"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część dwudziesta druga.

Richard Armitage jako Sir Guy w serialu BBC
"Robin Hood". Źródło zdjęcia:Armitage-online.ru

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecietutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC " Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, dwudziesta pierwsza część tutaj. 

Dzień po feralnym, niedoszłym ślubie Guy spędził w Locksley z siostrą i najbliższym przyjacielem. Właściwie tylko tkwił w jednej z izb, pragnąc w samotności uporać się z upokorzeniem, jakiego doznał. Myślał tylko o Marian i o tym, jak strasznie go oszukała, poniżyła, jak bardzo musiała go nienawidzić przez cały ten czas, gdy grała kogoś innego, niż była. Nagle poczuł, że w ogóle jej nie kocha. Czuje do niej tylko obrzydzenie i niechęć. Miłość, którą sobie wmawiał, musiała być tylko mrzonką i pragnieniem. Nie kochał jej, tylko pragnął ją mieć obok w nadziei, że to ona pomoże mu zmienić się – nie dostrzegał, że to inna kobieta podała mu dłoń i pokazała inne życie, podczas gdy Marian… Marian zawsze była daleko. Marian zawsze miała ważne sprawy, Marian zawsze twierdziła, że to wstyd pokazywać się razem, bo co ludzie powiedzą… Marian zwodziła go, a tymczasem on odmienił się przy innej kobiecie, którą codziennie ranił swoim zachowaniem i słowami. Krzywdził ją, patrząc jej w oczy i mówiąc, że kocha inną, a ona jest tylko drogą do tamtej. Boże, jak to musiało ją boleć…

- Wiem, co czułaś – szepnął sam do siebie – Codziennie upokarzałem cię i… codziennie przechodziłaś to, co ja tylko raz, wczoraj…

Dopiero zrozumiał, jak wielką krzywdę wyrządził Anastazji, jak musiała się czuć, gdy wyznawała mu miłość, a on odpowiadał, że kocha inną. Używał jej jak przedmiotu, nie dbał o jej uczucia, choć wydawało mu się zawsze, że i tak troszczy się o nią bardziej, niż o kogokolwiek. Jak mógł do tego dopuścić… Pozwolił świadomie, by go pokochała, chcąc przez to poczuć się lepiej. Teraz dopiero to zrozumiał. Użył jej i wyrzucił w momencie, gdy oboje najbardziej siebie potrzebowali. To, co zrobił, było okropne. Najpodlejsze z wszystkiego, czego w życiu dokonał. I to przez kogo… przez podłą, okrutną Marian, która wykorzystywała jego uczucia, by pomagać Hoodowi! Przez takie… zero, jak ona, stracił Anastazję!

- Zapłacisz mi za to!

Poderwał się i wybiegł na zewnątrz. Isabella nawet nie zdążyła zareagować, widziała tylko, jak Guy wyjeżdża ze stajni na swym koniu w stronę Nottingham. Co strzeliło mu do głowy… Co on znowu wymyślił!?

- Alan! – krzyknęła – Jedź za nim!

- Co się stało? – wyjrzał z izby.

- Oszalał! Wybiegł bez słowa i jedzie w stronę Nottingham!

- Niech go szlag! Zaraz coś się stanie, czuję to. Jadę za nim.

Gisborne kipiał z wściekłości.  Jedyne, czego pragnął ponad wszystko, to zemsta. Chciał, by Marian cierpiała, by zrozumiała, co mu zrobiła. Co on robił codziennie Anastazji z jej przyczyny. Gdyby spotkał ją na swej drodze… Kto wie, czy uszłaby z życiem. Takiej zniewagi nie mógł puścić płazem.

Gdy wjechał na dziedziniec zamku, ludzie z zaciekawieniem obserwowali go i wytykali palcami. Śmiali się z niego i wczorajszego nieudanego ślubu, plotkowali, że Hood w końcu przechytrzył go, a szeryf niechybnie wyrzuci go z zamku i z funkcji, którą pełnił. On jednak nie wyglądał na załamanego, zeskoczył z konia z dumnym, acz chmurnym spojrzeniem.

