po lewej stronie król miał Balina, a po prawej – Filiego. Celę za Filim zajmował Kili, następną Bifur, i Bofur, po przeciwległej jego stronie zamknięty był Bombur, następni w kolejności do prawej strony Dori, Nori i Ori, potem Bilbo, obok niego Dwalin i na końcu Oin, naprzeciw którego zamknięto jego brata, Gloina, który z kolei w celi obok miał Balina – tak więc krasnoludy wraz z hobbitem zamknięte zostały w ciasnych celach w jednym okręgu.

- W niczym nie przypomina to mojej norki – westchnął Bilbo, po czym spojrzał na Thorina – Poniosło cię, przyjacielu.

- Mnie poniosło!? Niech przyjdzie tu ten tchórz! – krzyczał krasnolud – Wtedy mnie poniesie!

- Obraziłeś tę kobietę, co się z tobą dzieje! – mruknął zza ściany niezadowolony Balin.

- To nie kobieta. To elf! A oni nie mają honoru ani uczuć, niezależnie od płci!

- Jesteś niesprawiedliwy, ona ci nic nie zrobiła…

- Dajcie mi spokój! – Thorin wrzeszczał jak opętany – Gdzie jest Thranduil! Czego się boisz, podła, obślizgła żmijo! Zejdź do mnie, spójrz mi w oczy jeśli potrafisz! Jesteś dumny z siebie!?

Usłyszał powolne kroki, wiedział że to król elfów zmierza do lochów. Po chwili ujrzał go tuż przed swoimi kratami. Pogardliwe spojrzenie jeszcze bardziej rozwścieczyło Thorina.

- Podobno chcesz rozmawiać… Zastanowiłeś się? – powiedział, z ironicznym uśmiechem patrząc jak obolały Thorin powoli wstaje, przytrzymując się ściany – Och, czyżby ktoś cię skrzywdził?

- Twoja usłużna i niesamowicie chętna do zabaw ze wszystkimi więźniami wywłoka! – ostro zareagował Thorin. Źrenice Thranduila zwężyły się ze złości:

- Jak śmiesz…

- Ja? Czy to ja zabawiam się z poddaną, i toruję jej tym drogę do odpowiedzialnych stanowisk? Nie dość, że bez honoru, to bez szacunku dla kobiet. Zresztą, o czym ja mówię, ona sama nie ma do siebie szacunku!!!

- Zamknij się! – krzyknął Thranduil, chwytając mocno za kraty i świdrując Thorina wzrokiem – Obraź Tauriel jeszcze raz, to…

- Ona sama siebie obraża służeniem ci! Nie ma większej hańby niż bycie na twoje rozkazy!

- Myślałem, że zmądrzałeś, że zechcesz negocjować…

- Negocjować? Ze zdrajcą? – Thorin wybuchnął śmiechem – Jesteś najpodlejszą, jadowitą żmiją, Thranduilu. Sączysz jad, mając nadzieję że twoja ofiara ulegnie tobie i twoim warunkom. Ale nie ja. Powiem ci coś… - krasnolud powoli podszedł do krat i ich twarze dzieliły już tylko centymetry – Jest na świecie coś, czego nigdy nie miałeś. I nie będziesz miał. Ja to coś mam, i dlatego nie zniżę się do twojego poziomu. Żadnych pertraktacji ze zdrajcami. A wiesz, jak to coś się nazywa? HONOR. A wiesz, co robię z tymi, którzy honoru nie mają…?

Thorin odsunął się o krok w tył i splunął w twarz Thranduilowi, który odskoczył jak oparzony.

- Straż!!! – wrzasnął – Zabrać to krasnoludzkie ścierwo do sali tortur!!!

- Najgorszą torturą jest dla mnie patrzenie na twoją zdradziecką twarz! Mam wrażenie, że natura się pomyliła i powinieneś być śmierdzącym goblinem, podła, plugawa kreaturo! Bądź przeklęty! I wiesz, czego ci życzę!? – Thorin wrzeszczał jak w amoku – Życzę ci, żebyś został połknięty żywcem przez Smauga, który zdechłby od ogromnej ilości trującego jadu w tobie!!! Przynajmniej świat nosiłby o dwa odrażające gady mniej!

