"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część dziewiętnasta.

Richard Armitage jako sir Guy w serialu BBC "Robin Hood".
Screen Kate.

Notka: Autorem tego opowiadania jest Kate, która publikuje swoje opowieści na Wattpad. Prace Kate znajdziecietutaj. Opowieść, "Czarny anioł" zainspirowana jest postacią Sir Guy'a Gisborne granego przez Richarda Armitage'a w serialu BBC " Robin Hood" i nie ma na celu naruszenia praw autorskich.

***

Poprzednia, osiemnasta część tutaj.

- Marian!

Hood wyskoczył zza krzaków i podbiegł do ukochanej. Rozglądał się nieufnie wokół siebie, jakby bał się, że nie tylko ona przybyła na spotkanie.

- Robin! Co ty tu… Isabella?

Odwróciła się, ale siostry Guy’a nie było w pobliżu. Jak to, przecież jeszcze przed momentem rozmawiały! Nie mogła się przecież zgubić na prostej drodze!

- Kochana – Hood wyciągnął ramiona, pomagając dziewczęciu zejść na ziemię – Chciałaś mnie widzieć. Co się stało? Dzieje ci się krzywda?

- Robin, ależ… skąd przyszło ci do głowy, że chciałam cię spotkać?

- Przecież kazałaś przekazać Alanowi, że masz mi coś do powiedzenia!

- Robin, ale ja… Ja w ogóle nie widziałam się z Alanem – Marian rozejrzała się, czując podstęp i obawiając się zdrady – Jestem na przejażdżce z Isabellą…

- Której tu nie ma! – krzyknął Hood – Marian, to pułapka!

- Isabella nie zrobiłaby mi tego…

- Nie znasz jej! To siostra Gisborne’a, jest zdolna najpewniej do takich samych podłości, jak on! Alan na pewno powiedział jej o wszystkim i chcieli cię zdemaskować!

- Boże, Robin! Co robić!?

- Tylko spokojnie, po prostu wsiądź na konia i wracaj do domu.

- Guy może być gdzieś w pobliżu!

- Dlatego właśnie wracaj. Ja sobie z nim poradzę, jak zawsze zresztą.

- Jak Alan mógł być tak podły! – spuściła głowę, nie dowierzając – Nie sądziłam, że będzie próbował mnie zniszczyć!

- Trzymaj się od nich z daleka, Marian. W sobotę uratuję cię. Przyjdź do kościoła, udawaj przed Gisbornem jak tylko potrafisz, a wtedy ja porwę cię sprzed ołtarza i pokażemy mu! Niech go boli jak najmocniej! Zemścimy się na nich wszystkich, kochana, tylko wytrzymaj kilka dni…

- Robin, dla ciebie zrobię wszystko. Obiecaj, że za tydzień będziemy razem!

- Przysięgam. Teraz wracaj do domu.

Pocałowała go i przestraszona wskoczyła na wierzchowca. Hood rozglądał się uważnie, wypatrując Alana.

- Wyjdź, tchórzu! – krzyknął – Nie chowaj się! Wiem, że tu jesteś!

Echo niosło jego głos, ale nikt mu nie odpowiadał. Nie dawał za wygraną, przeszukiwał wszystkie pobliskie krzaki, mając nadzieję na odnalezienie dawnego przyjaciela, ale na próżno. Alana nigdzie nie było. Wściekły i rozczarowany wrócił do obozowiska; po ostrym spięciu sprzed kilku dni pogodził już się z przyjaciółmi, przepraszając ich za swoją reakcję. Nie zostawiliby go na dobre, ale jego niemiłe słowa zabolały ich. Teraz byli w kryjówce, czekając na niego, i od razu poznali, że coś jest nie tak. Wściekły, opowiedział im o całym zajściu i podejrzeniu, że to Alan stoi za tym wszystkim – oczywiście spiskując z Isabellą. Banitom trudno było uwierzyć, że ktoś, kogo do niedawna uważali za brata, zdradził ich w tak paskudny sposób. To było jak cios w serce – najpierw przyłączenie się do Gisborne’a, a teraz to?

- Zemścimy się – Mały John wbił z impetem nóż w ziemię – Poleje się krew.

- Nie. Zniszczymy Gisborne’a emocjonalnie – odparł Hood – Ośmieszymy i skompromitujemy go w dzień ślubu.

- A co z Alanem?

- Ten robak nie zasługuje nawet, by na niego splunąć. Kiedy cierpi jego pan, cierpi i on. Zaufajcie mi, to będzie piękny dzień…

***

Isabella galopowała na swym koniu co sił. Plan nie wypalił. Nie przemyśleli go dobrze i wszystko runęło. Biedny Alan, był pierwszym podejrzanym… Gdyby mogła, wzięłaby połowę winy na siebie. Ale banici już przesądzili zapewne, że to on jest winien tego podstępu. Co robić? Jak ochronić siebie i jego?