- Straże!!! – ryknął potężnym głosem; kilkunastu żołnierzy natychmiast zbiegło się wokół niego.

- Tak, panie?

- Natychmiast odnaleźć Hooda i jego bandę – rozkazał głośno, by wszyscy słyszeli – Macie przyprowadzić tę żmiję Knighton żywą. Przekopiecie KAŻDY kawałek Nottingham i CAŁE Sherwood. Temu, kto przywlecze tę zdzirę za włosy, szczodrze zapłacę.

- Ależ sir Guy, to niemożliwe…

- Szukajcie jej, nieudacznicy!!! A jak znajdziecie… na środku dziedzińca pokażę jej, co robię z takimi wywłokami, jak ona. Przy świadkach zniszczę i upodlę!!!

Bali się go, w jego oczach płonął żywy ogień. Nie żartował. Rozbiegli się więc, chcąc jak najszybciej pojmać Marian. Guy krążył przez chwilę bez celu, rozglądając się wściekle dookoła. Ludzie cofali się w obawie, że coś im zrobi. Za szybko okrzyknęli go największym przegranym Nottingham, widać było, że rycerz jest w świetnej formie – a nawet lepszej, niż zwykle.

- Guy – zdyszany Alan dobiegł do niego, gdy tylko wypatrzył go w tłumie – Co się dzieje?

- Po co przyjechałeś?

- Martwiliśmy się, wyszedłeś tak nagle, nic nie mówiąc… Isabella kazała mi cię ścigać!

- Zarządziłem poszukiwania Marian – uśmiechnął się złowieszczo – Kiedy przyprowadzą ją tu, całe miasto zobaczy, jak należy zabawiać się ze zdrajczyniami jej pokroju.

- Guy, nie jest ci to potrzebne…

- Ty wiesz, co mi jest potrzebne! – zdenerwował się – Gdybyś wiedział, pomógłbyś Anastazji przekonać mnie, a ty bałeś się!

- Nikt nie kazał jej aż tak ryzykować – bronił się Alan – Plan był inny. Mieliśmy zrobić to delikatnie, podstępem, ale ona straciła nadzieję i cierpliwość, postawiła wszystko na jedną kartę, a ty ją wyrzuciłeś! Jesteś podły, wiesz?

- Wiem! I nigdy nie będę inny! Dlatego zgniotę Marian w proch, rozumiesz?

- Zastanów się, czy Anastazja by tego chciała…

- A co mnie obchodzi Anastazja!? – wydarł się Gisborne, odpychając Alana – Nie ma jej, to skończony rozdział! Teraz obchodzi mnie tylko zemsta! Marian MUSI zapłacić za to, co mi zrobiła!

- Proszę proszę… Czarne ptactwo przyleciało!

Znienawidzony głos sprawił, że Guy wzdrygnął się. Powoli obrócił się i posłał szeryfowi sztuczny uśmiech, kłaniając mu się. Vasey zaklaskał w dłonie.

- Winszuję odwagi. Po takim skandalu pojawić się w mieście… Nie doceniałem cię, Gisborne!

- Skandal dopiero się wydarzy, panie. Kiedy przyprowadzą mi ją tutaj…

- Ojojoj, Gisborne, nie bądź naiwny! Dobrze wiesz, że leśniczy świetnie się kamuflują. Nie mogłeś nigdy znaleźć ich na spokojnie, a chcesz schwytać ich w nerwach i pośpiechu!

- Marian będzie cierpiała na oczach własnego ojca…

- Dość tych marzeń – przerwał mu Vasey – Gdzie ruska? Chciałem się z nią bliżej poznać. Umowa była taka, że po ślubie jest moja. To, że do ślubu nie doszło, to twoja sprawa, ale jest już PO ślubie, chcę więc ruską.

- Nie ma.

- Jak to: nie ma!?

- Normalnie. Nie ma. Wyrzuciłem ją przedwczoraj. Przegnałem. Nigdy tu nie wróci… Straż wywlokła ją za bramę, więc nie łudzę się, że się pojawi. Pozwoliłem też odejść Brigitte, bo taki miałem kaprys.