- Straż!!!

- Nie radzisz sobie sam z jednym krasnoludem!? – kpił Thorin – Straż!? Może jeszcze twoja wierna służka przybiegnie mnie torturować!?

- Tauriel!!! – zagrzmiał Thranduil – Jego wysokość bez królestwa pragnie spędzić z tobą chwilę na osobności!

- Próbujesz mnie poniżyć?

- Uświadamiam ci tylko, w jak tragicznej sytuacji jesteś. Ach, zapomniałbym… Gdzie twój Arcyklejnot?

- Zależy o którym mówisz – odparł krasnolud, a Thranduil zmierzył go uważnie wzrokiem – Bo jeśli o pamiątce po dziadku, to czeka na mnie w bezpiecznym miejscu. A jeśli o coś innego chodzi… Mam go tam, gdzie ty nie masz NIC.

Król elfów poczerwieniał, i z wściekłością odwrócił się na pięcie, wołając Tauriel. Po chwili elfka ponownie wkroczyła do celi Thorina.

- Boli? – zapytała ironicznie, związując krasnoludowi ręce.

- Nie bardziej niż twój widok – odparł spokojnie, posłusznie pozwalając się związać – Ostatnim razem wiązała mnie piękna kobieta, pewna siebie, urocza, i wspaniała kochanka. A teraz ty. Ale nie można mieć wszystkiego.

- Nie dziwię się, że cię wiązała. Co innego mogła z tobą zrobić – Tauriel spojrzała na Thorina z obrzydzeniem, a ten uśmiechnął się.

- Coś, czego ty nigdy nie zaznasz z Thranduilem, biedna istoto. Nie wiesz, co tracisz…

- Chcesz się przekonać? – rozzłoszczona Tauriel złapała Thorina za brodę i ścisnęła mocno.

- Chyba nie. Nie mów nikomu, ale… Brzydzę się elfami.

Nie spodziewała się takiego przebiegu rozmowy i tego, że Thorin tak łatwo ją poniży. Nie wiedząc, co może mu odpowiedzieć, szarpnęła go za włosy i pociągnęła do sali tortur. Tam rzuciła nim o podłogę i sięgnęła po zakończony ostrym przyrządem bicz. Zanim jednak go użyła, zdjęła z Thorina wszystkie ubrania, zostawiając go w samych spodniach i butach, a wtedy zakuła go w dyby i smagała z całych sił w plecy, które już po pierwszym uderzeniu ociekały krwią. Przepełniony bólem krzyk Thorina rozległ się po całym pałacu, a z każdym uderzeniem cichł coraz bardziej, tracąc siły. Wreszcie Tauriel przestała torturować krasnoluda, i wtedy z przerażeniem spojrzała na to, co zrobiła. Był na wpół przytomny, każde miejsce na jego plecach było zakrwawione. Nigdy jeszcze nie torturowała nikogo z takim zapamiętaniem i wściekłością, naszły ją wątpliwości czy na pewno dobrze zrobiła; mimo tego, że Thorin w złości obraził ją i Thranduila, to przecież nie zasłużył na tak dotkliwą karę. A może nawet w tym, co mówił, było sporo racji…

- Hej, krasnoludzie, żyjesz? – zapytała, trącając go nogą – Odezwij się!

- Mogę mieć ostatnie życzenie? – zapytał słabym, ledwo słyszalnym głosem – Zanim mnie zabijesz, chcę zobaczyć…

Przerwał, tracąc przytomność. Tauriel zauważyła, że z przygryzionych ust również spływa strużka krwi; widocznie ledwie mógł znieść ból, który mu zadała. Poczuła się winna temu, że niesprawiedliwie tak mocno go ukarała. Uklękła przed nim i spojrzała na jego twarz. Przyglądała mu się dłuższą chwilę. Miał piękne, szlachetne rysy twarzy, nie był zupełnie podobny do swoich współtowarzyszy, zresztą jak i do żadnego krasnoluda którego kiedykolwiek spotkała. Niezaprzeczalnie miał wygląd królewski, przy pierwszym spojrzeniu było widać kim jest. Dostojny, dumny, teraz sponiewierany i zakrwawiony, ale nadal piękny krasnolud. Rozkuła go i przy pomocy strażnika przeniosła do celi.