- Isabella! – usłyszała nagle głos – Zaczekaj!

- Alan?

- Isabella – rączy koń mężczyzny wyłonił się zza drzew, a on sam wyglądał na przejętego – Co się dzieje, mów?

- Alan, przegraliśmy. Kiedy Hood nadszedł, wycofałam się szybko, ale oni domyślili się, że to podstęp. Hood wygadał, że to ty przekazałeś mu wiadomość od Marian. A ona wtedy zaprzeczyła.

- Do diabła, nie przemyśleliśmy szczegółów! No i Gisborne się gdzieś zapodział! Miał wrócić wcześniej, gdyby tak było, wszystko by zagrało!

- Co teraz? Boję się, że Guy dowie się o wszystkim.

- Jak!?

- Pomyśl, skoro ta Marian jest taka sprytna, jaką masz pewność, że nie powie mu o tym? Wmówi mu, że wywiozłam ją do lasu, a ty specjalnie sprowadziłeś Hooda. I będzie miała rację, a on jej ślepo uwierzy.

- No tak… Tego nie przewidzieliśmy – westchnął Alan – Trudno, zastanowimy się później. Cieszę się, że nic ci nie jest – przejechał dłonią po jej policzku.

- A co mogło mi się stać z tą nieudaczną pannicą? – uśmiechnęła się – To ja martwiłam się, by Hood cię nie skrzywdził.

Alan rozpromienił się. Martwiła się o niego… Troszczyła się! To było jak gwiazdka z nieba. Ta piękna, mądra kobieta, szlachcianka, siostra Gisborne’a polubiła go, zwykłego żołnierza. On polubił ją od pierwszego wejrzenia, ale nigdy nie przypuszczałby, że i ona poczuje coś do niego. Choćby cień sympatii. A jednak…

- Wracajmy do Nottingham, Alan.

Pocałowała go w policzek i wskoczyła na koń, gnając przed siebie. Mężczyzna stał jak słup, oszołomiony. Isabella notorycznie zaskakiwała go, a teraz… teraz naprawdę pokazała mu, że jej na nim zależy. Ucieszył się i pognał w ślad za nią.

***

„Moja różo, moja piękna ukochana… Czym sobie zasłużyłem, by móc patrzeć w twoje oczy? Co takiego zrobiłem, że niebo zesłało mi ciebie? Czy to nagroda, czy kara – bym miał cię obok, ale nie mógł cię mieć? Bym umierał, widząc cię przy mnie, ale nie mogąc cię pokochać? Próbując, ale… nie mogąc. Czy naprawdę jesteś aniołem, a twój Bóg istnieje? Zesłał mi ciebie, by napawać się moim bólem? A może chciał, bym cię pokochał, ale postawił na mojej drodze inną kobietę? Może to ciebie skrzywdził, zsyłając cię do mnie, bo wiedział, że obdarzysz mnie miłością, której nie odwzajemnię? Nastenko, moja piękna, wschodnia różo…”

Patrzył, jak troskliwie ogląda jego ranę. Co prawda zagoiła się już niemal całkowicie, ale Anastazja nadal smarowała ją specyfikiem od medyka dwa razy dziennie. Dotyk jej palców koił go, chciał być ranny już zawsze, by mogła codziennie mieć wymówkę, by go pielęgnować i dotykać. Nikt inny nie dotykał tak, jak ona… Z czułością, miłością, delikatnie, bojąc się że sprawi mu ból – jakby nie wiedziała, że każdy ból z jej ręki jest dla niego wybawieniem.

Wyjęła z torby świeży bandaż i sumiennie obwiązała go, by maść mogła działać. Powoli założyła mu kaftan, tak jakby nadal był ranny i jakby musiała pilnować się, by nie sprawić mu bólu, ale kiedy chciała go zapiąć, powstrzymał ją swoją dłonią. Pogłaskał ją po policzku i patrzył zachłannie, aż speszył ją swym przenikającym wzrokiem.

- Co ja bez ciebie zrobię? – szepnął.

- Nie strać mnie – odparła, jakby to była najprostsza rzecz na świecie – Nie pozwól mi odejść.

- Myślisz, że tak można? Że to…

- A ty myślisz, że mogłeś pozwolić mi tak zbliżyć się do siebie, a teraz uda ci się mnie pozbyć? Oddalić mnie bez mrugnięcia okiem?

- Anastazjo! – podniósł głos, ale nie był zły. Był rozbawiony jej bezpośredniością.

- Kocham cię, Guy, nie chcę być daleko od ciebie… obiecaj mi to.

- Nie dręcz mnie, proszę.

- A jeśli coś sobie zrobię?