- Gisborne!!!

- Spokojnie – Guy powstrzymał rozwścieczonego szeryfa ruchem ręki – Przysięgam, że jeśli pojawi się tu Marian, będziesz mógł się z nią zabawić. To powinno wynagrodzić ci brak Anastazji.

- Odesłałeś jedyną dziewkę, która władała francuskimi technikami, idioto! – szeryf zatrząsł się ze złości – Jak śmiałeś odesłać Brigitte!?

- Nie sypiałeś z nią od tygodni, panie! Uznałem, że jest niepotrzebna. Znajdę ci inne dziewki.

- Gisborne, ty…

- Posłuchaj mnie – Guy chwycił szeryfa za gardło – Przestań mną pomiatać. Nie wiesz jeszcze, na co mnie stać. Nigdy nie pozwoliłbym ci tknąć Anastazji, nawet, gdyby tu została.

Vasey wytrzeszczył oczy. Nigdy nie spodziewałby się, że Guy posunie się do czegoś takiego – że postawi mu się tak bezczelnie, podduszając go przy żołnierzu!

- Gisborne, puść mnie lepiej, dla swojego dobra…

- Przestań mną pomiatać – wycedził powoli rycerz – Nie pozwolę sobie na to. Marian była ostatnią osobą, która się na to poważyła.

Pchnął Vasey’a i odszedł, wyciągając miecz i zmierzając w stronę domostw. Ludzie ze strachem chowali się przed nim. Czego chciał!? Był przerażający, kiedy jak w amoku szukał lady Knighton pod ich strzechami. Szeryf tymczasem, nadal w wielkim szoku, wstał z ziemi i otrzepał się z kurzu, patrząc rozjuszonym wzrokiem na Alana.

- Panuj nad nim, kretynie – warknął – Jeśli to się powtórzy, najpierw ucierpisz ty!

- Co ja mogę!?

- Jeśli Gisborne jeszcze raz mnie tknie, przysięgam, że moi ludzie przyprowadzą do mojej komnaty twoją ukochaną. Będziecie cierpieć oboje, i ty, i on. Panuj nad nim!!!

Alan był rozdarty. Zerkał to na szeryfa, zmierzającego do zamku, to na Guy’a, przeczesującego wzdłuż i wszerz miasto. Co mu strzeliło do głowy, kiedy się z nimi zadał… Przecież obaj są niebezpieczni! Ale musiał postawić się Gisborne’owi. Nie chciał, by doszło do rozlewu krwi, albo do czegoś jeszcze gorszego… Gdyby rycerz naprawdę upokorzył Marian na środku miasta w TEN sposób, o którym myślał…

- Nie! – krzyknął sam do siebie – Przecież nie jest do tego zdolny!

Pobiegł za nim, by ani na moment nie zostawiać go samego. Kto wie, co mógł zrobić w tym stanie…

***

Anastazja i Brigitte były w drodze od wielu godzin. Szły powoli, często robiąc sobie postoje – wszak nigdzie im się nie spieszyło, poza tym Francuzka nie chciała nadwerężać sił poobijanej przyjaciółki. Umówiły się, że w ogóle nie będą rozmawiać o Gisbornie, jakby nie istniał, jakby nigdy nie pojawił się w ich życiu. Brigitte naprawdę chciała, by Anastazja zapomniała o nim, jednak nie zdawała sobie sprawy, że milcząc, Rusinka starannie pielęgnuje w sobie piękne wspomnienia…

- Jak myślisz, co teraz robi? – zapytała nagle.

- Kto?

- Sir Guy…

- Nastya! – Brigitte oburzyła się – Zniszczył cię, a ty martwisz się, co robi! Najpewniej siedzi ze swoją żoną w swoim domu, ot co!

- Nie, nie ożenił się z nią. Przecież na własne uszy słyszałam, jak umawiała się z Hoodem, że ten ją uratuje.

- Obie wiemy, że Hood to nieudacznik, nieważne jakiego bohatera by z niego robili. Jaką masz pewność, że mu się udało? Może to Gisborne wygrał i teraz cieszy się swoją młodą żoną?