- Co z nim zrobiliście!? – krzyczał Fili, szarpiąc za kraty – Przeklęte, bezduszne kreatury! Zostaw mojego wujka!!!

- Zamknij się, krasnoludzie – prychnęła Tauriel – Myślisz, że dla mnie to jakaś przyjemność?

- Na Durina, coście mu zrobili – lamentował Balin przy akompaniamencie powszechnego oburzenia krasnoludów – Nie zasłużył na takie tortury! Tak u was traktuje się władców innych krain? Czy namiestnika Gondoru potraktowalibyście tak samo?

Tauriel nie wdając się w dyskusje delikatnie położyła Thorina na zimnej podłodze i nakazała przynieść zimną wodę. Moczyła w niej gąbkę i ocierała krew z pleców krasnoluda, czym wzbudziła zdziwienie obserwującego wszystko w milczeniu Bilba.

- Po co to robisz? – zapytał. Spojrzała na niego z obojętnością.

- A co ty tu robisz? Nie powinieneś być daleko stąd, w Shire, a nie wędrować z bandą bezdomnych krasnoludów?

- O przepraszam, droga panno, to są moi przyjaciele! – Bilbo tupnął bosą stopą w posadzkę – Nie pozwolę ich obrażać ani odebrać możliwości odzyskania ich domu! Właśnie po to tu jestem. Specjalizuję się w… nieruchomościach.

- Interesujące, niziołku, handlujesz nieruchomościami?

- Odbieram je, jeśli trzeba…

- Jest kimś w rodzaju komornika – wtrącił się Bofur.

- Jesteś włamywaczem – Tauriel dokładnie zmierzyła Bilba wzrokiem – Tak myślałam, po cóż innego krasnoludom hobbit. Mały, nieprzydatny, leniwy, po prostu uciążliwy balast.

- Proszę nie obrażać mojego hobbita! – krzyknął Kili – To jest NASZ hobbit, i tylko nasz! Będę bronił go jak niepodległości, do utraty tchu i ostatniej kropli krwi!

Tauriel nie odpowiedziała, skończyła tylko obmywać Thorina i położyła go na boku, by nie dotykał ranami do podłogi. Spojrzała jeszcze raz na jego twarz i pomyślała w duchu, że to naprawdę niesamowicie piękna twarz. I ostry, trudny charakter. Mimo tego, co o niej powiedział, zaczynała czuć do niego sympatię. Oblała jeszcze zimną wodą jego oblicze i wstając, zauważyła że powoli otwiera oczy. Wyszła więc i zamknęła jego celę na klucz. Skierowała się w stronę, z której doszedł ją przed momentem głos młodego krasnoluda. Prawdę mówiąc poprzednio zignorowała polecenie Legolasa i nie sprawdziła tej celi, mimo rozkazu księcia.

Stanęła teraz przed celą Kiliego i… poczuła niesamowite ukłucie w sercu. Siedział tuż przy kratach, z miną obrażonego, ale gotowego na wszystko dziecka, a przy tym był piekielnie przystojny – widać było w jego rysach rysy Thorina; musieli być więc rodziną.

- Twój hobbit, mój mały – powiedziała z kpiną w głosie – Twoja zabaweczka, chłopczyku, tak?

- To hobbit mojego wujka, więc i mój. A to, że jesteś piękna, nie upoważnia cię do obrażania go. A tym bardziej do krzywdzenia mojego wujka, co z nim zrobiłaś, paskudna babo!?