- Co masz na myśli? – spojrzał na nią podejrzliwie.

- Nie ma dla mnie życia bez ciebie – westchnęła smutno – Nie istnieję, jeśli ciebie nie ma.

Potrząsnął nią i ścisnął mocno jej wątłe ramiona. Był wściekły, że coś takiego w ogóle przyszło jej do głowy.

- Nie waż się tak mówić! Masz żyć, rozumiesz? Dla mnie – powiedział twardo – Jesteś moją niewolnicą, dopóki będę chciał, to masz żyć i mi służyć! I lepiej nie rób niczego wbrew mnie.

- A jeśli? Co, jeśli umrę? Co zrobisz mi za nieposłuszeństwo?

Patrzył na nią uparcie, zaciskając obręcz swych silnych dłoni coraz mocniej na jej ramionach. Próbował wyobrazić sobie, co byłoby, gdyby Anastazja umarła. Co, gdyby trzymał w ramionach jej martwe ciało… Piękne, ale zimne. Ociekające krwią wypływającą z nadgarstków albo z siną obręczą wokół szyi… Poczuł piekący ból w środku. Nie był przygotowany na taki widok, nawet w wyobraźni nie mógł tego znieść.

- Wiesz, jak ukarzę cię, jeśli umrzesz? – puścił ją, zrozumiawszy że sprawia jej ból, i dotknął dłońmi jej miękkich włosów – Też umrę. Odejdę stąd, bo ciebie już nie będzie.

- Nie wolno ci…!

- Mnie wolno wszystko. Zastanów się, czy tego właśnie chcesz.

Przyciągnął ją do siebie i pocałował, karmiąc się jej smakiem jakby na zapas, jakby bał się, że to ostatni raz. Powolne pieszczoty przybierały na sile, oszołomieni sobą nawzajem i zapachem lata, drzew, kwiatów, zapomnieli się ponownie. Po chwili leżeli na trawie nadzy i szczęśliwi, wtuleni w siebie. Jakże byłoby pięknie, gdyby mogli tak codziennie… Gdyby mógł przestać kochać Marian i skupić swe gorące uczucia tylko na tej kobiecie! Tej, która oddała mu wszystko, co miała, choć miała niewiele. Zdał sobie sprawę, że tak naprawdę Marian nie dała mu nic, oprócz wielu nadziei. Nie okazywała mu uczuć, była zdystansowana, a on jej tak bardzo potrzebował… Jednak to wszystko, czego pragnął, dała mu Anastazja. Czy więc Marian była mu jeszcze potrzebna?

- Jedziemy do Nottingham – zarządził, otrząsając się z wątpliwości i dokuczliwych myśli.

- Guy, zostańmy jeszcze – poprosiła, podnosząc się z trawy – Jest tak cudownie… Nigdy tak nie było. Dlaczego teraz to przerywać?

- Jest zbyt cudownie, Nastenko, by mogło trwać dłużej – poderwał się, ale widząc jej smutne oczy, zmiękł.

- Guy…

Usiadł ponownie za nią i przytulił ją od tyłu. Całował jej ucho, szyję, kark, plecy, mocno obejmując silnymi ramionami. Czuła jego nagie ciało, jak rozgrzane dotyka jej i nadal pragnie. Gwałtownie obróciła się i usiadła na jego udach, nie pytając go o nic. Znowu byli razem, głęboko złączeni, a ich ciała przeszywała ta sama iskra rozkoszy. Był jej poddany, i o dziwo był tym zachwycony, nie dość, że nie protestował, to pragnął więcej. Wtulił się w jej gorące, powoli poruszające się ciało i oddał się jej, był jej niewolnikiem. Anastazja gładziła dłońmi jego mokre od potu plecy, scałowując z twarzy pojedyncze kropelki, a kiedy na powrót dobrnęła do jego spragnionych ust, namiętność w obojgu wybuchła i nic nie było w stanie jej powstrzymać…

***

Alan odprowadził Isabellę do Locksley. Stanęli przed dworkiem i milczeli bezsilnie, nie mogąc pogodzić się z przegraną. A więc Marian wygrała… Pocieszające było tylko, że najwidoczniej Guy zabawił z Anastazją nadzwyczaj długo w lesie.

- Chciałabym, żeby mój brat był z nią szczęśliwy – powiedziała Isabella, gestem zapraszając Alana do środka.

- Nic nie możemy na to poradzić.

- On ją kocha, rozumiesz? Widzę, jak na nią patrzy, jak się zachowuje w jej towarzystwie! Nie widziałam go przez lata, ale tyle potrafię jeszcze poznać!