- Nie! – Anastazja wybuchnęła płaczem, osuwając się po pniu drzewa – Nie zrobił tego… Guy nie kochał jej ani trochę!

- Jednak z jej powodu wyrzucił cię brutalnie na bruk! Otrząśnij się, Nastya! Zrobił z ciebie oszustkę! Dla niej! Jak możesz jeszcze o nim myśleć…

- Ja go kocham, Brigitte! Nie chcę żyć bez niego… Pomóż mi wrócić do Nottingham!

- Anastazja! Ten drań wyrzucił cię, przeklinając i miotając w twoją stronę najgorsze wyzwiska! Nie wierzę, że tak bardzo zdeptał twoją godność, że chcesz tego poniżenia jeszcze więcej! Jak w ogóle możesz… Na twoim miejscu wróciłabym tam, ale tylko po to, by go własnoręcznie zadźgać!

Patrzyła bezsilnie, jak jej przyjaciółka zanosi się płaczem. Cierpiała tak mocno, że Brigitte nie była w stanie sobie tego wyobrazić, chciała choć cząstkę jej bólu przenieść na siebie. Gdyby tak się dało… Nie mogła zrobić nic, tylko przytulić ją i pozwolić jej się wypłakać. Kiedy w końcu uspokoiła się, ruszyły dalej. Po godzinie marszu dotarły do miasta.

- Co to za miejsce? – Brigitte rozglądała się dookoła.

- To Leicester – odparła ponuro Rusinka.

Przyjaciółka uważnie zmierzyła ją wzrokiem.

- Skąd wiesz?

- Bo… Byłam tu z Guy’em. Zabierał mnie często na przejażdżki, pokazywał różne miejsca, opowiadał o nich…

- Przestań! Jeszcze się okaże, że ten łotr to najlepsze, co ci się w życiu przytrafiło!

- Bo tak jest!

Patrzyły na siebie w napięciu. Brigitte widziała, że Anastazja jest bliska łez, skapitulowała więc.

- Przepraszam, powinnam być bardziej delikatna, dopóki to wszystko się nie zabliźni. Przepraszam. Chodź, pójdziemy tam, może znajdziemy w tym mieście schronienie.

Krążyły po rynku, rozglądając się za dobrą duszą, która ich przygarnie. Nie było łatwo, większość ludzi mijała je obojętnie, nawet nie patrząc w ich stronę. Nagle zwróciła na nie uwagę pewna starsza, nadobna pani, która zainteresowała się ich losem. Brigitte dokładnie opowiedziała kobiecie ich historię, łącznie z bolesnymi przeżyciami Rusinki. Dama zapłakała poruszona, słysząc jak Gisborne i szeryf skrzywdzili dziewczęta.

- Miałam nieprzyjemność spotkać się z nimi – powiedziała – To było dawno, ale nie chciałabym spotkać ich ponownie. Ich zła sława sięga daleko. Mówi się nawet, że uczeń przerósł swojego mistrza, że podłość i okrucieństwo Gisborne’a nie zna granic.

- To nieprawda – zaszlochała Anastazja – Tylko ja wiem, jaki jest naprawdę…

- Dobrze, dziecko, spokojnie. Nie mówmy o nim. Nie zostawię was samych tu na ulicy… Moja wierna służka jest już schorowana, szukałam właśnie nowych. Chciałybyście u mnie zamieszkać i pracować?

- Ależ pani… Nie znasz nas wcale, a od razu zapraszasz do swego domu! – zdumiała się Brigitte, nie spodziewając się takiej pomocy od obcej osoby.

- Moja droga, jesteście skrzywdzone. Mnie też kiedyś skrzywdzono i doskonale wiem, jak to jest.