- Posłuchaj mnie – Tauriel przyklękła przy kratach dzielących ją od krasnoluda i patrzyła na niego uważnie – Nie lubię, jak robi się ze mnie nierządnicę, a to uczynił twój wujek. Ale… tak, masz rację, nie powinnam torturować go tak mocno… - elfka sama nie wiedziała, dlaczego zdobywa się przy Kilim na tak niespodziewaną szczerość; może dlatego, że młody krasnolud patrzył na nią tak, jakby wiedział, co kłębi się w jej myślach? A może to dlatego, że poczuła, że musi to zrobić? Coraz bardziej nieznośna stawała się myśl, że całe to więzienie ich jest błędem. Ale nie mogła nic zrobić…

- Nad czym się tak zamyśliłaś, podła kobieto? – Kili udawał wściekłość i wrogość, choć coraz trudniej było mu ukryć to, że jest nią totalnie zauroczony – Wymyślasz 101 sposobów na przeproszenie krasnoluda? Jeden mogę ci podsunąć…

- Powiem ci coś, dziecinko: za mały na to jesteś – warknęła, ale zmiękła widząc jego nieporadną złość i zmieszanie – Może jak dorośniesz…

- Jak dorosnę, będę jak mój wujek – uśmiechnął się Kili i puścił elfce oczko.

- Byle byś nie obrażał kobiet. A jeśli chodzi o resztę… - Tauriel znacząco westchnęła – Gdyby na świecie było więcej takich mężczyzn, jak twój wujek, świat byłby piękniejszy.

- Hej, on ma żonę! Nie pozwolę ci rozdzielić go z moją ciotką!

- Żonę!? Taki wojownik, i dał się wplątać w bezsensowny układ bez przyszłości?

- Tak, żonę! Może prawie żonę… Ale ożeni się z nią kiedy zabijemy smoka!

Tauriel uśmiechnęła się; nie wiedziała, czy naiwność i dziecinność Kiliego to fakt, czy może młody krasnolud doskonale grał. W każdym razie był uroczy i kiedy na niego patrzyła, szybciej biło jej serce.

- Zaczekaj – szepnął Kili, gdy Tauriel wstała i zamierzała się oddalić – Spotkamy się jeszcze?

- Na pewno – odparła, rumieniąc się, lecz po chwili posmutniała – Ale chyba będę musiała cię rozczarować: nic z tego nie wyjdzie. Nie wiem, czy kiedykolwiek stąd wyjdziecie…

- Zawsze możemy się dogadać! Jestem świetny w negocjacjach – napomknął zmysłowym głosem, ale ona potrząsnęła głową.

- Gdyby to ode mnie zależało… Thranduil rządzi twardą ręką, jeśli zastałby lochy puste, ściąłby mnie od razu.

- Nie wierzę, że to taki podły niegodziwiec. Nie zabiłby wiernej poddanej…

Ze zdumieniem patrzył na smutny wzrok elfki, który potwierdzał surowość Thranduila. Kili spuścił głowę i dotknął dłonią jej ręki, która była zaciśnięta na kracie. Spojrzała na niego zaskoczona i ich oczy spotkały się.

- Jak ci na imię? – zapytała.

- Kili – odparł krasnolud – A tobie?

Elfka szarpnęła dłonią i wyraźnie zasmucona odeszła.

- Tauriel! – rozległ się krzyk strażnika – Król cię wzywa!

Kili osunął się po ścianie i wbił wzrok w podłogę. Tauriel… Piękne imię, piękna kobieta, silna, a jednocześnie wrażliwa. Wierzył, że to może się udać. I że Tauriel jednak zdoła im pomóc…

--------- 

Notka: Autorem opowiadania jest Kate. Opowieść oparta jest na postaciach z filmu "Hobbit: Niezwykła podróż” i nie ma na celu naruszenia praw autorskich. Do zilustrowania opowiadania użyto screenów i przyciętych screenów Kate z w/w filmu, natomiast zdjęcia Tauriel pochodzą z tej strony, zdjęcie Legolasa z tej, Thranduila z tej strony, zdjęcie Thorina z Thrandiulem z tej strony, a Arwena jest screenem z "Władcy Pierścieni: Powrót Króla" . 

---------

Aktualizacja, 22/04/2014, kolejna część tutaj.