- No tak… Gisborne jeszcze niedawno był brutalnym okrutnikiem, którego cieszył widok krwi, a teraz… Sam go czasem nie poznaję. Odnoszę wrażenie, że chciałby zamieszkać na łące kwiatów i łapać motyle. To kompletnie inny człowiek, niż ten, którego poznałem dawno temu. Tamtego już nie ma. Zniknął na dobre.

- Dlatego musimy tym bardziej uratować go przed Marian! On nie może się z nią ożenić, zrozum! Wydaje mu się, że z nią będzie szczęśliwy, a tak naprawdę to Anastazja jest kobietą, jedyną kobietą, która ma na niego jakikolwiek wpływ. Marian go nienawidzi, skoro spiskuje z Hoodem, to jasne jak słońce. Lepiej, żeby dowiedział się teraz, niż żeby miał rozczarować się po ślubie.

- Dobrze, ale JAK to zrobimy?

- Nie wiem, Alan. Ale musimy coś zrobić.

Patrzyli na siebie z nadzieją, jakby oboje wierzyli, że właśnie to drugie znajdzie rozwiązanie. Cisza była nieznośna, a brak pomysłów równie dokuczliwy. Alan miał dość tej sytuacji, podszedł do Isabelli i przyciągnął ją do siebie. Kobieta zmieszała się, nie spodziewając się tego po nim, ale… uśmiechnęła się delikatnie. Nareszcie zrobił to, na co czekała. Wziął sprawy  w swoje ręce.

- Wybacz mi – powiedział – Może to nie najlepszy moment, ale…

- Żaden nie będzie lepszy.

Zachęcony jej słowami po prostu pocałował ją. Poczuła ulgę. Nie mogła się tego doczekać, bo Alan stał się jej w ciągu zaledwie kilku dni niesamowicie bliski. Jego obecność była wspaniałą odmianą po latach męki z mężem, który dzięki Bogu leżał już zapewne kilka metrów pod ziemią. Teraz miała szansę na normalność, a może nawet nowy związek? Nie, nie myślała jeszcze o tym, ale cieszyła się chwilą. Pocałunek z Alanem był czymś cudownym, ale na razie nie chciała niczego innego. Sam zresztą odsunął się od niej szybko.

- No, to już po mnie – powiedział, zakłopotany – Któreś z Gisborne’ów mnie zamorduje.

- Nie martw się. Ja na to nie pozwolę – uśmiechnęła się.

Alan popatrzył na nią zdumiony.

- To znaczy, że…

- To ja cię pocałowałam. Chciałam tego, Alan.

Mężczyzna nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Jeśli to prawda, co mówiła, to właśnie stawał się najszczęśliwszą osobą pod słońcem. Był nią zauroczony od pierwszego dnia, a wzajemność z jej strony była ogromnym zaskoczeniem. Jednak to nie jego uczucia były teraz najważniejsze – najpierw musieli zająć się Guy’em i jego wielkim problemem.

Nagle rozległo się walenie do drzwi. Głośne i nachalne. Isabella przestraszyła się.

- Zapraszałaś kogoś?

- Nie… Może to ktoś z wioski? Otworzę.

Nie spodziewała się tego, kogo ujrzy za drzwiami. Ale gdy je otworzyła…

- Nie…

- Dlaczego: nie? – odezwał się mężczyzna za progiem – Isabella, tęskniłem!

- To jakiś koszmar… - cofnęła się, przerażona – Ty… nie żyjesz!

- Żyję, kochanie – chwycił ją za gardło i wepchnął do środka – Nie pozbyłaś się mnie.

Spodziewałaby się samego diabła, ale nigdy nie przypuszczała, że jej mąż żyje, a co gorsza – odnajdzie ją. Jak to możliwe!? Przecież widziała jego zakrwawione ciało z wbitym w nie nożem!

- Co ty sobie myślałaś, głupia zdziro? – wrzasnął, pchając ją na podłogę.

- Zostaw ją! – Alan dopiero zauważył brutalnego gościa i jednym susem dopadł do nich, zasłaniając leżącą Isabellę – Kim ty jesteś!?

- A ty? To ja powinienem zapytać, kim jest mężczyzna w domu mojej żony!

- Żony!?

- Alan, zrób coś – załkała kobieta – Pomóż…

- Uważaj, bo zrobię z tego użytek – Alan wyciągnął miecz i wycelował go w pierś męża Isabelli – Wyjdź, albo…

- Już raz mnie zamordowano, sądzicie, że drugiego razu nie przeżyję?

Roześmiał się w głos, odwracając się i podchodząc do drzwi. Nie planował jednak zostawić tego ot tak.

- Wrócę, moja piękna – zapowiedział – Dziś znajdę sobie nocleg u innej, bardziej chętnej panny, ale przysięgam, że po ciebie wrócę.

Alan miał ochotę podejść do niego i ściąć mu głowę, ale nie zrobił tego, Isabella bardziej potrzebowała jego pomocy i obecności. Wziął roztrzęsioną kobietę w ramiona i uspokajał, jak mógł.