Co mogły powiedzieć? Jakkolwiek niezręcznie się czuły, nie potrafiły odmówić. Potrzebowały pracy i dachu nad głową jak jeszcze nigdy. Lady Courtenay zaufała im od razu i zaoferowała pomoc, były jej niezmiernie wdzięczne. Nie miały ze sobą kompletnie nic, żadnych rzeczy, ubrań, ale i to nie było problemem – kobieta kupiła im kilka sukien i trzewików, by miały się w co odziać. Wydawało im się, jakby to był dar z samego nieba – ktoś w końcu zaopiekował się nimi i był naprawdę dobry. Nie tak, jak Gisborne i szeryf, wykorzystujący je dla własnej przyjemności. Lady Courtenay była aniołem i przy niej poczuły, że w końcu nic im nie zagraża.

***

Poszukiwania Marian spełzły na niczym. Ani Guy w Nottingham, ani jego żołnierze w Sherwood nie mogli znaleźć banitów. Szeryf był wściekły, do czego Gisborne sam doprowadził, nie chciał więc pokazywać mu się na oczy. Prawdę mówiąc to… w ogóle nie bał się go, nie miał ochoty go oglądać. Obrzydliwy, obślizgły, podły typ… Jak to możliwe, że Guy przez tyle lat go znosił? Powinien dawno odciąż głowę temu wężowi i samemu zająć jego miejsce. Tak… To było bardzo kuszące. Musiał się nad tym zastanowić.

Mężczyzna wszedł do swej komnaty – dotąd wypełnionej śmiechem i zapachem Anastazji. Teraz było pusto… W kącie leżała czerwona suknia, którą tak uwielbiał. Podniósł ją i przytulił, ale nie potrafił wyczuć już zapachu swojej kochanki. Na materiale dojrzał jeden, złoty włos z jej głowy…

- Gdzie jesteś, kochanie? – szeptał z żalem – Dlaczego mnie posłuchałaś i odeszłaś? Dlaczego ten raz musiałaś być posłuszna!? Dlaczego nie mogłaś mi się postawić, jak zwykle…

Patrzył w ciemny kąt i dumał. Doskonale wiedział, dlaczego się nie postawiła. Groził jej śmiercią, miotał okropne wyzwiska, żołnierze wyprowadzili ją za bramę niczym zbrodniarkę… Nikt nie pozbierałby się po czymś takim. Na pewno nie krucha, wrażliwa Anastazja.

Rzucił suknię na podłogę i krzyknął rozpaczliwie. Potrzebował jej. Pomagała mu zawsze, nawet kiedy był zraniony, poniżony… Ona jedna była dla niego cudownym lekarstwem. Chciał jej teraz, pragnął, potrzebował – ale ani razu nie pomyślał nawet, że ją kocha. Nie. Nie dlatego chciał, by wróciła. Chciał, by ukoiła jego ból. Nie docierało do niego, że może coś do niej czuć – egoistycznie myślał tylko o sobie. Co prawda by zagłuszyć samotność mógł wezwać jedną ze sług, ale… żadna z nich nie była Anastazją. Nie chciał pierwszej lepszej, chciał jej. Właśnie jej… Tylko ona wiedziała, jak na niego zadziałać, jak go dotknąć, jak całować, jak zaspokoić jego pożądanie, jak do niego mówić… Czy był w stanie zastąpić Rusinkę inną kobietą? Może to był jakiś sposób? Może… może wrócić do tego, co było kiedyś dobre?

Wiele nie myśląc, osiodłał konia i ruszył przed siebie. Jechał bardzo długo, acz powoli, całą noc i cały następny dzień, by wieczorem dotrzeć do Londynu. Odnalazł posiadłość, której szukał. Nie wiedział, czy wejść do środka, czy nie, wprawdzie baron tam zamieszkujący był jego dobrym przyjacielem, ale sporym nietaktem było zjawianie się tam o tak późnej porze… Pokręcił się chwilę przy tylnym wejściu i już chciał odejść, gdy usłyszał znany sobie głos.

- Sir Guy…

Odwrócił się. Naprzeciwko niego stała oszołomiona, ale uśmiechnięta promiennie Annie. Upuściła wiadro, które trzymała w dłoni, i podbiegła do niego.

- Sir Guy! – chwyciła jego dłonie i ucałowała je – Boże, tak dawno cię nie widziałam…

- Annie, moja droga – uśmiechnął się, gładząc ją po policzku – Jak się masz?

- Świetnie, panie. Traktują mnie tu bardzo dobrze, jedyne co mi doskwiera to tęsknota za tobą.

- Annie…

Patrzył na nią i próbował poczuć to, co czuł, gdy po raz pierwszy zaprosił ją do swej komnaty. Bardzo mu się podobała i czuł wtedy pewien dreszcz ekscytacji. Spodobała mu się na tyle, że została jego jedyną kochanką na długie miesiące. Skoro był z nią tak długo, to nie mogła być to pomyłka…

- Annie, co do diabła się dzieje! – usłyszeli głos pana domu – Z kim rozmawiasz!?

Guy wyszarpnął dłonie z uścisku służącej i odsunął się od niej w ostatniej chwili. Baron Westwood stanął w drzwiach i przyglądał się przybyszowi.

- Niech sczeznę! Gisborne, stary draniu!

- Westwood! Tyle lat!

- Co cię tu sprowadza? – mężczyzna podszedł do niego i uścisnął mu dłoń.

- Byłem w podróży, przejeżdżałem przypadkiem obok i… nie chciałem przeszkadzać, pomyślałem że zajrzę do ciebie rano – skłamał.

- Guy, nie żartuj! Annie, przygotuj dla gościa odpowiednią komnatę, ale już!

- Naprawdę nie trzeba…

- Gisborne, nawet mnie nie denerwuj! Jest późno, nigdzie nie idziesz! Wykąpiesz się i prześpisz, a rano porozmawiamy. Zapraszam!

Guy był bardzo zadowolony z takiego obrotu sprawy. Po krótkiej pogawędce podążył do wskazanej przez Westwooda komnaty, którą Annie już zdążyła dla niego przygotować. W przyległym pomieszczeniu przygotowywała już dla niego balię wody. Zdjął kaftan i poszedł tam. Woda parowała, a Annie ukryta za mgłą z pary wyglądała prawie jak Anastazja… Podszedł do niej i chwycił ją w talii. Zadrżała. Powoli obrócił ją w swoją stronę. Uśmiechnął się i nachylił, by posmakować jej ust. Odpowiedziała mu bez zastanowienia. Całowali się dłuższą chwilę, a Annie nie mogła uwierzyć w swoje szczęście.

- Moja piękna… - szepnął, pieszcząc jej szyję – Nic się nie zmieniłaś…

- Sir Guy – westchnęła, czując, jak bardzo pożądanie narasta w niej i jak bardzo pragnie tego człowieka – Weź mnie ze sobą…

- Ciii… Nic nie mów…

Oparł jej biodra na balii i przyparł ją mocno. Coraz namiętniej całował jej usta, dłonią wędrując po jej włosach. Miękkich, prawie takich, jakie miała Anastazja… Potrzebował tego. Potrzebował rozluźnić się. Chciał być z Annie tej nocy.

- Annie…

- Sir Guy, kocham cię – jęknęła – Tak bardzo tęskniłam i czekałam… Kocham cię…

Nagle wszystko prysło. Kocham cię, kocham cię, kocham cię… Te słowa dźwięczały mu w głowie niczym dzwon. Boże, jak mógł do tego dopuścić!

- Annie – odsunął ją – Przepraszam cię, to był błąd.

- Guy, co ty…

- Nie mogę ci tego zrobić. Wybacz.

Odepchnął ją i wskazał na drzwi. Dziewczę nie rozumiało jego zachowania, wybiegła z płaczem. Gisborne był wściekły na siebie.

- Idiota! – krzyknął – Nie wierzę… Jak mogłem to zrobić!

Miał ogromne wyrzuty sumienia. Jak mógł chcieć zrobić to Anastazji… Jak mógł chcieć zrobić to Annie! A przede wszystkim – sobie. Co go opętało, jechał tyle mil, by spędzić z nią noc, nie pomyślawszy, że ją skrzywdzi! Że da nadzieję zakochanej w nim dziewczynie…

Musiał ochłonąć. Wykąpał się, ale musiał jeszcze z nią porozmawiać. Po cichu zszedł więc do kuchni, mając nadzieję, że ją tam zastanie. Nie mylił się. Kuliła się w kącie, szlochając. Guy uklęknął przy niej i pocałował ją w czoło.