- Nie ma go. Poszedł. Nie płacz.

- Ale wróci – łkała – Powiedział to! Wróci i znowu mnie skrzywdzi!

- Przysięgam, że na to nie pozwolę. Nie zostawię cię, ani ja, ani twój brat.

Długo nie mógł ukoić jej nerwów, ale w końcu przestała płakać. Bała się potwornie tego człowieka, ale Alan sprawiał, że czuła się choć trochę bezpiecznie.

***

Po kilku godzinach spędzonych na słonecznej łące przyszła pora na powrót do Nottingham. Guy niechętnie podniósł głowę Anastazji ze swych ud i pocałował ją czule.

- Jesteś…

- Naga? – przerwała mu, śmiejąc się.

- To też, podobnie jak i ja – zawtórował jej – Ale chciałem ci powiedzieć, że to, co dziś zrobiłaś…

- Nie zrobiłam niczego, czego nie robiłabym wcześniej w twojej alkowie – zaczerwieniła się.

- Kochanie, zrobiłaś – spojrzał na nią pożądliwie – I wiesz, co ci powiem? Jeśli nikt cię tej sztuki nie uczył, to jesteś lepsza niż wszystkie moje dawne kochanki. Lepsza od każdej z nich, nawet od Mary.

- Przeceniasz mnie, panie – zwiesiła głowę – Ja tylko dbam o twoje dobre samopoczucie.

- Nigdy już nie chcę żadnej innej kobiety w moim łożu. Pragnę tylko ciebie.

- Zostańmy więc tu na noc – szepnęła prowokująco – Nie pokazałam ci jeszcze wszystkiego…

- Kusisz mnie…

- Chcę ciebie tylko dla siebie, panie. Nie chcę wracać, chcę, byś był tylko mój i nie myślał o niczym innym.

- Nastenko, musimy…

- Wcale nie – pchnęła go na trawę i zaczęła pieścić jego ciało natarczywie, tak, że poddał jej się od razu.

- Boże… miej litość… Vasey mnie zabije…

- Prędzej ja zabiję jego – dłońmi wyczyniała cuda na jego ciele, a jej usta pieściły jego tors i brzuch. Wiedziała, że tak może odsunąć jego myśli od Marian, a może nawet jeszcze bardziej zbliżyć go do siebie. Już widziała różnicę, był w nią zapatrzony jak w obraz, mówił do niej czule, ani razu nie podniósł głosu, co zdarzało mu się wielokrotnie nawet w chwilach uniesień, gdy traktował ją jak służącą. Nie, teraz nią nie była, traktował ją jak księżniczkę, czuła się niemalże jak… lady Gisborne!

- Anastazjo – wzdychał głośno raz po raz – Moja ukochana…

- Guy, to ja powinnam być z tobą – odważyła się to powiedzieć, oszołomiona tym, co ponownie się między nimi działo – Ja powinnam być twoją lady Gisborne… Tylko ja cię kocham… Błagam, odwołaj ślub, kochany…

- Nie mogę, już za późno – jęknął, miotając się w myślach w swojej głowie; z jednej strony nadal czuł, że kocha Marian miłością czystą i bezgraniczną, z drugiej jednak… ta dzika, namiętna, jak najbardziej realna miłość między nim a Anastazją była czymś nie do opisania, czuł że tego właśnie pragnie bardziej, niż tego nierealnego wyobrażenia, które było między nim a Marian. Nie wiedział właściwie, co jest dla niego dobre; czy powinien rzeczywiście żenić się z kobietą, o której tak naprawdę wie niewiele, czy może posłuchać głosu serca i tej pięknej niewolnicy, która doprowadzała go do niebiańskiej rozkoszy po raz kolejny?

- Guy, nie kochasz jej, nie rób tego – szepnęła, pieszcząc jego usta – To mnie kochasz, przyznaj w końcu… Powiedz to…

- Anastazjo, błagam…

Opadła na niego z głośnym krzykiem. Wpiła się w jego usta, podczas gdy on przyciskał ją do siebie z całych swoich sił. Rozgrzane ciała pulsowały niesamowicie mocno, jakby oboje mieli eksplodować. Mężczyzna nigdy jeszcze nie czuł się tak szczęśliwy – i to wcale nie z powodu namiętnych uniesień. Tego miał zawsze pod dostatkiem ze zwykłymi służącymi, a Anastazja całą sobą dawała mu to, czego nigdy nie zaznał – ciepło, radość, troskę, zrozumienie, miłość… Jakże mógł ją teraz zostawić? Jak zachowałby się, gdyby porzucił ją dla Marian? Czy miał pewność, że Marian ofiaruje mu to samo, co od dawna z oddaniem daje mu Rusinka?