- Annie, wybacz mi. Jestem skończonym egoistą. Chciałem wykorzystać cię i nie pomyślałem, że sprawię ci tym ból.

- Daj mi spokój – szepnęła ze złością – Nie żyje nasze dziecko, kocham cię, a ty mnie ponownie odtrąciłeś! Poniżyłeś mnie po raz kolejny!

- Wiem, że słowo przepraszam to mało. Annie, ja… ja kogoś skrzywdziłem. Posłuchaj, wiem że zaboli cię ta historia, ale musisz wiedzieć. Była pewna ważna dla mnie kobieta. Wykorzystywałem ją tak samo, jak ciebie. A cały czas wmawiałem sobie, że kocham pannę Knighton… Tamta kobieta próbowała odsunąć mnie od niej, ratować mnie, ale ja byłem ślepy. W sobotę miał odbyć się nasz ślub, a kiedy tamta kobieta powiedziała mi prawdę o Marian, nie uwierzyłem jej. Wyrzuciłem brutalnie z Nottingham i z mojego życia. Potem okazało się, jak bardzo się pomyliłem… Marian uciekła sprzed ołtarza z Hoodem, a ja… zostałem bez niczego. Bez Marian, bez… bez niej. Odarty z uczuć i z honoru. Nie wiem, co mną kierowało, kiedy postanowiłem do ciebie przyjechać. Myślałem, że pomożesz mi zapomnieć o wszystkim…

- Traktujesz mnie jak przedmiot!

- Wybacz, Annie… Teraz to wiem. Kiedy powiedziałaś, że nadal mnie kochasz, pojąłem że nie wolno mi tego zrobić. Że skrzywdzę cię. Annie, chcę żebyś wiedziała, że byłaś dla mnie ważna, i zawsze będziesz. Dałaś mi syna, którego nie zdążyłem pokochać, tak jak i nie potrafiłem pokochać ciebie. Zawsze będę o tobie ciepło myślał, ale… to nasze ostatnie spotkanie. Nigdy więcej cię już nie skrzywdzę.

- Właśnie to robisz! – krzyknęła – Odchodząc krzywdzisz mnie najmocniej!

- Uwierz mi – wstał z podłogi i odsunął się – Ranię wszystkich, na których mi zależy, gdy jestem blisko nich. Jestem złym, podłym człowiekiem i lepiej, żebym spędził życie samotnie.

Wyszedł, zostawiając Annie samą. Nie rozumiała jego słów i nie chciała zrozumieć. Nie pojmowała jeszcze, że nie dopuszczając do zbliżenia, uratował ją, a nie skrzywdził. Potrzebowała czasu.

***

Szeryf od dwóch dni chodził wściekły. Gisborne śmiał opuścić zamek bez jego zgody, na dodatek na tak długo!

- Szczyt arogancji! – wrzeszczał, spacerując nerwowo po dworku w Locksley – Wyżyny niekompetencji i głupoty!

Isabella wzruszyła ramionami, zerkając niepewnie na Alana. Po co przychodził i wydzierał się na nich? To nie ich wina, że Guy zechciał wyjechać, nie mówiąc nikomu ni słowa. Sami byli źli, że zniknął i nie daje znaku życia, ale przyzwyczaili się do tego, że ostatnio ciągle ich zaskakiwał. Szeryf jednak był nie tylko zły – on kipiał gniewem.

- Banda nieudaczników, ty, twoja kochanica i jej brat! – wrzeszczał – Popaprańcy!

Alan zerwał się, by bronić dobrego imienia Isabelli, lecz ta powstrzymała go, uśmiechając się ironicznie. Nie robiły na niej wrażenia obelgi z ust Vasey’a, w swoim życiu słyszała już o wiele gorsze.

- Jak możemy ci pomóc, panie? – zapytała spokojnie.

- Jak? Kiedy wróci ten czarny kretyn, ma natychmiast zjawić się u mnie, inaczej moi żołnierze przyjadą tu i rano zobaczysz samo truchło!!!