- Posłuchaj, Anastazjo – Gisborne podniósł się i usiadł na trawie – Wrócimy do Nottingham. Nie, nie próbuj tych swoich sztuczek, nie zadziałasz już na mnie w żaden sposób – zaznaczył twardo – Po drodze zobaczymy, co u Isabelli. Jeśli będziesz chciała, zostaniemy u niej do rana, a jeśli nie, to wrócimy na zamek.

- Wolę zostać tu, tylko z tobą, gdzie nikt nas nie widzi i nie rozdziela…

- Anastazjo! – podniósł głos – Wystarczy. Dość już namieszałaś mi w głowie. Siadaj.

Posłusznie spełniła rozkaz, a Guy usadowił się za nią. Zaczesał palcami jej złote włosy do tyłu i powoli, rozkoszując się tą czynnością, splótł je na powrót w warkocz. Pocałował ją za uchem i wstał, by się ubrać. Dziewczę obserwowało go bez wstydu – co było dla niej nie do pomyślenia jeszcze kilka tygodni wcześniej. Teraz kochała jego ciało bezgranicznie i mogła okazywać całymi dniami, jak bardzo je wielbi – ale jeszcze bardziej wielbiła serce i duszę, które były w środku.

- Anastazjo – spojrzał na nią karcącym wzrokiem, po czym rzucił w nią suknią.

- Wedle rozkazu, panie.

Ubrała się czym prędzej i ruszyli. Tym razem to Anastazja siedziała za Guy’em i a to drażniła jego szyję nosem, a to bawiła się jego włosami na karku. Gisborne był szczęśliwy i zrelaksowany – w końcu odżył.

***

Alan siedział przy kominku, starając się nie zasnąć, a na jego kolanach spoczywała głowa śpiącej Isabelli. Usnęła w końcu, zmęczona. Zmierzchało już, a mężczyzna usłyszał kroki przed dworkiem. Był pewien, że to znowu mąż biednej Isabelli, i już chciał zsunąć jej głowę, by wstać, ale drzwi otworzyły się i ujrzał w nich Guy’a i Anastazję. Odetchnął z ulgą. Zupełnie odwrotnie niż rycerz, który zobaczywszy siostrę śpiącą na kolanach Alana, zapłonął nieopanowanym gniewem.

- Ty zdrajco! – wrzasnął – Bydlaku!

- Guy, to nie tak! – bronił się Alan.

Isabella obudziła się. Z przerażeniem odnotowała, co się obok niej dzieje.

- Zabiję cię, śmieciu! – Gisborne chwycił Alana za rękaw i poderwał do góry, po czym pięścią uderzył go w twarz – Ty psie!

- Guy! – siostra poderwała się i próbowała go powstrzymać – Nie zabijaj go!

- Skrzywdził cię! Tak, jak tamten…

- Guy, nie wiesz co się stało! – krzyknęła, wybuchając płaczem – On tu był! Arthur był w Locksley!!!

- Jak to!? Zabiłaś go przecież!

Osunęła się na podłogę, płacząc. Guy oniemiał; patrzył to na zapłakaną siostrę, to na zbierającego się z podłogi Alana i nie wiedział, co się dzieje. Anastazja dopadła do Isabelli, tuląc ją pokrzepiająco.

- Nie chcę być zabawny, ale już drugi raz dostałem w gębę z powodu twojej siostry! – jęknął Alan, rozcierając obolały policzek.

- Zamknij się albo opowiedz, co tu się działo!

- Co mam ci powiedzieć? Odprowadziłem Isabellę do Locksley, zaprosiła mnie na obiad, kiedy przyszedł ten cały Arthur. Dusił ją, pchnął, odgrażał się że wróci…

- Alan mnie uratował – wydusiła kobieta – Gdyby go nie było… może zastałbyś mnie znowu pobitą i zgwałconą, a może martwą.

- Isabella, mówiłaś, że ta kanalia nie żyje! – Guy przyklęknął przy siostrze, chwytając jej dłonie i całując je czule – Co się mogło stać?

- Nie wiem… Ale boję się! On może tu wrócić w każdej chwili!

- Zostaniemy z tobą – oznajmiła Anastazja – Możesz być spokojna, nie będziesz sama.

- Nie musicie. Wystarczy, że Alan jest ze mną.

- Anastazja powiedziała, że zostaniemy – odparł Guy – Bez dyskusji. Poza tym chcę zobaczyć tę gnidę na własne oczy.

- Guy…

- Isabella, już raz zostawiłem cię w jego łapskach! – przytulił siostrę mocno do siebie – Nigdy już nie popełnię tego błędu! Choćbym miał przypłacić to własnym życiem, rozumiesz? Kocham cię i nie pozwolę cię skrzywdzić.

Przylgnęła do niego. Nikomu tak nie ufała, jak jemu. Nie miała przecież nikogo. Był jej jedyną rodziną, jedyną osobą, którą kochała… oprócz Anastazji i Alana, do których żywiła ogromną sympatię. Mając ich wszystkich przy sobie, czuła się dobrze i bezpiecznie.

- Anastazjo, przygotuj nam posłanie w izbie obok – polecił Gisborne – Ty, siostrzyczko, zaczekaj tu. Alan pójdzie ze mną do stajni.

- Pomogę Anastazji – zaoferowała Isabella – Nie chcę być sama.

Szarpnął przyjaciela za ramię i poszli do stajni. Guy stanął na wprost niego i obserwował go uważnie. Zrobiło mu się go żal, w końcu zaatakował go bezpodstawnie, ale przecież chodziło o dobro jego siostry – skąd mógł wiedzieć, jak było naprawdę?

- Przepraszam – wydusił w końcu – Parę dni i nie będzie śladu.

- Dzięki! Pocieszyłeś mnie!

- Alan, musisz przyznać, że ta sytuacja wyglądała dziwnie.

- Ale nie na tyle, żeby mnie bić!

- Przestań się mazać jak dziecko – warknął Guy – Posłuchaj uważnie. Masz mieć Isabellę na oku. Będziesz chodził za nią jak cień, pilnował cały czas, rozumiesz? Dopóki nie uspokoję się i nie upewnię, że jest bezpieczna, będziesz tu mieszkał.

- Napra… Eee, tak? – Alan w porę dostrzegł, że o mało co, a nie zdradziłby się ze swoją radością – Jak rozkażesz. To zaszczyt pilnować twojej siostry.

- Przestań już, masz nie spuszczać jej z oka, i tyle. To nie żaden zaszczyt, a twój psi obowiązek. Za to ci płacę.

Kobiety tymczasem przygotowywały łoże w izbie przy kuchni. Isabella nieco ochłonęła i była w stanie normalnie rozmawiać z Anastazją.

- Nasz plan nie wypalił – powiedziała, podając Rusince pledy – Po pierwsze, Hood i Marian domyślili się, że to podstęp, a po drugie… gdzieście się podziewali? Mieliście przejeżdżać gdzieś w pobliżu miejsca ich spotkania!

- Wybacz, to moja wina. Było tak cudownie, że kompletnie o tym zapomniałam… Starałam się zatrzymać Guy’a w lesie na pięknej polanie tak długo, jak mogłam. Prawie udało mi się go namówić, żeby został tam ze mną na noc.

- To wspaniale! Cieszę się, naprawdę – Isabella uśmiechnęła się po raz pierwszy od wielu godzin – Ale dlaczego w takim razie jesteście tu?

- Guy jest rozdarty. Widziałam, że pragnął tam zostać, ale zaparł się i nie dał skusić. Użyłam wszystkich metod przekonywania… Jestem cała obolała – zaśmiała się Anastazja – Ale nigdy nie byłam tak szczęśliwa. Guy był bliski zerwania zaręczyn i wyznania mi uczuć, czułam to. Może to nieczysta gra z mojej strony, ale przecież Marian gra kompletnie podle i fałszywie. Skoro ona nie ma skrupułów, to ja tym bardziej nie powinnam ich mieć, bo ja go prawdziwie kocham.

- Zgadzam się. Pamiętaj, że pomogę ci, jak tylko będę mogła. Poczekaj chwilę, pójdę do drugiej izby po poduszkę.

Udała się najpierw do kuchni, by dorzucić nieco drew do ognia, ale na jej drodze stanął znowu znienawidzony mąż. Jak wszedł do środka? Jakim prawem?

- Ty głupia wywłoko – zarechotał złośliwie – Myślałaś, że mi się wywiniesz? Że uda ci się zabić mnie, i będziesz wolna? Jesteś MOJĄ żoną, Isabello, a teraz spełnisz swój małżeński, święty obowiązek!

- Zostaw! – krzyknęła – Nie dotykaj!

Uderzył ją tak, że upadła. Szarpnął jej suknię, rozrywając ją. Isabella próbowała krzyczeć, ale on zatknął jej usta. Wierzgała nogami tak długo, aż kopnęła krzesło, co spowodowało spory hałas – miała nadzieję, że to sprowadzi kogoś do kuchni. Arthur jedną ręką próbował dobrać się do jej bielizny, ale w tym momencie do kuchni wpadł Guy. Jego oczy zapłonęły prawdziwym gniewem i nienawiścią, gdy ujrzał swego dawnego przyjaciela, a teraz – oprawcę ukochanej siostry.

- Arthur!!!

- Gisborne!? – mężczyzna podskoczył, cofając się – Skąd się tu wziąłeś!?