Obrócił się na pięcie i wybiegł na zewnątrz. Pojechał prosto do Nottingham, ale zawrócił w połowie drogi. Wrócił się do Knighton. Sądził, że może Guy jest tam, poszukując Marian; to byłoby nawet do niego podobne. Wtargnął do dworku, za nic mając takt i kulturę – wszedł jak do siebie, z hukiem i złością. Jakież było jego zdziwienie, kiedy ujrzał tam… banitów!

- Hood – wycedził przez zaciśnięte zęby – W końcu cię mam…

- Może by tak: dzień dobry?

- Czego tu chcesz? – wyrwała się Marian, podchodząc do niego – Gisborne cię przysłał?

- ŻADEN tłumok nie będzie mnie nigdy nigdzie wysyłał! Za to ja mógłbym zrobić mu niespodziankę, przyprowadzając cię do Nottingham…

- Nigdy!

- Gisborne obiecał mi, że będę mógł cię wychędożyć na środku dziedzińca, a to bardzo kusząca propozycja…

- Nie tkniesz mojej córki! – krzyknął sir Edward, wyłaniając się z kąta – Odwołaj te słowa!

- Och, święty tatuś też tutaj?

- Przeproś moją córkę!

- Tato!

- Zabierz to stare próchno, Marian – Vasey zagroził sir Edwardowi mieczem – Możemy porozmawiać jak normalni ludzie… Sprzymierzyć się przeciw Gisborne’owi, szykując mu jeszcze większe upokorzenie. No, dalej, Hood, taka okazja się drugi raz nie trafi!

- Vasey, jesteś żałosny, odkąd cię znam – roześmiał się Robin – Skończ i wyjdź, bo nie przeżyjesz tej wizyty.

- Przecież ty nie zabijasz, Hood – szeryf również wybuchnął śmiechem – Kto z twoich ułomnych kretynów mógłby to zrobić?

- Robin, nie rozmawiaj z nim, zakończ to wreszcie…

- Spokojnie, Marian! Świetnie się bawię! No dalej, Vasey, mów jeszcze!

- Myślisz, że twoja pyskata zdzira podniesie na mnie rękę? Ta latawica, którą miało pół Nottingham?

Nim Robin zdążył zareagować, sir Edward dopadł do szeryfa. Nie mógł popuścić takiej zniewagi. Przewrócił go i zaczął okładać po twarzy. Nagle szeryf odepchnął napastnika i przyłożył mu miecz do gardła.

- A prosiłem grzecznie, żebyś odsunęła to stare próchno! – wydarł się – Patrz teraz, jak się wykrwawia!

Nim zdążył cokolwiek zrobić, Marian wyrwała mu miecz z ręki i wbiła w samo serce. Vasey wytrzeszczył oczy ze zdumienia. Umierał… Jak to możliwe, że miał zejść z tego ziemskiego padołu w tak upokarzający sposób!

- Gisborne – zawył, konając – Gisborneeeee!!!

Gdy wyciągnęła miecz z jego ciała, opadł bezwładnie na podłogę. Wszyscy zbiegli się dookoła trupa i patrzyli na niego z niedowierzaniem.

- Marian… - sir Edward wsparł się na ramieniu Robina.

- Ojcze! – podbiegła do niego.

- Zabiłaś go…

Wszyscy przenieśli wzrok na Marian. Ta wydawała się być niewzruszona swoim czynem.

- Zasłużył sobie na to. Plugawił ziemię swoim żywotem już zbyt długo. Niedługo przyjdzie czas na Gisborne’a.

Banici oniemieli. Sami nie mieli dość odwagi, by aż tak drastycznie przeciwstawić się ciemiężycielskim rządom Vasey’a i Gisborne’a, całe lata straszyli tylko, upokarzali i kradli złoto – nikt nigdy nie pomyślał, by ich zabić, a Marian… nie wahała się ani chwili. Czy miało to znaczyć, że niedługo swój kres ujrzy także i sir Gisborne?

Aktualizacja 05/08/2015, następna część tutaj.