- Ty…

- Moja żona uciekła ode mnie, Gisborne! Dlaczego ukrywasz ją tu, zamiast wrócić ją mężowi?

- Ty śmierdząca kanalio – wrzasnął Guy, podchodząc do niego – Powinienem żywcem rzucić się psom na pożarcie! Nie zasługujesz na lepszą śmierć!

- Sprzedałeś mi ją, więc oddaj moją własność!

Guy nie wytrzymał. Nie mógł patrzeć na tego potwora, bez namysłu chwycił więc w dłoń miecz i wbił mu prosto w serce. Do kuchni wbiegła też Anastazja, a za nią Alan; podnieśli Isabellę, podczas gdy Guy pchnął konającego Arthura na podłogę i kilkakrotnie wbił mu miecz w ciało. Zamachnął się, by odciąć mu głowę, ale powstrzymały go drobne dłonie Anastazji. Wypuścił miecz z rąk i patrzył oszołomiony na truchło broczące krwią. Cały się trząsł, kiedy Rusinka powoli obracała go w swoją stronę, jego oczy były przepełnione furią. Alan tulił zapłakaną Isabellę, nie pozwalając jej patrzeć na martwego Arthura.

- Guy, już dobrze – uspokajała go Anastazja, o dziwo jedyna, która zachowała teraz zimną krew – Już po wszystkim.

- Zabiłem go…

- Tak. Nie żyje.

- Obiecałem ci, że nie będę zabijać – szepnął dziwnie obcym głosem – Wybacz…

- Kochanie, uratowałeś siostrę. Ten podły potwór nie zasługiwał na nic innego.

Isabella wyrwała się Alanowi i podbiegła do Guy’a. Brat wziął ją w ramiona, i nie wiadomo było, które drży bardziej. Oboje potrzebowali siebie tak mocno… Widać było, jak mocno są ze sobą związani. Guy wziął Isabellę na ręce i zaniósł ją do jej izby, gdzie położył na łożu i, całując w czoło, okrył ją pledem.

- Nikt nigdy cię nie skrzywdzi, przysięgam – powiedział cicho – Każdy skończy tak, jak on.

Powoli uspokajała się, czując jego obecność. Po jakimś czasie w końcu zapadła w sen.

W tym czasie, przeklinając na czym świat stoi, Alan wynosił truchło z domu. Zapadł już zmierzch, więc nie przejmując się, ciągnął martwego Arthura po ziemi do pobliskiej rzeki, gdzie wrzucił go, by płynął do samego piekła, jak to złorzeczył w myślach. Kiedy wrócił do dworku, Guy właśnie schodził po schodach do kuchni, gdzie przy stole siedziała Anastazja.

- Alan, idź do Isabelli – poprosił – Zaopiekuj się nią, a jeśli będzie czegoś potrzebowała, budź mnie.

Skinął głową i udał się do jej izby, a tymczasem Guy usiadł naprzeciw Anastazji. Wyciągnął przed siebie dłonie i bacznie je obserwował.

- Krew – westchnął ciężko – Mam na nich krew.

Rusinka bez słowa wstała, nalała do niewielkiej misy wody i postawiła ją przed rycerzem. Chwyciła obie jego dłonie i zanurzyła w niej, kawałek po kawałku myjąc jego długie palce, wierzch, wnętrze dłoni. Osuszyła je kawałkiem płótna i obejrzała uważnie.

- Krew jest na nich nadal – smutno zauważył Gisborne.

Zrozumiała, o co mu chodzi. Ucałowała z miłością obie jego dłonie i przycisnęła je do swoich policzków.

- To najpiękniejsze, najodważniejsze dłonie, jakie widziałam – odparła z powagą – Te dłonie uratowały swoją ukochaną siostrę. Uratowały jej godność, zdrowie, a może nawet życie. To nie była zbrodnia, Guy. Zabiłeś go, bo krzywdził Isabellę. Bo krzywdził ją latami.

- Ale obiecałem ci…

- Obiecałeś mi, że nie będziesz zabijał, owszem, ale w mojej obronie zrobiłbyś to. Teraz obroniłeś Isabellę. Skoro jesteś w stanie dla nas to zrobić, to najpiękniejszy dowód twojego uczucia.

Spojrzał na nią niepewnie; jak ona to robiła, że kilkoma słowami sprowadzała spokój na jego udręczoną duszę?

- Chodźmy spać – ścisnął jej ręce – Nie chcę już o niczym myśleć.

Dobrze wiedziała, czego teraz najbardziej potrzebuje jej ukochany, i to właśnie mu dała – milczące wsparcie i swoje ramiona, które gdy tylko go otuliły, pomogły mu zapaść w głęboki sen.

Aktualizacja, 15/07/2015 następna część tutaj.